ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ
ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΜΕ ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ...
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ,
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΠΡΟΣ:
- Τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.
- Τον Πρόεδρο της Κυβερνήσεως
- Τον Πρόεδρο του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
- Την Εθνική Αντιπροσωπεία.
- Τα Ελληνικά πολιτικά κόμματα.
- Κάθε αρμόδια δικαστική αρχή.
ΚΟΙΝ:
- Την Ιεραρχία της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.
- Τις Νομαρχίες και Δήμους
- Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τις Εθνικές Αντιπροσωπείες των χωρών
μελών της Ε.Ε
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ, ΜΕ ΑΙΣΘΗΜΑ ΒΑΘΥΤΑΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΜΕ ΜΟΝΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΟΤΙ:
Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ.
1.1 Η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, για την παραχώρηση μαζικά, της Ελληνικής Ιθαγένειας και του δικαιώματος Εκλέγειν και Εκλέγεσθαι ,σε εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπούς, που βρίσκονται παράνομα στη χώρα μας, δεν αποτελεί προϊόν της θέλησης, του ελληνικού Λαού.
1.2 . Η πολιτική αυτή δεν παρουσιάστηκε στους Έλληνες πολίτες, προεκλογικά, ούτε στις τηλεοπτικές συζητήσεις των πολιτικών αρχηγών, ούτε στις δημόσιες συγκεντρώσεις του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ. Βρισκόταν «κρυμμένη», με ασαφή διατύπωση , στα «ψιλά γράμματα», του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ.
1.3. Μας ανησυχεί και μας προβληματίζει η σπουδή, με την οποία η κυβέρνηση, σπεύδει να υλοποιήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, προς τις οργανώσεις των αλλοδαπών και τις διεθνείς ΜΚΟ, δεσμεύεις τις οποίες απέκρυψε προεκλογικά από τον Ελληνικό Λαό, υιοθετώντας ένα εμφανέστατα αντισυνταγματικό νομοσχέδιο, το οποίο καταστρατηγεί και την ευρωπαϊκή συνθήκη για το Μεταναστευτικό, του Οκτώβριου του 2008, που αντιτίθεται στις μαζικές νομιμοποιήσεις μεταναστών.
1.4. Μας ανησυχεί και μας προβληματίζει η «άνεση»,με την οποία η κυβέρνηση εισάγει διατάξεις που παραβιάζουν το ΣΥΝΤΑΓΜΑ της χώρας. «Το άρθρο 5 §2 του Συντάγματος, λέει ότι: «Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους , χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων ». Δεν λέει πουθενά , ότι αποκτούν πολιτικά δικαιώματα και ελληνική ιθαγένεια, όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια. Όλες οι εξουσίες υπάρχουν υπέρ του ελληνικού λαού και του ελληνικού Έθνους. Δεν υπάρχουν υπέρ των λαθρομεταναστών και των παιδιών τους.
1.5. Πιστεύουμε ότι ,το νομοσχέδιο της κυβέρνησης, θα αυξήσει και θα πολλαπλασιάσει, την άφιξη των λαθρομεταναστών στη χώρα μας, διογκώνοντας, τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, που ήδη έχει προκαλέσει, η μαζική άφιξη εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών τα τελευταία χρόνια. Οι λαθρομετανάστες είναι ήδη πάρα πολλοί , και κάθε μέρα έρχονται περισσότεροι, συμπιέζοντας τους μισθούς, αυξάνοντας την ανεργία, και τα ελλείμματα του Ασφαλιστικού Συστήματος. Η ανεξέλεγκτη εισβολή συνιστά απειλή για τη ζωή ημών και των παιδιών μας, καθώς εμφανίζονται νέα ή άγνωστα μέχρι τούδε νοσήματα ή ιοί, και επανεμφανίζονται ασθένειες που εθεωρούντο ως εκλιπούσες.(Όπως η φυματίωση).
ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΣΕ ΠΟΝΤΙΟΥΣ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ
2.1. Είμαστε απολύτως αντίθετοι με την εξίσωση και εξομοίωση των Ποντίων με τους λαθρομετανάστες και των Βορειοηπειρωτών με τους Αλβανούς, την οποία εισάγει η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο της . Το θεωρούμε πλήρη εξευτελισμό, του ελληνικού Έθνους. Δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιούνται οι Έλληνες παλιννοστούντες στην Πατρίδα, ως προκάλυμμα , για να παραχωρηθεί το δικαίωμα του Εκλέγειν και Εκλέγεσθαι στους λαθρομετανάστες.
2.2. Θεωρούμε ότι είναι απολύτως απαράδεκτο, να παραχωρείται η ελληνική ιθαγένεια, σε παιδιά αλλοδαπών, και να μετατρέπονται οι Έλληνες Ομογενείς ,σε μετανάστες. Ζητούμε την άμεση παραχώρηση της ελληνικής ιθαγένειας, με πλήρη πολιτικά δικαιώματα, στους Ποντίους και τους Βορειοηπειρώτες , οι οποίοι είναι Έλληνες . Απαιτούμε την παροχή του δικαιώματος ψήφου στους Έλληνες Ομογενείς της Διασποράς.
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ
3.1.Είμαστε απολύτως αντίθετοι με την παραχώρηση της ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά των λαθρομεταναστών, και στα παιδιά απροσδιορίστου εθνικότητας .Τα παιδιά αυτά δεν είναι Έλληνες και δεν μπορούν να αποκτήσουν την Ελληνική Ιθαγένεια.
3.2.Τα παιδιά αυτά μπορούν ,εάν έχουν, τις απαραίτητες προϋποθέσεις που προβλέπει ο νόμος, ( δεκαετή μόνιμη και νόμιμη παραμονή στην Ελλάδα), να ζητήσουν την ελληνική υπηκοότητα. Μέχρι τότε, όπως προβλέπει ο νόμος, μπορούν να έχουν το καθεστώς, του «επί μακρόν διαμένοντος».
3.3. Είμαστε αντίθετοι στην καταχρηστική και ανεξέλεγκτη παραχώρηση του καθεστώτος του «επί μακρόν διαμένοντος», προκειμένου να μη χρησιμοποιηθεί ως όχημα για τη μεταχρονολόγηση του προβλήματος, με στόχο την προσωρινή μόνο αναβολή των μαζικών και ανεξέλεγκτων ελληνοποιήσεων. Για την παραχώρηση της ιδιότητας του "επί μακρόν διαμένοντος", θα πρέπει η κάθε μια περίπτωση να κρίνεται προσωπικά και να συνεκτιμώνται κριτήρια.(επαγγελματική δραστηριότητα, παραβατικό παρελθόν κλπ,). Και φυσικά να παραχωρείται σε ποσοστό που δεν θα αλλοιώνει δραστικά την κοινωνική σύνθεση του τόπου διαμονής τους. Σε κάθε περίπτωση δεν θα πρέπει να ξεπερνά σε ποσοστό, τον μέσο όρο των 23 χωρών μελών της Ε.Ε. που δεν ήταν αποικιοκρατικές δυνάμεις. (Με εξαίρεση δηλαδή, της Γαλλίας , της Μεγάλης Βρετανίας, της Πορτογαλίας, και της Ισπανίας).
3.4. Είμαστε απολύτως αντίθετοι στην παραχώρηση της Ελληνικής Ιθαγένειας, στα παιδιά των λαθρομεταναστών και στα παιδιά απροσδιορίστου εθνικότητας, διότι ανοίγει το δρόμο σε δεύτερο χρόνο, για την παραχώρηση της ελληνικής ιθαγένειας στους αγνώστου ταυτότητας, προέλευσης και ποινικού παρελθόντος γονείς τους. Διότι οι γονείς του «Ελληνος», θα έχουν το δικαίωμα να αποκτήσουν την ιθαγένεια του παιδιού τους.
3.5. Μας ανησυχεί και μας προβληματίζει η αοριστία των διατάξεων το νομοσχέδιο που ενέκρινε η κυβέρνηση. Το κριτήριο της φοίτησης σε ελληνικό σχολείο είναι απολύτως απαράδεκτο. Η ελληνική ιθαγένεια δεν συνδέεται με το σχολείο. Στο μέλλον εκατοντάδες χιλιάδες νέοι θα εισέρχονται στη χώρα μας, ως απροσδιορίστου εθνικότητας, θα φοιτούν τρία χρόνια σε ελληνικό σχολείο, και θα αποκτούν αυτομάτως την «ελληνική ιθαγένεια».
3.6. Μας ανησυχεί και μας προβληματίζει το ότι δεν προβλέπονται λόγοι εξαιρέσεων από τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου . Με τον τρόπο αυτό, τα «αλβανόπουλα», που συνελήφθησαν στα επεισόδια του Δεκεμβρίου, τα «αλβανόπουλα» που έκαιγαν την ελληνική σημαία , θα αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια. Τα «αλβανόπουλα», στα Καλύβια, που πηγαίνουν σε ελληνικό σχολείο, και μαχαίρωναν και απειλούσαν τους Έλληνες συμμαθητές τους, θα αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
4.1.Είμαστε απολύτως αντίθετοι με την παραχώρηση δικαιώματος ψήφου στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές στους παράνομους και παρανόμως νομιμοποιηθέντας ( λαθρο)μετανάστες. Με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται επίσημες μουσουλμανικές και μειονοτικές κοινότητες στην καρδιά όλων των ελληνικών πόλεων. Το επόμενο βήμα θα είναι η μουσουλμανοποίηση της γειτονιάς, η γκετοποίηση της καθημερινότητας, και η εκρηκτική εκδήλωση προβλημάτων "διαπολιτισμικής" συμβίωσης, μέσα στην απόλυτη ανομοιογένεια που δεν "νομιμοποιείται" με σχέδια νόμου τα οποία αποθρασύνουν τον εισβολέα.
4.2. Η παραχώρηση δικαιώματος ψήφου στους λαθρομετανάστες είναι απολύτως αντισυνταγματική. Το δικαίωμα ψήφου δεν είναι ατομικό δικαίωμα. Δεν παζαρεύεται με κανέναν. Δεν εκχωρείται ανεξέλεγκτα στον "φυτευτό" μουσουλμάνο εισβολέα.
4.3.Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι γηγενείς , ούτε Έλληνες για να δικαιούνται πολιτικών δικαιωμάτων, τα οποία τους στερήθηκαν. Έχουν πολιτικά δικαιώματα στην πατρίδα τους. Η παρουσία τους στη χώρα μας προέκυψε ξαφνικά, αναπάντεχα, πρόσφατα, και συνιστά πρόβλημα ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ, ΚΑΤΟΧΗΣ, και ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗΣ ΑΛΩΣΗΣ της Ελληνικής κοινωνίας.
4.4 Πιστεύουμε ότι, όλοι είμαστε ίσοι σαν άνθρωποι. Δεν είμαστε όμως ίσοι σαν πολίτες. Εμείς δεν έχουμε δικαίωμα ψήφου στην Αλβανία, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, και σε άλλες χώρες. Η παραχώρηση του δικαιώματος εκλέγειν και εκλέγεσθαι σε εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, θα δημιουργήσει τεράστιους πολιτικούς κινδύνους, για την πατρίδα μας , και την εθνική ανεξαρτησία. Η εγγραφή των Αλβανών σε ειδικές εκλογικές καταστάσεις στην Ήπειρο, θα δημιουργήσει την πολιτική βάση, για την διεκδίκηση της Μεγάλης Αλβανίας. Η κυβέρνηση απερίσκεπτα δημιουργεί το ελληνικό Κόσσοβο. Οι συνέπειες θα είναι ολέθριες.
4.5. Η εγγραφή των Αλβανών και χιλιάδων Ασιατών μουσουλμάνων σε ειδικές εκλογικές καταστάσεις στα νησιά του Αιγαίου, θα δημιουργήσει την πολιτική βάση για την απόσπαση των νησιών αυτών, με τη θέληση του πληθυσμού τους, από την Ελλάδα και την παραχώρησή τους στην Τουρκία. Η κυβέρνηση απερίσκεπτα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την απόσπαση εδαφών από την Ελλάδα. Η εγγραφή των λαθρομεταναστών σε ειδικές εκλογικές καταστάσεις στη Θράκη δημιουργεί τις πολιτικές προϋποθέσεις για την «Τουρκική Δημοκρατία Δυτικής Θράκης». Για λόγους ύψιστης εθνικής σημασίας επιβάλλεται όχι η νομιμοποίηση αλλά η άμεση απομάκρυνση των λαθρομεταναστών από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και τη Θράκη.
4.6. Ζητούμε να παραχωρηθεί το δικαίωμα ψήφου στις τοπικές εκλογές, στους μετανάστες από την Ε.Ε., με εξαίρεση των μεταναστών από την Βουλγαρία,. (Για τους δήμους και τις κοινότητες της βορείου Ελλάδος).
ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
5.1 Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Ελληνικής Πολιτείας. Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας των λαθρομεταναστών, επιτυγχάνεται με την εισαγωγή νομοθεσίας που τιμωρεί αυτούς που τους εκμεταλλεύονται, και όχι με την παραχώρηση της ελληνικής ιθαγένειας, και του δικαιώματος εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Ξαφνικά δεν έγιναν «ανθρωπιστές», οι τοκογλύφοι, οι εργολάβοι, οι τραπεζίτες, οι καναλάρχες , οι βιομήχανοι και οι μαφιόζοι, που εκμεταλλεύονται αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους και εμάς .
5.2. Για την αποτελεσματική προστασία των ανθρωπίνων και εργασιακών δικαιωμάτων των λαθρομεταναστών, απαιτούμε την άμεση ψήφιση από την ελληνική βουλή, ως εθνικού νόμου, της Οδηγίας που ψήφισε καταρχήν το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, για την ποινικοποίηση της εκμετάλλευσης από τους εργοδότες των λαθρομεταναστών.
ΑΝΗΣΥΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
6.1. Η ιστορία απέδειξε ότι οι «πολυ-πολιτισμικές» κοινωνίες μπορούν να υπάρξουν ειρηνικώς, μόνο υπό συνθήκες αυταρχικών καθεστώτων.
6.2 . Η κυβέρνηση, χωρίς την έγκριση του Ελληνικού Λαού, προωθεί το πρότυπο μιας «Ανοιχτής Κοινωνίας», όπου δεν υπάρχει «κοινωνία», αλλά μόνον άτομα, δεν υπάρχουν τάξεις, έθνος, λαός, υπάρχει μόνο «πληθυσμός», δεν υπάρχουν συλλογικά δικαιώματα, αλλά μόνο ατομικά, και ατομικό δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού. Όπου δεν θα υπάρχει «πόλη», παρά μόνο «πολίτες».
ΚΑΘΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΣΤΟΥΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΙΣΤΑ ΑΚΡΑΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ
ΖΗΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΠΟΝΤΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ.
ΕΑΝ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, ΤΟΤΕ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΙΕΝΕΡΓΕΙΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ, ΟΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΔΙΟΤΙ ΜΟΝΟΝ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΙΣΙΜΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΦΟΡΟΥΝ.
ΣΑΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, ΕΠΑΦΙΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΥΣΕΙ ΒΙΑΙΩΣ.
ΘΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΣΤΟΥΣ ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΟΥΣ ΔΗΘΕΝ «ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥΣ» ΠΟΥ ΥΠΟΝΟΜΕΥΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ, ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ.
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΔΕ ΘΑ ΣΚΥΨΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ. ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΛΑΟΣ ΜΠΕΝΕΤΟΝ
ΟΝΟΜ/ΜΟ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΛΕΦΩΝΟ E-MAIL ΥΠΟΓΡΑΦΗ
ΟΔΗΓΙΕΣ -ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ
1. Εκτυπώνουμε το κείμενο από τα blogs που στηρίζουν την ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ, και το χρησιμοποιούμε για τη συγκέντρωση υπογραφών. Περιέχει αναλυτικά επιχειρήματα. Απευθυνόμαστε στη λογική των συνομιλητών μας. ΔΕΝ τους μιλάμε με πάθος. Εάν είχαν «καταλάβει» θα μας έψαχναν αυτοί. Θέλει υπομονή. Εμείς λέμε την αλήθεια. Η κυβέρνηση λέει ψέματα. Δίνουμε βάρος στους ανθρώπους που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ή έκαναν ΑΠΟΧΗ. Δεν χάνουμε τον καιρό μας με ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ.
2. Το κείμενο αυτό μπορεί να αναπαράγεται και να χρησιμοποιείται για τη συγκέντρωση υπογραφών σε κάθε γωνία της Ελλάδας και ανάμεσα στους Ελληνες του εξωτερικού. Οι υπογραφές μπορούν να συγκεντρώνονται και με ηλεκτρονικό τρόπο από κάποιον που είναι δύσκολη προσωρινά η προσωπική επαφή.
3. ΠΡΟΣΟΧΗ: ΔΙΑΤΗΡΕΙΣΤΕ ΤΑ MAIL ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΦΑΚΕΛΟ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΑ ΔΙΑΓΡΑΨΕΤΕ.
4. Καλό είναι αυτή η διαδικασία για να είναι αποτελεσματική και ως προς τους ρυθμούς ανάπτυξής της, να μην αφεθεί στην τύχη της. Για το λόγο αυτό προτείνουμε: Οι συγκεντρωμένες υπογραφές να αποστέλλονται καθημερινά με mails, στα mail της Επιτροπής που έχετε στη διάθεσή σας, ενώ τα πρωτότυπα να φυλάσσονται , για να παραδοθούν συγκεντρωμένα, στα γραφεία της Επιτροπής.
5. ΕΙΜΑΣΤΕ ΗΔΗ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 4000.Ο ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 60.000 ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 15 ΤΟΥ ΓΕΝΑΡΗ. ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ, ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΕΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΙΑ ΔΥΝΑΜΙΚΗ, ΖΩΝΤΑΝΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ, ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ .
ΝΑ ΜΙΜΗΘΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 21. ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΤΕ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ. ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ ΟΜΑΔΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ. Ο ΕΝΑΣ ΓΙΝΕΤΕ ΔΕΚΑ. ΚΑΙ ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΚΑΤΟ. ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗ ΦΩΝΗ ΜΑΣ ΠΑΝΤΟΥ. ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΣΑΚΙΣΕΙ ΚΑΘΕ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ. ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΜΠΝΕΥΣΕΙ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΖΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ.
Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ. ΑΥΤΗ ΘΑ ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΗΤΤΑ. ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. ΕΙΤΕ ΘΕΛΟΥΝ ΕΙΤΕ ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ.
Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ.
28-12-2009
Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009
ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ
ΥΠΟ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑ
( Το παρόν κείμενο είναι μέρος από το βιβλίου του ιδίου με τίτλο: ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΔΟΦΙΑΣ - ΠΡΟΣΩΚΡΑΤΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ)
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο νὰ δοθεῖ ἕνας ἱκανοποιητικὸς ὅρος ἢ ἀπάντηση γιὰ τὸ τί εἶναι φιλοσοφία ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς πλέον εἰδικούς. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ δεχθοῦμε μία ἀπάντηση ὅτι εἶναι ἕνας ξεχωριστὸς κλάδος τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου γενικά. Οἱ ἴδιοι οἱ φιλόσοφοι ποτὲ δὲν συμφώνησαν οὔτε ἔδωσαν ἕναν σαφῆ ὁρισμὸ γιὰ αὐτὸ τὸ θέμα. Ἀντίθετα, τὸ ἐρώτημα «τί εἶναι φιλοσοφία» ἀποτελεῖ αὐτὸ καθαυτὸ ἕνα φιλοσοφικὸ ἐρώτημα, στὸ ὁποῖο μποροῦν νὰ δοθοῦν διαφορετικὲς ἀπαντήσεις ἀπὸ τοὺς φιλοσόφους ποὺ ἀνήκουν σὲ διαφορετικὲς σχολὲς σκέψεως.Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι, στὴν ἱστορία τῆς σκέψεως τοῦ ἀνθρώπου, παρατηρεῖται μία προοδευτικὴ ἀλλαγὴ τῶν θέσεων ποὺ εἶχαν χαραχθεῖ στὴν διαχωριστικὴ γραμμὴ μεταξὺ τῶν σπουδῶν, ποὺ ἐθεωροῦντο ὡς κλάδοι τῆς φιλοσοφίας καὶ μάλιστα διακεκριμένοι ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἴδια.Κατὰ συνέπεια, ὁ καλλίτερος τρόπος γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὴν φύση τῆς φιλοσοφίας καὶ νὰ ἀπαντήσουμε στὸ τεθὲν ἐρώτημα, εἶναι νὰ ρίξουμε ἕνα σύντομο βλέμμα στὴν ἱστορία της καὶ τὴν ἐξέλιξή της. Ὅταν συλλάβουμε καὶ κατανοήσουμε ὅ,τι δυνάμεθα μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, κάθε ἀπάντηση στὸ τί εἶναι φιλοσοφία θὰ εἶναι κατὰ μᾶλλον ὑποκειμενικὴ καὶ ἴσως περιττή. Στὸ ξεκίνημά της, ἡ φιλοσοφία, ὅταν ἐγκατέλειψε τὴν θεολογικὴ ἀναφορὰ καὶ ἔκφρασή της (Ὅμηρος – Ἡσίοδος), ἄρχισε μὲ γενναῖα καὶ θαραλέα βήματα, στὴν Ἰωνία, νὰ περιλαμβάνει ὁλόκληρο τὸ πεδίο τῆς «Ἀνωτέρας Παρατηρήσεως, Ἔρευνας καὶ Μαθήσεως», δηλαδὴ ὅσα ἦταν πέρα ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση, γραφὴ καὶ ἀριθμητική.
Ἄρχισαν οἱ ἐνασχολούμενοι νὰ ἀποκτοῦν βαθμιαῖα ἐκτεταμένες καὶ πλέον ἀσφαλεῖς γνώσεις, μελετώντας τὴν φύση καὶ παρατηρώντας τὰ φαινόμενα. Τότε διαπίστωσαν τὶς συστηματικὲς σχέσεις ποὺ εἶχαν μεταξύ τους καὶ ἄρχισαν νὰ χαρακτηρίζουν καὶ νὰ ταξινομοῦν αὐτὲς τὶς γνώσεις. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἐκκολάφθησαν καὶ ἀναπτύχθησαν εἰδικοὶ κλάδοι μάθησης, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν σειρά τους ἄρχισαν νὰ ἀποχωρίζονται ἀπὸ τὸ γενικὸ σῶμα τῆς σκέψεως, τὸ ὁποῖο ὀνομαζόταν φιλοσοφία.
Τὰ Μαθηματικά, βέβαια, εἶναι τόσο ἀρχαῖα ὅσο καὶ ὁ πολιτισμὸς καὶ ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γῆς πίστευαν ὅτι ἡ ζωή τους ἐπηρεαζόταν κατὰ μυστηριώδη τρόπο, ἀπὸ τὰ οὐράνια σώματα, ἀσχολήθηκαν καὶ ἀπέκτησαν σὺν τῷ χρόνῳ, ἀστρολογικὲς ἀντιλήψεις. Ἐνῶ, οἱ Ἕλληνες διανοητὲς ποὺ ἀπέκτησαν ἐκπληκτικὲς γνώσεις μὲ τὴν ἐπιστημονικὴ μεθοδολογία, «παρατηρήσεις, μετρήσεις καὶ συγκρίσεις», ὅρισαν τὰ βασικὰ ἀστρονομικὰ φαινόμενα καὶ τὴν ἀστρονομία, δηλαδὴ τοὺς φυσικοὺς καὶ ἀναλλοίωτους νόμους ποὺ διέπουν τὰ οὐράνια σώματα καὶ τὶς κινήσεις τους.
Οἱ ἄλλες, λοιπόν, ἐπιστῆμες ἐμφανίσθηκαν καὶ ἐξελίχθηκαν μέσα ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν γενικὴ συλλογιστικὴ μήτρα καὶ ὅταν ὡρίμασαν ἀναγνωρίσθηκαν καὶ ἀποχωρήσθηκαν ἀπὸ τὸν κορμὸ τῆς φιλοσοφίας.
Γενικά, οἱ φυσικὲς ἐπιστῆμες ἀκολούθησαν αὐτὴν τὴν ἐξέλιξη, ἐνῶ οἱ ἄλλες -Ψυχολογία, Ἀνθρωπολογία, Κοινωνοιολογία, Οἰκονομικὴ καὶ Πολιτική- εἶναι οἱ τελευταῖες ποὺ διαχωρίστηκαν ἀπὸ τὴν φιλοσοφία. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἡ φιλοσοφία μὲ τόσο μακραίωνη ἱστορία δὲν ἔχει μέλλον καὶ τείνει νὰ ἐξαφανιστεῖ μετὰ τὸν ἀποχωρισμὸ ἀπὸ αὐτὴν κάθε τομέα ἔρευνας ποὺ ἀναπτύσσεται ἀρκετὰ καὶ ἀποτελεῖ ἢ ἐνσωματώνεται σὲ εἰδικὴ ἐπιστήμη.
Ἐὰν συνέβαινε αὐτό, θὰ ἦταν ὀξύμωρο, διότι θὰ ἔπρεπε νὰ ξεχάσουμε τὸ γεγονὸς τοῦ ὁποίου ζητοῦμε τὴν ἐξήγηση. Ἡ Φυσική, γιὰ παράδειγμα, εἶναι ἀπὸ τὶς πιὸ παλιὲς ποὺ πῆρε ἰδιαίτερο ὄνομα καὶ γιὰ κάποιο διάστημα θεωρήθηκε σὰν μὴ φιλοσοφική, ἐνῶ ἡ Ἠθική, τὸ ἴδιο παλιὰ καὶ μὲ τὸ ἴδιο ὄνομα, ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι κλάδος τῆς φιλοσοφίας.
Στὴν φιλοσοφία, περιλαμβάνονται, ὡς κλάδοι της, ἡ Μεταφυσική, ἡ Γνωσιολογία (θεωρία τῆς γνώσεως) καὶ ἡ Αἰσθητική. Ἐπίσης συναντᾶμε καὶ
ποικιλίες τῆς φιλοσοφίας, ὅπως: Φιλοσοφία τοῦ Δικαίου, Φιλοσοφία τῆς Ἐπιστήμης, Φιλοσοφία τῆς Ἱστορίας, Πολιτικὴ Φιλοσοφία, Πολιτικὴ τῶν Θρησκειῶν. Στὴν πραγματικότητα, μᾶς δίνουν μία μόνιμη καὶ συνεχῆ λειτουργία τῆς φιλοσοφίας, ποὺ σχετίζεται στενὰ μὲ τὶς ἐπὶ μέρους ἐπιστῆμες ἀντὶ ἡ φιλοσοφία νὰ διαχωρίζεται ἀπὸ αὐτές.
Τὰ πιὸ οὐσιώδη σημεῖα αὐτῆς τῆς συσχετίσεως, εἶναι τρία:
α) Ἡ ἱστορία καὶ ἡ χρήση τῆς ἴδιας της λέξεως φιλοσοφία.
β) Σχέσεις τῆς φιλοσοφίας μὲ τὶς ἐπὶ μέρους ἐπιστῆμες
γ) Κοινοὶ χαρακτῆρες τῶν χωριστῶν φιλοσοφικῶν κλάδων, οἱ ὁποῖοι ἐξηγοῦν αὐτὴν τὴν ταξινόμηση.
Ἡ ἱστορικὴ χρησιμοποίηση τοῦ ὅρου φιλοσοφία, δηλαδὴ ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν σοφία, ἔχει τὴν ἀρχή της στὸν χρυσὸ αἰώνα τῶν Ἑλλήνων (5ος αἰ. π.Χ.). Ἡ φιλοσοφικὴ σκέψη καὶ ἔρευνα εἶναι πολὺ παλαιὲς ἀλλὰ ἡ ἱστορικὴ χρησιμοποίηση τοῦ ὅρου φιλοσοφία ἔχει τὴν ἀρχή της στὸν χρυσοῦν αἰώνα τῶν Ἕλληνων, ὅπου μορφοποιεῖται ὁ πολιτισμὸς ποὺ σημάδεψε ἀνεξίτηλα καὶ ὁδήγησε ὅλον τὸν Δυτικὸ κόσμο – σκέψη, διότι ἀπὸ τὸν αἰώνα αὐτόν, ξεκίνησε ἡ Ἀκαδημαϊκὴ Παιδεία.
Πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν μας ὅτι οἱ Ἀκαδημαϊκὲς σπουδὲς παραμένουν ἀπὸ αἰῶνες κυρίως φιλοσοφικές, διότι εἶναι δεδομένο ὅτι ἡ φιλοσοφία ἦταν καὶ παραμένει ἡ θεωρία ὅλων τῶν θεωριῶν καὶ συνεχίζει νὰ συνδέεται στενὰ μὲ τὴν ἔρευνα ὅλων τῶν προϋποθέσεων γενικά, τῆς ἐπιστήμης.
