Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Ο ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ

Στις 29 Μαίου 1453 κυριεύεται Κωνσταντινούπολις. Ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πίπτει ηρωϊκώς μαχόμενος. Η άλωση της πόλεως ορίζει το τέλος της Ελληνικής Κοσμοκρατορίας. Οι βάρβαροι Οθωμα νοί που μπήκαν μέσα, για πολλές μέρες σφάζουν και λεη λατούν. Τίποτε δεν μένει όρθιον. Οι εβραίοι δεν κινδυνεύ ουν καθόλου! Απεναντίας ενθουσιασμένοι από την Ελ ληνική τραγωδία, συνεργάζονται με τους Τούρκους και φυσικά κερδοσκοπούν. Χαρακτηριστικώς αναφέρω, ότι οι Τούρκοι αιχμαλώτι σαν 60.000 περίπου νέους Έλληνας και Ελληνίδας, ανά μεσά τους και μερικούς Λατίνους, τους οποίους πωλούν ως σκλάβους στους εβραίους.

Οι Ιουδαίοι τότε εθησαύρισαν από το δουλεμπόριο που έκαναν. Σχετικώς στην Εγκυ κλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ (τόμος 11ος σελ. 897 λ. «Κωνσταντινούπολις») διαβάζομεν: «Επί τρεις ημέρας (1453, 29-31 Μαΐου) επεκράτησαν σφαγαί, λεηλασίαι, αιχμαλωσίαι και παντός εί δους άλλαι βιαιοπραγίαι εν τη καταλειφθείση πόλει. Λέγεται ότι τότε περί τας 60 χιλιάδας Ελλήνων και Λατίνων περιήλθαν εις τουρκικήν αιχμαλωσίαν. Εξ αυτών πολλοί επωλήθησαν εις Εβραίους, οι οποίοι κατά την Άλωσιν και μετ' αυτήν πολύ επλούτισαν μετερχόμενοι την εμπορίαν των σκλάβων, έχοντες ιδίαν συνοικίαν εις τον Γαλατά και ιδίαν «παλαιάν Εβραϊκή σκάλαν», κειμένην πιθανότατα πλησίον του Βαλούμ-Παζάρ».

Η σκοτεινή περίοδος της Τουρκοκρατίας αρχίζει

Ο Ελληνισμός υποφέρει όχι μόνο από την τουρκική κατο χή, αλλά και από τους εβραίους, ιδίως από τους τελευταί ους. Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο. Ο Τούρκος το μόνο που ήθελε ήταν να έχη εδραιωμένη την εξουσία του και να εισπράττη φόρους. Αντίθετα οι εβραίοι μας μισούσαν σαν Έθνος και προσπαθούσαν να μας εξαφανίσουν.

Ο Γ. Ιωάννου («Καθημερινή» 7 Μαρτίου 1976) αν και φιλοεβραίος παρατηρεί σ' άρθρο του ότι:«οι Εβραίοι υπήρξαν υποδειγματικοί υπήκοοι του Πατισάχ. Ευκαιρία δεν έχασαν για να του κάνουν το χατήρι, όταν εμείς σερνόμασταν στης δουλείας τα χώματα».Αλλά δεν έκαναν μόνο τα χατήρια στους Τούρκους, ήτανε ακόμη εκτός από οικονομικοί καταπιεστές των Ελλήνων και κατάσκοποι. Ο Δ. Δανιηλίδης στο βιβλίο του «Η νεοελληνική κοινωνία και οικονομία» (εκδ. «Σαμαρόπουλος» Αθ. 1934, σελ. 215) αναφέρει τον τρόπο με τον οποίον οι εβραίοι κέρδιζαν την εμπιστοσύνη των Σουλτάνων και πως από τον «κύκλο τους αναδειχθήκανε σύμβου λοι και κατάσκοποι». Ο διαβόητος εβραίος Μαυρογόνατος κατέδιδε τους Έλληνες επαναστάτες στις ενετικές αρ χές, διότι οι εβραίοι θέλανε οι Έλληνες να είναι υπόδουλοι. Δεν τους ενδιέφερε ο κατακτητής. Οι Έλληνες μόνο να είναι σκλάβοι. Ο εβραίος Ναζή, επίσης κατατυράννησε τα Ελληνικά νησιά και υπήρξε η αιτία της τουρκικής κατακτήσεως της Κύπρου.

Αλλά ας δούμε, για να δώσω μια εικόνα, τι ήσαν ο Μαυρογόνατος και ο Νάζη ή Ναζή.Για τον πρώτο η «Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Πυρσός» (έκδ. 1931, τόμος ΙΣΤ, σελ. 786 λ. «Μαυρογόνατος») γρά­φει:«Μαυρογόνατος Δαυίδ Ηλίας. Εβραίος έμπορος διαμένων εν Ρεθύμνη της Κρήτης κατά τα μέσα του ΙΕ αιώνος. Τω 1453 εμήνυσεν εις τας ενετικάς αρχάς τον πρόκριτον Ρεθύμνης Σήφην Βλαστόν, ως μελετώντα επανάστασιν κατά των Ενετών. Ο Βλαστός και η σύζυγός του μετά των τέκνων των συλληφθέντες υπό των Ενετών, εθανατώθησαν οικτρώς εν τη φυλακή, ο δε Μαυρογόνατος αμειφθείς γενναίως υπό των Ενετών μετηνάστευσεν εις Ενετίαν μέχρι του 1462, ότε, επανελθών εις Ρεθύμνην εμύνησε τους προκρίτους Ιωάννην και Γεώργιον Γαβαλάδες ως συνωμοτούντες κατά των Ενετών και επέτυχε και τούτων την εξόντωσιν.

Η Ενετική κυβέρνησις αμοίβουσα τας υπηρεσίας του έδωσεν αυτώ 3 χιλιάδες φλωρίων και προσέτι επεδίκασεν αυτώ ετήσιον επιχορήγησιν εκ 500 φλωρίων μεταβιβαζόμενη και εις τους κληρονόμους του, πλέον δε τούτων εχορήγησεων αυτώ και τοις λοιποίς εν Κρήτη εβραίους διάφορα προνόμια...»Όσο για τον δεύτερο στην «Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ» (τόμος 14, σελ. 300 λ. «Νάζης») διαβάζομεν:«ΝΑΖΗΣ, δον Ιωσήφ, Διάσημος Εβραίος τραπεζί της και οικονομικός παράγων της εποχής του, γεν νηθείς το 1525 εις Πορτογαλίαν. Επεδόθη εις τραπε ζιτικάς και άλλας επιχειρήσεις εις Βέλγιον, Ιταλίαν και Γαλλίαν και χάρις εις το επιχειρηματικόν του πνεύμα εσχημάτισε τεραστίαν περιουσίαν. Κατόρθωσε να προσελκύση την εύνοιαν των διαφόρων βα σιλικών οίκων της Δύσεως και με την αύξησιν της ι σχύος και της επιρροής του ήρχισε να καλλιεργή τολμηρά σιωνιστικά σχέδια. Ο Ναζής είχεν εκχριστιανισθή βιαίως, μη δυνάμενος όμως να υποκρίνε ται τον χριστιανόν, μετέβη και εγκατεστάθη εις Κωνσταντινούπολιν, όπου, ως Ιουδαίος πλέον, χά ρις εις την φιλίαν του σουλτάνου Σουλεϊμάν Β' απέ βη ταχέως ο ρυθμιστής της οικονομικής και πολιτικής ζωής της Τουρκίας, ερχόμενος εις απ' ευθείας επαφήν με τας ευρωπαϊκάς κυβερνήσεις και τους βασιλείς της Δύσεως.

Αφού απέτυχεν εις τας προσπάθειάς του να ιδρύση ιουδαϊκήν εστίαν εις την Παλαιστίνην, έλαβε παρά του σουλ τάνου ως τιμάριον την Νάξον, Άνδρον, Μήλον και άλλας νήσους του Αιγαίου, με τον τίτλον του δουκός. Κατά το διάστημα της δεκατριετούς ηγεμονίας του ουδέποτε επεσκέφθη τας νήσους του, αλλ' εκυβέρνα αυτός από το μεγα λοπρεπές δουκικόν παλάτιόν του, του Περάν της Κωνσταντινουπόλεως, όπου έζη με ηγεμονικήν εθιμοτυπίαν, εξερχόμενος πάντοτε συνοδεία ενόπλων. Την τοπικήν διοίκησιν του τιμαρίου του ήσκει ο τοποτηρητής του Φραγκίσκος Κορονέλλος.Ο Νάζης εμηχανορράφει διαρκώς εις την Κωνσταντινούπολιν κατά της Βενετίας και επέτυχε να εξωθήση τον σουλτάνον εις την κατάκτησιν της Κύπρου. Ο Νάζης, η δύναμις του οποίου είχε μειωθή από του θανάτου του Σελίμ (1574), απέθανε το 1579, το δε δουκάτον του προσηρτήθη εις την Τουρκίαν».Θα συμπληρώσω και μερικά άλλα στοιχεία. Ο εβραίος Νάζης, μετέβαλε το όνομά του και στα έγγραφα της επο χής αναφέρεται ως Φράνκ Μπέϋ Ογλού!
Όταν απέθανε την θέση του πήρε ένας άλλος εβραίος ονόματι Σολομών Νάθαν Ασκενάζι, που μετονομάσθηκε σε Αλαμάν Ογλού!

