Iστορία - Φιλοσοφία

Ο ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΘΕΪΑΣ

Το ότι η παραπάνω φράση ξενίζει την μεγάλη πλειοψηφία αυτών που θα την διαβάσουν είναι ακριβώς το πρόβλημα της μεταβυζαντινής Ευρώπης μέχρι σήμερα.
Ο αυτοκράτωρ αυτός έκλεισε την Ακαδημία του Πλάτωνα τον 5ο αιώνα και αυτό είναι πασίγνωστο. Εκείνο όμως που ο πολύς κόσμος δεν ξέρει είναι ότι φρόντισε να ιδρύσει πανεπι-στήμιο, όπου οι θετικοί λεγόμενοι επιστήμονες, να μην έχουν καμία θεολογική παιδία. Με αυ-τόν τον τρόπο οι χριστιανοί επίσκοποι συνεργάτες του, θα απολάμβαναν την απόλυτη εξουσία, απειλώντας επί πλέον όταν χρειαζόταν με τους γνωστούς μεσαιωνικούς τρόπους τους τεχνο-κράτες. Αυτός άλλωστε ήταν ο λόγος που έκλεισε τις παραδοσιακές σχολές της Αθήνας και των άλλων πόλεων.
Ο θετικός επιστήμων, οσονδήποτε υψηλού επιπέδου και αν ήταν, έπρεπε να είναι ένας πειθήνιος εργάτης απέναντι στο τελευταίο παπά, που εκπροσωπούσε το … πνεύμα. Έτσι δη-μιουργήθηκε το είδος του φορμαλιστή επιστήμονα, που έπρεπε να επαναλαμβάνει και να επαναλαμβάνεται σε ότι αφορούσε τις εφαρμογές τις επιστήμης του, μελετώντας από τους αρ-χαίους, μόνον ότι ήταν αυστηρά απαραίτητο για την εξυπηρέτηση των έργων, που ήταν ανα-γκαία, για την άσκηση της διοίκησης. Τα συγγράμματα που τον αφορούσαν ήταν στα χέρια του κλήρου, και του παραδίδονταν μόνο για την εκτέλεση συγκεκριμένου έργου. Μια πρώτη προσπάθεια απεγκλωβισμού υπήρξε η δημιουργία των μασονικών στοών από τους τέκτονες των κτηρίων.
Αυτός ήταν ο λόγος που η επιστημονική πρόοδος ήταν ανύπαρκτη, και οι υποθέσεις που υποστηρίζουν έρευνα, πάντα αιρετικές και καταδικαστέες.
Έτσι οι εν δυνάμει άθεοι (ως προς το έργον) τεχνικοί επιστήμονες, εξελιχθήκαν όταν α-πέκτησαν πολιτική δύναμη κατά την βιομηχανική επανάσταση σε αθεϊστές.
Όμως για όποιον είχε την τύχη να μελετά τις φυσικές επιστήμες μέσα από τα συγγράμ-ματα των Ελλήνων φιλοσόφων και των αυθεντικών σχολιαστών τους, ήταν εύκολο να αντι-ληφθεί, ότι η επιστήμη δεν αντίκειται προς την αρχέγονη παραδοχή κάποιων ανωτέρων δυνά-μεων, αλλά αντίθετα εξοικονομούσε νέα ενεργητική δύναμη διευρύνοντας το πνεύμα της με αυτές. Αυτός είναι άλλωστε ο βαθύτερος σκοπός της φιλοσοφίας, και γι αυτό κατηγορήθη-καν οι φιλόσοφοι σαν μάγοι. Καθ’ όλη μάλιστα την περίοδο του Μεσαίωνα, καταδικάζονταν στον δια πυρός θάνατο.
Το τελικό αποτέλεσμα που είναι ορατό στις μέρες μας είναι η ύπαρξη ενός τεράστιου αθεϊστικού κινήματος, που λειτουργεί, ακριβώς σαν μονοθεϊστική θρησκεία. Γιατί είναι και αυτός μία μορφή μονοθεϊσμού. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του γ.γ. του κομουνι-στικού κόμματος των Ινδιών κ. Τζινά που δημιούργησε στις αρχές του 20ο αιώνα το άκρως ισλαμικό Πακιστάν, και της εφιέστατης δημοσιογράφου κας Λιάνας Κανέλη, που αντελήφθη-κε πρόσφατα ότι μπορεί να ασκεί άνετα κομμουνιστική πολιτική, φορώντας μενταγιόν με με-γαλόσταυρους, δηλώνοντας χριστιανή και μάλιστα ορθόδοξη.
Τελικά το πρόβλημα της εποχής μας συνίσταται στο γεγονός ότι οι μονοθεϊστές χρεώ-νουν τον πολυθεϊσμό (και ιδιαίτερα τον Ελληνικό) στους άθεους και οι άθεοι στους πιστούς των μονοθεϊστικών θρησκειών. Μια ανίερη συμμαχία και μια καταιγίδα εκδόσεων με εξώ-φυλλο τον Παρθενώνα κρύβουν ένα πυγμαχικό αγώνα ανάμεσα στον Χριστό και στο Μαρξ, τις όψεις του ίδιου Ιουδαϊκού νομίσματος, γιατί οι πολλοί συγγραφείς, επιστήμονες του καιρού μας είναι εγκλωβισμένοι μέσα σ’ αυτόν.
Όλα αυτά δημιουργούν την μέγιστη σύγχυση στην κατανόηση του Ελληνικού πνεύματος, του ζητούμενου επιτακτικά σήμερα από τον σύγχρονο κόσμο.
Ο δαιμόνιος Αριστοτέλης μας έδειξε τον δρόμο της επιστήμης.
Ο θείος Πλάτων ξαναπαίρνει την θέση του στην ιστορία, γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να συμφιλιώσει την θρησκεία με την επιστήμη στον δρόμο της Αλήθειας.