Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012



ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΟ-ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ


                         Του Ιατρού Δημητρίου Καραλή - Hermanus

                                 South Africa Δεκέμβριος 2012


Φίλτατε φιλόσοφε και ερευνητή Λευτέρη Διαμαντάρα, σε παρακαλώ να δημοσιεύσεις την πάρα κάτω εργασία μου και, σε ευχαριστώ για την αλληλογραφία και την πνευματικήσυνεργασία μας.



Μήνυμα για Ιατρούς και Ασθενείς


Ο πατέρας της Ιατρικής Ιπποκράτης, έθετε πρωταρχικά σε κάθε νέο γιατρό ένα ορισμό παράλληλα με τον καθιερωμένο όρκο του, ότι: «δεν μπορείς να γίνεις καλός γιατρός χωρίς να μην είσαι και φιλόσοφος ταυτόχρονα». Γνωρίζομαι ότι ο φιλόσοφος, εκτός την στοχαστική, παρατηρητική, αναλυτική και διανοητική του ευμάθεια, είναι και αυστηρός φυσιοδίφης παράλληλα, που ορθά οι αρχαίοι προγονοί μας τους ονόμαζαν Ιατροφιλόσοφους.

Για αυτό θα ‘θελα να επεκτείνω λιγάκι αυτόν τον ορισμό και στους απλούς ανθρώπους με μια μικρή παραλλαγή: «Δεν μπορείς ποτέ να θεραπευτής ριζικά από ένα γιατρό όταν αδυνατεί να εξηγήσει, με απλή γλώσσα, την αιτία της αρρώστια σου». Αρρώστια σημαίνει ότι παραβίασες τον λειτουργικό νόμο του σώματος και θεραπεύεται αποτελεσματικά μόνο με τη κατανόηση και τη διόρθωση.
Με αυτές τις σκέψεις μου, θεώρησα αναγκαίο μετά από 40 χρόνια πείρα στο θεραπευτικό κλάδο να εξηγήσω με απλή παιδική γλώσσα τη λειτουργία του σώματος και στους συνανθρώπους μου.
Όπως έγραψα και στο προηγούμενο άρθρο μου «Τροφή για σκέψη», το σώμα είναι βιολογική μηχανή που λειτουργεί παρόμοια με το μηχανικό αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο χρειάζεται τη μπαταρία με τα διακλαδικά του καλώδια για τη παραγωγή και τη διανομή της ενέργειας του. Το σώμα χρειάζεται τον εγκέφαλο ως μπαταρία και τα διακλαδικά του νεύρα ως ενεργειακό διανομέα.

Η μόνη διαφορά μεταξύ τους είναι ότι: ενώ το αυτοκίνητο ανανεώνει τελείως δύναμή του καθώς κινείται με το δυναμό ή γεννήτρια, το δε σώμα ανανεώνει τη δύναμή του μόνο όταν αναπαύεται εντελώς - κοιμάται. Ο ύπνος ανανεώνει το νοητικό μας απόθεμα - σφρίγος και με το ξύπνημα αρχίζει να το καταναλώνει. Απ’ τη στιγμή που ανοίγομε τα μάτια μας και κινούμαστε σωματονοητικά, η εγκεφαλική ενέργεια καταναλώνετε. Ότι και να κάνουμε, όσο φαγητό και να φάμε, η ενέργεια μας ελαττώνετε συνέχεια, ώσπου εξαναγκαστικά πάμε στη κρεβατοκάμαρα να την ανανεώσουμε και όχι στη τραπεζαρία.
Στη διάρκεια του ύπνου το σώμα δεν εκτελεί καμιά σωματική και νοητική ενέργεια, αλλά νηστεύει η fasting στα Αγγλικά, για αυτό και το Αγγλικό πρωινό λέγετε breakfast, δηλαδή = τη διακοπή της νηστείας. Όταν το σώμα αναπαύεται εντελώς - κοιμάται, χρησιμοποιεί την ανανεωμένη δύναμή του να επισκευάσει λειτουργικές ανεπάρκειες και να καθαρίσει τη μηχανή του από τις μεταβολικές του ακαθαρσίες - βρομιές.
Δεν χρειάζεται μεγάλη γνώσει να καταλάβει κανείς ότι το σώμα του ανανεώνονταν στον ύπνο, βλέποντας το πρωί τη γλώσσα του ακάθαρτη, τα χνώτα να μυρίζουν άσχημα, τα μάτια του με τσίμπλες, τα ούρα ποιο σκούρα και το παχύ έντερο να ενεργείτε ευκολότερα . Όσο βαθύτερος και αδιάκοπος είναι ο ύπνος, (με ανοικτά παράθυρα), τόσο καλύτερα επισκευάζεται και ανανεώνετε το σώμα . Όταν το σώμα κοιμάται 7-8 ώρες συνεχώς, το ξύπνημα είναι χαρούμενο και γεμάτο δύναμη, έτοιμο να αναλάβει τις ημερήσιες δουλειές του. Η κρυστάλλινη νοητική του διαύγεια, η πλούσια σωματική του δύναμη και ο ψυχικός ενθουσιασμός του, αναβλύζουν, αυτοπεποίθηση, γαλήνη και αγάπη σε κάθε τους επικοινωνία. Η τέλεια υγεία καθορίζετε απ’ στάθμη της νοητικής δύναμης και πόσο ορθά καταναλώνετε.
Για να δούμε τώρα παρακάτω πως κατορθώνετε μια τέτοια αξιοζήλευτη υγεία;
Το ανθρώπινο σώμα διαιρείτε σε τρεις οκταώρους κύκλους:

1. Από τις τέσσερις (4) το πρωί αρχίζει να αυτό-καθαρίζετε μέχρι το μεσημέρι στις δώδεκα (12). Καμιά βαριά στερεά τροφή δεν πρέπει να τρώγεται σ’ αυτές τις καθαρτικές ώρες, εκτός από λίγα φρέσκα φρούτα το καλοκαίρι και ξερά για το χειμώνα). Κάθε άλλη στερεή τροφή εμποδίζει την τέλεια αποτοξίνωση και εξαντλεί πρόωρα τη νοητική ενέργεια, προξενώντας νωρίς κούραση και κατακράτηση τις μεταβολικές ακαθαρσίες. Εργάζεται κανείς ποιο ορεξάτα και αποδοτικότερα χωρίς καθόλου πρωινό.

2. Από το μεσημέρι στις δώδεκα (12) έως το βραδύ στις οκτώ (8) το σώμα χωνεύει τις τροφές του ευκολότερα.
Η στερεά τροφή χωνεύεται καλύτερα σ’ αυτές τις οκτώ ώρες όταν γίνετε καλή μάσηση και σε μέτρια ποσότητα. Δεν πρέπει όμως να καταναλώνετε μετά τις οκτώ (8) το βράδυ έως στις τέσσερις (4) το πρωί, διότι δημιουργεί δυσπεψίες και εξαντλητική κούραση στο ξύπνημα με μια ενοχλητική πικρή γεύση στη γλώσσα.

3. Από τις οκτώ (8)το βράδυ μέχρι στις τέσσερις (4) το πρωί, το σώμα αυτό- επισκευάζεται και φορτώνει τον εγκέφαλο μια καινούργιο ενεργειακό απόθεμα (όποιος κοιμάται φυσιολογικά βέβαια χωρίς υπνωτικά φάρμακα).

(Σ’ αυτές τις οκτώ (8) ιερές ώρες καμιά στεριά η υγρή τροφή απολύτως δεν πρέπει να καταναλώνετε, εκτός από νερό, εάν φυσικά υπάρχει δίψα)
Η εγκεφαλική ενέργεια διαχειρίζεται τη λειτουργία ολόκληρου του μεταβολισμού, ιδιαίτερα το στομάχι, το συκώτι και το παχύ έντερο - κώλον. Όσο περισσότερη νοητική δύναμη κατέχομαι, τόσο τέλεια λειτουργεί η χώνευση, το συκώτι και το παχύ έντερο. Στην ουσία όλες οι τροφές είναι διεγερτικές, διότι καταναλώνουν ενέργεια για να χωνευτούν, και η υπερβολική τους κατανάλωση δημιουργεί νευρική κατάπτωση η enervation στα Αγγλικά. Όταν η νοητική ενέργεια είναι πολύ χαμηλά, το σώμα αδυνατεί να λειτουργήσει ιδανικά διότι δεν μπορεί να αυτό-καθαριστεί κατακρατώντας τις αχώνευτες τροφές και άλλες καταβολικές τοξικές ουσίες. Ιδιαίτερη νευρική εξάντληση προξενούν οι αφύσικες τροφές και τα αφύσικα ποτά, όπως; Αλκοόλ, καφέδες, κάπνισμα, τηγανητές τροφές και κακοί δια τροφικοί συνδυασμοί.
Συχνά η χρόνια δυσπεψία με τη δυσκοιλιότητα γίνονται αιτίες για πολλές χρόνιες και θανατηφόρες (dreaded) αρρώστιες. Αϋπνίες, κούραση, εντερικές ζυμώσεις, νευρικότητα, φοβία, φτωχό θυμητικό, έλλειψη αυτοπεποίθησης, βαριά έμμεινα, υπερδιογκωμένο προστάτη, κολίτιδα, κακοήθη όγκους κι άλλες μεταβολικές ανωμαλίες. Ο Αμερικανός φιλόσοφος Γόλντο Έμερσον αναφέρει ότι: H ανασφάλεια και ο δογματικός φανατισμός, έχουν τις ρίζες τους στον κλονισμένο μεταβολισμό. Όταν το συκώτι υπολειτουργεί, λέει, κάνει τον άνθρωπο δισανεκτικό και φανατισμένο καλβινιστή, κι όταν το συκώτι εργάζεται φυσιολογικά, τον κάνει λογικό, ανεκτικό και ανοιχτό χαρακτήρα.
Εδώ βλέπουμε ξεκάθαρα πόσο δημιουργικά συντελεί η καλή υγεία στην ζωή μας. Ιδιαίτερα συντελεί στην αρμονική διαβίωση των γονιών που παίζει καθοριστικό ρόλο για την άρτια ανάπτυξη των παιδιών.

Όταν οι γονείς είναι υγιείς, τα παιδιά τους ανατρέφονται καλύτερα, διότι παραδειγματίζονται απ’ τον ήπιο και αγαπητό τους χαρακτήρα πώς να συμπεριφέρονται στη ζωή τους αργότερα.

Ο παραδειγματικός ρόλος των άρτιων γονιών αναπτύσσει και ανατρέφει τα παιδιά του αξιοζήλευτα που όλοι μας θαυμάζομαι και επιθυμούμε τη συναναστροφή τους.

Ο παραδειγματικός ρόλος των άρτιων γονιών αναπτύσσει και ανατρέφει τα παιδιά του αξιοζήλευτα που όλοι μας θαυμάζομαι και επιθυμούμε τη συναναστροφή τους.