Το 1985 το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο Στρατού κυκλοφόρησε το βιβλίο του ΡΑUL COLES: «Οι Οθωμα νοί στην Ευρώπη» (έκδ. ΔΕΚ/ΓΕΣ Αρ. 106, σελ. 215,218) όπου διαβάζομεν τα εξής:«Ο Ιωσήφ Νάζι τους συνήντησε εκεί το 1554 και αμέσως απεκάλυψε ότι ανήκε στην ιουδαϊκή πίστη. Κατά τα επόμενα χρόνια έγινε διάσημος ως έμπορος ειδικευμένος στο εμπόριο των κρασιών και ως έμπι στος διπλωματικός σύμβουλος της οθωμανικής κυ βερνήσεως και ως γενναιόδωρος προστάτης των ε βραϊκών φιλολογικών κύκλων της Κωνσταντινουπόλεως και της Θεσσαλονίκης. Τουρκικά έγγραφα της εποχής τον αναφέρουν ως Φρανκ Μπέϋ Ογλού· για τους κατοίκους της Κωνσταντινουπόλεως ήταν απλώς Ο «Μέγας Εβραίος».

Μια περίοδος σημαντι κής επιρροής και ισχύος άρχισε με την ανάρρηση στο θρόνο του φίλου και προστάτου του Σελίμ του II, το 1566. Ο Σελίμ τον ωνόμασε δούκα της Νάξου, ένα τιμάριο που περιλάμβανε μια δωδεκάδα νησιών του Αιγαίου με σημαντική εμπορική και κάποια στρατη γική σημασία. Δημιούργησε ένα δίκτυ διπλωματι κών και εμπορικών επαφών στην Πολωνία, στη Μολδαβία και στη Βλαχία. Αργότερα ο Σελίμ του παραχώρησε το μονοπώλιο της εισαγωγής κρασιών στην Κωνσταντινούπολη. Στην αυλή ήταν εξέχον μέλος του φιλοπόλεμου κόμματος, που διατηρούσε την παράδοση του Χαϊρεδίν Βαρβαρόσσα, κηρύσ σοντας αδιάκοπες εχθροπραξίες εναντίον όλων των καθολικών μεσογειακών δυνάμεων. Απέβλεπε στο θρόνο της Κύπρου, όταν οι οθωμανικές δυνάμεις ει­σέβαλαν στη νήσο το 1570.
Η επιρροή του Ιωσήφ Ναζί έπεσε μετά τη σύνα ψη ειρήνης με τη Βενετία το 1573, και το θάνατο τον Σελίμ, το 1574, οπότε αποτραβήχτηκε σ' ένα βίο, τον οποίο ο βιογράφος του Σέσιλ Ροθ αποκαλεί «χρυσω μένη αφάνεια», στο παλάτι του στο Μπελβεντέρε, απάνω στο Βόσπορο. Το ρόλο του ως αυλικού, επιχειρηματία και συμβούλου για την εξωτερική πολι τική ανέλαβε αμέσως ένας άλλος Εβραίος, ένας πρόσφυγας γερμανικής καταγωγής, ο Σολομών Νάθαν Ασκενάζι, ο Αλαμάν Ογλού για τους Τούρ­κους χρονικογράφους».Ο «Μέγας Εβραίος» λοιπόν χάρις στους Τούρκους ηγεμόνευσε στο Αιγαίο και ήθελε τον Θρόνο της Κύπρου!!!
Το ιστορικώς βεβαιότατον είναι ότι οι εβραίοι δεν θέλα νε την Ελληνική Επανάστασι και καταπολεμούσανε με δόλια μέσα, κάθε απόπειρα επαναστάσεως. Προσφιλής τους τακτική ήταν να επισημαίνουν τους επαναστάτες και να τους προδίνουν στις Τουρκικές αρχές. Έτσι αυξάνανε την ευγνωμοσύνη των Τούρκων και εισπράττανε χρηματι κές αμοιβές.
Για να μη μακρυγορώ υπενθυμίζω την περίπτωσι του φλογερού πατριώτου, του Επισκόπου Τρίκκης Διονυσίου, του επονομαζομένου Σκυλοσόφου. Αυτός όταν καθαιρέθηκε για τις επαναστατικές του ενέργειες, εταξίδευσε στην Ευρώπη και συνωμότησε με βασιλείς (Κάρολος Β', Ερ ρίκος Δ') κατά των Τούρκων.
Τελικά μόνος του κατώρθωσε να παρασύρη σ' επανάσταση τους Ηπειρώτες χωρικούς της Πίνδου. Η ενέργεια του Διονυσίου υπήρξε μια υπέρ-τολμηρή πράξη παλληκαριάς. Δεν είχε καμμιά ελπίδα επι τυχίας κι όμως έγινε. Η αξία της από την άποψη της τονώσεως του ηθικού των σκλαβωμένων υπήρξε ανυπολόγι στος, διότι οι «ραγιάδες» είδαν ότι, αν και άοπλοι μπορούσαν έστω για λίγο, να επιβληθούν. Μετά την καταστο λή του κινήματος ο Διονύσιος κρύφθηκε, αλλά τον προδώσανε οι εβραίοι. Τα γεγονότα συνοπτικά εξελίχθησαν ως εξής:«Την νύκταν λοιπόν της 10ης προς την 11ην Σεπτεμβρίου 1611 επί κεφαλής 800 χωρικών αόπλων επί το πλείστον ... επέδραμε κατά των Ιωαννίνων, προέβη εις σφαγάς των εν αυτοίς ανύποπτων Τούρκων και επυρπόλησε το κτίριον του τοπάρχου Οσμάν Πασά.

Οι Τούρκοι έ νοπλοι όντες, αν και κατ' αρχάς κατεθορυθήθησαν τους έ τρεψαν εις φυγήν και εφόνευσαν πολλούς, όχι μόνον από τους επαναστάτας αλλά και από τους Χριστιανούς κατοί κους των Ιωαννίνων. Ο Διονύσιος απομείνας μόνος κα τέφυγε εις το κάτωθεν του ναού του Αγίου Ιωάννου σπήλαιον. Και σήμερον «τρύπα του σκυλοσόφου» καλούμενον ίνα κρυβή. Τη προδοσία όμως των εβραίων το χρονικόν αναγράφει και η παράδοσις διασώζει συλληφθείς εξεδάρει ζων, το δε δέρμα του «γεμίσαντες άχυρον το περιέφε ραν από πόλιν εις πόλιν και τέλος εις αυτήν την Κωνσταντινούπολιν...» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «ΠΥΡΣΟΣ» τόμος Θ', σελ. 406 λ. «Διονύσιος ο σκυλόσοφος»). Μετά την καταστολή της επαναστάσεως του Διονυσίου οι εβραίοι προδώσανε ή κατηγορήσανε πολλούς ιερείς που βρήκαν βασανιστικό θάνατο. Τραγική ήταν η περίπτωση του Αρχιεπισκόπου Φαναριού και Νεοχωρίου Ιερομάρτυρος Σεραφείμ. Του έκοψαν την μύτη «εσουβλίσθη και μετά ταύτα απεκόπη η κεφαλή αυτού υπό των δημίων» («Λεξικόν των Νεομαρτύρων», «εκκλησιαστικοί εκδό σεις» Άθ. 1972, τόμος 3ος, σελ. 450).

