Ο ΚΡΥΦΟΣ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΥΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΑΓΓΕΛΟΥ

Αθήναι Νοέμβριος 2007
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑΣ
Ερευνητής – Μελετητής
Ιστορίας - Φιλοσοφίας



Προ ολίγου χρόνου βρέθηκα εκ νέου στα ιερά εδάφη της Μεγάλης Ελλάδος, γιά μία πνευματική αναβάθμιση και προσκύνημα στους σεπτούς χώρους όπου μεγαλούργησε το Ελληνικό πνεύμα, ο πολιτισμός και η τέχνη.
Κατέληξα στην αιώνια πόλι, την Ελληνικοτάτη Ρώμη. Έτσι είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ για πολλοστή φορά τα Μουσεία του Βατικανού. Δεν θα αναφερθώ στον λεηλατημένο Ελληνικό πολιτιστικό, τον πνευματικό πλούτο και την εθνική κληρονομία μας που εκτίθενται στις απέραντες αίθουσες των μουσείων του ιδιόμορφου αυτού θρησκευτικού κράτους, αλλά θα σταθώ σε ένα από τα εκθέματα που εντελώς τυχαία το ανακάλυψα, και που δεν το συμπεριελαμβάνει κανένας οδηγός ή βιβλίο των μουσείων τους.
Κατόρθωσα να το φωτογραφίσω, ευρίσκεται στο κέντρο της οροφής της περίφημης Καπέλλα Σιξτίνα, και να σας το κοινωνήσω , διότι αυτή η εικόνα κρύβει εκατομμύρια λέξεις που αποκαθιστούν την ιστορική αλήθεια και την σκληρή πραγματικότητα.
Θεωρώ επιβεβλημένο για την πλήρη ενημέρωση σας να προβώ σε μία αναγκαία ιστορική αναδρομή. Η Καπέλλα Σιξτίνα , είναι το περίφημο προσωπικό παρεκκλήσιο των Παπών, ανηγέρθη επί Πάπα Σίξτου του Δ’ από το έτος 1473 έως το 1484 από τον Τζιοβάννι Ντελ Ντόλτσι, επάνω στον αρχαίο λόφο όπου ήτο ο ναός της Ελληνικής θεότητος του Ιανού.
Διεκοσμήθει με περίφημες τοιχογραφίες από τους Πιντουρίκιο, Μποντιτσέλλι, Γκιρλαντάγιο, Ροσσέλλι, Σινιορέλλι και Περουτζίνο. Η οροφή είναι θολωτή παραλληλόγραμμος και έχει διαστάσεις 40,50 Χ 13,75 και ύψος άνω των δέκα μέτρων.
Το 1508 ο Πάπας της ακμής Ιούλιος ο Β’ ανέθεσε στον Μιχαήλ Άγγελο να εκτελέση την διακόσμηση της οροφής, ένα έργο σημαντικό αλλά δύσκολο λόγω της ιδιομορφίας του χώρου.
Το θεματικό πανόραμα των προγενεστέρων τοιχογραφιών των κατωτέρων τοίχων, αναπαριστούν επεισόδια από την ζωή του Μωυσή, του Ιησού και τις μορφές προγενεστέρων Παπών.
Η εντολή της διακοσμήσεως προς τον Μιχαήλ Άγγελο, ήταν να συμπεριλάβη χωρία της Παλαίας Διαθήκης και στο ιερό μία παράσταση της δευτέρας παρουσίας.
Ο Μιχαήλ Άγγελος υπήρξε ένας κορυφαίος γίγαντας της τέχνης, των επιστημών και της διανοήσεως, ήτο γλύπτης, ζωγράφος, αρχιτέκτων, ανατόμος, ποιητής, στοχαστής και μύστης, το πλήρες όνομα του ήτο Michelangelo Buonarroti 1475 – 1564, γεννήθηκε στην Καπρέζε και πέθανε στην Ρώμη.
Από νεαρά ηλικία έδειξε το πρώιμο ταλέντο του στην γλυπτική και την ζωγραφική και όπως ο ίδιος δήλωνε, δεν αισθανόταν συγγένεια με τους κομψούς τεχνίτες του 15ου αιώνα, αλλά τον συγκινούσαν τα τέλεια πλαστικά και αρμονικά έργα των μεγάλων Ελλήνων καλλιτεχνών της κλασσικής εποχής και τα Ρωμαϊκά αντίγραφα τους.
Αυτό τον έκανε να ξεχωρίζει από τους άλλους και μεγαλύτερους στην ηλικία καλλιτέχνες, ώστε να τον προσέξουν από την Ακαδημία των καλλών Τεχνών που διατηρούσαν οι Μέδικοι της Φλωρεντίας.
Οι Μέδικοι ως γνωστόν, είχαν ελληνική καταγωγή και έφεραν οι πρόγονοι τους το όνομα Ιατρού Medico = Ιατρός. Η Ανθρωπότητα και ειδικά η Ευρώπη πολλά οφείλει σε αυτήν την οικογένεια, γιατί υπήρξαν δίχως καμία αμφιβολία οι βασικοί συντελεστές της επαναφοράς της Ελληνικής γραμματολογίας και του Αρχαίου ελληνικού τρόπου παιδείας και σκέψεως, που επί πολλούς αιώνες εδιώκονταν μετά φοβερής μανίας, μίσους, επί ποινή θανάτου και
δημεύσεως των περιουσιών, από τους εκπροσώπους σκοταδιστές της νέας θρησκείας της αλόγου μόνον πίστεως.
Δεν άργησε να ξεχωρίσει και πάλι, τον πρόσεξε και τον πήρε στην αυλή του ο φλογερός φιλ-Έλληνας Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής των Μεδίκων.
Ο σπουδαίος αυτός ηγέτης φιλόσοφος και φιλότεχνος και άριστος γνώστης της Πλατωνικής φιλοσοφίας, είχε συγκεντρώσει στην αυλή του πλήθος Ελλήνων λογίων και επιστημόνων από όλους τους κλάδους των τότε επιστημών και μία σπάνια βιβλιοθήκη, αλλά για αυτό που πρέπει να τον ευγνωμονούμε όλοι, είναι ότι αναβίωσε την Πλατωνική Ακαδήμια, την μοναδική Νεοπλατωνική Ακαδήμια της Φλωρεντίας.
Σε αυτήν εκτός από την διατριβή στα Πλατωνικά κείμενα, αναβίωσαν και λειτουργούσαν, όχι για όλους και ένα είδος μυστηρίων, που είχαν πολλές ομοιότητες με τα Ελευσίνια.
Σε αυτήν την Ακαδημία και σε αυτό το θαυμάσιο περιβάλλον ανδρώθηκε Επιστημονικά, Φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά ο Μιχαήλ Άγγελος (Michelangelo) από το 1490 έως το 1497.
Εκεί γνώρισε τους εξοχώτερους διανοούμενους και καλλιτέχνες της εποχής, αφωμοίωσε το Νεοπλατωνικό πνεύμα το οποίο διαποτίζει όλην του την ζωή και το έργο.
Κύριος διδάσκαλος του υπήρξε ο φιλόλογος, ποιητής, μέγας Ελληνιστής και μύστης Άγγελος Πουλιτιανός, αυτός είχε μελετήσει τις κλασσικές επιστήμες, σπούδασε τον Πλάτωνα από τον Μαρσίλιο Φιστίνο και τον Αριστοτέλη από τον σπουδαίο φιλόλογο και φυγάδα από την Κωνσταντινούπολη Νικόλαο Αργυρόπουλο. Αυτός δίδαξε επί πολλά χρόνια στην Φλωρεντία, έγραψε διάφορα έργα έμμετρα και πεζά και ένα δράμα το 1475 εμπνευσμένο από τον Ορφέα, το έργο μελοποιήθηκε και θεωρείται το παλαιότερο δείγμα μελοδράματος, που πάνω σε αυτό στηρίχθηκαν οι μετέπειτα δραματοποιοί της αναγεννήσεως. Μας διέσωσε δε μία συλλογή Ελληνικών επιγραμμάτων και ωδών, καθώς επίσης πλήθος αρχαίων συγγραμμάτων και τα κείμενα των πανδεκτών.
Αυτός ο προικισμένος διδάσκαλος δίδαξε, ενέπνευσε και μύησε στην φιλοσοφία, την αρμονία, ανατομία, την ορθή γνώσι και κρίση, τα μυστικά μαθηματικά και τον χρυσό αριθμό ( φ) του Μεγάλου Φειδία στον ταλαντούχο Μιχαήλ Άγγελο.
Έτσι δικαίως ο Μιχαήλ Άγγελος έλεγε στους συνεργάτες του, ότι για αυτόν το μοναδικό μέσον επικοινωνίας με τους συνανθρώπους του, ήταν η αρμονική συνύπαρξη του ανθρώπινου σώματος και το περιεχόμενο του, δηλαδή του πνεύματος του.
Σε αυτόν ενεπιστεύθει ο Πάπας Ιούλιος ο Β΄ την θεματογραφία στον πράγματι δύσκολο χώρο της οροφής. Ήλθε σε ρίξει ο Πάπας τρείς φορές με τον καλλιτέχνη, για τις δήθεν αυθαιρεσίες του και τους νεωτερισμούς που διαπίστωνε. Έτσι διέκοπτε την πρόοδο του έργου, την
τελευταία δε φορά οργισμένος με αυτό που αντίκρισε ο Ιούλιος ταρακούνησε το ικρίωμα της εργασίας, με αποτέλεσμα να πέση στο έδαφος ο Μικελάντζελο να τραυματισθή σοβαρά και να μείνη κλινήρης για αρκετούς μήνες. Μετά από παρακλήσεις και αδρά αμοιβή του Πάπα επανέλαβε την ολοκλήρωση του έργου.

Όπως στην γλυπτική έτσι και στην ζωγραφική του, συγκέντρωσε την προσοχή του στο ανθρώπινο σώμα και στην μοναδική κάθε φορά έκφραση των προσώπων, με πρότυπο την αρχαιοελληνική τεχνοτροπία. Τι να πρωτοθαυμάσης, στις γιγάντιες και μοναδικές απεικονίσεις της οροφής, τις οποίες επί τέσσερα χρόνια καλλιτεχνούσε και άφησε κληρονομία στην ανθρωπότητα.
Και ω του θαύματος, κάποια στιγμή αντίκρισα στο κέντρο της αιθούσης ένα έργο που δεν ταιριάζει και δεν συνάδει με το σύνολο της υπόλοιπης θεματογραφίας. Κάθισα σε ένα πάγκο για αρκετή ώρα, μελετώντας αυτό το παράξενο έργο, που είναι τόσο διαφορετικό από την υπόλοιπο θεματογραφία, προσπαθώντας να το αποσυμβολίσω και να το ερμηνεύσω, γιατί το
έργο αυτό ήταν η αιτία, που όταν το είδε ο Ιούλιος οργίσθηκε και τον έριξε από το ικρίωμα, όπου εργαζόταν επί τέσσερα χρόνια με πολύ δύσκολες συνθήκες και μάλιστα με την ράχη του σε ύπτια θέση (ανάσκελα).
Εδώ ο μεγάλος καλλιτέχνης και μύστης, κατόρθωσε να απεικονίση αλληγορικά, συμβολικά και με ρεαλισμό, τις επάρατες μεθόδους που εφήρμοσαν οι Ιουδαιοχριαστινοί για την επικράτηση της «νέας Θρησκείας» και πως εφήρμοσαν οι αμαθείς και φανατικοί καλόγεροι εκτελεστές του ΕΙΣ ΓΗΝ ΦΕΡΕΙ, του κάθε τι που θύμιζε το Ελληνικό πνεύμα της ελευθερίας της σκέψεως και της εκφράσεως.
Αντικρίζουμε τον αγγελιοφόρο των φυσικών θεών τον Ερμήν, κατακρημνισμένο, κομματιασμένο από το βάθρο του και πεταμένο χαμαί. Τα χέρια του και τα πόδια του σπασμένα και κομμένα βίαια και την κεφαλή του αποκεκομμένη και πεσμένη πλαγίως.
Αυτό όμως που προκαλεί τρόμο, δέος και ψυχικό πόνο είναι η θλιμμένη και με δάκρυα όψις του, που ατενίζει προς το μέλλον, γιατί γνωρίζει τα δεινά και τον σκοταδισμό που επέρχεται από την νέα τάξι πραγμάτων και τους μιαρούς εκπροσώπους της.
Επίσης το πλήρες συμβολισμών διπολικόν κηρύκειον του, είναι και αυτό θρυμματισμένο δίπλα στο κομματιασμένο σώμα του. Επάνω δε στο βάθρο του Ερμή, ο μύστης καλλιτέχνης έχει τοποθετήσει τον σταυρό, και αυτό παλαιότατο αρχαιοελληνικό σύμβολο, με τον Ιησού εσταυρωμένο, που ένα φανατικό και αμαθές ιερατείο καταδίκασε με αυτόν τον ατιμωτικό θάνατο και εν συνεχεία τον εκμεταλλεύεται ασύστολα μέχρι των ημερών μας, στην δε κεφαλή του έθεσε την δήθεν ειρωνική επιγραφή I.N.R.I. αλλά με μυστικιστικές προεκτάσεις.
Η όλη σκηνική παρουσία προσομοιάζει με το άβατο της Ελευσίνας και με σκηνή Αρχαίου ελληνικού θεάτρου.
Το έργο αυτό το διαχωρίζει με τον χρυσό Ελληνικό Μαίανδρο από τις άλλες παραστάσεις του, για ευνόητους λόγους.
Με το έργο του αυτό, τόλμησε ο μεγάλος μύστης και καλλιτέχνης να περάσει το μήνυμα του στον άβατο και τρομερό χώρο του Βατικανού, δηλαδή μέσα στο άντρο της φοβεράς και παντοδυνάμου Ιεράς εξετάσεως και σε χρόνους που δεν θα τολμούσε κανείς άλλος, εάν δεν πίστευε και υπηρετούσε τις αθάνατες Ελληνικές αξίες.
Το πλέον παράδοξο, αλλά όχι για τους επαΐοντας αυτού του εμπνευσμένου έργου, είναι ότι έχει αποκρυβεί ανά τους αιώνας από τους εκπροσώπους του Βατικανού και απουσιάζει από όλους τους καταλόγους των έργων του, μέχρι και του τελευταίου εξ 130 σελίδων, που κυκλοφόρησε χάριν του χρυσού, αλλά εσφαλμένου, Ιωβηλαίου του 2000.
Η γνώσις είναι αλήθεια, είναι Φως, είναι Δικαιοσύνη που διαλύει τα σκότη, τα ψεύδη και την εσκεμμένη παραπληροφόρηση, που δεν είναι δυνατόν να βασιλεύουν συνεχώς επί της γης.
Η Αρχαιοτάτη Ελληνική Θρησκεία ήταν μονοθεϊστική, φυσιολατρική και σε απόλυτη αρμονία με τον παγκόσμιο ρυθμό. Οι διάφορες θεότητες, που επιφανειακά και στρεβλωμένα μας

δίδαξαν, ήσαν οι διάφορες δυνάμεις και εκφάνσεις της φύσεως, της μίας και μοναδικής δημιουργού δυνάμεως που δημιούργησε, κινεί και διέπει τα πάντα.
Όλοι οι μεγάλοι Φιλόσοφοι, Μύστες, Ιεροφάντες και γνώστες της αληθείας μεταξύ αυτών και ο Μικελάντζελο, σοφά τα οριοθέτησαν και προπαντός τα βίωσαν.
Όταν υποχρεώθηκαν η γνώση, το πνεύμα, η ελευθέρα βούληση και έκφραση του ατόμου να υποδουλωθούν και σιγήσουν, από τον Ιουδαιογενή θρησκευτικό φανατισμό, για πολλούς αιώνες η ανθρωπότητα οπισθοδρόμησε και πέρασε στον φοβερό σκοταδισμό του μεσαίωνος, με επακόλουθα τις προκαταλήψεις, την αμάθεια, τον τρόμο και το δέος των ρασοφόρων όλων των δογμάτων.
Αλλά και πάλι ο Ελληνισμός ενεργώντας νομοτελειακά, γιατί ΕΛΛΑΣ σημαίνει ΦΩΣ, συνετέλεσε καταλυτικά στην αναγέννηση του Πολιτισμού, των Επιστημών, της Γνώσεως, του
αποβαρβαρισμού των λαών και την επαναφορά όλων των Ανθρωπιστικών αξιών, που συνετέλεσαν καταλυτικά στην απαλλαγή από την φεουδαρχία, την κήρυξη όλων των απελευθερωτικών κινημάτων κατά τους τελευταίους δύο αιώνες και την ελευθερία των λαών.
Μελετήστε, φίλτατοι εταίροι της ελληνικής σκέψεως προσεκτικά αυτό το έργο και βγάλατε αβίαστα τα συμπεράσματα σας που θα σας καταστήσουν υπερήφανους.
Και ως Συνέλληνες ας ποιούμεν αρμονία, κατά την Σωκρατική ρήση και ας εργαζόμεθα αενάως, για την εξάλειψη των παθών, της μισαλλοδοξίας, της άγνοιας, του ψεύδους, της αμαθείας και του φανατισμού στην νεοβάρβαρη εποχή μας, σαν γνήσιοι απόγονοι των δημιουργών πάντων των πνευματικών αγαθών επί της γης.


Ελευθέριος Διαμαντάρας