Δεν είναι άραγε καιρός ο Ιατρικός κλάδος να διδάξει τρόπος υγιούς διαβιώσεως στην ανθρωπότητα ώστε να συμβάλει στην υγιεινή καλυτέρευσή της;

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012


ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ



Αρκετοί φίλοι του Blog μου ζήτησαν να γράψω για το περίφημο Σχίσμα των δύο Χριστιανικών Εκκλησιών, απαλλαγμένος από κάθε σκοπιμότητα παρουσιάζω συνοπτικά τα ιστορικά γεγονότα, τα οποία δυστυχώς έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο για τις μετέπειτα περιπέτειες του Ελληνισμού και της Ορθόδοξης εκκλησίας. Το τίμημα ήταν τεράστιο και μερικές αρνητικές επιπτώσεις τους τις ζούμε όλοι σήμερα, με τα επαίσχυντα Μνημόνια και την απώλεια μέρους της Εθνικής κυριαρχίας, όπως εξήγγειλε ο ακατονόμαστος και ύποπτος πρωθυπουργός του 2010 με τον συνεταίρο του υπουργό...
Συνέλληνες μην λησμονείτε: ΕΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ ΝΟΣΤΙΜΟΝ ........   
Το σημαντικότερο γεγονός στην εκκλησιαστική ζωή του χιλιόχρονου Βυζαντίου υπήρξε ο οριστικός χωρισμός της χριστιανικής Εκκλησίας σε Ανατολική Ορθόδοξη και Δυτική Καθολική. Από την εποχή της διαίρεσης του Ρωμαϊκού κράτους σε Ανατολικό και Δυτικό είχε αρχίσει ήδη η διάσταση ανάμεσα στις δύο Εκκλησίες, για το ποια θα είχε την πρωτοκαθεδρία, την πολιτική επιβολή και φυσικά και τους οικονομικούς προσόδους.
Οι βασικοί λόγοι για τη διάσταση αυτή ήταν πολιτικοί και κοινωνικοί. Το Δυτικό Ρωμαϊκό κράτος ήθελε να διατηρήσει την επικυριαρχία του στο Ανατολικό, ιδιαίτερα δε όταν είχαν κατακλύσει τη Δύση τα διάφορα βαρβαρικά φύλα, ενώ αντίθετα το Ανατολικό ήθελε να αποκτήσει την ανεξαρτησία του κατέχοντας θέματα – περιφέρειες στην Δύση. Στη διάσταση αυτή προστέθηκαν αργότερα θρησκευτικοί και δογματικοί λόγοι, σαν αναγκαίο αποτέλεσμα της διαφορετικής διαμόρφωσης των πραγμάτων της Εκκλησίας στην Ανατολή και τη Δύση. Οι δογματικές και οι εκκλησιαστικές διαφορές, όπως το θέμα της εκπόρευσις του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού και το Παπικό πρωτείο, στα χρόνια που πραγματοποιείται το σχίσμα, φαίνεται πως είναι οι ισχυρότερες αιτίες που οδήγησαν στην τελική ρήξη και κατ επέκταση στον αφανισμό του Ανατολικού, και τεράστιο όφελος για το Δυτικό και τον Πάπα.

Το Μικρό σχίσμα του 867

Μετά το θάνατο του πατριάρχη Μεθόδιου το 847 στον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως ανήλθε ο μοναχός Νικήτας, γιος του αυτοκράτορα Μιχαήλ Α' Ραγκαβέ, με το όνομα Ιγνάτιος. Ο Βάρδας, αδελφός της βασίλισσας Θεοδώρας, πέτυχε να καθαιρέσει και να εξορίσει τον Ιγνάτιο, επειδή του είχε απαγορεύσει τη θεία μετάληψη για την ανηθικότητα του. Στον πατριαρχικό θρόνο ο Βάρδας ανέβασε το 858 τον Φώτιο, ένα λαϊκό έξοχης μόρφωσης φιλόσοφο και ικανό πολιτικό, ο οποίος μέσα σε πέντε ημέρες πέρασε όλα τα εκκλησιαστικά αξιώματα. Ο Ιγνάτιος και μία μεγάλη μερίδα του αμαθή κλήρου και του λαού, θεώρησαν την εκλογή του Φωτίου αντικανονική και, ο Ιγνάτιος δεν παραιτήθηκε ούτε και αναγνώρισε τον Φώτιο. Ο Πάπας της Ρώμης Νικόλαος ο Α', ζητώντας αιτία για να αναμειχθεί στις εκκλησιαστικές υποθέσεις της Ανατολικής Εκκλησίας αποδοκίμασε και δεν αναγνώρισε την εκλογή του Φωτίου. Το 861 σε μία συμβιβαστική κίνηση συνήλθε στο ναό των Αγίων Αποστόλων της Κωνσταντινουπόλεως η Πρωτο - Δευτέρα Σύνοδος, με τη συμμετοχή και Παπικών αντιπροσώπων, των επισκόπων Ωστίας Ροδοάλδη και Αναγνίας Ζαχαρία, η οποία αναγνώρισε και επικύρωσε την εκλογή του Φωτίου. Ο Νικόλαος, όταν έμαθε τις αποφάσεις της Συνόδου, τιμώρησε τους αντιπροσώπους του Βατικανού. Όταν επέστρεψαν στη Ρώμη, συγκάλεσε και αυτός το 863 Σύνοδο στη Ρώμη, η οποία αφόρισε το Φώτιο και αναγνώρισε τον Ιγνάτιο.
Τις τεταμένες και εχθρικές σχέσεις μεταξύ των εκκλησιών επιδείνωσε η πολιτικο-θρησκευτική επέμβαση της Δυτικής Εκκλησίας στη Βουλγαρία. Ο ηγεμόνας της Βουλγαρίας Βόγορις ήθελε ανεξάρτητη πολιτική και θρησκευτική αυτοτέλεια και οργάνωση. Όταν ο Φώτιος αρνήθηκε να του το επιτρέψει, στράφηκε προς τον Πάπα της Ρώμης, από τον οποίο ζήτησε Πατριάρχη και τη λύση σε διάφορα θρησκευτικά οργανωτικά θέματα. Ο Νικόλαος έστειλε δύο επισκόπους και άλλους κληρικούς στη Βουλγαρία, οι οποίοι με τις ενέργειες έδιωξαν τους Βυζαντινούς ιεραποστόλους και κληρικούς, έτσι ανενόχλητοι ικανοποίησαν τον Βόγορη και εισήγαγαν  τα Ρωμαϊκά εκκλησιαστικά τυπικά.
Ο Φώτιος με     αυστηρή εγκύκλιο κατάγγειλε τις πράξεις αυτές και, αφού συγκάλεσε το 867 Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, αναθεμάτισε το Νικόλαο Α'. Όμως ο αυτοκράτορας Μιχαήλ ο Γ' που στήριζε τον Φώτιο ο δολοφονήθηκε από το Βασίλειο Α' τον Μακεδόνα, ο οποίος μόλις ανήλθε στο θρόνο για να επιτύχει την υποστήριξη του Πάπα, καθαίρεσε το Φώτιο και αποκατέστησε τον Ιγνάτιο. Ο διάδοχος του Πάπα Νικολάου Αδριανός, με αίτηση του Ιγνατίου, συγκάλεσε Σύνοδο η οποία πραγματοποιήθηκε το 869 στην Κωνσταντινούπολη, η οποία επικύρωσε την αποκατάσταση του Ιγνατίου και αναθεμάτισε το Φώτιο. Όταν αργότερα ο Βασίλειος δε χρειαζόταν την υποστήριξη του Πάπα, έδιωξε τους Λατίνους από τη Βουλγαρία και επανέφερε τη Βουλγαρική Εκκλησία στη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Συγχρόνως επανέφερε από την εξορία το Φώτιο και, όταν το 878 πέθανε ο Ιγνάτιος, τον επαν-εγκατέστησε  στον Πατριαρχικό θρόνο.
Το 879  συνήλθε στην Κωνσταντινούπολη Σύνοδος, η οποία   αποκήρυξε την φιλική προς τον Πάπα Σύνοδο του 869, αναγνώρισε το Φώτιο σαν νόμιμο Πατριάρχη και κατέταξε τη Ζ' Σύνοδο του 787 μεταξύ των οικουμενικών. Ο Πάπας έχοντας ανάγκη την στήριξη του αυτοκράτορα του Βυζαντίου έστειλε αντιπροσώπους και αναγνωρίστηκε ισότιμος σε όλα με τους άλλους Πατριάρχες. Η συμφωνία αυτή δεν τηρήθηκε για πολύ, διότι ο πάπας θέλησε να επέμβει και πάλι στη Βουλγαρία, τότε αυτοκράτωρ διέταξε τη σύλληψη των Παπικών απεσταλμένων. Ο Πάπας Ιωάννης αφόρισε το Φώτιο και τη σύνοδο του 789 και έτσι τελείωσε η πρώτη φάση του σχίσματος.

Το οριστικό σχίσμα του 1054

Η δεύτερη και οριστική φάση του Σχίσματος πραγματοποιήθηκε όταν ήταν Πατριάρχης ο Μιχαήλ Κηρουλάριος και Πάπας ο Λέοντας ο Θ'. Οι αφορμές της δεύτερης σύγκρουσης ήταν στη βάση πολιτικές και οικονομικές, τις οποίες κάλυπταν οι δογματικές. Η προσθήκη από τους Δυτικούς στο Σύμβολο της Πίστεως της λέξεως «filioque - εκ του Υιού» κατά την οποία το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Υιό, καθώς και η διάδοση των Παπικών εκκλησιαστικών εθίμων στη Νότια Ιταλία, με την δίωξη των Ορθοδόξων και των κλείσιμο των πολλών μονών τους, υπήρξαν οι κύριες δογματικές διαφορές. Παρά τις απαγορευτικές διατάξεις από τα χρόνια του Νικηφόρου Φωκά η επιρροή της Λατινικής Εκκλησίας συνεχιζόταν στην εκκλησιαστική οργάνωση της Απουλίας, της Καλαβρίας και της Σικελίας.
Ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ο Μονομάχος, έχοντας εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα δεν ήθελε να οξύνει την κατάσταση, αλλά η εμφανής έχθρα μεταξύ του Πατριάρχη και του Πάπα, ήταν αιτία πολλών προστριβών και σε άλλους τομείς εκτός των εκκλησιαστικών θεμάτων. Ο Λέοντας ο Θ' σε μήνυμά του προς τον πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριο του θυμίζει την περίφημη «Donatio Konstantini - Κωνσταντίνιο δωρεά», η οποία έδινε στον επίσκοπο της Ρώμης όχι μονάχα πνευματική αλλά και κοσμική εξουσία. Οι αντιπρόσωποι του Πάπα στην Κωνσταντινούπολη, μεταξύ των οποίων περιλαμβανόταν και ο ορμητικός και απερίσκεπτος καρδινάλιος Ουμβέρτος, ζήτησαν με αλαζονεία την υποταγή της Βουλγαρίας και της Ιλλυρίας στη Δυτική Εκκλησία, αναγκάζοντας τον Πατριάρχη να αρνηθεί να συνεχίσει τη συζήτηση μαζί τους, καθώς και κάθε υποχώρηση προς την Ρώμη. Όταν αποχώρησαν οι απεσταλμένοι του Πάπα από τις συζητήσεις, άφησαν στην αγία τράπεζα της Αγίας Σοφίας αναθεματισμό κατά του Πατριάρχη Μιχαήλ και των οπαδών του.
Απαντώντας στην ενέργεια αυτή ο Πατριάρχης κάλεσε σύνοδο στις 24 Ιουλίου του 1054, έκαψε το ανάθεμα και αφόρισε εκείνους που το είχαν συντάξει. Έτσι συντελέστηκε το οριστικό σχίσμα μεταξύ των δύο Εκκλησιών και τα γεγονότα που ακολούθησαν κατά τους επόμενους αιώνες βοήθησαν την εδραίωσή του. Όλες οι προσπάθειες που έγιναν από τότε για την επανασύνδεση των δύο Εκκλησιών δεν καρποφόρησαν. Τις τελευταίες δεκαετίες ο Πατριάρχης Αθηναγόρας και ο Πάπας Ιωάννης ο 23ος, έχοντας κοινά σημεία εκτός εκκλησίας, ξεκίνησαν ένα διάλογο με καλή πίστη  και από τα δύο μέρη με προοπτική την επανένωση των δύο εκκλησιών.
Ο διάλογος της προσεγγίσεως συνεχίζεται σε τακτά διαστήματα και, οι επαΐοντες στα εκκλησιαστικά φρονούν ότι δεν θα αργήσει η ημέρα της Ενώσεως των δύο αδελφών εκκλησιών, λόγω και της διαρκούς         διεισδύσεως του φανατικού Μουσουλμανισμού στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο.      