Διαφορετικός από τον Διονύσιο ήταν ο Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779) ο οποίος προετοίμαζε την επανάστασιν δια της παιδείας των Ελλήνων. Οι εβραίοι που παρακολουθούσανε την δράση του, που ίδρυε παντού σχολεία ανη συχούσαν. Ο ίδιος δε ο Κοσμάς, ο οποίος εγνώριζε το ποιόν των Ιουδαίων «παρήνει τους Χριστιανούς να απέχωσι πάσης κοινωνίας και συναλλαγής προς τους Ιου δαίους» (Σπ. Αραβαντινός: «Ιστορία Αλή Πασά» έκδ. «Πυρρός» τόμος 1ος Αθ. 1895 σελ. 30). Μετά πολλά και «ένεκα διαβολών ισραηλιτών» (ενθ. ανωτ.) οι Τούρκοι (Κουρτ Πασάς) αφού πληρωθήκανε από τους εβραίους εθανάτωσαν τον Κοσμά. Το ότι οι Τούρκοι δεν επιθυμού σαν τον φόνο του Ιεράρχου φαίνεται κι από την αντίδραση του Αλή Πασά, ο οποίος αγανάκτησε όταν επληροφορήθη ότι σκοτώσανε τον Κοσμά και έκτισε Εκκλησία εις μνήμη του, ακριβώς όπου τον απαγχονίσανε.
Ο Κοσμάς στις 2 Μαρτίου 1779 τελείωνε επιστολή, προς τον αδελφόν του Χρύσανθο με τα ακόλουθα λόγια:«Δέκα χιλιάδες Χριστιανοί με αγαπώσι και ένας με μι σεί. Χίλιοι Τούρκοι με αγαπώσι και ένας όχι τόσον. Χιλιάδες εβραίοι θέλουν τον θάνατον μου και ένας όχι.

Ο σος αδελφός Κοσμάς ιερομόναχος»(Χ. Κοντού: «Εφημ. των φιλομαθών» τομ. ΙΕ, 1867, σελ. 1413 και εις Φ. Μιχαλόπουλο: «Κοσμάς ο Αιτωλός» σελ. 110).Στη βιογραφία του, που προανάφερα διαβάζετε συχνά φράσεις, όπως «οι εβραίοι τον έβλεπαν μ' εχθρότητα και μίσος» (σελ. 86), «ο φανατισμός και το μίσος των εβραίων» (σελ. 103).

Αλλά κι ο Κοσμάς δεν υποχώρησε. Στα κηρύγματά του υπήρξε κεραυνός εναντίον των Ιου δαίων»«Τώρα έχω μάτια να βλέπω τον Εβραίον. Ένας άν θρωπος να με υβρίζη, να φονεύση τον πατέρα μου, τη μητέρα μου, τον αδελφόν μου και ύστερα το μάτι να μου βγάλη, έχω χρέος ωσάν χριστιανός να τον συγχωρήσω. Το να υβρίζει όμως τον Χριστόν μου και την Παναγίαν μου δεν θέλω να τον βλέπω. Και η ευγένειά σας πως σας βαστά η καρδιά να κάνετε πραγματείας με τους Εβραίους; Εκείνος, όπου συναναστρέφεται με τους Εβραίους, αγοράζει και πωλεί, τι φανερώνει; Φανερώνει και λέει πως καλά έκα μαν οι Εβραίοι και εθανάτωσαν τους προφήτας και όλους τους καλούς. Καλά έκαμαν και κάμουν να υ βρίζουν τον Χριστόν μας και την Παναγίαν μας. Κα λά κάνουν και μας μαγαρίζουν. Λοιπόν μην αγοράζε τε τίποτε από αυτούς. Ταύτα διατί σας τα είπα χρι στιανοί μου; Όχι δια να φονεύετε τους Εβραίους και να τους κατατρέχετε, αλλά να τους κλαίετε». («Διδαχαί Κοσμά» έκδ. «Αποστολιά» 1897 σελ. 63).

Τελικά «οι εβραίοι επήγαν εις τον Κουρτ-Πασάν και του έδωσαν πολλά πουγγιά για να τον θανατώση» («Βίος Κοσμά» Βενετία 1814, σελ. 28). Συγκεκριμένα οι Ιουδαίοι πλήρωσαν τον Τούρκο δολοφόνο με 20.000 γρόσια. Το πτώμα του απαγχονισθέντος Αγίου ρίξανε σ' ένα ποτάμι με μια πέτρα δεμένη στο λαιμό, όπως αργότερα κάνανε στον πατριάρχη Γρηγόριο Ε'. Ένας ευσεβής Έλλην το ανέσυρε και τον θάψανε στον νάρθηκα της εκκλησίας τις Θεοτόκου στο χωριό Καλικόντασι.Τα χρόνια της δουλείας των Ελλήνων οι εβραίοι θριαμ βεύουν και φυσικά θησαυρίζουν.

Μαζεύονταν γύρω από τους ισχυρούς Πασάδες και με γλοιώδες κολακείες εξα σφάλιζαν την εύνοιά τους. Όποιο βιβλίο ιστορίας διαβά σετε για Τούρκους θα συναντήσετε δίπλα τους και τους ε βραίους. «Εβραϊκές οικογένειες, είχαν από πολύ καιρό ασπασθεί το Ισλάμ και κατείχαν την εποχή του Σουλτάνου υψηλές θέσεις...» γράφει ο καθηγητής Πανεπιστημίου Φ. Βέμπερ στην εργασία του «Ο επιτήδειος ουδέτερος» (έκδ. Γ.Ε.Σ. Άθ. 1985 σελ. 50). Βέβαια αν και παρίσταναν τον μουσουλμάνο, οι εβραίοι παρέμεναν πάντοτε εβραίοι. Χάριν του κέρδους προσεποιούντο ότι αλλαξοπίστησαν.

Ο Αραβαντινός στην «Ιστορία του Αλή Πασά» συχνά μνημονεύει τους Ιουδαίους που τον περιτριγύριζαν π.χ. «Μωσάκης ο Εβραίος (τόμος Β, σελ. 472 όπ. 4) «Ραφαήλ Κοέν» (τόμος Β, σελ. 367) μάλιστα αυτός έπαιξε χαρτιά με τον Αλή έχασε και δεν είχε να τον πλήρωση! Ο ιστορικός αναφέρει επίσης (τόμος Β, σελ. 375, υπ. Ι) και για τον ερωτικό δεσμό μιας Οθωμανίδος μ' έναν Έλληνα και απο καλύπτει τον παραδοσιακό χαρακτήρα του εβραίου, ο οποίος πρώτα τους διευκόλυνε και κατόπιν τους πρόδωσε με συνέπεια να συλληφθούν και να θανατωθούν με λιθοβο λισμό: «Αι συνεντεύξεις των δύο εραστών διηυκολύνοντο υπότινος Εβραίου όστις, άξιος όντως απόγονος του Ισκαριώτου πρόδωσεν αυτούς».Οι Τούρκοι ούτε ήσαν, ούτε είναι τόσο αφελείς όσο τους νομίζουν.

Άλλως τε η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν μπορεί να θεωρηθή έργον αφελών. Συμφωνώ απόλυτα ότι με τον πολιτισμό δεν έχουν σχέσιν, αλλά κουτοί δεν είναι. Ξέρανε λοιπόν ότι οι εβραίοι υποκρίνονται, αλλά τους εχρειάζοντο, διότι τους μετεχειρίζοντο. Αναγνωρίζω προς τιμήν των Τούρκων, ότι επανειλημμένα διέσωσαν Έλλη νες από το εβραϊκό μίσος, όπως και μερικές φορές δεν αντέχανε τον εβραϊσμό και ξεσπάθωναν εναντίον του.

Πολ λές φορές, ιδίως οι Γενίτσαροι, λεηλατούσαν τα εβραϊκά καταστήματα.Η κήρυξη της επαναστάσεως του 1821 αποδεικνύει πλέον και στον κακοπροαίρετα δύσπιστο την στάσι των εβραίων έναντι των Ελλήνων. Τώρα πια οι εβραίοι δεν εί ναι κατάσκοποι, φοροεισπράκτορες, προδότες, δολοφό νοι, όπως ήταν πριν. Τώρα δρουν ομαδικά σαν εβραίοι και σφάζουν τους Έλληνες. Για το ολοκαύτωμα των Ελλή­νων από τους εβραίους το 1821 δυστυχώς δεν γραφήκανε βιβλία. Ότι γνωρίζουμε το ξέρουμε από τα αξιόπιστα απομνημονεύματα των αγωνιστών του 1821. Τα παιδιά μας στο σχολείο μαθαίνουν για τις σφαγές, που διέπραξαν οι Τούρκοι.

