ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ Ε

ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ Ε ή ΕΙ….. Υπό Ελευθερίου Διαμαντάρα Συγγραφέα Ερευνητή- Μελετητή Ιστορίας – Φιλοσοφίας Ε - ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ – ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ – ΕΓΓΥΑ ΠΑΡΑ ΔΑΤΑ Αυτές ήταν οι περισπούδαστες εντολές του Θεού του φωτός Απόλλωνα, προς όλους τους ικέτες - επισκέπτες προκειμένου να γίνουν δεκτοί από τους Μύστες θεράποντες του. Το Ε : Ήταν στην κορυφή του Αετώματος του Ναού και ακριβώς απέναντι από την κεντρική Πύλη του ιερού χώρου. ΔΗΛΟΣ – ΔΕΛΦΟΙ - ΔΩΔΩΝΗ : Δύναμη κατερχομένου Φωτός. Είναι μήπως τυχαίο, ότι αυτές οι τρεις σεπτές τοποθεσίες που έχουν άμεση σχέση με τον Απόλλωνα αρχίζουν με το ιερό γράμμα Δ ; Ασφαλώς όχι. Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε και να ερμηνεύσουμε το περίφημο Δελφικό Ε ή και ΕΙ. Ε : = Μυστηριώδες σύμβολο το πέμπτο γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου, το οποίο ήταν χαραγμένο στην είσοδο του Δωρικού Ναού του Θεού, μόνον οι Μυημένοι στα αρχαία Μυστήρια μπορούσαν να κατανοήσουν την εσώτερη συμβολική, μυσταγωγική και ψυχουργική του σημασία. Γραμματολογικά το Ε είναι το πέμπτο γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου, αλλά μαζί με το Ι αποτελούν το ΕΙ που είναι το δεύτερο πρόσωπο του βασικού ρήματος ΕΙΜΙ. Για τους πολλούς δήλωνε την αποδοχή της υπάρξεως του Θεού: ΝΑΙ ΕΙΣΑΙ, ΥΠΑΡΧΕΙΣ Ο ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ (κατά τον Αμμώνιο διδάσκαλο του Πλουτάρχου). Ο Πλούταρχος αν και διακόνησε τον Πύθιο Απόλλωνα στο ιερό του πάνω από 20 χρόνια και σαν Αρχιερέας του όταν επέστρεψε στην γενέτειρα του την Χαιρώνεια, μας δίνει λίγες και συγκαλυμμένες πληροφορίες επ’ αυτού, στο έργο του " Περί του εν Δελφοίς Ε". Μεταξύ των άλλων αναφέρει, ότι οι σοφοί ήταν 5 και όχι 7, που αριθμητικά σήμαινε και σημαίνει το Ε τον αριθμό 5. Ο αριθμός 5 έχει ειδική σημασία τόσο στα Μαθηματικά, την φυσιολογία, την φιλοσοφία, την Μουσική, την Μυητική και την Μυσταγωγία. Το Ε : είναι το δεύτερο στην σειρά των φωνηέντων και συμβόλιζε τον Ήλιο, ο οποίος κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ των πλανητών του Ηλιακού μας συστήματος. Ο δε Απόλλων ταυτιζόταν με τον Ήλιο και δήλωνε τον έναν και μοναδικό θεό. Το Ε : Σαν ημισέληνος συμβόλιζε με το ημικύκλιο του την Μητέρα Γη – την Μήτρα, που στην γόνιμο κοιλότητα της ο Πατήρ Ήλιος ή γονιμοποιός ουράνια δύναμη ρίχνει την ακτίνα του, η οποία παριστάνεται με την κεραία του (μεσαία γραμμή του Ε. Όπως με αυτήν και από αυτήν καρποφορήσει. Είναι ακόμη η Ύλη - Γή και το Φώς – Πνεύμα, οι δύο πρωταρχικές ουσίες που δόμησαν και εποίησαν τα πάντα. Είναι η Μονάς και η Δυάς των Μυστών της Ελευσίνας και των Πυθαγορείων. Ο Ζευς και η Σεμέλη που από την ένωση τους γεννήθηκε ο Διό-νυσος σύμβολο της ανθρωπίνης ψυχής. Τέλος όσοι ασχολούνται με τον αποκρυφισμό, διαβλέπουν στο μυστηριώδες αυτό σύμβολο του Δελφικού Άντρου συμβολισμούς και αλληγορίες που είναι σύμφωνες, με όσα η αναλλοίωτη εσωτερική φιλοσοφία δίδαξε και διδάσκει ανά τους αιώνας στους μύστες όλων των μυστηρίων. ΕΙ : Σαν Ερωτηματικό σημαίνει ΕΑΝ το οποίο χρησιμοποιούσαν όσοι υπέβαλλαν ερωτήσεις προς τον Μαντείο. ΕΙ : Σαν υποθετικό περιελάμβανε τις περισσότερες της μιας απαντήσεις που έδιναν οι αδαείς στους χρησμούς των ερωτήσεων τους. Κλείνω αυτό το μικρό εισαγωγικό πόνημα μου με τα λεχθέντα από τον σκοτεινό, αλλά Λαμπρό Ηράκλειτο : Ο ΑΝΑΞ Ο ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ…

ΕΛΛΗΝΙΚΗ Η ΜΗΤΕΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ

 
 ΕΛΛΗΝΙΚΗ Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

 Πρέπει να τονίσω εξ' αρχής, ότι μόνον η Ελληνική  γλώσσα από όλες τις ομιλούμενες γλώσσες του πλανήτη μας είναι Εννοιολογική. Διότι διανοούμεθα με γλωσσικά σχήματα και ομιλούμε και γράφουμε με διανοητικά σχήματα, αυτή η σχέση καλείται αμφίδρομη ή και παλίνδρομη.

Είναι εσφαλμένο και αντιεπειστημονικό αυτό που διατυπώνεται κατά κόρον από τους ημιμαθείς, ότι πρώτα διανοούμεθα και κατόπιν ομιλούμε ή γράφουμε, ούτε βέβαια και το αντίστροφο. Και ακόμη ποιό εσφαλμένη είναι η διάχυτη άποψη ότι η Ελληνική γλωσσα είναι "Νοηματική"! Νοηματικά συνενοούνται μόνον τα ζώα. Αναλύοντας Λογικά άρα Επιστημονικά το ως άνω θέμα διαπιστώνουμε ότι, πρόκειται για δύο αξεχώριστες και ταυτόχρονες λογικές ιδιότητες, έτσι όσο εμπλουτίζεται η γλωσσική μας ικανότητα τόσο διευρήνεται ο διανοητικός μας ορίζοντας με τον οποίο διευρήνουμε και εμπλουτίζομε την γλωσσική μας ικανότητα.

Σε αυτήν την νοητική διαδικασία έχομε τρεις φάσεις:

Α) Την φυσική, όπου τα φωνητικά σύμβολα προσλαμβάνοται ως δονήσεις του αέρος από τα αισθητήρια όργανα της ακοής (Προσωκρατικοί-Πλάτων-Αριστοτέλης).

Β) Τηναισθητηριακή, όπου γίνεται η μετατροπή των δονήσεων από τα αισθητήρια όργανα της ακοής σε ηλεκτροχημικές παλμό ωθήσεις, οι οποίες ερεθίζουν τα ειδικά συμπλέγματα των εγκεφαλικών συνάψεων.

Γ) Και την σημαντκή, είναι η φάση όπου οι ερεθισμοί μετατρέπονται σε έννοιες, με την επαναφορά στην μνήμη σχετικών εμπειριών, (η γνώση είναι ανάμνηση Πλάτων).

