ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

ΥΠΟ
ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ ΤΟΥ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΩΣ


Ως γνωστόν οι τρεις ιεράρχες θεωρούνται Έλληνες από τους αδα¬είς και προ¬πα¬γαν¬δί¬ζονται ως τέτοιοι από τους γνώστες των πραγμάτων αλλά σκοπίμους ψεύτες Ελλη¬νοχριστιανούς Νεοορθοδό¬ξους.
Δεν θα ασχοληθούμε πολύ με τα γραπτά τους, τις ημέρες και τα έργα τους εδώ, αλλά μόνο ελάχιστα τινά θα αναφέρομε διά την μη-ελλη¬νικότητά τους. Για τα υπόλοιπα σας παραπέμπομε σε μερικά βιβλία της βιβλιογραφίας μας! Οι αδαείς νο¬μί¬ζουν ότι ήταν Έλληνες επειδή έτσι τους είπαν οι ιερείς και οι θεολόγοι και επειδή αυ¬τοί σπούδασαν, ομίλη¬σαν και έγραψαν στην Ελληνική γλώσσα. Αυτό τους κάνει εξ ορισμού Ελληνιστές, τίποτα άλλο. Από την Ελληνιστική μόρφωση που έλαβαν χρησι¬μοποίησαν, αναγκαστικά, μόνο την γλωσσική μορφή και λεκτική έκφραση αλλά απ¬έρριψαν κάθε αρχή και ουσία της. (Επεξηγούμε ολίγα αμέσως παρακάτω.).
Τότε, οι σπουδές στην Ελληνική γλώσσα ήταν τόσο συνηθισμένο φαινόμενο σ’ όλον τον Ελληνιστικό κόσμο μέχρι το Αφγανιστάν που δεν αποτελούσε καμία ιδι¬αιτε¬ρότητα. Π. χ. ο Εβ¬ραίος απόστολος Σαούλ – Παύ¬λος, καλώς ή κακώς, θε¬ω¬ρείται σπουδαίος Ελληνιστής από τους χρισ¬τιανούς. Ομιλούσε δη¬λαδή την Ελληνική γλώσ¬σα και είχε κάποια Ελληνική παιδεία όπως μας λένε, παρέμεινε όμως πάντοτε Εβραί¬ος στο πνεύμα όσο ήταν και στην καταγωγή του. Ο Σύρος Λουκιανός ο Σαμοσα¬τεύς (120 - 192 Κ. Ε.) ήταν Ελλη¬νι¬σ¬τής αλλά και Έλ¬λην στην ψυχή και στο πνεύμα.
Βεβαίως η ανθελληνικότητα των τριών Ιεραρχών εκφράζεται πολλαπλώς, ισχυ¬ρώς και άνευ περιτροπών στα γραπτά τους, στις παραινέσεις τους και σε πολλές από τις πράξεις τους. Δεν έχει κανείς παρά να μελετήσει τα γρα¬πτά τους, τις ημέρες και τα έρ¬γα τους. Μια καλή περίληψη αυτών υπάρ¬χει στο βιβλίο του Γεωργίου Σιέτ¬του, Ο Ανθελ¬λη¬νι¬σμός στα Πατερικά και Εκκλησια¬στι¬κά Κείμενα, Εκδόσεις Εύ¬ανδρος, Αθήνα 2004.
Το μι¬κρό βιβλιαράκι του Μεγάλου Βασιλείου, Πρός τους Νέους, Όπως αν εξ Ελλην¬ι¬κών Ωφελοίντο Λόγων, (Εισαγωγή Κείμενο Μετάφραση Σχό¬λια Βασιλεί¬ου Γ. Μπι¬λάλη, Δεύτερη Έκδοση, Εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα 1966), έχει παραπ¬λα¬νη¬τικό τίτλο. Οι λέξεις του πρωτοτύπου καταλαμβά¬νουν μόνο 30 σελιδάκια και αναλώ¬νονται πε¬ρισσότερο με σαχλαμάρες παρά με κάτι το ουσιαστικό. Το κύριο σημείο αυ¬τού του λογυδρίου προς τους νέους είναι ότι το μόνο και ουσιαστικό μέλημα του χρι¬στια¬νού είναι το πως θα αποκτήσει την μετά θάνατον αιώνια ζωή του χριστιανικού πα¬ρα¬δεί¬σου. Όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία. Από τα Ελληνικά λοιπόν κρατάμε μό¬νο όσα ελάχιστα μας βοη¬θούν σ’ αυτό το μέλημα και όλα τα άλλα (θέατρο, επι¬σ¬τή¬μες, μου¬σι¬κή, τέχνες, έρωτα, κλπ.) πρέπει να τα απορρίψομε. (Αν δεν με πισ¬τεύετε δεν έχετε πα¬ρά να το διαβάσετε προσεκτικά. Σας το συστήνω.).