Για τα εγκλήματα των εβραίων δεν τους λέγουν τίποτε. Παραδείγματος χάριν, από τα απομνημονεύματα του Λ. Κουτσονίκα («Άπομν. αγωνιστών 1821» τόμος 6ος σελ. 91) μαθαίνουμε για την εισβολή των εβραίων στη Νάουσα:«οι δε θρασύδειλοι εχθροί του Χριστιανισμού Ιου δαίοι της Θεσσαλονίκης τρέχοντες, αυθορμήτως εγένοντο δήμιοι, σφάζοντες ως ζώα τους ανθρώπους. Φρίκη κατελάμβανε πάσαν ψυχήν ζώσαν δια τας τρομερωτάτας ανοσιουργίας αυτών, και εν τούτοις ουδεμία των βαρβάρων εκείνων ψυχών ελάμβανε το ελάχιστον αίσθημα οίκτου».Επί του αυτού θέματος διαβάζομεν αλλού (Χ. Στασινόπουλου: «Λεξικό Ελληνικής Επαναστάσεως 1821» τόμος Β, σελ. 65, λ. «Εβραίοι») ότι:«Κατά την καταστροφή της Νάουσας, τον Απρίλιο του 1822, από τον Αβδούλ Αμπούδ, εξακόσιοι Ε βραίοι, που ακολουθούσαν το ασκέρι του αιμοβόρου Τούρκου πασά, αποτελέσανε πραγματικό σώμα δη μίων και βασανιστών. Απερίγραπτα είναι τα όσα έ καναν στον άμαχο πληθυσμό της μαρτυρικής αυτής πόλεως».

Μια περιοχή της Ελλάδος που είχε επισύρει το έξαλλο μίσος των εβραίων ήταν η ηρωϊκή Χίος. Είναι ιστορικώς βέβαιον, ότι οι Ιουδαίοι προκαλέσανε την καταστροφή της από τους Τούρκους για να λεηλατήσουν τον πλούτο των πολυαρίθμων Χιακών εργαστηρίων.

Επί πλέον συμ μετείχαν και οι ίδιοι με τον φρικτότερο τρόπο στις σφαγές. Ο αγωνιστής του 1821, γραμματεύς του Κανάρη και μετέπειτα βουλευτής Σύρου Ανδρέας Μάμουκας (1801-1884) έχει περιγράψει σαν αυτόπτης μάρτυς τα αιμοσταγή εβραϊκά εγκλήματα.

Η μανία των εβραίων κατά των Ελλήνων βεβαιώνει «ήτο απερίγραπτος» παρακάτω λέγει, ότι δεν μπορεί να εκ φράση τον τρόπο με τον οποίο οι Ιουδαίοι μετεχειρίζονται τα νεκρά σώματα των Ελλήνων. Αξιοσημείωτον είναι ότι αποκαλεί τους εβραίους «μεμισημένον γένος εις όλον τον κόσμον» και κατόπιν αναφέρει ότι οι εβραίοι δεν συνεκινούντο προ των γυμνών κρεμασμένων Ελλήνων, αλ λά τους κατεκομμάτιαζαν ως κρέας εν μακέλλω» (σφαγείον).

Η περιγραφή είναι πραγματικά ανατριχιαστική και μπορείτε να την διαβάσετε στο «Χιακόν Αρχείον» που επεμελήθη ο Ιω. Βλαχογιάννης (τόμος 1ος, έκδ. «Αρ χείων της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας» Αθήναι 1924, σελ. 314-315).

Οι σύγχρονοι «ιστορι κοί» παραλείπουν να αναφέρουν ότι μαζί με τους Τούρ κους έφθασαν στην Χίον εβραίοι από την Σμύρνη και από άλλα μέρη ένοπλοι, για να συμβάλουν στο ολοκαύτωμα των Χίων. Ο Μάμουκας που έζησε τα γεγονότα (ηχμαλωτίσθη και εδραπέτευσε) καταγγέλλει τους εβραίους, το «Χριστιανόμαχον τούτο έθνος» που με «άσπονδον μίσος» ώρμησε στην Χίον δια να «κουρσεύση και να λεηλατήση και να καταστρέψη ότι δυνηθή...»! (ενθ. ανωτ. σελ. 307).Πιστεύω ότι κάθε Έλλην οφείλει, να γνωρίζη λεπτομε ρώς την τραγωδία του Εθνομάρτυρα Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε' όπου οι εβραίοι δείξανε τα πραγματικά τους αισθήματα, προς τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία.

Η εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ (τόμος σελ. 676, λ. «Γρηγόριος») διεκτραγωδεί τα γεγονότα ως εξής:«Αποβιβασθείς εγονυπέτυσε και αφού προσηυχήθη έτεινε τον τράχηλον εις τον δήμιον, νομίζων ότι εκεί έμελλε ν' αποκεφαλισθή. Αλλά δια λακτι σμάτων και ύβρεων εξηναγκάσθη να σηκωθή οδηγη θείς εις παρακείμενον καφενείον, όπου ανέμενε περί την ημίσειαν ώραν μέχρις ου ο δήμιος μεταβή εις ανεύρεσιν σχοινιού. Μετά ταύτα υποβασταζόμενος υπό Τούρκων στρατιωτών, ο γέρων πρωθιεράρχης ωδηγήθη υπό τους αγροίκους προπηλακισμούς Τούρκων και Εβραίων προς την μεσημβρινήν πύλην των Πατριαρχείων, εκ της οποίας εδέθη η αγχό νη. Ο πατριάρχης παρηκολούθει όλην αυτήν την διαδικασίαν προσευχόμενος.

Ακολούθησε ο δή μιος, αφού του αφήρεσε το εγκόλπιον, το εξωτερικόν ράσον, το κομβολόγιον και ό,τι εύρεν επ' αυτού, διέταξε ρωμαλέον αχθοφόρον να τον σήκωση επί των ώμων του, ο ίδιος δε αναβάς επί κλίμακας περιέ βαλε τον τράχηλον του πατριάρχου δια βρόχου και αφήκεν αυτόν μετέωρον. Μετ' ολίγας στιγμάς περί την 3ην μ.μ. παρέδιδε το πνεύμα ο εθνομάρτυς πατριάρχης, άγων το 76ον έτος της ηλικίας του.

Οι παριστάμενοι Τούρκοι και Εβραίοι ελιθοβόλουν το αιωρούμενον λείψανον προ του οποίου διήλθαν όχι μόνον ο μέγας βεζύρης αλλά και ο ίδιος ο σουλτάνος Μαχμούτ, κατά διαταγήν του οποίου το λείψανον έμεινεν εκεί επί τρεις ημέρας κρεμάμενον και φέρον επί του στήθους το φιρμάνιον περί της εις θάνατον καταδίκης. Κατά το φιρμάνιον αυτό ο πατριάρχης Γρηγόριος εθεωρήθη καθ' όλα τα φαινόμενα συμμέτοχος της Επαναστάσεως, διότι κατήγετο εκ Πελοποννήσου, όπου αυτή εξερράγη».Ταυτοχρόνως ο σουλτάνος διέτασσε τον φόνον και άλλων αρχιερέων, των οποίων υπωπτεύετο την δράσιν. Ο διαδεχθείς τον Γρηγόριον εις τον οικουμενικόν θρόνον Ευγένιος εις μάτην προσεπάθησε να εξαγοράση και θάψη το λείψανον του εθνομάρτυ ρας.

Την 13 Απριλίου το λείψανον παρεδίδετο αντί 800 γροσίων εις Εβραίους, οι οποίοι χαιρεκακούντες έσυρον αυτό δια των οδών της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι της παραλίας του Κερατίου κόλπου, όπου το έρριψαν εις την θάλασσαν αφού του προσέδεσαν ογκώδη λίθον. Αποκοπέντος όμως του κρατούντος τον λίθον σχοινιού, το λείψανον επέπλευσε και γενόμενον αντιληπτόν υπό του Κεφαλλήνος Μαρίνου Σκλάβου, πλοιάρχου του υπό ρωσσικήν σημαίαν πλοίου «Άγιος Νικόλαος», ανεσύρθη την 16ην Α­πριλίου».

Η τραγωδία έκλεισε με την επονείδιστη εβραϊκή πράξη της αγοράς του πτώματος του Πατριάρχου. Σημειώστε ότι για το ανοσιούργημα συνεστήθη εικοσαμελής εβραϊκή επιτροπή! η οποία κατώρθωσε να πάρη αυτή το πτώμα του Πατριάρχου κι όχι ο Πατριάρχης Ευγένιος, που πλήρωσε για να το θάψη.Η ίδια τύχη περίμενε τον Αρχιεπίσκοπο Αίμου Κύριλλον, τον Αρχιεπίσκοπον Εφέσσου Ευγένιον, τον Αρχιεπίσκοπον Ανδριανουπόλεως Δωρόθεον, εκατόν ογδοήκοντα πέντε εξάρχους και ηγουμένους και άγνωστος αριθ μός ιερέων εδολοφονήθησαν, εξ αίτιας των εβραίων. Και ενώ όλες οι ιστορίες περιγράφουν το φρικιαστικό τέλος του Πατριάρχου επαναλαμβάνω ότι μόνο στα Ελλη νικά σχολεία δεν διδάσκεται η αλήθεια.