Η μεταλλακτική λειτουργία του εγκεφάλου και η ικανότητα του να μετατρέπει τα φωνητικά σημεία σε έννοιες, προυποθέτει την μνημονική επαναφορά σχετικών εμπειριών, συνεπώς το άτομο πρέπει να κατέχει πλήρως τον κοινό λεκτικό κώδικα για να είναι σε θέση να ξέρει την σημασόα των λεκτικών συμβόλων και των εννοιώνπου αντιπροσωπεύουν τα λεκτικά σύμβολα. Έτσι το άτομο ονομάζει τα πράγματα που γνωρίζει και κατόπιν τα  χρησιμοποιεί με την κοινή του γλώσσα.

" Όταν ονομάσω κάτι μέσα μου, ήδη ελευθερώθηκα από αυτό. Με την γλώσσα του ο άνθρωπος ελευθερώθηκε (Θεοδωρακόπουλος), και συνεχίζει "πίσω από την κακοποίηση της γλώσσας κρύπτονται κακοί σκοποί". Και για ναπροβληματιστούμε ακόμη περισσότερο, ο Χ. Μαλεβίτης γράφει, " Οι δικτάτορες των ιδεών κολακέυουν την μάζα των ημιμαθών, με τις άφθονες απλουστεύσεις που προσφέρουν. Μέσα σε ευκολονόητα καλούπια λύνονται όλα τα προβλήματα του ατόμου και της κοινωνίας".΄

Ολοκληρώνω την εισαγωγή μου όχι με δικά μου λόγια, αλλά μέσα από τις ατραπούς τις ιστορικής μνήμης, που τόσες""φιλότιμες προσπάθειες καταβάλλουν τις τελευταίες δεκαετίες για να την απαλλείψουν"". Αλλά ματαιοπονούν οι ντόποιοι ημιμαθείς κοινώς θολοκουλτουριάρηδες και οι ξένοι ανθέλληνες.

"Δεν αρκεί ένα έθνος να είναι πολιτισμένο, πρέπει κιόλας να είναι πολιτισμένο από τον δικό του πολιτισμό".  Ίων δραγούμης.        

"Το κύριον έργον της πολιτείας είναι το παιδαγωγικόν".  Ιωάννης Συκουτρής.

"Τα όρια του κόσμου μου είναι τα όρια της γλώσσας μου". Witgenstein.

Και τις τρεις αυτές ιερές παρακαταθήκες φρόνισαν με κάθε αρνητικό τρόπο οι γνωστοί μισελληνικοί κύκλοι να τις αφανίσουν, να τις κακοποιήσουν και να τις εξαφανίσουν.                 Έτσι οδήγησαν σε μία πρωτοφανή λεκτική ένδια και πενία την νεολαία μας, που έχει σοβαρότατο αντίκτυπο στην όλη δομή της κοινωνίας με τα καίρια αλλά και τα παράπλευρα προβλήματα που δημιουργείθηκαν με αποτέλεσμα να  αποπροσανατολίσουν τους πάντες και τα πάντα. Αυτό ήταν και είναι το πρώτο από τα ζητούμενα της ισοπεδοτικής και επάρατης παγκοσμοποιήσεως.     

Όλοι οι ειδικοί σήμερα αναγνωρίζουν, ότι η Ελληνική γλώσσα είναι η αρχαιότερη ομιλουμένη τουλάχιστον στην Ευρώπη και η παλαιότερη συγκροτημένη του κόσμου. Και ας αδυνατούμε να καθορίσουμε με ακρίβεια την ηλικία της, είναι βέβαιο, ότι είναι ενυπωσιακά αρχαιότερη από ότι μας διδάσκουν στα σχολεία κάθε βαθμίδας. Δεν τολμά το καθηγητικό κατεστειμένο να παρουσιάσει και να διδάξει την αλήθεια, για λόγους που δεν είναι της παρούσης έρευνας να αναφερθούν.

Οι ανθέλληνες σκευωροί μέχρι πριν λίγες δεκαετίες δίδασκαν, ότι οι Μινωίτες και οι Μυκηναίοι δεν ομιλούσαν Ελληνικά! Όταν ο Άγγλος Αρχιτέκτων Βέντρις πέτυχε το 1952 να αποκρυπτογραφίσει τις πινακίδες με την ονομαζόμενη Γραμμική γραφή Β , (πινακίδες που τις φύλαγαν τα σπλάχνα της Ελληνικής Γης, που πρώτος ανέσυρε ο Έβανς το 1900). Τότε περίτρανα απεδέχθει, ότι όχι μόνο οι Μινωίτες και οι Μυκηναίοι μιλούσαν Ελληνικά, αλλά και ότι ο Όμηρος δικαιωνόταν πανηγυρικά, για ακόμη μία φορά, μετά την δικαίωση του από τον Σλήμαν. Και κάτι πολύ σημαντικό, απεδείχθη ότι Μυκηναϊκή περιέχει Δωρισμούς, γεγονός που αναιρεί την μέχρι τότε επικρατούσα άποψη, την ονομαζομένη Κάθοδος των Δωριέων στον κορμό της Ελλάδος που είχε λάβει χώρα περί το 1200π.χ. Ενώ πρόκειται για την Επανοδο των Ηρακλειδών και όχι της Ινδοευρωπαϊκής  παραμυθολογίας. Η πινακίδα του Δισπηλιού που ανέσυρε ο καθηγητής Χουρμουζιάδης με Ελληνική γραφή, όπως και του Δίσκου της Φαιστού, χρονολογήθηκε με ακρίβεια στο 5250 π.χ. είναι η αρχαιότερη γραφή του κόσμου! Του δίσκου της Φαιστού δεν έχει μέχρι σήμερα χρονολογηθεί με ακρίβεια. 

Άγει είς φώς τήν αλήθειαν οχρόνος, έλεγαν οι πρόγονοι μας. έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια και συνεχίζουμε να λέμε τον Ουρανό ουρανό, τον Άνεμο άνεμο,τον Ήλιο ήλιο, την Θάλασσα θάλασσα. Χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ομιλία και μάλιστα στις σύνθετες λέξεις Προϊστορικές, Πελασγικές, Κρητομυκηναϊκές και Ομηρικές λέξεις και ας το αγνοούμε !!!            

«Η Ομηρική (Ελληνική) Γλώσσα, αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν πλήθος σύγχρονων γλωσσών. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά, ακόμα κι αν δεν είχε διασωθεί κανένα προκατακλυσμιαίο μνημείο, θα αρκούσε η Ελληνική Γλώσσα ως απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν, μίας εποχής μεγάλου πολιτισμού. Στη γλώσσα μας είναι εμφυτευμένη όλη η γνώση που κατέκτησε ο άνθρωπος, έως την παρούσα στιγμή. Κάθε Ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης, φορτίο που οι προγενέστεροι 'εξόδευσαν', για να κατακτήσουν γνωστικά τη συγκεκριμένη έννοια και να την 'βαπτίσουν' με το συγκεκριμένο όνομα-λέξη ». 