Σχετικά με την εσχατοφοβία και την μετά θά¬νατον ανταπόδοση αναφέρομεν ότι ο Βασίλειος υπέφερε τρομερά από τις ανοησίες της βλακώδους επιφυλλίδος που ονομάζεται Απακάλυψις του Ιωάννου. Είχε τέτοιες εμμονές με τις απειλές, τα θηρία τα χαράγματα, τον αντίχριστο, τον ψευδοπροφήτη, τις πληγές, τις λίμνες του πυρός και του θείου, κλπ. αυτού του ρυπαρογ¬ραφήματος που φοβόταν μην τυχόν ο αν¬τίχρισ¬τος έλθει κα¬τά την διάρκεια της ζωής του και τον υποβάλλει σε τέτοια βασα¬νισ¬τήρια που δεν τα αν¬τέξει και αλλαξοπιστή¬σει και ακο¬λούθως χάσει τον χριστιανικό παράδει¬σο. Γι’ αυτό παρακαλούσε τον θεό του, Γιαχ¬βέχ, να τον πάρει κοντά του προτού εμ¬φανισ¬τεί ο αν¬τίχριστος. Ιδού τι βασά¬νιζε τον Βασίλειο και ιδού η «ελληνική» κοσμο¬θέασή του! Αργό¬τε¬ρα μετάνιωσε για τις ελλη¬νιστικές σπουδές που είχε κάνει στην Πλατωνι¬κή Ακαδη¬μία των Αθηνών και τις απο¬κήρυξε ως χαμένο χρόνο. Ιδού ο Ελ¬λη¬νιστής! Αντ’ αυτών όμως προτίμησε τον μονα¬στικόν βίο με τους κανόνες του, τους οποίους και κατέγραψε, και τους εξορκισ¬μούς ασ¬θενειών, δαιμόνων και σατανά¬δων... Ιδού...!
Ο λιγότερος ανθελληνιστής από τους τρεις ήταν ο Γρηγόριος ο θε¬ολόγος. Παρ’ όλα ταύτα δεν κατόρθωσε να απαλλαγεί από την χριστιανική μωρολογία, την συνωμοσία, τα πλαστά και ψευδή επιχειρήματα. Θα ήταν πολύ ακριβέστε¬ρον αν αντί θεολόγο τον είχαν ονομάσει αερολόγο. Οι αερολο¬γί¬ες του και οι ανοησί¬ες, αν όχι ψευτιές, του λαμ¬βά¬νουν «στέφανον αιωνιότητος». Π. χ., ορθά κοφτά (όπως μας το με¬ταφέρει νοηματικώς η Helena Bla¬vatsky) λέγει: «Τί¬ποτα δεν μπορεί να επιβλη¬θεί καλλίτερα στον κό¬σμο από τη μωρολογία• το λι¬γότερο που κατα¬λα¬βαί¬νουν το περισσό¬τερο θαυμά¬ζουν.». Τί ειλικρινής, πονηρή και αξιοθαύ¬μα¬σ¬τη αυτή ρή¬ση του Γρηγορί¬ου! «Επειδή τό μέν ραδίως ληπτόν, άπαν ευκα¬ταφ¬ρόνητον· τό δέ υπέρ ημάς, όσω δυσε¬φι¬κ¬τότερον, τοσούτω θαυμασιώ¬τε¬ρον καί γυμνάζειν τόν πόθον άπαν τό δια¬φύγον τήν έφε¬σιν.» (Λόγος ΙΔ, Περί Φιλοπτωχίας, ΛΓ. Μελετήσετε όλον αυτόν τον λόγο να δεί¬τε τι θα πει προβατοποίηση, φιλοπτωχία και απάτη, από τον Μέγα Θεολόγο Γρη¬γό¬ριο!). Μια συνωμοτική, πλήρως αντι¬ε¬πι¬στη¬μο¬νι¬κή ρήση που ομοιάζει με τις απάτες και τις αηδίες του Τερ¬τυλλιανού! Που να πιάσομε και τις ιδέες του περί έρωτα ..., που τον συγχέει με το άγιο πνεύμα! Δεν κα¬τέχει τί γράφει ο δυστυ¬χής! Αεριοποιεί τα πάν¬τα. Αυτές τις ιδέες καλό θα ήταν να τις συγκρίναμε με το Συμ¬πόσιον τού Πλάτωνος να δού¬με τον Γρηγόριο τί μπά¬ζα θα πιάσει... Να και άλλο ένα μαργαριτάρι του Γρη¬γορίου: «Χριστόν έχεις αγαπητόν, απόπτυσον άνδρας άπαντας.». Δηλαδή, φτύσε τους όλους όταν έχεις τον αγαπητό Χριστό. Τις αντιφάσεις, ακαταστασίες, σαχλαμάρες κλπ., των Ευαγ¬γελίων δεν έτυχε να τις παρατηρήσει. Βλέπετε, χρειάζονται «πολύ» μυ¬αλό για να τις σημειώσει κανείς!