Για παράδειγμα στην «Ελληνική Ιστορία των νεωτέρων χρόνων» (έκδ. «Οργανισμού Εκδόσεως Σχολικών βιβλίων» της ΣΤ' δημοτικού, σελ. 69) «ιστορικοί συγγραφείς» Ν. Διαμαντόπουλου και Α. Κυριαζόπουλου, χωρίς ντροπή αποσιωπούν τελείως τον ρόλο των εβραίων. Γιατί; Παρακάτω στο ίδιο κεφάλαιο γράφουν ότι «η λαϊκή μούσα θρηνώντας το θά νατο του Πατριάρχη μοιρολογάει» και παραθέτουν το λαϊ κό μοιρολόϊ με τους στίχους «Εκεί που ελειτούργαε κι ευλόγαε το γένος - πλακώνουν οι Γενίτσαροι και οι Οβρηοί αντάμα»!Οι ιστορικοί και η λαϊκή μούσα μιλούν για «Οβρηούς», αλλά τα σχολικά βιβλία τους έχουν δώσει συγχωροχάρτι. Γιατί;

Αναρίθμητοι ήσαν οι Ιεράρχες της Ορθοδοξίας για τον φόνο των οποίων ευθύνονται οι Ιουδαίοι. Επώνυμοι και ανώνυμοι Έλληνες ιερείς σκοτώθηκαν από τους εβραίους, με βασανιστήρια φριχτά.

Ακόμη και επί Βυζαντινής Αυτοκρατορίας οι Ιουδαίοι όταν τους δινότανε η ευκαι ρία σφάζανε τους ιερείς μας και κατόπιν που οι Αυτοκρά τορες τους τιμωρούσαν παρεπονούντο, ότι τάχα τους κα ταδιώκουν. Φέρνω για παράδειγμα τον Πατριάρχη Αντι οχείας Αναστάσιον (609). Οι εβραίοι τον έπιασαν και α κούστε τι του έκαναν, όπως το περιγράφει η Εγκυκλο παίδεια ΗΛΙΟΣ (τόμος 2ος, σελ. 720, λ. «Αναστάσιος»):«απέκοψαν πρώτον τα απόκρυφα μέλη του και αφού τα έ θεσαν εις το στόμα του τον κατέκαυσαν ζώντα ακόμη»!!!

Η ΚΟΣΜΟΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΘΕΡΜΟΠΥΛΩΝ - 480

Η κοσμοϊστορική μάχη των Θερμοπυλών (καλοκαίρι του 480 π.Χ)
ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΛΕΟΣ


«Τεθνάμεναι γάρ καλόν ενί προμάχοισι
πεσόντα άνδρ' αγαθόν περί ήι πατρίδι μαρ-
νάμενον». (ΤΥΡΤΑΙΟΣ του Αρχεμβρότου, ζ΄αι. π.Χ.)


Απόδοση: «Έντιμο και ωραίον είναι να πε-
θάνει κάποιος πεσμένος μεταξύ των προμά-
χων, μαχόμενος και γενναίος άνδρας για την
Πατρίδα του».




Η πρώτη εκστρατεία των βαρβάρων της Ανατολής κατά της χώρας του Ανέσπερου Φωτός έληξε με συντριβή στον χώρο του Μαραθώνος την 13η Μεταγειτνιώνος (Αύγουστος) του έτους 490 π.Χ. Ο βασιλεύς των Περσών (και άλλων βαρβάρων) Δαρείος δίδει διαταγή αμέσως για τη δημιουργία νέας στρατιάς και αναλαμβάνει ο ίδιος την ηγεσία της εκστρατείας.

Το έτος 486 π.Χ. πεθαίνει ο Δαρείος και βασιλεύς αναγορεύεται ο γιος του Ξέρξης ο Α΄, ο οποίος συνεχίζει, από το 485 π.Χ. την προετοιμασία για την εισβολή στην Ελλάδα. Ο Ξέρξης, άστατος χαρακτήρας, ζηλόφθονος, εκδικητικός και έκλυτος στο ήθος του, είχε σύζυγό την Εσθήρ ( ναι! είναι η γνωστή Εσθήρ που διδάσκεται στην Παλαιά Διαθήκη, και ο σύζυγός της αναφέρεται ως Αρταξέρξης Β΄. Αρκεί να διαβάσει κάποιος το ομώνυμο βιβλίο της και ειδικότερα τα κεφάλαια Α΄, Δ΄, Ε΄!!) Σύμβουλος επίσης του Ξέρξη ήταν ο στρατηγός του και θείος της Εσθήρος, Μαρδόνιος ή Μαρδοχάϊ. Η Εσθήρ υπήρξε δεύτερη σύζυγος του Ξέρξη, αφού την πρώτη του νόμιμο σύζυγο Αστίν την χώρισε, λόγω του ότι δεν θέλησε να επιδείξει τα κάλλη της σε κάποιους καλεσμένους του. Ο Μαρδόνιος και η Εσθήρ ήσαν ιουδαϊκής καταγωγής, υποκινούσαν τον Ξέρξη εναντίον της Ελλάδος εκστρατείας, δολοφόνησαν τον Μακεδόνα πρωθυπουργό του Ξέρξη, τον Αμμάν και εξώθησαν τον Ξερξη σε εγκλήματα ακόμα και εναντίον άμαχων Ελλήνων! (βλέπε Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 11οςκαι Παλαιά Διαθήκη ''Εσθήρ'').

Άξια αναφοράς είναι και η αποκάλυψη του μυστικού της εισβολής των βαρβάρων (προετοιμασία, κάθοδος κλπ) στην Ιερά Ελλάδα, διότι στο επίκεντρο ευρίσκεται η πανέμορφη σύζυγος του Λεωνίδα, η βασίλισσα Γοργώ, κόρη του Κλεομένους. Μας αναφέρει λοιπόν ο Ηρόδοτος ( Ιστορία Ζ΄). Ζούσε στα Σούσα ο Δημάρατος, ο οποίος είχε εξορισθεί από τους Σπαρτιάτες για παλιότερους πολιτικούς λόγους. Μόλις όμως έμαθε για την προετοιμασία της εισβολής στην Ελλάδα, πήρε ένα πινακίδιο που δίπλωνε στα δύο, έξυσε κερί και εχάραξε την απόφαση του Ξέρξη. Κατόπιν, έλιωσε ένα κερί και το άπλωσε στα γράμματα. Έπειτα, παρ' όλο που μπορούσε να συλληφθεί, το έστειλε στην Σπάρτη. Το πινακίδιο εφαίνετο όμως σε όλους άδειο και οι Σπαρτιάτες απορούσαν, τί ήταν αυτό. Τότε, η Γοργώ είπε να ξυθεί το κερί, διότι θα υπάρχουν γράμματα χαραγμένα στο ξύλο! Έτσι σε λίγο έφευγαν αγγελιοφόροι στην υπόλοιπη Ελλάδα, για να ειδοποιήσουν για τον επερχόμενο κίνδυνο...

Μέσα σε όλα αυτά, ο Ξέρξης συγκεντρώνει ένα αμέτρητο συρφετό από τους πιο απίθανους λαούς της Ανατολής, για να εξολοθρεύσουν τον Ελληνισμό. Ο Ηρόδοτος στο Ζ΄ Βιβλίο ( Πολύμνια) της «Ιστορίας» του μας δίδει τον αριθμό 5.283.220 άνθρωποι!! Και μας αναφέρει ακόμα... σκύλους και υποζύγια! Το ναυτικό των βαρβάρων συγκέντρωσε περίπου 3.000 πλοία, εκ των οποίων περσικά ήταν τα 1.207. Οι βάρβαροι διέβησαν τον Ελλήσποντο μέσα σε μια εβδομάδα και αφού έκαιγαν και ρήμαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, στρατοπέδευσαν στην Τραχίνα της Μαλίδος ( κοντά στον σημερινό Γοργοπόταμο, στον Μαλιακό κόλπο ). Απέναντί τους έστεκε αγέρωχος ο Ιερός Ελληνικός Στρατός, ο οποίος αριθμούσε: α) 300 Λακεδαιμονίους και β) 700 Θεσπιείς. Κοντά δε στους προαναφερθέντες υπήρχαν και οι υπηρέτες-ακόλουθοί τους, οι οποίοι βεβαίως εμάχοντο κι εκείνοι, αυτό δεν πρέπει να το λησμονούμε, διότι αναφέρεται στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία (Πλούταρχο, Ξενοφώντα και άλλους).