Μερικά μόνο παραδείγματα θα πείσουν και τον πλέον κακόβουλο σκεπτικιστή: 

CAN=κάνω

CALL=Καλώ

DIFFERENCE= διφορά, διαφορά

AFTER = Από το ομηρικό αυτάρ= μετά. Ο Όμηρος λέει: ''θα σας διηγηθώ τι έγινε αυτάρ''. 
AMEN = λατινικά: amen. Το γνωστό αμήν προέρχεται από το αρχαιότατο ή μήν = αληθώς, (Ιλιάδα Ομήρου β291-301), ημέν. Η εξέλιξη του ημέν είναι το σημερινό αμέ! 
BANK = λατινικά pango από το παγιώ, πήγνυμι. Οι τράπεζες πήραν την ονομασία τους από τα πρώτα 'τραπέζια' (πάγκους) της αγοράς. 
BAR = λατινικά: barra από το μάρα = εργαλείο σιδηρουργού. 
BOSS = από το πόσσις = ο αφέντης του σπιτιού. 
BRAVO = λατινικό, από το βραβείο. 
BROTHER = λατινικά frater από το φράτωρ. 
CARE = από το καρέζω. 
COLONIE από το κολώνεια = αποικιακή πόλη. 
DAY = Οι Κρητικοί έλεγαν την ημέρα 'δία'. Και: ευδιάθετος = είναι σε καλή μέρα. 
DISASTER = από το δυσοίωνος + αστήρ 
DOLLAR = από το τάλλαρον = καλάθι που χρησίμευε ως μονάδα μέτρησης στις ανταλλαγές.               π.χ. «δώσε μου 5 τάλλαρα σιτάρι». Παράγωγο είναι το τάλληρο, αλλά και το τελλάρo! 
DOUBLE = από το διπλούς - διπλός. 
EXIST = λατινικά ex+sisto από το έξ+ίστημι= εξέχω, προέχω. 
EXIT = από το έξιτε = εξέλθετε 
EYES = από το φάεα = μάτια. 
FATHER = από το πάτερ (πατήρ). 
FLOWER = λατινικά flos από το φλόος. FRAPPER = από το φραγκικό hrappan που προέρχεται από το (F)ραπίζω = κτυπώ( F= δίγαμμα). 
GLAMO UR = λατινικό gramo ur από το γραμμάριο. Οι μάγοι παρασκεύαζαν τις συνταγές                                 τους με συστατικά μετρημένα σε γραμμάρια και επειδή η όλη διαδικασία ήταν                               γοητευτική και με κύρος, το gramou r - glamou r, πήρε την σημερινή έννοια. 
HEART, CORE = από το κέαρ = καρδιά. 
HUMOR = από το χυμόρ = χυμός (Στην ευβοϊκή διάλεκτο, όπως αναφέρεται και στον Κρατύλο                      του Πλάτωνος, το τελικό ' ς' προφέρεται ως 'ρ'. Π.χ. σκληρότηρ αντί σκληρότης). 
I = από το εγώ ή ίω, όπως είναι στην βοιωτική διάλεκτο. 
ILLUSION = από το λίζει = παίζει. 
ΙS = από το είς. 
KARAT = εκ του κεράτιον, (μικρό κέρας για τη στάθμιση βάρους). 
KISS ME = εκ του κύσον με = φίλησέ με (...είπε ο Οδυσσέας στην Πηνελόπη). 
LORD = εκ του λάρς. Οι Πελασγικές Ακροπόλεις ονομάζονταν Λάρισσες και ο διοικητής τους                   λάρς ή λαέρτης. Όπως: Λαέρτης - πατέρας του Οδυσσέα). 
LOVE = λατινικό: love από το 'λάFω'. Το δίγαμμα (F) γίνεται 'αυ' και ' λάF ω' σημαίνει ''θέλω                   πολύ''. 
MARMELADE = λατινικά melimelum από το μελίμηλον = κυδώνι. 
MATRIX = από το μήτρα. 
MATURITY = λατινικά: maturus από το μαδαρός= υγρός. 
MAXIMUM = λατινικά: maximum από το μέγιστος. 

MAYONNAISE = από την πόλη Mayon, που πήρε το όνομά της από το Μάχων = ελληνικό                                 όνομα και αδελφός του Αννίβα.

ME = από το με.

MEDICINE = λατινικά :medeor από το μέδομαι, μήδομαι = σκέπτομαι, πράττω επιδέξια. Και     ΜΕΔΩ =        φροντίζω, μεδέων = προστάτης. 

MENACE = από το μήνις. 
MENTOR = από το μέντωρ. 

MINE = από το Μινώαι (= λιμάνια του Μίνωα, όπου γινόταν εμπόριο μεταλλευμάτων.                             «Κρητών λιμένες, Μίνωαι καλούμεναι». (Διοδ.Σικελ.Ε'84,2).

MINOR = λατινικά: minor από το μινύς = μικρός. Στα επίσημα γεύματα είχαν το μινύθες                             γραμμάτιον, ένα μικρό κείμενο στο οποίο αναγραφόταν τι περιελάμβανε το                                   γεύμα.   Παράγωγο το... menu!

MODEL = από το μήδος= σχέδιο (η ίδια ρίζα με τη μόδα (= moda). 

MOKE = από το μώκος = αυτός που χλευάζει. 
MONEY = λατινικό: moneta από το μονία = μόνη επωνυμία της Θεάς Ήρας: Ηραμονία. Στο προαύλιο του ναού της Θεάς στη Ρώμη ήταν το νομισματοκοπείο και τα νομίσματα έφεραν την παράστασή της, (monetae). 
MOTHER = από το μάτηρ, μήτηρ. 
MOVE = από το ομηρικό αμείβου = κουνήσου! 
MOW = από το αμάω = θερίζω. 
NIGHT = από το νύχτα. 
NO = λατινικό: non, ne εκ του εκ του νη: αρνητικό μόριο ( ''νέ τρώει, νέ πίνει''), ή (νηπενθής =             απενθής, νηνεμία = έλλειψη ανέμου. 
PAUSE = από το παύση. 
RESISTANCE = από το ρά + ίστημι. 
RESTAURANT = από το ρά + ίσταμαι = έφαγα και στηλώθηκα. 
RESTORATION = λατινικά restauro από το ρά+ίστημι, όπου το ρά δείχνει συνάρτηση,                                               ακολουθία, π.χ . ρά-θυμος, και ίστημι = στήνομαι. 
SERPENT = λατινικά serpo από το έρπω (ερπετό). H δασεία ( ') προφέρεται ως σ = σερπετό. 
SEX = από το έξις. Η λέξη δασύνεται και η δασεία μετατρέπεται σε σίγμα και = s + έξις. 
SIMPLE = από το απλούς (η λέξη δασύνεται). 
SPACE = από το σπίζω = εκτείνω διαρκώς. 
SPONSOR από το σπένδω = προσφέρω (σπονδή). 
TRANSFER από το τρύω (διαπερνώ) + φέρω. Transatlantic = διαπερνώ τον Ατλαντικό. 
TURBO = από το τύρβη = κυκλική ταραχώδης κίνηση. 
YES = από το γέ = βεβαίως. 

WATER = από το Ύδωρ (νερό), με το δ να μετατρέπεται σε τ .

Ελπίζω να έγινε κατανοητή η μοναδικότητα και η σπουδαιότητα της Ελληνικής Γλώσσας και τον καθοριστικό ρόλο που διαδραματίζει μέχρι των ημερών μας για την παγκόσμια διανόηση και έκφραση. Αρκεί να αναφέρω, ότι σε όλα τα μεγάλα Πανεπιστήμια του Κόσμου υπάρχουν ειδικές έδρες ονοματολογίας των νέων ανακαλήψεων, των νέων κατακτήσεων, των νέων εφευρέσεων, των νέων κατασκευών, και των νέων προϊόντων, που απαιτούν νέες λέξεις για να εκφραστούν και να προσδιοριστούν. Όλα αυτά τα νέα τότε μόνον γίνονται κατανητά, όταν κατ' ανάγκην προσδιοριστούν και πάρουν Ελληνικές Νοηματικές Λέξεις ή σε σπάνιες περιπτώσεις μία δήθεν Λατινική λέξη,  που και αυτή είναι ένα Ελληνικό αντιδάνειο, δηλαδή μία Ελληνική λέξη που έχει υποστεί Λατινική επεξεργασία (εγώ την αποκαλώ κακοποίηση) και παρουσιάζεται τάχα ως Λατινική...  

IPPOCRATE ED IMMORTALITA DELL' ANIMA

IPPOCRATE medico e scienziato

La salute e la malattia l’anima e la REINCARNAZIONE ( KOO 460 - LARISSA 377 a.C.)

ELEFTHERIOS DIAMANTARAS

Ricercatore- Meditatore

di Storia e di Filosofia

Ex. M:. V:. ed Ex. Gr:. Isp:. della G:. L:. di Grecia.