Παρ’ όλον ότι η Παλαιά Διαθήκη σε κάθε παράγραφο είναι γεμάτη με τετριμ¬μένες κοινοτο¬πίες, απί¬θανες βλα¬κείες, προφανείς αντιφάσεις, καταστροφικές εντολές και θηριωδίες, η δε ιστο¬ρία των Εβ¬ραίων δεν έχει να δείξει σε κανένα τομέα τίποτα το αξιόλογο, από τον Εβ¬ραϊσμό δεν απ¬έρριψαν τί¬ποτα απολύτως. Αντιθέτως αυτόν βρήκαν να επαινέσουν και να υπερασπίσουν! Εκτός από τον ασα¬φή αερολόγο Γρη¬γό¬ριο, ο «Μέγας» Βα¬σίλειος και ο Ιωάννης Χρυσόστομος έβλεπαν τα πάντα ρόδινα και ωραία με τον Παλαιοδια¬θηκικό Εβ¬ραϊσμό και τα πάντα μαύρα κι’ άραχ¬να με τον Ελ¬ληνισμό. Έγραψαν εκα¬τοντάδες σελίδες και λόγους υπέρ των αστείων κειμένων και αισχρών επεισοδίων της Βίβλου και εκατοντά¬δες σελίδες εναντίον καθετί Ελληνικού. Ρίξτε σας παρακα¬λώ μια πλη¬ρο¬φορι¬κή ματιά στα έργα των για να τις δείτε!
Άρα ψυχικά και οι τρεις ήταν αυτο¬κλή¬τως εχθροί του Ελληνικού πολιτι¬σ¬μού, οι δε δύο εξ αυτών πλή¬ρως, και συνεπώς οι ίδιοι έθεσαν εαυ¬τόν εκτός ελληνικότητας, ακόμα και αν προς στιγμήν υποθέσο¬με ότι χρω¬ματοσωματικά καταγόταν από Ελλη¬νι¬κό σπέρμα. Σε τέτοια περίπτωση ήταν αχ¬ρείοι εξωμότες και φανατικοί γενίτ¬σαροι!
Οι δύο Καππαδόκες Βασίλειος ο «Μέγας» άγιος και ο Γρηγόριος Ναζιαν¬ζη¬νός ο άγιος θεολόγος, είναι τοις πάσι γνωστόν και πλήρως απο¬δεδειγμένο ότι ήταν Καππαδό¬κες και όχι Έλλη¬νες. Απλώς ήταν Ελληνι¬σ¬τές, ούτε καν Ελληνίζοντες! Οπό¬τε δεν χρειάζεται να ασχο¬ληθούμε με την Ελληνικότητα αυτών περισσότερο. Τα υπ¬άρχοντα γνωστά στοιχεία είναι επ¬αρκέστατα για να αποδείξουν ότι ήταν Καππα¬δό¬κες, Ελ¬λη¬νι¬σ¬τές και Αν¬θέλλη¬νες! Πάει και τελείωσε. Δεν θα αποδείξομε τα ήδη απο¬δε¬δειγ¬μένα!

Μεγάλη φασαρία γίνεται με τον Ιωάννη Χρυσόστομο, περίπου 349 - 407 μ. Χ. Αυτό γί¬νεται λόγω ελλείψεως επαρκών στοιχείων, και οι Νεο – Έλληνες Νεο – Χρι¬σ¬τια¬νοί τον διαφη¬μίζουν σαν Έλληνα από την Συ¬ρία του ποταμού Ορόντη, χωρίς να παρέ¬χουν καμίαν απόδειξη για την Ελλη¬νική του καταγωγή. Τέτοια απόδειξη βε¬βαί¬ως, γνωρίζομε ότι δεν υπάρ¬χει. Είναι και αυτό μια χριστιανική αυθαιρεσία μέσα στις τό¬σες άπειρες άλλες. Τα ελάχιστα στοιχεία που αφορούν το πι¬στοποιητικό γεν¬νήσεως του Χρυσοστόμου είναι μόνο τα εξής:

1. Όνομα: Ιωάννης.
2. Τόπος γεννήσεως: Αντιόχεια στην Συρία του ποταμού Ορόντη, εν έτη 349 μ. Χ. περίπου.
3. Παιδεία: Κάποια Ελληνική που έλαβε στη σχολή του μεγάλου Έλ¬ληνα ρητο¬ροδιδασ¬κά¬λου παγανιστή Λιβανίου (314-393 Κ. Ε.).
4. Όνομα Πατρός: Σεκούνδος, που ήταν ουσιαστικά Ρωμαϊκός τίτλος, (που ση¬μαίνει: δεύτερος).
5. Όνομα αδελφής του πατέρα του: Σαββία.
6. Όνομα μητρός: Ανθούσα.

Για να δούμε τι μπορούμε να συμπεράνομε απ’ αυτά τα ελάχιστα στοι¬χεία.

1. Το όνομά του ήταν Εβραϊκό από γεννήσεώς του, πράγμα εντελώς ασύνηθες για Έλληνα την εποχή εκείνη. Τότε οι Εβραίοι έπαιρναν Ελληνικά ονόματα, και όχι οι Έλληνες Εβραϊκά. Το Χρυσόστομος εί¬ναι υποκλοπή ή απομίμηση του προσωνυμίου του Έλληνα ρήτο¬ρα, συγγραφέα, φιλοσόφου και ιστορικού από την Προύσα, Δίωνος του Χρυσοστόμου (40-120 Κ. Ε.), από τους χριστια¬νούς.
2. Το ότι ήταν από την Συρία δεν αποδεικνύει τίποτα περί της κατα¬γωγής του. Την εποχή εκείνη οι Εβ¬ραίοι ήταν πανταχού παρόντες στην Συρία όπως και άλλοι λαοί, όχι μόνο οι Έλληνες.
3. Ήταν Ελληνιστής πράγμα φυσικό και όχι τίποτα το ιδιαίτερο την εποχή εκεί¬νη. Οπότε αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα περί της κατα¬γωγής του.
4. Το όνομα του πατέρα του δεν είναι πραγματικό όνομα αλλά Ρωμα¬ϊκός τίτλος. Αυτό έχει έννοια εφ’ όσον ήταν αξιωματικός στον Ρω¬μαϊκό στρατό και μάλ¬λον σημαίνει δεύτερος στρατηγός. Ρωμαϊκά ονόματα και τίτλοι ήταν πολύ συ¬νηθισμένα μεταξύ των Εβραίων, κ. ά.. Π. χ. ο απόστολος Σαούλ έμεινε στην «ιστο¬ρία» γνωστός ως Παύλος (Paulus = μικροκαμωμένος), ο Γιόσεφ Μπεν Ματτι¬τιάου έλαβε το όνομα Ιώσηπος Φλά¬βιος, ο Ιάκωβος έγινε Ιούστος, ο Εβ¬ραίος βοηθός του αποστόλου Παύλου Ιωάννης με¬τονομάσθηκε Μάρκος, κ. ο. κ.
5. Το όνομα Σαββία, της αδελφής του πατέρα του, θείας του Χρυσο¬σ¬τόμου, είναι Εβραϊκό και προέρχεται από το Σάββατο, εξ ου και Σάββας.
6. Το όνομα Ανθούσα της μάνας του Χρυσοστόμου είναι προφανώς Ελληνικής προελεύ¬σε¬ως. Τα Ελληνικά ονόματα τότε ήταν πολύ συνηθισμένα μεταξύ όλων των Ελληνιστικών λαών οπότε και αυτό δεν αποδεικνύει απολύτως τί¬πο¬τα περί της καταγωγής της. Αν όμως ήταν Ελληνίδα είναι εντελώς απί¬θα¬νο να ήταν χριστιανή και επί πλέον περί το +349 να έδωσε στον γιο της όνομα Εβ¬ραϊκό. Το αντίθετο γι¬νόταν. Οι Εβραίοι έπαιρναν ονόματα Ελληνικά ή Ρω¬μα¬ϊ¬κά. Ας μην πάμε μακριά: ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος καταγόταν και αυ¬τοί από φανατικές χριστια¬νι¬κές οικογένειες. Όπως βλέπομε όμως δεν τους ονό¬μα¬σαν Ροβοάμ και Ιωσαφάτ, φερ’ ειπείν! Τους έδωσαν Ελληνικά Ελληνιστικά ονόματα. Το Εβραϊκό όνομα Ιω¬άν¬νης που έλαβε από την βρεφική του ηλικία είναι πολύ σοβαρή έν¬δειξη περί της Εβραϊκότητάς του, όταν μάλιστα, ως είναι γνω¬στό, οι Ρω¬μαίοι και οι Έλληνες περιφρονούσαν και διακωμωδούσαν τους Εβραίους (verpus, βρείτε μόνοι σας την εξήγηση αυτής της λέξεως, κλπ.).

Άλλα στοιχεία δεν είναι γνωστά. Οπότε απ’ αυτά τα ολίγα δεν απο¬δει¬κ¬νύ¬εται τίποτα πέραν πάσης αμφιβολίας περί της εθνικής καταγωγής του Ιωάννη. Αυτό που κατά πάσαν πιθανότητα συμπεραίνεται εί¬ναι ότι ο Ελληνιστής Ιωάννης ο επονο¬μασ¬θείς Χρυσό¬σ¬τομος ήταν Εβραίος την κα¬ταγωγή από χρι¬στιανο–εβ¬ραϊκή οικογένεια. Ο δε πατέρας του δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην ανατροφή του διότι απεβίωσε όταν ο Ιωάννης ήταν μωρό ολίγων μηνών.
Το ότι ο Χρυσόστομος τσακώθηκε άσχημα με τους Εβραίους της Κωνσταντι¬νουπόλεως και έγραψε και απήγγειλε τα εξ αμάξης εναντίον τους, γεγονός που επι¬κα¬λούνται σαν επιχείρημα οι Νεο–Χριστιανοί, αυ¬τό οφείλεται στα εξής.

1. Οι περισσότεροι χριστιανοί της Νέας Ρώμης γέμιζαν τις Εβραϊκές συναγωγές, αφού ο Χρισ¬τι¬α¬νισμός ήταν παραφυάδα του Εβραϊσ¬μού, ενώ οι εκκλησίες του Χρυσο¬στό¬μου έμεναν άδειες. Αυτό εξ¬όργισε τον Χρυσόστομο σφόδρα!
2. Προσπάθησε να προσηλυτίσει τους Εβραίους στον Χριστιανισμό, αλλά αυτοί αρνήθηκαν μετά βδελυγμίας. Τότε μετά οργής μεγάλης εδήλωσε το περίφη¬μο: «Αυτοί είναι ο δυσ¬τυχέστερος λαός του κό¬σμου.». Αν το κατόρθωνε, αυτό θα αποτελούσε τεράστια επιτυχία για τον Χρυσόστομο, καθ’ ότι οι Χριστιανοί θεωρούσαν πάντοτε ως δικαίωση και απόδειξη της αληθείας της θρησκείας των την μεταστροφή των Εβραίων στον Χριστιανισμό. Όσο όμως δεν την κα¬τάφερναν τόσο αυτοί σκύλιαζαν! Η μεταστροφή των Εβραίων στον Χριστια¬νισμό έχει μέχρι και σήμερα παραμείνει κρυφό ή φανερό όνειρο πολλών χρισ¬τιανών, ενώ πολλοί άλ¬λοι την έχουν εγκαταλείψει και αντ’ αυτής επανήλθαν στο να προβάλλουν ξανά το ότι οι Εβραίοι ήταν και είναι ο εκλεκτός και περι¬ούσιος λαός του Εβραιοχριστιανικού Θεού των και διά τούτο οφείλομε να τους περιθάλ¬πομε.
3. Ο πόλεμος μεταξύ αδελφών ή γονέων και τέκνων είναι πάντα πιο σκληρός. Ο Χρυσόσ¬τομος μίσησε τους Εβραίους σε βαθμό που ακόμα και σήμερα οι Εβ¬ραίοι έχουν να το διαλαλούν. Το μίσος του κατά των Εβραίων μόνο κάτω από το πρίσμα του ότι ήταν δικός τους γενίτσαρος και εξω¬μότης μπορεί να κατα¬νοηθεί. Όσο για την χριστιανική συγχώρεση και αγάπη όπως πάντοτε έτσι και στην περίπτωση του Χρυσοστό¬μου παρέμειναν φούμαρα καλά και συμφέρον¬τα...

Απ’ όσα αναγράψαμε φαίνεται ότι ο Ιωάννης Χρυσόστομος δεν ήταν Ελληνι¬κής καταγωγής αλλά Εβραιο-χριστιανικής. Όπως όμως προα¬ναφέραμε, και να υπο¬θέ¬σομε, προς στιγμήν, ότι γονιδιακά ήταν Ελλη¬νι¬κής καταγω¬γής, ψυχικά ήταν πέρα για πέρα ανθέλληνας, άρα εξωμότης, γενίτσαρος και δοσίλογος. Έβλεπε τα πάντα μαύρα κι’ άραχνα στον Ελ¬ληνικό πολιτισμό και τα πάντα ωραία και καλά στον Εβ¬ραϊσμό. Ακόμα απεδέχθη χωρίς καμία αντίρρηση όλες τις σαχλαμάρες και κακο¬ή¬θειες αυτού του άχ¬ρηστου βιβ¬λίου, της Εβραιοχριστιανικής Βίβ¬λου!
Στους γονείς συσ¬τήνει: «Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, να κα¬λεί τα ονόματα των (Ελλή¬νων) προγόνων, του πατέρα, της μη¬τέρας, του παππού και του προ¬πάππου, αλ¬λά (μόνο) αυτά των δικαίων, των μαρτύρων των επισκόπων των αποστόλων...». «Μηδείς τοίνυν εις τα των προγόνων σπευδέτω καλείν ονόματα τα παιδία, του πατρός και της μητρός και του πάππου και του επιπάππου, αλλά εις τα των δικαίων, των μαρτύρων, των επισκόπων, των αποστόλων...». Αυτά τα γράφει στο χα¬ζό έργο του «Περί κενοδοξίας και πως δει τους γονείς ανατρέφειν τέκνα» (690) 641. 65, ενώ ο ίδιος δεν είχε τέκνα. Βεβαίως κυκλοφορούσε τότε η φήμη ότι ο Θεοδόσιος Β΄ ο Μικρός ήταν νόθος γιος του Χρυσοστόμου και της θερμόαιμης Ευδοξίας, συζύγου του καθυ¬στερημένου Αρκαδίου γιου του Μεγάλου Θεοδοσίου. Υπάρχει και ένα Sacrum Rep¬resentum (θρησκευτικό θεατρικό εργάκι) που παιζόταν εντός εκκλησιών τον καιρό εκείνο το οποίο δια¬κωμωδούσε τον Χρυσόστο¬μο γι’ αυτό το αποκεκρυμμένο ζήτη¬μα!
Ακόμα στην ομιλία του «Εις άγιον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν», ξστ΄: 59.31.33 λέγει: «Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παι¬δεί¬ας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα... Ούτος ο (πι¬στός) βάρβα¬ρος, την οικου¬μένη ολάκερη κατέλα¬βε... και ενώ πάντα τα των Ελλήνων σβήνουν και αφανί¬ζον¬ται, τούτου (του πιστού βάρ¬βαρου) καθ’ έκαστη λαμπρότερα γίνονται», και 59. 369.12 - 370.11 «Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις, θα δεις, τέ¬φρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεω¬γμένος ο λάρυγξ αυ¬τών, (των Ελλήνων φιλοσόφων!) τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (έμπυο!) και πάντα τα δόγ¬ματα τους βρίθουν σκωλήκων... Αυτά γέννησαν και αύ¬ξησαν οι Έλ¬ληνες, από των φιλοσόφων λα¬βόν¬τες... Ημείς δε ου πα¬ραι¬τούμεθα της κατ’ αυ¬τών μάχης». Βλέπετε λοιπόν μόνοι σας πόσο Έλληνας ήταν...!
Εν παρόδω αναφέρομεν ότι ο Χρυσόστομος επικύρωσε και επαίνεσε την κα¬ταστροφή του Σεραπείου και την καύση της δημοτικής βιβλιοθήκης του από τον επί¬σκοπο Αλεξανδρείας Θεόφιλο το έτος 385 Κ. Ε., διότι το θεωρούσε κατοικητήριο δι¬αβόλων! Μας έχει όμως αφήσει ένα σωρό δι¬κά του γραπ¬τά. Μέσα στα γραπτά του υπάρχουν πολλές σαχλαμάρες, φρικώδεις κα¬νόνες μοναστικού βί¬ου, βρό¬μας και απ¬λυσιάς (π. χ., «ο μοναχός δεν πρέπει να πλένε¬ται δι¬ότι δεν πρέπει να βλέπει το μόριον του»!), εξορκισμοί δαιμόνων, σατανά¬δων και 72 ασθενειών, που είναι πραγματικά για γέ¬λια ή για κλάματα! Ο άγι¬ος και σο¬φός μας στο Oratio in infirmos (in servam Dei Maria), αποφασίζει και δι¬ατάσσει τις 72 ασθένειες να πάνε στα άγρια όρη και στα βουνά και να μην ξανα¬γυ¬ρί¬σουν ...! Και αυτές λοιπόν υπήκουσαν και έκαναν όπως τις επρόσ¬τα¬ξε... Πάρα πολύ ωραία! Μεταξύ των 72 ασθενειών έχει συμπεριλά¬βει και την «τρισουρίαν»! Τί να είναι τά¬χατες αυτή; Μήπως μπορούν οι χριστιανοί σοφοί διά της θεοπνευστίας τους να μας διαφωτίσουν; Τί σχέση να έχουν άραγε όλα αυ¬τά τα τραγικά, αλ¬λοπρό¬σ¬αλ¬λα και γελοία με την Ελ¬ληνική σκέ¬ψη και επιστήμη; Νο¬μίζω η απάντηση είναι εύκο¬λη!
Όπως και ο Βασίλειος έτσι και ο Ιωάννης υπέφερε τρομερά από την εσχατο¬φοβία και την μετά θά¬νατον ανταπόδοση όπως αυτά προοιωνίζονται στην βλακώδη επιφυλλίδα που ονομάζεται Απακάλυψις του Ιωάννου, με τις απειλές, τα θηρία, τα χα¬ράγματα, τον αν¬τίχριστο, τον ψευδοπροφήτη, τις πληγές, τις λίμνες του πυρός και του θείου, κλπ. αυ¬τού του ηλιθίου ρυπαρογ¬ραφήματος. Τα σχόλια δικά σας!
Τί να πρωτοπεί λοιπόν κανείς και τί να πρωτοθαυμάσει και με τους τρεις Ιε¬ράρχες; Όποιος έχει ικανή σχετική βιβλιογραφία ας κάνει τον κόπο να μελετήσει τις εκατοντάδες των ανοησιών και σαχλαμαρών τους και του μίσους των κατά Ελλήνων και του Ελληνικού πολιτισμού! Αυτοί οι τρεις Ιεράρχες, οι εχθροί του καθετί Ελληνικού και του Ελληνικού όπως και κάθε άλλου πολιτισμού, μεταλλάχτηκαν σε Έλληνες και προστάτες των Ελ¬ληνικών γραμμάτων, ψευ¬δώς και χωρίς οι ίδιοι να το έχουν φανταστεί, το έτος 1852 μ. Χ., όταν δηλαδή η νεο-ορθό¬δοξη εκ¬κ¬λησία καπέλωσε πλήρως και αμετακλήτως το νεοσυσταθέν Ελλη¬νι¬κό κρά¬τος. Με την αμορφωσιά που επικρατεί από τότε μέχρι και σήμερα αυτό έγινε δεκτό ασυζητητί! Έτσι η εκκλησία πέρασε την προπαγάνδα της εντός της Ελλη¬νικής κοι¬νω¬νίας, παιδείας και σχολείων κάνοντας πραξικοπηματικά την εκκλησια¬στική επέτειο της μνήμης των, εορτή όλων των Ελληνικών σχολείων και γραμμάτων! Πριν, επί Βυζαν¬τίου, ήταν μόνο «οι τρεις Ιε¬ράρχαι», δύο Καππα¬δόκες και ένας Σύρος, πα¬τέρες της Χριστι¬ανικής εκκ¬λησίας (της Εβραιογνωστικοχρι¬στιανι¬κής μάσ¬τιγας) και τίποτα πα¬ραπάνω.
Ακόμα οι τρεις ιεράρχες δεν δικαιούνται να ονομάζονται Έλληνες και δι’ έναν ακόμα πολύ σοβαρό λόγο. Ήδη την εποχή τους, 4ος αιών, η εθνική ονομα¬σία Έλλην έλαβε την έννοια ύβρεως διά τους χριστιανούς. Έλλην δι’ αυ¬τούς εσήμαινε ό,τι χει¬ρό¬τερο μπορούσε να υπάρξει: Εθνι¬κός, παγανιστής, ειδωλολάτρης, αν¬τι¬χριστιανός, δαι¬μονισμένος, μωρός, κλπ. Σε όλα τα αισχρά και ποταπά γραπτά των χριστιανών από τό¬τε και μετά βλέπομε την χρήση των λέξε¬ων Έλλην και Ελληνίζων (δηλαδή, αυ¬τός, οιασδήποτε εθνικότητας, που ασπάζεται τις αρχές του Ελληνικού πο¬λιτισμού, θρησ¬κείας και τρόπου ζωής) να αποτελεί την χειρότερη ύβριν και κατηγο¬ρία. Μετ’ εκπ¬λή¬ξεως παρατηρούμε ότι σε κανένα από τα απαί¬σια ρυπαρογραφήματά τους δεν χρη¬σι¬μοποιούν και κάποιαν άλλη εθνική ονομα¬σία με την ίδια έννοια και κατηγορία. Σκε¬φ¬τείτε το λιγάκι: Υπ¬ήρχαν, Αιγύπτιοι, Ρωμαί¬οι, Σύροι, Κύλικες, Κέλτες, Άραβες, Πέρ¬σες, κ. π. ά., που πίσ¬τευαν στις αρ¬χαίες αλ¬ληλένδετες θρησκείες τους, τις οποίες οι χριστιανοί μισούσαν θα¬νάσιμα. Όμως, και εδώ έγκειται το περί¬εργο και χρήζει επε¬ξη¬γήσεως, δεν αναφέρουν καμίαν απ’ αυτές τις εθνι¬κότητες ως κατηγορία, αλλά μόνο την Ελληνική και ακόμα την Ελλη¬νί¬ζουσα. Η κατηγορία, αυτή εν¬τός ολί¬γου και διά χιλιετίαν, νομοθετήθηκε να τιμωρείται διά θα¬νά¬του και δι’ όλων των βασανιστηρίων που εφεύρε η νοσηρά φαντασία των χριστιανών. Αυ¬τό το περίεργο εξηγείται βεβαίως εύκολα. Έπνεαν τα μένεα με την πνευ¬ματική δύναμη του Ελληνικού πο¬λιτισμού και τα απροσπέλαστα επιτεύγ¬ματά του που εσαγήνευαν τους πάντες από την Κελτική Ιρ¬λανδία μέχρι τον Ινδό ποταμό. Μπροστά σ’ αυτόν τον πολλαπλώς υποσχώμενο προ¬μη¬θεϊκό πολιτισμό οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι δεν είχαν ελπίδα και τίποτα να αντι¬παραθέσουν. Μόνο βία, καταναγκασμό, φόνο, βλακείες, αυθαιρε¬σίες, σαχλαμάρες, και κατα¬στροφή, πράγμα που και όντως έκαναν με κα¬ταπληκτική επιτυχία, παρ’ όλον ότι συγχωρούσαν ακόμη και τους εχθρούς των! Επο¬μένως, πως εί¬ναι δυ¬να¬τόν αυ¬τοί οι τρεις μισέλ¬ληνες που έκαναν την επισημοποιημένη αρχή και ύβριν εναν¬τίον των Ελ¬λήνων να λαμβάνουν την ταυτότητα τού Έλλη¬νος;!

Σημείωση: Επειδή το εδώ θέμα μας είναι η μη ελληνικότητα των τριών ιεραρ¬χών, δεν θα επεκταθούμε στις ελεημοσύνες και σε μερικές αγαθοεργίες για τις οποίες επαινούν¬ται από τους χριστιανούς, ενώ αποσιωπούν όλα τα υπόλοιπα. Αυτές έχουν αναφερθεί σε διάφορα σημεία εντός πολλών προηγουμένων κειμένων μας και εκ¬θέ¬τονται κάτω από το πρίσμα της γενικής χριστιανικής κοινωνικής φιλοσοφίας και τακ¬τικής με βάση την Καινή Διαθήκη και ιδιαιτέρως τα Ευαγγέλια, και κάτω από τις συν¬θήκες και τους περιορισμούς που δι¬επράττοντο. Βεβαίως οι ελεημοσύνες και η περί¬θαλψη των αναξιοπαθούντων υπήρχε ήδη στον αρχαίο κόσμο, πολύ πριν από τους τρεις ιε¬ράρχες και τα Ευαγγέλια, άσχετα αν δεν κα¬τάφερε να εξαλείψει την φτώχεια και την ένδεια. Ο Χριστιανισμός όμως όχι μόνο δεν εξάλειψε την φτώχεια και το πέν¬θος αλλ’ αντιθέτως τα επαίνεσε, των πάρε¬ξε θεολογία, των υποσχέθηκε μετά θάνατον ανταμοι¬βή και τα πολλαπλασίασε.