Ἕνα ἄλλο σοβαρὸ ζήτημα ποὺ ἐρευνᾶ καὶ ἑρμηνεύει μόνο ἡ φιλοσοφία εἶναι τὸ ὀντολογικὸ καὶ τὸ κοσμολογικὸ συγχρόνως, ποὺ ἀφορᾶ τὴν σχέση τοῦ πνεύματος μὲ τὸ σῶμα. Τὸ ζήτημα τῆς ἐλευθερίας τῆς βουλήσεως εἶναι ἡ μία πλευρὰ τοῦ γενικοῦ αὐτοῦ ζητήματος. Οἱ ὑλιστὲς ἀρνοῦνται κατηγορηματικὰ νὰ ἀναγνωρίσουν ὁποιαδήποτε διάκριση στὰ καλούμενα πνευματικὰ φαινόμενα. Ἐδῶ καλεῖται νὰ δώσει τὴν ὀρθὴ ἀπάντηση μόνον ἡ φιλοσοφία καὶ ἔτσι συμφιλιώνει πολλὲς ἀντίθετες σκέψεις καὶ γνῶμες.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑ
( Το παρόν κείμενο είναι μέρος από το βιβλίου του ιδίου με τίτλο: ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΔΟΦΙΑΣ - ΠΡΟΣΩΚΡΑΤΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ)
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο νὰ δοθεῖ ἕνας ἱκανοποιητικὸς ὅρος ἢ ἀπάντηση γιὰ τὸ τί εἶναι φιλοσοφία ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς πλέον εἰδικούς. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ δεχθοῦμε μία ἀπάντηση ὅτι εἶναι ἕνας ξεχωριστὸς κλάδος τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου γενικά. Οἱ ἴδιοι οἱ φιλόσοφοι ποτὲ δὲν συμφώνησαν οὔτε ἔδωσαν ἕναν σαφῆ ὁρισμὸ γιὰ αὐτὸ τὸ θέμα. Ἀντίθετα, τὸ ἐρώτημα «τί εἶναι φιλοσοφία» ἀποτελεῖ αὐτὸ καθαυτὸ ἕνα φιλοσοφικὸ ἐρώτημα, στὸ ὁποῖο μποροῦν νὰ δοθοῦν διαφορετικὲς ἀπαντήσεις ἀπὸ τοὺς φιλοσόφους ποὺ ἀνήκουν σὲ διαφορετικὲς σχολὲς σκέψεως.Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι, στὴν ἱστορία τῆς σκέψεως τοῦ ἀνθρώπου, παρατηρεῖται μία προοδευτικὴ ἀλλαγὴ τῶν θέσεων ποὺ εἶχαν χαραχθεῖ στὴν διαχωριστικὴ γραμμὴ μεταξὺ τῶν σπουδῶν, ποὺ ἐθεωροῦντο ὡς κλάδοι τῆς φιλοσοφίας καὶ μάλιστα διακεκριμένοι ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἴδια.Κατὰ συνέπεια, ὁ καλλίτερος τρόπος γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὴν φύση τῆς φιλοσοφίας καὶ νὰ ἀπαντήσουμε στὸ τεθὲν ἐρώτημα, εἶναι νὰ ρίξουμε ἕνα σύντομο βλέμμα στὴν ἱστορία της καὶ τὴν ἐξέλιξή της. Ὅταν συλλάβουμε καὶ κατανοήσουμε ὅ,τι δυνάμεθα μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, κάθε ἀπάντηση στὸ τί εἶναι φιλοσοφία θὰ εἶναι κατὰ μᾶλλον ὑποκειμενικὴ καὶ ἴσως περιττή. Στὸ ξεκίνημά της, ἡ φιλοσοφία, ὅταν ἐγκατέλειψε τὴν θεολογικὴ ἀναφορὰ καὶ ἔκφρασή της (Ὅμηρος – Ἡσίοδος), ἄρχισε μὲ γενναῖα καὶ θαραλέα βήματα, στὴν Ἰωνία, νὰ περιλαμβάνει ὁλόκληρο τὸ πεδίο τῆς «Ἀνωτέρας Παρατηρήσεως, Ἔρευνας καὶ Μαθήσεως», δηλαδὴ ὅσα ἦταν πέρα ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση, γραφὴ καὶ ἀριθμητική.
Ἄρχισαν οἱ ἐνασχολούμενοι νὰ ἀποκτοῦν βαθμιαῖα ἐκτεταμένες καὶ πλέον ἀσφαλεῖς γνώσεις, μελετώντας τὴν φύση καὶ παρατηρώντας τὰ φαινόμενα. Τότε διαπίστωσαν τὶς συστηματικὲς σχέσεις ποὺ εἶχαν μεταξύ τους καὶ ἄρχισαν νὰ χαρακτηρίζουν καὶ νὰ ταξινομοῦν αὐτὲς τὶς γνώσεις. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἐκκολάφθησαν καὶ ἀναπτύχθησαν εἰδικοὶ κλάδοι μάθησης, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν σειρά τους ἄρχισαν νὰ ἀποχωρίζονται ἀπὸ τὸ γενικὸ σῶμα τῆς σκέψεως, τὸ ὁποῖο ὀνομαζόταν φιλοσοφία.
Τὰ Μαθηματικά, βέβαια, εἶναι τόσο ἀρχαῖα ὅσο καὶ ὁ πολιτισμὸς καὶ ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γῆς πίστευαν ὅτι ἡ ζωή τους ἐπηρεαζόταν κατὰ μυστηριώδη τρόπο, ἀπὸ τὰ οὐράνια σώματα, ἀσχολήθηκαν καὶ ἀπέκτησαν σὺν τῷ χρόνῳ, ἀστρολογικὲς ἀντιλήψεις. Ἐνῶ, οἱ Ἕλληνες διανοητὲς ποὺ ἀπέκτησαν ἐκπληκτικὲς γνώσεις μὲ τὴν ἐπιστημονικὴ μεθοδολογία, «παρατηρήσεις, μετρήσεις καὶ συγκρίσεις», ὅρισαν τὰ βασικὰ ἀστρονομικὰ φαινόμενα καὶ τὴν ἀστρονομία, δηλαδὴ τοὺς φυσικοὺς καὶ ἀναλλοίωτους νόμους ποὺ διέπουν τὰ οὐράνια σώματα καὶ τὶς κινήσεις τους.
Οἱ ἄλλες, λοιπόν, ἐπιστῆμες ἐμφανίσθηκαν καὶ ἐξελίχθηκαν μέσα ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν γενικὴ συλλογιστικὴ μήτρα καὶ ὅταν ὡρίμασαν ἀναγνωρίσθηκαν καὶ ἀποχωρήσθηκαν ἀπὸ τὸν κορμὸ τῆς φιλοσοφίας.
Γενικά, οἱ φυσικὲς ἐπιστῆμες ἀκολούθησαν αὐτὴν τὴν ἐξέλιξη, ἐνῶ οἱ ἄλλες -Ψυχολογία, Ἀνθρωπολογία, Κοινωνοιολογία, Οἰκονομικὴ καὶ Πολιτική- εἶναι οἱ τελευταῖες ποὺ διαχωρίστηκαν ἀπὸ τὴν φιλοσοφία. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἡ φιλοσοφία μὲ τόσο μακραίωνη ἱστορία δὲν ἔχει μέλλον καὶ τείνει νὰ ἐξαφανιστεῖ μετὰ τὸν ἀποχωρισμὸ ἀπὸ αὐτὴν κάθε τομέα ἔρευνας ποὺ ἀναπτύσσεται ἀρκετὰ καὶ ἀποτελεῖ ἢ ἐνσωματώνεται σὲ εἰδικὴ ἐπιστήμη.
Ἐὰν συνέβαινε αὐτό, θὰ ἦταν ὀξύμωρο, διότι θὰ ἔπρεπε νὰ ξεχάσουμε τὸ γεγονὸς τοῦ ὁποίου ζητοῦμε τὴν ἐξήγηση. Ἡ Φυσική, γιὰ παράδειγμα, εἶναι ἀπὸ τὶς πιὸ παλιὲς ποὺ πῆρε ἰδιαίτερο ὄνομα καὶ γιὰ κάποιο διάστημα θεωρήθηκε σὰν μὴ φιλοσοφική, ἐνῶ ἡ Ἠθική, τὸ ἴδιο παλιὰ καὶ μὲ τὸ ἴδιο ὄνομα, ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι κλάδος τῆς φιλοσοφίας.
Στὴν φιλοσοφία, περιλαμβάνονται, ὡς κλάδοι της, ἡ Μεταφυσική, ἡ Γνωσιολογία (θεωρία τῆς γνώσεως) καὶ ἡ Αἰσθητική. Ἐπίσης συναντᾶμε καὶ
ποικιλίες τῆς φιλοσοφίας, ὅπως: Φιλοσοφία τοῦ Δικαίου, Φιλοσοφία τῆς Ἐπιστήμης, Φιλοσοφία τῆς Ἱστορίας, Πολιτικὴ Φιλοσοφία, Πολιτικὴ τῶν Θρησκειῶν. Στὴν πραγματικότητα, μᾶς δίνουν μία μόνιμη καὶ συνεχῆ λειτουργία τῆς φιλοσοφίας, ποὺ σχετίζεται στενὰ μὲ τὶς ἐπὶ μέρους ἐπιστῆμες ἀντὶ ἡ φιλοσοφία νὰ διαχωρίζεται ἀπὸ αὐτές.
Τὰ πιὸ οὐσιώδη σημεῖα αὐτῆς τῆς συσχετίσεως, εἶναι τρία:
α) Ἡ ἱστορία καὶ ἡ χρήση τῆς ἴδιας της λέξεως φιλοσοφία.
β) Σχέσεις τῆς φιλοσοφίας μὲ τὶς ἐπὶ μέρους ἐπιστῆμες
γ) Κοινοὶ χαρακτῆρες τῶν χωριστῶν φιλοσοφικῶν κλάδων, οἱ ὁποῖοι ἐξηγοῦν αὐτὴν τὴν ταξινόμηση.
Ἡ ἱστορικὴ χρησιμοποίηση τοῦ ὅρου φιλοσοφία, δηλαδὴ ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν σοφία, ἔχει τὴν ἀρχή της στὸν χρυσὸ αἰώνα τῶν Ἑλλήνων (5ος αἰ. π.Χ.). Ἡ φιλοσοφικὴ σκέψη καὶ ἔρευνα εἶναι πολὺ παλαιὲς ἀλλὰ ἡ ἱστορικὴ χρησιμοποίηση τοῦ ὅρου φιλοσοφία ἔχει τὴν ἀρχή της στὸν χρυσοῦν αἰώνα τῶν Ἕλληνων, ὅπου μορφοποιεῖται ὁ πολιτισμὸς ποὺ σημάδεψε ἀνεξίτηλα καὶ ὁδήγησε ὅλον τὸν Δυτικὸ κόσμο – σκέψη, διότι ἀπὸ τὸν αἰώνα αὐτόν, ξεκίνησε ἡ Ἀκαδημαϊκὴ Παιδεία.
Πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν μας ὅτι οἱ Ἀκαδημαϊκὲς σπουδὲς παραμένουν ἀπὸ αἰῶνες κυρίως φιλοσοφικές, διότι εἶναι δεδομένο ὅτι ἡ φιλοσοφία ἦταν καὶ παραμένει ἡ θεωρία ὅλων τῶν θεωριῶν καὶ συνεχίζει νὰ συνδέεται στενὰ μὲ τὴν ἔρευνα ὅλων τῶν προϋποθέσεων γενικά, τῆς ἐπιστήμης.
Ἕνα ἄλλο σοβαρὸ ζήτημα ποὺ ἐρευνᾶ καὶ ἑρμηνεύει μόνο ἡ φιλοσοφία εἶναι τὸ ὀντολογικὸ καὶ τὸ κοσμολογικὸ συγχρόνως, ποὺ ἀφορᾶ τὴν σχέση τοῦ πνεύματος μὲ τὸ σῶμα. Τὸ ζήτημα τῆς ἐλευθερίας τῆς βουλήσεως εἶναι ἡ μία πλευρὰ τοῦ γενικοῦ αὐτοῦ ζητήματος. Οἱ ὑλιστὲς ἀρνοῦνται κατηγορηματικὰ νὰ ἀναγνωρίσουν ὁποιαδήποτε διάκριση στὰ καλούμενα πνευματικὰ φαινόμενα. Ἐδῶ καλεῖται νὰ δώσει τὴν ὀρθὴ ἀπάντηση μόνον ἡ φιλοσοφία καὶ ἔτσι συμφιλιώνει πολλὲς ἀντίθετες σκέψεις καὶ γνῶμες.
Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009
ΠΑΛΛΑΔΑΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΨΕΥΔΗ ΤΩΝ ΝΕΟΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΕΡΕΥΝΗΤΩΝ
1
ΠΑΛΛΑΔΑΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΨΕΥΔΗ
ΤΩΝ ΝΕΟΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΑΠΟΛΟΓΗΤΩΝ...
Υπό
ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ ΤΟΥ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΩΣ
Πρέπει να τονίσομε ευθύς αμέσως ότι το κράμα της ωμής βίας και
του ασυστόλου ψεύδους απετέλεσε και αποτελεί ειδική προτίμηση μέσων
των Χριστιανών τόσο εις την εξάπλωση αυτής της ιδιότυπης Ιουδαϊκής
αιρέσεως όσο και εις την απολογητική προπαγάνδα τους. Πολλάκις αυτά
συνοδεύονται με αμάθεια, έλλειψη ίχνους κοινής λογικής, παντός είδους
εσκεμμένης ή μη εσκεμμένης διαστρεβλώσεως, άρνηση διορθώσεως
υποδειχθέντων λαθών, συκοφαντίες, πρόκληση απατηλών εντυπώσεων
και καμία συστολή.
Στα άρθρα μου «Κατά της Χριστιανικής Απολογητικής» και «Όστις
θέλει οπίσω μου ελθείν...», κ. α., έχω εξηγήσει ότι: (1) H προτίμηση αυτή
υπήρχε ήδη σε όλη την Παλαιάν Διαθήκην, που είναι η βάση του
Εβραιοχριστιανισμού. (2) Στον Χριστιανισμό (ή την Εβραιογνωστικοχρι-
στιανική μάστιγα όπως προτιμώ ακριβέστερα να τον αποκαλώ) η ίδια
προτίμηση άρχισε και θεμελιώθηκε με τον πρώτο επίσημο συγγραφέα και
θεολόγο του, τον Απόστολο Παύλο, και συνεχίστηκε με τους Πατέρες,
τον κλήρο, τους μοναχούς, κλπ. Διαβάστε αυτά τα άρθρα για να δείτε και
να ελέγξετε μόνοι σας τις λεπτομέρειες, τα στοιχεία και όλη την
τεκμηρίωση που παραθέτω προσεκτικώς. Αν βρείτε λάθη ή έχετε
αντιρρήσεις, ευχαρίστως να τα ακούσομε. Ιδού ένα απλό παραδειγματάκι
μέσα από τα πολλά και διάφορα:
«ει γάρ η αλήθεια του Θεού εν τω εμώ ψεύσματι
επερίσσευσεν εις την δόξαν αυτού, τί έτι καγώ ως
αμαρτωλός κρίνομαι,».
Μετάφραση:
«Εάν διά τoυ ψεύδoυς μoυ η αλήθεια τoυ Θεoύ κατεδείχθη
μεγάλη πρoς δόξαν τoυ, γιατί ακόμη κατακρίνoμαι ως
αμαρτωλός;».
― Απόστολος Παύλος, Πρός Ρωμαίους Επιστολή, 3: 7. ―
Εκτός απ’ αυτήν την βαρύγδουπη αναφορά, οι ομολογίες του Παύλου διά
χρήση ψεύδους και δόλου από τον ίδιο υπάρχουν ή σαφώς εννοούνται
και στους εξής στίχους: Πράξεις 9: 22, Α΄ Πρός Κoρινθίoυς 6: 12, 9: 19-
23, 10: 23. Β΄ Πρός Κoρινθίoυς 5: 13, 12: 16, Πρός Φιλιππησίους 1: 15-
18. Μελετείστε τους, μεταφράστε τους και ερμηνεύσετέ τους και
εξακριβώσετε μόνοι σας εάν εμείς έχομε δίκιο. Δώστε λοιπόν μόνοι σας
ειλικρινή, αμερόληπτη και ικανοποιητική απάντηση στους εαυτούς σας.
2
Αυτά τα ψέματα και η βία, οσάκις είναι δυνατή, συνεχίζονται
ακόμα και σήμερα. Ψάχνοντας λοιπόν στο διαδίκτυο το λήμμα:
«Νεοκλής Φιλάδελφος», μέσω του Google και Yahoo, βρήκα εντός τριών
σελίδων αναφορών, άλλων σωστών και άλλων διαστρεβλωμένων ή
ψευδών, και το εξής το οποίο μπορείτε να βρείτε και να το διαβάσετε
όλο:
ESOTERICA.gr Forums ! – O “ΠΑΛΛΑΔΑΣ” ΚΑΙ Ο
ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ -.- = ΜΥΘΟΣ...
Νεοκλής Φιλάδελφος. (μόνο αυτός γνωρίζει αυτόν τον
φιλόσοφο κανείς άλλος! Ούτε η Μεγάλη Ελληνική
Εγκυκλοπαίδεια!) Ο Φιλάδελφος και πάλι συνεχίζει με τα...
www.esoterica.gr/FORUMS/topic.asp?Topic_ID=3026&ARC
HIVE=-
40k – Cached-Similar Pages
Αν δεν ήταν για τον Παλλαδά δεν θα ασχολιόμουν να απαντήσω
σε τέτοια υποκείμενα, τα οποία δεν αξίζουν κανένα σεβασμό και καμία
προσοχή. Όχι μόνο τα περισσότερα τελούν εν ανωνυμία και αφάνεια,
αλλά ούτε ειλικρίνεια διαθέτουν όπως και δεν κατέχουν κοινό νου ή
γνώση για να σκέπτονται προτού γράψουν κάτι. Πιο πιθανόν όμως είναι
ότι ψεύδονται επίτηδες μη έχοντας τίποτα άλλο, παρά μόνο το ψεύδος, να
αντιτάξουν στα επιχειρήματα που παραθέτονται από άλλους. Βεβαίως
γνωρίζουν καλώς το επικρατούν περιβάλλον της αμαθείας, της «πλάκας»,
της απροθυμίας για γνώση και έρευνα. Έτσι μπορούν να ρίχνουν όση
λάσπη διαθέτουν για να θολώνουν έτι περισσότερο τα λιμνάζοντα ύδατα.
Μόνο έτσι δύνανται να καταφέρνουν κάτι προς δόξαν του Γιαχβέχ και
του Υιού του, Γιεσούαχ. Δηλαδή χαίρονται και κομπάζουν μεταξύ
αδαών, αφελών, ανεξετάστων, φοβισμένων και αγραμμάτων με το να
επαναλαμβάνουν τα κλισέ τους και να αποκρύπτουν την αλήθεια.
Ειρήσθω εν παρόδω ότι ο πολύ σπουδαίος μελετητής και
ερευνητής Παν. Μαρίνης με την Ελληνική Εταιρεία Αρχαιοφίλων και
την επιτροπή για την αναγνώριση της Ελληνικής Θρησκείας
απήντησαν εφ’ όλης της ύλης σε πολλά και διάφορα ψεύδη τέτοιων
ανωνύμων αρχετύπων στην εξαιρετική και αρκετά πλήρη συλλογική ερ-
γασία τους με τίτλο:
Απάντησις
εις τό χριστιανικόν κείμενον-λίβελλον
«Κοινότοπα Αρχαιολατρικά Παραμύθια»
την οποίαν ενθέρμως συστήνομε για μελέτη.
3
Αυτά τα ψεύδη και όλες τις κακοήθειές τους τα δημοσίευαν
σταθερώς ανωνύμως σε διαφόρους διαδικτυακούς φορείς και στο δι-
δακτικό μέσο: το περιοδικό Καρουχαρείον. Η απάντηση σ’ αυτά εδόθη
στο Καρουχαρείον, τεύχος 84, Απρίλιος 2006, και στον διαδικτυακό
χώρο. Αν χρησιμοποιείτε υπολογιστή πατήστε εκεί που γράφει: «Αρχείον
PDF», στο τέλος της εξής αναφοράς:
Θεμελιώδες κείμενον: Εφ’ όλης τής ύλης απάντησις εις τόν
ανώνυμον λίβελλον υπό τόν τίτλον «Κοινότοπα
αρχαιολατρικά παραμύθια». [συγγραφή: Επιτροπή διά τήν
αναγνώρισιν τής Ελληνικής Θρησκείας] Αρχείον PDF
Εκτός από μια περιστασιακή αναφορά στο άρθρο μου «Ο
Απόστολος Παύλος μέσα από τις Πράξεις και τις Επιστολές (και όχι
μόνον)» και μια άλλη συντομότατη εντός μιάς επιστολής μου περί
απομυθοποιήσεως, τον ποιητή και επιγραμματογράφο Παλλαδά τον
Αλεξανδρέα τον αναφέρω ως εξής στα παρακάτω δύο μόνο σημεία του
άρθρου μου:
ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΗΣ
(1) «Καθώς όμως οι αντιφάσεις τους δεν λείπουν από πουθενά, ούτε από
τα γραπτά τους ούτε από τις τακτικές και πράξεις τους, έτσι και εδώ
έχομε μια αντίφαση. Ο θλιβερός επιγραμματογράφος και ποιητής
Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς (περίπου 365 – 420 Κ. Ε.) περιγράφει αυτή
την αντιφατικότητα των μοναχών στο εξής δίστιχο, επίγραμμα:
Ει μοναχοί, τί τοσοίδε; τοσοίδε δέ, πώς πάλι μούνοι;
ώ πληθύς μοναχών ψευσαμένη μονάδα.»
[Στο παρόν άρθρο εγκλείω και την μετάφραση:
«Εάν είναι μοναχοί, τότε πώς είναι τόσοι; Αν είναι δε τόσοι, τότε πάλι πώς
είναι μόνοι;
Ώ πλήθος των μοναχών είστε ψευδής μονάδα.»
Τί αποκομίζετε από το νόημα αυτού του επιγράμματος;]
(2) «Δια δε τους Έλληνες αφιερώνω το παρακάτω τετράστιχο του
θλιβερού και μελαγχολικού επιγραμματογράφου Παλλαδά του
Αλεξανδρέως (365-420 Κ. Ε.), ο οποίος με τα σοβαρά και σκωπτικά
συνάμα επιγράμματά του περιγράφει όλη τη θλίψη και την οικτρή κατά-
σταση, πραγματική συμφορά, που δημιουργήθηκε στην Ελληνική οι-
4
κουμένη με την επικράτηση του Χριστιανισμού (με απλά λόγια της
Εβραιογνωστικοχριστιανικής μάστιγας) κατά τα χρόνια της ζωής του.
Αυτό εν πολλοίς αντιπροσωπεύει και τη σημερινή κατάσταση όχι μόνο
λόγω του Εβραιοχριστιανισμού αλλά και λόγω όλων των
κοινωνικοπολιτικών και οικονομικών καταστάσεων της σύγχρονης επο-
χής της συγχύσεως και ανωμαλίας.
Άρα μή θανόντες τώ δοκείν ζώμεν μόνον,
Έλληνες άνδρες, συμφορά πεπτωκότες
όνειρον εικάζοντες είναι τόν βίον;
ή ζώμεν ημείς, τού βίου τεθνηκότος; »
[Στο παρόν άρθρο εγκλείω και την μετάφραση:
«Μήπως ενώ έχομε πεθάνει ζούμε μόνο κατά φαντασίαν,
εμείς οι Έλληνες, που έχομε περιπέσει σε συμφορά
νομίζοντας ότι η ζωή είναι όνειρο;
ή ζούμε εμείς, και έχει αποθάνει η ζωή;»
Τί αποκομίζετε από το νόημα αυτού του επιγράμματος;]
Πρώτο: Πουθενά δεν έβαλα την λέξη «φιλόσοφος». Γράφω: «Ο
θλιβερός επιγραμματογράφος και ποιητής...» κλπ. Άρα εδώ, αυτοί οι
άγνωστοι ανώνυμοι έγραψαν ένα ψέμα. Αλλά και φιλόσοφο να τον έχει
αναφέρει κάπου κάποιος είτε εξ αγνοίας είτε εκ παραδρομής είτε εκ
συγχύσεως, τότε ο αντικειμενικός και ειλικρινής ερευνητής και
μελετητής δεν δράττεται αυτής της ευκαιρίας για να ρίξει λάσπη αλλά το
υποδεικνύει ως πραγματολογικό λάθος στον γράψαντα και συστήνει την
διόρθωσή του. Δεν πάει να αυγατίσει με τέτοιου είδους φτηνιάρικες και
κομπλεξικές ευκαιρίες! Αυτές οι ενέργειες αποδεικνύουν πολύ χαμηλό
και σκόπιμο επίπεδο και προδίδουν το ποιόν του χαρακτήρα αυτών των
υποκειμένων! Διότι το ζήτημα είναι η ανεύρεση της αλήθειας και όχι
ποιος θα καταφέρει όσα πιο πολλά αντικανονικά χτυπήματα μπορεί για
να νικήσει μια αντικανονική πυγμαχία. Βεβαίως, τα επιγράμματα και τα
ποιήματα του Παλλαδά περιέχουν πάρα πολλές και βαθιές φιλοσοφικές
σκέψεις και ημπορούν να κεντρίσουν πολλές φιλοσοφικές και ιστορικές
συζητήσεις.
Δεύτερο: Αυτές οι «υπερδιάνοιες» δεν σκέφτηκαν(;) ότι όσο
φαντασμένος και να ήμουν δεν θα ήταν δυνατόν να γράψω αυτά εδώ
επειδή έτσι μου κατέβηκαν στην ξερή ουρανοκατέβατα! Βλέπετε δεν με
φωτίζει, όπως αυτούς, το Άγιο Πνεύμα! Αυτό σημαίνει ότι εγώ και
οποιοσδήποτε άλλος σοβαρός μελετητής και ερευνητής δεν θα μπορούσε
να δημιουργήσει με την φαντασία του: το όνομα, τα επιγράμματα εις άπ-
5
ταιστο γλώσσα της εποχής εκείνης, τις χρονολογίες και τα τοπωνύμια.
Αλλά βλέπετε: όποιος έχει την μύγα του μυθομανή, του ψευδεπίγραφου,
του απόκρυφου, κλπ, μυγιάζεται!
Τρίτο: Ή δεν έψαξαν καλά στην Μεγάλη Ελληνική
Εγκυκλοπαίδεια, ή η σελίδα της έλλειπε απ’ αυτήν που είχαν στα χέρια
τους ή κάτι άλλο συνέβη! Στην Μιννεσότα που διαμένω και γράφω δεν
έκανα τον κόπο να κουβαλήσω μαζί μου πάνω από τριάντα βαρείς
τόμους της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας και να την ψάξω μόνος
μου. Αν όμως δεν το δω με τα μάτια μου, δεν πιστεύω ούτε προς στιγμήν
ότι αυτή η μεγάλη εγκυκλοπαίδεια δεν αναφέρει τον Παλλαδά. Βεβαίως
έχομε στην διάθεσή μας την Encyclopaedia Britannica και την
Encyclοpaedia Americana. Αυτοί οι «κύριοι» λοιπόν πρέπει να
ψεύδονται ασύστολα ξανά και ξανά, ή είναι εντελώς απρόσεκτοι, ανεξέ-
ταστοι και «άρπα κόλλα», ή δεν κοίταξαν καμιά εγκυκλοπαίδεια, ή η
εγκυκλοπαίδεια την οποίαν κοίταξαν ήταν κάποιο έκτρωμα της
κανονικής Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας. Τί εμπιστοσύνη να έχει
λοιπόν κανείς σε όσα γράφουν και τολμούν να διαδίδουν;
Τέταρτο: Ας υποθέσομε όμως προς στιγμήν ότι πράγματι η
Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια δεν αναφέρει τίποτα για τον Παλλαδά.
Τότε τί σημαίνει αυτό; Απλούστατα αυτό σημαίνει ότι η Μεγάλη
Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια έχει ένα κενό σ’ αυτό το σημείο και πρέπει να
συμπληρωθεί. Ή μπορεί και να σημαίνει ότι δεν είναι καλή, πλήρης και
αντικειμενική εγκυκλοπαίδεια. Εν τοιαύτη περιπτώσει ας είναι καλά τό-
σες άλλες ξενόγλωσσες εγκυκλοπαίδειες που τον αναφέρουν, αφού η
Ελληνική δεν τον καταδέχτηκε (και πάλι, μόνο αν αυτό είναι αλήθεια που
δεν το πιστεύω) και έτσι πολλοί Νεο-Έλληνες Νεο-Χριστιανοί μαχητές
του Γιεσούαχ είναι πάρα πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό! Πάρα πολύ ωραία!
Προς γνώση και συμμόρφωση λοιπόν αναφέρομε ότι:
(1) Το όνομα του Παλλαδά το αναφέρει ο συγγραφέας Μάριος
Βερέττας στο βιβλίο του «Μέγα Ονομαστικό» σελίδα 339, έκδοση τρίτη,
1997, και συγκεκριμένα γράφει:
«Παλλαδάς επιγραμματογράφος από την Αλεξάνδρεια ή τη
Χαλκίδα,
σύγχρονος τού Θεμίστιου.»
(2) Στην σελίδα 225 της Ανθολογίας της Αρχαίας Ελληνικής
Λυρικής Ποιήσεως του καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών Σίμου
Μενάρδου με τίτλο: «Στέφανος», ευρίσκομε περί Παλλαδά τα εξής
εισαγωγικά στοιχεία:
«ΠΑΛΛΑΔΑΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ
6
(Περίπου 365-420 μ. Χ.).
Ο πικρότατος τών Ελλήνων επιγραμματοποιών, πτωχοδάσκαλος
τής Αλεξανδρείας, εμυκτήρισε, πλήν τών άλλων, τά πλήθη τών μοναχών
τής Αιγύπτου καί όταν οι Χριστιανοί ελιθοβόλησαν τήν Υπατίαν, έγραψε
στίχους εις τιμήν της. Σώζονται πλέον ή 150 επιγράμματά του, όπου
ειρωνεύεται τά θρησκευτικά δόγματα καί τάς φιλοσοφικάς θεωρίας,
εφάμιλλος τών μεγάλων σαρκαστών, τού Ιουβενάλι, τού Σουίφτ καί τού
Βολταίρου. Υπερέχει κυρίως εις τήν σοβαρότητα τού σαρκασμού.»
(3) Αυτά τα λόγια λοιπόν αποτελούν την εισαγωγή των
επιγραμμάτων του Παλλαδά στο ανωτέρω βιβλίο του κυρίου καθηγητή.
Τα επιγράμματα αυτά έφτασαν στα χέρια μου μέσω συγγενικού μου
προσώπου που του τα έδωσε Πορτογάλος συλλέκτης και ερευνητής του
Παλλαδά, αφού η άγνοια και η αχαριστία των περισσοτέρων Νεοελλή-
νων και δη των Χριστιανών «του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού(;)» τον
έχει εξαφανίσει από το Ελληνικό προσκήνιο. Έχει μεταφραστεί ακόμα
και στα Πορτογαλικά, αλλά οι νεοέλληνες Χριστιανοί τον αγνοούν και
επαίρονται διά την άγνοιάν τους.