Il medico più importante ed eccelso di tutti i tempi, fondatore
della medicina scientifica, riconosciuto da tutte le comunità mediche del
mondo, è senza ombra di dubbio Ippocrate, definito “Padre della
Medicina”.
Prima di iniziare lo svolgimento del mio tema, ritengo utile riferire
qualche accenno alla vita e alla sua opera, unica, che illumina e dirige la
scienza medica e tutti i terapeuti d’Asclepio fino ai giorni nostri.
Pur trattandosi di uno degli uomini più eminenti della storia, le
informazioni comprovate sulla sua vita sono poche.
Da parte di madre discendeva da Ercole e da parte di padre da
Asclepio. Fu iniziato alle scienze mediche da suo padre, famoso medico.
Anche il nonno era medico. Continuò i suoi studi presso l’Asclepio
(Ospedale e grande scuola di medicina, tra le più rinomate nel mondo
antico ) della sua città natale Coo.

Visitò la Grecia continentale, Abdera, Kyzico, e molte altre città,
ove ebbe la possibilità di fare conoscenza con uomini illustri della sua
epoca, come il filosofo Democrito, il sofista Gorgia ed altri.
Il teatro dell’ Asclepio di Epidauro.

Fu anche un fervente patriota. Rifiutò l’offerta del re della Persia,
Artaserse, che gli propose un compenso enorme per curare il suo
esercito, decimato da una grave epidemia.
A lui spetta il merito di aver per primo rifiutato e combattuto
l’ignoranza, la stupidità, i pregiudizi e le superstizioni della sua epoca che
riguardavano le cause delle malattie. Fondò l’esercizio della medicina sull’
osservazione logica e la ricerca. Trasformò la medicina da tecnica
dubbia ed empirica in una scienza umanistica vera e propria.
Studiava attentamente l’aspetto dei pazienti ed i sintomi delle
malattie. Compilava con dedizione e meticolosità per i malati un registro
personale, dalla prima manifestazione della patologia fino alla
guarigione. Egli per primo ha rilevato la grande importanza della dieta,
dell’ aria pulita, della ginnastica, dei bagni curativi e dell’effetto
catalitico del clima per la salute del corpo e dell’anima. Fu il precursore
dell’assistenza medica moderna.
Sinteticamente, la teoria medica d’Ippocrate sostiene la possibilità
di squilibri degli umori del corpo, che egli definì così:
Sangue (Αίμα),
flegma (βλέννα),
bile gialla (κίτρινη χολή) e
bile nera (μέλανα χολή).
Il loro equilibrio (ευκρασία) determina lo stato di salute, mentre
lo squilibrio (δυσκρασία) provoca le varie malattie.
Ippocrate ne attribuiva la causa alla cattiva alimentazione, alle
deformazioni professionali, al modus vivendi, al clima, alla
predisposizione ereditaria ecc.
Sosteneva fortemente il fatto che nell’ organismo umano esistesse
la forza stessa della natura, che determina la corretta funzionalità degli
organi. In caso di squilibrio, essa reagisce per ricreare l’ordine iniziale

(νούσων φύσιες ιατροί). Per Ippocrate è compito del medico aiutare la
natura a realizzare la guarigione del paziente.
In nessun caso la terapia praticata deve portare danno al paziente
(οφελέειν εί μή βλάπτειν). Consigliava, inoltre, sempre l’impiego di
pochi farmaci.
Cenni sulle Opere
Le sue opere, che si aggiravano tra le 60 e le 100, costituiscono il
cosiddetto “Corpus Ippocraticum”. Questo è costituito da una serie di
testi medici, raccolti insieme nel III secolo d.C. circa. A questi sono stati
aggiunti altri documenti datati dal 500 a.C fino a 250 d. C. circa. Il loro
valore è ovviamente vario, ma tutti traspirano uno spirito razionale
moderno ed esprimono la convinzione dello scrittore che nella natura
vige un determinato ordine, che può essere scoperto da un medico
studioso tramite una ricerca ed osservazione attenta e meticolosa.

Il famoso giuramento d’Ippocrate, pronunciato in quasi tutte le
scuole di medicina del mondo dai dottorandi in medicina, risulta chiaro
non essere opera d’Ippocrate, ma esprime tutto il suo spirito e la sua
etica. E’ stato formulato dai suoi successori intorno al 200 d. C.
La sua opera, di dimensione e di valore enormi, fu influenzata dai
filosofi presocratici ionici, soprattutto dall’ “oscuro–brillante”
(σκοτεινό – λαμπρό) Eraclito, dalla scuola filosofica Eleatica della
Magna Grecia e da altri filosofi greci precedenti.

Ippocrate parla di anima
Ippocrate attribuiva particolare importanza all’ anima, che riteneva
componente integrante del corpo e principale causa della vita di tutti gli
organismi sulla terra.
Parmenide. Sulla natura. “η μεν όπως έστιν τε καί ώς ούκ έστι μή είναι”, “è e non è
possibile che non sia”, “η δ' ώς ούκ έστιν τε καί ώς χρεών εστί μή είναι”, “non è ed è
necessario che non sia”.

In tutte le sue opere ne parla con rispetto e in maniera
approfondita. Ogni ricercatore serio non può che provare meraviglia per
le sue enormi conoscenze e la correttezza del suo pensiero.
Le opere, in cui maggiormente si riferisce all’anima, sono le
seguenti:
Περί Διαίτης “Sulla Dieta”
Περί Σαρκών “Sulle Carni”
Περί επιδημιών “Sulle Epidemie”
Περί Ιερής Νούσου “Sulla Malattia Sacra”
Περί τών εντός Παθών “Sulle Malattie Interne”
Proverò ad esporre questo argomento con rispetto, ed ognuno si
senta libero di trarne le proprie conclusioni.
Per come l’anima s’introduce nel corpo, senza dubbi e incertezze,
scrive:
«Εισέρπει δέ ες άνθρωπον ψυχή, πυρός καί ύδατος ξύγκρησιν
έχουσα…» (Sulla Dieta A7).
L’anima s’introduce, attraversa e penetra dall’esterno ed
invade tutto il corpo ove ha scelto di installarsi. Il Fuoco e
l’Acqua, a cui si riferisce Ippocrate, non sono gli elementi
materiali omonimi, ma sono composti di sostanza divina
che colma l’Universo, e sono di natura eterna.
« Τό θερμότατον καί ισχυρότατον πύρ, όπερ πάντων
επικρατέεται, διέπον άπαντα κατά φύσιν αϊωτον καί όψει καί ψαύσει, εν
τούτω ψυχή, ναός φρόνησις, αύξησις, κίνησις, μείωσις, διάλλαξις, ύπνος,
εγρήγορσις, τούτο διά παντός κυβερνά, τάδε κι εκείνα, ουδέποτε
ατρεμίζουν…» (Sulla Dieta A 10).
“Il caldissimo e potente fuoco, che domina su tutto e dirige
tutto, ciascuno secondo la sua natura, è fuggevole sia per la
vista sia per il tatto. In essi dimora l’anima, la mente, il