Οι Έλληνες λοιπόν, ευρίσκονται στην περιοχή των Στενών, τα οποία λέγονται «Θερμαί Πύλαι». Αρχηγός των Ελλήνων είναι ο βασιλεύς της Σπάρτης, ο θρυλικός Λεωνίδας ο Α΄, γιος του Αναξανδρίδη και εξελέγη αρχιστράτηγος των Ελλήνων κατόπιν ομοφώνου γνώμης των στρατηγών μέσα σε πανηγυρισμούς και ενότητα, αφού είλκε την καταγωγή του κατ' ευθείαν εκ του Ηρακλέους ( Ηρόδοτος, Ιστορία Ζ΄, 204).

Δίπλα στον Λεωνίδα, αφού οι υπόλοιποι κατέβηκαν στον Ισθμό της Κορίνθου για να οργανώσουν τη δεύτερη περιοχή αμύνης, ίσταται η ηρωική και θρυλική μορφή του στρατηγού των Θεσπιέων, του Δημόφιλου. «Ορισμένοι είπαν στον Λεωνίδα να κατέβει προς την Κόρινθο. Εκείνος τότε, τους κοιτά και λέγει: - Μένω εδώ, μαζί με τους τριακόσιους»! Ο Δημόφιλος κρατά στο αριστερό του χέρι την περικεφαλαία, αγκαλιάζει τον Λεωνίδα, λέγοντάς του: «Λεωνίδα, ( παί του Αναξανδρίδου) μαζί σου και οι επτακόσιοι Θεσπιείς! Νομίζεις πως θα λάβεις μόνος σου την δόξα εδώ στις Θερμοπύλες;»Επικρατεί σιγή... Βουρκωμένος ο Λεωνίδας του απαντά με τρείς μόνο λέξεις: «Ετοίμασε το στράτευμα»! Ο Δημόφιλος τον χαιρετά. Ξεκινούν για το πεπρωμένο τους, δε φοβούνται, αφού πρέπει να υπερασπιστούν τα ιερά και τα όσια των Ελλήνων. Ο ήλιος δύει, δίδοντας μια εκπληκτική και μυστηριακή λάμψη στις ιερές εκείνες μορφές, που πηγαίνουν να λάβουν τις θέσεις τους. Η σκηνή είναι επιβλητική και κατανυκτική ταυτόχρονα. Ακόμα και ο Πέρσης ιστορικός Σαρασθαίος ( Βασίλειο Αχαιμενιδών, U. Dairner, 1863) που αντίκρυζε από ένα ύψωμα την σκηνή που προαναφέρθη, έγραψε: «Γονάτισα και δάκρυσα... που έβλεπα τα τέκνα των Ελλήνων να βαδίζουν εκείνη την δύση του ηλίου προς την θεϊκή μοίρα τους...»!

Το βράδυ παρουσιάζεται στην σκηνή του Ξέρξη ο ιππεύς, που πήγε να κατασκοπεύσει. Τον ρωτά ο βασιλεύς, τί κάνουν οι Έλληνες και ο ιππεύς αφήνει... παγωμένο τον Ξέρξη, λέγοντας: « Αστειεύονται, λούζονται και χτενίζονται»! Αιώνιοι Έλληνες...Ήλθαν λίγοι βάρβαροι, θα τους πολεμήσουμε, θα πέσουμε... αυτό είναι όλο! Ποτέ δεν δέχτηκε ο θάνατος πάλι τέτοια περιφρόνηση.

Η πρώτη μέρα ξεκίνησε με την επίθεση Μήδων και Κισσίων, αλλά οι νεκροί τους ήσαν εκατοντάδες και... υποχώρησαν ατάκτως. Το σκηνικό δεν αλλάζει επί τέσσερις ημέρες. Τα τμήματα των βαρβάρων συντρίβονται το ένα μετά το άλλο. Ο στρατός των Σπαρτιατών, συνεπικουρούμενος από τους γενναίους μαχητές Θεσπιείς, λειτουργεί με τέλειους στρατιωτικούς ελιγμούς. Οι αυτοματισμοί στις κινήσεις αυτών των ανδρών αποδεκατίζει τις έκπληκτες ορδές των Περσών, ακόμα και τα πιο επίλεκτα τάγματα του βασιλιά Ξέρξη. Απέναντί τους δεν βλέπουν πια ανθρώπους αλλά μια πανίσχυρη και αλάνθαστη πολεμική μηχανή να τους καταπίνει...

Ο Ξέρξης σηκώνεται τρείς φορές από τον θρόνο του. Ο Λεωνίδας είναι έμπροσθεν των ελληνικών τμημάτων μαζί με τον Δημόφιλο, και ο ένας ξεκουράζει με τον στρατό του εναλλάξ τους άνδρες του άλλου. Θυμωμένος ο βάρβαρος ηγεμόνας διατάζει να επιτεθούν οι λεγόμενοι «Αθάνατοι» με τον αρχηγό τους τον Υδάρνη. Μετά από λίγο διαψεύδουν το όνομά τους, αφού δεν σώζεται κυριολεκτικά κανείς τους! Οι Σπαρτιάτες σε αυτή την μάχη μετρούν ελάχιστες απώλειες και αυτοί συγκαταλέγονται μόνον στους τραυματίες. Η άριστη φυσική κατάσταση των Ελλήνων αλλά και η ατέλειωτη ψυχική τους δύναμη τους κρατά σε ετοιμότητα για ακόμα μία σύγκρουση. Ο Ξέρξης, για να μην δώσει στον Λεωνίδα χρόνο για ανασύνταξη, ρίχνει στη μάχη των στενών και άρματα με καμήλες, τα περίφημα Λιβυκά. Το αποτέλεσμα είναι ξανά οικτρό για αυτούς και τότε θεριεύει το μίσος του Ξέρξη εναντίον του Λεωνίδα. Το απόγευμα του αποστέλλει κήρυκες με νέα επιστολή μα η απάντηση είναι πάντοτε η ίδια: « Πάλιν δε του Ξέρξου γράψαντος: πέμψον τα όπλα, αντέγραψε: Μολών λαβέ »! Απόδοση: Πάλι δε όταν έγραψε ο Ξέρξης «στείλε τα όπλα σου σ'εμένα», απάντησε: έλα εσύ να τα πάρεις! Ο Πέρσης στρατηγός μένει άναυδος και λέγει στον Λεωνίδα πως είναι πια αρκετά πλησίον τους. Ο Λεωνίδας του απαντά ότι «και εμείς τότε είμαστε πλησίον σας»! Παρόμοια σκηνή διαδραματίζεται σε μια πηγή, όταν συναντήθηκαν οι περίπολοι των Ελλήνων και των Περσών. Ο Πέρσης περιπολάρχης λέγει στον ¨Έλληνα Διηνέκη ότι « αύριο θα σας ρίξουμε τόσα βέλη, όπου και ο ήλιος ακόμα θα σκεπασθεί». Ο Διηνέκης ατάραχος, περιφρονητικά του απαντά: «Έτσι είναι καλύτερα, με τέτοιον ζεστό ήλιο, θα πολεμήσουμε υπό σκιάν»!...

Η νύχτα που ήλθε, είναι όμως και η τελευταία. Τη νύχτα εργάζονται οι δόλιοι και η ιστορία δυστυχώς γράφεται και με την προδοσία. Ο πανούργος βοσκός Εφιάλτης ή Επιάλτης, παρουσιάζεται στον Ξέρξη, δείχνει ένα μονοπάτι, που διασπά εύκολα τις ελληνικές γραμμές και η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει. Οι ¨Έλληνες, την ίδια στιγμή, τέλειοι μαχητές, άριστοι σε μάχες κατά τμημάτων, λαμβάνουν ελαφρύ δείπνο και ακούνε από τον Μάντη Μεγιστία, τον Ακαρνάνα (ήρωας κι αυτός των Θερμοπυλών), τα μέλλοντα να συμβούν, χωρίς βεβαίως να φοβηθούν.

