Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

PITAGORA - PITAGORISMO - OMACOEION

ELEFTHERIOS DIAMANTARAS

Ricercatore - Medditatore

di Storia e di filosofia


ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ - ΠΥΘΑΓΟΡΙΣΜΟΣ - ΟΜΑΚΟΕΙΟΝ

PITAGORA - PITAGORISMO - OMAKOEION

Presentazione di Blasco Mucci, direttore responsabile deIl ''Laboratorio''. Anderson il creatore del primo Statuto e dei Rituali dichiara che le nostre radici ed i principi sono basati su gli antichi Misteri, le Scuole e gli antichi filosofi greci come Pitagora, Socrate, Platone, Aristotele e gli Ionici. Il nostro carissimo colaboratore greco riassume, a grandi linee, le lezioni che ricevevano gli Akousmatikoi. gli ascoltatori (nella scuola di Pitagora le persone accolte per un periodo di prova). Il Maestro parlava loro per enigmi - Αινίγματα:


È un crimine tirare i sassi contro le fontane. La fontana dà generosamente la sua acqua chiara a tutti, senza discriminazioni o interesse. L'iniziato deve fare lo stesso. Non bisogna mostrarsi ingrati verso coloro che illuminano il popolo, che servono i loro simili con i consigli della loro saggezza; rispettiamo dunque i nostri maestri perché sono i nostri benefattori.

Non mangiare con la sinistra. La sinistra, per gli antichi, era la mano del’'imperfezione, dei profitto disonesto. Non accettiamo dunque nulla che provenga da una fonte impura.

Non attizzare il fuoco con la spada. Non eccitiamo un essere in collera, ma piuttosto calmiamolo con parole dolci o con. soave armonia. La collera è una malattia che l'armonia può guarire, ristabilendo l’ordine turbato.

Non portare l'immagine di un Dio su un anello. Bisogna saper tacere e non parlare a tutti gli argomenti elevati. Non gettiamo ai porci le perle dell'iniziazione.

Semina la malva senza mangiarla. Sii dolce con gli altri ma non con te stesso.

Non spezzare il pane. Non essere avaro. Gli antichi dividevano il pane in quattro parti, con una croce intagliata al centro. Diamo agli sfortunati con larghezza e non con parsimonia.

Allontana da te la spada affilata. Evita i violenti, i collerici, i maldicenti.

Onora la toga, lo scanno, il Ternario. Rispetta la gerarchia, l'autorità legittima, l'armoniosa organizzazione del mondo.

Infine, segnaliamo che gli universalmente noti Versi Aurei si aprono con l'invito a riconoscere la gerarchia che domina il mondo e alla quale il Fratello massone deve rendere il giusto omaggio. Prima d'ogni altra cosa, rendi agli Dèi immortali il culto consacrato; rispetta Colui che protegge i giuramenti e gli eroi pieni di nobiltà. Onora infine gli spiriti sotterranei offri loro i sacrifici tradizionali.

Pitagora – Omakoeion – Pitagorismo:
Πυθαγόρας - Ομακοείον - Πυθαγορισμός

Quando Pitagora arrivò a Crotone, con le sue parole provocò tale impressione, che la gente veniva da tutti i paesi vicini per ascoltarlo. Si afferma che il suo primo discorso pubblico sia stato frequentato da oltre 2000 persone. Affascinati dalle sue parole, i primi ascoltatori avevano deciso di non tornare alle loro terre d’origine, ma di restare con le loro donne ed i figli, vicino a lui. Costruirono una grande casa che l’avevano chiamata Omakoeion, (che significa in greco: vedere e udire solamente, in altre parole tacere), in modo che tutta la squadra potesse seguire l’insegnamento in assoluto silenzio. Avendo accettato alcune disposizioni legislative ed ordini di Pitagora come divine ipoteche, restavano con concordia e si comportavano con armonia con tutti gli studenti e epeffimumeni macarizomeni – επευφημούμενοι μακαριζόμενοι approvati dai luoghi circostanti. La proprietà e l’uso di questa casa era comune per tutti, (tra gli amici tutto è comune – κοινά τά των φίλων– ) e consideravano Pitagora un dio.

L’organizzazione della fratellanza pitagorica
Η οργάνωση της πυθαγορείου αδελφότητας

All’interno della comunità Pitagorica d’Omakoeion, tra gli altri insegnamenti Pitagora preparava la perfezione delle anime degli allievi, con l’assistenza della musica suonando la Lira e salmeggiando versi Orfici, Omerici, Issiodici e proprie composizioni per uso terapeutico per alcune malattie, per purificare l’anima, tranquillizzare la mente e guarire il corpo. A tutti i nuovi che arrivavano a lui per partecipare alle lezioni, presentava il primo rigoroso test. Chiedeva di sapere come si comportavano con i genitori, i parenti e con le loro compagnie. In più quali erano i propri desideri ed il comportamento tra gli amici, come passavano tutta la giornata, che cosa provocava loro gioia e la tristezza. Esaminava le risate, il silenzio, le loro discussioni, il corpo, come camminavano la fisionomia. Da queste esterne osservazioni naturali lui era in grado di capire le invisibili caratteristiche delle loro anime. Tra quelli che si presentavano all’Omakoeion per essere ammessi, selezionava i più capaci di eseguire la didascalia. Cominciavano le lezioni isolate per tre anni, per provare la loro serietà e lo zelo per la conoscenza, ed in più di essere ben preparato, ogni studente, e di non stimare gli inutili onori. Nessun allievo aveva la possibilità di vederlo e parlare con lui .Potevano solamente udirlo, e questo per determinare la consistenza del reale desiderio d’imparare – filomatheia – φιλομάθεια anche per preparare adeguatamente i nuovi studenti di non chiedere le vane ed inutili onoranze.

Dopo seguiva lo stadio del tacere che durava cinque anni, per allinearsi con le prove della continenza, in pratica del controllo della lingua e della mente. Nello stesso tempo, dovevano astenersi da ogni cibo empsyco – έμψυχο carni e persino alcuni altri alimenti d’origine bestiale, che evitavano la purificazione dell’anima e la purezza del pensiero. Dietro il sipario sentivano Pitagora, ma non lo vedevano e per parecchio tempo partecipavano alle lezioni ascoltando solamente. Durante questo periodo di prove, tutto quello che avevano era comune e l’amministrazione la tenevano i compagni che avevano dimostrato di esserne capaci. Durante l’intera durata del periodo delle prove, imparavano ad astenersi dal vino, dal mangiare e a dormire poco e leggermente e a rifiutare la fama e la ricchezza umana ed altre cose simili. Imparavano ad avere rispetto per i più grandi, mentre con quelli che avevano la stessa età – synomilikous – συνομήλικους a stare insieme nello stesso modo abbandonando l’orgoglio. Per rafforzare i caratteri dei giovani li favoriva nell’occuparsi con progetti superiori ed etici senza invidia, e incitava i più giovani di comportarsi amichevolmente tra loro e pure con gli animali in una maniera equa e naturale. Quelli che erano considerati idonei a prendere e condividere le teorie di Pitagora, erano valorizzati per la vita che seguivano e per il loro comportamento. Dopo cinque anni di silenzio, diventavano interni – esoterici - esoterikoi – εσωτερικοί ed erano nominati compagni. Dopo di questo i compagni potevano vedere ed essere direttamente istruiti da Pitagora, di mangiare e dormire poco, di non stimare gli onori umani e la ricchezza. Imparavano ad avere puro rispetto verso i più anziani e convivere con gli altri studenti in un modo semplice, chiaro e puro, e guidare i neofiti con la virtù e con l’etica.

Gli akousmatikoi ακροαματικοί (ascoltatori, gli ascoltatori) nella scuola di Pitagora le persone accolte per un periodo di prova quando erano negati in questo periodo di tempo, ritiravano la loro proprietà al doppio del valore da quello che avevano depositato ed andavano via da Omakoeion. Inoltre come fossero morti, alzavano – ypsonan – ύψωναν una tomba chiamata “gli Omakooi” e quando gli incontravano più tardi, erano trattati come fossero morti, e proclamavano la famosa parola apethanan – sono morti – απέθαναν. Perché avevano abbandonato le lezioni perdendo la didascalia per il cui tramite potevano diventare migliori, onesti e più etici. Disorganizzati, incompleti e sterili erano considerati quelli che presentavano difficoltà nell’apprendimento. Allo stesso modo, era considerato morto pure chiunque trasmetteva la Conoscenza – Γνώση pitagorica – ai profani che non erano iniziati ed istruiti. Era obbligatorio eseguire diversi corsi per conseguire un bagaglio adeguato di conoscenze teoriche e pratiche e per lungo tempo per poter capire la pratica della purificazione – katharseos – καθάρσεως της ψυχής dell’anima.

Pitagora insegnava che non era logico e giusto di offrire a chiunque la conoscenza, pure a quelli che per caso la avevano trovata, e tutto quello che con tanto studio e sforzo nel lungo tempo, avevano potuto acquisire gli studenti. La stessa cosa succedeva pure nei misteri delle Divinità Eleusine,Ελευσίνιες Θεότητες svelare il segreto ai profani comportava la punizione della pena di morte. Si richiedeva parecchio tempo per respingere la sporcizia morale che si trovava all’interno delle anime ignoranti, e molto tempo per accettare e capire la didascalia del Maestro. Pitagora credeva che con il fuoco, con il ferro ed a qualsiasi altro metodo fosse stato necessario, per pulire da ogni persona le profonde radici ed innaturali desideri, le passioni e le cattive abitudini – exeis - έξεις, poi l’anima sarebbe liberata da tutte le cattiverie. Dopo di questo e con la giusta pedagogia potevano essere piantate cose utili. La coltivazione dell’anima era stata quindi necessaria molto prima di accettare le ragioni della filosofia.

Pitagora separava – echorize –εχώριζε gli studenti secondo l’interno valore di ciascuno. Poiché gli studenti non avevano lo stesso livello scolastico, didattico e la stessa natura, non era giusto ed equo partecipare alle stesse lezioni – akroamata – ακροάματα quindi diffondeva e comunicava la conoscenza differentemente ai suoi allievi secondo il grado d’adattamento di ognuno, ed offriva a tutti l’assistenza – evergesia – εχώριζε quando possibile, tenendo però l’analogia di giustizia nella didattica. Alcuni li chiamava Pythagoreious – Πυθαγορείους – ed altri Pythagoristes – Πυθαγοριστές – (qui Giamblico confronta con le denominazioni attico e attikist Αττικός και Αττικιστής ). Ed una parte di questi gli nominava – anekyrixe – ανεκήρυξε “veri” e gli altri “zelati”-ζηλώτές dei primi. Per impostare la proprietà tra i pitagorici aveva fissato d’essere tutti in comune e convivere insieme per tutta la durata dell’apprendistato.

Una distinzione quindi due tipi di studenti al Omakoeion
Ένας διαχωρισμός ήτοι δύο τύποι μαθητών στο Ομακοείον

1) Gli studenti, chiamati ascoltatori anche synontes – συνόντες – akousmatik-ακουσματικοίi, questi erano esterni o i di “fuori” e non erano considerati autentici Pytagorici. I matematici dichiarano che le teorie di questi non provenivano da Pitagora ma dall’Ippasso di Krotone o dal Metapontio. Raccontavano che la filosofia di loro erano parole senza prove e spiegazioni, ma mandati, “che si deve fare cosi”. Perseguivano di mantenere come dogma divino, quelli che insegnava Pitagora e saggio calcolavano quello che manteneva e praticava di più la filosofia pitagorica. La maggior parte degli ordini filosofici pitagorici che ci sono salvati sino ai nostri giorni, provengono in realtà dalla didascalia degli akousmatikoi.

2) Compagni, erano pure nominati famigliari, diffusori e matematici. Questi erano stati gli “interni” gli autentici pitagorici distinti come politici, economici e giuridici. Ogni sera avevano come preghiera l’autognosia, -il famoso termine Delfico - Δελφικό: “Conosci tè stesso”, Gnothi s’ afton – Γνώθι σ’ αυτον’. In altre parole si presentavano e si esaminavano loro stessi con la trilogia: Che cosa ho trasgredito? Cosa ho detto? Cosa dovevo fare e non ho fatto? Studiavano – Entryfousan – εντρυφούσαν tutte le scienze, la filosofia era nota, ma la matematica, la geometria e specialmente con la geometria celeste era più nota e più esaminata. La loro intera ed interna filosofia non è stata salvata tutta, ma da quello che noi sappiamo siamo sicuri, che conteneva uno studio molto ampio e profondo per molte scienze e specialmente la matematica, la geometria, la filosofia e la medicina.


Eleftherios Diamantaras

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ - Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ
Ο ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ


Υπό
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑ
Ερευνητού - Μελετητού
Ιστορίας – Φιλοσοφίας




Η Ελληνική διανόηση, από τα πανάρχαια χρόνια παρατήρησε και εξέτασε με σεβασμό και με δέος τα φαινόμενα και τις εκφάνσεις της φύσεως, διότι με την πρώιμο λογική της προσέγγισε και ερεύνησε το θείον, το οποίο, ανέλυσε και εξέφρασε με τον τέλειο νοηματικό της λόγο.
Με την πάροδο των αιώνων, δημιούργησαν μία ανώτερη μονοθεϊστική θεολογία και μία πολυμερή εκφραστική λαϊκή θεολογία, η πρώτη για τους ολίγους τους ταγούς και τους ικανούς, που θα μπορούσαν να την κατανοήσουν, να την σεβαστούν, να την διαφυλάξουν και να την μεταδώσουν στους επιγενόμενους. Αυτή την εκπροσωπούσαν οι λειτουργοί των Μυστηρίων και των Μαντείων, ενώ την άλλη που ήταν για όλο τον λαό, την διακονούσαν και την εκτελούσαν περιοδικά οι εκάστοτε εκλεγμένοι εκπρόσωποι της πολιτείας.
Αυτή η πραγματικότης, είναι και η μεγάλη διαφορά του Ελληνικού ερευνητικού πνεύματος, της λογικής προσεγγίσεως και της ερμηνείας των πάντων και όχι της αλογίστου δογματικής τάχα αποκαλυπτικής και σωτηριολογικής πίστεως, που εκφράζεται από μία μικρά καταπιεστική μερίδα κληρονομικών και προνομιούχων εκπροσώπων του θείου επί της γής.
Από το σύνολο του υλικού που χρησιμοποιεί η επιστημονική έρευνα, από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα, δεν προκύπτουν ιστορικά δεδομένα για την ζωή και την δράση του Σωκράτη, είναι ελάχιστα τα εξακριβωμένα και αναντίρρητα στοιχεία, που είναι απαραίτητα για να θεμελιωθεί η ιστορική επιστήμη. Για αυτό η φυσιογνωμία του Σωκράτη παραμένει πάντα για τους ερευνητές, ένα αίνιγμα προς λύση.
Ενώ αντίθετα έχομε πλούσια και με ποικιλία την Σωκρατική παράδοση, έτσι μπορούμε αβίαστα να ισχυριστούμε, ότι έχομε έναν θρύλο, που τον έπλασαν και μας τον παρέδοσαν οι θαυμαστές του, κυρίως οι μαθητές του, οι επικριτές τους ακόμα και οι κατήγοροι του. Ο κυριότερος λόγος που δεν έχουμε, εξακριβωμένο υλικό, είναι γιατί ο Σωκράτης «ουδέν έγραψε».
Την Θεολογία, το Δαιμόνιον και την Αθανασία της Ψυχής κατά την Σωκρατική αντίληψη τα γνωρίζουμε, από τα έργα των μαθητών του, καθότι είναι γνωστό ότι ο ίδιος δεν άφησε γραπτά κείμενα, διότι δεν βρήκαμε κανένα έργο του και δεν αναφέρεται επίσης κανένα έργο του από άλλους αρχαίους συγγραφείς. Οι μαθηταί του, που αναφέρονται στο έργο του είναι κυρίως ο Πλάτων και ο Ξενοφών,
2

o Πλάτων με τους θαυμάσιους διαλόγους του και τα πεζά του έργα έχει καταστήσει τον διδάσκαλό του αθάνατο και μέγιστο των φιλοσόφων. Ο δεύτερος είναι ο παρεξηγημένος Αθηναίος ευπατρίδης, στρατηγός, πολιτικός, συγγραφέας και ιστορικός Ξενοφών.
Ο πρώτος έχει επηρεασθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από το έργο του Σωκράτη, αλλά και ο ίδιος σαν μεγάλος φιλόσοφος, έχει επηρεάσει το έργο του Σωκράτη, με κάποια δικά του, έστω και δευτερεύοντα στοιχεία, βασισμένα στις δικές του θεολογικές και φιλοσοφικές ιδέες, όμως σε γενικές γραμμές στα αθάνατα έργα του καταγράφονται αυτούσιες οι θέσεις του διδασκάλου του. Αυτό γίνεται αντιληπτό μόνο από τους βαθείς γνώστες και μελετητές του Σωκρατικού έργου.
Με μεγαλύτερη ακρίβεια αποδίδει την Σωκρατική διδασκαλία ο Ξενοφών, διότι σαν ρήτωρ, στρατηγός, ιστορικός και πολιτικός δεν ανέπτυξε δικές φιλοσοφικές θεωρίες, για αυτό τα έργα του αποτελούν εξίσου σημαντική πηγή για την μελέτη της ζωής και του όλου έργου του Σωκράτους.
Θα εξετάσουμε εν συνεχεία μερικά αποσπάσματα από τα έργα των μαθητών του Πλάτωνος και Ξενοφώντα, στα οποία χαρακτηριστικά και κατ’ επανάληψη αναφέρεται ο Σωκράτης στην ύπαρξη ενός και μόνον Θεού, που τον οδηγούσε και κατεύθυνε την πορεία της ζωής του.
Οι έννοιες του θείου και της αθανασίας της ψυχής, συναποτελούν την βάση της όλης Σωκρατικής διδασκαλίας, που επάνω σε αυτά στηρίχθηκαν πλείστα όσα φιλοσοφικά συστήματα, θεωρίες, κοινωνικά κινήματα και θρησκείες επί δύο χιλιάδες τετρακόσια χρόνια.
Θεολογία εννοιολογικά σημαίνει, λόγον περί του θεού ή των θεών, και στον Σωκράτη η θεολογία έχει όντος διττή υπόσταση, αναφέρεται το πρώτον στην ύπαρξη ενός Υπερτάτου Δημιουργού Θεού, και κατά δεύτερον στην ύπαρξη πολλών θεϊκών εκφάνσεων ή θεοτήτων τα οποία ενεργούν για την πρόνοια του ανθρωπίνου κόσμου. Η διάκριση μεταξύ του ενός θεού και των πολλών θεοτήτων, είναι θεμελιώδης σε όλη την Αρχαιοελληνική φιλοσοφία, αυτή η σημαντική φιλοσοφική θέση δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητή από τους ξένους κυρίως μελετητές, και αυτό έχει δημιουργήσει κατά καιρούς, σοβαρά προβλήματα αποδόσεως και στρεβλώσεως της όλης Σωκρατικής διδασκαλίας.
Μελετώντας και ερευνώντας καλλίτερα την ιστορία διαπιστώνουμε ότι, ο Σωκράτης ήταν βαθιά θρησκευόμενος, είχε πάρα πολύ δραστήριο πνεύμα και προσπαθούσε να κάνει τους ανθρώπους καλλίτερους, για το οποίο δήλωνε ότι είχε ειδική εντολή από τον ΘΕΟ. Ο Ξενοφών στα απομνημονεύματα του (Α΄α, 16) γράφει: « αυτός αεί περί τών ανθρώπων διελέγετο σκοπών, τι Καλόν, τί αισχρόν, τί ευσεβές, τί ασεβές, τί δίκαιον, τί άδικον, τί σωφροσύνη, τί μανία, τί ανδρεία, τί δειλία, τί πόλις, τ ί πολιτικός, τί αρχή ανθρώπων, τί αρχικός ανθρώπων;
Κατά τον Σωκράτη ο ΘΕΟΣ δεν φιλοσοφεί, γιατί κατέχει την σοφία, φιλοσοφεί όμως ο άνθρωπος, που η ύπαρξη του είναι πεπερασμένη. Πρώτος θεώρησε την ψυχή σαν την πραγματική ουσία του ανθρώπου και την αρετή, σαν αυτό που συμπληρώνει

3


την ανθρώπινη φύση, μέσα από την αναζήτηση και την βελτίωση της ψυχής. Αυτές οι εκφάνσεις είναι περισσότερο θείες παρά θεός, και αυτές μπορεί να τις προσεγγίσει ο άνθρωπος μόνο με τον καθαρό ΝΟΥ του, που τον αποκαλεί θείο.
Έτσι πολύ ορθά δηλώνει ότι, ο νους είναι κατώτερος από την Πρωταρχική Θεότητα, όπως ακριβώς αυτό που είναι ενωμένο είναι κατώτερο από το ΕΝΑ, και το νοερό από τον νου και το έμψυχο από την ψυχή, και πάντοτε προηγούνται τα ποιο ενιαία από τα απλά, ενώ όλη η σειρά των ΟΝΤΩΝ καταλήγει στο ίδιο το ΕΝΑ.
Ο Σωκράτης στα έργα του Πλάτωνος και των άλλων συγγραφέων, χρησιμοποιεί κατά μεγάλο μέρος την έννοια του θείου στον ενικό αριθμό «ο ΘΕΟΣ» και δεν εννοεί έναν οιονδήποτε θεό από τις υπάρχουσες τότε «θεότητες» που τις έπλασε ο άνθρωπος κατά το δοκούν του, αλλά τον έναν Υπέρτατο Δημιουργό του σύμπαντος κόσμου, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση ή ομοιότητα με οιανδήποτε ανθρωπίνη ή άλλη πνευματική οντότητα.
Οι Προσωκρατικοί Ίωνες «Υλοζωισταί» φιλόσοφοι, έκαναν την πρώτη σοβαρή και λογική προσπάθεια προσεγγίσεως του θείου, που ήταν προσιτή στην ανθρωπίνη διάνοια, έτσι απεκάλεσαν την πρώτη και μοναδική δημιουργό δύναμη των πάντων τον θεό, από το ρήμα θέω, με διάφορα ονόματα:
Ο Αναξίμανδρος Άπειρον, ο Ηράκλειτος Έν Σοφόν, ο Πυθαγόρας ο Αριθμός, ο Ξενοφάνης Είς θεός, η Ελεατική σχολή το Όν , ο Αναξαγόρας ο Νούς, ο Εμπεδοκλής η Ιερά Φρήν, ο Δημόκριτος το Πάν, ο Πίνδαρος ο Μέγας Μάκαρ, ο Αριστοτέλης το Πρώτον κινούν ακίνητον. Εξ αυτών αβίαστα τεκμαίρετε ότι η αρχαία ελληνική φιλοσοφία – θεολογία ήταν μονοθεϊστική.
Οι Έλληνες με την λογική τους απέδειξαν ότι, η ύπαρξη και η δομή του σύμπαντος κόσμου για να λειτουργεί, πρέπει να υφίσταται μία υπερτάτη έλλογος δημιουργός δύναμη, που διέπει και κατευθύνει τα πάντα, που εκπροσωπεί μόνο το απόλυτο Αγαθόν, αλλά είναι άγνωστη ως προς την ουσία της, διότι είναι άναρχος, άπειρος, άχρονος, αγέννητος, ανώλεθρος και αϊδιος, διότι δεν έχει καμία σχέση ή συνάφεια με το κακό.
Ο Σωκράτης δεχόταν ότι ενεργούσε την διδασκαλία του κατ’ εντολήν του θεού, που το εξέφραζε με το «μαιείας ο θεός τε καί εγώ αίτιος». < Ο θεός με αναγκάζει να ξεγεννώ τους άλλους ( με την μαιευτική μεθολογία), αλλά με εμπόδισε να γεννώ ο ίδιος>.
Μοναδική αποστολή και έργο της ζωής του, το οποίο κατά τον Πλάτωνα, θεωρούσε σαν εντολή Θεού, και όχι των διαφόρων λαϊκών θεοτήτων, ήταν να κρίνει και να ελέγχει τον εαυτόν του και τους άλλους. Δηλώνει ρητά και κατηγορηματικά επανειλημμένως, ότι με αυτό το έργο καθίστατο συνεργάτης του Θεού, αφού ήθελε όπως και εκείνος, να γίνεται εν παντί το δίκαιον και το αγαθόν.
Ανάλογος είναι και ο τρόπος που το εκδηλώνει, που το βιώνει και το πραγματοποιεί.


4

Ο Σωκράτης ζει και ελέγχει την σκέψη του και την σκέψη των άλλων, αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι την σκέψη του την κάνει έργο καθημερινό, που είναι αναπόσπαστο με τον τρόπο της ζωής του.
Για τον έλεγχο και την επικοινωνία με τον εαυτό του χρησιμοποιεί τον εσωτερικό, τον έμψυχο λόγο. Για την άμεση επικοινωνία με τους άλλους χρησιμοποιεί τον προφορικό, τον ζωντανό, αλλά και έμψυχο πάλι λόγο, ποτέ τον γραπτό. Αυτή είναι και ουσία του Σωκρατικού λόγου. Ο Σωκράτης στοχάζεται, μιλάει και συζητεί. Ο έλεγχος που τον συνοδεύει, πάντα άγρυπνος οιστρηλατείται από ένα ιδανικό. Να κάνει την ζωή του ανθρώπου ομόλογη, σύμφωνα με την αλήθεια, την δικαιοσύνη και το θείο. Ζητάει και θέλει, η συνείδηση να ομολογεί και να ταυτίζεται πάντα με τον εαυτό της. Για την πραγματοποίηση αυτού του έργου καλεί όλους τους ανθρώπους να συμμετέχουν δίχως ενδοιασμούς και σκοπιμότητες.
Ενώ ο Σωκράτης δίδασκε ακούραστος όλη του την ζωή, δεχόταν τους θεούς , εκείνους που αναγνώριζε η επίσημος πολιτεία και προσέφερε θυσίες (ευχαριστίες) σε αυτούς, στο σπίτι του και στους δημόσιους βωμούς. Προσευχόταν ικετεύοντας να δίνουν το καλό, γιατί μόνο αυτοί το γνώριζαν. Όμως τόνιζε πάντα, ότι ήθελε να έχει πλήρη και επακριβωμένη την έννοια του Θείου, του Οσίου και της Ευσέβειας. Στην θέση της λαϊκής και αφελούς πίστεως προς τους μυθικούς ανθρωπομορφικούς θεούς (εκφάνσεις των φαινομένων και των δυνάμεων της φύσεως), τοποθετεί, με τον Λόγον, την λογικήν και την συνείδηση του ΕΝΑΝ ΘΕΟ ΤΕΛΕΙΟ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ.
Όλα αυτά όμως δεν ήθελε να τα εξετάζει πρόχειρα και αμέσως, αλλά αργά, προοδευτικά και με την μαιευτική μέθοδο, όταν είχε γίνει κατανοητή και αφομοιωθεί η διδασκαλία του και κυρίως όταν ήταν πρόθυμοι οι συνομιλητές του να την ακολουθήσουν.
Ακόμα με την διδασκαλία του, ανέπτυξε και εκλαΐκευσε το μέγα θέμα της υπάρξεως και της αθανασίας της ψυχής και ότι η συγκατάβαση του με τον θάνατο του, αποτελεί έμπρακτη απόδειξη της μεταφυσικής του πίστεως.
Ο Σωκράτης δίδασκε ότι, η αρετή ταυτίζεται με την σοφία, που από αυτήν απορρέουν όλες οι αρετές, γιατί αυτές είναι και το υπέρτατο αγαθό. Την αντιπαρέβαλλε στα αγαθά που φαντάζουν μεγάλα στην λαϊκή συνείδηση, όπως το κάλλος, ο πλούτος, η δύναμη, η σωματική αλκή, οι ηδονές των αισθήσεων και άλλες.
Η πλέον τρανή απόδειξη, ότι βίωσε όλα όσα δίδασκε ο Σωκράτης είναι η απολογία του κατά την δίκη του, αλλά και η συμπεριφορά του στο δεσμωτήριο, τις τριάντα ημέρες που έμεινε σε αυτό.
Ενώπιον των δικαστών του ήταν άκρα φιλοσοφικός, δεν εκλιπάρησε, δεν έκλαψε, όπως άλλοι επιφανείς πριν από αυτόν, δεν κατέφυγε σε φτηνές απολογίες, αλλά ηρωικά σύνδεσε την διδασκαλία του με τις πράξεις του, τονίζοντας με έμφαση στους εμβρόντητους δικαστές του, ότι σε όλη την ζωή εκτελούσε την εντολή του ΘΕΟΥ. Και ενώ παρέμεινε στο δεσμωτήριο επί ένα μήνα πριν θανατωθεί, δεν

5
χρησιμοποίησε αθέμιτους τρόπους και μέσα, πρόταση δωροδοκίας των βαρβάρων φρουρών του από τον Κρίτωνα, για να γλυτώσει από την άδικη καταδίκη του. Ο μέγιστος των σοφών, έδωσε το μοναδικό παράδειγμα του σε όλη την ανθρωπότητα και κυρίως στους νέους, ότι προέχει η εφαρμογή έστω και του άδικου νόμου, γιατί σε όλη του ζωή ήθελε και επιζητούσε την τέλεια πόλη – πολιτεία. Έτσι έδωσε διαχρονικά το ηρωικό του παράδειγμα, κυρίως στους φαύλους πολιτικούς τονίζοντας: Καλλίτερα να αδικείσαι παρά να αδικείς ή να τιμωρείσαι άδικα, αντί να γλυτώνεις από την δίκαιη τιμωρία.
Κατόπιν τούτων, και κρίνοντας από το σύνολο της διδασκαλίας του, εξάγεται ότι ο Σωκράτης ήταν σε όλο του το μεγαλείο και το τεράστιο βάθος των γνώσεων του, ένας ΘΕΤΙΚΟΣ ΜΟΝΟΘΕΪΣΤΗΣ, απορρίπτοντας εμμέσως πλην σαφώς τον ωραίο μυθικό κόσμο της λαϊκής Ελληνικής πίστεως.
Χαρακτηριστικό μνημείο της μονοθεϊστικής πίστεως και συνειδήσεως του Σωκράτη είναι Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ, που αναφέρεται στον Διάλογο ΦΑΙΔΡΟΣ (279 b8 c4) του Πλάτωνος.

Ώ φίλε Πάν τέ καί άλλοι όσοι τήδε θεοί, δήοιτέ, μοι καλώ γενέσθαι τάνδοθεν,
έξωθεν δέ όσα έχω, τοίς εντός είναι μοι φίλια.
Πλούσιον δέ νομίζομοι τόν σοφόν.
Τό δέ χρυσού πλήθος είη μοι όσον μήτε φέρειν μήτε άγειν δύναιτο,
άλλος ή ό σώφρων.

Αγαπημένε μου Πάνα και εσείς οι άλλες θείες δυνάμεις τούτου εδώ του τόπου,
κάνετε να γίνω ωραίος μέσα μου, και τα εξωτερικά αποκτήματα να είναι αγαπημένα,
μέσα σε μια αρμονία, με τα εσωτερικά.
Να θεωρώ ότι πλούσιος είναι ο σοφός.
Και η ποσότητα του πλούτου που θα έχω,
να είναι τόση που να μην μπορεί να την φέρει μαζί του και να πορεύεται με αυτήν άλλος, παρά μόνον ο συνετός άνθρωπος.

Εδώ δηλώνει καθαρά και κατηγορηματικά τον ένα τον Πάνα ( ΕΝ ΤΩ ΠΑΝ) και τις άλλες δευτερεύουσες αγαθές θείες δυνάμεις, που εκπορεύονται, υπάρχουν και ενεργούν πάντοτε από την μία και μοναδική δημιουργό πηγή του παντός, του φωτός, της αλήθειας, της δικαιοσύνης της συμπαντικής νομοτέλειας, που διέπει το Παν και στο οποίο το Παν τείνει.


ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑΣ

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

ΤΙ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ ΔΩΡΙΣΑΝ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ; ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ!!!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΣ

Ερευνητής - Μελετητής

Ιστορίας - φιλοσοφίας



Hellenic Quest λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για τους αγγλόφωνους και Ισπανόφωνους.
Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνητου Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας..

Το πρόγραμμα παράγεται από τη μεγάλη εταιρία Η/Υ Apple, o Πρόεδρος τηςοποίας Τζον Σκάλι είπε σχετικά: Αποφασίσαμε να προωθήσουμε τοπρόγραμμα εκμάθησης της Ελληνικής, επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείοπου θα της επιτρέψει ν' αναπτύξει την δημιουργικότητά της, να εισαγάγεικαινούριες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες απ' όσες ο άνθρωπος μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει και να κατανοήσει.

Με άλλα λόγια, πρόκειται για μιαν εκδήλωση της τάσης για επιστροφή τουπαγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων.

Άλλη συναφής εκδήλωση: Οι Άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτεραστελέχη να μάθουν Αρχαία Ελληνικά επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστήσημασία για τους τομείς οργανώσεως και διαχειρίσεως επιχειρήσεων.

Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανώνειδικών ότι η Ελληνική γλώσσα ενισχύει την λογική, οξύνη τον νου, πλουτίζει το λεξιλόγιο και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες του ατόμου.

Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργανώσεως και διοικήσεως .

Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρμάιν της Καλιφόρνια να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της. Επικεφαλής του προγράμματος τοποθετήθηκαν η γλωσσολόγος -Ελληνίστρια- Μακ Ντόναλι και οι καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι.

Στον Η/Υ Ίμυκο αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας μας όταν η Αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικούς όρους, δηλαδή σαν γλώσσα είναι μόλις το 1/100 της δικής μας. Στον Ίβυκο ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα 4..000 αρχαίων Ελλήνων και το έργο συνεχίζεται.

Μιλώντας γι' αυτό ο καθηγητής Μπρούνερ είπε: Σε όποιον απορεί γιατί τόσα εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικήςαπαντούμε: Μα πρόκειται για τη γλώσσα των προγόνων μας. Και η επαφήμας μ' αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας .

Οι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι Eλληνικοί λεκτικοίτύποι θα φθάσουν στα 90 εκατομμύρια, έναντι 9 εκατομμυρίων της λατινικής.
Το ενδιαφέρον για την Ελληνική προέκυψε από τη διαπίστωση τωνεπιστημόνων πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένηςτεχνολογίας δέχονται ως νοητική γλώσσα μόνον την Ελληνική. Όλες τιςάλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν σημειολογικές .

Νοητική γλώσσα θεωρείται η γλώσσα στην οποία το σημαίνον, δηλαδή ηλέξη, και το σημαινόμενο, δηλαδή αυτό, που η λέξη εκφράζει (πράγμα, ιδέα, κατάσταση), έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ σημειολογική είναι η γλώσσα στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται το κάθε πράγμα ή έννοια (σημαινόμενο) εννοείται με αυτό το οποίο σημαίνει(σημαίνον).

Με άλλα λόγια, η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν πρωτογένεια, ενώ σε όλες τις άλλες, οι λέξεις είναι συμβατικές σημαίνουν, δηλαδή, κάτι, απλώς επειδή έτσι 'συμφωνήθηκε' μεταξύ εκείνων που την χρησιμοποιούν.

ΟΛΕΣ οι λέξεις στην Ελληνική ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ, π.χ.η λέξη ενθουσιασμός = εν-Θεώ,
γεωμετρία = γη +μετρώ, προφητεία = προ + φάω, άνθρωπος = ο άναρθρων (ο αρθρώνων λόγο).

Έχουμε δηλαδή αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξεως - πράγματος ; ή έννοιας, πράγμα ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες. Τα πιο τέλεια προγράμματα Ίβυκος , Γνώσεις και Νεύτων αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σεολοκληρώματα και σε τέλεια σχήματα παραστατικής, πράγμα που αδυνατούννα κάνουν για τις άλλες γλώσσες.

Και τούτο επειδή η Ελληνική έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει τηναρμονική γεωμετρική τους απεικόνιση.<> Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα ΟΠΩΣ : τηλέ , λάνδη=....LAND, ΓΕΩ...,νάνο, μίκρο, μέγα,

σκοπό....ισμός, ΗΛΕΚΤΡΟ...., κυκλο.....,ΦΩΝΟ...., ΜΑΚΡΟ...., ΜΙΚΡΟ......, ΔΙΣΚΟ...., ΓΡΑΦΟ...,ΓΡΑΜΜΑ...., ΣΥΝ...,ΣΥΜ..., κ.λπ..

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ : ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ C D = COMPACT DISK =
ΣΥΜΠΑΚΤΩΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ

Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα «μη οριακή»,δηλαδή ότι μόνο σ' αυτή δεν υπάρχουν όρια και γι' αυτό είναι αναγκαία στις νέεςεπιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική και άλλες.

Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική γλώσσα βρίσκουν τις νοητικέςεκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατείνα προχωρήσει.

Γι' αυτούς τους λόγους οι Ισπανοί Ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η Ελληνική γλώσσα ως η επίσημη της Ευρωπαϊκής Ένωσης διότι το να μιλά κανείς γιαΕνωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελληνική είναι σαν να μιλά σε έναν τυφλό για χρώματα.