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012



ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ - ΟΜΟΝΟΙΑ    

     
Το θέμα που διαπραγματεύομαι έχει μία μικρή ιστορία την οποίαν θα σας αναφέρω εν συντομία.                                                                                               
Σε μία κοινωνική ομήγυρη, μου ετέθη μία ερώτηση εκ μέρους ενός πνευματικού ομίλου, που φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ομόνοια».  Μου ζήτησαν να τους πληροφορήσω εάν γνώριζα, με ποιόν αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο ή πνευματικό άνδρα έχει σχέση αυτή η λέξη. Δίχως πολύ σκέψη τους απάντησα: Με τον λαμπρό Έλληνα και νομο-διδάσκαλο της ρητορικής, Ισοκράτη. Αφού τους εξήγησα πολύ συνοπτικά την απάντησή μου, με παρακάλεσαν εάν μπορούσα να τους κάνω μία ομιλία στην ολομέλειά τους με θέμα Ισοκράτης - Ομόνοια. Μετά από μερικές ημέρες πραγματοποιήθηκε η ομιλία και, θεώρησα σκόπιμο να σας την παρουσιάσω, διότι κατά την ταπεινή μου γνώμη ο Ισοκράτης είναι τόσο επίκαιρος σήμερα, όσο ήταν και κατά την εποχή του. Πιστεύω δε, ότι θα προσφέρει και σε εσάς τους αναγνώστες κάποια σημαντικά στοιχεία, τα οποία σκόπιμα ορισμένοι από τους γνωρίζοντες τα αλλοιώνουν και, οι μη γνωρίζοντες να πείθονται με αλχημείες και ασύστολα ψεύδη στην πονηρή εποχή μας.   

Ο Ισοκράτης, είναι από τους σημαντικότερους ρήτορες και διδάσκαλος της ρητορικής, γεννήθηκε στην Αθήνα το 436 π.Χ. και πέθανε το 338. Ο πατέρας του Θεόδωρος ήταν εύπορος, είχε εργοστάσιο που κατασκεύαζε αυλούς, έτσι έδωσε στον γιό του επιμελημένη αγωγή και μόρφωση. Από νεαρή ηλικία είχε έφεση προς τα γράμματα, ήταν προσηνής και η μορφή του ήταν γλυκειά και ωραία. Διδάσκαλοί του υπήρξαν, οι φημισμένοι σοφιστές και γραμματοδιδάσκαλοι Πρωταγόρας, Πρόδικος, Τεισίας, Γοργίας, αργότερα έγινε ο αγαπημένος μαθητής του Σωκράτη. Μεταξύ τους αναπτύχθηκε μία στενή σχέση και η επιρροή του διδασκάλου του, τον συνόδευε για όλον του τον βίο. Ο άδικος θάνατος του Σωκράτη το 399 π.Χ. τον πίκρανε πολύ, έτσι ήταν ο μόνος που την επομένη ημέρα του θανάτου του διδασκάλου του, εμφανίσθηκε στην αγορά με πένθιμα ρούχα.

Είχε συμπεριληφθεί στον κανόνα - πίνακα των σπουδαιοτέρων Αττικών ρητόρων, όχι για τους απαγγελθέντες δημοσία λόγους από αυτόν, διότι η ασθενική φωνή του και η φυσική νευρικότητά του, περιόριζαν  τις συχνές δημόσιες ομιλίες του, αλλά για τους θαυμάσιους δικανικούς λόγους που συνέθεσε και τους απήγγειλαν άλλοι στα δικαστήρια.
Αυτοί οι λόγοι θεωρούνται τα καλλίτερα δείγματα της Αττικής διαλέκτου.  Όσοι λόγοι του έχουν διασωθεί, διακρίνονται για  την λεπτή καθαρότητα  του λόγου, την αρμονία, την συμμετρική δομή και την τέλεια επεξεργασία των προτάσεων, αλλά και την αποφυγή της χασμωδίας, της κράσεως και της παραφωνίας. Εκτός από την εξαιρετική ικανότητά του σαν διδάσκαλος της ρητορικής, υπάρχουν και άλλοι δύο σπουδαίοι λόγοι που δικαιολογούν την μεγάλη φήμη του, αυτοί ήσαν η παιδαγωγική του δεινότητα και κυρίως η μεγάλη και άδολη φιλοπατρία του.  

Δημιούργησε δική του σχολή το 392 π.Χ. στην οποίαν δίδαξε μέχρι το 350 π.Χ. δηλαδή, επί 42 έτη συνεχώς. Στην σχολή του μορφώθηκαν σχεδόν όλοι οι διακεκριμένοι ρήτορες, πολιτικοί, φιλόσοφοι και ιστορικοί του 4ου π.Χ. αιώνα.  Οι σπουδαίοι μαθητές του, ανέπτυξαν ο κάθε ένας με τον δικό του τρόπο τις αρχές του διδασκάλου τους και, επέδρασαν καταλυτικά στην Ελληνική, αργότερα στην Λατινική και, κατά προέκταση και στην Ευρωπαϊκή λογοτεχνία και πεζογραφία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της διαπιστώσεως είναι ότι, ο μεγαλύτερος Λατίνος ρήτωρ και νομομαθής Κικέρων, τρείς αιώνες αργότερα χαρακτήρισε την σχολή του Ισοκράτους «ως το εργαστήριον της ευγλωττίας», χαρακτηρισμός που είναι ίσως ο καλύτερος φόρος τιμής για τον ίδιο και την διδασκαλία του.                                                                                                                                                                                                                                 
Το σημαντικότερο στοιχείο που χαρακτήρισε και σημάδεψε ανεξίτηλα τον Ισοκράτη στην ροή του χρόνου κατά τον γράφοντα, είναι: Οι εθνικές και οι πολιτικές του θέσεις, η μεγίστη φιλοπατρία του, η άμεμπτος ηθική του και πάνω απ’ όλα η ταύτιση των λόγων  και των έργων του. Με δυναμική φωνή επί ογδόντα και πλέον έτη διακήρυττε την Ομόνοια, την Ειρήνη και την Ενότητα μεταξύ των σπαρασσόμενων πόλεων - κρατών που αποτελούσαν το έθνος των Ελλήνων.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι, είχε ζήσει τον δεύτερο μεγάλο γνωστό καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο και τον αλληλοσπαραγμό μεταξύ των Ελλήνων, τον τρομερό αδελφοκτόνο Πελοποννησιακό πόλεμο, ο οποίος είχε διάρκεια είκοσι επτά ετών. Παρά τις απειλές και τους κινδύνους και με εξαίρετο πολιτικό αντίπαλο τον μεγάλο Αθηναίο ρήτορα Δημοσθένη, υποστήριζε με μεγάλη θέρμη, ένα κοινό ιδανικό που θα συνένωνε όλους τους Έλληνες «Εν Ομονοία» σε ένα ενιαίο κράτος. Οι ιστορικοί κάνουν ένα σοβαρό λάθος, αναφέρουν την ανάγκη δημιουργίας Ελληνικού «Έθνους», τους διαφεύγει όμως ότι οι Έλληνες δεν αποτελούσαν μεν ένα ενιαίο κράτος, αλλά επειδή ήσαν αυτοφυείς και γηγενείς αποτελούσαν ένα έθνος, (Θουκυδίδης, Ηρόδοτος, Αισχύλος, Ισοκράτης, Πλούταρχος, Διόδωρος ο Σικελιώτης, Νόνος, Μανέθων και τόσοι άλλοι αρχαίοι και σύγχρονοι). Είχαν κοινές ρίζες και εκπλήρωναν και τους τέσσερεις βασικούς παράγοντες που πρέπει να συνυπάρχουν, για να αποτελούν το έθνος, δηλαδή το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το ομότροπον ή ομόδοξον. Πράγματι λοιπόν δεν είχαν ενιαίο κράτος, ενώ άλλοι λαοί είχαν κράτος, αλλά δεν υπήρξαν έθνος ποτέ.
                                                                 
Αυτό το μεγαλόπνοο όραμά του και οι παραινετικές του επιστολές προς τον Βασιλέα Φίλιππο τον Β΄ της Μακεδονίας, πατέρα του Μεγίστου Αλέξανδρου, ο οποίος βασίλευσε από το 350  π.Χ. έως το 336, και προς άλλους ισχυρούς της εποχής, ήταν η γενεσιουργός αιτία, που ενέπνευσε τον Φίλιππο, να επιχειρήσει την συνένωση των Ελληνικών πόλεων - κρατών, σε μία για πρώτη φορά πανελλήνια ένωση - κράτους. Έτσι όλοι μαζί θα απελευθέρωναν τις Ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας και, θα εξάλειφαν διά παντός τον βαρβαρικό Περσικό κίνδυνο εξ’ Ανατολών, τον οποίον τόσο βαριά είχαν πληρώσει όλοι οι Έλληνες.
                                    
Ο Φίλιππος λόγω της δολοφονίας του το 336 π.Χ., δεν πρόλαβε να υλοποιήσει το όραμά του, το είχε ενστερνισθεί όμως και το υλοποίησε ο πανάξιος υιός του και διάδοχός του ο Μέγιστος Αλέξανδρος, που σε δεκατρία χρόνια βασιλείας επέτυχε τόσα, όσα κανένας άλλος θνητός.
Το εκπολιτιστικό έργο του Αλεξάνδρου συνέχισαν για πολλούς αιώνες οι διάδοχοί του Σελευκίδες, Πτολεμαίοι, Αντίοχοι, Ευμενίδες και άλλοι επίγονοι με μεγάλη επιτυχία, ώστε και μετά την Ρωμαϊκή υλική υποδούλωση να επικρατεί και να ανθεί ο Ελληνικός πολιτισμός, για πάνω από πέντε αιώνες. Ο θρησκευτικός στείρος δογματισμός και ο φανατισμός από τις νέες θρησκείες, οι οποίες είχαν δημιουργηθεί από τα ίδια κέντρα, επέφεραν το χάος και τον σκοταδισμό επί πολλούς αιώνες, και συνεχίζουν να ταλαιπωρούν ακόμη την ανθρωπότητα.
        
Στον Ισοκράτη αποδίδονταν κατά την αρχαιότητα 60 λόγοι, γνήσιοι θεωρούνται οι 28 και από αυτούς έχουν διασωθεί οι 21 και 9 επιστολές του,  οι οποίες απευθύνονται προς βασιλείς .

Οι λόγοι του κατατάσσονται στις εξής κατηγορίες :

1) Διδακτικοί: Είναι  δύο λόγοι που επικρίνουν άλλες διδακτικές μεθόδους και εξαίρουν την δικήν του.

2) Δικανικοί: Είναι 6 λόγοι που αφορούν ιδιωτικές υποθέσεις των πελατών του.

3) Παραινετικοί: Είναι τρεις   λόγοι που αναπτύσσουν με αδαμάντινη σκέψη  τα θέματα περί ηθικής.

4) Επιδεικτικοί: Είναι  τρία  εγκώμια, από τα οποία το ένα είναι για τον       βασιλέα της Σαλαμίνος της Κύπρου Ευαγόρα, ο οποίος βασίλευσε από το 411 π.Χ. έως το 374 και, είναι η αρχαιότερη σωζόμενη βιογραφία στην γλώσσα μας.                                                              

5) Πολιτικοί:  Είναι έξι λόγοι περί πολιτικής και διακυβερνήσεως, κυρίως της Αθηναϊκής. Ο πλέον περίφημος θεωρείται από τους ειδικούς, ο Πανηγυρικός.