Ξημέρωσε... τα ιερά τέκνα της Ελλάδος παρατάσσονται με μεγαλοπρέπεια και ο Λεωνίδας τους λέγει ότι « το βράδυ Ο Πλούτων μας έχει πλούσιο δείπνο». Με το σύνθημα του βασιλέα ο Ιερός Ελληνικός Στρατός, γνωρίζοντας πως στην ασπίδα τους προστατεύουν όχι μόνο τους εαυτούς τους αλλά συζύγους, παιδιά, μια ολόκληρη πατρίδα, εφορμά στους τρομοκρατημένους βαρβάρους, οι οποίοι υποχωρούν, πέφτουν στη θάλασσα και πνίγονται. Κυριαρχεί μεγάλος πανικός! Ο μυθικός Δημόφιλος πέφτει, όχι γιατί νικήθηκε από εχθρικό δόρυ αλλά γιατί λύγισε από την εξάντληση... Ο βασιλεύς Λεωνίδας μάχεται σκληρά πάνω από το σώμα του Συνέλληνά του. Κάποια στιγμή ένα βέλος τρυπά το σώμα του, ύστερα κι άλλο... Πέφτει κι αυτός πάνω στο κορμί του Δημόφιλου. Την άμυνα των Ελλήνων συνεχίζουν να την υπερασπίζονται οι εναπομείναντες γενναίοι, δίπλα στα σώματα των αρχηγών τους. Στη συμπλοκή απαντούν με απαράμιλλη ηρωική αντεπίθεση και φονεύουν τους Πέρσες στρατηγούς Αβροκόμη και Υπεράνθη, αδελφούς του Ξέρξη. Σταματά ξαφνικά η μάχη και αποστέλλονται αγγελιοφόροι, οι οποίοι λέγουν το μήνυμα του Πέρση βασιλιά. «Σας στέλλω πολλά δώρα, σώστε την ζωή σας». Η απάντηση είναι καταπέλτης και δίνεται χωρίς δισταγμούς. « Είμεθα μαζί με τους αρχηγούς μας μέχρι και το τέλος μας»! Σε λίγο, οι Ψυχές όλων ανεβαίνουν στα ουράνια δώματα. Στις Θερμοπύλες έπεσε και ο τελευταίος Λακεδαιμόνιος ο Μάρων, γιός του Ορσιφάντου, ενώ από τους Θεσπιείς έπεσε τελευταίος ο Διθύραμβος του Αρματίδου Ο Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά, 225Ε,15) αναφέρει ένα περιστατικό μετά τον θάνατο του Λεωνίδα. Ο βάρβαρος Ξέρξης, γεμάτος μίσος και εκδίκηση, παρά το έθιμο των Περσών να τιμούν τους γενναίους αντιπάλους τους, όταν βρήκαν το ιερό σώμα του Βασιλέα, διέταξε να κόψουν το κεφάλι του και το σώμα του να το σταυρώσουν! Τόσο πολύ τους είχε ενοχλήσει, αλλά και τρομοκρατήσει το σώμα αυτό, πριν το εγκαταλείψει η αθάνατη και δοξασμένη ψυχή του Σπαρτιάτη Λεωνίδα...

Μετά την συντριπτική νίκη των συνασπισμένων Ελλήνων με αρχηγό τον Σπαρτιάτη Παυσανία στις Πλαταιές, 479 π.Χ., και την εκδίωξη των βαρβάρων από την Ιερά Ελλάδα, έγινε η περισυνέλεξη των αθανάτων εκείνων Θερμοπυλάχων και ετάφησαν εκεί ακριβώς όπου έγινε η μάχη. Ο Σιμωνίδης ο Κείος, ο μέγας επιγραμματοποιός, στην περίφημη επιτάφιο στήλη, έγραψε:

« Ώ ξείν, αγγέλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα τοίς κείνων ρήμασι πειθόμενοι».

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Η ΘΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΤΑ ΠΑΓKΟΣΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΧΗ

ΑΝΤΙΚΡΟΥΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

ΛΥΚΟΙ ΉΤΑΝ ΚΑΙ ΛΥΚΟΙ ΠΑΡΜΕΝΟΥΝ ΤΥΛΙΓΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΛΕΥΚΗ ΠΡΟΒΙΑ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ.

Hellenic Quest λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής
που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο
για τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους.
Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του
Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας..

Το πρόγραμμα παράγεται από τη μεγάλη εταιρία Η/Υ Apple, o Πρόεδρος της
οποίας Τζον Σκάλι είπε σχετικά: Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα
εκμάθησης της Ελληνικής, επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που

θα της επιτρέψει ν' αναπτύξει τη δημιουργικότητά της, να εισαγάγει
καινούριες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες απ' όσες ο
άνθρωπος μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει.

Με άλλα λόγια, πρόκειται για μιαν εκδήλωση της τάσης για επιστροφή του
παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων.

Άλλη συναφής εκδήλωση: Οι Άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα
στελέχη να μάθουν Αρχαία Ελληνικά επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή
σημασία για τους τομείς οργανώσεως και διαχειρίσεως επιχειρήσεων.

Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανών
ειδικών
ότι η Ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές
ικανότητες.

Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή
τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργανώσεως και διοικήσεως ..

Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρμάιν της
Καλιφόρνια να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της. Επικεφαλής του
προγράμματος τοποθετήθηκαν η γλωσσολόγος -Ελληνίστρια- Μακ Ντόναλι και οι
καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι.

Στον Η/Υ Ίμυκο αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας
μας όταν η Αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικούς
όρους, δηλαδή σαν γλώσσα είναι μόλις το 1/100 της δικής μας.. Στον Ίμυκο
ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα 4.000 αρχαίων Ελλήνων και το έργο
συνεχίζεται.

Μιλώντας γι' αυτό ο καθηγητής Μπρούνερ είπε: Σε όποιον απορεί γιατί τόσα
εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής
απαντούμε: Μα πρόκειται για τη γλώσσα των προγόνων μας. Και η επαφή μας μ'

αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας .

Οι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι ελληνικοί λεκτικοί τύποι
θα φθάσουν στα 90 εκατομμύρια, έναντι 9 εκατομμυρίων της λατινικής.
Το ενδιαφέρον για την Ελληνική προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων
πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται
ως νοηματική γλώσσα μόνον την Ελληνική. Όλες τις άλλες γλώσσες τις
χαρακτήρισαν σημειολογικές .

Νοηματική γλώσσα θεωρείται η γλώσσα στην οποία το σημαίνον, δηλαδή η λέξη,

και το σημαινόμενο, δηλαδή αυτό, που η λέξη εκφράζει (πράγμα, ιδέα,
κατάσταση), έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ σημειολογική είναι η
γλώσσα στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται ότι το αμ πράγμα (σημαινόμενο)
εννοείται με το αμ (σημαίνον).

Με άλλα λόγια, η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις
έχουν πρωτογένεια, ενώ σε όλες τις άλλες, οι λέξεις είναι συμβατικές,
σημαίνουν, δηλαδή, κάτι, απλώς επειδή έτσι 'συμφωνήθηκε' μεταξύ εκείνων
που
την χρησιμοποιούν.

ΟΛΕΣ οι λέξεις στην Ελληνική ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ, π.χ. η λέξη ενθουσιασμός = εν-Θεώ,

γεωμετρία = γη +μετρώ, προφητεία = προ + φάω, άνθρωπος = ο άναρθρων (ο
αρθρώνων λόγο).

Έχουμε δηλαδή αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, πράγμα ανύπαρκτο στις

άλλες γλώσσες. Τα πιο τέλεια προγράμματα Ίμυκος , Γνώσεις και Νεύτων
αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε
τέλεια σχήματα παραστατικής, πράγμα που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες
γλώσσες.

Και τούτο επειδή η Ελληνική έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την
αρμονική
γεωμετρική τους απεικόνιση.

Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα ΟΠΩΣ : τηλέ , λάνδη
=....LAND, ΓΕΩ...,νάνο, μίκρο, μέγα, σκοπό....ισμός, ΗΛΕΚΤΡΟ.....,
κυκλο....,
ΦΩΝΟ...., ΜΑΚΡΟ...., ΜΙΚΡΟ...., ΔΙΣΚΟ....., ΓΡΑΦΟ..., ΓΡΑΜΜΑ..., ΣΥΝ...,
ΣΥΜ....., κ.λπ..

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ : ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ C D = COMPACT DISK = ΣΥΜΠΑΚΤΩΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ

Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα «μη οριακή»,
δηλαδή
ότι μόνο σ' αυτή δεν υπάρχουν όρια και γι' αυτό είναι αναγκαία στις νέες
επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική και άλλες.

Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές
εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί
να προχωρήσει.