giudizio, lo sviluppo, il movimento, la riduzione, il
cambiamento, il sonno, la veglia. Esso governa tutto, si
espande in tutto, sia questi che quelli ( terreni e celesti),
senza cadere mai in inattività”.
Nel capitolo “Sulle Carni 2”aggiunge:
« Δοκέει δέ μοι ό καλέομεν θερμόν, αθάνατον τε είναι καί νοεείν
πάντα ορήν καί ακούειν καί ειδέναι πάντα εόντα τε καί εσόμενα…».
“Secondo la mia opinione quello che chiamiamo caldo è
immortale e comprende tutto, e vede e sente e conosce
tutto ciò che esiste e tutto ciò che esisterà”.
In questo capitolo esprime la sua ferma convinzione che da
questo calore proviene anche l’anima dell’uomo e che, come questo,
possiede tutte le sue caratteristiche e le sue identità intellettive, è cioè
parte intergrande dell’ anima divina, che dimora nel corpo,
indipendente sì, ma in comunicazione con il calore universale tramite il
respiro. Sottolinea con enfasi che possiede non solo ciò che è, ma anche
ciò che sarà.
Inoltre, il secondo elemento divino, l’acqua, rappresenta la forza
materiale opposta al calore. Entrambi agiscono nel corpo d’ogni essere.
L’anima ha la capacità e la forza di equilibrare in maniera armonica
queste forze contrapposte. Così le funzioni mentali e sensoriali di ogni
uomo si realizzano.
« Εισέρπει είς άπαν ζώον, ό τι περ αναπνέει» (Sulla dieta A 25).
Tutti gli esseri viventi che respirano, secondo Ippocrate,
hanno anima.
La certezza dell’esistenza dell’anima ed il suo rapporto con il
respiro non è casuale.
Con il respiro l’organismo non si nutre solo dell’ossigeno
necessario, ma anche del quinto elemento dei nostri antenati, “l’etere”
«Αιθέρα». Gli astrofisici contemporanei, lo identificato con i neutrini, in
rapporto con la famosa esplosione del Cosmogonico Uovo Orfico.
I seguaci delle dottrine orientali lo definiscono “Prana”. Esso
alimenta, ravviva e rafforza l’anima in modo assolutamente inspiegabile.

Ippocrate distingue con certezza assoluta, come anche la
maggioranza dei filosofi metasocratici, l’anima dal corpo, scrivendo
« Η μέν ψυχή τώ αυτό πάσι τοίς εμψύχοισι, τό δέ σώμα διαφέρει
εκάστου…» “Sulla Dieta A 28”.
Qui afferma in maniera categorica e con chiarezza che in
tutti i corpi dimora l’anima di provenienza divina ed ha
funzioni e particolarità assolutamente diverse da quelle del
corpo e continua:
«Ψυχή μέν ούν αιεί ομοίη καί εν μείζονι καί εν ελάσσονι, ού γάρ
αλλοιούται ούτε διά φύειν ούτε διά αννάγκην…».
“Quindi l’anima è sempre simile, sia nell’essere più piccolo
sia in quello più grande, perché non è alterata da alcuna
influenza naturale né da alcuna necessità”.
L’anima, siccome è parte dell’anima divina universale, è
inalterabile e di conseguenza non può soffrire ne ammalarsi, quindi i
termini contemporanei “psicopatologia” e “malattie psichiche” non
sussistono per il Padre della Medicina. Ippocrate afferma in maniera
categorica che l’anima non soffre e non rischia alcuna alterazione per
nessuna causa e per colpa di nessuno. Quindi non si ammala né si
indebolisce poiché è un elemento inalterabile, proveniente da una sola
ed unica primordiale causa divina.
Nella sua opera “Sulla Malattia Sacra” cosi era chiamata l' epilesia. Ippocrate non accetta e
sovverte le cosiddette malattie psichiche odierne, che sono dovute,
sempre secondo Ippocrate, ad una alterata funzionalità cerebrale; quando
il cervello è infermo o ha subito qualche accidente, allora l’uomo viene
posseduto da fobie, manie, pazzia, pensieri estremi, immagini false ecc.
Quando questo è sano, le persone sono ragionevoli, calme e si
comportano in maniera armoniosa e naturale.
Non dovrebbe, forse, la moderna Psicologia e la
Psicopatologia ricorrere alle opere ed eredità d’Ippocrate per
approcciarsi in maniera corretta e rivedere molto di ciò che insegna ed
applica, per riportare la salute dell’anima nel nostro mondo stanco,
abbandonando i loro moderni interventi arbitrali?
Nella sua opera “Sulla Dieta D 86” a riguardo della completezza e
dell’indipendenza dell’anima dal corpo scrive:
« Περί δέ τών τεκμηρίων τών εν τοίσιν ύπνοισιν όστις ορθώς
έγνωκεν, μεγάλην έχοντα δύναμιν ευρήσει προς άπαντα. Η γάρ ψυχή
εγρηγορότι μέν τώ σώματι υπηρετούσα, επί πολλά μεριζομένη, ού
γίγνεται αυτής εωυτής, αλλ’ αποδίδωσί τι μέρος εκάστω του σώματος,
ακοή, όψει, ψαύσει, οδοιπορίη, πρήξεσι παντός τού σώματος, αυτή δ’
εωυτής ή διάνοια ού γίνεται…».
“A riguardo dei segni durante il sonno, chiunque li abbia
conosciuti correttamente realizzerà che hanno una grande
forza per tutte le cose. Perché quando il corpo si trova in
stato di veglia, l’anima non appartiene più a se stessa, ma è
distribuita in tutte le parti del corpo e le serve affinché
funzionino: l’udito, la vista, il tatto, l’olfatto in tutte le
azioni del corpo essa non si occupa di se stessa. Quando
però il corpo si calma (si trova nel sonno) l’anima si ritira
dalle varie parti del corpo, gestisce la sua stessa dimora ed
esegue da sola tutte le azioni del corpo. Quando il corpo si
riposa, dorme e non prova niente, l’anima si trova in stato
di veglia: impara, vede ciò che è visibile, sente ciò che è
udibile, passeggia, sfiora, si rattrista, ricorda, perché si trova
in uno spazio piccolo; tutte quelle che sono le funzioni del
corpo e dell’anima, tutto questo esegue l’anima durante il
sonno. Colui che impara a riconoscerle in maniera corretta,
detiene gran parte della sapienza”.
A questo punto dichiara che tutte le funzioni del corpo sono
alimentate dall’energia psichica. Ovvero, come ogni motore ha bisogno
d’energia per funzionare, nella stessa maniera gli esseri viventi per
funzionare necessitano d’energia psichica.
Durante il sonno, tuttavia, l’anima interrompe in parte i
collegamenti con il corpo e fuoriesce da esso. Si muove nell’universo
cosmico ove vede, ascolta ed impara cose impossibili da conoscere in
condizioni normali. Sottolinea con enfasi che chiunque impari a
considerare in maniera corretta quanto citato possiede gran parte della
saggezza vera.
Dalla sua opera “Sulle epidemie cap. VI” traspare quanto fosse
influenzato dal grande filosofo Eraclito.
«Ανθρώπου ψυχή αιεί φύεται μέχρι θανάτου».
“L’anima vive sempre nel corpo sino alla morte”, quindi, di
necessità, dall’anima si sviluppa anche il corpo, cedendo ad
esso le sue caratteristiche, poiché in esso abita e lo guida. In
seguito riporta la “ascensione” dell’anima, o il suo distacco
dal corpo ed il suo ritorno nell’omogeneo fuoco celeste.
Quindi la morte è, secondo Ippocrate, il distacco dell’anima
dal corpo. Questa tesi è sostenuta anche dal grande Platone
e da molti altri filosofi.
Nella sua opera “Sulle malattie interne” sconfina con i sui
pensieri in altro capitolo importante: La morte improvvisa, « εξαπίνης
αφήκεν τήν ψυχήν». Qui analizza le possibilità della morte violenta e
rapida, cioè dell’interruzione improvvisa della connessione tra l’anima ed
il corpo. Su quest’interruzione afferma che, quando l’anima abbandona il
corpo in maniera violenta, sopraggiunge la morte.
Sul futuro dell’anima, dopo il suo distacco dal corpo, scrive nel
“Sulla Dieta A 6”.
« Προσίζει γάρ σύμφορον τώ ασυμφόρω, τό δέ ασύμφορον
πολεμεί καί μάχεται καί διαλλάσσει απ’ αλλήλων. Διά τούτο ανθρώπου
ψυχή έν ανθρώπω αυξάνεται, έν άλλο δέ ουδενί, καί τών άλλων ζώων
τών μεγάλων ωσαύτως».
“Il simile va d’accordo con il suo simile, mentre il diverso
combatte, si contrappone e divide gli elementi tra loro, per
questo l’anima dell’ uomo cresce solo all’interno di un
uomo ed in nessun altro animale. Lo stesso avviene anche
per gli altri animali grandi”.
Qui sottintende la suddivisione e la forma di sviluppo delle specie,
con apice l’uomo, e che gli elementi uguali del corpo e dell’anima
rappresentano un’unica esistenza. Il corpo, poiché usurabile, si unirà
con ciò di cui sonofatti gli esseri viventi. L’anima, invece, siccome è
immortale e si sviluppa continuamente, sceglierà e dimorerà in
qualche altro simile, ovvero un altro corpo umano. Nei cicli di
reincarnazione si perfeziona, per unirsi alla fine con la fonte della
Suprema Anima Divina.
Ippocrate sostiene decisamente la reincarnazione dell’anima
umana, rigettando la possibilità del passaggio dell’anima da un uomo in
altro animale o in vegetale. Invece, per Pitagora ed altri filosofi che
sostengono la metempsicosi « Μετεμψύχωση», l’anima può occupare
qualsiasi corpo, umano, animale o vegetale.
Dalla esposizione dei testi del Gran Padre della Medicina
Ippocrate « Τού Μεγάλου Πατρός τής Ιατρικής Ιπποκράτη», diviene
comprensibile a tutti noi il suo grande contributo all’umanità. S’inchinino
dunque i terapeuti d’Asclepio e con zelo studino la sua grande opera.
Essi hanno il privilegio unico di comprendere la lingua divina
d’Ippocrate e così potranno offrire enormi servigi alla comunità
mondiale.