6)  Ο Αρεοπαγιτικός  ή Περί Ειρήνης  και,

7) Ο Παναθηναϊκός

Εκτός από τους λόγους του και τις επιστολές του, σώζονται 26 τίτλοι έργων του, 41 αποσπάσματα από άλλους λόγους και,  6 σύντομα αποσπάσματα από μία χαμένη πραγματεία του, που αφορούσε την ρητορική τέχνη.                   
Θα παραθέσω εν συνεχεία σε δύο ανεξάρτητες ενότητες τα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τον Πανηγυρικό και τον Αρεοπαγιτικό ή Περί Ειρήνης, τα οποία επιβεβαιώνουν όλα αυτά πανηγυρικά:    
                                                                           
Οι βάρβαροι της Ασίας, φυσικοί και προαιώνιοι εχθροί των Ελλήνων, χρημάτιζαν τους πολιτικούς αρχηγούς διαφόρων πόλεων με Δαρεικούς - χρυσά Περσικά νομίσματα, για να καλλιεργούν τις εμφύλιες διαμάχες, τα μίση και τον σπαραγμό, προκαλώντας έτσι την Ελληνική εξαθλίωση, με απώτερο σκοπό την υποδούλωσή τους. Κατά τον Ισοκράτη υπήρχε μία οδός σωτηρίας, να έπαυε η διχόνοια, να συμφιλιώνονταν οι Έλληνες, να συνειδητοποιούσαν πλήρως την φυλετική και πολιτιστική τους ενότητα και να εκστράτευαν εν Ομονοία - ομονοούντες εναντίον των βαρβάρων της Ασίας.


   ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ


Ο «Πανηγυρικός» θεωρείται ως ένα από τα πλέον ολοκληρωμένα έργα της Αρχαίας Ελληνικής γραμματείας, τον οποίον συνέγραφε και τελειοποιούσε περισσότερο από δέκα έτη, προκειμένου να τον απαγγείλει κατά την λαμπρή εκατοστή Ολυμπιάδα το 380 π.Χ., όπου ως γνωστόν μετείχαν μόνον Έλληνες.                                                                                    
Κεντρική ιδέα του «Πανηγυρικού» ήταν: «Να Ομονοήσουν και να Ενωθούν οι Έλληνες και όλοι μαζί να στραφούν κατά του φυσικού εχθρού του Ελληνισμού, κατά των βαρβάρων της Ασίας». Καταγγέλλει την προδοτική Ανταλκίδειο Ειρήνη  με τους Πέρσες, διεκδικεί την ηγεσία για την Αθήνα, της πλέκει το εγκώμιο και δηλώνει κατηγορηματικά την αυτοχθονία των Ελλήνων.      

Δυστυχώς επί των ημερών μας, διάφοροι περίεργοι κύκλοι και τύποι, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι, οι περισσότεροι Έλληνες αγνοούν την Ελληνική γραμματεία και την ιστορία τους, ας όψωνται τα ξενοκίνητα εκπαιδευτικά προγράμματα, οι επεμβάσεις και οι κάθε λίγο μεταρρυθμίσεις στην παιδεία μας, που την κατάντησαν απαιδεία… Διαστρεβλώνουν συστηματικά την ιστορική αλήθεια για σκοτεινούς πολιτικούς λόγους και ταπεινές επιδιώξεις.

Από τέτοια κέντρα εκπορεύθηκαν οι σκοτεινές και ανυπόστατες θεωρίες, του είδους των «Ινδοευρωπαίων, του Φοινικισμού, της μαύρης Αθηνάς, της Λούση και τόσων άλλων ψευδολογημάτων», επειδή δε αυτά κατέχουν και νέμονται την εξουσία και ελέγχουν τα Μ.Μ.Ε., έχουν καταφέρει να επιβάλλουν αυτές τις θεωρίες, σε σημαντικό ποσοστό. Τώρα θα αναφερθώ στην καπηλεία και την παραποίηση, που επεχείρησαν τα τελευταία χρόνια στο κλασσικό και αδαμάντινο εδάφιο 50 του «Πανηγυρικού» του Ισοκράτους. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι, οι πρόγονοί μας τάχα πίστευαν  ότι το διακριτικό γνώρισμα της εθνικής μας ταυτότητος ήταν μόνον η Ελληνική παιδεία, αγνοώντας σκοπίμως τα ιερά κείμενά μας.     

Ο Ισοκράτης δεν αναφέρει πουθενά, ούτε και άλλος Έλληνας συγγραφέας ότι, «Έλληνες εισί οι της Ελληνικής παιδείας μετέχοντες». Η ρήση αυτή την οποίαν κατά κόρον και ανερυθρίαστα διαδίδουν και εκμεταλλεύονται τα Μ.Μ.Ε., είναι χαλκευμένη παράφραση, παρερμηνεία και  διαστρέβλωση του εδαφίου 50, στο οποίον ο Ισοκράτης διατυπώνει σαφώς, τελείως αντίθετη έννοια. Προς εντυπωσιασμό μπορεί κάποιος να απομονώσει λέξεις και να δώσει την δική του εκδοχή, η οποία θα είναι σκόπιμη, παραπλανητική και ύποπτη. Αυτή την ερμηνευτική οδό και μέθοδο, ακολουθούν οι κακώς νοούμενοι προοδευτικοί αλλά φανατικοί και ημιμαθείς, οι οποίοι αυτοαποκαλούνται «κουλτουριάρηδες». Θα παραθέσω όλη την επίμαχο παράγραφο, την οποίαν όπως προανέφερα, άλλοι από σκοπιμότητα και άλλοι από άγνοια την παραφράζουν, την αλλοιώνουν και δεν αποδίδουν το νόημα και την σκέψη του  Ισοκράτη, δηλαδή την αλήθεια. Ο Ισοκράτης πλέκοντας το εγκώμιο της πνευματικής αίγλης των Αθηνών, γράφει επί λέξει:
50. "Tοσοῦτον δ' ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περὶ τὸ φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ' οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς  ἡμετέρας παρά τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας".
Προσαρμογή:

«Ἡ πόλις μας (δηλαδή αἱ Ἀθῆναι), τόσον ἒχει ἀφήσει πίσω της ὡς πρὸς τὴν φρόνησιν τοὺς ἂλλους ἂνθρώπους, ὣστε οἱ μαθηταὶ αύτῆς ἒγιναν διδάσκαλοι ἂλλων καὶ τὸ ὂνομα τῶν Ἑλλήνων νὰ φαίνεται ὃτι εἶναι - δίχως ὃμως νὰ εἶναι- χαρακτηριστικὸν ὂχι πιὰ τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας καὶ νὰ ἀποκαλοῦνται Ἓλληνες (δὲν τοὺς ἀποκαλοῦμε ἐμεῖς) μᾶλλον οἱ μετέχοντες τής ἡμετέρας ἐκπαιδεύσεως παρὰ (οἱ μετέχοντες) τῆς κοινῆς φύσεως - γεννήσεως, καταγωγῆς».
Δηλαδὴ, κάτι παρόμοιο μὲ αὐτὸ πο ὺ γίνεται σήμερα μὲ τοὺς καθηγητὲς ξένων γλωσσῶν. Οἱ μαθηταὶ λένε: «η Γαλλίδα, η Γερμανίδα, ο Άγγλος, κ.λ.π.», ἐννοώντας τοὺς -Ἓλληνες- καθηγητές, οἱ ὁποῖοι διδάσκουν αὐτὲς τὶς γλῶσσες. 

Το ρήμα πεποίηκε και το απαρέμφατο δοκείν, ο λεξοπλάστης Ισοκράτης δεν τα έβαλε εδώ τυχαία. Ο σχολιογράφος των Κωδίκων, γράφει: Ο Ισοκράτης πάντοτε σαφή την λέξη κέχρηται - χρησιμοποιεί με σαφήνεια την λέξη - λέξεις.                                                                
Το ρήμα ποιώ, σημαίνει κατασκευάζω, φτιάχνω, δημιουργώ.
Η μέση φωνή του ρήματος Ποιώ τρέπεται σε  Ποιούμαι, υπολαμβάνω, νομίζω «συμφοράν ποιούμαι = θεωρώ ως συμφορά» και σήμερα λέμε πεποιημένη συμφορά - κατασκευασμένη συμφορά - φιαχτό ζήτημα.                                                                                                                                                             
Το ρήμα Δοκώ, σημαίνει υποθέτω, νομίζω, φαντάζομαι, δοκεί - φαίνεται σε αντίθεση με την πραγματικότητα. «Τα δοκούντα μόνο τώ  δοκούντι είναι αληθή» τονίζει ο Πλάτων στον διάλογο «Θεαίτητος».        

Ο Ισοκράτης λοιπόν, διατυπώνει με σαφήνεια: Η πόλις μας, δηλαδή αι Αθήναι, και κατά τον Θουκυδίδη η Ελλάς, τόσο έχει αφήσει πίσω της - απολέλοιπε  ξεπέρασε ως προς την φρόνηση και τον λόγον τους άλλους ανθρώπους, ώστε οι μαθηταί της έγιναν διδάσκαλοι άλλων και, το όνομα των Ελλήνων πεποίηκε - δημιούργησε την πεποιημένην - την πλαστή εντύπωση, δοκείν είναι - να φαίνεται ότι είναι, χωρίς όμως να είναι χαρακτηριστικό όχι πια του γένους, αλλά της διανοίας και να αποκαλούνται Έλληνες, δεν τους αποκαλούμε εμείς, μάλλον οι μετέχοντες της δικής μας εκπαιδεύσεως, παρά οι μετέχοντες της κοινής φύσεως  - της γεννήσεως και της καταγωγής.
Οι μαθηταί αυτής γεγόνασι διδάσκαλοι των άλλων, όταν συνέρρεαν στις μοναδικές σχολές των Αθηνών, δεν ήσαν μόνον Έλληνες αλλά και ξένοι από Ανατολή και Δύση.

Η θεία Ελληνική γλώσσα κατά τον Πλάτωνα, έχει αποσαφηνίσει και αυτό το πρόβλημα από την αρχαιότητα, χαρακτηρίζοντας τους ξένους που ομιλούσαν την Ελληνική «Ελληνόφωνους» και αυτούς που δίδασκαν την Ελληνική «Ελληνίζοντας», έτσι μέχρι σήμερα ο  αλλοδαπός που μιλάει την Ελληνική γλώσσα είναι Ελληνόφων και ποτέ δεν γίνεται Έλληνας.                            
Αυτό το καθοριστικό εδάφιο παραποιήθηκε και αλλοιώθηκε τα τελευταία χρόνια από τους πολιτικούς και τους πολιτειακούς άρχοντες, για λόγους αφελληνισμού των Ελλήνων και της επάρατης παγκοσμιοποιήσεως.

Υπάρχει και μία διαφορετική  προσέγγιση, σε ένα άλλο απόσπασμα  του «Πανηγυρικού» του Ισοκράτη, το οποίον αποσαφηνίζει απόλυτα αυτήν τη σκόπιμη εκτροπή στα κείμενα του Μεγάλου Έλληνα Ρήτορα και Νομοδιδάσκαλου, που χρόνια προσπαθούν να επιβάλλουν οι ντόπιοι και οι ξένοι Ελληνίζοντες.
«Ού δή πάτριον εστί ηγείσθαι τούς επήλυδας τών αυτοχθόνων, ουδέ τούς εύ παθόντας τών εύ ποιησάντων, ουδέ τούς ικέτας γενομένους των υποδεξαμένων».                                                                            
Προσαρμογή: «Δεν είναι πατροπαράδοτη αρχή μας, να εξουσιάζουν οι αλλοδαποί τους εντόπιους, ούτε οι ευεργετηθέντες αυτούς που τους ευεργέτησαν, ούτε αυτοί που έφθασαν εδώ σαν ικέτες, να εξουσιάζουν τους πολίτες που τους δέχθηκαν».
Ο Ισοκράτης, στη συνέχεια αναφέρεται στην προσφορά των Αθηνών προς τον Ελληνισμό, μία προσφορά Πολεμική, Ηθική, Οικονομική και Πολιτιστική. 
Αυτά τα δύο προηγούμενα αποσπάσματα επικαλούνται οι πλαστογράφοι, τα οποία διαστρέφουν θεωρώντας ότι μπορούν να πείσουν τους Έλληνες, όμως  πλανώνται πλάνην οικτράν. Έχουν αποκαλυφθεί και αυτοί και οι προθέσεις τους, διότι η αδέκαστη ιστορία θα τους τοποθετήσει εκεί που τους αρμόζει.             

Οι προηγούμενες παράγραφοι του Ισοκράτη, είναι τόσο επίκαιρες, όσο επίκαιρη είναι η Φύση και η Αλήθεια, λες και ζει μαζί μας σήμερα τις δραματικές συνθήκες του Ελληνικού λαού, που προσπαθούν να τον αφελληνίσουν ακόμη και από επίσημες θέσεις.                       



ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΙΚΟΣ  ή  ΠΕΡΙ  ΕΙΡΗΝΗΣ


Παραθέτω επίσης ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τον «Αρεοπαγιτικό» λόγο του Ισοκράτη, το οποίον αφορά την αξιοκρατική επιλογή των αρχόντων κατά το παρελθόν. Τολμώ να πω  ότι συμπληρώνει αρμονικά τον Πανηγυρικό του  λόγο, σημειώνοντας ότι είναι επίκαιρος όσο ποτέ. Όπως θα διαπιστώσετε, προσπαθούν να στρεβλώσουν και να αλλοιώσουν και το παρακάτω απόσπασμα του Αρεοπαγιτικού λόγου, εις βάρος την γνήσιας Δημοκρατίας, των πατριωτών και των εντίμων πολιτικών αρχόντων.
   [20] Οἱ γὰρ κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον τὴν πόλιν διοι-
κοῦντες κατεστήσαντο πολιτείαν οὐκ ὀνόματι μὲν τῷ
κοινοτάτῳ καὶ πραοτάτῳ προσαγορευομένην, ἐπὶ δὲ τῶν
πράξεων οὐ τοιαύτην τοῖς ἐντυγχάνουσι φαινομένην, οὐδ’
ἣ τοῦτον τὸν τρόπον ἐπαίδευε τοὺς πολίτας ὥσθ’ ἡγεῖσθαι
τὴν μὲν ἀκολασίαν δημοκρατίαν, τὴν δὲ παρανομίαν ἐλευθε-
ρίαν, τὴν δὲ παρρησίαν ἰσονομίαν, τὴν δ’ ἐξουσίαν τοῦ
ταῦτα ποιεῖν εὐδαιμονίαν, ἀλλὰ μισοῦσα καὶ κολάζουσα
τοὺς τοιούτους βελτίους καὶ σωφρονεστέρους ἅπαντας
τοὺς πολίτας ἐποίησεν.

Η προσαρμογή που ακολουθεί είναι από την Εγκυκλοπαίδεια του  Παπύρου   του 1949 και είναι από τις πλέον επιτυχείς:
«Οι διοικούντες, δηλαδή Σόλων και Κλεισθένης, κατ' εκείνον τον χρόνον την πόλιν, δεν ίδρυσαν πολίτευμα ονομαζόμενον μεν δι' ονόματος κοινοτάτου και ωραιοτάτου, μη φαινόμενον δε εις την εφαρμογήν τοιούτον εις τους ζώντας κατ' αυτό, ουδέ ίδρυσαν τοιούτον πολίτευμα το οποίον κατά τέτοιον τρόπον εξεπαίδευε τους πολίτας, ώστε να θεωρούν την μεν ακολασίαν δημοκρατίαν, την δε παρανομίαν ελευθερίαν, την αυθάδειαν ισονομίαν, ευτυχίαν δε την άδειαν του να πράττη καθένας ταύτα, αλλ' ίδρυσαν πολίτευμα το οποίον με το να μισεί και να τιμωρεί τους τοιούτους, έκαμνεν όλους τους πολίτας καλυτέρους και σωφρονεστέρους».

Σας παραθέτω το ίδιο κεφάλαιο, όπως το κυκλοφορούν τελευταία στα έντυπα μέσα και στο διαδίκτυο, σκόπιμα αλλοιωμένο για τους λόγους που προανέφερα και για τα άλλα δύο αποσπάσματά του: «Η Δημοκρατία τους αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία…».
Εάν αυτό δεν είναι σκόπιμη πλαστογραφία της ιστορίας και των κειμένων του πατριώτη Ισοκράτη, τότε τι είναι;

Ο βιογράφος - σχολιογράφος, γράφει για το ήθος του: «Ο Ισοκράτης ελάμβανε χρήματα πάμπολλα υπέρ της διδασκαλίας, παρά μεν των πολιτών ουδέν, ώσπερ γέρας - σαν δώρο τιμής τούτο κατατιθέμενος, και τροφεία καταβαλών τή πατρίδι, παρά δε τών ξένων χιλίας δραχμάς. Πλούσιος δε γενόμενος, εμοιράσατο τόν πλούτο τήν πόλιν».
Φρονώ ότι δεν χρήζει προσαρμογής, διότι θα έχανε το μεγαλείο της αυτή η παράγραφος.  Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν υπάρχουν καλλίτερες λέξεις οι οποίες να αποδίδουν την έννοια της Φιλοπατρίας και του Ήθους του Ισοκράτη. Το τέλος του, χαρακτηρίζει την συνέπεια των λόγων και των έργων του. Πέθανε με δική του βούληση, το 338 π.Χ. αμέσως μετά την μάχη της Χαιρώνειας, πικραμένος, διότι έβλεπε ακόμη μία φορά τους Έλληνες να αλληλοσκοτώνονται με μανία, δίχως να έχει επιτευχθεί η Ομόνοια των Ελλήνων, που για αυτήν είχε αγωνισθεί με αυταπάρνηση όλη του την ζωή. 
Απογοητευμένος αρνήθηκε να λάβει τροφή και νερό και μετά από εννέα ημέρες αναχώρησε για τα Ηλύσια πεδία, έσβησε πικραμένος δίχως να δει το όνειρό του ολοκληρωμένο, «τους Έλληνες ενωμένους και εν ομονοία διαβιούντας». Ο Παυσανίας ο Περιηγητής γράφει στα «Αττικά» Α18, «Πρός τήν αγγελίαν τής εν Χαιρωνεία μάχης αλγήσας, ετελεύτησε εθελοντής». Δεν αναφέρει την λέξη ασθενήσας αλλά αλγήσας, δηλαδή πόνεσε ψυχικά και πνευματικά τόσο πολύ, που προτίμησε να πεθάνει από την δίψα και την ασιτία.   
Αυτός υπήρξε ο μεγάλος και συνετός πρόγονός μας και το σπουδαίο εθνικό και μορφωτικό έργο του, το οποίον μας εμπνέει και μας καθοδηγεί στους πολύ δύσκολους καιρούς που διέρχεται η Πατρίδα μας.


ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ  ΚΑΤΑ  ΗΡΟΔΟΤΟΥ

ΚΑΙ ΦΟΙΝΙΚΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ


Ο ύποπτος ρόλος του Ηροδότου

Μετά τα εκτεθέντα προηγουμένως για την Ελληνική Γλώσσα και την Γραφή, παραθέτω ένα απόσπασμα - αναφορά του Μυσταγωγού Πλουτάρχου, ο οποίος αντικρούει τον ύποπτο ρόλο του Ηροδότου,  για αυτά  που γράφει στο βιβλίο του «Τερψιχόρη» 57, 59 περί δήθεν Φοινικίας προέλευσης του Ελληνικού Αλφαβήτου και, τον κατηγορεί για κακοήθεια.

Ο Πλούταρχος στο «περί της Ηροδότου κακοηθείας» αναφέρεται σε σύγγραμμα του Αριστοφάνους του Βοιωτού, ο οποίος είχε γράψει πως ο Ηρόδοτος, στην τυχοδιωκτική του πορεία, έφθασε κάποτε στας Θήβας και ζήτησε μισθό από τους Θηβαίους, αλλά οι Θηβαίοι τον περιφρόνησαν και δεν του έδωσαν μάλιστα δε, τον εμπόδισαν να συναναστραφεί με τους νέους των Θηβών, γεγονός που αποτελούσε μεγάλη προσβολή. Από αυτό το επεισόδιο και από άλλες παρόμοιες αναφορές, οδηγούμεθα στο συμπέρασμα που δεν πρέπει να απέχει από την πραγματικότητα ότι, ο Ηρόδοτος ο Αλικαρνασσεύς, αφού προσπάθησε να εργασθεί και σε άλλες πόλεις όπως στις Θήβες,   κατέληξε στην Αθήνα, ανέπτυξε στενή φιλία με τον Περικλή ο οποίος, σαν έξυπνος πολιτικός γνώριζε καλά την προώθηση  και την διάδοση των πληροφοριών. Φρόντισε λοιπόν  να του δώσουν οι Αθηναίοι αρκετό χρυσό και έτσι   ο Ηρόδοτος, έγραψε πολύ ευνοϊκά για αυτούς.

Οι Θηβαίοι τον υποψιάστηκαν σαν επιπόλαιο, λαοπλάνο και επικίνδυνο και τον απέλασαν. Αν τον είχαν κρατήσει, πιθανώς τώρα θα αγωνιζόμασταν να αποδείξουμε την Ελληνική καταγωγή των Αθηναίων. Είχε λοιπόν σοβαρό προσωπικό λόγο ο Ηρόδοτος να θέλει την εκδίκηση και την ηθική εξόντωση των Βοιωτών, οι οποίοι τον περιφρόνησαν. Και τι θα ήταν χειρότερο και πιο εξοντωτικό για έναν Έλληνα από το να του αφαιρέσεις ή να του αμφισβητήσεις την Ελληνική καταγωγή του, τόσο ανεπτυγμένο είχαν το Ελληνικό τους φρόνημα τότε.

Αγανακτισμένος ο Βοιωτός Μυσταγωγός από την Χαιρώνεια Πλούταρχος, διακωμωδεί τον Ηρόδοτο, γράφοντας: «Αριστογείτονα μέντοι ουκέτι κύκλω και κακώς, άλλ' άντικρυς διά πυλών εις Φοινίκην εξελαύνει, Γεφυραίον γεγονέναι λέγων ανέκαθεν, τους δε Γεφυραίους ουκ απ' Ευβοίας ούδ' Ερετριείς, ώσπερ οίονται τινές, αλλά Φοίνικας είναί φησιν, αυτός ούτω πεπεισμένος», στην περίπτωση του Αριστογείτονα δεν χρησιμοποιεί τέτοια κυκλική κακή πορεία αλλά απέναντι μέσα από τις πύλες, δηλαδή όχι με πλάγιο τρόπο αλλά απ' ευθείας, τον εξορίζει στην Φοινίκη λέγων πως ανέκαθεν ήταν εκ γεννήσεως Γεφυραίος, για τους Γεφυραίους μάλιστα λέει ότι ούτε Ευβοείς ούτε Ερετριείς ήσαν όπως πιστεύουν κάποιοι, αλλά Φοίνικες όπως ο ίδιος πυνθάνεται. 

Κείμενο Ηροδότου

«Οί δε Γεφυραίοι, τών ήσαν οί  φονέες οί  Iππάρχου, ώς μέν αυτοί λέγουσι, εγεγόνεσαν εξ Ερετρίης τήν αρχήν, ώς δε εγώ αναπυνθανόμενος  ευρίσκω, ήσαν Φοίνικες τών συν Κάδμω απικομένων Φοινίκων ες γήν τήν νύν Βοιωτίην καλεομένην, οικέον δε τής χώρης ταύτης απολαχόντες τήν Ταναγρικήν μοίραν. Εντεύθεν δε, Καδμείων πρότερον εξαναστάντων υπ' Αργείων, οί Γεφυραίοι ούτοι δευτέρα υπό Βοιωτών εξαναστάντες ετράποντο επ' Αθηνέων. Αθηναίοι δε σφέας επί ρητοίσι εδέξαντο σφέων αυτών πολιήτας, πολλών τεών και ούκ αξιαπηγήτων επιτάξαντες εργέσται. Οί δε Φοίνικες ούτοι, οί σύν Κάδμω απικόμενοι, τών ήσαν οί Γεφυραίοι, άλλα τε πολλά οικίσαντες ταύτην τήν χώρην εσήγαγον διδασκαλίαν ες τούς Έλληνες καί δη τά γράμματα, ούκ εόντα πρίν Έλλησι ώς εμοί δοκέειν, πρώτα μέν τοίσι καί άπαντες χρέωνται   Φοίνικες μετά δε χρόνου προβαίνοντες άμα τή φωνή μετέβαλον καί τόν ρυθμόν τών γραμμάτων. Περιοίκεον δε σφέας τά πολλά τών χώρων τούτων τόν χρόνον Ελλήνων Ίωνες, οί παραλαβόντες διδαχή παρά τών Φοινίκων τά γράμματα, μεταρρυθμίσαντες σφέων ολίγα εχρέωντο,  χρεώμενοι δε εφάτισαν, ώσπερ καί τό δίκαιον έφερε εσαγόντων  Φοινίκων  ες τήν  Ελλάδα, φοινικήϊα κέκλησθαι....  ίδον δε καί αυτός Καδμήϊα γράμματα εν τώ ιερώ   τού   Απόλλωνος τού Ισμηνίου εν Θήβησι τήσι Βοιωτών επί τρίποσι τρισί εγκεκολαμμένα, τά πολλά όμοια εόντα τοίσι Ιωνικοίσι»..., Ηρόδοτος, (Tερψιχόρη 57 - 59).

Προσαρμογή:  

«Οι δε Γεφυραίοι, οι οποίοι ήσαν οι δολοφόνοι του Ίππαρχου - υιού του Ιππία-  καθώς οι ίδιοι λένε, ήσαν από την Ερέτρια,  όπως όμως εγώ υπολογίζω, ήσαν Φοίνικες οι οποίοι ήρθαν μαζί με τον Κάδμο και κατοίκησαν στη χώρα που τώρα λέγεται  Βοιωτία, λαμβάνοντας ως μερίδιο την Τανάγρα. Από εκεί, αφού πρώτα οι Κάδμιοι εξεδιώχθησαν από τους Αργείους, οι Γεφυραίοι διωκόμενοι για δεύτερη φορά από τους Βοιωτούς, κατέφυγαν στην Αθήνα. Οι Αθηναίοι τους δέχθηκαν ως πολίτες με περιορισμούς, επειδή έκαναν πολλές αξιόποινες πράξεις των οποίων το ακατονόμαστο όμως, δεν μου επιτρέπεται να τις αναφέρω.
Αυτοί δε οι Φοίνικες, οι οποίοι ήρθαν μαζί με τον Κάδμο, μέρος των οποίων ήσαν οι Γεφυραίοι, κατοίκησαν σε πολλά σημεία της Βοιωτίας, δίδαξαν στους Έλληνες διάφορα και μάλιστα τα γράμματα, που δεν τους ήσαν πριν γνωστά, όπως εγώ πιστεύω, εφ’ όσον λέγεται  ότι οι Φοίνικες είναι αυτοί που ανακάλυψαν τα γράμματα και οι Έλληνες  αργότερα, συγχρόνως με την αλλαγή της γλώσσας, μετέβαλαν και την διάταξη των γραμμάτων.  Ζώντας τότε οι Ίωνες με τους Γεφυραίους, παρέλαβαν από αυτούς τα γράμματα  και μερικά από αυτά τα μεταρρύθμισαν και ως εκ τούτου, δικαίως τα μεταρρυθμισμένα τα ονόμασαν Ιωνικά, καθώς ήσαν και των Ιώνων  εφεύρεση, τα δε υπόλοιπα γράμματα τα ονόμασαν Φοινίκια εφ΄όσον είχαν εισαχθεί από  τους Φοίνικες ... Εγώ ο ίδιος είδα Καδμήϊα γράμματα στο ιερό του Απόλλωνα του Ισμηνίου στη Θήβα της Βοιωτίας, σε επιγραφές που στηρίζονταν σε τρίποδες, πολλά από τα οποία ήσαν όμοια με τα Ιωνικά….». 

Η φοινικική γραφή είναι μόνο φθογγική γραφή, άρα διαφορετική από την Ελληνική.

Ειδικότερα, στη Φοινικική γραφή:

α) Οι λέξεις γράφονται χωρίς κενό μεταξύ τους και σε οριζόντιες στήλες με
      κατεύθυνση από δεξιά προς αριστερά, δηλαδή αντίθετα από την Ελληνική,

β) Με  αριθμό γραμμάτων, ο οποίος αντιστοιχεί   στον αριθμό των συμφώνων
     και στον αριθμό των μακρών φωνηέντων των λέξεων.
Κλείνω την αναφορά μου για την προέλευση και την αξία της Ελληνικής γλώσσας και γραφής, με την διαπίστωση ότι μερικοί ξένοι, συνειδητά διαστρεβλώνουν την αλήθεια, ενώ οι εντόπιοι πράττουν το ίδιο μεν, αλλά από  την έλλειψη εθνικής συνείδησης, διότι την καθιστούν ταυτόσημη με τα ίδια συμφέροντα και τις επιδιώξεις τους. Ο επιστήμων ιστορικός Θουκυδίδης, δικαιώνεται ακόμη μία φορά γράφοντας ότι: «…Οι άνθρωποι για να δικαιολογούν τις αίσχιστες πράξεις τους αλλάζουν την έννοια των λέξεων…».   

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012




   Η ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΝΟΜΙΣΜΑΤΩΝ 
          ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΑΡΓΥΡΟΥ
                                                                                                                                                  
                                                                 Ελευθέριος  Διαμαντάρας
                                                
Ένας οβολός                                  ή     0,72     Γραμ. Αργύρου
Μία Δραχμή = 6 οβελοί                ή     4,37                                   
Δίδραχμο ή Στατήρας                  ή     8,75                                    
Τετράδραχμο 4  Δραχμές              ή   17,50                                
Δεκάδραχμο 10  Δραχμές             ή    43,75                                
1 χρυσός στατήρας / Δαρεικός
        27, 5 Αττικές Δραχμές            ή  120,175                                  
100  Δραχμές = Μία Μνα                ή  437,50                                
  60 Μνες = Ένα Τάλαντο               
       ή  6.000 Δραχμές                     ή  26 Κιλά και 250       

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΙΣΜΟΣ


Όπως αναφέρθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο, ο Αυγουστίνος υπήρξε μία χαρισματική και έντονη προσωπικότητα, η οποία επηρέασε όχι μόνο την εποχή του, αλλά την εξέλιξη της θρησκείας, της θεολογίας, την οργάνωση και το δόγμα της εκκλησίας. Επίσης την σύζευξη της Νεοπλατωνικής φιλοσοφίας με την νέα θρησκεία, καθώς και την Παπική θεοκρατία, το αλάθητο του Πάπα και την οργανωτική δομή του Βατικανού και σαν λαϊκού κράτους.

Η πολυποίκιλη συνεισφορά του σε τόσους τομείς και με τόσο πάθος, φυσικό ήταν να δημιουργήσει έναν θρύλο γύρω από το πρόσωπό του, τη ζωή του και το έργο του, με αποτέλεσμα να αποκαλέσουν οι συμπαθούντες και μη, τον όλο θρύλο Αυγουστινισμό, όρος που μέχρι σήμερα είναι σε χρήση από τους θεολόγους και τους ερευνητές του έργου του.

Αυγουστινισμός, είναι η κυρίαρχη τάση της Δυτικής Μεσαιωνικής φιλοσοφίας, η οποία ακολούθησε την σκέψη του Αυγουστίνου από τον 5ο αιώνα και μετέπειτα. Τα κύρια χαρακτηριστικά του Αυγουστινισμού είναι η ανθρωπολογική επικέντρωση του στοχασμού με έμφαση στον ψυχολογισμό, ήτοι η ουσιοκτρατική ροπή της μεταφυσικής και η άμεση επίδραση της φιλοσοφίας του Νεοπλατωνισμού, με έντονα εσωστρεφή και μυστικιστικά τα στοιχεία που τον συνθέτουν.

Το βασικό διπολικό θέμα του Αυγουστινισμού, ήταν και παραμένει ο Θεός και η Ψυχή, αντίθετα από τον Θωμισμό, ο οποίος εκπήγασε από τον  μεγάλο χριστιανό στοχαστή Θωμά Ακινάτη 1225 - 1274, ο οποίος βασίζεται στον Θεό και στον Κόσμο, τον οποίον θα εξετάσουμε στην συνέχεια.
Οι κύριες διαφορές μεταξύ του Αυγουστινισμού και του Θωμισμού έγκεινται στην βασική κατεύθυνση και πορεία τους. Ο Αυγουστινισμός έχει ανθρωποκεντρική, ενώ ο Θωμισμός κοσμοκεντρική. Οι φιλοσοφικές επιρροές τους ήσαν, του μεν Αυγουστινισμού - Πλατωνικές, του δε Θωμισμού - Αριστοτελικές. Στις δε θεολογικές προεκτάσεις τους, ο μυστικισμός και ο ψυχολογισμός είναι του Αυγουστινισμού, ενώ ο ορθολογισμός και ο δογματισμός, του Θωμισμού.

Οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι του Αυγουστινισμού, ήταν ο Άνσελμος Κανταβρυγίας - Canterburry, Κομητεία της Αγγλίας 1033 - 1109 και ο Μποναβεντούρα 1221 - 1274. Στην αντίθετη πλευρά του Αυγουστινισμού, υπήρξε αρχικά ο Θωμισμός και αργότερα ο Νομιναλισμός. Πρέπει να σημειωθεί ότι η πλειονότητα των Νομιναλιστών, προερχόταν από τις εκκλησιαστικές τάξεις του  Αυγουστινισμού με έντονη ροπή προς τον Πλατωνισμό.

Μέχρι τον 13ο αιώνα στην Δυτική Μεσαιωνική φιλοσοφία επικρατούσε ο Αυγουστινισμός, ο οποίος αργότερα αντικαταστάθηκε από τον Θωμισμό και υπερισχύει μέχρι των ημερών μας στην Ρωμαιοκαθολική σκέψη.

Σε μία βαθύτερη ανάλυση παρατηρούμε ότι, μέχρι σήμερα υπάρχει μία αόρατη διαχωριστική πνευματική γραμμή μεταξύ των Πλατωνικών θέσεων του Αυγουστινισμού και των Αριστοτελικών του Θωμισμού. Αυτό  συμβαίνει διότι ο Αυγουστίνος και ο Ακινάτης, ενέπλεξαν τους δύο γίγαντες της φιλοσοφίας με τις  θρησκευτικές θέσεις που εκφράζουν a priori - εκ προοιμίου.

Ο Αυγουστινισμός είχε σοβαρή επιρροή στα Αναγεννησιακά φιλοσοφικά και πνευματικά ρεύματα και κινήματα διαμαρτυρίας, ενώ ο επίσημος Ρωμαιοκαθολικισμός και η δομή του, που εκφράζεται από τον Πάπα και το Βατικανό, στηρίζεται τους τελευταίους δύο αιώνες στον Θωμισμό, διότι έχει ανακηρύξει από τον 19ο αιώνα τις θεωρίες και την σκέψη του Ακινάτη σαν τη μόνη «αυθεντική χριστιανική φιλοσοφία» την οποίαν είναι υποχρεωμένοι να τηρούν και να ακολουθούν οι επίσκοποι, οι ιερείς και όλος ο παγκόσμιος Καθολικός χριστιανικός μηχανισμός.

ΠΡΟΚΛΟΣ

Γεννήθηκε περί το 410 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε το 485. Η καταγωγή του ήταν αριστοκρατική από την πόλη Ξάνθο της Λυκίας της Μ. Ασίας, ο πατέρας του Πατρίκιος ήταν σημαντικός νομικός,  Έτυχε σπουδαίας μόρφωσης, διότι ο πατέρας του τον προόριζε για διάδοχό του. Οι γονείς του όμως αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Κωνσταντινούπολη και επέστρεψαν στην Ξάνθο, όταν ανέλαβε την εξουσία η φανατική χριστιανή και διώκτης των Ελλήνων Πουλχερία, ως μεγαλύτερη αδελφή του ανήλικου τότε αυτοκράτορα, επίσης φανατικού Θεοδόσιου  Β΄ του Μικρού.
Ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πρόκλος, θεωρείται ένας από τους τέσσερεις μεγαλύτερους Νεοπλατωνικούς φιλοσόφους μαζί με τον Πλωτίνο, τον Πορφύριο και τον Ιάμβλιχο, υπήρξε δε ένας από  τους τελευταίους Σχολάρχες της Ακαδήμειας των Αθηνών. Ο σύγχρονος ερευνητής Dodds τον κατατάσσει στην δεύτερη θέση μετά τον Πλωτίνο. Ήταν μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του 5ου αιώνα μ.Χ., υπήρξε πολυγραφότατος φιλόσοφος και δραστήριος θεουργός του Νεοπλατωνισμού.
Στην Ξάνθο πήρε τα πρώτα του μαθήματα, αργότερα σπούδασε αρχικά ρητορική και νομικά στην Κωνσταντινούπολη, όπου οι σχολές είχαν αναδιοργανωθεί από την Αθηναία σύζυγο του Θεοδόσιου του Β΄ Ευδοκία, κόρη του Αθηναίου σοφιστή Λεόντιου, η οποία είχε Ελληνική παιδεία και επέτρεψε την λειτουργία αναβαθμισμένης φιλοσοφικής σχολής. Όπως όμως αναφέρει ο Μαρίνος, η θεά Αθηνά τον προέτρεψε να παρακολουθήσει τα μαθήματα των Αθηναϊκών σχολών. Εγκατέλειψε τότε την νομική και πήγε στην Αλεξάνδρεια να σπουδάσει φιλοσοφία με τον Ολυμπιόδωρο και μαθηματικά με τον Ήρωνα. Αργότερα ήλθε σε ρήξη με τον πρώτο, διότι δεν ερμήνευε ορθά τον Αριστοτέλη, τον εγκατέλειψε και πήγε στην Αθήνα σε ηλικία δέκα εννέα ετών.
Τα περισσότερα στοιχεία για την ζωή, το έργο και την προσωπικότητα του Πρόκλου, τα αντλούμε από την βιογραφία του που συνέγραψε ο μαθητής του Μαρίνος, επίσης από το έργο του, καθώς και από άλλες πηγές των συνοδοιπόρων του και των αντιπάλων του. Η βιογραφία του, ανήκει στο είδος που οι μελετητές αποκάλεσαν «παγανιστική αγιογραφία». Σε αυτό το είδος εντάσσονται οι «Βίοι Σοφιστών» του Ευνάπιου, ο «Βίος του Πυθαγόρα» που γράφτηκε από δύο σπουδαίους φιλοσόφους τον Πορφύριο και τον Ιάμβλιχο, ο «Βίος του Πλωτίνου» τον οποίον έγραψε ο Πορφύριος και ο «Βίος του Ισιδώρου» που έγραψε ο Δαμάσκιος. 
Στην Ακαδήμεια όπου φοίτησε, εντυπωσίασε με τις πνευματικές του ικανότητες τους Σχολάρχες Πλούταρχο και Συριανό, οι οποίοι τον είχαν δεχθεί σαν φυσικό παιδί τους. Σε διάστημα έξι ετών ολοκλήρωσε τις σπουδές του στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, στην συνέχεια ονομάστηκε «Πρύτανης - Διάδοχος της Σχολής - Σχολάρχης», υπηρετώντας την  φιλοσοφία επάξια επί πενήντα χρόνια.  
Ο Πρόκλος ζούσε λιτά σαν ασκητής, ήταν βαθύτατα θρησκευόμενος, εσωτεριστής, οραματιστής και φιλάνθρωπος με σπουδαία κοινωνική δράση. Κάθε ημέρα τελούσε τις καθιερωμένες ιεροπραξίες και συμμετείχε στα πολιτικά δρώμενα των Αθηνών, συμβούλευε τους λειτουργούς και τους άρχοντες της πόλεως και έδινε διαλέξεις. Επέβλεπε τους εκπαιδευτικούς, ώστε να φέρονται με σωφροσύνη στους νέους και να βιώνουν αυτά τα οποία δίδασκαν, όπως έπραττε ο ίδιος. Ως θρησκευόμενος φιλόσοφος ήταν Μύστης, Θεουργός, Εσωτεριστής, Οραματιστής και Φιλάνθρωπος με σημαντική κοινωνική  δράση και προσφορά.  
Υπήρξε  πολυγραφότατος, το  έργο του  που έχει διασωθεί είναι σπουδαίο, το οποίον θα ερευνήσουμε στην συνέχεια. Αποτελείται  από  μελέτες της  Πλατωνικής  μεταφυσικής, φιλοσοφικές  έρευνες, καθώς  και  από  μία  συνοπτική  μελέτη  της  Ελληνικής  λογοτεχνίας. Επίσης είχε γράψει  ύμνους  προς στις  αρχαίες θεότητες, γνώριζε ότι διά των  θρησκευτικών  ύμνων - Ελληνική ρίζα υμν = δεσμός - σύνδεσμος,  ο  φιλόσοφος  εγείρει  την  θεϊκή  φύση  που οδηγεί προς  την  τελείωση και  στη  συνέχεια  προς την  θέωση.
Μέχρι το θάνατό του το 485 μ.Χ., ήταν Σχολάρχης της Νεοπλατωνικής Ακαδήμειας των Αθηνών, την οποίαν ως γνωστό, έκλεισε μαζί με όλες τις άλλες φιλοσοφικές σχολές ο ανθέλληνας Αυτοκράτορας Ιουστινιανός  με διάταγμά του το 529. Με το διάταγμα αυτό απαγόρευσε, με την ποινή του θανάτου και δήμευση της περιουσίας υπέρ του ιδίου, την διδασκαλία της φιλοσοφίας και την ενασχόληση με τα γράμματα και τις τέχνες, εκτός από ό,τι  αφορούσε τις εκκλησιαστικές ενασχολήσεις τις οποίες ήλεγχε απόλυτα.     
Ο Μαρίνος περιγράφει τον Πρόκλο σαν Σωτήρα, διότι διέσωσε επάξια την φιλοσοφική παράδοση της Ακαδήμειας, φρόντισε την οικονομική της ανεξαρτησία και της έδωσε νέα αίγλη, ενώ παράλληλα θεράπευε και ασθενείς, φυσικά δωρεάν, διότι κατά τον Πρόκλο αυτός ήταν ο τρόπος ο οποίος όριζε την έννοια του φιλοσόφου. Χαρακτηριστική είναι η φράση που επαναλάμβανε συχνά, ότι «στον φιλόσοφο δεν αρμόζει να είναι σωτήρας μίας πόλης ή ενός κράτους, αλλά ιεροφάντης όλου του κόσμου». Ιεροφάντης, είναι αυτός που φέρνει στο φως τα ιερά - τα εξηγεί. Μόνον οι ιεροφάντες είχαν το δικαίωμα να ερμηνεύουν τα Μυστήρια στους υπό μύησιν υποψηφίους. Για την «Θρησκεία και τα Μυστήρια των Αρχαίων Ελλήνων», μπορείτε να βρείτε πλήρη ερμηνεία και ανάλυση στο ομότιτλο βιβλίο μου.  
Ο Έλληνας μελετητής Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης στο έργο του για τον Πρόκλο, παρουσιάζει σε δική του μετάφραση το πάρα κάτω ενδιαφέρον απόσπασμα από το έργο του Μαρίνου «Βίος Πρόκλου ή Περί Ευδαιμονίας»:  Πολλά θα είχε να πει κανείς ακόμα, εάν θα ήθελε να επεκταθεί στην αφήγηση των θεουργικών πράξεων του ευδαίμονα Πρόκλου. Ανάμεσα από πάμπολλες τέτοιες πράξεις, θα αναφερθώ σε μία που ήταν αληθινό θαύμα.
 Η Ασλκηπιγένεια, κόρη του Αρχιάδα και της Πλουτάρχης, μετέπειτα σύζυγος του ευεργέτη μου Θεαγένη, όντας ακόμα παιδί ασθένησε βαρειά και οι γιατροί αδυνατούσαν να την θεραπεύσουν. Ο Αρχιάδας όπως είναι φυσικό, καθόσον εκείνη ήταν το μόνο παιδί της οικογένειας, θρηνούσε απελπισμένος, βρισκόμενος σε δεινή θέση. Βλέποντας τους γιατρούς να σηκώνουν τα χέρια τους, όπως στην μεγάλη θύελλα στρέφεται κανείς στην τελευταία άγκυρα, ή καλύτερα σε κάποιον Σωτήρα, έτσι και αυτός στράφηκε στον αγαθό φιλόσοφο και τον παρακάλεσε να δεηθεί για την άρρωστη θυγατέρα του.                                                                                                         
Ο Πρόκλος παίρνοντας μαζί του τον Περικλή, επίσης μεγάλο φιλόσοφο από την Λυδία, μετέβησαν αμέσως στο ιερό του Ασκληπιού να προσευχηθούν διότι τότε η πόλη ευτυχούσε να έχει ακόμη απόρθητο το ιερό του Σωτήρα Ασκληπιού.  Όταν ο Μαρίνος έγραφε αυτά, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Πρόκλου το ιερό του Ασκληπιού είχε καταστραφεί από τους χριστιανούς και στην θέση του έκτισαν εκκλησία του θεραπευτή αγίου Ανδρέα. Αφού λοιπόν προσευχήθηκε σύμφωνα με τον αρχαιότερο τρόπο, η κατάσταση της θυγατέρας βελτιώθηκε αμέσως και αποκαταστάθηκε σε σύντομο χρόνο. 
Ο Πρόκλος ολοκληρώνοντας την ιεροτελεστία του, πήγε στην Ασκληπιγένεια και την πρόλαβε μόλις εκείνη, απελευθερωμένη από τα σωματικά βάσανα της πάθησής της, είχε ανακτήσει την υγεία της. Αυτήν την πράξη ο φιλόσοφος δεν την έκανε με άλλο τρόπο, παρά διαφεύγοντας της προσοχής των πολλών, μη θέλοντας να δώσει αφορμή σε εκείνους που είχαν κατά νου να του κάνουν κακό. Σε αυτό βοήθησε και η θέση της κατοικίας του, η οποία ήταν ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη, επί της σημερινής οδού Δ. Αρεοπαγίτου, τότε ήταν εκεί και η έδρα της Νέας Ακαδήμειας που τώρα είναι επιχωματωμένη. Ήταν αλήθεια ένα από τα στοιχεία της καλής του τύχης, η καταλληλότητα αυτής της οικίας, στην οποίαν έμεναν ο πατέρας του Συριανός και ο προπάτοράς του Πλούταρχος, όπως εκείνος τους αποκαλούσε, αλλά και εκείνοι τον αποκαλούσαν πνευματικό τέκνο τους. Ήταν πολύ κοντά στο Ασκληπιείο, που χρονολογείτο από την εποχή του Σοφοκλή, στο θέατρο του Διονύσου και μπορούσες να το δεις και να το αισθανθείς από την Ακρόπολη.    
Ένα από τα σημαντικότερα έργα του είναι η «Θεολογική Στοιχείωση». Σε αυτό πραγματεύεται την μεταφυσική διάρθρωση του Όντος. Συγκεκριμένα, λέει ότι:  «Κάθε τι που μετέχει στο ΕΝ, είναι συν ένα, και όχι μείον ένα, ή  κάθε τι που γίνεται ένα, γίνεται ένα από την συμμετοχή του στο ΕΝ, ή κάθε τι που είναι ενωμένο, είναι διαφορετικό από το ΕΝ ή  κάθε πλήθος  πραγμάτων και  ιδεών, έπεται του Ενός».
Η καινοτομία του Πρόκλου βρίσκεται στην εισαγωγή της μεταφυσικής των Εννεάδων.  Όπως ο Νους αποτελείται από Νόες και η Ψυχή από ψυχές, έτσι και το ΕΝ αποτελείται από Εννεάδες. Αυτές  είναι κατώτερες του  Ενός, αλλά ανώτερες του Νου. Εδώ παρατηρούμε ότι ο Πρόκλος δέχεται εξελικτικά την Προσωκρατική φιλοσοφική σκέψη των Ιώνων φιλοσόφων, ειδικότερα δε τις θέσεις του Αναξαγόρα περί του παγκοσμίου Νου, στον οποίον τα πάντα υπάγονται με ελευθερία.
Ο Πρόκλος,  στο  θεωρητικό  υπόβαθρο είχε εντάξει και μία ιδιότυπη  θρησκευτική  πρακτική. Είχε επιδείξει  ιδιαίτερο  ενδιαφέρον  για  τις  θεουργικές ιεροτελεστίες, τα μυστήρια, την  αστρολογία και  την  ανάκληση  θεών. Στο  έργο του  «Θεολογούμενα  Πλάτωνος», ορίζει  τη  θεουργία  ως δύναμη  υψηλότερη  από  κάθε  ανθρώπινη  σοφία, η οποία  περιλαμβάνει  όλα τα  αγαθά  της  μαντικής, τις  καθαρτήριες  δυνάμεις της μύησης και γενικά τις  λειτουργίες  κάθε  κατοχής. 
Σύμφωνα με τον Πρόκλο, η  θεουργία βοηθά  τους  πιστούς  να  ξεφύγουν  από  την  ειμαρμένη, να  ανέλθουν  μέχρι  το  νοητό  πυρ  και  να  εξασφαλίσουν  την αθανασία της  ψυχής. Κατά τις θεουργικές τελετές έκαναν χρήση  κάποιων συμβολικών μαγικών  αγαλματιδίων. Αυτά είχαν την προέλευση και τις ρίζες τους στις πρωτόγονες  τελετουργικές λατρείες, πίστευαν δε ότι  υπάρχει  μία  αλληλεπίδραση και  μία  φυσική  συμπάθεια, η οποία όταν προσεγγιστεί κατάλληλα και με τον προσήκοντα σεβασμό, έχει την δυνατότητα να ενώνει  μυστικά  το  πρωτότυπο  με το απεικονιζόμενο, δηλαδή  το  θείο  με  την  υλική  αναπαράστασή  του.  Αυτή  την  αντίληψη  και την πρακτική υιοθέτησε αλλά και εμπορευματοποίησε ο  Χριστιανισμός,  με  τις  συλλήβδην χειροποίητες  και  βιομηχανοποιημένες θαυματουργές  εικόνες  του και άλλα διαβασμένα αντικείμενα τα οποία εμπορεύονται. 
Υπήρξε πολυγραφότατος, κάθε ημέρα έγραφε οπωσδήποτε επτακόσιους στίχους. Το έργο του αποτελείται από μελέτες της Πλατωνικής μεταφυσικής και φιλοσοφικές έρευνες. Έγραψε πολλά σχόλια για τα Πλατωνικά κείμενα, τα οποία αφορούν τα μαθηματικά και την αστρονομία, καθώς επίσης και μία συνοπτική μελέτη της Ελληνικής λογοτεχνίας. 
Ακόμη, έγραψε ύμνους για τις αρχαίες θεότητες. Αναγνώριζε ότι διά μέσου των θρησκευτικών ύμνων, ο φιλόσοφος εγείρει τη θεϊκή φύση και, ανοίγει τον δρόμο προς την τελείωση και εν συνεχεία προς την θέωση. Η επίδρασή του έχει μεγάλη διάχυση, έχει επηρεάσει την Αραβική φιλοσοφική σκέψη, την Εβραϊκή Καμπάλα, τον Αγγλοσαξονικό ρομαντισμό, τον Χέγκελ που τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και τον θεωρούσε ανώτερο του Πλωτίνου, τον Σπινόζα, την Θεοσοφία, τις Τεκτονικές Στοές, τους Ροδόσταυρους, τους Ιππότες καθώς και διάφορες μυστικές εταιρείες και τάγματα. Στο επιστημονικό πεδίο, προηγείται του Γαλιλαίου στην διατύπωση της ύπαρξης πλανητικών δορυφόρων.
Επέδρασε σημαντικά στον Χριστιανισμό, ιδιαίτερα δε στον Ορθόδοξο ψευδο-Διονύσιο Αρεοπαγίτη και στο το έργο του «Το κέντρο του Ανατολικού μυστικισμού». Πίστευαν αρχικά, ότι ο Διονύσιος ήταν Αθηναίος προσήλυτος στον Χριστιανισμό από τον Παύλο όταν είχε επισκευθεί την Αθήνα, αποδείχθηκε όμως ότι τα έργα του δεν είναι δυνατόν να έχουν γραφεί πριν από τον πέμπτο αιώνα και όχι τον πρώτο όπως εσφαλμένα δέχονται οι χριστιανικές εκκλησίες.                                         
Ο Dodds στην μελέτη και την μετάφραση του έργου του Πρόκλου «Θεολογική Στοιχείωση», κάνει μία πολύ σοβαρή καταγγελία απάτης και αλλοιώσεως αυτού του έργου: «Μία γενιά μετά τον θάνατο του Πρόκλου, κάποιος φανατικός και εκκεντρικός χριστιανός, συνέλαβε την ιδέα να αλλοιώσει την φιλοσοφία του και να την παρουσιάσει σαν χριστιανική, με τις σχετικές επεμβάσεις και στρεβλώσεις». Πολλοί έχουν ασχοληθεί με αυτό το θέμα, διότι αποδίδουν τα έργα του Πρόκλου σε  είκοσι διαφορετικούς χριστιανούς συγγραφείς…
Οι σοβαροί μελετητές γνωρίζουν ότι, η επίδραση του Πρόκλου είναι καταλυτική, παρά τις κακοποιήσεις και τις αλλεπάλληλες επεμβάσεις που έχουν κάνει στο έργο του. Η συγγραφική ιδιοποίηση των έργων του Πρόκλου από τον Διονύσιο, επιβεβαιώνει τον κανόνα της στρεβλώσεως και της κακοποιήσεως των Αρχαίων Ελληνικών κειμένων αυτών που τους ενδιέφεραν και, της καταστροφής των υπολοίπων.                                
Στο έργο του «Εις τον Πλάτωνος Παρμενίδη, βιβλίο Α’, 681.  21 - 25», ο θείος Πρόκλος τονίζει με έμφαση: «Ο γνήσιος εραστής της γνώσης - ο φιλόσοφος - δε υποχωρεί μπροστά στον κόπο, αλλά όσο πιο δύσκολη είναι η γνώση, τόσο πιο πρόθυμα την κυνηγά χωρίς να δειλιάζει μπροστά στους πνευματικούς άθλους. - Ο μέν  τς θεωρίας γνήσιος ραστς οκ ναδύεται τν πόνον, λλ σ χαλεπωτέρα ντίληψις, τοσούτ προθυμότερον πρόσεισιν οκ   ποδειλιν πρς τος θλους».
Ο Πρόκλος, μυήθηκε στα ανώτερα Μυστήρια και στην  Θεουργία   από  την  Ασκληπιγένεια, κόρη  του  Πλουτάρχου του νεώτερου του  Αθηναίου, η οποία  ήταν  επικεφαλής  της Νέας Ακαδήμειας των Αθηνών, σημειώνω ότι δεν είναι η ίδια που είχε σώσει - θεραπεύσει από σοβαρή ασθένεια σε μικρή ηλικία. Ο χαρισματικός Πλούταρχος  είχε  μυήσει  σε  βάθος  την  κόρη  του  στην φιλοσοφία, στα  μυστήρια και στα μυστικά  της  θεουργίας. Η Ασκληπιγένεια αποκάλυψε  στον Πρόκλο τις  παλαιές  μυστηριακές  τελετές - τα  ιερά  όργια, τα οποία ήσαν μέρος των Ελευσινίων Μυστηρίων, καθώς και  την  Χαλδαϊκή  λευκή μαγεία. Μόνο  αυτή  είχε  αυτές  τις  γνώσεις  και, τελούσε τα Μυστήρια και την Θεουργία μετά τον θάνατο  του  πατέρα της. Κατά την  μαθητεία  κοντά  της, ο  Πρόκλος  απέκτησε  την  ικανότητα  να  βλέπει  θεία  οράματα, να  προκαλεί  όμβρους - βροχές και  να  θεραπεύει  ανίατες  ασθένειες. Η Ασκληπιγένεια συνέχισε να διδάσκει ακόμη και όταν ο φιλόσοφος Μαρίνος διαδέχθηκε τον Πρόκλο στην Σχολαρχεία. Παράλληλα συνεργαζόταν και με αρκετές άλλες γυναίκες για την ομαλή συνέχιση της λειτουργίας της Σχολής, στις δε χαρισματικές μεταβίβαζε τις γνώσεις της.
Διδάσκαλος του Πρόκλου υπήρξε και ο Συριανός, που διαδέχθηκε τον Πλούταρχο στην Ακαδήμεια, με τον οποίον συνδέθηκε με μεγάλη φιλία και τον αποκαλούσε πατέρα του. Σώζεται επιτύμβιο επίγραμμα του Πρόκλου, όπου μαρτυρείται η ευγνωμοσύνη του για την διδασκαλία και τις γνώσεις που δέχθηκε από τον Συριανό. Ολοκληρώνω με τα  αναγραφόμενα στο επίγραμμα που ακολουθεί, που το έγραψε ο ίδιος ο Πρόκλος:
«Πρόκλος εγώ υπήρξα Λύκιος στην καταγωγή, αυτόν που ο Συριανός έθρεψε εδώ με τη διδασκαλία του ως διάδοχό του. Αυτός ο κοινός τάφος δέχθηκε τα σώματα και των δύο, και είθε η Λάχεση να οδηγήσει και τις ψυχές τους σε κοινό τόπο».