Γι' αυτούς τους λόγους οι Ισπανοί Ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η
Ελληνική ως η επίσημη της Ευρωπαϊκής Ένωσης διότι το να μιλά κανείς για
Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελληνική είναι σα να μιλά σε έναν τυφλό για
χρώματα.

Προωθήστε αυτό το μήνυμα! Όχι για λόγους σοβινιστικούς, Μα για να
μαθαίνουμε
σιγά-σιγά την αλήθεια !

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ ΛΥΡΑΥΛΟΣ

ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ:
ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
www.lyravlos.gr www.korinthia.gr ΛΥΣΙΠΠΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ
Τα μέλη
του «ΛύρΑυλου»
Ελένη Δάβου: τραγούδι, απαγγελία.
Μιχάλης Στέφος: τραγούδι, κρουστά, κοχύλια.
Χριστίνα Σιάκη: λύρα, πανδουρίς.
Όλγα Στέφου: λύρα, βάρβιτος, σαντούρι.
Παναγιώτης Στέφος: αρχαία κιθάρα,
λύρα, σύριγξ, κoχύλια, δίαυλος, άσκαυλος.
Τι είναι ο ΛύρΑυλος;
Ο ΛύρΑυλος είναι το Σύνολο Αρχαιοελληνικής Μουσικής
που δημιούργησε ο επί σειρά ετών κορυφαίος μουσικός
της Ε.Λ.Σ., της Κ.Ο.Α. και της Ορχήστρας των Χρωμάτων,
ερευνητής και κατασκευαστής αρχαιοελληνικών οργάνων
Παναγιώτης Στέφος. Το σχήμα έχει αναγνωριστεί τόσο στην
Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό για το έργο του, το οποίο έχει
καλλιτεχνική, εκπαιδευτική και ερευνητική διάσταση. Από
το «Μέγαρο Μουσικής Αθηνών» και την «Όπερα της
Βαρσοβίας», από το «Φεστιβάλ Παλαιάς Μουσικής» στην
Στοκχόλμη και την «Corcoran Gallery» στην Ουάσιγκτον
έως την συνεργασία με την «Κρατική Ορχήστρα Αθηνών»
στο πλαίσιο των Πρώτων Ελληνικών Μουσικών Γιορτών,
τις εκδηλώσεις του Υπουργείου Πολιτισμού «Μουσών
Δώρα» στις Βρυξέλες, την συμμετοχή στις εκδηλώσεις της
Ολυμπιάδας και τα Πανεπιστημιακά ιδρύματα όπως : Boston
University, Sorbonne, Ιόνιο Πανεπιστήμιο, Πανεπιστήμιο
Ιωαννίνων, αλλά και με τις 500 μουσικές παραστάσεις
εκπαιδευτικής κατεύθυνσης με τίτλο «Με όχημα τη μουσική
ταξιδεύουμε στην Αρχαία Ελλάδα» που παρακολούθησαν
χιλιάδες μαθητές από όλη τη χώρα, ο ΛύρΑυλος έχει ταυτιστεί
ως η πιο τεκμηριωμένη προσπάθεια ανάδειξης & προβολής
της πλούσιας Αρχαιοελληνικής Μουσικής Κληρονομιάς.
ΛύρΑυλος
ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ
Συναυλία Αρχαιοελληνικής Μουσικής
“Με όχημα τη μουσική ταξιδεύουμε
στην αρχαία και νεότερη Ελλάδα”
Η διαχρονικότητα της ελληνικής μουσικής
απ’ την αρχαιότητα ως τις μέρες μας
Αρχαία Κόρινθος – Ναός Οκταβίας
24 ΙΟΥΛΙΟΥ 2009
9:00 μ.μ.
Ο Νομάρχης
Νικ. Ταγαράς
Ο Πρόεδρος
Απόστολος
Παπαφωτίου
ΛύρΑυλος
ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
1) Πρώτο στάσιμο του Ορέστη. ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ
Τραγωδία του Ευριπίδη, 5ος αι.π.Χ.
Πρόκειται για μουσικό κείμενο σωζόμενο
σε θραυσματική μορφή, μια μεταγραφή που
χρονολογείται στο 200 περίπου π.Χ. η οποία διασώζεται
σε πάπυρο. Ο Ευριπίδης, όπως εξάλλου και οι περισσότεροι
ποιητές του αρχαίου δράματος, έγραφε ο ίδιος μουσική για τα
έργα του.
2) Ύμνος στη Νέμεση.
Μεσομήδης, 2ος αιώνας μ.Χ. Ο Μεσομήδης ήταν μουσικός
από τη Κρήτη, επίσημος μάλιστα συνθέτης του αυτοκράτορα
Ανδριανού. Σε μας έχουν φτάσει τέσσερα κιθαρωδικά
έργα του (για φωνή και έγχορδα.) Ο ύμνος αυτός είναι
αφιερωμένος στην κόρη της θεάς Δίκης, τη Νέμεση.
Χαρακτηρίζεται από ζωηρό και αυστηρό ρυθμό που
συμβαδίζει με το περιεχόμενο του ποιητικού κειμένου και
ταιριάζει ιδανικά ως δοξαστική επίκληση σε μια θεά που
προκαλεί δέος και σεβασμό.
3) Κιθαριστικός Νόμος.
Αυτοσχεδιασμός στην κίθαρι: Π. Στεφος
Ως «νόμος» χαρακτηριζόταν μια μουσική σύνθεση υψηλών
απαιτήσεων και αυστηρών προδιαγραφών που έπρεπε
να τηρούνται απαρέγκλιτα. Στην προκειμένη περίπτωση
είναι ένα ειδικό μουσικό κομμάτι που επιβαλλόταν στους
δεξιοτέχνες μουσικούς να ερμηνεύουν στα «Πύθια»,
γνωστούς μουσικούς αγώνες της αρχαιότητας.
4) Πρωτοχριστιανικός ύμνος στην Αγία Τριάδα.
Από τον πάπυρο της Οξυρύγχου του 3ου μ.Χ. αιώνα, σε
αρχαιοελληνική αλφαβητική σημειογραφία.
5) Επιτάφιος του Σεικίλου. (1ος αι. μ.Χ.)
Αν και ανήκει στο είδος των τραγουδιών που
ονομάζονται «σκόλια», τραγούδια
του κρασιού, πρόκειται για
ένα μικρό, περιεκτικό
όμως, σχόλιο
πάνω στην
ευζωία.
Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι βρέθηκε
αποτυπωμένο σε κιονίσκο που λειτουργούσε ως ταφική στήλη.
6) Βέλος. Ποίηση: Ανακρέοντας 5ος αιώνας π.Χ.
Στο ύφος της παρακαταλογής. Ο όρος αποδίδεται στον
Αρχίλοχο και σημαίνει απαγγελία με συνοδεία μουσικής.
7) Πρώτος Δελφικός Ύμνος. Αθήναιος 127 π.Χ.
Αφιερωμένος στον θεό Απόλλωνα.
Πρόκειται για έργο που « διδάχτηκε » στους Δελφούς το
127 π.Χ. (ύστερη ελληνιστική περίοδος) και εγγράφηκε σε
εξωτερικό τοίχο του θησαυρού των Αθηναίων. Φυλάσσεται στο
μουσείο των Δελφών.
8) Απόλλων και Μαρσύας. Μουσική: Χ.Σιάκη
9) Για ν’ άρθουν. Ποίηση: Κ. Καβάφης, μουσική: Π. Στέφος
10) Ύμνος στη Μούσα. Μεσομήδης, 2ος αιώνας μ.Χ.
11) Του γάμου. Μουσική: Π. Στέφος
12) Μακεδονικό.*
13) Σμυρναίικο.*
14) Νεκρός Άδωνης. Ποίηση: Βίωνας 2ος αιώνας π.Χ.
15) Παν. Από τον «Αίαντα» του Σοφοκλή. Μουσική: Π. Στέφος.
Τα σωζόμενα μουσικά κείμενα δεν περιλαμβάνουν ένα
σημαντικό κομμάτι της αρχαιοελληνικής μουσικής που είχε
σχέση με τη βακχική λατρεία, μουσική με έντονο διονυσιακό
χαρακτήρα. Σε αυτό το κομμάτι, αφιερωμένο στον τραγοπόδαρο
θεό Πάνα, γίνεται μια προσέγγιση αυτού του ύφους.
* Παραδοσιακά κομμάτια
που διασώζουν ρυθμικά και
μελωδικά στοιχεία από την
αρχαιοελληνική μουσική.
Έρευνα, ενορχηστρωτική
επιμέλεια και κατασκευή
οργάνων από τον Π. Στέφο.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑTO