ΔΗΜΟΚΗΔΗΣ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΙΑΤΡΟΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ( 560; - 495 π.χ.)

Ο ΚΑΤΑΞΙΩΣΑΣ ΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗΝ

ΥΠΟ
ΕΛEΥΘΕΡΙΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑ
Ερευνητή – Μελετητή
Ιστορίας - Φιλοσοφίας


« Ιητρική τεχνεών πασών εστίν επιφανεστέρα»
( ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ)

«Το θειότατο Πυθαγόρας ιατρικήν έφασκεν»
(ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΤΥΑΝΕΥΣ)


Ο Δημοκήδης υιός του Καλλιφώντος γεννήθηκε στον ακμάζοντα και εύπορο Κρότωνα της Μεγάλης Ελλάδος και καταγόταν από επιφανή οικογένεια. Ο πατήρ του Καλλιφών ήταν από την Κνίδο, ασκούσε την Ιατρική και ανήκε στο Ιερατείο του Ασκληπιείου. Όταν εγκαταστάθηκε στον Κρότωνα, πολύ προ της ιδρύσεως του Ομακοείου από τον Πυθαγόρα (περί το 521π.χ.), δίδαξε στην υπάρχουσα ήδη εκεί σχολή, ενώ εξασκούσε παράλληλα και την ιατρική. Σαν χαρακτήρας ήταν συντηρητικότατος, αυστηρός και οργίλος. Πληροφορίες για την ζωήν και το έργο τού Δημοκήδη μας παρέχουν ‘ο πατήρ’ της ιστορίας Ηρόδοτος στο Γ΄ βιβλίο των ιστοριών του, και οι Αριστόξενος, Πορφύριος, Ιάμβλιχος, Διογ. Λαέρτιος, Αθήναιος, Πολύβιος, Αριστοτέλης, Σουϊδα και άλλοι.
Ο Λατίνος συγγραφεύς Plinius Cointus αναφέρει, ότι για την συγγραφή του έργου του Historia Natura, στηρίχθηκε στο έργο του Δημοκήδη που είχε υπ’ όψιν του, που φρόντισαν και αυτό να το εξαφανίσουν. Το Σουίδα γράφει ότι συνέγραψε σπουδαίο βιβλίο περί Ιατρικής. Ο σύγχρονος ιατροφιλόσοφος Α. Κούζης στην εγκυκλοπαίδεια του Πυρσού στο λήμμα Δημοκήδης γράφει: «φέρεται ασχοληθείς περί την ανατομίαν και γράψας ιατρικόν έργον». Θα εξετάσουμε αναλυτικά και προοδευτικά την ζωή και το έργο του και έτσι θα καταφανεί η στενή του σχέση με τον Πυθαγόρα και την ηγετική θέση που είχε στον περίφημο Πυθαγόρειο Δεσμό, αλλά και την Ιατρική του Δεινότητα, που είναι άγνωστη δυστυχώς και στον Ιατρικό κόσμο της Ελλάδος. Ο Δημοκήδης επέδειξε πρώιμον ευφυίαν, φοίτησε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην περίφημο ιατρική σχολή του Κρότωνος, που αργότερα συγχωνεύθηκε με αυτήν του Ομακοείου. Σε αυτή την επιστημονική σχολή αρκετά αργότερα θα διδάξει με επιτυχία, μετά την επιστροφή του από την περιπετειώδη περιπλάνηση του ανά την Ελλάδα, την Ανατολή και την Περσία, όπως μας διέσωσε ο Ηρόδοτος. «Από τούτου του ανδρός (Δημοκήδη) ούχ ήκιστα Κροτωνιήται ιατροί ευδοκίμησαν, εγένετο γάρ ών τούτο ότι πρώτον Κροτωνιήται ιατροί ελέγοντο ανά την Ελλάδα είναι δέ δεύτεροι Κυρηναίοι». Εκείνη την εποχή οι Κροτωνιάται ιατροί εθεωρούντο ανώτεροι από τους ιατρούς των σπουδαίων σχολών της Κνίδου, της Κώ και της Κυρήνης.

Στην ιατρική σχολή του Κρότωνος καταξιώθηκαν οι πρώτοι επιστήμονες ιατροί, γνήσια τέκνα του Ασκληπιού και των Κενταύρων. Αργότερα με την συμβολή των πανεπιστημόνων Πυθαγορείων Ιατροφιλοσόφων έφθασε στο απόγειο της, γιατί ήσαν συστηματικοί ερευνητές και μελετητές όλων των επιστημών και φυσικά και της ιατρικής ιδιαιτέρως. «Λέγουσι τους Πυθαγορείους πάνυ σφόδρα περί τήν ιατρικήν σπουδάσασα τέχνην». (Αιλιανός Ποικίλη ιστορία Θ-ΚΒ). Την πολύτιμη αυτή πληροφορία την επιβεβαιώνει και ο Ιάμβλιχος στο 244. Εξ άλλου ο Πυθαγόρας όταν πήγαινε σε άλλη πόλη δήλωνε: «ού διδάξω αλλ’ ιατρεύσω». Όλοι οι Μεγάλοι Προσωκρατικοί Φιλόσοφοι πρώτα από όλα ήσαν ΙΑΤΡΟΙ. Από τους συγχρόνους ιατρούς μελετητάς, η επίδραση των Πυθαγορείων χαρακτηρίζεται «τόσο βαθεία και εκτεταμένη, ώστε να γίνεται αισθητή μέχρι σήμερα» (Κωστής Μπάλας, οι Πυθαγόρειοι σελ. 65).
Ο Καλλιφών, άριστος διδάσκαλος της ιατρικής με συντηρητικές αρχές, ιδέες και οργίλο χαρακτήρα, όπως ήδη αναφερθεί, ερχόταν συχνά σε προστριβές με το παιδί του, λόγω των νεωτεριστικών σκέψεων και πράξεων του. Έτσι ο Δημοκήδης, νέος και φτασμένος ιατρός, εγκατέλειψε τον Κρότωνα και εγκαταστάθηκε στην Αίγινα. « Ο δε Δημοκήδης πατρί συνείχετο έν τη Κροτώνι οργήν χαλεπώ. Τούτον ειπεί τε ούκ εδύνατο φέρειν, απολιπών οίχεο είς Αίγιναν» (Ηρόδοτος Γ 131). Εγκατασταθείς στην Αίγινα, διαπρέπει σαν ιδιωτικός ιατρός, εφαρμόζει νέες διαγνωστικές και θεραπευτικές μεθόδους και αποβαίνει ανώτερος από όλους τους ιατρούς στο νησί, αν και εστερείτο όπως αναφέρει πάντοτε ο Ηρόδοτος, των απαραιτήτων μέσων και εργαλείων, «ασκευής περ’ εών και έχων ουδέν των όσα περί την τέχνην εστί εργαλήια. Και μην δευτέρω έτει ταλάντου Αιγινήται δημοσίη μισθούνται». Και τον δεύτερο χρόνο τον προσλαμβάνει ο Δήμος σαν δημόσιο ιατρό με αμοιβή ένα Τάλαντο τον χρόνο. Η ικανότης, οι γνώσεις και η τεχνική του Δημοκήδη, εκδηλώνεται με τον ώριμο φιλοσοφικό τρόπο σκέψεως του και στην πρακτική ιατρική, με τις συνεχείς επιτυχίες του η φήμη του απλώνεται σε όλη την Ελλάδα. Μετά από έναν χρόνο, προσκαλείται στας Αθήνας ως δημόσιος ιατρός με ετήσιο μισθό 100 Μνάς. Η φήμη του διαρκώς αυξάνει και μετά από ένα χρόνο το 524 π.χ. προσλαμβάνεται από τον σπουδαίο Τύραννο (Κυβερνήτη) της Σάμου Πολυκράτη ως ιατρός της αυλής του, με ετήσιο μισθό 2 τάλαντα.
Κατά την παραμονή του στην Σάμο, ο Δημοκήδης εντυπωσιάζει τον Πολυκράτη, τους Σαμίους και τον ίδιο τον Πυθαγόρα, με το ήθος του και την επιστημονική του κατάρτιση. Ο Δημοκήδης και ο Πυθαγόρας συνδέθηκαν με έναν στενό δεσμό φιλίας και εκτιμήσεως, έτσι είχε αποφασίσει η θεία νομοτέλεια, παρά την διαφορά της ηλικίας που είχαν. Ήταν το 523, ο Πυθαγόρας μόλις είχε επιστρέψει μετά από 33 περίπου χρόνια περιπλανήσεων, σπουδών και μελετών ανά τον κόσμο. Ο επερχόμενος Περσικός κίνδυνος που τον είχε γνωρίσει πολύ καλά για 12 έτη, όταν ήτο υπό Περσική επιτήρηση στην Βαβυλώνα και η αυταρχικότητα του Πολυκράτη, θα τον υποχρεώσουν μετά από ένα χρόνο να εγκαταλείψει την Σάμο. Είχε πάρει την μεγάλη και κοσμοϊστορική του απόφαση! Να δημιουργήσει την μοναδική του ηθικοφιλοσοφική του σχολή, την ιδεώδη του πολιτεία, όπου θα εκπαίδευε και θα μόρφωνε με νέα συστήματα και μεθόδους, άνδρες και γυναίκες ώστε να καταστούν
πολίτες άξιοι και ικανοί να άρχουν και να άρχονται.
Τότε ο Πυθαγόρας έγινε κοινωνός των υψηλών σχεδίων του στον φίλο του Δημοκήδη, και εκείνος του μίλησε για την Μεγάλη Ελλάδα, για τα εύφορα εδάφη της, για την υψηλή σκέψη των Ελλήνων εποίκων, για τις ακμάζουσες πόλεις και ιδιαιτέρως για τον πλούσιο και φιλελεύθερο Κρότωνα, με την μοναδική του ιατρική σχολή, για τα στάδια τους περίφημους Ολυμπιονίκες και το θαυμάσιο κλίμα του.
Δίχως αμφιβολία, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ότι, ο Δημοκήδης πρέπει να ενέπνευσε και να εμφύσησε την καταλυτική ιδέα της ΕΠΙΛΟΓΗΣ του Κρότωνος στον Πυθαγόρα. Αλλά και ο Πυθαγόρας τον εμύησε στις ανώτερες υπερβατικές γνώσεις και στην μητέρα όλων των επιστημών, την Φιλοσοφία και στο εύ ζείν.
Περί τα τέλη του 523 Ο Μεγάλος Μύστης Πυθαγόρας, άρχισε την τελευταία του περιήγηση στον Ελλαδικό χώρο, διδάσκοντας σε όλα τα ιερά, τα Ασκληπιεία, τους Ναούς και τα Μαντεία. Ειδικά στο Μαντείο των Δελφών παρέμεινε για ένα περίπου έτος, όπου το αναβάθμισε, μύησε και έχρισε ως Πυθία μία χαρισματική νέα 16 ετών την Θεοκλέα. Μετά ακολούθησε τα βήματα του Αχαιού εποικιστή Μύσκελου για τον Κρότωνα, που είχε πάρει δύο φορές χρησμό από τους Δελφούς, για την ίδρυση του Κρότωνος το 710 π.χ. Ήταν το τελευταίο και το πλέον σημαντικό ταξίδι του Πυθαγόρα στην ζωή του.
Το 522 ο Πέρσης διοικητής της Φρυγίας Οροίτης, πληροφορήθηκε ότι ο Πολυκράτης της Σάμου σχεδίαζε να ναυπηγήσει ακόμη μεγαλύτερο στόλο για να κυριαρχήσει σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, όπως ο Μίνωας χιλιετίες πρίν και να ελευθερώσει όλες τις Ελληνικές πόλεις της Ιωνίας. Αδυνατώντας να εισβάλλει στην Σάμο και να συλλάβει τον Πολυκράτη, σαν πονηρός και ανέντιμος ανατολίτης χρησιμοποίησε ένα δόλιο και ανέντιμο σχέδιο. Έστειλε έναν έμπιστο κήρυκα του στον Πολυκράτη, που του ανακοίνωσε ότι Οροίτης είχε πέσει στην δυσμένεια του Πέρση βασιλέα Καμβύση, και ότι φοβόταν για την ζωήν του και της οικογένειας του. Επειδή δε τον εκτιμούσε και τον θαύμαζε, επιθυμούσε να φύγει κρυφά με την οικογένειά του και τους πλούσιους θησαυρούς του και να εγκατασταθεί κοντά του, από δε τα πολλά χρήματα που θα πήγαινε θα του έδινε τα μισά να ναυπηγήσει τον στόλο που ήθελε. Έτσι θα εξουσίαζε όλη την Ιωνία και την υπόλοιπη Ελλάδα, τα άλλα μισά θα κρατούσε εκείνος γιά την υπόλοιπη ζωή του στην Σάμο. Προς επιβεβαίωση αυτών, του ζήτησε να στείλει μία έμπιστο αντιπροσωπεία του, να ελέγξει και να διαπιστώσει την ύπαρξη του μεγάλου θησαυρού.
Ο Πολυκράτης έπεσε στην παγίδα του Οροίτη, έστειλε τον πιστό του γραμματέα Μαιάνδριο στις Σάρδεις, όταν έφθασε εκεί του έδειξαν οκτώ μεγάλα αγγεία που τα είχαν γεμίσει με πέτρες και που το επάνω μέρος τους τα είχαν καλύψει με χρυσό.
Ο Μαιάνδριος δεν τα ήλεγξε σε βάθος και όταν επέστρεψε, βεβαίωσε τον Πολυκράτη για την ύπαρξη του τεράστιου θησαυρού. Τότε αποφασίζει να πάει ο ίδιος με μία πολυπληθή αντιπροσωπεία στις Σάρδεις, και να φέρει ο ίδιος τον θησαυρό, τον Οροίτη και την οικογένεια του στην Σάμο, παρά τις αντιρρήσεις των συμβούλων και φίλων του, τον αρνητικό χρησμό του Μαντείου και την άρνηση της κόρης του, που είχε δει την προηγούμενη νύχτα πολύ άσχημο όνειρο.
Μαζί με την αντιπροσωπεία του, πήρε και τον προσωπικό του ιατρό τον Δημοκήδη. Όταν έφθασαν στην Μαγνησία, ο Οροίτης συλλαμβάνει τον Πολυκράτη και τον σκοτώνει με ανάξιο και ειδεχθή τρόπο για άρχοντα: Τον ανασκολοπίζει, καθώς μας αναφέρει ο Ηρόδοτος. Οι βάρβαροι ανά τους αιώνες παραμένουν βάρβαροι, εμείς οι Έλληνες δεν πρέπει να το λησμονούμε. Από την ακολουθία του ελευθερώνει μόνο τους Σάμιους, ώστε επιστρέφοντας να πούνε ότι τους απήλλαξε από τον Πολυκράτη. Τους δούλους και τους ξένους τους κρατεί για δικούς του δούλους, μεταξύ αυτών και το Δημοκήδη, και τους ρίχνει όλους στις φοβερές φυλακές των Σάρδεων.
Αλυσοδεμένος και ρακένδυτος ο Ιατροφιλόσοφος υποφέρει τα πάνδεινα,
παραμένοντας όμως στην φυλακή συνεχίζει το ανθρωποσωτήριο θεραπευτικό έργο του Ασκληπιού, θεραπεύει όλους τους κρατούμενους και τους φύλακες.
Ως γνωστόν, οι ερινύες δεν συγχωρούν, έτσι δεν αργεί η τιμωρία του Οροίτη «χρόνω δέ ού πολλώ ύστερον και Οροίτεα Πολυκράτειος τίσιες μετήλθον». Μετά από λίγο χρόνο, ύστερα από μία ήττα αυτοκτονεί ο Καμβύσης και ο Δαρείος ο Α΄ ο Υστάπους, το 522 αναρριχάται στον Περσικό θρόνο.Πληροφορείται την μιαρά δολοφονία του Πολυκράτη (ήταν μεγάλος και φημισμένος κυβερνήτης), ως και άλλων ευγενών Περσών που κατ’ εντολήν του Οροίτη είχαν θανατωθεί, έτσι διατάσσει τους ίδιους «δορυφόρους» του Οροίτη, όπου αυτοί με τα σπαθιά τους και δίχως καμία προειδοποίηση τον σκότωσαν στο ανάκτορο του.
Ένα τυχαίο γεγονός (της θείας νομοτέλειας), ήλθε να αποκαταστήσει και να καταξιώσει τον Δημοκήδη και την Ελληνική Ιατρική Επιστήμη, το αρχαίο λόγιο μας «ουδέν κακόν αμιγές καλού» έχει πλήρη επιβεβαίωση εδώ για τον Δημοκήδη.
Ο Δαρείος ήτο δεινός ιππέας και κυνηγός, μία ημέρα κατά την διάρκεια του κηνυγίου, πηδώντας από το άλογο του, τραυματίστηκε σοβαρά στο κάτω μέρος του ποδός του, «ο γάρ αστράγαλος του εξεχώρησε εκ τών άρθρων». Όπως σαφώς διατυπώνει ο Ηρόδοτος, πρόκειται για βαρεία ποδοκνημική εξάρθρωση. Εκείνη την εποχή στην Ανατολή, θεωρούσαν ως τους καλλίτερους ιατρούς τους Αιγυπτίους και

αυτοί υπηρετούσαν στην αυλή του Πέρση μονάρχη. Αυτοί με διάφορους χειρισμούς και βίαιες κινήσεις προσπαθούν να ανατάξουν το εξάθρημα, «αλλά στρεβλούντες και βιώμενοι τόν πόδα κακόν μείζον εργάζοντο». Οι Αιγύπτιοι ιατροί μή γνωρίζοντας ανατομία προκάλεσαν μεγαλύτερη βλάβη. Οι πόνοι ήσαν αφόρητοι, επτά ημέρες είχε να κοιμηθεί ο Μέγας βασιλεύς. Τότε ένας σύμβουλος του Δαρείου, που είχε ακούσει ότι στις φυλακές ήταν ένας Έλληνας ιατρός που θεράπευε όλους τους ασθενείς, το είπε στον Δαρείο και εκείνος διέταξε να τον πάνε αμέσως σ’ αυτόν.
Ο Δημοκήδης οδηγείται ρακένδυτος και σέρνοντας τα δεσμά του εμπρός στον βασιλέα. Ο Δαρείος τον ερωτά εάν γνωρίζει την ιατρική τέχνη; Εκείνος του απαντά αρνητικά, φοβούμενος μήπως δεν επιστρέψει ποτέ πλέον στην Ελλάδα. Ο Βασιλεύς αντιλαμβάνεται ότι ψεύδεται και τον απειλεί με φοβερά βασανιστήρια, κατόπιν τούτου αναγκάζεται να αποκαλύψει την ταυτότητα του και την ειδικότητα του, έτσι διαταχθείς άρχισε αμέσως την θεραπεία του Δαρείου. Ο Δημοκήδης γνώστης της ιατρικής επιστήμης και της ανατομίας, (θεωρείται πατήρ της ανατομίας), χρησιμοποιεί την αρχαία Ελληνική θεραπευτική μέθοδο, με μαλακούς και σωστούς χειρισμούς επιτυγχάνει την ανάταξη του ποδός, με αποτέλεσμα να υποχωρήσουν οι πόνοι και να βρει τον ύπνο του ο Δαρείος.
Στην αρχή, εφαρμόζοντας την θυγατέρα του Ασκληπιού Ιασώ, του χορήγησε ισχυρά και εν συνεχεία ήπια Ελληνικά ιάματα. Αυτή η επιστημονική αγωγή εφαρμόζεται και σήμερα, ονομάζεται δόσις εφόδου και ακολουθεί η καθορισμένη ήπια, που έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελληνική Ιατρική Επιστήμη. «Ελληνικοίσι ιάμασι χρώμενος καί ήπια μετά τά ισχυρά προσάγων ύπνου τε μέν λαγχάνειν εποίεε καί έν χρόνω ολίγω υγιέα μίν απέδειξε, ουδαμά έτι ελπίζοντα αρτίπουν έσεσθαι» (Ηρόδοτος Γ 130). Μετά από λίγο χρόνο ο Δαρείος περπάτησε κανονικά, ενώ οι Αιγύπτιοι ιατροί τον είχαν διαβεβαιώση το αντίθετο.
Η επιτυχία του Δημοκήδη και η Ελληνική ιατρική αναγνωρίσθηκαν, η φήμη του διαδόθηκε σε όλη την πόλη και έγινε ο επίσημος ιατρός των ανακτόρων, όλων των ευγενών, ομοτράπεζος και σύμβουλος του Δαρείου, ο οποίος του έκανε πολλά και πλούσια δώρα.
Μετά την θεραπεία ο Δαρείος διέταξε να φονεύσουν με ανασκολοπισμό τους Αιγυπτίους ιατρούς. Όταν το πληροφορήθηκε αυτό Δημοκήδης, παρακάλεσε τον Δαρείο μετ’ επιτάσεως να μην τους τιμωρήσει και να τους χαρίσει την ζωή τους, πράγμα που έπραξε ο βασιλέας. Φρόντισε επίσης και απελευθέρωσε και όλους τους Έλληνας από την ακολουθία του Πολυκράτη οι οποίοι επέστρεψαν στην Ελλάδα. Για αυτόν όλα ήσαν πλέον επιτρεπτά πλην της επανόδου στην Πατρίδα του.
Ένα άλλο ιατρικό σοβαρό περιστατικό, έδωσε την ευκαιρία να διαλάμψει η επιστημονική γνώση και η ικανότητα του Δημοκήδη και να δοξασθεί ακόμη περισσότερο η Ελληνική Ιατρική. «Ατόσση τή Κύρου μέν θυγατρί Δαρείου δέ γυναικί επί τού μαστού έφυ φύμα, μετά δέ εκραγέν ανέμετο πράσσω» (Ηρόδοτος Γ133). Η σύζυγος του Δαρείου και κόρη του Κύρου, ασθενεί συνεπεία φύματος μαστού, (εξελκωθής όγκος του μαστού μετά φλεγμονής – όγκος που είχε βγεί προς τα έξω μετά πληγής). Στην αρχή κρύβει την ασθένεια της από ντροπή, όταν όμως επιδεινώθηκε κάλεσε τον Δημοκήδη, «η δέ κρύπτουσα και αισχυνομένη έφραζε ουδενί, επεί τέ δέ έν κακώ ήν, μεταπέμψατο τον Δημοκηδέα καί οί επέδειξε». Μετά από την εξέταση της την διαβεβαίωσε ότι θα την θεραπεύσει. Άρα γνώριζε καλά τις ασθένειες του μαστού και την ενδεδειγμένη θεραπεία τους, έτσι πρέπει να θεωρείται ως ένας από τους πρώτους καταγεγραμμένους επιστήμονας μαστολόγους, και επιβάλλεται να τον τιμήσει δεόντως η πρωτοπόρος Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία. Όμως δεν γνωρίζουμε τι τρόπο και τι ιάματα χρησιμοποίησε. Εδώ ο λαλίστατος κατά άλλα Ηρόδοτος τηρεί το ιατρικό απόρρητο. Προηγουμένως της ζήτησε με όρκο, να κάνει ότι της ζητήσει, χωρίς αυτό να προσβάλλει την θέση της, την τιμή της και την αξιοπρέπεια της, γιατί γνώριζε ότι επηρέαζε πολύ τον σύζυγο της.
Ο Δημοκήδης θεράπευσε την βασίλισσα εφαρμόζοντας την επιστήμη του όπως την είχε διδαχθεί στην φημισμένη σχολή του Κρότωνος,
« Τής Ιατρικής εστίν είδη πέντε. Η μέν φαρμακευτική, η δέ χειρουργική, η δε διαιτητική, η δε νοσογνωμονική, η δέ χειρουργική διά του τέμνειν και του καίειν υγιάζει, η δέ διαιτητική διά τού διαιτάν απαλλάττει τας αρρωστίας, η δέ νοσογνωμονική διά του γνώναι το αρρώστημα, η δέ βοηθητική διά τό βοηθήσαι είς τό παραχρήμα απαλλάττει τας αλγηδόνας» (Διογ. Λαέρτιος κεφ. Πλάτων Γ 85). Άρα πρέπει να έκανε επέμβαση Μαστού και να της χορήγησε και κάποια ιάματα!!! ( Ίσως κάποια φυσική χημειοθεραπεία).
Ο Δημοκήδης, ο αιώνιος Έλληνας, φλέγεται από την επιθυμία να επιστρέψει στην πατρίδα του και ειδικά στην γενέτειρα του τον Κρότωνα, στον Πυθαγόρα στην Ιατροφιλοσοφική σχολή και στις ηθικοπνευματικές αξίες της. Τα τεράστια πλούτη που απέκτησε, η χλιδή και η δόξα δεν τον συγκινούν και δεν τον κρατούν στην μοναδική θέση που επάξια είχε κατακτήσει. Είχε πληροφορηθεί την πρόθεση του Δαρείου να εκστρατεύσει μελλοντικά κατά της Ελλάδος, και ήθελε παράλληλα με την επιστροφή του, να ειδοποιήσει και τους συμπατριώτες του για τον επερχόμενο Περσικό βαρβαρικό κίνδυνο, που τόσο ακριβά τον πληρώσαμε σώζοντας αργότερα, όλη την Ευρώπη. Είχε γνωρίσει την μεγαλομανία και την ματαιοδοξία του Δαρείου εκ του σύνεγγυς, έτσι χρησιμοποίησε για τον σκοπό του το ευαίσθητο σημείο του την Ατόσσα. Της είπε σε κατάλληλο χρόνο, να του ζητήσει την αποστολή μιάς κατασκοπευτικής ομάδας στην Ελλάδα υπό την αρχηγία του, ώστε να διαπιστώσουν τα συμβαίνοντα και τις δυνατότητες των Ελλήνων και όταν επιστρέψει να τις εκθέσει λεπτομερώς στον σύζυγο της. Η Ατόσσα δεν αρνήται στον σωτήρα της, συνηγορεί και συμπληρώνει στον Δαρείο ότι, επιθυμεί σαν μεγάλη βασίλισσα να έχει δούλες
μορφωμένες, από την Λακωνία, το Άργος, την Αττική και την Κόρινθο, τα σχετικά δε με την Ελλάδα θα τα επληροφορείτο λεπτομερώς όταν επέστρεφε ο πιστός της γιατρός.
Ο Δαρείος συνεκάλεσε το συμβούλιο του και όρισε δεκαπέντε εμπίστους και ικανούς Πέρσες, να εξετάσουν τα παράλια της Ελλάδος, τις δυνατότητες και τις συνήθειες των Ελλήνων και όταν επιστρέψουν να του αναφέρουν λεπτομερώς, για να προετοιμάσει αναλόγως μία μελλοντική εκστρατεία κατά της Ελλάδος. Η όλη επιχείρηση θα ήταν υπό τον Δημοκήδη, αλλά τους τόνισε να μην τους διαφύγει και να είναι οπωσδήποτε μαζί τους όταν επιστρέψουν, και στήνει μία παγίδα στον
προσωπικό του γιατρό, αλλά το Ελληνικό πνεύμα πάντοτε ήταν υπέρτερο του βαρβαρικού. Τον κάλεσε και του ανέθεσε επισήμως την αποστολή, του έδωσε πάρα πολλά χρήματα, ένα πλοίο με δώρα για τους δικούς του και την πολυτελή οικοσκευή του. Ο Δημοκήδης τον ευχαρίστησε, δέχθηκε τα χρήματα και τα δώρα, για την φτωχή του πατρίδα και τους συγγενείς του, «αλλά την οικοσκευή μου την αφήνω εδώ στην οικίαν μου μεγάλε βασιλέα, θα μου χρειασθεί όταν επιστρέψω», του απήντησε. Βέβαιος ο Δαρείος για τον πιστό του γιατρό, έπεσε εκείνος στην ίδια την παγίδα του που είχε στήσει.
Πλέοντας από την Σιδώνα της Φοινίκης παραθαλάσσια, ο Δημοκήδης οδήγησε τα δύο πολεμικά και το ένα εμπορικό στον Τάραντα την μοναδική αποικία των Λακεδαιμονίων στην Μεγάλη Ελλάδα.
Ενημερώνει αμέσως τον άρχοντα του Τάραντος Αριστοφυλίδη, σχετικά με την περιπέτεια του και τον σκοπό των Περσών, εκείνος τότε αφαιρεί τα πηδάλια από τα τρία πλοία και τα ακινητοποιεί, συγχρόνως φυλακίζει προσωρινά τους Πέρσες. Ο Δημοκήδης ελεύθερος, φθάνει επιτέλους στον Κρότωνα και την οικογένεια του. Κατόπιν οι Ταραντίνοι ελευθερώνουν τους Πέρσες και τους επιστρέφουν τα πηδάλια των πλοίων των.
Μετά από ημέρες φθάνουν και αυτοί στον Κρότωνα, συναντούν τον Δημοκήδη στην αγορά και προσπαθούν να τον συλλάβουν. Οι Κροτωνιάτες αντιδρούν, τους κτυπούν με ράβδους και τους υποχρεώνουν να εγκαταλείψουν την πόλη τους. Ο ιατροφιλόσοφος κράτησε τα χρήματα και τα δώρα και κατά τον απόπλου των πλοίων τους είπε να ανακοινώσουν στον Δαρείο, ότι νυμφεύεται την θυγατέρα του φημισμένου και πολυολυμπιονίκη Μίλωνα, (τον οποίο θαύμαζε και εκτιμούσε ο Δαρείος), για να δείξει την κοινωνική του θέση και την προβολή του στην κοινωνία του Κρότωνος.
Ο Δημοκήδης εγκατέλειψε τα πλούτη και την ανωτάτη θέση που κατείχε σαν ομοτράπεζος και σύμβουλος του Δαρείου, για να επιστρέψει στην πατρίδα του.
Το ακατάλυτον «νόστιμον ήμαρ» του Ομήρου ρέει ανά τις χιλιετίες στο αίμα «των αεί παίδων Ελλήνων», για να ενημερώσει για τον επερχόμενο βαρβαρικό κίνδυνο όλους στους Συνέλληνες, και για να βοηθήσει στην ολοκλήρωση του τεράστιου επιμορφωτικού έργου δίπλα στον Πυθαγόρα, σαν άνθρωπος, σαν επιστήμων και σαν φιλόσοφος. Η συνάντηση του με τον Σάμιο σοφό ήταν συγκινητική, η σχολή των σχολών, το περίφημο και μοναδικό «Ομακοείον» είχε δημιουργηθεί και είχε απορροφήσει και την ιατρική σχολή του Κρότωνος.
Ο Δημοκήδης προσχώρησε αμέσως σε αυτήν διδάσκοντας και ασκώντας την Ιατρικήν, παράλληλα αναλαμβάνει την καθοδήγηση των νέων και ασχολείται ενεργά με τα πολιτικοκοινωνικά της Μεγάλης Ελλάδος. Ταξιδεύει σε όλες τις πόλεις και ιδρύει παραρτήματα του Πυθαγορείου Δεσμού. Σε αυτά εγκαθιστά πρότυπα συμβούλια, αποτελούμενα από τους αρίστους που θα κυβερνούσαν με νέο ήθος, άριστα και δημοκρατικά. Ήταν ένα μοναδικό σύστημα αγωγής και μορφώσεως των πολιτών που ο Θέογνις το αποκαλεί «κάλλιστον τό δικαιότατον λώστον δ’ υγιαίνειν», με
ηγέτη και πατέρα της θείας Φιλοσοφίας τον Πυθαγόρα, κατά τον Ιάμβλιχο.
Με την κοινοκτημοσύνη και την δικαίαν δομή και οργάνωση των πολιτειών, τις απαλλάσσουν από τις εσωτερικές έριδες, τις διαμάχες και από τις μεταξύ τους επιβουλές. Η πολιτική διακυβέρνηση κατοχυρώνεται με νόμους, « και νόμους έθετο διά Χαρώνδα τε του Καταναίου και Ζαλεύκου του Λοκρού, δι’ ών ευνομόταται και αξιωζήλωτοι τοίς περιοίκοις μέχρι πολλού διετέλεσαν» (Ιάμβλιχος VP 33). Η Πυθαγόρεια αγωγή, η μόρφωση, και η κοινοκτημοσύνη με τα ανυπέρβλητα ηθικά διδάγματα και η βίωση αυτών, όπως μαρτυρούν «τα Πυθαγόρεια Χρυσά έπη», αποτελούν τους υποφήτες και την φιλοσοφική υποδομή, έστω και στρεβλωμένη, μετά από αιώνες του πρωτοχριστιανισμού.
Η πολιτική φιλοσοφία των Πυθαγορείων και του Δημοκήδη, σαν καθοδηγητικού στελέχους των, ισχύει σε εκείνο που διατύπωσε αργότερα ο Πλάτων στους Νόμους του. Μας είναι γνωστό ότι, έναντι μεγάλου ποσού είχε αγοράσει από τους Πυθαγορείους κείμενα τους, ότι στηρίχθηκε σε αυτά, αλλά και σε όλο έργο του είναι φανερή η επιρροή του Πυθαγορισμού, από έμπειρους ερευνητάς. Η καλλίτερη Πολιτεία και οι καλλίτεροι νόμοι ενοικούν στο Ομακοείον, δηλαδή εκεί που βιώνεται διά της ειλικρινούς αυτογνωσίας η Αρετή και το γνωμικόν τους «τά τών φίλων κοινά». Για την επιτυχία των υψηλών σκοπών, με αξιολογική επιβράβευση κηρύσσεται από τον Δημοκήδη ως απαραίτητο στοιχείο η Αρετή, που για τους Πυθαγορείους αποτελεί την βάση της κοινωνικοφιλοσοφικής θεωρίας των και την βάση της ατομικής και κοινωνικής ζωής των, που ενέπνευσε όλους τους μετέπειτα φιλοσόφους και διανοητάς. « Αρετά πολύμοχθε γένει βροτείω, θήραμα κάλλιστον βίω σάς πέρι». (Αριστοτέλης Ελεγ.5).
Για το τέλος του Πυθαγόρα, των διδασκάλων, του Δημοκήδη και του Πυθαγορείου Δεσμού, εις τας πόλεις της Μεγάλης Ελλάδος, θα αναφερθούμε εν συντομία. Ο απορριφθείς, από το να γίνει δεκτός στον Πυθαγόρειο Δεσμό, ψευτοδημοκρατικός και εμπαθείς Κύλων, είναι ο σκευωρήσας , ο συνθέσας, ο συντελέσας και εκτελέσας το σατανικό και αποτρόπαιο έγκλημα κατά του μέλλοντος της ανθρωπότητας.
Οι δημαγωγοί της εποχής, όπως και σε κάθε εποχή, δεν μπορούσαν να δεχθούν την νέα εποχή που ανέτελλε στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και των πόλεων κρατών. Ο Λόγος, η ορθή γνώση, η ισότης των δύο φίλων, η κοινοκτημοσύνη, η μη βία, ο ηθικός και ενάρετος βίος, ο σεβασμός, η αγάπη και η φροντίδα για όλα τα έμβια όντα και την φύση, η σωματική και ψυχική αρμονία που ευαγγελίζονταν αλλά και εφήρμοζαν οι Πυθαγόρειοι, τους ενοχλούσε και τους ανέτρεπε τον γνωστό τρόπο της ζωής των και τα ευτελή συμφέροντα χιλιετιών.
Διότι ο Πυθαγορισμός, πρέπει να ειπωθεί επί τέλους, « ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΑΙ ΠΡΩΤΌΤΥΠΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ - ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ», που ανέτρεπε όλα τα γνωστά και σαθρά πολιτικοοικονομικά συστήματα. Αυτό ήθελαν οι Κυλώνιοι να καταστρέψουν με κάθε μέσον, και δυστυχώς για το μέλλον της ανθρωπότητας το επέτυχαν.
Ο Κύλων ως αρχηγός των ευπόρων και ο Νίνων των καλουμένων δημοκρατικών του Κρότωνος, συνέστησαν μία ανίερο συμμαχία κατά των Πυθαγορείων. Τους
κατηγορούν ως τυραννικούς και ότι δίδασκαν να σέβονται τους φίλους των σαν θεούς και τους άλλους να τους μεταχειρίζονται σαν θηρία. Πλαστογραφούν το βιβλίο τους


που είχε τον τίτλο «Ιερός Λόγος» ( ομώνυμο του Ορφικού Ιερού Λόγου) το
παρουσιάζουν, δήθεν εμπιστευτικά, στην σύνοδο των χιλίων του Κρότωνος,
απουσιάζοντος του Πυθαγόρα, και το δίνουν να το αναγνώσει ο γραμματεύς της συνόδου. Προκαλείται μεγάλη αναταραχή, ο παριστάμενος Δημοκήδης με τους Αλκόμαχο, Δείναρχο και Μέτωνα παίρνει τον λόγο και τους διαβεβαιώνει, εν μέσω σκοπίμων αποδοκιμασιών και ουρλιαχτών, για να μην ακούγεται, ότι δεν σκόπευαν
να καταλύσουν κανένα πάτριο πολίτευμα καμίας πόλεως, και ότι όλα αυτά ήταν σκόπιμες συκοφαντίες και σκευωρίες αλλά δεν ακούγεται. Παρ’ όλα αυτά, η σύνοδος της εκκλησίας δεν παίρνει καμία απόφαση κατά των Πυθαγορείων.
«Οι δέ λεγόμενοι Κυλώνειοι διετέλουν προς τους Πυθαγορείους στασιάζοντες καί πάσαν ενδεικνυόμενοι δυσμένειαν, άλλ’ όμως, επεκράτει μέχρι τινός η των Πυθαγορείων καλοκαγαθία καί η τών η τών πόλεων αυτών βούλησις, ώστε υπ’ εκείνων βούλεσθαι οικονιμείσθαι τάς πολιτείας». (Ιάμβλιχος ΥΡ 249).
Οι Κυλώνιοι συνέχιζαν τον βρώμικο πόλεμο κατά των Πυθαγορείων, με κάθε μέσον και τρόπο, παρ’ όλα αυτά για κάποιο χρονικό διάστημα επικρατούσε η καλή πολιτική και η καλοσύνη τους και η βούληση των πόλεων να κυβερνώνται από αυτούς. Αλλά οι Κυλώνιοι συνεχίζουν τις συκοφαντίες και περιοδεύουν όλες τις πόλεις για να τις
ξεσηκώσουν κατά των Πυθαγορείων. Κατηγορούν ευθέως τον Δημοκήδη, ότι δήθεν οργανώνει τους νέους γι’ την επιβολή της τυραννίδος, «αιτιασόμενοι Δημοκήδην συνεστακέναι τούς νεωτέρους επί τυραννίδι». Αλλά οι εχθροί της προόδου και του πολιτισμού, δεν σταματούν αποκτούν συμμάχους και αποφασίζουν να δράσουν κρυφά και συνωμοτικά και να διαλύσουν βίαια τους Πυθαγορείους, δολοφονώντας τον Πυθαγόρα και τα ηγετικά στελέχη του. Ο Αριστόξενος γράφει σχετικά, όπως και οι Αριστοτέλης, Ιάμβλιχος και ο Πορφύριος ότι, ο Πυθαγόρας αναγκάζεται να μεταβεί κρυφά στο Μεταπόντιο και ότι εκεί απεβίωσε.
Ένα βράδυ που τα ηγετικά στελέχη των Πυθαγορείων συνεδρίαζαν στην οικίαν του Μίλωνος, πεθερού του Δημοκήδη, την περικυκλώνουν και βάζουν φωτιά από όλες τις πλευρές, αναφέρεται ότι εσώθησαν μόνον δύο ο Άρχιππος και ο Λύσις. Κατά τους Απολλώνιο, Νικόμαχο και τον Πολύβιο, εκάει και ο Πυθαγόρας, ο δε Δημοκήδης αντιληφθείς τον εμπρησμό συνεκέντρωσε τους εφήβους και κατέφυγε στην Πλατέα, «μετά τών εφήβων εις Πλατέας απεχώρησεν».
Οι επικρατήσαντες καταλυταί των νόμων με ψήφισμα τους κατηγορούν τον Δημοκήδη, ότι συγκεντρώνει τους νέους με σκοπό να καταλύσει το πολίτευμα και να εγκαταστήσει τυραννία.
Τον μόνο που επεκήρυξαν ήταν αυτός με τρία τάλαντα, και από αυτή την λεπτομέρεια συνάγεται ότι είχε υψηλοτάτη θέση στον Πυθαγόρειο Δεσμό.
Επηκολούθησε άνιση συμπλοκή και ο φονιάς του Δημοκήδη Θεάγης έλαβε τα τρία τάλαντα, ήταν το σκοτεινό έτος 495 π.χ.
Έτσι εξέλιπε το σημαντικότερο οργανωμένο εκπαιδευτικό και βιωματικό σύστημα και μία εξέχουσα φυσιογνωμία της αρχαίας Ελληνικής Ιατροφιλοσοφίας, που τίμησε, δόξασε, ανέδειξε, καταξίωσε την Ελλάδα και την Επιστημονική Ιατρική και που διακόνησε τον Πυθαγόρειο Δεσμό διδάσκοντας για πάνω από είκοσι πέντε έτη στην μοναδική σχολή του. Μετά την διάλυση των Πυθαγορείων και του Δεσμού των, επακολούθησαν ταραχές, στάσεις, σφαγές και εγκαταστάθηκαν τυραννικά πολιτεύματα σε πολλές πόλεις.
Πολλοί Πυθαγόρειοι, μετά την βίαια επικράτηση των Κυλωνείων και των συμμάχων τους, κατέφυγαν στο Ρήγιο και σε άλλες πόλεις της Μεγάλης αλλά και της λοιπής Ελλάδος, που ήταν φιλικά προσκείμενες προς αυτούς. Κατά τον Αριστόξενο τον Ταραντίνο και τον Ιάμβλιχο, οι Πυθαγόρειοι εξακολούθησαν και διατήρησαν τα έθιμα, τα ήθη τους και ότι είχαν διδαχθεί, έτσι συνετέλεσαν στην διάδοση της γνώσεως και των επιστημών για αρκετούς αιώνες.
Μέχρι σήμερα οι κοσμοθεωρίες τους εμπνέουν και επηρεάζουν θετικά, σε πολλούς τομείς τους ορθά σκεπτόμενους και αναζητούντας συνανθρώπους μας.