In greco “psiche” significa anche “farfalla”. Cfr. “l’angelica farfalla” in Dante, Divina Commedia.

ΑΡΧΑΙ ΓΝΩΜΙΚΑ

  ΑΡΧΑΙΑ ΓΝΩΜΙΚΑ Ή ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ


  ΑΝΤΙΣΘΕΝΗΣ
 
  1) « Αρχή Σοφίας, ονομάτων επίσκεψις»


  ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ

  « Τα πάντα φίρμα ήν, επελθών δε νούς διεκόσμησε πάντα ταύτα»

                                      

  ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

  1) «Ενδέχεται και άλλως έχειν»
2) Αρχή Σοφίας ονομάτων επίσκεψις (Κρατύλος)
3) Νομίζω πως κάποια ανώτερη από την ανθρώπινη δύναμη έθεσε τα πρώτα ονόματα στα πράγματα (438 c).

                                
  ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

1). Κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν, άλλ’ ήν αεί, εστί και έσται, πύρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και αποσβενύμενον μέτρα.
( Τον κόσμον τούτον , τον ίδιον δι’ άπαντα {ενιαίον διά όλα } ουδείς θεός ή άνθρωπος εδημιούργησεν, άλλ’ ήτο πάντοτε, υπάρχει και θα υπάρχη, πύρ αιώνιον, απτόμενον ερρύθμως και αποσβενύμεον ερρύθμως { ή άλλως εμμέτρως}.

 2). «Τω μεν θεώ καλά πάντα και αγαθά και δίκαια, άνθρωπος δε α μεν άδικα υπειλήφασιν α δε δίκαια» αποσπ. 102.

3). « Όσον και αν προχωρήση τις δεν θα δυνηθή να ανεύρη το όριον της ψυχής, έστω και αν πορευθή επί οιασδήποτε οδού. Εις τόσον μέγα βάθος ευρίσκεται η ουσία της». Αποσπ. 84.

4)          Τα πάντα ρει

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ

Πη παρέβειν;  τι δ’ έρεξα; τι μοι δέον ουκ ετελέσθη;


 ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ


Τό τής πόλεως ήθος, τοις άρχουσι ομοιούται


4. «… Του λόγου δ’ εόντος ξυνού…» Αποσπ. 2

Γι' αυτό είναι αναγκαίο να ακολουθούμε το κοινό, αλλά παρ’ όλο που ο Λόγος είναι κοινός, οι πολλοί ζούν σαν να έχουν δική τους αντίληψι.
  ( G.S.Kirk – J. E. Raven).

  ΠΛΑΤΩΝ


  ΠΙΝΔΑΡΟΣ

«ΑΡΕΤΑΙ Δ΄ΑΙΕΙ ΜΕΓΑΛΑΙ ΠΟΛΥΜΥΘΟΙ»
 
Οι μεγάλες Αρετές είναι διαχρονικές
  ( Πυθιόνικος ΙΧ . 133)
 

ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΠΟΙΗΤΗ (Αλεξανδρινών χρόνων)

Πως γενόμην; πόθεν είμι; τίνος χάριν ήλθον; απελθείν;

πως δύναμαι τι μαθείν; μηδέν επιστάμενος;

ουδέν εών γενόμην, πάλιν έσσομαι ως πάρος ήα,

ουδέν και μηδέν των μερώπων το γένος,

αλλ’ άγε μοι βάκχοιο φιλήδονον έντυε νάμα,

τούτον γαρ έστι κακών φάρμακον αντίδοτον. 

Ποίημα αδήλου ποιητού της Παλατινής Ανθολογίας των Αλεξανδρινών χρόνων. Βρίσκεται στην οικία του Σλήμαν ή Ιλίου Μέλαθρον ( πρώην Άρειος Πάγος και νυν Νομισματικό Μουσείο). 

  

ΖΗΝΩΝ Ο ΚΙΤΙΕΥΣ

το κατά φύσιν ζειν εν αρετή ζει

                                                           

 

 
Ποίημα αδήλου ποιητού της Παλατινής Ανθολογίας των Αλεξανδρινών χρόνων. Βρίσκεται στην οικία του Σλήμαν ή
Ιλίου Μέλαθρον ( πρώην Άρειος Πάγος και νυν Νομισματικό Μουσείο).



  ΣΩΚΡΑΤΗΣ

  Προσευχή τού Σωκράτους ( Φαίδρος , 279 b9-c9)
 
  « Ώ φίλε Πάν τε καί άλλοι όσοι τήδε θεοί,
  δοίητέ μοι καλώ γενέσθαι τάνδοθεν,
  έξωθεν δέ όσα έχω, τοίς εντός είναί μοι φίλια.
  Πλούσιον δέ νομίζοιμι τόν σοφόν,
τού δέ χρυσού πλήθος είη μοι όσον μήτε φέρων
 μήτε άγειν δύναιτο άλλος ή ο σώφρων.


   Αγαπημένε μου Πάν καί εσείς οί άλλοι θεοί ατού τού τόπου
  κάντε μου τήν χάρη νά γίνω όμορφος μέσα μου,
  καί όσα έχω έξωθεν μου νά είναι συμφιλιωμένα
  μέ όσα έχω μέσα μου.
  Πλούσιον είθε νά θεωρώ τόν σοφό
  και η ποσότητα του πλούτου που θα έχω,
  να είναι τόση που να μην μπορεί να την φέρει μαζί του
  και να πορεύεται με αυτήν κανείς άλλος,
  παρά μόνον ο συναιτός άνθρωπος. 


  ΜΥΘΟΙ ΑΙΣΩΠΟΥ

  ΘΥΓΑΤΗΡ ΜΩΡΑ ΚΑΙ ΜΗΤΗΡ

Γυνή τις είχε θυγατέρα παρθένον μωράν,
πάντοτε ούν ηύχετο τή θεάν νούν αυτή χαρίσασθαι.
Ευχομένης δέ αυτής παρρησία ή παρθένος ήκουσε και τόν λόγο κατείχε.
Μέθ’ ημέρας δέ τινάς σύν τή μητρί είς αγρόν εξελθούσα καί τής προαυλίου
προκύψασα θύρας είδεν όνον θήλεια ύπ’ ανθρώπου βιαζομένη
καί προσελθούσα τώ ανθρώπω είπε,
τί ποιείς, άνθρωπε;
ό δέ φησί, νούν αυτή εντίθημι.
Αναμνησθείσα δέ ή μωρά, ότι καθ’ εκάστην ή μήτηρ νούν αυτή ηύχετο,
παρεκάλει αυτόν λέγουσα,
ένθες, άνθρωπε, κάμοί νούν, καί γάρ ή μήτηρ μου πρός τούτο πολλά σοί ευχαριστήσει.
ό δέ υπακούσας κατέλιπεν τήν όνον και διεπαρθένευσε τήν κόρην
φθείρας αυτήν.
Ή δέ διεφθαρμένη μετά περιχαρείας έρχεται πρός τήν μητέρα αυτής λέγουσα,
Ιδού, μήτερ, κατά την ευχήν σου νούν έλαβον,
ή δέ μήτηρ αυτής φησίν, εισήκουσάν μοι οί θεοί τής ευχής.
Η δέ μωρά έφη, άνθρωπος τις μακρόν ποίρον και δύο στρογγύλα
νευρώδη έθηκεν έν τή κοιλία μου έσω βαλών καί έξω εντρέχων
ενέβαλε μοι, καγώ ηδέως είχον.
« η δέ μήτηρ ακούσασα και ιδούσα έφη,
ώ τέκνον, απώλεσας και όν πρώτον είχες νούν»
   

THE THEOLOGY – THE IMMORTALITY OF THE SOUL
AND THE MONOTHEISM OF SOCRATES


By
ELEFTHERIOS DIAMANTARAS
Researcher – Meditator of
History and Philosophy




The Greek intelligence since the ancient times, observed and examined with respect and awe the phenomena and the manifestations of nature, and thus with its early logic, approached and investigated the divinity, which was expressed, analysed and approached with its perfect intellectual speech . This way, through the ages, they created a superior monotheistic theology as well as a multiple expressive theology, the first for the few, the rulers and the competent ones, who would be able to comprehend and respect it, to preserve and to communicate it to the descendants, and it was represented by the officials of the Mysteries, and the second, for all the people, was deaconed and ministered periodically by he elected representatives of the state.

The Greek inquisitive spirit, the logical approach and the interpretation of all, is the reality which makes the great difference, and not the thoughtless and the so called dogmatic, apocalyptic and redeeming faith, which is expressed by a small oppressing party of clergymen and privileged representatives of god on earth.

Out of the total material that the scientific research uses, since the ancient years to this day, there are no historical facts that result about Socrates’ life and activities. The ascertained and unquestionable facts that are necessary for the establishment of the historical science are scarce. This is why Socrates’ personality always remains for the researchers, an enigma that remains to be solved.

On the other hand, we have a rich and with a great variety tradition on Socrates, and so we can easily claim that we have a legend, moulded and given to us by his admirers, especially his students, his censurers and even his prosecutors. The main reason that we do not have ascertained material, is because Socrates «ουδέν έγραψε» (wrote none).

The Theology, the Daemonium and the Immortality of the Soul, according to Socrates’ conception, have become known to us through the works of his students, since it is common knowledge that he himself, left nothing in writing, as no work of his has been found. Furthermore, no reference whatsoever is made to any written works of his, by other authors.

The students who refer to his work, are mainly Plato and Xenophon. Plato with his superb dialogs and his prosaic works, has made his master immortal and the greatest of all philosophers. The other student is the misunderstood Athenian nobleman, general, politician, writer, historian, Xenophon.

The first, has been immensely influenced by Socrates’ work, but Plato, a great philosopher himself, has on the other hand influenced Socrates’ work through some of his own, even though secondary elements, based on his theological and philosophical ideas, but in general, in his immortal works we find self-same stated, his master’s principles. This can be perceived only by those, who deeply understand and meditate on Socrates’ work.

Xenophon ascribes with greater accuracy the Socratic didascaly, because as an orator, a general, a historian and a politician, he did not develop his own philosophical theories and due to this, his works are an equally important source for the study of the life and of the whole work of Socrates.

We shall study now, some excerpts of his two students’ works, Plato’s and Xenophon’s, in which Socrates characteristically and continuously refers to the existence of one and only God, who was guiding and directing the course of his life. The significations of the “divine” and of the “immortality of the soul”, constitute the basis of the whole Socratic didascaly, on which were founded most of the philosophic systems, theories, social moves, and religions for two thousand four hundred years.

Semantically, Theology means rationality (logos-λόγος) about God or Gods, and according to Socrates, Theology has indeed a double existence (hypostasis), firstly it refers to the existence of a Supreme Creative God, and secondly it refers to the existence of many divine manifestations or divinities which act for the providence of the human world.

The distinction between one god and many gods, is fundamental throughout the whole Ancient Greek philosophy, and yet this important philosophical aspect has not been fully comprehended mostly by foreigners (not Greeks) who study philosophy, and of course this has created from time to time, serious problems of rendering and distorting the whole Socratic didascaly.

Looking back into history and searching, we are ascertained that Socrates was deeply religious, he had a very energetic spirit and he was trying to bring the best out of people, for which he was saying that he had a special command from GOD.

Xenophon writes in his memoires (A’ a, 16): «αυτός αεί περί των ανθρώπων διελέγετο σκοπων, τι Καλόν, τι Αισχρόν, τι Ευσεβές, τι Ασεβές, δι Δλίκαιον, τι Άδικον, τι Σωφροσύνη, τι Μανία, τι Ανδρεία, τι Δειλία, τι Πόλις, τι Πολιτικός, τι Αρχή Ανθρώπων, τι Αρχικός Ανθρώπων;» (he was always speaking about man’s various causes, the Good, the Vile, the Respect, the Disrespect, the Just, the Unjust, the Prudence, the Mania, the Gallantry, the Cowardice, the City, the Politician, the Primordial of man, the Commencement of Men)

According to Socrates, GOD does not philosophize because he possesses wisdom, man though philosophizes as his existence is surpassed.

He was the first to consider the soul as the real substance of man, and virtue as the matter that fulfils the human nature through the pursuit and the amelioration of the soul. These manifestations are more divine than they are god, and they can be approached by man, only through his clear MIND, which he calls divine.

So, he very correctly states that, the intellect is inferior to the Primordial Divinity, as exactly that which is united, is inferior to the ONE, and the mental to the intellect, and the living to the soul, and the most unified always precede the plain ones, while the whole series of the BEINGS, results to the same, the ONE.

Socrates through the works of Plato and of other writers, uses for the greater part the sense of the divine in the singular tense “the GOD” and he does not mean any god from the existing at the time “divinities” which man created at will, but the one Supreme Creator of the universal world, and who has n o relation of similarity with any human or other spiritual entity.

The pre-Socratic «Υλοζωισταί – Hylozoistic» philosophers, made the first serious and logical attempt to approach the divine, a fact which was accessible to the human intellect, and so they named the first and unique creative power of everything, the “God – Θεός” from the verb θέω ( theo =to see – to run at the highest speed), with various names: Anaximandros – the Infinity, Heraclitos – One Wise, Pythagoras – the Number, Xenofanis – One God, the Eleatic school – the Being, Anaxagoras – the Intellect, Embedoklis – Iera Frin / Spheros, Democritos – the Everything, Pindar – the Great Blissful, Aristotelis – The First Kinetic Stagnation.

From all the above, it is effortlessly presumed that the ancient Greek philosophy-theology, is monotheistic.

The Greeks with their intellect proved that the existence and the structure of the universal world, in order to operate, there must exist an utmost rational creative power, that governs and directs everything, that represents only the absolute Virtuous, but that it is unknown as to its substance, because it is without a beginning, infinite, timeless, unborn, immortal and perpetual, because it has no relation or relevance with the evil.

Socrates was accepting that he was teaching by the command of God, and he was phrasing it : «μαιείας ο θεός τε και εγώ αίτιος» - “God makes me help deliver the others (with the ΜΑΙΕΥΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ – with the obstetrics methodology), but prevented me from giving birth myself”.

A unique mission and work of his life, which according to Plato, Socrates considered it to be a will of God, and not of the various popular divinities, was to judge and to control himself and the others. He repeatedly states positively and explicitly, that with this work, he was becoming a collaborator of God, since he wished like He did, that the just and the good were always achieved.

The way he manifests it, the way he experiences it and accomplishes it, is relevant. Socrates lives and controls his thinking and the thinking of others, but the most important is that he turns his thoughts into an everyday work, which is inseparable from his way of living.

For the control and the communication with himself, he uses the internal, the living intellect, LOGOS. For the direct communication with the others, he uses the oral and the living as well as the animated intellect, but never the written form. This is the essence of the Socratic reason. Socrates reflects, discusses and debates. The control that accompanies him, always wakeful, is inspired by an ideal. To make the life of man, homologous, according to the truth, the justice and the divine. He asks and wants for the conscience to acknowledge and to always become identical to itself. For the realization of this work, he asks all the people to participate with no scruples and self-interests.

While Socrates was teaching indefatigably all his life, he was accepting the gods, those who were acknowledged by the official state, and he made sacrifices (offerings) to them, at home and at the public altars. He was praying to the gods to give the “good” because only they knew it. He was always making a point though, that he wanted to have the full and accurate sense of the Divine, the Sacred and the devoutness.

In the place of the popular and naïve faith to the mythical and anthropomorphic – human-like gods (manifestations of the phenomena and the powers of the nature), he puts through the LOGOS –reason the logic and the conscience, ONE PERFECT AND FLAWLESS GOD.

Hew did not want though to make this examination superficially and hastily, but slowly and gradually using the obstetrics methodology – μαιευτική μεθοδολογία, after his teaching had been understood and assimilated, and especially when his conversationalists were ready to follow it.

Furthermore, through his teaching, he developed and popularized the great subject of the existence and of the immortality of the soul, and his condescension regarding his death, is an actual proof of his metaphysical faith.

Socrates taught that the virtue is equal to wisdom from which flow-out all the virtues, because those are the highest good. He contrasted wisdom to all the goods that are considered to be grand in the popular conscience like beauty, wealth, power, body vigor, delight of the senses and other. The greatest proof that Socrates lived according to his teaching, is his pleas (apology) in the course of his trial, and also his behavior while in prison where he remained for thirty days.

While facing his judges he was totally philosophical, he did not beg, he did not cry as other illustrious men had done before him, he did not seek refuge in cheap defense speeches, but instead, he heroically connected his teaching with his actions, emphatically pointing out to his astounded judges, that through his entire life, he was following the command of GOD. And while he remained in prison for a whole month before he was put to death, he did not use unlawful means and ways (Kriton’s suggestion to bribe his barbarian guards, so that he would escape from his unjust condemnation). The greatest of all wise men, set the unique example for all mankind and especially to the young, that it is imperative to enforce the law, even though and unjust law, since during the course of his whole life he wished for, and pursued the perfect city-state-politia (Πολιτεία). Thus, he gave through the ages his heroic example, especially to the corrupt politicians, pointing out: It is better to be treated unjustly instead of being unjust on someone, or to be punished unjustly, instead of escaping the fair punishment.

After all the above, and judging by the total of his didascaly, the conclusion is that Socrates was in all the grandeur and the vast depth of his knowledge, a POSITIVE MONOTHEIST, rejecting indirectly and yet clearly, the beautiful world of the popular Greek faith.

A characteristic monument of the monotheistic faith and conscience of Socrates is his PRAYER, which is mentioned in the Dialogue “Phaedros” (279 b8 c4) by Plato.

«Ω φίλε Παν τέ και άλλοι όσοι τήδε θεοί, δήοιτέ, μοι καλώ γενέσθαι τάνδοθεν,
Έξωθεν δέ όσα έχω, τοίς εντός είναι μοι φίλια.
Πλούσιον δέ νομίζομοι τόν σοφόν.
Το δέ χρυσού πλήθος είη μοι όσον μήτε φέρειν μήτε άγειν δύναιτο,
Άλλος η ο σώφρων.»


“Oh cherished Pan and all you divine powers of this land, bring the beauty inside me (inside my soul) and all the obtained goods cherished in harmony within.
To consider that the wise is the wealthy. And the quantity of my wealth to be such that only a prudent man can carry.”

Here he clearly states and declares the one Pan ( ΕΝ ΤO ΠΑΝ) and the other secondary, good divine powers, that flow out, they exist and always act through the one and only creative source of PAN (ALL, EVERYTHING), the light, of the truth, of the justice of the universal law, that governs ALL (the PAN), and to which the ALL (the PAN) tends.




Athens August 2008


ELEFTHERIOS DIAMANTARAS

LA PREGHIERA DI SOCRATES

LA PREGHIERA DI SOKRATES
(Dallo dialogo FEDROS di Platone 279 b8 c4)


( Greco antico)

Ώ φίλε Πάν τέ καί άλλοι όσοι τήδε θεοί, δοίητέ, μοί καλώ γενέσθαι τάνδοθεν,
έξωθεν δέ όσα έχω, τοίς εντός είναι μοι φίλια. Πλούσιον δέ νομίζοιμι τόν σοφόν,
Τό δέ χρυσού πλήθος είη μοι όσον μήτε φέρειν μήτε άγειν δύναιτο άλλος ή ό σώφρων.


( Greco moderno)

Αγαπημένε μου Πάνα και εσείς οι άλλοι θεοί τούτου εδώ του τόπου, κάνετε να γίνω ωραίος μέσα μου, και τα εξωτερικά μου αποκτήματα να είναι αγαπημένα,
μέσα σε μιά αρμονία, με τα εσωτερικά. Να θεωρώ ότι πλούσιος είναι ο σοφός.
Και η ποσότητα του πλούτου που θα έχω, να είναι τόση που να μην μπορεί να την φέρει μαζί του και να πορεύεται με αυτήν άλλος, παρά μόνον ο συνετός άνθρωπος.

(Ιtaliano)

O carissimo Pan e voi altre divinità di questa terra, fate diventare bello il mio interno, e le mie esterne ricchezze di essere amati e con armonia, con quelle interne.
E di considerare che ricco è il saggio. E la quantità della ricchezza che avrò,
d’essere tale che non sarà possibile di portarla nessuno con tè e camminare con questa nessun altro, escluso solo l’uomo saggio.



Atene Febbraio 2008




ELEFTHERIOS DIAMANTARAS
Ricercatore – Meditatore
di Storia e di Filosofia

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Ο ΣΕΛΛΕΡ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ


Όπου και αν γυρίσω την σκέψη μου, όπου και αν στρέψω την ψυχή μου… 
Μπροστά μου σε βρίσκω…
Τέχνη λαχταρώ, Ποίηση, Θέατρο, Αρχιτεκτονική…;
Εσύ μπροστά μου …Πρώτος, Πρώτος και αξεπέραστος !
Επιστήμη ζητώ, Μαθηματικά, Φιλοσοφία, Ιατρική…;
Εσύ μπροστά μου … Πρώτος, Πρώτος και αξεπέραστος !
Δημοκρατία, Ισονομία< Ισοπολιτεία ζητώ…;
Εσύ μπροστά μου … Πρώτος , Πρώτος και αξεπέραστος !
Αθλητισμό γυρεύω; Το γιατρικό του κορμιού μου…;
Εσύ μπροστά μου… Πρώτος , Πρώτος και αξεπέραστος !
Καταραμένε Έλληνα… Καταραμένη Γνώση…
Γιατί να καταλάβω πόσο μικρός είμαι; Πόσο ασήμαντος και μηδαμινός ; !
Γιατί δεν μ’ αφήνεις στην ησυχία μου και στην ξεγνοιασιά μου ; !
Καταραμένε Έλληνα… Καταραμένη Γνώση…
Γιατί να αγγίξω ; Γιατί ;