(4) Ακολούθως αναγράφω μετάφραση, από τα Γαλλικά, όλων
όσων αναφέρει εισαγωγικά περί Παλλαδά η γνωστή Γαλλίδα φιλέλλην,
καθηγήτρια, λογοτέχνις, και μέλος της γαλλικής ακαδημίας, Marguerite
Yourcenar. Αυτά τα αναφέρει ως εισαγωγή στα επιγράμματά του, εντός
της Ανθολογίας της Αρχαίας Ελληνικής Λυρικής Ποιήσεως την οποίαν η
ίδια εξέδωσε με τίτλο: “La Couronne et la Lyre” («Ο Στέφανος και η
Λύρα»). Ευτυχώς που βρέθηκε μια Γαλλίδα να μας βάλλει τα γυαλιά,
αφού οι αχάριστοι Νεοέλληνες και προπάντων οι Ελληνοχριστιανοί
αγνοούν τους Αρχαίους Έλληνες ποιητές κλπ., και όχι μόνο χαίρονται για
την άγνοια τους αλλά προσπαθούν και να την προωθήσουν! Οπότε αφού
διαβάσετε το κείμενο αυτό της Γαλλίδας καθηγήτριας, κρίνετε και
βγάλετε πολλά σπουδαία συμπεράσματα που έπονται από τα πολύ σπου-
δαία στοιχεία που περιέχει και τα οποία καλείστε να υπογραμμίσετε.
«ΠΑΛΛΑΔΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ
Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια κατά τα τέλη του 4ου μ. Χ. αιώνα, ο
Παλλαδάς είναι μια παράξενη μορφή αυτής της μεταβατικής εποχής, του
λυκόφωτος ανάμεσα στον θάνατο του αρχαίου κόσμου και τον θρίαμβο
του επίσημου Χριστιανισμού.
Από τα εκατόν πενήντα επιγράμματά του που έχουν περιληφθεί
στην Παλατινή Ανθολογία [*], τα τρία τέταρτα είναι σχεδόν αδιάφορα, ή
7
παρουσιάζουν ενδιαφέρον μόνο ως πορτραίτο του δημιουργού τους. Τα
υπόλοιπα διασκεδάζουν, ξαφνιάζουν, αναστατώνουν.
[Υποσημείωση *: Η Παλατινή Ανθολογία είναι μια συλλογή των Αρχαίων
Ελλήνων Λυρικών Ποιητών. Περιλαμβάνει σχεδόν όλα όσα έχουν
διασωθεί απ’ αυτούς τους μεγάλους ποιητές, τα οποία, εξ όσων
γνωρίζομε, είναι πάρα πολύ ολίγα σε σχέση με όλα όσα είχαν γράψει. Ας
είναι καλά οι Χριστιανοί που κατέστρεψαν και εξαφάνισαν σχεδόν τα
πάντα... Αλλιώς πώς θα είχαν γίνει κατεστημένο εδώ και πολλά χρόνια
μέχρι και σήμερον!]
Ήταν εθνικός, όπως οι περισσότεροι λόγιοι της εποχής του, ─
που βαθιά διαποτισμένοι από τον αρχαίο πολιτισμό ─ δεν μπορούσαν να
αποσυνδεθούν από τους Θεούς του Ομήρου. Γραμματοδιδάσκαλος στην
Αλεξάνδρεια, απεκόμισε από το επάγγελμά του απογοητεύσεις, αφού
απολύθηκε από τον εργοδότη του, τον γραμματικό Δοσίθεο. Απένταρος,
εμφανίζεται να πωλεί ποιήματα του Καλλιμάχου και του Πινδάρου για να
ζήσει την γυναίκα του, που δεν την αγαπούσε, και να συντηρήσει το φτω-
χικό νοικοκυριό του. Κάπου εξομολογείται ότι έχει κουραστεί από τους
συζυγικούς καυγάδες, αλλά και από το να ακούει ολοχρονίς τους μαθητές
του να συλλαβίζουν την «Μήνιν Αχιλήος» (την οργήν του Αχιλλέως),
την πρώτη ραψωδία της Ιλιάδος απ’ όπου οι Αρχαίοι αντλούσαν
παραδείγματα και συνήγαν γραμματικούς κανόνες. Είναι ένας φτωχοφου-
καράς και συνάμα σχολαστικός, με όλα τα συνακόλουθα ελαττώματα:
άχαρα δασκαλίστικα αστεία· απληστία παρασίτου για τα δείπνα που
προσφέρονται στην πόλη· γκρίνια όταν διαπιστώνει ότι δεν σερβίρονται
σπουδαία κρασιά στο τραπέζι όπου βρίσκεται ή ότι το φαγητό είναι
κατώτερο των προσδοκιών που δημιουργούν τα ωραία ασημικά. Ωστόσο,
αυτός ο Αλεξανδρινός μικροαστός, χαίρεται ακόμα κάποια ψιχία διανοη-
τικής πολυτελείας ─ ό,τι απομένει από έναν λαμπρό πολιτισμό που
οδεύει προς το τέλος. Πηγαίνει στο θέατρο να δει κλασικά έργα ή μίμους
και έχει τη στυφή ευχαρίστηση να ειρωνευτεί τους ηθοποιούς. Το
υψηλού ύφους επίγραμμα το οποίο τον εμφανίζει να παρακολουθεί τα
μαθήματα της Υπατίας ─ διαπρεπούς μαθηματικού και φιλοσόφου, η
οποία δολοφονήθηκε άγρια το 415 στους δρόμους της Αλεξανδρείας από
τον χριστιανικό συρφετό ─ μάλλον θα πρέπει να το έγραψε στα χρόνια
των σπουδών του· αν είχε γραφεί μετά τον θάνατο αυτής της μεγάλης
γυναικείας φυσιογνωμίας, η πικρία και η φρίκη θα το είχαν σίγουρα
διαποτίσει.
Εξ άλλου, αυτός ο Έλληνας, που έγινε μάρτυρας της δίωξης των
εθνικών από τον Θεοδόσιο και, εν συνεχεία, της απαγόρευσης της
θρησκείας τους από τον Αρκάδιο, σημειώνει αυτή την αλλαγή
καταστάσεως με τρόπο που βλέπουν τα γεγονότα οι περισσότεροι
8
σύγχρονοι του: από σκοπιά ανεκδοτολογική ή με αναφορές φαινομενικά
ασήμαντες, που εντούτοις στο έργο του εναλλάσσονται με σύντομα
ποιήματα, έκφραση βαθιάς θλίψης, για τα οποία θα μιλήσομε παρακάτω.
Αισθανόμαστε ότι συχνά συνοδεύει τους αστεϊσμούς του με έναν πικρό
μορφασμό, όταν π. χ. μιλάει για τα χάλκινα αγάλματα των Θεών που
καταλήγουν στο χυτήριο ή μεταμφιέζονται σε Χριστιανούς αγίους, για
μια εταίρα που, αφού δεν μπορεί πια να ορκίζεται στους δώδεκα Θεούς,
θα ορκίζεται στους δώδεκα αποστόλους. Μισεί τους μοναχούς της
ερήμου, δήθεν «μοναχούς», που ως ένοπλες ομάδες κατεβαίνουν στην
Αλεξάνδρεια για να εξεγείρουν τον όχλο· μισεί, όπως μάλλον θα κάναμε
και ‘μεις στη θέση του, τον επιθετικό δογματισμό, που ήταν για τους μη
Χριστιανούς η άμεσα ορατή πλευρά της νέας διδασκαλίας. Οι στίχοι του
για τους «Έλληνες», δηλαδή τους Εθνικούς (είναι ενδεικτικό ότι για ένα
διάστημα η ίδια λέξη δηλώνει και τις δύο έννοιες) που επιζούν έκπληκτοι
σε μια κοινωνία όπου όλα όσα είχαν γι’ αυτούς αξία μοιάζουν νεκρά,
είναι μια από τις πικρότερες διαπιστώσεις που έχομε για το τέλος ενός
κόσμου.
Όπως οι προσωπικές μικροαπογοητεύσεις του Παλλαδά έρχονται
(για μας τουλάχιστον) σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με την τραγικο-
κωμωδία μιας θρησκείας και μιας κοινωνίας που μεταμορφώνεται, το
ίδιο και η πικρία για έναν ετοιμοθάνατο πολιτισμό υποτάσσεται, για
‘κείνον, στην τραγική αίσθηση της ανθρώπινης μοίρας γενικότερα.
Βεβαίως, η έλλειψη αυταπάτης υπήρξε πάντοτε Ελληνική αρετή: είναι
αδύνατο να περιγραφεί με μεγαλύτερη δύναμη απ’ ότι στον Σόλωνα ή
τον Θέογνι η διπλή τραγωδία της ζωής και του θανάτου. Αλλά για
κείνους η ζωή συνδυάζει σκληρότητα και ευγένεια. Η ασχήμια και η
ποταπότητα του σαρκίου αποτελεί, αντιθέτως, μια σχεδόν νοσηρή
έμμονη ιδέα για τον Παλλαδά. Στην πραγματικότητα, η απαξιωτική αυτή
στάση είναι καινούργια για τους ποιητές, αλλά όχι για τους φιλοσόφους:
οι κυνικοί και οι στωικοί τα είχαν ήδη πει όλα αυτά ─ κυρίως για να
ενδυναμώσουν και να εξαίρουν, μέσω της αντίθεσης, την ανθρώπινη
ψυχή. Ο Παλλάδάς πιστεύει λιγότερο στις δυνατότητες του ανθρώπου.
Εντούτοις δεν σκέπτεται όπως οι μοναχοί τους οποίους χλευάζει, αλλά
και τους μοιάζει όσον αφορά την περιφρόνηση της σάρκας, να καταφύγει
στην έρημο εγκαταλείποντας έναν κόσμο παραδομένο στο κακό. Αλλά
ούτε και τα μεγαλειώδη όνειρα του νεοπλατωνισμού και του ερημιτισμού
─ το καταφύγιο των εκλεκτότερων πνευμάτων μεταξύ των συγχρόνων
εθνικών ─ του ταιριάζουν· και είναι, μεταξύ άλλων, αυτή η έλλειψη
ορμής που τον καθιστά αξιόπιστο μάρτυρα μιας σκοτεινής νύχτας. Οι
στίχοι αυτού του φτωχοδάσκαλου της αλεξανδρινής σχολής
προεικονίζουν κάποτε τους βαρύθυμους μονόλογους του Hamlet στον
Shakespeare, την καυστική σάτιρα του Swift, τη μελαγχολική
9
ονειροπόληση του Baudelaire. Τις στιγμές αυτές ο Παλλαδάς ανήκει στη
μεγάλη ποίηση.»
Ενώ αυτά μας έχει γράψει η Γαλλίδα φιλέλλην Marguerite
Yourcenar, μερικοί νεοέλληνες Χριστιανοί καυχώνται ότι η Μεγάλη
Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τον αγνοεί, και χαίρονται γι’ αυτό, και ότι
τέτοιο πρόσωπο είναι δημιούργημα της φαντασίας του Ιωάννου,
Νεοκλέους Φιλαδέλφου, Μ. Ρούσσου. Πολύ κολακευτικοί αυτοί οι ισχυ-
ρισμοί για την δύναμη και την ικανότητα της φαντασίας του Νεοκλέους!
Αυτά είναι τα χάλια τους και τα φρικτά χάλια της σημερινής Ελλάδος!
Επειδή ταιριάζει απόλυτα στην παρούσα περίσταση, υπενθυμίζω
εδώ το παρακάτω απόσπασμα από το άρθρο μου «Κατά της Χριστιανικής
Απολογητικής», περί των μέσων των οποίων μετέρχονται όλοι αυτοί οι
χριστιανάρες προκειμένου να επιτύχουν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο
«τον ύψιστον σκοπόν τους προς δόξαν Γιαχβέχ και του υιού του,
Γιεσούαχ»:
«Όπως λοιπόν ο αείμνηστος Robert Taylor [1] μας γράφει συχνά
στα συγγράμματά [2] του, το πιο πειστικό, κατά τη γνώμη του, κριτήριο
για την απόρριψη της ιστορικότητας του Ιησού και όλων όσων πρεσβεύει
η Χριστιανική θρησκεία είναι το ότι ο ίδιος και όλοι οι ορθολογιστές και
σκεπτικιστές μέχρι την εποχή του έπρεπε να υποφέρουν στον μέγιστο βα-
θμό το μίσος, την ατιμία, τη διαβολή και στο τέλος φυλακίσεις και
βασανιστήρια από τους Χριστιανούς απολογητές και αξιωματούχους, για
τις ερωτήσεις και αντιρρήσεις που τους υπέβαλαν. Έχομε βεβαίως το
θεολογικό παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου: Α΄ Πρός Τιμόθεον 1: 20:
«ων εστιν Υμέναιος και Αλέξανδρος, ους παρέδωκα τω
σατανά, ίνα παιδευθώσι μη βλασφημείν.»
Ο Παύλος ξέρει καλά να διαβολοστέλλει, όπως το είχε ξανακάνει στην
Α΄ Πρός Κορινθίους 5: 5! Βλέπε και Β΄ Πρός Τιμόθεον 2: 16-18:
«τας δε βεβήλους κενοφωνίας περιΐστασο· επί πλείον γαρ
προκόψουσιν ασεβείας, και ο λόγος αυτών ως γάγγραινα
νομήν έξει· ων εστιν Υμέναιος και Φιλητός, οίτινες περί την
αλήθειαν ηστόχησαν, λέγοντες την ανάστασιν ήδη γεγονέναι,
και ανατρέπουσι την τινων πίστιν.».
Έτσι και ο Taylor, εκτός από διάφορα χρηματικά πρόστιμα που του επε-
βλήθησαν, υβρίστηκε, συκοφαντήθηκε και στο τέλος φυλακίστηκε και
βασανίστηκε δύο φορές. Στα συγγράμματά του λοιπόν γράφει αρκετές
φορές ότι επί τέλους κατάλαβε, εξ ιδίας πείρας, ποια είναι τα μόνα πει-
στικά και αποστομωτικά επιχειρήματα των Χριστιανών... Δυστυχώς, και
10
η σημερινή κατάσταση οδηγεί σταθερά την κοινωνία στον ίδιο βλακώδη
και τυραννικό μεσαίωνα, αν δεν αντιδράσουν όλοι όσοι καταλαβαίνουν
πέραν των θρησκευτικών πίστεων και δεισιδαιμονιών. Τα μεγάλα πνεύ-
ματα οφείλουν να κάνουν κάτι πάλι, αλλιώς μαύρες και σκοτεινές μέρες
περιμένουν την ανθρωπότητα...
[Υποσημείωση 1: Robert Taylor, Edmonton της Αγγλίας 18-8-1784,
Tours της Γαλλίας 5 - 6 - 1844. Αγγλικανός ευαγγελικός ιερέας που
απεσκίρτησε από τον Χριστιανισμό όταν μελέτησε αρκετά και ανεκάλυ-
ψε την τρομακτική αντιφατικότητα, τα λάθη, την ανακολουθία και την
καταστροφικότητα αυτής της θρησκείας. Στο τέλος κατέληξε απλώς
θεϊστής όπως γράφει ο ίδιος.]
[Υποσημείωση 2: (1) The Diegesis, Kessinger Publishing, or Health
Research Publications. (2) Syntagma of the Evidence of the Christian
Religion, Kessinger Publishing. (3) The Devil’s Pulpit, Kessinger
Publishing.]»
(5) Τελειώνοντας με τον Παλλάδα αναγράφω άλλο ένα λακωνικό
επίγραμμά του το οποίο παρά την συντομία του φανερώνει πολύ
περιγραφικά και νοηματικά όλη την μανία και την «εκτίμηση» των
Χριστιανών της εποχής του εναντίον των έργων τέχνης, των αγαλμάτων,
του έρωτα, κλπ:
Χαλκοτύπος τόν Έρωτα μεταλλάξας επόησε
τήγανον, ουκ αλόγως όττι καί αυτό φλέγει.
(Οι λέξεις «επόησε» και «όττι» δεν είναι λάθος. Ο ποιητής τις γράφει
έτσι.) Εδώ βέβαια θα κάνομε ερμηνεία και όχι απλώς μετάφραση:
«Ένας (χριστιανός) χαλκουργός αφού έλειωσε το χάλκινο
αγαλματίδιο του (Θεού) Έρωτα έφτιαξε (ένα) τηγάνι. [Και ο
ποιητής συνεχίζει με το θλιβερό και σκωπτικό ύφος: ] Δεν
έπραξε όμως παράλογα καθ’ ότι και αυτό (το τηγάνι) καίει
(όπως και ο έρωτας).»
Σας άρεσε; Μήπως πίσω απ’ αυτό το τηγάνι βλέπετε και την
κονιορτοποίηση των Ελληνικών έργων τέχνης, των βιβλιοθηκών, των
κτηρίων (αληθινών θαυμάτων του κόσμου), των αρχών και αισθημάτων
του Ελληνικού πολιτισμού; Τί λέτε; Εμείς έχομε πει και γράψει πολλά.
Τώρα είναι η σειρά σας αγαπητοί αναγνώστες. Κρίνετε, επεκτείνετε και
κάνετε και ‘σεις το κατά δύναμη.
11
Ολίγα ακόμα ψεύδη των νεοελλήνων νεοχριστιανών απολογητών
Υπάρχει μια ανώνυμη ομάδα που κρύβεται και έχει αυτοονομαστεί
«ορθόδοξη ομάδα δογματικής έρευνας, ή ΟΟDE», η οποία έχει
διασπείρει πλείστα όσα ψεύδη εναντίον μου, μερικά από τα οποία είναι
επί προσωπικού επιπέδου ενώ κανένας τους δεν με γνωρίζει προσωπικώς,
και έχει διαπράξει πάρα πολλές εσκεμμένες διαστρεβλώσεις εναντίον των
γραπτών μου.
Πολλές φορές τους έχω διαμηνύσει ότι είμαι αθεϊστής σύμφωνα με
τους ορισμούς των Russell και Wittgenstein, όπως έχω αναλύσει το
άρθρο μου «Περί Σκεπτικισμού», αλλά αυτοί επιμένουν να διασπείρουν
ότι είμαι παγανιστής, ειδωλολάτρης, πολυθεϊστής, νεοπαγανιστής,
όργανο του σατανά, δήθεν άθεος, κλπ. Σαν απόδειξη παρουσιάζουν το
γεγονός ότι έχω φίλους και συνεργάτες αρχαιόφιλους, κλπ. Τα ίδια έχουν
διασπείρει και για τον κ. Μ. Θ. Καλόπουλο, ο οποίος σαφώς και απε-
ριφράστως τους έχει δηλώσει ότι δεν έχει μεταφυσικές ανησυχίες και
είναι σκεπτικιστής. Καλά και σώνει θέλουν να πούνε ότι δεν έχομε το
θάρρος της γνώμης μας και του τι είμαστε για να ομολογήσομε ευθαρσώς
και απεριφράστως αυτό που εμείς είμαστε, αλλά όπως θέλουν να
πιστεύουν υποκρινόμαστε. Φαίνεται ότι σύμφωνα με την λογική τους και
την ψυχολογική ανάλυση του φαινομένου της προβολής, επειδή αυτοί
έχουν και υποφέρουν απ’ αυτό το σύμπλεγμα, το ίδιο πρέπει να συμβαί-
νει και με όλους τους άλλους.
Σε ένα άρθρο τους με τίτλο: «Ήταν η "αποκοπή" εκτέλεση ή
ευνουχισμός;» προσπαθούν να δώσουν μια κάποια απάντηση στο ένα
και μόνον χιλιοστό του άρθρου μου «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν...».
(Εξετάστε το άρθρο αυτό προσεκτικά!). Εκεί λοιπόν αρχίζουν με την
εξής εισαγωγή:
«Μεταξύ πολλών άλλων κακοηθειών και διαστρεβλώσεων, σε
ένα ανόητο και κακοήθες κείμενο που κυκλοφορεί μεταξύ
αθεοπαγανιστών ο δήθεν άθεος (στην πραγματικότητα
φανατικός αντιχριστιανός συνεργάτης των πολυθεϊστών) Ι.
Ρούσσος, ισχυρίζεται ότι στο χωρίο Γαλάτας 5/ε: 12, υπάρχει
δήθεν η ιδεολογική θεμελίωση της... Ιεράς Εξέτασης. Όμως
τα στοιχεία δείχνουν διαφορετικά πράγματα...
1. Ένα διαστρεβλωτικό αντιχριστιανικό κείμενο
Ο λόγος γίνεται για ένα κείμενο, που στο ξεκίνημά του, αυτοπροβάλλεται
ως εξής:
12
[Σ’ αυτό το σημείο παραθέτουν την δική μου ένθετη εισαγωγή στο
δεύτερο μέρος του άρθρου μου «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν...». Το
δεύτερο μέρος έχει ως θέμα την Ιεράν Εξέτασιν σε όλο το μήκος και το
πλάτος του Χριστιανισμού. Αυτά λοιπόν δεν τα γράφω στο ξεκίνημα, στο
πρώτο μέρος δηλαδή, αυτού του άρθρου όπως ψευδώς επικαλούνται
(άλλο ένα εσκεμμένο ψεματάκι τους). Στην εισαγωγή αυτή λοιπόν γράφω
τα εξής: ]
"Η Θεολογική Θεμελίωση της Ιεράς Εξετάσεως
[Μετάφραση των συνοπτικών αλλά πολύ περιεκτικών σελίδων 519-537,
περί της θεολογικής και δογματικής θεμελιώσεως της Ιεράς Εξετάσεως
και μιας σύντομης αλλά πολύ κατατοπιστικής ιστορικής διαδρομής της,
του εξαιρετικού ερευνητικού συγγράμματος: History of the Christian
Religion to the Year Two Hundred (Ιστορία της Χριστιανικής Θρησκείας
μέχρι το Έτος 200), by Charles B. Waite, A. M., Fifth Edition – Revised.
Chicago, 1900. Ο μεταφραστής προσέθεσε μερικές επιπλέον σημειώσεις,
πληροφορίες και αναφορές εντός του κειμένου της μετάφρασης και έναν
μικρό επίλογο.]"
(Η μετάφραση ενός κειμένου μπορεί να εισάγεται με μια εισαγωγή του
μεταφραστή. Δεν είναι καθόλου ασύνηθες, αλλά πολύ συνηθισμένο και
υποβοηθητικό.)
Και συνεχίζουν αυτοί με τα ακόλουθα:
Μεταφραστής του κειμένου, είναι ο φανατικός αντιχριστιανός και ψευτο-
αθεϊστής Ιωάννης Ρούσσος, που κατά τη δική του μαρτυρία εδώ, έχει
αλλοιώσει και το πρωτότυπο κείμενο. Δεν γνωρίζομε σε ποιο βαθμό το
αλλοίωσε. Πιθανόν λοιπόν οι κακοήθειες που αναφέρονται στο κείμενο
που κυκλοφορεί στα Ελληνικά να ανήκουν στον συγγραφέα του
κειμένου, πιθανόν όμως, να έχουν κατασκευαστεί από τον μεταφραστή
Ρούσσο, κατά τη συνήθειά του να διαστρέφει τα πάντα, για να
κατηγορήσει τον Χριστιανισμό με πλαστά επιχειρήματα. Όπως κι αν έχει
το θέμα, επί μέρους σημεία του κειμένου εκείνου είναι ήδη απαντημένα
στην ιστοσελίδα μας, όπως έχομε ήδη αναφέρει αλλού και την απάντηση
σε αυτό που θα εξετάσομε σήμερα. Μόνο που στην παρούσα μελέτη θα
το αναπτύξομε περισσότερο, αποδεικνύοντας την πραγματική σημασία
του χωρίου που διαστρέφεται από τους συντελεστές του κειμένου.
Σκοπός των αντιχριστιανών διαστρεβλωτών, είναι να ταυτίσουν την
αληθινή Εκκλησία του Χριστού, με τους αιρετικούς ιεροεξεταστές του
Πάπα. Και επιπλέον, να θεμελιώσουν δήθεν την Ιερά Εξέταση στη
13
Χριστιανική πίστη, ώστε να μη γίνει φανερό ότι είχε θεμελιωθεί από τον
Πλάτωνα και τον αρχαιοελληνικό πολυθεϊσμό. Με την απάντησή μας στο
επί μέρους (προς το παρόν) αυτό σημείο, θα δείξομε επίσης και την
αναξιοπιστία, τόσο του κειμένου εν γένει, όσο και των συντελεστών του
αθεο-παγανιστών. Πιθανόν ο Ρούσσος να αλλοιώσει το κείμενο ΜΕΤΑ
την απάντησή μας, μια και διαρκώς αλλάζει τα κείμενα που
κυκλοφορούν από αυτόν, παρ' όλα αυτά, εμείς θα απαντήσομε στο
κείμενο, όπως ακριβώς το έχομε στα χέρια μας στη σημερινή νεότερη
κατάστασή του.
[Κλπ.]
Ενταύθα λοιπόν συνεχίζω εγώ και απαντώ. Ιδού τα εσκεμμένα ψέματα
που δημοσιεύουν στα κείμενά τους αυτά τα χαμερπή και ασύστολα όντα,
τα οποία στερούνται και ίχνος ανδρισμού και διά τούτο κρύβονται και
τελούν εν ανωνυμία, παρ’ ότι η κρατικοδίαιτη και πανίσχυρη εκκλησία
ΑΟΕΕ είναι κράτος εν κράτει και κάνει ό,τι επιθυμήσει.
1. ο δήθεν άθεος (στην πραγματικότητα φανατικός
αντιχριστιανός συνεργάτης των πολυθεϊστών) Ι. Ρούσσος.
Μιλήσαμε περί του «δήθεν άθεος» και όλων αυτών των συναφών
ψευδών ισχυρισμών ολίγο παραπάνω. Βλέπετε και μόνοι σας τους
υποθετικούς ισχυρισμούς των και τη λάσπη εναντίον άλλων
ατόμων, εδώ εμού προσωπικά. Βεβαίως αυτοί προβάλλουν παντού
την αλλοπρόσαλλη θέση, εφ’ ενός μεν ότι ουδείς δύναται να είναι
άθεος, είναι φυσικός νόμος και αξίωμα γι’ αυτούς, εφ’ ετέρου δε
ότι ο αθεϊσμός είναι θρησκεία. Γι’ αυτούς λοιπόν υπάρχει
θρησκεία χωρίς κανέναν οπαδό. Η΄ ίσως νομίζουν ότι η λέξη άθεος
είναι ύβρις! Αφού η Βίβλος τους είναι πλήρης αντιφάσεων τί
πειράζει να προσθέσουν και αυτοί μερικές δικές τους! Δυστυχώς
γι’ αυτούς, ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο, εκτός και οι λέξεις
«άθεος ή αθεϊστής» και «αθεϊσμός» δεν έχουν τις καθιερωμένες
έννοιες και ορισμούς, αλλά τις έννοιες που μόνο αυτοί επέδωσαν
και γνωρίζουν. Όταν αλλάζεις τις έννοιες κατά το δοκούν και το
συμφέρον τότε «χαίρω πολύ!»: Ό,τι θέλεις βγάζεις! Από την
κάλτσα, γραβάτα και από το άχυρο, κρέας! Τους διαμηνύω λοιπόν
ότι: Και άθεοι υπάρχουν και ο αθεϊσμός όχι μόνο δεν είναι θρη-
σκεία αλλά αποτελεί την κατάργηση των θρησκειών, όπως έχομε
αποδείξει στο άρθρο μας Περί Σκεπτικισμού και όπως πολλοί
διάσημοι άθεοι διανοητές και ερευνητές έχουν αναπτύξει και
αναλύσει. Δυστυχώς αυτή η αλλοπρόσαλλη θέση προβάλλεται και
από άλλους μεταξύ των οποίων υπάρχουν μερικοί φίλοι και γνω-
στοί μου. Όλοι τους κάνουν μεγάλο λάθος!
14
Ο μόνος χαρακτηρισμός που είναι αληθής είναι ότι είμαι
αντιχριστιανός. Αυτό ουδέποτε το αρνήθηκα και παντού το
ανακοινώνω ευθαρσώς και επωνύμως! Αυτοί κοιμόνται με την
ιδέα ότι με το να με αποκαλούν αντιχριστιανό μου κάνουν κακό
και δυσφήμιση. Αντιθέτως μου κάνουν καλό και μου προσάπτουν
ένα κολακευτικό και προοδευτικό επίθετο! Τέρμα όλα όσα ήταν γι’
αυτούς δεδομένα πριν ολίγα χρόνια, όταν είχαν μονά–ζυγά δικά
τους. Τώρα ήλθε η ώρα να καταγγελθεί ο Χριστιανισμός
συλλήβδην για απάτη, αποβλάκωση, διασυρμό, εκμετάλλευση,
άπειρα κατά συρροήν εγκλήματα, ιερές εξετάσεις, κλπ, και θα
κληθούν «λόγον διδόναι εν τή αγορά». Ο υπερ-ρατσισμός και το
μονοπώλιο γνώσεως και μαθήσεως που ασκούσαν μέχρι προ τίνος:
«μόνο εμείς και κανένας άλλος», «μόνο ό,τι λέμε εμείς και όλοι οι
άλλοι θα φεύγουν από την μέση με οποιοδήποτε μέσο», και όλες
αυτές οι κακοήθεις και απόλυτα ρατσιστικές απαιτήσεις τους,
έφτασαν στο τέλος τους. Τώρα θα καταγγελθούν και θα μηνυθούν
για όλα αυτά τα αισχρότερα και μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του
πολιτισμού και της ανθρώπινης ιστορίας και να δούμε τί θα βρούνε
να πούνε ή που θα πάνε να κρυφτούνε. Πολλές και διάφορες εται-
ρείες που έχουν δημιουργηθεί αλλά και πολλά διαφωτισμένα άτο-
μα κεχωρισμένως εργάζονται ήδη σ’ αυτήν την μεγάλης ιστορικής
σημασίας καταγγελία! Οι καιροί άλλαξαν! Μπορεί αυτοί να χρησι-
μοποιούν το διαδίκτυο ανωνύμως, αλλά οι άλλοι το χρησιμοποιούν
πολύ καλλίτερα και επωνύμως!
Συνεργάτης των πολυθεϊστών κ. α. είμαι μόνο στον τομέα
του αντιχριστιανικού αγώνα. Αυτό δεν έγινε λόγω αορίστου
φανατισμού, αλλά κατόπιν εκτενούς, χρονοβόρας, πολυέξοδης και
αμερόληπτης μελέτης και έρευνας. Είναι μοιραίο, θλιβερό και κα-
ταθλιπτικό το παράδοξο γεγονός ότι ακόμα και σήμερα τόσα εκα-
τομμύρια ετερόκλητοι λαοί ομολογούν ότι πιστεύουν σε μια κα-
ταστροφική, αντιφατική και ιδιάζουσα αίρεση του Ιουδαϊσμού, η
οποία προήλθε από την έρημο της Υπεριορδανίας και της Πετραίας
Αραβίας και η οποία ερήμωσε και κατάστρεψε τα πάντα. Λέμε και
τονίζομε: «ομολογούν», διότι απ’ αυτούς το 99% δεν γνωρίσει
τίποτα σχεδόν περί της θεολογίας και των δογμάτων που πρεσβεύει
αυτή η ξενόφερτη, αντιφατική και καταστροφική δοξασία. Είναι
όντως θλιβερό το γεγονός να ρωτάς τους Χριστιανούς τί είναι αυτά
που πιστεύουν, και πέραν μερικών στερεοτύπων απαντήσεων
τύπου: πιστεύομε στον Χριστό, στον Θεό, στην αγάπη, κλπ, σχε-
δόν όλοι απαντάνε: «Δεν ξέρομε!». Ο δε τρόπος ζωής σχεδόν όλων
πόρρω απέχει από τις επιταγές της χριστιανικής δογματικής στην
οποία υποτίθεται ότι πιστεύουν χωρίς όμως να την γνωρίζουν.
Αλλά και όσοι την γνωρίζουν σχεδόν πάντοτε δεν την εφαρμόζουν,
15
αλλά δικαιολογούν του εαυτούς των με την φτηνιάρικη δικαιο-
λογία περί ανθρωπίνων αδυναμιών και ότι στο τέλος με την
εξομολόγηθη θα συγχωρεθούν για τις αμαρτίες των!
2. Ι. Ρούσσος, ισχυρίζεται ότι στο χωρίο Γαλάτας 5/ε: 12, υπάρχει
δήθεν η ιδεολογική θεμελίωση της... Ιεράς Εξέτασης. Αυτό
εδώ το στοιχείο αποτελεί ένα από τα εκατοντάδες στοιχεία που
παραθέτομε μέσα στο άρθρο. Δεν αποτελεί εδώ άποψη του
μεταφραστή, ασχέτως αν συμφωνεί ή όχι, αλλά είναι η άποψη του
ερευνητή Charles B. Waite, τον οποίον μετέφρασα. Δεν το ισχυ-
ρίζομαι εγώ αλλά ο Charles B. Waite, ο οποίος και εφρόντισε να το
τεκμηριώσει με διάφορα πολύ πειστικά επιχειρήματα και στοιχεία.
Αυτό καθίσταται σαφέστατο σε έναν αμερόληπτο μελετητή με μια
καλή μελέτη του άρθρου. Αλλά όταν έχεις να κάνεις με κουρ-
δισμένους συκοφάντες..., τότε τί γίνεται;
3. Μεταφραστής του κειμένου, είναι ο φανατικός αντιχριστιανός
και ψευτο-αθεϊστής Ιωάννης Ρούσσος, που κατά τη δική του
μαρτυρία εδώ, έχει αλλοιώσει και το πρωτότυπο κείμενο. Δεν
γνωρίζομε σε ποιο βαθμό το αλλοίωσε. Πιθανόν λοιπόν οι
κακοήθειες που αναφέρονται στο κείμενο που κυκλοφορεί στα
Ελληνικά να ανήκουν στον συγγραφέα του κειμένου, πιθανόν
όμως, να έχουν κατασκευαστεί από τον μεταφραστή Ρούσσο,
κατά τη συνήθειά του να διαστρέφει τα πάντα, για να
κατηγορήσει τον Χριστιανισμό με πλαστά επιχειρήματα.
Εδώ εκτός του ότι ομολογούν άγνοια του μεγάλου αυτού έργου
του Charles B. Waite, ομολογούν και ότι δεν έκαναν τον κόπο να
βρούνε αυτό το βιβλίο και να ελέγξουν καλώς κατά πόσο παρα-
ποίησα ή διαστρέβλωσα τις σελίδες του μεγάλου αυτού ερευνητή.
Εφ’ όσον επιχειρούν μια τέτοια έστω και απειροελάχιστη
απάντηση, (ουσιαστικά πρόκειται για κόντρα για την κόντρα), αν
ήταν υπεύθυνοι δεν νομίζετε ότι θα έπρεπε να είχαν προμηθευτεί
αυτό το βιβλίο προτού γράψουν και ισχυρισθούν κάτι; Ιδού λοιπόν
η αξιοπιστία και η αξιοπρέπειά των! Στην εισαγωγή μου, για την
οποία παρ’ όλα ταύτα επέδειξαν το θράσος να την παραθέσουν
πράγμα που δεν έκαναν για τις άλλες παραγράφους, εγώ έγραψα:
«Ο μεταφραστής προσέθεσε μερικές επιπλέον σημειώσεις,
πληροφορίες και αναφορές εντός του κειμένου της μετάφρασης και
έναν μικρό επίλογο.». Αυτό πάντα γίνεται και είναι θεμιτό ως
συμπλήρωμα σε μεταφράσεις εφ’ όσον ο μεταφραστής ξεχωρίσει
τα ιδικά του χωρία από αυτά του συγγραφέα. Ουδεμίαν μαρτυρία
και ομολογία έγραψα ή παραδέχτηκα ότι παραποιώ το κείμενο του
εξαιρετικού αυτού βιβλίου. Το βιβλίο αυτό μιλάει μόνο του, δεν
16
έχει «χρείαν παραποιήσεων», όπως έκανε πάντοτε ο δικός τους
Ευσέβιος Καισαρείας με ό,τι έπιανε στα χέρια του. Δεν
χρειαζόμαστε εμείς ούτε μεταχειριζόμαστε χριστιανικά μέσα και
κόλπα όπως ο Απόστολος Παύλος! Όποιος λοιπόν κατέχει την
αγγλική γλώσσα και έχει αυτό το θαυμάσιο βιβλίο ας ελέγξει την
καταλέξει μετάφρασή μου την οποία έκανα πιστή στο πρωτότυπο.
Οτιδήποτε είναι δικό μου το θέτω εντός αγκυλών [ ] όπως και το
προείπα, χωρίς να διαστρέψω απολύτως τίποτα από το αρχικό
κείμενο. Αλλά όπως γράφει ο αγαπητός μου συνεργάτης και
χορηγός Ιωάννης Φραγκούλης «το βαμβάκι μπήχτηκε βαθιά!...».
4. Όσο για να κατηγορήσομε τον Χριστιανισμό λόγω συνηθείας
και με πλαστά επιχειρήματα, όπως αυτοί οι ανώνυμοι
διαστρεβλωτές ισχυρίζονται, απαντάμε ως εξής. Τον
Χριστιανισμό, για να είμαστε ακριβείς την Εβραιογ-
νωστικοχριστιανική μάστιγα, δεν τον κατηγορούμε καθόλου αλλά
τον καταγγέλλομε παγκοσμίως και τον ξεβρακώνομε για να
καταδείξομε την ασχημοσύνη του. Δεν το κάνομε λόγω συνηθείας
αλλά λόγω του «καθήκοντος του γνώστη» και για την κάλυψη του
κενού της αμαθείας που έχει δημιουργήσει εδώ και 1800 χρόνια.
Μας βασανίζει τη συνείδηση το σοφό γνωμικό: «όποιος κρύβει
αλήθεια καταστρέφει χρυσάφι!». Δεν χρειαζόμαστε πλαστά ή
ψεύτικα επιχειρήματα καθόλου, όπως αυτοί οι διαστρεβλωτές
μονίμως από τον Παύλο μέχρι και σήμερον χρησιμοποιούν! Έχομε
άπειρα πραγματικά, ιστορικά, θεολογικά, επιστημονικά, κλπ,
επιχειρήματα. Εν ολίγοις επαναλαμβάνομε για να υπενθυμίσομε
στον αναγνώστη ότι: (1) Ο Χριστιανισμός είναι η πλέον κατασ-
τροφική θρησκεία της ιστορίας του ανθρώπου η οποία επεβλήθη
διά παντός είδους βίας, πυρός και σιδήρου, ψέματος και
εκφοβισμού. (2) Βασίζεται σε ανόητα, αισχρά, ελεεινά, αντιε-
πιστημονικά, λανθασμένα και άχρηστα βιβλία. Π. χ., μελετείστε
προσεκτικά τουλάχιστον την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και θα
το διαπιστώσετε. (3) Η θεολογία, δαιμονολογία και μυθολογία του
Χριστιανισμού είναι κακοήθης, σχιζοφρενική, τρομοκρατική,
φρικτή και αντιφατική σε βαθμό που αν ένας με τα καλά του την
μελετήσει καλώς και υποτιθέσθω την ασπαστεί, στο τέλος-τέλος
θα βγει ή τρελός ή ενσυνείδητος ψεύτης. Τί λογική ή εποικο-
δομητική ηθική και πρακτική εφαρμογή να αποκομίσει κανείς απ’
αυτή την παρλαπίπα! Αν δεν εμπιστεύεστε τα λόγια μας, με-
λετείστε μόνοι σας, αλλά προσεκτικά, τουλάχιστον την Παλαιά
Διαθήκη, την Καινή Διαθήκη και ολόκληρη την Χριστιανική
Κατήχηση και Δογματική και τότε θα δείτε! (4) Οι πατέρες του
Χριστιανισμού είναι άνθρωποι απαξιωτικοί για τον κόσμο και τη
17
ζωή, αναχωρητές, συμπλεγματικοί, καταστροφικοί, άξεστοι,
πολλάκις εγκληματίες και καταστροφείς, κ. ά. Π. χ., μελετείστε με
κρίση τους βίους και τις πολιτείες διαφόρων ιερωμένων και
καλογήρων και μερικά απ’ αυτά που πολλοί έγραψαν ή είναι
γνωστά γι’ αυτούς. Δώσετε π. χ., προσοχή στους: Παύλο, Πάπα
Κάλλιστο, Τερτυλλιανό, Αθανάσιο, Κύριλλο, Θεόφιλο, Κλήμεντα,
Ευσέβιο, Τύχωνα, Επιφάνειο, Αμβρόσιο, Αυγουστίνο, Ιερώνυμο,
Χρυσόστομο, Πάπα Λέοντα Χ, Λούθηρο, Καλβίνο, και ο κατάλο-
γος τείνει στο άπειρον! (5) Ο Χριστιανισμός είναι υπόλογος των
περισσοτέρων και θηριωδεστέρων εγκλημάτων κατά της ανθρωπό-
τητας και του πολιτισμού. Δεν έχετε παρά να μελετήσετε αντι-
κειμενικώς όλη την ιστορία του. Ένα πολύ καλό σύγγραμμα, αλλά
πολύ μακράν του πλήρες παρά το μέγεθός του, είναι: Η Εγκλη-
ματική Ιστορία του Χριστιανισμού, του Karlheinz Deschner,
Μετάφραση Ρουμπίνη Ζαρκάδη και Δέσποινα Βλασσοπούλου από
τα Γερμανικά, με τίτλο πρωτοτύπου: Kriminalgeschichte des
Christentums. 6 Τόμοι, 3418 σελίδες, Εκδόσεις Κάκτος, 2004. Η
Εβραιογνωστικοχριστιανικη μάστιγα αυτοκαταγγέλλεται με τα κα-
μώματά της! Εμείς απλώς προσπαθούμε να τα κάνομε γνωστά στο
αδαές ποίμνιο.
Συνεπώς: «ποίαν χρείαν έτι έχομεν μαρτύρων, πλαστών ή
ψευδών ή οτιδήποτε άλλων ;!». Δεν έχομε την ανάγκη των μέσων
του Χριστιανισμού! Πράγματα και γεγονότα ομιλούν μόνα τους.
Εμείς απλώς τα παραθέτομε με ακρίβεια. Τί να παραποιήσομε
εμείς σ’ αυτό το τουρλουμπούκι! Το δυστύχημα είναι ότι ακόμα
και σήμερα υπάρχουν οι διάφοροι διαστρεβλωτές που προσπαθούν
εκ του αδήλου και κρυφίου να παρουσιάσουν τον Χριστιανισμό ως
άγιον και αληθινόν στις αδαείς και ευκολοφοβόπιστες μάζες! Αν
διαφωνείτε λοιπόν με τις καταγγελίες μας τότε ας έχομε μια δημο-
σία συνάντηση με επαρκή χρόνο και να συγκρίνομε τα χαρτιά μας!
Ο κ. Μ. Θ. Καλόπουλος και ο κ. Π. Μαρίνης και άλλοι σας το
έχουν προτείνει. Εσείς όμως ποτέ σας δεν δεχθήκατε αλλά κρυ-
φτήκατε. Γιατί δεν τολμάτε να μας δείξετε τα βαριά χαρτιά σας;
Εμείς μιλάμε με ανοιχτά χαρτιά, εσείς όμως με κλειστά! Tempore
dato κύριοι, ειδοποιείστε μας και τότε κύριοι, tempore satis θα τα
πούμε μια χαρά!
5. Σκοπός των αντιχριστιανών διαστρεβλωτών, είναι να
ταυτίσουν την αληθινή Εκκλησία του Χριστού, με τους
αιρετικούς ιεροεξεταστές του Πάπα. Το ξαναείπαμε ότι δεν
διαπράξαμε απολύτως καμία διαστρέβλωση, πράγμα που μπορεί
να ελέγξει ο καθένας που έχει αυτό το βιβλίο και γνωρίζει καλώς
την Αγγλική. Στο κάθε τι παραθέτομε αναφορές στοιχεία και
18
άφθονα τεκμήρια. Ο Πάπας, για τον οποίον κόπτονται, είναι
Χριστιανός (;) όπως και αυτοί οι ίδιοι (;). Αν δεν το γνωρίζουν,
τους γνωστοποιώ ότι από την πρώτη οικουμενική σύνοδο χαίρει
διακρίσεως, κλπ. Μάλιστα ο Πάπας ισχυρίζεται ότι αυτός είναι ο
μόνος σωστός και αλάθητος και ότι δεν υπάρχει σωτηρία έξω από
την Καθολική Εκκλησία. Όπως γνωρίζομε υπάρχει το θρησκευτικό
αξίωμα μεταξύ όλων των κοσμοπολιτικών αιρέσεων και
θρησκειών ότι η καθεμία είναι η μόνη σωστή για τον εαυτόν της
και όλες οι άλλες είναι λάθος! Αν μετά ήλθε το σχίσμα της Μίας
Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και αναθεμάτισαν
αλλήλους, σ’ αυτό δεν ευθύνεται ο Πάπας αλλά ευθύνεται το Άγιο
Πνεύμα που δεν καθοδήγησε καλώς και δεν προστάτευσε επαρκώς
την άμπελον και την σαγήνην του Ιησού Χριστού τους... Μετά,
στα υπόλοιπα 99.9% σημεία τα οποία τεχνηέντως δεν άγγιξαν,
καταγράφομε όλα τα στοιχεία: δογματικά, θεολογικά, πρακτικά,
βιβλικά και ιστορικά, περί ολοκλήρου της χριστιανικής Ιεράς Εξε-
τάσεως, αρχής γενομένης από την Παλαιά Διαθήκη, τον Ιησού και
τον Παύλο, τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή. Ανατρέξετέ τα
εντός του άρθρου και ελέγξετέ τα λεπτομερώς και προσεκτικώς.
6. Πιθανόν ο Ρούσσος να αλλοιώσει το κείμενο ΜΕΤΑ την
απάντησή μας, μια και διαρκώς αλλάζει τα κείμενα που
κυκλοφορούν από αυτόν, παρ' όλα αυτά, εμείς θα απαντήσομε
στο κείμενο, όπως ακριβώς το έχομε στα χέρια μας στη
σημερινή νεότερη κατάστασή του. Ιδού η αξιοπιστία των! Την
αφήνομε στην κρίση σας.... «Πιθανόν ο Ρούσσος... κλπ.». Επιχει-
ρηματολογούμε με πιθανότητα, την στιγμή κατά την οποία και να
με ρωτήσουν μπορούσαν και πάντοτε τους παραδίδω αληθές
οτιδήποτε γράφω.
7. ... και τα ψεύδη των συνεχίζονται και εδώ και ‘κει κι αλλού
στο ίδιο μοτίβο και τόνο. Ενώ τους ειδοποίησα περί όλων αυτών
διά του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, αυτοί μου έγραψαν ότι δεν
αλλάζουν τίποτα, κλπ. Έτσι μη έχοντας ονόματα, τηλέφωνα,
διευθύνσεις και στοιχεία, εκτός από την ιστοσελίδα τους, την
ανωνυμία τους και την αποπομπή τους, σταμάτησα τα περαιτέρω.
Αν αυτά δεν είναι κακοήθειες και ψεύδη τότε τί είναι; Καμία
συστολή και εντροπή απ’ αυτά τα χαμερπή υποκείμενα. Είναι,
βλέπετε, απόλυτα πιστοί στις ακριβείς αρχές και τα μέσα που
εδιδάχθηκαν από την Χριστιανικήν Αγίαν Γραφήν και την
Χριστιανικήν Ιεράν Παράδοσιν και την Ιστορία τους και την
Απολογητική τους!
19
Υπάρχουν και άλλα ψεύδη, ψευτοπαρουσιάσεις, προβολή
εντυπώσεων και διαστρεβλώσεις αυτών των ανωνύμων ανδρεικέλων,
εντός των ανωνύμων ιστοσελίδων τους. Με την παρούσα ευκαιρία
αναφέρομε άλλη μια περίπτωση: Στο κείμενο μου με τίτλο:
«ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΖΗΤΑΜΕ ΣΑΦΕΙΣ
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ: Αρχίζομε με την ερώτηση: Ερώτηση: Τί επρόδωσε ο
Ιούδας;» κλπ.,
έχω υποβάλλει πολλές ρητορικές ερωτήσεις για να καταδείξω την γενική
ασυναρτησία, ασυνέπεια, αντιφατικότητα, και την μη παροχή σαφών
απαντήσεων, των «ιερών» Ευαγγελίων, τα οποία κατά το χριστιανικό
δόγμα υποτίθεται ότι εγράφησαν από θεοπνεύστους ευαγγελιστές και
αυτόπτες μάρτυρες μαθητές. Αυτό το ρητορικό ύφος του κειμένου μπορεί
ευκολότατα να το καταλάβει και ένας αγράμματος που απλώς διαθέτει
κοινή αίσθηση. Αυτοί οι απολογητές όμως επί τούτου διαστρέφουν το
ύφος και προσπαθούν να πείσουν τους άλλους ότι οι ερωτήσεις που
έθεσα είναι ερωτήσεις αγνοίας και συνεπώς δεν κατέχω τα ιερά κείμενα,
εντός των οποίων θα εύρισκα και τις απαντήσεις. Θέλουν δηλαδή να
πείσουν ότι δεν έχω διαβάσει την Βίβλο τους, λες και χρειάζεται κανείς
ιδιαίτερη προσπάθεια για να διαβάσει τις σελίδες της Καινής Διαθήκης,
όπως και ολόκληρης της Βίβλου, αυτού του άχρηστου, βαρετού και
τιποτένιου βιβλίου, και να δει τι γράφουν. Εκτός του ότι την έχω
διαβάσει πολλές φορές, σιγά το δύσκολο βιβλίο που πρέπει να έχει κανείς
ειδική μόρφωση και πτυχία για να το διαβάσει και να το καταλάβει! Με
τέτοια λοιπόν φτηνιάρικα και ανέντιμα μέσα προσπαθούν οι χριστιανοί
απολογητές, σε όλη τους την δισχιλιετή ιστορία, να βγούνε μπροστά, να
παρέξουν πειστικές απαντήσεις στα συνεχώς προκύπτοντα ζητήματα και
να τα ξελασπώσουν. Αυτό το γεγονός φανερώνει το ψευδές και το
ανέντιμο των επιχειρημάτων τους όπως και της πίστεώς τους και
ξεμπροστιάζει τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά τους. Αυτό που
συνεχώς προσπαθούν να κάνουν είναι να δούνε πως θα τα καταφέρουν
να τα μπαλώσουν και να τα καμουφλάρουν για να μην χάσουν τους αδα-
είς και τους αφελείς, που είναι και η συντριπτική πλειοψηφία του
πληθυσμού, από την σαγήνη της χριστιανικής πίστεως. Ιδού τα μέσα και
ιδού τα χάλια τους!
Δεν σκοπεύω να ασχοληθώ με τέτοια χαμένα και αφανή
υποκείμενα πλέον στο μέλλον. Έχω πολύ σοβαρότερα καθήκοντα και
θέματα να ασχοληθώ και να γράψω. Απλώς αυτό ήταν μια παρένθεση
κυρίως λόγω του Παλλαδά. Δεν επιθυμώ ούτε την συνάντηση ούτε την
γνωριμία με τέτοια άνανδρα, ύπουλα και ύποπτα στοιχειά. Αλλά τους
διαμηνύω ότι δεν θα είναι αυτοί οι τιμητές, δικαστές και κριτές του τί εί-
μαστε εμείς και του τί δεν είμαστε. Εμείς είμαστε ό,τι μας αρέσει και
20
αυτό που θέλομε, όπως και αυτοί είναι για τους εαυτούς των. Ακόμα
κάνομε παρέα ή έχομε φίλους και συνεργάτες αυτούς που εμείς
επιθυμούνε και διαλέγομε και δεν θα ζητήσομε την έγκρισή τους. Ούτε
θα κάνομε αίτηση σ’ αυτούς για να μας δώσουν άδεια στο τί εμείς θα
γράφομε και θα δημοσιεύομε!
Αγαπητοί αναγνώστες σίγουρα θα διακρίνατε την αγανάκτησή μου
μέσα στο άρθρο. Ήταν καιρός πια! Αν συμφωνείτε μαζί μας και έχετε
αίσθημα ευθύνης, συνεχίστε και ‘σεις τον αγώνα κατά του ψεύδους, της
διαστρεβλώσεως, της μισής αλήθειας και της συκοφαντίας τα οποία βρί-
σκουν πρόσφορο έδαφος εκεί που υπάρχει αμάθεια, αφέλεια, απροθυμία,
καταπίεση, απελπισία, παραίτηση, φόβος, απροθυμία για έρευνα και
ορθή μάθηση και όλα τα κακά παράγωγά τους. Εκεί χαίρονται και τυρβά-
ζουν αυτοί οι εχθροί της αλήθειας, της επιστήμης, της φιλοσοφίας, των
Ελληνικών αρχών δηλαδή όπως και όλου του Ελληνισμού και οπαδοί
αυτής της πολύ ιδιάζουσας, ξενόφερτης, αντιφατικής, σχιζοειδούς και
καταστροφικής δοξασίας, κυριολεκτικής μάστιγας.
ΠΑΛΛΑΔΑΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΨΕΥΔΗ
ΤΩΝ ΝΕΟΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΑΠΟΛΟΓΗΤΩΝ...
Υπό
ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ ΤΟΥ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΩΣ
Πρέπει να τονίσομε ευθύς αμέσως ότι το κράμα της ωμής βίας και
του ασυστόλου ψεύδους απετέλεσε και αποτελεί ειδική προτίμηση μέσων
των Χριστιανών τόσο εις την εξάπλωση αυτής της ιδιότυπης Ιουδαϊκής
αιρέσεως όσο και εις την απολογητική προπαγάνδα τους. Πολλάκις αυτά
συνοδεύονται με αμάθεια, έλλειψη ίχνους κοινής λογικής, παντός είδους
εσκεμμένης ή μη εσκεμμένης διαστρεβλώσεως, άρνηση διορθώσεως
υποδειχθέντων λαθών, συκοφαντίες, πρόκληση απατηλών εντυπώσεων
και καμία συστολή.
Στα άρθρα μου «Κατά της Χριστιανικής Απολογητικής» και «Όστις
θέλει οπίσω μου ελθείν...», κ. α., έχω εξηγήσει ότι: (1) H προτίμηση αυτή
υπήρχε ήδη σε όλη την Παλαιάν Διαθήκην, που είναι η βάση του
Εβραιοχριστιανισμού. (2) Στον Χριστιανισμό (ή την Εβραιογνωστικοχρι-
στιανική μάστιγα όπως προτιμώ ακριβέστερα να τον αποκαλώ) η ίδια
προτίμηση άρχισε και θεμελιώθηκε με τον πρώτο επίσημο συγγραφέα και
θεολόγο του, τον Απόστολο Παύλο, και συνεχίστηκε με τους Πατέρες,
τον κλήρο, τους μοναχούς, κλπ. Διαβάστε αυτά τα άρθρα για να δείτε και
να ελέγξετε μόνοι σας τις λεπτομέρειες, τα στοιχεία και όλη την
τεκμηρίωση που παραθέτω προσεκτικώς. Αν βρείτε λάθη ή έχετε
αντιρρήσεις, ευχαρίστως να τα ακούσομε. Ιδού ένα απλό παραδειγματάκι
μέσα από τα πολλά και διάφορα:
«ει γάρ η αλήθεια του Θεού εν τω εμώ ψεύσματι
επερίσσευσεν εις την δόξαν αυτού, τί έτι καγώ ως
αμαρτωλός κρίνομαι,».
Μετάφραση:
«Εάν διά τoυ ψεύδoυς μoυ η αλήθεια τoυ Θεoύ κατεδείχθη
μεγάλη πρoς δόξαν τoυ, γιατί ακόμη κατακρίνoμαι ως
αμαρτωλός;».
― Απόστολος Παύλος, Πρός Ρωμαίους Επιστολή, 3: 7. ―
Εκτός απ’ αυτήν την βαρύγδουπη αναφορά, οι ομολογίες του Παύλου διά
χρήση ψεύδους και δόλου από τον ίδιο υπάρχουν ή σαφώς εννοούνται
και στους εξής στίχους: Πράξεις 9: 22, Α΄ Πρός Κoρινθίoυς 6: 12, 9: 19-
23, 10: 23. Β΄ Πρός Κoρινθίoυς 5: 13, 12: 16, Πρός Φιλιππησίους 1: 15-
18. Μελετείστε τους, μεταφράστε τους και ερμηνεύσετέ τους και
εξακριβώσετε μόνοι σας εάν εμείς έχομε δίκιο. Δώστε λοιπόν μόνοι σας
ειλικρινή, αμερόληπτη και ικανοποιητική απάντηση στους εαυτούς σας.
2
Αυτά τα ψέματα και η βία, οσάκις είναι δυνατή, συνεχίζονται
ακόμα και σήμερα. Ψάχνοντας λοιπόν στο διαδίκτυο το λήμμα:
«Νεοκλής Φιλάδελφος», μέσω του Google και Yahoo, βρήκα εντός τριών
σελίδων αναφορών, άλλων σωστών και άλλων διαστρεβλωμένων ή
ψευδών, και το εξής το οποίο μπορείτε να βρείτε και να το διαβάσετε
όλο:
ESOTERICA.gr Forums ! – O “ΠΑΛΛΑΔΑΣ” ΚΑΙ Ο
ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ -.- = ΜΥΘΟΣ...
Νεοκλής Φιλάδελφος. (μόνο αυτός γνωρίζει αυτόν τον
φιλόσοφο κανείς άλλος! Ούτε η Μεγάλη Ελληνική
Εγκυκλοπαίδεια!) Ο Φιλάδελφος και πάλι συνεχίζει με τα...
www.esoterica.gr/FORUMS/topic.asp?Topic_ID=3026&ARC
HIVE=-
40k – Cached-Similar Pages
Αν δεν ήταν για τον Παλλαδά δεν θα ασχολιόμουν να απαντήσω
σε τέτοια υποκείμενα, τα οποία δεν αξίζουν κανένα σεβασμό και καμία
προσοχή. Όχι μόνο τα περισσότερα τελούν εν ανωνυμία και αφάνεια,
αλλά ούτε ειλικρίνεια διαθέτουν όπως και δεν κατέχουν κοινό νου ή
γνώση για να σκέπτονται προτού γράψουν κάτι. Πιο πιθανόν όμως είναι
ότι ψεύδονται επίτηδες μη έχοντας τίποτα άλλο, παρά μόνο το ψεύδος, να
αντιτάξουν στα επιχειρήματα που παραθέτονται από άλλους. Βεβαίως
γνωρίζουν καλώς το επικρατούν περιβάλλον της αμαθείας, της «πλάκας»,
της απροθυμίας για γνώση και έρευνα. Έτσι μπορούν να ρίχνουν όση
λάσπη διαθέτουν για να θολώνουν έτι περισσότερο τα λιμνάζοντα ύδατα.
Μόνο έτσι δύνανται να καταφέρνουν κάτι προς δόξαν του Γιαχβέχ και
του Υιού του, Γιεσούαχ. Δηλαδή χαίρονται και κομπάζουν μεταξύ
αδαών, αφελών, ανεξετάστων, φοβισμένων και αγραμμάτων με το να
επαναλαμβάνουν τα κλισέ τους και να αποκρύπτουν την αλήθεια.
Ειρήσθω εν παρόδω ότι ο πολύ σπουδαίος μελετητής και
ερευνητής Παν. Μαρίνης με την Ελληνική Εταιρεία Αρχαιοφίλων και
την επιτροπή για την αναγνώριση της Ελληνικής Θρησκείας
απήντησαν εφ’ όλης της ύλης σε πολλά και διάφορα ψεύδη τέτοιων
ανωνύμων αρχετύπων στην εξαιρετική και αρκετά πλήρη συλλογική ερ-
γασία τους με τίτλο:
Απάντησις
εις τό χριστιανικόν κείμενον-λίβελλον
«Κοινότοπα Αρχαιολατρικά Παραμύθια»
την οποίαν ενθέρμως συστήνομε για μελέτη.
3
Αυτά τα ψεύδη και όλες τις κακοήθειές τους τα δημοσίευαν
σταθερώς ανωνύμως σε διαφόρους διαδικτυακούς φορείς και στο δι-
δακτικό μέσο: το περιοδικό Καρουχαρείον. Η απάντηση σ’ αυτά εδόθη
στο Καρουχαρείον, τεύχος 84, Απρίλιος 2006, και στον διαδικτυακό
χώρο. Αν χρησιμοποιείτε υπολογιστή πατήστε εκεί που γράφει: «Αρχείον
PDF», στο τέλος της εξής αναφοράς:
Θεμελιώδες κείμενον: Εφ’ όλης τής ύλης απάντησις εις τόν
ανώνυμον λίβελλον υπό τόν τίτλον «Κοινότοπα
αρχαιολατρικά παραμύθια». [συγγραφή: Επιτροπή διά τήν
αναγνώρισιν τής Ελληνικής Θρησκείας] Αρχείον PDF
Εκτός από μια περιστασιακή αναφορά στο άρθρο μου «Ο
Απόστολος Παύλος μέσα από τις Πράξεις και τις Επιστολές (και όχι
μόνον)» και μια άλλη συντομότατη εντός μιάς επιστολής μου περί
απομυθοποιήσεως, τον ποιητή και επιγραμματογράφο Παλλαδά τον
Αλεξανδρέα τον αναφέρω ως εξής στα παρακάτω δύο μόνο σημεία του
άρθρου μου:
ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΗΣ
(1) «Καθώς όμως οι αντιφάσεις τους δεν λείπουν από πουθενά, ούτε από
τα γραπτά τους ούτε από τις τακτικές και πράξεις τους, έτσι και εδώ
έχομε μια αντίφαση. Ο θλιβερός επιγραμματογράφος και ποιητής
Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς (περίπου 365 – 420 Κ. Ε.) περιγράφει αυτή
την αντιφατικότητα των μοναχών στο εξής δίστιχο, επίγραμμα:
Ει μοναχοί, τί τοσοίδε; τοσοίδε δέ, πώς πάλι μούνοι;
ώ πληθύς μοναχών ψευσαμένη μονάδα.»
[Στο παρόν άρθρο εγκλείω και την μετάφραση:
«Εάν είναι μοναχοί, τότε πώς είναι τόσοι; Αν είναι δε τόσοι, τότε πάλι πώς
είναι μόνοι;
Ώ πλήθος των μοναχών είστε ψευδής μονάδα.»
Τί αποκομίζετε από το νόημα αυτού του επιγράμματος;]
(2) «Δια δε τους Έλληνες αφιερώνω το παρακάτω τετράστιχο του
θλιβερού και μελαγχολικού επιγραμματογράφου Παλλαδά του
Αλεξανδρέως (365-420 Κ. Ε.), ο οποίος με τα σοβαρά και σκωπτικά
συνάμα επιγράμματά του περιγράφει όλη τη θλίψη και την οικτρή κατά-
σταση, πραγματική συμφορά, που δημιουργήθηκε στην Ελληνική οι-
4
κουμένη με την επικράτηση του Χριστιανισμού (με απλά λόγια της
Εβραιογνωστικοχριστιανικής μάστιγας) κατά τα χρόνια της ζωής του.
Αυτό εν πολλοίς αντιπροσωπεύει και τη σημερινή κατάσταση όχι μόνο
λόγω του Εβραιοχριστιανισμού αλλά και λόγω όλων των
κοινωνικοπολιτικών και οικονομικών καταστάσεων της σύγχρονης επο-
χής της συγχύσεως και ανωμαλίας.
Άρα μή θανόντες τώ δοκείν ζώμεν μόνον,
Έλληνες άνδρες, συμφορά πεπτωκότες
όνειρον εικάζοντες είναι τόν βίον;
ή ζώμεν ημείς, τού βίου τεθνηκότος; »
[Στο παρόν άρθρο εγκλείω και την μετάφραση:
«Μήπως ενώ έχομε πεθάνει ζούμε μόνο κατά φαντασίαν,
εμείς οι Έλληνες, που έχομε περιπέσει σε συμφορά
νομίζοντας ότι η ζωή είναι όνειρο;
ή ζούμε εμείς, και έχει αποθάνει η ζωή;»
Τί αποκομίζετε από το νόημα αυτού του επιγράμματος;]
Πρώτο: Πουθενά δεν έβαλα την λέξη «φιλόσοφος». Γράφω: «Ο
θλιβερός επιγραμματογράφος και ποιητής...» κλπ. Άρα εδώ, αυτοί οι
άγνωστοι ανώνυμοι έγραψαν ένα ψέμα. Αλλά και φιλόσοφο να τον έχει
αναφέρει κάπου κάποιος είτε εξ αγνοίας είτε εκ παραδρομής είτε εκ
συγχύσεως, τότε ο αντικειμενικός και ειλικρινής ερευνητής και
μελετητής δεν δράττεται αυτής της ευκαιρίας για να ρίξει λάσπη αλλά το
υποδεικνύει ως πραγματολογικό λάθος στον γράψαντα και συστήνει την
διόρθωσή του. Δεν πάει να αυγατίσει με τέτοιου είδους φτηνιάρικες και
κομπλεξικές ευκαιρίες! Αυτές οι ενέργειες αποδεικνύουν πολύ χαμηλό
και σκόπιμο επίπεδο και προδίδουν το ποιόν του χαρακτήρα αυτών των
υποκειμένων! Διότι το ζήτημα είναι η ανεύρεση της αλήθειας και όχι
ποιος θα καταφέρει όσα πιο πολλά αντικανονικά χτυπήματα μπορεί για
να νικήσει μια αντικανονική πυγμαχία. Βεβαίως, τα επιγράμματα και τα
ποιήματα του Παλλαδά περιέχουν πάρα πολλές και βαθιές φιλοσοφικές
σκέψεις και ημπορούν να κεντρίσουν πολλές φιλοσοφικές και ιστορικές
συζητήσεις.
Δεύτερο: Αυτές οι «υπερδιάνοιες» δεν σκέφτηκαν(;) ότι όσο
φαντασμένος και να ήμουν δεν θα ήταν δυνατόν να γράψω αυτά εδώ
επειδή έτσι μου κατέβηκαν στην ξερή ουρανοκατέβατα! Βλέπετε δεν με
φωτίζει, όπως αυτούς, το Άγιο Πνεύμα! Αυτό σημαίνει ότι εγώ και
οποιοσδήποτε άλλος σοβαρός μελετητής και ερευνητής δεν θα μπορούσε
να δημιουργήσει με την φαντασία του: το όνομα, τα επιγράμματα εις άπ-
5
ταιστο γλώσσα της εποχής εκείνης, τις χρονολογίες και τα τοπωνύμια.
Αλλά βλέπετε: όποιος έχει την μύγα του μυθομανή, του ψευδεπίγραφου,
του απόκρυφου, κλπ, μυγιάζεται!
Τρίτο: Ή δεν έψαξαν καλά στην Μεγάλη Ελληνική
Εγκυκλοπαίδεια, ή η σελίδα της έλλειπε απ’ αυτήν που είχαν στα χέρια
τους ή κάτι άλλο συνέβη! Στην Μιννεσότα που διαμένω και γράφω δεν
έκανα τον κόπο να κουβαλήσω μαζί μου πάνω από τριάντα βαρείς
τόμους της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας και να την ψάξω μόνος
μου. Αν όμως δεν το δω με τα μάτια μου, δεν πιστεύω ούτε προς στιγμήν
ότι αυτή η μεγάλη εγκυκλοπαίδεια δεν αναφέρει τον Παλλαδά. Βεβαίως
έχομε στην διάθεσή μας την Encyclopaedia Britannica και την
Encyclοpaedia Americana. Αυτοί οι «κύριοι» λοιπόν πρέπει να
ψεύδονται ασύστολα ξανά και ξανά, ή είναι εντελώς απρόσεκτοι, ανεξέ-
ταστοι και «άρπα κόλλα», ή δεν κοίταξαν καμιά εγκυκλοπαίδεια, ή η
εγκυκλοπαίδεια την οποίαν κοίταξαν ήταν κάποιο έκτρωμα της
κανονικής Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας. Τί εμπιστοσύνη να έχει
λοιπόν κανείς σε όσα γράφουν και τολμούν να διαδίδουν;
Τέταρτο: Ας υποθέσομε όμως προς στιγμήν ότι πράγματι η
Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια δεν αναφέρει τίποτα για τον Παλλαδά.
Τότε τί σημαίνει αυτό; Απλούστατα αυτό σημαίνει ότι η Μεγάλη
Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια έχει ένα κενό σ’ αυτό το σημείο και πρέπει να
συμπληρωθεί. Ή μπορεί και να σημαίνει ότι δεν είναι καλή, πλήρης και
αντικειμενική εγκυκλοπαίδεια. Εν τοιαύτη περιπτώσει ας είναι καλά τό-
σες άλλες ξενόγλωσσες εγκυκλοπαίδειες που τον αναφέρουν, αφού η
Ελληνική δεν τον καταδέχτηκε (και πάλι, μόνο αν αυτό είναι αλήθεια που
δεν το πιστεύω) και έτσι πολλοί Νεο-Έλληνες Νεο-Χριστιανοί μαχητές
του Γιεσούαχ είναι πάρα πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό! Πάρα πολύ ωραία!
Προς γνώση και συμμόρφωση λοιπόν αναφέρομε ότι:
(1) Το όνομα του Παλλαδά το αναφέρει ο συγγραφέας Μάριος
Βερέττας στο βιβλίο του «Μέγα Ονομαστικό» σελίδα 339, έκδοση τρίτη,
1997, και συγκεκριμένα γράφει:
«Παλλαδάς επιγραμματογράφος από την Αλεξάνδρεια ή τη
Χαλκίδα,
σύγχρονος τού Θεμίστιου.»
(2) Στην σελίδα 225 της Ανθολογίας της Αρχαίας Ελληνικής
Λυρικής Ποιήσεως του καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών Σίμου
Μενάρδου με τίτλο: «Στέφανος», ευρίσκομε περί Παλλαδά τα εξής
εισαγωγικά στοιχεία:
«ΠΑΛΛΑΔΑΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ
6
(Περίπου 365-420 μ. Χ.).
Ο πικρότατος τών Ελλήνων επιγραμματοποιών, πτωχοδάσκαλος
τής Αλεξανδρείας, εμυκτήρισε, πλήν τών άλλων, τά πλήθη τών μοναχών
τής Αιγύπτου καί όταν οι Χριστιανοί ελιθοβόλησαν τήν Υπατίαν, έγραψε
στίχους εις τιμήν της. Σώζονται πλέον ή 150 επιγράμματά του, όπου
ειρωνεύεται τά θρησκευτικά δόγματα καί τάς φιλοσοφικάς θεωρίας,
εφάμιλλος τών μεγάλων σαρκαστών, τού Ιουβενάλι, τού Σουίφτ καί τού
Βολταίρου. Υπερέχει κυρίως εις τήν σοβαρότητα τού σαρκασμού.»
(3) Αυτά τα λόγια λοιπόν αποτελούν την εισαγωγή των
επιγραμμάτων του Παλλαδά στο ανωτέρω βιβλίο του κυρίου καθηγητή.
Τα επιγράμματα αυτά έφτασαν στα χέρια μου μέσω συγγενικού μου
προσώπου που του τα έδωσε Πορτογάλος συλλέκτης και ερευνητής του
Παλλαδά, αφού η άγνοια και η αχαριστία των περισσοτέρων Νεοελλή-
νων και δη των Χριστιανών «του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού(;)» τον
έχει εξαφανίσει από το Ελληνικό προσκήνιο. Έχει μεταφραστεί ακόμα
και στα Πορτογαλικά, αλλά οι νεοέλληνες Χριστιανοί τον αγνοούν και
επαίρονται διά την άγνοιάν τους.
(4) Ακολούθως αναγράφω μετάφραση, από τα Γαλλικά, όλων
όσων αναφέρει εισαγωγικά περί Παλλαδά η γνωστή Γαλλίδα φιλέλλην,
καθηγήτρια, λογοτέχνις, και μέλος της γαλλικής ακαδημίας, Marguerite
Yourcenar. Αυτά τα αναφέρει ως εισαγωγή στα επιγράμματά του, εντός
της Ανθολογίας της Αρχαίας Ελληνικής Λυρικής Ποιήσεως την οποίαν η
ίδια εξέδωσε με τίτλο: “La Couronne et la Lyre” («Ο Στέφανος και η
Λύρα»). Ευτυχώς που βρέθηκε μια Γαλλίδα να μας βάλλει τα γυαλιά,
αφού οι αχάριστοι Νεοέλληνες και προπάντων οι Ελληνοχριστιανοί
αγνοούν τους Αρχαίους Έλληνες ποιητές κλπ., και όχι μόνο χαίρονται για
την άγνοια τους αλλά προσπαθούν και να την προωθήσουν! Οπότε αφού
διαβάσετε το κείμενο αυτό της Γαλλίδας καθηγήτριας, κρίνετε και
βγάλετε πολλά σπουδαία συμπεράσματα που έπονται από τα πολύ σπου-
δαία στοιχεία που περιέχει και τα οποία καλείστε να υπογραμμίσετε.
«ΠΑΛΛΑΔΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ
Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια κατά τα τέλη του 4ου μ. Χ. αιώνα, ο
Παλλαδάς είναι μια παράξενη μορφή αυτής της μεταβατικής εποχής, του
λυκόφωτος ανάμεσα στον θάνατο του αρχαίου κόσμου και τον θρίαμβο
του επίσημου Χριστιανισμού.
Από τα εκατόν πενήντα επιγράμματά του που έχουν περιληφθεί
στην Παλατινή Ανθολογία [*], τα τρία τέταρτα είναι σχεδόν αδιάφορα, ή
7
παρουσιάζουν ενδιαφέρον μόνο ως πορτραίτο του δημιουργού τους. Τα
υπόλοιπα διασκεδάζουν, ξαφνιάζουν, αναστατώνουν.
[Υποσημείωση *: Η Παλατινή Ανθολογία είναι μια συλλογή των Αρχαίων
Ελλήνων Λυρικών Ποιητών. Περιλαμβάνει σχεδόν όλα όσα έχουν
διασωθεί απ’ αυτούς τους μεγάλους ποιητές, τα οποία, εξ όσων
γνωρίζομε, είναι πάρα πολύ ολίγα σε σχέση με όλα όσα είχαν γράψει. Ας
είναι καλά οι Χριστιανοί που κατέστρεψαν και εξαφάνισαν σχεδόν τα
πάντα... Αλλιώς πώς θα είχαν γίνει κατεστημένο εδώ και πολλά χρόνια
μέχρι και σήμερον!]
Ήταν εθνικός, όπως οι περισσότεροι λόγιοι της εποχής του, ─
που βαθιά διαποτισμένοι από τον αρχαίο πολιτισμό ─ δεν μπορούσαν να
αποσυνδεθούν από τους Θεούς του Ομήρου. Γραμματοδιδάσκαλος στην
Αλεξάνδρεια, απεκόμισε από το επάγγελμά του απογοητεύσεις, αφού
απολύθηκε από τον εργοδότη του, τον γραμματικό Δοσίθεο. Απένταρος,
εμφανίζεται να πωλεί ποιήματα του Καλλιμάχου και του Πινδάρου για να
ζήσει την γυναίκα του, που δεν την αγαπούσε, και να συντηρήσει το φτω-
χικό νοικοκυριό του. Κάπου εξομολογείται ότι έχει κουραστεί από τους
συζυγικούς καυγάδες, αλλά και από το να ακούει ολοχρονίς τους μαθητές
του να συλλαβίζουν την «Μήνιν Αχιλήος» (την οργήν του Αχιλλέως),
την πρώτη ραψωδία της Ιλιάδος απ’ όπου οι Αρχαίοι αντλούσαν
παραδείγματα και συνήγαν γραμματικούς κανόνες. Είναι ένας φτωχοφου-
καράς και συνάμα σχολαστικός, με όλα τα συνακόλουθα ελαττώματα:
άχαρα δασκαλίστικα αστεία· απληστία παρασίτου για τα δείπνα που
προσφέρονται στην πόλη· γκρίνια όταν διαπιστώνει ότι δεν σερβίρονται
σπουδαία κρασιά στο τραπέζι όπου βρίσκεται ή ότι το φαγητό είναι
κατώτερο των προσδοκιών που δημιουργούν τα ωραία ασημικά. Ωστόσο,
αυτός ο Αλεξανδρινός μικροαστός, χαίρεται ακόμα κάποια ψιχία διανοη-
τικής πολυτελείας ─ ό,τι απομένει από έναν λαμπρό πολιτισμό που
οδεύει προς το τέλος. Πηγαίνει στο θέατρο να δει κλασικά έργα ή μίμους
και έχει τη στυφή ευχαρίστηση να ειρωνευτεί τους ηθοποιούς. Το
υψηλού ύφους επίγραμμα το οποίο τον εμφανίζει να παρακολουθεί τα
μαθήματα της Υπατίας ─ διαπρεπούς μαθηματικού και φιλοσόφου, η
οποία δολοφονήθηκε άγρια το 415 στους δρόμους της Αλεξανδρείας από
τον χριστιανικό συρφετό ─ μάλλον θα πρέπει να το έγραψε στα χρόνια
των σπουδών του· αν είχε γραφεί μετά τον θάνατο αυτής της μεγάλης
γυναικείας φυσιογνωμίας, η πικρία και η φρίκη θα το είχαν σίγουρα
διαποτίσει.
Εξ άλλου, αυτός ο Έλληνας, που έγινε μάρτυρας της δίωξης των
εθνικών από τον Θεοδόσιο και, εν συνεχεία, της απαγόρευσης της
θρησκείας τους από τον Αρκάδιο, σημειώνει αυτή την αλλαγή
καταστάσεως με τρόπο που βλέπουν τα γεγονότα οι περισσότεροι
8
σύγχρονοι του: από σκοπιά ανεκδοτολογική ή με αναφορές φαινομενικά
ασήμαντες, που εντούτοις στο έργο του εναλλάσσονται με σύντομα
ποιήματα, έκφραση βαθιάς θλίψης, για τα οποία θα μιλήσομε παρακάτω.
Αισθανόμαστε ότι συχνά συνοδεύει τους αστεϊσμούς του με έναν πικρό
μορφασμό, όταν π. χ. μιλάει για τα χάλκινα αγάλματα των Θεών που
καταλήγουν στο χυτήριο ή μεταμφιέζονται σε Χριστιανούς αγίους, για
μια εταίρα που, αφού δεν μπορεί πια να ορκίζεται στους δώδεκα Θεούς,
θα ορκίζεται στους δώδεκα αποστόλους. Μισεί τους μοναχούς της
ερήμου, δήθεν «μοναχούς», που ως ένοπλες ομάδες κατεβαίνουν στην
Αλεξάνδρεια για να εξεγείρουν τον όχλο· μισεί, όπως μάλλον θα κάναμε
και ‘μεις στη θέση του, τον επιθετικό δογματισμό, που ήταν για τους μη
Χριστιανούς η άμεσα ορατή πλευρά της νέας διδασκαλίας. Οι στίχοι του
για τους «Έλληνες», δηλαδή τους Εθνικούς (είναι ενδεικτικό ότι για ένα
διάστημα η ίδια λέξη δηλώνει και τις δύο έννοιες) που επιζούν έκπληκτοι
σε μια κοινωνία όπου όλα όσα είχαν γι’ αυτούς αξία μοιάζουν νεκρά,
είναι μια από τις πικρότερες διαπιστώσεις που έχομε για το τέλος ενός
κόσμου.
Όπως οι προσωπικές μικροαπογοητεύσεις του Παλλαδά έρχονται
(για μας τουλάχιστον) σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με την τραγικο-
κωμωδία μιας θρησκείας και μιας κοινωνίας που μεταμορφώνεται, το
ίδιο και η πικρία για έναν ετοιμοθάνατο πολιτισμό υποτάσσεται, για
‘κείνον, στην τραγική αίσθηση της ανθρώπινης μοίρας γενικότερα.
Βεβαίως, η έλλειψη αυταπάτης υπήρξε πάντοτε Ελληνική αρετή: είναι
αδύνατο να περιγραφεί με μεγαλύτερη δύναμη απ’ ότι στον Σόλωνα ή
τον Θέογνι η διπλή τραγωδία της ζωής και του θανάτου. Αλλά για
κείνους η ζωή συνδυάζει σκληρότητα και ευγένεια. Η ασχήμια και η
ποταπότητα του σαρκίου αποτελεί, αντιθέτως, μια σχεδόν νοσηρή
έμμονη ιδέα για τον Παλλαδά. Στην πραγματικότητα, η απαξιωτική αυτή
στάση είναι καινούργια για τους ποιητές, αλλά όχι για τους φιλοσόφους:
οι κυνικοί και οι στωικοί τα είχαν ήδη πει όλα αυτά ─ κυρίως για να
ενδυναμώσουν και να εξαίρουν, μέσω της αντίθεσης, την ανθρώπινη
ψυχή. Ο Παλλάδάς πιστεύει λιγότερο στις δυνατότητες του ανθρώπου.
Εντούτοις δεν σκέπτεται όπως οι μοναχοί τους οποίους χλευάζει, αλλά
και τους μοιάζει όσον αφορά την περιφρόνηση της σάρκας, να καταφύγει
στην έρημο εγκαταλείποντας έναν κόσμο παραδομένο στο κακό. Αλλά
ούτε και τα μεγαλειώδη όνειρα του νεοπλατωνισμού και του ερημιτισμού
─ το καταφύγιο των εκλεκτότερων πνευμάτων μεταξύ των συγχρόνων
εθνικών ─ του ταιριάζουν· και είναι, μεταξύ άλλων, αυτή η έλλειψη
ορμής που τον καθιστά αξιόπιστο μάρτυρα μιας σκοτεινής νύχτας. Οι
στίχοι αυτού του φτωχοδάσκαλου της αλεξανδρινής σχολής
προεικονίζουν κάποτε τους βαρύθυμους μονόλογους του Hamlet στον
Shakespeare, την καυστική σάτιρα του Swift, τη μελαγχολική
9
ονειροπόληση του Baudelaire. Τις στιγμές αυτές ο Παλλαδάς ανήκει στη
μεγάλη ποίηση.»
Ενώ αυτά μας έχει γράψει η Γαλλίδα φιλέλλην Marguerite
Yourcenar, μερικοί νεοέλληνες Χριστιανοί καυχώνται ότι η Μεγάλη
Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τον αγνοεί, και χαίρονται γι’ αυτό, και ότι
τέτοιο πρόσωπο είναι δημιούργημα της φαντασίας του Ιωάννου,
Νεοκλέους Φιλαδέλφου, Μ. Ρούσσου. Πολύ κολακευτικοί αυτοί οι ισχυ-
ρισμοί για την δύναμη και την ικανότητα της φαντασίας του Νεοκλέους!
Αυτά είναι τα χάλια τους και τα φρικτά χάλια της σημερινής Ελλάδος!
Επειδή ταιριάζει απόλυτα στην παρούσα περίσταση, υπενθυμίζω
εδώ το παρακάτω απόσπασμα από το άρθρο μου «Κατά της Χριστιανικής
Απολογητικής», περί των μέσων των οποίων μετέρχονται όλοι αυτοί οι
χριστιανάρες προκειμένου να επιτύχουν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο
«τον ύψιστον σκοπόν τους προς δόξαν Γιαχβέχ και του υιού του,
Γιεσούαχ»:
«Όπως λοιπόν ο αείμνηστος Robert Taylor [1] μας γράφει συχνά
στα συγγράμματά [2] του, το πιο πειστικό, κατά τη γνώμη του, κριτήριο
για την απόρριψη της ιστορικότητας του Ιησού και όλων όσων πρεσβεύει
η Χριστιανική θρησκεία είναι το ότι ο ίδιος και όλοι οι ορθολογιστές και
σκεπτικιστές μέχρι την εποχή του έπρεπε να υποφέρουν στον μέγιστο βα-
θμό το μίσος, την ατιμία, τη διαβολή και στο τέλος φυλακίσεις και
βασανιστήρια από τους Χριστιανούς απολογητές και αξιωματούχους, για
τις ερωτήσεις και αντιρρήσεις που τους υπέβαλαν. Έχομε βεβαίως το
θεολογικό παράδειγμα του Αποστόλου Παύλου: Α΄ Πρός Τιμόθεον 1: 20:
«ων εστιν Υμέναιος και Αλέξανδρος, ους παρέδωκα τω
σατανά, ίνα παιδευθώσι μη βλασφημείν.»
Ο Παύλος ξέρει καλά να διαβολοστέλλει, όπως το είχε ξανακάνει στην
Α΄ Πρός Κορινθίους 5: 5! Βλέπε και Β΄ Πρός Τιμόθεον 2: 16-18:
«τας δε βεβήλους κενοφωνίας περιΐστασο· επί πλείον γαρ
προκόψουσιν ασεβείας, και ο λόγος αυτών ως γάγγραινα
νομήν έξει· ων εστιν Υμέναιος και Φιλητός, οίτινες περί την
αλήθειαν ηστόχησαν, λέγοντες την ανάστασιν ήδη γεγονέναι,
και ανατρέπουσι την τινων πίστιν.».
Έτσι και ο Taylor, εκτός από διάφορα χρηματικά πρόστιμα που του επε-
βλήθησαν, υβρίστηκε, συκοφαντήθηκε και στο τέλος φυλακίστηκε και
βασανίστηκε δύο φορές. Στα συγγράμματά του λοιπόν γράφει αρκετές
φορές ότι επί τέλους κατάλαβε, εξ ιδίας πείρας, ποια είναι τα μόνα πει-
στικά και αποστομωτικά επιχειρήματα των Χριστιανών... Δυστυχώς, και
10
η σημερινή κατάσταση οδηγεί σταθερά την κοινωνία στον ίδιο βλακώδη
και τυραννικό μεσαίωνα, αν δεν αντιδράσουν όλοι όσοι καταλαβαίνουν
πέραν των θρησκευτικών πίστεων και δεισιδαιμονιών. Τα μεγάλα πνεύ-
ματα οφείλουν να κάνουν κάτι πάλι, αλλιώς μαύρες και σκοτεινές μέρες
περιμένουν την ανθρωπότητα...
[Υποσημείωση 1: Robert Taylor, Edmonton της Αγγλίας 18-8-1784,
Tours της Γαλλίας 5 - 6 - 1844. Αγγλικανός ευαγγελικός ιερέας που
απεσκίρτησε από τον Χριστιανισμό όταν μελέτησε αρκετά και ανεκάλυ-
ψε την τρομακτική αντιφατικότητα, τα λάθη, την ανακολουθία και την
καταστροφικότητα αυτής της θρησκείας. Στο τέλος κατέληξε απλώς
θεϊστής όπως γράφει ο ίδιος.]
[Υποσημείωση 2: (1) The Diegesis, Kessinger Publishing, or Health
Research Publications. (2) Syntagma of the Evidence of the Christian
Religion, Kessinger Publishing. (3) The Devil’s Pulpit, Kessinger
Publishing.]»
(5) Τελειώνοντας με τον Παλλάδα αναγράφω άλλο ένα λακωνικό
επίγραμμά του το οποίο παρά την συντομία του φανερώνει πολύ
περιγραφικά και νοηματικά όλη την μανία και την «εκτίμηση» των
Χριστιανών της εποχής του εναντίον των έργων τέχνης, των αγαλμάτων,
του έρωτα, κλπ:
Χαλκοτύπος τόν Έρωτα μεταλλάξας επόησε
τήγανον, ουκ αλόγως όττι καί αυτό φλέγει.
(Οι λέξεις «επόησε» και «όττι» δεν είναι λάθος. Ο ποιητής τις γράφει
έτσι.) Εδώ βέβαια θα κάνομε ερμηνεία και όχι απλώς μετάφραση:
«Ένας (χριστιανός) χαλκουργός αφού έλειωσε το χάλκινο
αγαλματίδιο του (Θεού) Έρωτα έφτιαξε (ένα) τηγάνι. [Και ο
ποιητής συνεχίζει με το θλιβερό και σκωπτικό ύφος: ] Δεν
έπραξε όμως παράλογα καθ’ ότι και αυτό (το τηγάνι) καίει
(όπως και ο έρωτας).»
Σας άρεσε; Μήπως πίσω απ’ αυτό το τηγάνι βλέπετε και την
κονιορτοποίηση των Ελληνικών έργων τέχνης, των βιβλιοθηκών, των
κτηρίων (αληθινών θαυμάτων του κόσμου), των αρχών και αισθημάτων
του Ελληνικού πολιτισμού; Τί λέτε; Εμείς έχομε πει και γράψει πολλά.
Τώρα είναι η σειρά σας αγαπητοί αναγνώστες. Κρίνετε, επεκτείνετε και
κάνετε και ‘σεις το κατά δύναμη.
11
Ολίγα ακόμα ψεύδη των νεοελλήνων νεοχριστιανών απολογητών
Υπάρχει μια ανώνυμη ομάδα που κρύβεται και έχει αυτοονομαστεί
«ορθόδοξη ομάδα δογματικής έρευνας, ή ΟΟDE», η οποία έχει
διασπείρει πλείστα όσα ψεύδη εναντίον μου, μερικά από τα οποία είναι
επί προσωπικού επιπέδου ενώ κανένας τους δεν με γνωρίζει προσωπικώς,
και έχει διαπράξει πάρα πολλές εσκεμμένες διαστρεβλώσεις εναντίον των
γραπτών μου.
Πολλές φορές τους έχω διαμηνύσει ότι είμαι αθεϊστής σύμφωνα με
τους ορισμούς των Russell και Wittgenstein, όπως έχω αναλύσει το
άρθρο μου «Περί Σκεπτικισμού», αλλά αυτοί επιμένουν να διασπείρουν
ότι είμαι παγανιστής, ειδωλολάτρης, πολυθεϊστής, νεοπαγανιστής,
όργανο του σατανά, δήθεν άθεος, κλπ. Σαν απόδειξη παρουσιάζουν το
γεγονός ότι έχω φίλους και συνεργάτες αρχαιόφιλους, κλπ. Τα ίδια έχουν
διασπείρει και για τον κ. Μ. Θ. Καλόπουλο, ο οποίος σαφώς και απε-
ριφράστως τους έχει δηλώσει ότι δεν έχει μεταφυσικές ανησυχίες και
είναι σκεπτικιστής. Καλά και σώνει θέλουν να πούνε ότι δεν έχομε το
θάρρος της γνώμης μας και του τι είμαστε για να ομολογήσομε ευθαρσώς
και απεριφράστως αυτό που εμείς είμαστε, αλλά όπως θέλουν να
πιστεύουν υποκρινόμαστε. Φαίνεται ότι σύμφωνα με την λογική τους και
την ψυχολογική ανάλυση του φαινομένου της προβολής, επειδή αυτοί
έχουν και υποφέρουν απ’ αυτό το σύμπλεγμα, το ίδιο πρέπει να συμβαί-
νει και με όλους τους άλλους.
Σε ένα άρθρο τους με τίτλο: «Ήταν η "αποκοπή" εκτέλεση ή
ευνουχισμός;» προσπαθούν να δώσουν μια κάποια απάντηση στο ένα
και μόνον χιλιοστό του άρθρου μου «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν...».
(Εξετάστε το άρθρο αυτό προσεκτικά!). Εκεί λοιπόν αρχίζουν με την
εξής εισαγωγή:
«Μεταξύ πολλών άλλων κακοηθειών και διαστρεβλώσεων, σε
ένα ανόητο και κακοήθες κείμενο που κυκλοφορεί μεταξύ
αθεοπαγανιστών ο δήθεν άθεος (στην πραγματικότητα
φανατικός αντιχριστιανός συνεργάτης των πολυθεϊστών) Ι.
Ρούσσος, ισχυρίζεται ότι στο χωρίο Γαλάτας 5/ε: 12, υπάρχει
δήθεν η ιδεολογική θεμελίωση της... Ιεράς Εξέτασης. Όμως
τα στοιχεία δείχνουν διαφορετικά πράγματα...
1. Ένα διαστρεβλωτικό αντιχριστιανικό κείμενο
Ο λόγος γίνεται για ένα κείμενο, που στο ξεκίνημά του, αυτοπροβάλλεται
ως εξής:
12
[Σ’ αυτό το σημείο παραθέτουν την δική μου ένθετη εισαγωγή στο
δεύτερο μέρος του άρθρου μου «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν...». Το
δεύτερο μέρος έχει ως θέμα την Ιεράν Εξέτασιν σε όλο το μήκος και το
πλάτος του Χριστιανισμού. Αυτά λοιπόν δεν τα γράφω στο ξεκίνημα, στο
πρώτο μέρος δηλαδή, αυτού του άρθρου όπως ψευδώς επικαλούνται
(άλλο ένα εσκεμμένο ψεματάκι τους). Στην εισαγωγή αυτή λοιπόν γράφω
τα εξής: ]
"Η Θεολογική Θεμελίωση της Ιεράς Εξετάσεως
[Μετάφραση των συνοπτικών αλλά πολύ περιεκτικών σελίδων 519-537,
περί της θεολογικής και δογματικής θεμελιώσεως της Ιεράς Εξετάσεως
και μιας σύντομης αλλά πολύ κατατοπιστικής ιστορικής διαδρομής της,
του εξαιρετικού ερευνητικού συγγράμματος: History of the Christian
Religion to the Year Two Hundred (Ιστορία της Χριστιανικής Θρησκείας
μέχρι το Έτος 200), by Charles B. Waite, A. M., Fifth Edition – Revised.
Chicago, 1900. Ο μεταφραστής προσέθεσε μερικές επιπλέον σημειώσεις,
πληροφορίες και αναφορές εντός του κειμένου της μετάφρασης και έναν
μικρό επίλογο.]"
(Η μετάφραση ενός κειμένου μπορεί να εισάγεται με μια εισαγωγή του
μεταφραστή. Δεν είναι καθόλου ασύνηθες, αλλά πολύ συνηθισμένο και
υποβοηθητικό.)
Και συνεχίζουν αυτοί με τα ακόλουθα:
Μεταφραστής του κειμένου, είναι ο φανατικός αντιχριστιανός και ψευτο-
αθεϊστής Ιωάννης Ρούσσος, που κατά τη δική του μαρτυρία εδώ, έχει
αλλοιώσει και το πρωτότυπο κείμενο. Δεν γνωρίζομε σε ποιο βαθμό το
αλλοίωσε. Πιθανόν λοιπόν οι κακοήθειες που αναφέρονται στο κείμενο
που κυκλοφορεί στα Ελληνικά να ανήκουν στον συγγραφέα του
κειμένου, πιθανόν όμως, να έχουν κατασκευαστεί από τον μεταφραστή
Ρούσσο, κατά τη συνήθειά του να διαστρέφει τα πάντα, για να
κατηγορήσει τον Χριστιανισμό με πλαστά επιχειρήματα. Όπως κι αν έχει
το θέμα, επί μέρους σημεία του κειμένου εκείνου είναι ήδη απαντημένα
στην ιστοσελίδα μας, όπως έχομε ήδη αναφέρει αλλού και την απάντηση
σε αυτό που θα εξετάσομε σήμερα. Μόνο που στην παρούσα μελέτη θα
το αναπτύξομε περισσότερο, αποδεικνύοντας την πραγματική σημασία
του χωρίου που διαστρέφεται από τους συντελεστές του κειμένου.
Σκοπός των αντιχριστιανών διαστρεβλωτών, είναι να ταυτίσουν την
αληθινή Εκκλησία του Χριστού, με τους αιρετικούς ιεροεξεταστές του
Πάπα. Και επιπλέον, να θεμελιώσουν δήθεν την Ιερά Εξέταση στη
13
Χριστιανική πίστη, ώστε να μη γίνει φανερό ότι είχε θεμελιωθεί από τον
Πλάτωνα και τον αρχαιοελληνικό πολυθεϊσμό. Με την απάντησή μας στο
επί μέρους (προς το παρόν) αυτό σημείο, θα δείξομε επίσης και την
αναξιοπιστία, τόσο του κειμένου εν γένει, όσο και των συντελεστών του
αθεο-παγανιστών. Πιθανόν ο Ρούσσος να αλλοιώσει το κείμενο ΜΕΤΑ
την απάντησή μας, μια και διαρκώς αλλάζει τα κείμενα που
κυκλοφορούν από αυτόν, παρ' όλα αυτά, εμείς θα απαντήσομε στο
κείμενο, όπως ακριβώς το έχομε στα χέρια μας στη σημερινή νεότερη
κατάστασή του.
[Κλπ.]
Ενταύθα λοιπόν συνεχίζω εγώ και απαντώ. Ιδού τα εσκεμμένα ψέματα
που δημοσιεύουν στα κείμενά τους αυτά τα χαμερπή και ασύστολα όντα,
τα οποία στερούνται και ίχνος ανδρισμού και διά τούτο κρύβονται και
τελούν εν ανωνυμία, παρ’ ότι η κρατικοδίαιτη και πανίσχυρη εκκλησία
ΑΟΕΕ είναι κράτος εν κράτει και κάνει ό,τι επιθυμήσει.
1. ο δήθεν άθεος (στην πραγματικότητα φανατικός
αντιχριστιανός συνεργάτης των πολυθεϊστών) Ι. Ρούσσος.
Μιλήσαμε περί του «δήθεν άθεος» και όλων αυτών των συναφών
ψευδών ισχυρισμών ολίγο παραπάνω. Βλέπετε και μόνοι σας τους
υποθετικούς ισχυρισμούς των και τη λάσπη εναντίον άλλων
ατόμων, εδώ εμού προσωπικά. Βεβαίως αυτοί προβάλλουν παντού
την αλλοπρόσαλλη θέση, εφ’ ενός μεν ότι ουδείς δύναται να είναι
άθεος, είναι φυσικός νόμος και αξίωμα γι’ αυτούς, εφ’ ετέρου δε
ότι ο αθεϊσμός είναι θρησκεία. Γι’ αυτούς λοιπόν υπάρχει
θρησκεία χωρίς κανέναν οπαδό. Η΄ ίσως νομίζουν ότι η λέξη άθεος
είναι ύβρις! Αφού η Βίβλος τους είναι πλήρης αντιφάσεων τί
πειράζει να προσθέσουν και αυτοί μερικές δικές τους! Δυστυχώς
γι’ αυτούς, ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο, εκτός και οι λέξεις
«άθεος ή αθεϊστής» και «αθεϊσμός» δεν έχουν τις καθιερωμένες
έννοιες και ορισμούς, αλλά τις έννοιες που μόνο αυτοί επέδωσαν
και γνωρίζουν. Όταν αλλάζεις τις έννοιες κατά το δοκούν και το
συμφέρον τότε «χαίρω πολύ!»: Ό,τι θέλεις βγάζεις! Από την
κάλτσα, γραβάτα και από το άχυρο, κρέας! Τους διαμηνύω λοιπόν
ότι: Και άθεοι υπάρχουν και ο αθεϊσμός όχι μόνο δεν είναι θρη-
σκεία αλλά αποτελεί την κατάργηση των θρησκειών, όπως έχομε
αποδείξει στο άρθρο μας Περί Σκεπτικισμού και όπως πολλοί
διάσημοι άθεοι διανοητές και ερευνητές έχουν αναπτύξει και
αναλύσει. Δυστυχώς αυτή η αλλοπρόσαλλη θέση προβάλλεται και
από άλλους μεταξύ των οποίων υπάρχουν μερικοί φίλοι και γνω-
στοί μου. Όλοι τους κάνουν μεγάλο λάθος!
14
Ο μόνος χαρακτηρισμός που είναι αληθής είναι ότι είμαι
αντιχριστιανός. Αυτό ουδέποτε το αρνήθηκα και παντού το
ανακοινώνω ευθαρσώς και επωνύμως! Αυτοί κοιμόνται με την
ιδέα ότι με το να με αποκαλούν αντιχριστιανό μου κάνουν κακό
και δυσφήμιση. Αντιθέτως μου κάνουν καλό και μου προσάπτουν
ένα κολακευτικό και προοδευτικό επίθετο! Τέρμα όλα όσα ήταν γι’
αυτούς δεδομένα πριν ολίγα χρόνια, όταν είχαν μονά–ζυγά δικά
τους. Τώρα ήλθε η ώρα να καταγγελθεί ο Χριστιανισμός
συλλήβδην για απάτη, αποβλάκωση, διασυρμό, εκμετάλλευση,
άπειρα κατά συρροήν εγκλήματα, ιερές εξετάσεις, κλπ, και θα
κληθούν «λόγον διδόναι εν τή αγορά». Ο υπερ-ρατσισμός και το
μονοπώλιο γνώσεως και μαθήσεως που ασκούσαν μέχρι προ τίνος:
«μόνο εμείς και κανένας άλλος», «μόνο ό,τι λέμε εμείς και όλοι οι
άλλοι θα φεύγουν από την μέση με οποιοδήποτε μέσο», και όλες
αυτές οι κακοήθεις και απόλυτα ρατσιστικές απαιτήσεις τους,
έφτασαν στο τέλος τους. Τώρα θα καταγγελθούν και θα μηνυθούν
για όλα αυτά τα αισχρότερα και μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του
πολιτισμού και της ανθρώπινης ιστορίας και να δούμε τί θα βρούνε
να πούνε ή που θα πάνε να κρυφτούνε. Πολλές και διάφορες εται-
ρείες που έχουν δημιουργηθεί αλλά και πολλά διαφωτισμένα άτο-
μα κεχωρισμένως εργάζονται ήδη σ’ αυτήν την μεγάλης ιστορικής
σημασίας καταγγελία! Οι καιροί άλλαξαν! Μπορεί αυτοί να χρησι-
μοποιούν το διαδίκτυο ανωνύμως, αλλά οι άλλοι το χρησιμοποιούν
πολύ καλλίτερα και επωνύμως!
Συνεργάτης των πολυθεϊστών κ. α. είμαι μόνο στον τομέα
του αντιχριστιανικού αγώνα. Αυτό δεν έγινε λόγω αορίστου
φανατισμού, αλλά κατόπιν εκτενούς, χρονοβόρας, πολυέξοδης και
αμερόληπτης μελέτης και έρευνας. Είναι μοιραίο, θλιβερό και κα-
ταθλιπτικό το παράδοξο γεγονός ότι ακόμα και σήμερα τόσα εκα-
τομμύρια ετερόκλητοι λαοί ομολογούν ότι πιστεύουν σε μια κα-
ταστροφική, αντιφατική και ιδιάζουσα αίρεση του Ιουδαϊσμού, η
οποία προήλθε από την έρημο της Υπεριορδανίας και της Πετραίας
Αραβίας και η οποία ερήμωσε και κατάστρεψε τα πάντα. Λέμε και
τονίζομε: «ομολογούν», διότι απ’ αυτούς το 99% δεν γνωρίσει
τίποτα σχεδόν περί της θεολογίας και των δογμάτων που πρεσβεύει
αυτή η ξενόφερτη, αντιφατική και καταστροφική δοξασία. Είναι
όντως θλιβερό το γεγονός να ρωτάς τους Χριστιανούς τί είναι αυτά
που πιστεύουν, και πέραν μερικών στερεοτύπων απαντήσεων
τύπου: πιστεύομε στον Χριστό, στον Θεό, στην αγάπη, κλπ, σχε-
δόν όλοι απαντάνε: «Δεν ξέρομε!». Ο δε τρόπος ζωής σχεδόν όλων
πόρρω απέχει από τις επιταγές της χριστιανικής δογματικής στην
οποία υποτίθεται ότι πιστεύουν χωρίς όμως να την γνωρίζουν.
Αλλά και όσοι την γνωρίζουν σχεδόν πάντοτε δεν την εφαρμόζουν,
15
αλλά δικαιολογούν του εαυτούς των με την φτηνιάρικη δικαιο-
λογία περί ανθρωπίνων αδυναμιών και ότι στο τέλος με την
εξομολόγηθη θα συγχωρεθούν για τις αμαρτίες των!
2. Ι. Ρούσσος, ισχυρίζεται ότι στο χωρίο Γαλάτας 5/ε: 12, υπάρχει
δήθεν η ιδεολογική θεμελίωση της... Ιεράς Εξέτασης. Αυτό
εδώ το στοιχείο αποτελεί ένα από τα εκατοντάδες στοιχεία που
παραθέτομε μέσα στο άρθρο. Δεν αποτελεί εδώ άποψη του
μεταφραστή, ασχέτως αν συμφωνεί ή όχι, αλλά είναι η άποψη του
ερευνητή Charles B. Waite, τον οποίον μετέφρασα. Δεν το ισχυ-
ρίζομαι εγώ αλλά ο Charles B. Waite, ο οποίος και εφρόντισε να το
τεκμηριώσει με διάφορα πολύ πειστικά επιχειρήματα και στοιχεία.
Αυτό καθίσταται σαφέστατο σε έναν αμερόληπτο μελετητή με μια
καλή μελέτη του άρθρου. Αλλά όταν έχεις να κάνεις με κουρ-
δισμένους συκοφάντες..., τότε τί γίνεται;
3. Μεταφραστής του κειμένου, είναι ο φανατικός αντιχριστιανός
και ψευτο-αθεϊστής Ιωάννης Ρούσσος, που κατά τη δική του
μαρτυρία εδώ, έχει αλλοιώσει και το πρωτότυπο κείμενο. Δεν
γνωρίζομε σε ποιο βαθμό το αλλοίωσε. Πιθανόν λοιπόν οι
κακοήθειες που αναφέρονται στο κείμενο που κυκλοφορεί στα
Ελληνικά να ανήκουν στον συγγραφέα του κειμένου, πιθανόν
όμως, να έχουν κατασκευαστεί από τον μεταφραστή Ρούσσο,
κατά τη συνήθειά του να διαστρέφει τα πάντα, για να
κατηγορήσει τον Χριστιανισμό με πλαστά επιχειρήματα.
Εδώ εκτός του ότι ομολογούν άγνοια του μεγάλου αυτού έργου
του Charles B. Waite, ομολογούν και ότι δεν έκαναν τον κόπο να
βρούνε αυτό το βιβλίο και να ελέγξουν καλώς κατά πόσο παρα-
ποίησα ή διαστρέβλωσα τις σελίδες του μεγάλου αυτού ερευνητή.
Εφ’ όσον επιχειρούν μια τέτοια έστω και απειροελάχιστη
απάντηση, (ουσιαστικά πρόκειται για κόντρα για την κόντρα), αν
ήταν υπεύθυνοι δεν νομίζετε ότι θα έπρεπε να είχαν προμηθευτεί
αυτό το βιβλίο προτού γράψουν και ισχυρισθούν κάτι; Ιδού λοιπόν
η αξιοπιστία και η αξιοπρέπειά των! Στην εισαγωγή μου, για την
οποία παρ’ όλα ταύτα επέδειξαν το θράσος να την παραθέσουν
πράγμα που δεν έκαναν για τις άλλες παραγράφους, εγώ έγραψα:
«Ο μεταφραστής προσέθεσε μερικές επιπλέον σημειώσεις,
πληροφορίες και αναφορές εντός του κειμένου της μετάφρασης και
έναν μικρό επίλογο.». Αυτό πάντα γίνεται και είναι θεμιτό ως
συμπλήρωμα σε μεταφράσεις εφ’ όσον ο μεταφραστής ξεχωρίσει
τα ιδικά του χωρία από αυτά του συγγραφέα. Ουδεμίαν μαρτυρία
και ομολογία έγραψα ή παραδέχτηκα ότι παραποιώ το κείμενο του
εξαιρετικού αυτού βιβλίου. Το βιβλίο αυτό μιλάει μόνο του, δεν
16
έχει «χρείαν παραποιήσεων», όπως έκανε πάντοτε ο δικός τους
Ευσέβιος Καισαρείας με ό,τι έπιανε στα χέρια του. Δεν
χρειαζόμαστε εμείς ούτε μεταχειριζόμαστε χριστιανικά μέσα και
κόλπα όπως ο Απόστολος Παύλος! Όποιος λοιπόν κατέχει την
αγγλική γλώσσα και έχει αυτό το θαυμάσιο βιβλίο ας ελέγξει την
καταλέξει μετάφρασή μου την οποία έκανα πιστή στο πρωτότυπο.
Οτιδήποτε είναι δικό μου το θέτω εντός αγκυλών [ ] όπως και το
προείπα, χωρίς να διαστρέψω απολύτως τίποτα από το αρχικό
κείμενο. Αλλά όπως γράφει ο αγαπητός μου συνεργάτης και
χορηγός Ιωάννης Φραγκούλης «το βαμβάκι μπήχτηκε βαθιά!...».
4. Όσο για να κατηγορήσομε τον Χριστιανισμό λόγω συνηθείας
και με πλαστά επιχειρήματα, όπως αυτοί οι ανώνυμοι
διαστρεβλωτές ισχυρίζονται, απαντάμε ως εξής. Τον
Χριστιανισμό, για να είμαστε ακριβείς την Εβραιογ-
νωστικοχριστιανική μάστιγα, δεν τον κατηγορούμε καθόλου αλλά
τον καταγγέλλομε παγκοσμίως και τον ξεβρακώνομε για να
καταδείξομε την ασχημοσύνη του. Δεν το κάνομε λόγω συνηθείας
αλλά λόγω του «καθήκοντος του γνώστη» και για την κάλυψη του
κενού της αμαθείας που έχει δημιουργήσει εδώ και 1800 χρόνια.
Μας βασανίζει τη συνείδηση το σοφό γνωμικό: «όποιος κρύβει
αλήθεια καταστρέφει χρυσάφι!». Δεν χρειαζόμαστε πλαστά ή
ψεύτικα επιχειρήματα καθόλου, όπως αυτοί οι διαστρεβλωτές
μονίμως από τον Παύλο μέχρι και σήμερον χρησιμοποιούν! Έχομε
άπειρα πραγματικά, ιστορικά, θεολογικά, επιστημονικά, κλπ,
επιχειρήματα. Εν ολίγοις επαναλαμβάνομε για να υπενθυμίσομε
στον αναγνώστη ότι: (1) Ο Χριστιανισμός είναι η πλέον κατασ-
τροφική θρησκεία της ιστορίας του ανθρώπου η οποία επεβλήθη
διά παντός είδους βίας, πυρός και σιδήρου, ψέματος και
εκφοβισμού. (2) Βασίζεται σε ανόητα, αισχρά, ελεεινά, αντιε-
πιστημονικά, λανθασμένα και άχρηστα βιβλία. Π. χ., μελετείστε
προσεκτικά τουλάχιστον την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και θα
το διαπιστώσετε. (3) Η θεολογία, δαιμονολογία και μυθολογία του
Χριστιανισμού είναι κακοήθης, σχιζοφρενική, τρομοκρατική,
φρικτή και αντιφατική σε βαθμό που αν ένας με τα καλά του την
μελετήσει καλώς και υποτιθέσθω την ασπαστεί, στο τέλος-τέλος
θα βγει ή τρελός ή ενσυνείδητος ψεύτης. Τί λογική ή εποικο-
δομητική ηθική και πρακτική εφαρμογή να αποκομίσει κανείς απ’
αυτή την παρλαπίπα! Αν δεν εμπιστεύεστε τα λόγια μας, με-
λετείστε μόνοι σας, αλλά προσεκτικά, τουλάχιστον την Παλαιά
Διαθήκη, την Καινή Διαθήκη και ολόκληρη την Χριστιανική
Κατήχηση και Δογματική και τότε θα δείτε! (4) Οι πατέρες του
Χριστιανισμού είναι άνθρωποι απαξιωτικοί για τον κόσμο και τη
17
ζωή, αναχωρητές, συμπλεγματικοί, καταστροφικοί, άξεστοι,
πολλάκις εγκληματίες και καταστροφείς, κ. ά. Π. χ., μελετείστε με
κρίση τους βίους και τις πολιτείες διαφόρων ιερωμένων και
καλογήρων και μερικά απ’ αυτά που πολλοί έγραψαν ή είναι
γνωστά γι’ αυτούς. Δώσετε π. χ., προσοχή στους: Παύλο, Πάπα
Κάλλιστο, Τερτυλλιανό, Αθανάσιο, Κύριλλο, Θεόφιλο, Κλήμεντα,
Ευσέβιο, Τύχωνα, Επιφάνειο, Αμβρόσιο, Αυγουστίνο, Ιερώνυμο,
Χρυσόστομο, Πάπα Λέοντα Χ, Λούθηρο, Καλβίνο, και ο κατάλο-
γος τείνει στο άπειρον! (5) Ο Χριστιανισμός είναι υπόλογος των
περισσοτέρων και θηριωδεστέρων εγκλημάτων κατά της ανθρωπό-
τητας και του πολιτισμού. Δεν έχετε παρά να μελετήσετε αντι-
κειμενικώς όλη την ιστορία του. Ένα πολύ καλό σύγγραμμα, αλλά
πολύ μακράν του πλήρες παρά το μέγεθός του, είναι: Η Εγκλη-
ματική Ιστορία του Χριστιανισμού, του Karlheinz Deschner,
Μετάφραση Ρουμπίνη Ζαρκάδη και Δέσποινα Βλασσοπούλου από
τα Γερμανικά, με τίτλο πρωτοτύπου: Kriminalgeschichte des
Christentums. 6 Τόμοι, 3418 σελίδες, Εκδόσεις Κάκτος, 2004. Η
Εβραιογνωστικοχριστιανικη μάστιγα αυτοκαταγγέλλεται με τα κα-
μώματά της! Εμείς απλώς προσπαθούμε να τα κάνομε γνωστά στο
αδαές ποίμνιο.
Συνεπώς: «ποίαν χρείαν έτι έχομεν μαρτύρων, πλαστών ή
ψευδών ή οτιδήποτε άλλων ;!». Δεν έχομε την ανάγκη των μέσων
του Χριστιανισμού! Πράγματα και γεγονότα ομιλούν μόνα τους.
Εμείς απλώς τα παραθέτομε με ακρίβεια. Τί να παραποιήσομε
εμείς σ’ αυτό το τουρλουμπούκι! Το δυστύχημα είναι ότι ακόμα
και σήμερα υπάρχουν οι διάφοροι διαστρεβλωτές που προσπαθούν
εκ του αδήλου και κρυφίου να παρουσιάσουν τον Χριστιανισμό ως
άγιον και αληθινόν στις αδαείς και ευκολοφοβόπιστες μάζες! Αν
διαφωνείτε λοιπόν με τις καταγγελίες μας τότε ας έχομε μια δημο-
σία συνάντηση με επαρκή χρόνο και να συγκρίνομε τα χαρτιά μας!
Ο κ. Μ. Θ. Καλόπουλος και ο κ. Π. Μαρίνης και άλλοι σας το
έχουν προτείνει. Εσείς όμως ποτέ σας δεν δεχθήκατε αλλά κρυ-
φτήκατε. Γιατί δεν τολμάτε να μας δείξετε τα βαριά χαρτιά σας;
Εμείς μιλάμε με ανοιχτά χαρτιά, εσείς όμως με κλειστά! Tempore
dato κύριοι, ειδοποιείστε μας και τότε κύριοι, tempore satis θα τα
πούμε μια χαρά!
5. Σκοπός των αντιχριστιανών διαστρεβλωτών, είναι να
ταυτίσουν την αληθινή Εκκλησία του Χριστού, με τους
αιρετικούς ιεροεξεταστές του Πάπα. Το ξαναείπαμε ότι δεν
διαπράξαμε απολύτως καμία διαστρέβλωση, πράγμα που μπορεί
να ελέγξει ο καθένας που έχει αυτό το βιβλίο και γνωρίζει καλώς
την Αγγλική. Στο κάθε τι παραθέτομε αναφορές στοιχεία και
18
άφθονα τεκμήρια. Ο Πάπας, για τον οποίον κόπτονται, είναι
Χριστιανός (;) όπως και αυτοί οι ίδιοι (;). Αν δεν το γνωρίζουν,
τους γνωστοποιώ ότι από την πρώτη οικουμενική σύνοδο χαίρει
διακρίσεως, κλπ. Μάλιστα ο Πάπας ισχυρίζεται ότι αυτός είναι ο
μόνος σωστός και αλάθητος και ότι δεν υπάρχει σωτηρία έξω από
την Καθολική Εκκλησία. Όπως γνωρίζομε υπάρχει το θρησκευτικό
αξίωμα μεταξύ όλων των κοσμοπολιτικών αιρέσεων και
θρησκειών ότι η καθεμία είναι η μόνη σωστή για τον εαυτόν της
και όλες οι άλλες είναι λάθος! Αν μετά ήλθε το σχίσμα της Μίας
Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και αναθεμάτισαν
αλλήλους, σ’ αυτό δεν ευθύνεται ο Πάπας αλλά ευθύνεται το Άγιο
Πνεύμα που δεν καθοδήγησε καλώς και δεν προστάτευσε επαρκώς
την άμπελον και την σαγήνην του Ιησού Χριστού τους... Μετά,
στα υπόλοιπα 99.9% σημεία τα οποία τεχνηέντως δεν άγγιξαν,
καταγράφομε όλα τα στοιχεία: δογματικά, θεολογικά, πρακτικά,
βιβλικά και ιστορικά, περί ολοκλήρου της χριστιανικής Ιεράς Εξε-
τάσεως, αρχής γενομένης από την Παλαιά Διαθήκη, τον Ιησού και
τον Παύλο, τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή. Ανατρέξετέ τα
εντός του άρθρου και ελέγξετέ τα λεπτομερώς και προσεκτικώς.
6. Πιθανόν ο Ρούσσος να αλλοιώσει το κείμενο ΜΕΤΑ την
απάντησή μας, μια και διαρκώς αλλάζει τα κείμενα που
κυκλοφορούν από αυτόν, παρ' όλα αυτά, εμείς θα απαντήσομε
στο κείμενο, όπως ακριβώς το έχομε στα χέρια μας στη
σημερινή νεότερη κατάστασή του. Ιδού η αξιοπιστία των! Την
αφήνομε στην κρίση σας.... «Πιθανόν ο Ρούσσος... κλπ.». Επιχει-
ρηματολογούμε με πιθανότητα, την στιγμή κατά την οποία και να
με ρωτήσουν μπορούσαν και πάντοτε τους παραδίδω αληθές
οτιδήποτε γράφω.
7. ... και τα ψεύδη των συνεχίζονται και εδώ και ‘κει κι αλλού
στο ίδιο μοτίβο και τόνο. Ενώ τους ειδοποίησα περί όλων αυτών
διά του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, αυτοί μου έγραψαν ότι δεν
αλλάζουν τίποτα, κλπ. Έτσι μη έχοντας ονόματα, τηλέφωνα,
διευθύνσεις και στοιχεία, εκτός από την ιστοσελίδα τους, την
ανωνυμία τους και την αποπομπή τους, σταμάτησα τα περαιτέρω.
Αν αυτά δεν είναι κακοήθειες και ψεύδη τότε τί είναι; Καμία
συστολή και εντροπή απ’ αυτά τα χαμερπή υποκείμενα. Είναι,
βλέπετε, απόλυτα πιστοί στις ακριβείς αρχές και τα μέσα που
εδιδάχθηκαν από την Χριστιανικήν Αγίαν Γραφήν και την
Χριστιανικήν Ιεράν Παράδοσιν και την Ιστορία τους και την
Απολογητική τους!
19
Υπάρχουν και άλλα ψεύδη, ψευτοπαρουσιάσεις, προβολή
εντυπώσεων και διαστρεβλώσεις αυτών των ανωνύμων ανδρεικέλων,
εντός των ανωνύμων ιστοσελίδων τους. Με την παρούσα ευκαιρία
αναφέρομε άλλη μια περίπτωση: Στο κείμενο μου με τίτλο:
«ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΖΗΤΑΜΕ ΣΑΦΕΙΣ
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ: Αρχίζομε με την ερώτηση: Ερώτηση: Τί επρόδωσε ο
Ιούδας;» κλπ.,
έχω υποβάλλει πολλές ρητορικές ερωτήσεις για να καταδείξω την γενική
ασυναρτησία, ασυνέπεια, αντιφατικότητα, και την μη παροχή σαφών
απαντήσεων, των «ιερών» Ευαγγελίων, τα οποία κατά το χριστιανικό
δόγμα υποτίθεται ότι εγράφησαν από θεοπνεύστους ευαγγελιστές και
αυτόπτες μάρτυρες μαθητές. Αυτό το ρητορικό ύφος του κειμένου μπορεί
ευκολότατα να το καταλάβει και ένας αγράμματος που απλώς διαθέτει
κοινή αίσθηση. Αυτοί οι απολογητές όμως επί τούτου διαστρέφουν το
ύφος και προσπαθούν να πείσουν τους άλλους ότι οι ερωτήσεις που
έθεσα είναι ερωτήσεις αγνοίας και συνεπώς δεν κατέχω τα ιερά κείμενα,
εντός των οποίων θα εύρισκα και τις απαντήσεις. Θέλουν δηλαδή να
πείσουν ότι δεν έχω διαβάσει την Βίβλο τους, λες και χρειάζεται κανείς
ιδιαίτερη προσπάθεια για να διαβάσει τις σελίδες της Καινής Διαθήκης,
όπως και ολόκληρης της Βίβλου, αυτού του άχρηστου, βαρετού και
τιποτένιου βιβλίου, και να δει τι γράφουν. Εκτός του ότι την έχω
διαβάσει πολλές φορές, σιγά το δύσκολο βιβλίο που πρέπει να έχει κανείς
ειδική μόρφωση και πτυχία για να το διαβάσει και να το καταλάβει! Με
τέτοια λοιπόν φτηνιάρικα και ανέντιμα μέσα προσπαθούν οι χριστιανοί
απολογητές, σε όλη τους την δισχιλιετή ιστορία, να βγούνε μπροστά, να
παρέξουν πειστικές απαντήσεις στα συνεχώς προκύπτοντα ζητήματα και
να τα ξελασπώσουν. Αυτό το γεγονός φανερώνει το ψευδές και το
ανέντιμο των επιχειρημάτων τους όπως και της πίστεώς τους και
ξεμπροστιάζει τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά τους. Αυτό που
συνεχώς προσπαθούν να κάνουν είναι να δούνε πως θα τα καταφέρουν
να τα μπαλώσουν και να τα καμουφλάρουν για να μην χάσουν τους αδα-
είς και τους αφελείς, που είναι και η συντριπτική πλειοψηφία του
πληθυσμού, από την σαγήνη της χριστιανικής πίστεως. Ιδού τα μέσα και
ιδού τα χάλια τους!
Δεν σκοπεύω να ασχοληθώ με τέτοια χαμένα και αφανή
υποκείμενα πλέον στο μέλλον. Έχω πολύ σοβαρότερα καθήκοντα και
θέματα να ασχοληθώ και να γράψω. Απλώς αυτό ήταν μια παρένθεση
κυρίως λόγω του Παλλαδά. Δεν επιθυμώ ούτε την συνάντηση ούτε την
γνωριμία με τέτοια άνανδρα, ύπουλα και ύποπτα στοιχειά. Αλλά τους
διαμηνύω ότι δεν θα είναι αυτοί οι τιμητές, δικαστές και κριτές του τί εί-
μαστε εμείς και του τί δεν είμαστε. Εμείς είμαστε ό,τι μας αρέσει και
20
αυτό που θέλομε, όπως και αυτοί είναι για τους εαυτούς των. Ακόμα
κάνομε παρέα ή έχομε φίλους και συνεργάτες αυτούς που εμείς
επιθυμούνε και διαλέγομε και δεν θα ζητήσομε την έγκρισή τους. Ούτε
θα κάνομε αίτηση σ’ αυτούς για να μας δώσουν άδεια στο τί εμείς θα
γράφομε και θα δημοσιεύομε!
Αγαπητοί αναγνώστες σίγουρα θα διακρίνατε την αγανάκτησή μου
μέσα στο άρθρο. Ήταν καιρός πια! Αν συμφωνείτε μαζί μας και έχετε
αίσθημα ευθύνης, συνεχίστε και ‘σεις τον αγώνα κατά του ψεύδους, της
διαστρεβλώσεως, της μισής αλήθειας και της συκοφαντίας τα οποία βρί-
σκουν πρόσφορο έδαφος εκεί που υπάρχει αμάθεια, αφέλεια, απροθυμία,
καταπίεση, απελπισία, παραίτηση, φόβος, απροθυμία για έρευνα και
ορθή μάθηση και όλα τα κακά παράγωγά τους. Εκεί χαίρονται και τυρβά-
ζουν αυτοί οι εχθροί της αλήθειας, της επιστήμης, της φιλοσοφίας, των
Ελληνικών αρχών δηλαδή όπως και όλου του Ελληνισμού και οπαδοί
αυτής της πολύ ιδιάζουσας, ξενόφερτης, αντιφατικής, σχιζοειδούς και
καταστροφικής δοξασίας, κυριολεκτικής μάστιγας.
ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΑΤΙΑΝΟΥ ΕΠΙ ΤΩΝ 4 ΚΑΝΟΝΙΚΚΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ
1
ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΟΛΥΣΥΖΗΤΗΜΕΝΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΟΥ ΤΑΤΙΑΝΟΥ
ΕΠΙ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ
Υπο
Νεοκλέους του Φιλαδελφέως
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Γράφομε το παρόν άρθρο λαμβάνοντας αφορμή από το κείμενοτου του υπ΄αριθ. 2 βιβλιαρίου
που εμφανίζεται στις σελίδες 22-23 :
Το βιβλιαράκι αυτό μού το έδωσε μία χριστιανή ορθόδοξη,
συγγενής μου, πολύ φανατική και θρησκόληπτη. Αν και αυτή έχει
τελειώσει μόνο δημοτικό σχολείο, ήθελε με αυτό να μου αποδείξει τον
θρίαμβο των ιερών χριστιανικών γραφών και δη των τεσσάρων
κανονικών Ευαγγελίων, την αυθεντικότητα, την αρμονία, την ιστορι-
κότητα και την αξιοπιστία των.
Εδώ δεν θα επεκταθούμε στο να απαντήσομε σε κάθε παράγραφο,
νύξη, ή χωρίο των γραφών που περιέχεται μέσα σ’ αυτό το βιβλιαράκι.
Το έχομε κάνει άλλωστε στα διάφορα άλλα άρθρα μας! Αλλ’ όπως μας
ανακοινώνει στο εσώφυλλό του, περιέχει πέντε άρθρα του κ. καθηγητή
James Orr, του πανεπιστημίου της Γλασκώβης, «ενάντια στις επιθέσεις
της απιστίας». Μα ποιάς απιστίας; Χρειάζεται να είσαι άπιστος ή αθεϊ-
στής για να επιτεθείς κατά της Εβραιογνωστικοχριστιανικής θρησκείας;
Οι Θεϊστές, οι Βουδιστές, οι Ινδουιστές, οι Ταοϊστές και πάρα πολλοί
3
άλλοι είναι πιστοί. Όταν όμως ακούνε για Χριστιανισμό αηδιάζουν και
εξανίστανται εναντίον του. Γνωρίζω προσωπικά πολλούς πιστούς αυτών
των ομάδων οι οποίοι κατατροπώνουν κάθε θεολόγο ή απολογητή της
χριστιανικής δεισιδαιμονίας, βλακείας και παραλογισμού οσάκις
εμπλακούν μαζί τους σε αντιπαράθεση. Τί θέλουν δηλαδή να μας πούνε
οι χριστιανοί και ο James Orr; Ότι μόνο οι άπιστοι και οι αθεϊστές
αηδιάζουν και επιτίθενται κατά του Εβραιογνωστικοχριστιανισμού! Αν
νομίζουν κάτι τέτοιο, τότε ή δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να μάθουν τι τους
γίνεται! Εθελοτυφλούν και στρουθοκαμηλίζουν!
Εδώ λοιπόν επιθυμούμε να αναπτύξομε περιληπτικώς τα
τεκμηριωμένα στοιχεία επί της μαρτυρίας του Τατιανού και να
καταδείξομε, άλλη μια φορά, ότι τίποτα δεν ισχύει απ’ όσα ισχυρίζονται
οι χριστιανοί διά τη σχέση της με τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια.
Δυστυχώς όμως το αδαές πλήθος πιστεύει εν λευκώ ό,τι κι’ αν του πα-
σάρουν οι χριστιανοί θεολόγοι και απολογητές, ακόμα και ότι 41 = 42, ή
2 + 3 = 23, χωρίς καμία προθυμία ή περιέργεια για περαιτέρω έρευνα και
διαπίστωση!
Από την άλλη μεριά πάλι διαπιστώνομε διά πολλοστή φορά το
ψεύδος και το αντιεπιστημονικό σκόπιμο γράψιμο των διαφόρων
θεολόγων και απολογητών του Χριστιανισμού, αρχής γενομένης με τον
Απόστολο Παύλο. Δεν τους ενδιαφέρει η αλήθεια παρά μόνο η
σκοπιμότητα για την προώθηση της θρησκείας των, προς δόξαν του Θεού
των (Πρός Ρωμαίους 3: 7). Αυτούς τους συναντάμε παντού· σε κάθε
χώρα και εθνικότητα που πάτησε και εξαπάτησε ο Χριστιανισμός, σε
κάθε χριστιανική αίρεση, σε κάθε χριστιανική εκκλησία, κλπ.
Εδώ ο κ. James Orr, αν και καθηγητής του γνωστού μεγάλου
πανεπιστημίου της Γλασκώβης, γράφει μέσα στο ίδιο πλαίσιο και
πνεύμα. Ένα γεγονός που συμβαίνει με όλους τους χριστιανούς
θεολόγους και απολογητές κάθε αιρέσεως και κάθε εκκλησίας σε όλα τα
μήκη και τα πλάτη που απαντώνται! Γενικολογίες, μασημένα λόγια,
μισές αλήθειες, στρεψοδικίες, κανένα συγκεκριμένο στοιχείο, κλπ.
Γράφει π. χ. ο κ. καθηγητής: «Οι παλιοί Χριστιανοί συγγραφείς
...». Ποιοί είναι αυτοί; Δεν ονομάζει ούτε έναν ο κ. καθηγητής. Που να
τολμήσει να γράψει ότι ψεύτης Ευσέβιος άρχισε αυτή την σκόπιμη ιστο-
ρία ενάμιση αιώνα μετά τον Τατιανό και όπως έχουν αποδείξει οι
ερευνητές και εκθέτομε και εμείς ευθύς αμέσως είναι ψευδής πέρα για
περά. Ο κ. καθηγητής δεν παραθέτει έστω και ένα αυτούσιο συγκεκ-
ριμένο σύντομο χωρίο, δύο ή τριών γραμμών, από αυτά που εδήλωσαν
αυτοί οι συγγραφείς. Γιατί άραγε; Όπως θα δούμε δεν υπάρχουν πολλά!
Που να τολμήσει να αναφέρει ότι ο Τατιανός μετά τον προσηλυτισμό του
στον Χριστιανισμό από τον Ιουστίνο, έγινε αιρετικός γνωστικός και
καταδικάστηκε από την ορθόδοξη εκκλησία του τετάρτου αιώνος ως
4
τέτοιος. Που να τολμήσει να αναγράψει την σύντομη αλλά πληρέστερη
δήλωση του Θεοδωρήτου! Κλπ., κλπ. Ούτε λέγει το κυριότερο πράγμα
που κάθε αμερόληπτος επιστήμονας οφείλει να τονίσει! Αυτό είναι το ότι
οι μαρτυρίες αυτές, πάνω στον Τατιανό, είναι πολύ υστερόχρονες, ολίγες
και χωρίς διασταυρώσεις για να είναι ιστορικώς βάσιμες. Μόνο αυτή που
έγραψε ο Θεοδώρητος έχει ιστορική αξία! Όλες αρχίζουν 150 χρόνια
μετά τον Τατιανό, με πρώτο τον Ευσέβιο περί το +320 και τελειώνουν με
τον Λατίνο επίσκοπο Victor της Capua περί το +545. Δεν είναι σύγχ-
ρονες ούτε υπάρχουν διασταυρώσεις συγχρόνων του Τατιανού
συγγραφέων όπως απαιτεί η επιστήμη της Ιστορίας. Δεν τολμά ο κ.
James Orr να μας εξηγήσει γιατί ο Ευσέβιος δεν διέσωσε τα έργα του
Τατιανού, εκτός ένα μόνο, όπως και τόσων άλλων χριστιανών
συγγραφέων των τριών πρώτων αιώνων.
Αλλ’ ούτε και οι μεταφραστές ή οι εκδότες του μικρού αυτού
βιβλίου έβαλαν μια υποσημείωση ή αναφορά ή βιβλιογραφία για να
κινήσουν το ενδιαφέρον όσων επιθυμούν να κάνουν περαιτέρω έρευνα
και έλεγχο. Γράφουν με το αξιωματικό ύφος ότι αυτή είναι η τελική
αλήθεια «και τα σκυλιά δεμένα»!.
Έτσι λοιπόν, μέσα στην αγανάκτησή μας, αποφασίσαμε να
εκθέσομε το θέμα αυτό για να διαφωτίσομε, κατά δύναμη, το αδαές,
θρησκόληπτο και ανεξέταστο χριστιανικό ποίμνιο και να του
παρακινήσομε την ερευνητική του περιέργεια και διαπίστωση της
αλήθειας. Αρχίζομε λοιπόν:
ΤΑΤΙΑΝΟΣ (π. 120 – π. 175 Κ. Ε.)
Ο Τατιανός ήταν Σύρος με Λατινικό όνομα (Tatianus).
Προσηλυτίσθηκε στον τότε Χριστιανισμό από τον χριστιανό Εβραιο-
Σαμαρείτη Ιουστίνο Μάρτυρα (+150-160), αλλά μετ’ ολίγον έγινε
Γνωστικός, οπαδός της αιρέσεως του Μαρκίωνος, ή οποία είχε αρχίσει
κατά τα έτη +140-145. Τελικά έγινε μέλος της αιρέσεως των Εγκρατιτών.
Μάλιστα δε, από μερικούς ερευνητές θεωρείται ο ιδρυτής της σέκτας
αυτής.
Εκτός από το έργο «Λόγος Πρός Έλληνας» που σώζεται ολόκληρο,
όλα τα άλλα έργα του Τατιανού εχάθησαν. Καθόλου παράξενο βεβαίως που
διασώθηκε μόνο αυτό, εφ’ όσον εκεί μέσα ο Τατιανός, ως χριστιανός,
στρέφεται κατά των Ελλήνων και του Ελληνικού πολιτισμού, ενώ όλα τα
άλλα έργα του χαρακτηρίστηκαν ως αιρετικά από την μετέπειτα χριστιανική
ορθόδοξη καθολική εκκλησία. Αυτό το γερό έργο όμως δεν αναφέρει
τίποτα απολύτως για κανένα από τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια.
Μερικοί χριστιανοί συγγραφείς ισχυρίζονται ότι σ’ αυτό υπάρχουν χωρία
παράλληλα με αντίστοιχα των Ευαγγελίων και όπως λένε αποτελούνται από
5
λόγια του Χριστού. Εκτός του ότι είναι ολίγα, κατά την έρευνα των
αμερολήπτων επιστημόνων, αυτά έχουν ληφθεί από το απόκρυφο και μη
κανονικό Ευαγγέλιον των Εβραίων, το οποίο, όπως θα τεκμηριώσομε
αμέσως, το χρησιμοποιούσε ο Ιουστίνος και ο Τατιανός για ένα μεγάλο
διάστημα της χριστιανικής ζωής του.
Το γεγονός αυτό μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί με μια σύγκριση των
εν λόγω χωρίων με τα αντίστοιχα χωρία του Ευαγγελίου των Εβραίων που
έχομε σήμερα στα χέρια μας. Μερικά απ’ αυτά ομοιάζουν και με χωρία των
κανονικών Ευαγγελίων. Αυτό δεν πρέπει να μας ξενίζει διότι όλο τον
δεύτερο αιώνα σε όλα τα εβραιο-γνωστικο-χριστιανικά κείμενα, παρά τις
διαφορές τους, κυκλοφορούσαν διάφορες κοινές χριστιανικές φράσεις, ιδίως
μεταξύ των Κυριακών Λογίων.
Το Ευαγγέλιον ή η Αρμονία του Τατιανού
Όπως λένε ο Τατιανός έγραψε το έργο Αρμονία περί το +170.
Μερικοί χριστιανοί εννοούν πως πρόκειται για μια αρμονία των τεσ-
σάρων κανονικών Ευαγγελίων.
Από διασωθείσες αναφορές φαίνεται ότι σε πολλές
περιπτώσεις, αλλ’ όχι και επί μονίμου βάσεως, ο Τατιανός
χρησιμοποιούσε το απόκρυφο μη κανονικό Ευαγγέλιο των Εβραίων,
και ακόμα ότι το έργο του με τίτλο «Αρμονία» είχε γίνει γνωστό σε
μερικούς άλλους. Μεγάλη προσπάθεια έχει καταβληθεί για να συν-
δεθεί η Αρμονία με τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια, βασισμένη
στην μόνη και ουσιαστικά αστήρικτη και ύποπτη μαρτυρία του
Ευσεβίου (+260-340). Όπως ο Ευσέβιος λέγει, είχε τον υποδηλωτικό
τίτλο Διά Τεσσάρων. Αν είχαμε τα γραπτά του ίδιου του Τατιανού ή
μόνο την Αρμονία του, η ερώτηση της σύνδεσης που τίθεται εδώ θα
ελάμβανε ταχεία απάντηση. Δυστυχώς όμως, αυτό το έργο μαζί με
την συντριπτική πλειοψηφία των χριστιανικών έργων των τριών
πρώτων αιώνων χάθηκε. Ας όψεται ο Ευσέβιος!
Το έργο λοιπόν Αρμονία ακούστηκε για πρώτη φορά από τον
Εβραιοχριστιανό Ευσέβιο Καισαρείας της Παλαιστίνης, ο οποίος λέγει:
«Εν τούτοις, ο Τατιανός, ο πρότερος αρχηγός τους, έχοντας
συνθέσει ένα συγκεκριμένο κράμα και μια συλλογή, δεν γνωρίζω πως,
των Ευαγγελίων, ονόμασε αυτό Διά Τεσσάρων, το οποίο ακόμα και τώρα
είναι γνωστό σε μερικούς» – Εκκλησιαστική Ιστορία 4. 29.
Εδώ ο Ευσέβιος δεν εξηγεί τι ακριβώς εννοεί με τη φράση: «ακόμα
και τώρα είναι γνωστό σε μερικούς», που αφορά το «Δια Τεσσάρων»
κράμα. Αυτό το «τώρα» και οι «μερικοί» αναφέρεται στους τότε οπαδούς
6
του Τατιανού των οποίων ήταν αρχηγός τους όπως ομολογεί στην
προηγούμενη γραμμή, ή ομιλεί για μερικούς που ζούσαν κατά τα έτη που
Ευσέβιος έγραφε αυτά, δηλαδή 150 περίπου χρόνια μετά τον Τατιανό.
Μάλλον το δεύτερο!
Η επόμενη αναφορά στο Ευαγγέλιο του Τατιανού γίνεται από τον
Εβραιοχριστιανό Επιφάνειο (+ 315 - 403). Αυτός λέγει:
«Λέγεται ότι αυτός [ο Τατιανός] συνέθεσε το Ευαγγέλιο Διά
Τεσσάρων, το οποίο από μερικούς καλείται ως Ευαγγέλιον των
Εβραίων.» – Αιρέσεις 46. 1.
Από τον τρόπο που γράφουν, φαίνεται ότι οι δύο αυτοί συγγραφείς
δεν είχαν δει κανένα τέτοιο Ευαγγέλιο. Έγραψαν τις αναφορές τους από
ό,τι είχαν ακουστά. Η αναφορά του Επιφανείου (Δια Τεσσάρων) που
αφορά την ονομασία του Ευαγγελίου, χωρίς αμφιβολία, βασίζεται επάνω
στο χωρίο του Ευσεβίου.
Τρίτος συγγραφέας είναι ο Θεοδώρητος (+ 393 – 458). Αυτός
λέγει:
«Αυτός [ο Τατιανός] επίσης συνέθεσε το Ευαγγέλιο το οποίο
καλείται Διά Τεσσάρων αφού αφαίρεσε τις γενεαλογίες και όλα τα μέρη
που εδήλωναν ότι ο Κύριος γεννήθηκε από το σπέρμα του Δαυίδ, κατά
σάρκαν. Αυτό χρησιμοποιούνταν όχι μόνο από τη σέκτα του, αλλά
ακόμη και από ‘κείνους που διατηρούσαν τα αποστολικά δόγματα, και οι
οποίοι δεν αντελήφθησαν τα κακά αυτής της σύνθεσης, αλλά αυτοί
χρησιμοποιούσαν το βιβλίο αυτό με απλοϊκότητα, ένεκα της συντόμου
περιεκτικότητός του. Εγώ, ο ίδιος, έχω βρει πάνω από διακόσια τέτοια
αντίγραφα που έχαιραν μεγάλης τιμής ανάμεσα στις εκκλησίες σας, και
αφού τα μάζεψα όλα μαζί, διέταξα να τα βάλουν στην άκρη και αντ’
αυτών εισήγαγα τα Ευαγγέλια των τεσσάρων Ευαγγελιστών.» – Αιρετικοί
Μύθοι 1. 20.
Τον επόμενο αιώνα ο Victor επίσκοπος της Capua (+541-554),
αναφερόμενος στο Ευαγγέλιο του Τατιανού το αποκαλεί «Διά Πέντε». –
Fabricius, Codex N. T. Ι, σελίδα 378. Τί να είναι άραγε το εδώ
αναφερόμενο πέμπτο, μέσα στη χαώδη και αντιφατική χριστιανική
γραμματεία;
Αυτές είναι όλες κι’ όλες οι σημαντικές ενδείξεις περί του
Ευαγγελίου ή της Αρμονίας του Τατιανού. Για να τις αναλύσομε
εκτενέστερα:
Ο Επιφάνειος αναφέρει μόνον, ότι κατά τον καιρό του λεγόταν
πως ο Τατιανός συνέθεσε το Ευαγγέλιο Διά Τεσσάρων και αμέσως μετά
προσθέτει και ότι μερικοί το αποκαλούσαν και Ευαγγέλιο των
7
Εβραίων. Αυτό το έγραψε γύρω στο + 385. Μισό αιώνα αργότερα, ο
Θεοδώρητος βεβαιώνει ότι τότε ονομάσθηκε Διά Τεσσάρων, και
δηλώνει μερικά πράγματα για την σύνθεσή του.
Τότε, ανεξάρτητα από τον Ευσέβιο, το μόνο που φαίνεται αληθές είναι
το ότι κατά τον τέταρτο και πέμπτο αιώνα έδωσαν στο Ευαγγέλιο του
Τατιανού τον τίτλο «Διά Τεσσάρων» και τον έκτο «Διά Πέντε».
Αλλά ο Ευσέβιος λέγει ότι ο ίδιος ο Τατιανός το ονόμασε «Διά
Τεσσάρων». Αυτή δεν είναι η πρώτη δήλωση του Ευσεβίου με την οποία
προσπαθεί να δώσει μια πρώιμη αναφορά περί Κανονικών Ευαγγελίων,
μέσα στην οποία ο ίδιος να υποστηρίζεται από προηγούμενες πηγές.
Η σπουδαιότητα της ερωτήσεως καθιστά αναγκαίο το να εξετάσομε
την αξιοπιστία αυτής της μαρτυρίας, και να προσπαθήσομε να
επιβεβαιώσομε ή όχι, αν κανείς μπορεί να στηρίζεται στην αστήρικτη
δήλωση του Ευσεβίου. Ως γνωστόν ο Ευσέβιος είναι υπόλογος πολλών
πλαστογραφήσεων, ψεμάτων, παραχαράξεων και εξαφανίσεως σχεδόν όλων
των πηγών. Ο τίτλος «Διά Τεσσάρων» είναι επινόηση τού Ευσεβίου γι’
αυτούς τους λόγους. Ο πραγματικός του τίτλος ήταν Αρμονία.
Φαίνεται ακόμα ότι ο τίτλος Αρμονία του έργου του Τατιανού
έδωσε το έναυσμα στον Ευσέβιο να μας μεταφέρει στραβά ότι εννοούσε
την αρμονία των τεσσάρων κανονικών Ευαγγελίων. Δεν είναι όμως
ανάγκη να πιστέψομε τον Ευσέβιο. Το απλούστερο που μπορούμε να
κάνομε είναι να μελετήσομε μόνοι μας τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια και
να διαπιστώσομε αν πράγματι έχουν αρμονία μεταξύ τους. Τα λάθη οι
αντιφάσεις και οι ασυμφωνίες τους ανέρχονται σε χιλιάδες και έχουν
καταγραφεί σε καταλόγους της διεθνούς βιβλιογραφίας. Π. χ. βλέπε: C.
Dennis McKinsey:
1. Biblical Errancy, Prometheus Books, 1995.
2. The Encyclopedia of Biblical Errancy, A Reference Guide,
Prometheus Books, 2000.
μαζί με πολλά άλλα διάφορα συγγράμματα και άρθρα πάνω στο θέμα της
αρμονίας.
Το +170 ο Τατιανός ήταν ήδη Μαρκιωνίτης Γνωστικιστής και ως εκ
τούτου δεν μπορούσε να παραδέχεται και να χρησιμοποιεί τα τέσσερα
κανονικά Ευαγγέλια, πόσο μάλλον να τα καταγράψει το ένα δίπλα στο
άλλο! Κατ’ αυτή την εποχή τα ίδια ισχύουν και για το Ευαγγέλιον των
Εβραίων. Τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια αναφέρονται για πρώτη φορά
από τον Ειρηναίο Λυώνος κατά τα έτη +181-185.
8
Αλλά ας μην πάμε μακριά! Υπάρχει μια γνωστή περίσταση, η οποία
μόνη της δύναται να διαψεύσει ισχυρώς την ανεξέταστη υπόθεση, ότι ο
Τατιανός χρησιμοποιούσε τα τέσσερα Κανονικά Ευαγγέλια.
Αυτή εμφανίζεται στην μαρτυρία του ιδίου του Θεοδωρήτου που
ομολογεί ότι βρέθηκε στη δύσκολη θέση να αναγκαστεί να
περιθωριοποιήσει το Ευαγγέλιο αυτό, αν και ήταν πολύ σεβαστό στις
εκκλησίες που αυτός επισκέφτηκε και βρήκε εν χρήσει άνω των διακοσίων
αντιγράφων.
Το γεγονός ότι ο Θεοδώρητος όχι μόνον αισθάνθηκε
υποχρεωμένος να το βγάλει από τη μέση και να το βάλει στην άκρη,
αλλά και το αντικατέστησε με τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια, είναι
αντίθετο προς την θεωρία ότι το Ευαγγέλιο αυτό αποτελούσε την
αρμονία των τεσσάρων κανονικών Ευαγγελίων και θέτει σε απόλυτη
αμφιβολία κάθε δήλωση που γίνεται για να καταδείξει ή να υπο-
στηρίξει ένα τέτοιο συμπέρασμα.
Παρατηρούμε ότι και ο Επιφάνειος και ο Θεοδώρητος έγραψαν
τις μικρές μαρτυρίες των μέσα σε έργα των που αφορούσαν αιρέσεις
του καιρού των, πράγμα που είναι προφανές και από τους τίτλους των
έργων αυτών. Δηλαδή και οι δύο Πατέρες εθεωρούσαν τον Τατιανό ως
αιρετικό. Άρα, πώς μπορεί ο Τατιανός να έχει την σχέση που επιθυμεί ο
Ευσέβιος με τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια. Σε καμία περίπτωση!
Ο καθηγητής James Orr αναφέρει και την παραστατική λέξη
«τετράστηλο». Τέτοια λέξη στις αναφορές των παλαιών χριστιανών
συγγραφέων δεν υπάρχει. Είναι και αυτή μέσα στο υποκινητικό, αλλά
αντιεπιστημονικό, πνεύμα της απολογητικής του προσπαθώντας να
δημιουργήσει πειστικότητα δι’ εντυπώσεων!
Σημείωση: Για το Διά Τεσσάρων, υπάρχουν ακόμα ολίγα
υστερόχρονα σχόλια του Αγίου Εφραίμ Σύρου (+306-373) και μικρά
κομμάτια υστεροχρόνων και μεσαιωνικών χειρογράφων που το
αναφέρουν. Αυτό δεν είναι παράξενο αν λάβομε υπ’ όψη ότι ήταν
σεβαστό και χρησιμοποιούταν ευρέως ακόμα και κατά την εποχή του
Θεοδωρήτου (πέμπτος αιών) και του Victor της Capua (έκτος αιών) και
υπήρχαν ήδη πολλά αντίγραφα στην κυκλοφορία.
Δύο από τα Αιρετικά Στοιχεία του Τατιανού
1. Περί Αθανασίας της Ψυχής
9
Μερικοί, όπως ο Τατιανός και ο Βαρδεσάνης (+180), διατηρούσαν
την πίστη στην ανάσταση των σωμάτων. Άλλοι πάλι, όπως ο
Σατουρνίνος (+125) και ο Κέρδων (+140) προώθησαν την αντι-υλική
αρχή και απέρριψαν την «εν σαρκί ανάστασιν». Επ’ αυτού του ζητήματος
φυσικά, ήταν εύκολο να κάνει κανείς τον συμβιβασμό ώστε ένα
«πνευματικό σώμα» να φαίνεται στην όραση ίδιο με ένα πραγματικό
φυσικό σώμα. Αυτό όμως, με λίγα λόγια, θα ήταν τελείως αόριστο για να
αγγίξει το «πνεύμα» όλων των εποχών.
Το δόγμα της αθανασίας της ψυχής δεν το ασπαζόταν όλοι τον
καιρό του Τατιανού. Ο Τατιανός φωνάζει εναντίον των Ελλήνων, οι
οποίοι επίστευαν το αντίθετο, τα εξής:
«“Η ψυχή δεν είναι αφ’ εαυτού της αθάνατη, ώ Έλληνες, αλλά
θνητή. Πράγματι, εάν δεν γνωρίζει [η ψυχή] την αλήθεια, τότε πεθαίνει,
και διαλύεται με το σώμα, αλλά στο τέλος ανασταίνεται, κατά το τέλος
του κόσμου, μαζί με το σώμα, λαμβάνοντας την τιμωρία του θανάτου
αιωνίως.”» – Λόγος Πρός Έλληνας 1. 13.
Ίδιες απόψεις είχε και ο Θεόφιλος Αντιοχείας (+180), ο οποίος
λέγει: «Ούτε αθάνατη, αλλά και ούτε θνητή την έκανε [ο Θεός], αλλά
δυνατόν να είναι και για τα δύο.» – Πρός Αυτόλυκον 2. 27.
Η φύση της ψυχής, όπως εξηγεί ο Τερτυλλιανός (+200-210), είναι
εντελώς ασύμβατη με την αθανασία, καθ’ ότι επίστευε ότι το σώμα και η
ψυχή διαιωνίζονται μαζί ή πεθαίνουν μαζί.
2. Γνωστικιστικές Απόψεις περί Χριστιανικού Θεού
και το Ευαγγέλιο των Εβραίων
Ο Τατιανός, μαθητής του Ιουστίνου Μάρτυρος και σύγχρονος του
Σατουρνίνου, θεωρεί τον δημιουργό του κόσμου, τον Εβραίο Θεό
Γιαχβέχ, ως έναν υποδεέστερο Θεό, και ομοίως φαίνεται να έχει
συμπεράνει ότι ο Ιουδαϊσμός και το Ευαγγέλιο είναι δημιουργήματα κα-
τωτέρων θεοτήτων, τύπου Γιαχβέχ. Ο καλός Θεός ήταν ο Θεός Πατήρ
του Χριστού, ο οποίος επιπολάζει του κόσμου, κλπ.
Βλέπομε λοιπόν ότι ο Τατιανός είχε ταυτόσημες γνωστικιστικές
απόψεις με τον Μαρκίωνα. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τη μαρτυρία
του Θεοδωρήτου που εξετάσαμε παραπάνω. Συνεπώς, ως Μαρκιωνιστής
Γνωστικός και συνεπώς αντι-Εβραίος, δεν ήταν δυνατόν να χρη-
σιμοποιούσε το Ευαγγέλιον των Εβραίων επί μονίμου βάσεως. Είτε πήρε
απ’ αυτό μερικά χωρία που του άρμοζαν, είτε χρησιμοποίησε χωρία που
10
ήταν κοινά στο Ευαγγέλιο αυτό και σε διάφορα γνωστικοχριστιανικά
έγγραφα της εποχής του.
Γνωρίζομε βεβαίως ότι, το Ευαγγέλιο των Εβραίων ήταν ένα
Εβραιο-Εβιωνιτικό κείμενο και το χρησιμοποιούσαν: ο Εβραίος
Σαμαρείτης Ιουστίνος Μάρτυς, ο Εβραιοχριστιανός Ηγήσιππος, ο
συγγραφέας των Κλεμεντίων Εβιονιτικών κειμένων (Αναγνωρίσεις,
Ομιλίες, Επιτομή, κλπ.), κ. ά.
Ο Credner (+1836) θεωρεί ότι, αυτό ήταν ένα από τα αρχαιότερα
κείμενα της εκκλησίας και η πηγή για τον Ιουστίνο Μάρτυρα από το
οποίο και απέσπασε πολλά εδάφια. Ο Toland (1700) λέγει ότι το
Ευαγγέλιον των Εβραίων αναγιγνώσκετο δημοσίως στις εκκλησίες των
Εβραιοχριστιαννικών αιρέσεων των Ναζαρηνών και Εβιονιτών ως αυ-
θεντικό «για πάνω από 300 χρόνια» και «εθεωρείτο ως το αληθές
Ευαγγέλιον» από τους: Παπία, Ιγνάτιο, Κλήμεντα Αλεξανδρείας, Ιουστίνο
Μάρτυρα, Ηγήσιππο, κ. ά. Αυτή η άποψη, περί αυτού του Ευαγγελίου
βεβαίως, εξοστρακίστηκε πλήρως από την χριστιανική ορθόδοξη καθολική
εκκλησία και τους πατέρες του τετάρτου αιώνος και εφ’ εξής. Αυτοί το
κατέταξαν στα αιρετικά, απόκρυφα και μη κανονικά, αφού η νέα θρησκεία
και εκκλησία που εδημιούργησαν σκοπόν είχε την μετάλλαξη και τον
προσηλυτισμό της πατρικής θρησκείας των, του Εβραϊσμού δηλαδή.
Μερικοί ερευνητές, μεταξύ των οποίων και ο Tischendorf (+1850),
νομίζουν ότι ο Τατιανός χρησιμοποιούσε το Ευαγγέλιον των Εβραίων. Ο
Credner έφτασε να πιστεύει ότι αυτό ήταν ουσιαστικά η Αρμονία του
Τατιανού.
Είναι θεωρητικώς αδύνατο για έναν Μαρκιωνίτη να ασπαζόταν το
Ευαγγέλιον των Εβραίων σε όλη του τη ζωή. Εάν όμως υποθέσομε ότι, ο
Επιφάνειος, ο Credner, ο Toland, ο Tischendorf, κ. ά. έχουν δίκιο και η
Αρμονία ήταν πράγματι το Ευαγγέλιον των Εβραίων, τότε αυτό αποτελεί
περίτρανη και σίγουρη απόδειξη του ότι η Αρμονία δεν ήταν το «Διά
Τεσσάρων» του ψευτο-Ευσεβίου, εντός του οποίου υποτίθεται ότι είχε
βάλει τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια σε παράλληλη γραφή. Διότι: «Άλλο
το Ευαγγέλιον των Εβραίων και άλλα τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια». Αν
λοιπόν το ζήτημα έχει ούτως, τότε αυτό το γεγονός αποδεικνύει πλήρως
και ευκολότατα το ψέμα και την διαστροφή τού Ευσεβίου.
Αυτό που όπως φαίνεται συνέβη είναι το ότι, όσο ο μαθητής
Τατιανός ήταν κοντά στον διδάσκαλό του Ιουστίνο, χρησιμοποιούσε το
Ευαγγέλιο των Εβραίων κανονικώς. Μετά όμως, όταν προσχώρησε στον
Μαρκιωνιτικό Γνωστικισμό, το απέρριψε κατά το πλείστον. Όπως όμως ο
διδάσκαλός του Ιουστίνος έτσι και αυτός εκράτησε εν χρήσει τα ολίγα χω-
ρία του που έχουν να κάνουν μόνο με Κυριακά Λόγια και τίποτα πε-
ρισσότερο. Αφού θεωρούσε τον Χριστό ως υιόν του καλού Θεού που τον
11
έστειλε για να μας σώσει (από τί άραγε;), τότε είναι εύλογο να απέσπασε
μόνο τα Κυριακά Λόγια!
Συμπεραίνομε λοιπόν ότι σε κάθε περίπτωση, η χαμένη Αρμονία του
Τατιανού δεν μπορεί να είναι το «Διά Τεσσάρων» του ψευτο-ιστορικού
Ευσεβίου, ο οποίος με το ύφος της γραφής του προδίδει το ότι δεν
εφρόντισε να την δει και να την εξετάσει ποτέ! Όπως πάντα, γράφει
βιαστικά, με σκοπιμότητα και από τη φαντασία του ή από ακουστές
διαδώσεις. Ο δε τίτλος «Διά Τεσσάρων» που του απέδωσε, είναι δική του
σκόπιμη και ψευδής επινόηση, μόνο και μόνο για να βρει μια, ανύπαρκτη
βεβαίως, σύνδεσή της Αρμονίας με τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια και
έτσι να στηρίξει ιστορικώς και θεωρητικώς την μόλις τεχνητώς και
κακοφτιαγμένη χριστιανική εκκλησία των τεσσάρων κανονικών και
ψευδεπιγράφων Ευαγγελίων. Ο τίτλος αυτός δεν υπάρχει πουθενά σε ό,τι
γραπτό υπάρχει πριν από τον Ευσέβιο και είχε την τύχη να διασωθεί.
Επίλογος
Ελπίζομε μέσα στην εδώ περιληπτική ανάπτυξη του θέματός μας να
έχομε δώσει αρκετά στοιχεία για την κατάδειξη τού συμπεράσματος τής
προηγουμένης παραγράφου και ενός ακόμη ψέματος του Ευσεβίου, επί του
οποίου πολλοί θεολόγοι και απολογητές, όπως ο James Orr με αφορμή του
δημοσιεύματος του οποίου γράψαμε το παρόν άρθρο, πατάνε για να στηρί-
ξουν όχι μόνο την αυθεντικότητα των τεσσάρων κανονικών Ευαγγελίων
(ψευδεπιγράφων) αλλά και την αρμονία τους, αν είναι δυνατόν.
Για ποιά αρμονία να μιλήσομε, όταν ο Πατήρ Θεοδώρητος μας λέγει
ότι το Ευαγγέλιο τού Τατιανού περιείχε πολλά κακά και ότι τα άνω των
διακοσίων σεβαστά αντίγραφα που βρήκε στις διάφορες εκκλησίες τα
πέταξε στην άκρη και τα αντικατέστησε με τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια!
Ο ίδιος ο Τατιανός, κατά την μαρτυρία του Θεοδωρήτου, αφαίρεσε τις δύο
αντιφατικότατες γενεαλογίες των Ευαγγελίων, όποιες και αν ήταν αυτές
κατά τις μέρες του, και έτσι γλίτωσε από μια εξόφθαλμη αντίφαση. Ακόμα
πέταξε έξω όλα που είχαν σχέση με την Εβραϊκή καταγωγή του Ιησού «εκ
σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκαν». Ίσως έχοντας ένα μόνο Ευαγγέλιο να
γλίτωσε από πολλές αντιφάσεις, αν όχι απ’ όλες, και την ασύστολη
ασυμφωνία του με άλλα Ευαγγέλια.
Αν όμως κάποιος δεν έχει ικανοποιηθεί πλήρως από την παρούσα
ανάπτυξή μας, τον παραπέμπομε στις 22 σελίδες, 366-381 και 500-505, του
καταπληκτικού πονήματος του ακαμάτου ερευνητή: Walter Richard
Cassels
Supernatural Religion, Two volumes in one, Watts, 1874 – 1902,
12
και σε μερικά σημεία του συμπληρώματός του:
A Reply to Dr Lightfoot’s Essays, Longmans, Green and Co., 1889.
Στις 22 αυτές περιεκτικές και πυκνογραμμένες σελίδες ο κάθε
ενδιαφερόμενος θα βρει όλες τις λεπτομέρειες και θα ικανοποιήσει
πλήρως το επιστημονικό και ερευνητικό του ενδιαφέρον. Στις σελίδες
500-505 μάλιστα, ο συγγραφέας έχει συμπεριλάβει και την σύγκριση των
ολίγων χωρίων των Κυριακών Λογίων που αναγράφονται στον Λόγον
Πρός Έλληνας με τα όμοια αντίστοιχα εντός του Ευαγγελίου των Εβραίων
ή των κανονικών Ευαγγελίων.
Ο καθηγητής James Orr του πανεπιστημίου της Γλασκώβης παρά
την χριστιανική θρησκοληψία του και τον απολογητικό του ζηλωτισμό,
σίγουρα εγνώριζε το θαυμάσιο αυτό και λεπτομερές αγγλικό σύγγραμμα.
Έκανε όμως το κορόιδο προκειμένου να πει θαμπά τα καθιερωμένα
χριστιανικά επιχειρήματα, ακόμα και αν δεν έχουν ίχνος επιβεβαιώσεως ή
αληθείας, στο αδαές χριστιανικό «ποίμνιον» που, όπως πολύ καλά γνωρίζει
και εκεί ακριβώς πατά ο κ. καθηγητής, δεν πρόκειται να ερευνήσει και να
εξετάσει το θέμα.
ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΟΛΥΣΥΖΗΤΗΜΕΝΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΟΥ ΤΑΤΙΑΝΟΥ
ΕΠΙ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ
Υπο
Νεοκλέους του Φιλαδελφέως
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Γράφομε το παρόν άρθρο λαμβάνοντας αφορμή από το κείμενοτου του υπ΄αριθ. 2 βιβλιαρίου
που εμφανίζεται στις σελίδες 22-23 :
Το βιβλιαράκι αυτό μού το έδωσε μία χριστιανή ορθόδοξη,
συγγενής μου, πολύ φανατική και θρησκόληπτη. Αν και αυτή έχει
τελειώσει μόνο δημοτικό σχολείο, ήθελε με αυτό να μου αποδείξει τον
θρίαμβο των ιερών χριστιανικών γραφών και δη των τεσσάρων
κανονικών Ευαγγελίων, την αυθεντικότητα, την αρμονία, την ιστορι-
κότητα και την αξιοπιστία των.
Εδώ δεν θα επεκταθούμε στο να απαντήσομε σε κάθε παράγραφο,
νύξη, ή χωρίο των γραφών που περιέχεται μέσα σ’ αυτό το βιβλιαράκι.
Το έχομε κάνει άλλωστε στα διάφορα άλλα άρθρα μας! Αλλ’ όπως μας
ανακοινώνει στο εσώφυλλό του, περιέχει πέντε άρθρα του κ. καθηγητή
James Orr, του πανεπιστημίου της Γλασκώβης, «ενάντια στις επιθέσεις
της απιστίας». Μα ποιάς απιστίας; Χρειάζεται να είσαι άπιστος ή αθεϊ-
στής για να επιτεθείς κατά της Εβραιογνωστικοχριστιανικής θρησκείας;
Οι Θεϊστές, οι Βουδιστές, οι Ινδουιστές, οι Ταοϊστές και πάρα πολλοί
3
άλλοι είναι πιστοί. Όταν όμως ακούνε για Χριστιανισμό αηδιάζουν και
εξανίστανται εναντίον του. Γνωρίζω προσωπικά πολλούς πιστούς αυτών
των ομάδων οι οποίοι κατατροπώνουν κάθε θεολόγο ή απολογητή της
χριστιανικής δεισιδαιμονίας, βλακείας και παραλογισμού οσάκις
εμπλακούν μαζί τους σε αντιπαράθεση. Τί θέλουν δηλαδή να μας πούνε
οι χριστιανοί και ο James Orr; Ότι μόνο οι άπιστοι και οι αθεϊστές
αηδιάζουν και επιτίθενται κατά του Εβραιογνωστικοχριστιανισμού! Αν
νομίζουν κάτι τέτοιο, τότε ή δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να μάθουν τι τους
γίνεται! Εθελοτυφλούν και στρουθοκαμηλίζουν!
Εδώ λοιπόν επιθυμούμε να αναπτύξομε περιληπτικώς τα
τεκμηριωμένα στοιχεία επί της μαρτυρίας του Τατιανού και να
καταδείξομε, άλλη μια φορά, ότι τίποτα δεν ισχύει απ’ όσα ισχυρίζονται
οι χριστιανοί διά τη σχέση της με τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια.
Δυστυχώς όμως το αδαές πλήθος πιστεύει εν λευκώ ό,τι κι’ αν του πα-
σάρουν οι χριστιανοί θεολόγοι και απολογητές, ακόμα και ότι 41 = 42, ή
2 + 3 = 23, χωρίς καμία προθυμία ή περιέργεια για περαιτέρω έρευνα και
διαπίστωση!
Από την άλλη μεριά πάλι διαπιστώνομε διά πολλοστή φορά το
ψεύδος και το αντιεπιστημονικό σκόπιμο γράψιμο των διαφόρων
θεολόγων και απολογητών του Χριστιανισμού, αρχής γενομένης με τον
Απόστολο Παύλο. Δεν τους ενδιαφέρει η αλήθεια παρά μόνο η
σκοπιμότητα για την προώθηση της θρησκείας των, προς δόξαν του Θεού
των (Πρός Ρωμαίους 3: 7). Αυτούς τους συναντάμε παντού· σε κάθε
χώρα και εθνικότητα που πάτησε και εξαπάτησε ο Χριστιανισμός, σε
κάθε χριστιανική αίρεση, σε κάθε χριστιανική εκκλησία, κλπ.
Εδώ ο κ. James Orr, αν και καθηγητής του γνωστού μεγάλου
πανεπιστημίου της Γλασκώβης, γράφει μέσα στο ίδιο πλαίσιο και
πνεύμα. Ένα γεγονός που συμβαίνει με όλους τους χριστιανούς
θεολόγους και απολογητές κάθε αιρέσεως και κάθε εκκλησίας σε όλα τα
μήκη και τα πλάτη που απαντώνται! Γενικολογίες, μασημένα λόγια,
μισές αλήθειες, στρεψοδικίες, κανένα συγκεκριμένο στοιχείο, κλπ.
Γράφει π. χ. ο κ. καθηγητής: «Οι παλιοί Χριστιανοί συγγραφείς
...». Ποιοί είναι αυτοί; Δεν ονομάζει ούτε έναν ο κ. καθηγητής. Που να
τολμήσει να γράψει ότι ψεύτης Ευσέβιος άρχισε αυτή την σκόπιμη ιστο-
ρία ενάμιση αιώνα μετά τον Τατιανό και όπως έχουν αποδείξει οι
ερευνητές και εκθέτομε και εμείς ευθύς αμέσως είναι ψευδής πέρα για
περά. Ο κ. καθηγητής δεν παραθέτει έστω και ένα αυτούσιο συγκεκ-
ριμένο σύντομο χωρίο, δύο ή τριών γραμμών, από αυτά που εδήλωσαν
αυτοί οι συγγραφείς. Γιατί άραγε; Όπως θα δούμε δεν υπάρχουν πολλά!
Που να τολμήσει να αναφέρει ότι ο Τατιανός μετά τον προσηλυτισμό του
στον Χριστιανισμό από τον Ιουστίνο, έγινε αιρετικός γνωστικός και
καταδικάστηκε από την ορθόδοξη εκκλησία του τετάρτου αιώνος ως
4
τέτοιος. Που να τολμήσει να αναγράψει την σύντομη αλλά πληρέστερη
δήλωση του Θεοδωρήτου! Κλπ., κλπ. Ούτε λέγει το κυριότερο πράγμα
που κάθε αμερόληπτος επιστήμονας οφείλει να τονίσει! Αυτό είναι το ότι
οι μαρτυρίες αυτές, πάνω στον Τατιανό, είναι πολύ υστερόχρονες, ολίγες
και χωρίς διασταυρώσεις για να είναι ιστορικώς βάσιμες. Μόνο αυτή που
έγραψε ο Θεοδώρητος έχει ιστορική αξία! Όλες αρχίζουν 150 χρόνια
μετά τον Τατιανό, με πρώτο τον Ευσέβιο περί το +320 και τελειώνουν με
τον Λατίνο επίσκοπο Victor της Capua περί το +545. Δεν είναι σύγχ-
ρονες ούτε υπάρχουν διασταυρώσεις συγχρόνων του Τατιανού
συγγραφέων όπως απαιτεί η επιστήμη της Ιστορίας. Δεν τολμά ο κ.
James Orr να μας εξηγήσει γιατί ο Ευσέβιος δεν διέσωσε τα έργα του
Τατιανού, εκτός ένα μόνο, όπως και τόσων άλλων χριστιανών
συγγραφέων των τριών πρώτων αιώνων.
Αλλ’ ούτε και οι μεταφραστές ή οι εκδότες του μικρού αυτού
βιβλίου έβαλαν μια υποσημείωση ή αναφορά ή βιβλιογραφία για να
κινήσουν το ενδιαφέρον όσων επιθυμούν να κάνουν περαιτέρω έρευνα
και έλεγχο. Γράφουν με το αξιωματικό ύφος ότι αυτή είναι η τελική
αλήθεια «και τα σκυλιά δεμένα»!.
Έτσι λοιπόν, μέσα στην αγανάκτησή μας, αποφασίσαμε να
εκθέσομε το θέμα αυτό για να διαφωτίσομε, κατά δύναμη, το αδαές,
θρησκόληπτο και ανεξέταστο χριστιανικό ποίμνιο και να του
παρακινήσομε την ερευνητική του περιέργεια και διαπίστωση της
αλήθειας. Αρχίζομε λοιπόν:
ΤΑΤΙΑΝΟΣ (π. 120 – π. 175 Κ. Ε.)
Ο Τατιανός ήταν Σύρος με Λατινικό όνομα (Tatianus).
Προσηλυτίσθηκε στον τότε Χριστιανισμό από τον χριστιανό Εβραιο-
Σαμαρείτη Ιουστίνο Μάρτυρα (+150-160), αλλά μετ’ ολίγον έγινε
Γνωστικός, οπαδός της αιρέσεως του Μαρκίωνος, ή οποία είχε αρχίσει
κατά τα έτη +140-145. Τελικά έγινε μέλος της αιρέσεως των Εγκρατιτών.
Μάλιστα δε, από μερικούς ερευνητές θεωρείται ο ιδρυτής της σέκτας
αυτής.
Εκτός από το έργο «Λόγος Πρός Έλληνας» που σώζεται ολόκληρο,
όλα τα άλλα έργα του Τατιανού εχάθησαν. Καθόλου παράξενο βεβαίως που
διασώθηκε μόνο αυτό, εφ’ όσον εκεί μέσα ο Τατιανός, ως χριστιανός,
στρέφεται κατά των Ελλήνων και του Ελληνικού πολιτισμού, ενώ όλα τα
άλλα έργα του χαρακτηρίστηκαν ως αιρετικά από την μετέπειτα χριστιανική
ορθόδοξη καθολική εκκλησία. Αυτό το γερό έργο όμως δεν αναφέρει
τίποτα απολύτως για κανένα από τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια.
Μερικοί χριστιανοί συγγραφείς ισχυρίζονται ότι σ’ αυτό υπάρχουν χωρία
παράλληλα με αντίστοιχα των Ευαγγελίων και όπως λένε αποτελούνται από
5
λόγια του Χριστού. Εκτός του ότι είναι ολίγα, κατά την έρευνα των
αμερολήπτων επιστημόνων, αυτά έχουν ληφθεί από το απόκρυφο και μη
κανονικό Ευαγγέλιον των Εβραίων, το οποίο, όπως θα τεκμηριώσομε
αμέσως, το χρησιμοποιούσε ο Ιουστίνος και ο Τατιανός για ένα μεγάλο
διάστημα της χριστιανικής ζωής του.
Το γεγονός αυτό μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί με μια σύγκριση των
εν λόγω χωρίων με τα αντίστοιχα χωρία του Ευαγγελίου των Εβραίων που
έχομε σήμερα στα χέρια μας. Μερικά απ’ αυτά ομοιάζουν και με χωρία των
κανονικών Ευαγγελίων. Αυτό δεν πρέπει να μας ξενίζει διότι όλο τον
δεύτερο αιώνα σε όλα τα εβραιο-γνωστικο-χριστιανικά κείμενα, παρά τις
διαφορές τους, κυκλοφορούσαν διάφορες κοινές χριστιανικές φράσεις, ιδίως
μεταξύ των Κυριακών Λογίων.
Το Ευαγγέλιον ή η Αρμονία του Τατιανού
Όπως λένε ο Τατιανός έγραψε το έργο Αρμονία περί το +170.
Μερικοί χριστιανοί εννοούν πως πρόκειται για μια αρμονία των τεσ-
σάρων κανονικών Ευαγγελίων.
Από διασωθείσες αναφορές φαίνεται ότι σε πολλές
περιπτώσεις, αλλ’ όχι και επί μονίμου βάσεως, ο Τατιανός
χρησιμοποιούσε το απόκρυφο μη κανονικό Ευαγγέλιο των Εβραίων,
και ακόμα ότι το έργο του με τίτλο «Αρμονία» είχε γίνει γνωστό σε
μερικούς άλλους. Μεγάλη προσπάθεια έχει καταβληθεί για να συν-
δεθεί η Αρμονία με τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια, βασισμένη
στην μόνη και ουσιαστικά αστήρικτη και ύποπτη μαρτυρία του
Ευσεβίου (+260-340). Όπως ο Ευσέβιος λέγει, είχε τον υποδηλωτικό
τίτλο Διά Τεσσάρων. Αν είχαμε τα γραπτά του ίδιου του Τατιανού ή
μόνο την Αρμονία του, η ερώτηση της σύνδεσης που τίθεται εδώ θα
ελάμβανε ταχεία απάντηση. Δυστυχώς όμως, αυτό το έργο μαζί με
την συντριπτική πλειοψηφία των χριστιανικών έργων των τριών
πρώτων αιώνων χάθηκε. Ας όψεται ο Ευσέβιος!
Το έργο λοιπόν Αρμονία ακούστηκε για πρώτη φορά από τον
Εβραιοχριστιανό Ευσέβιο Καισαρείας της Παλαιστίνης, ο οποίος λέγει:
«Εν τούτοις, ο Τατιανός, ο πρότερος αρχηγός τους, έχοντας
συνθέσει ένα συγκεκριμένο κράμα και μια συλλογή, δεν γνωρίζω πως,
των Ευαγγελίων, ονόμασε αυτό Διά Τεσσάρων, το οποίο ακόμα και τώρα
είναι γνωστό σε μερικούς» – Εκκλησιαστική Ιστορία 4. 29.
Εδώ ο Ευσέβιος δεν εξηγεί τι ακριβώς εννοεί με τη φράση: «ακόμα
και τώρα είναι γνωστό σε μερικούς», που αφορά το «Δια Τεσσάρων»
κράμα. Αυτό το «τώρα» και οι «μερικοί» αναφέρεται στους τότε οπαδούς
6
του Τατιανού των οποίων ήταν αρχηγός τους όπως ομολογεί στην
προηγούμενη γραμμή, ή ομιλεί για μερικούς που ζούσαν κατά τα έτη που
Ευσέβιος έγραφε αυτά, δηλαδή 150 περίπου χρόνια μετά τον Τατιανό.
Μάλλον το δεύτερο!
Η επόμενη αναφορά στο Ευαγγέλιο του Τατιανού γίνεται από τον
Εβραιοχριστιανό Επιφάνειο (+ 315 - 403). Αυτός λέγει:
«Λέγεται ότι αυτός [ο Τατιανός] συνέθεσε το Ευαγγέλιο Διά
Τεσσάρων, το οποίο από μερικούς καλείται ως Ευαγγέλιον των
Εβραίων.» – Αιρέσεις 46. 1.
Από τον τρόπο που γράφουν, φαίνεται ότι οι δύο αυτοί συγγραφείς
δεν είχαν δει κανένα τέτοιο Ευαγγέλιο. Έγραψαν τις αναφορές τους από
ό,τι είχαν ακουστά. Η αναφορά του Επιφανείου (Δια Τεσσάρων) που
αφορά την ονομασία του Ευαγγελίου, χωρίς αμφιβολία, βασίζεται επάνω
στο χωρίο του Ευσεβίου.
Τρίτος συγγραφέας είναι ο Θεοδώρητος (+ 393 – 458). Αυτός
λέγει:
«Αυτός [ο Τατιανός] επίσης συνέθεσε το Ευαγγέλιο το οποίο
καλείται Διά Τεσσάρων αφού αφαίρεσε τις γενεαλογίες και όλα τα μέρη
που εδήλωναν ότι ο Κύριος γεννήθηκε από το σπέρμα του Δαυίδ, κατά
σάρκαν. Αυτό χρησιμοποιούνταν όχι μόνο από τη σέκτα του, αλλά
ακόμη και από ‘κείνους που διατηρούσαν τα αποστολικά δόγματα, και οι
οποίοι δεν αντελήφθησαν τα κακά αυτής της σύνθεσης, αλλά αυτοί
χρησιμοποιούσαν το βιβλίο αυτό με απλοϊκότητα, ένεκα της συντόμου
περιεκτικότητός του. Εγώ, ο ίδιος, έχω βρει πάνω από διακόσια τέτοια
αντίγραφα που έχαιραν μεγάλης τιμής ανάμεσα στις εκκλησίες σας, και
αφού τα μάζεψα όλα μαζί, διέταξα να τα βάλουν στην άκρη και αντ’
αυτών εισήγαγα τα Ευαγγέλια των τεσσάρων Ευαγγελιστών.» – Αιρετικοί
Μύθοι 1. 20.
Τον επόμενο αιώνα ο Victor επίσκοπος της Capua (+541-554),
αναφερόμενος στο Ευαγγέλιο του Τατιανού το αποκαλεί «Διά Πέντε». –
Fabricius, Codex N. T. Ι, σελίδα 378. Τί να είναι άραγε το εδώ
αναφερόμενο πέμπτο, μέσα στη χαώδη και αντιφατική χριστιανική
γραμματεία;
Αυτές είναι όλες κι’ όλες οι σημαντικές ενδείξεις περί του
Ευαγγελίου ή της Αρμονίας του Τατιανού. Για να τις αναλύσομε
εκτενέστερα:
Ο Επιφάνειος αναφέρει μόνον, ότι κατά τον καιρό του λεγόταν
πως ο Τατιανός συνέθεσε το Ευαγγέλιο Διά Τεσσάρων και αμέσως μετά
προσθέτει και ότι μερικοί το αποκαλούσαν και Ευαγγέλιο των
7
Εβραίων. Αυτό το έγραψε γύρω στο + 385. Μισό αιώνα αργότερα, ο
Θεοδώρητος βεβαιώνει ότι τότε ονομάσθηκε Διά Τεσσάρων, και
δηλώνει μερικά πράγματα για την σύνθεσή του.
Τότε, ανεξάρτητα από τον Ευσέβιο, το μόνο που φαίνεται αληθές είναι
το ότι κατά τον τέταρτο και πέμπτο αιώνα έδωσαν στο Ευαγγέλιο του
Τατιανού τον τίτλο «Διά Τεσσάρων» και τον έκτο «Διά Πέντε».
Αλλά ο Ευσέβιος λέγει ότι ο ίδιος ο Τατιανός το ονόμασε «Διά
Τεσσάρων». Αυτή δεν είναι η πρώτη δήλωση του Ευσεβίου με την οποία
προσπαθεί να δώσει μια πρώιμη αναφορά περί Κανονικών Ευαγγελίων,
μέσα στην οποία ο ίδιος να υποστηρίζεται από προηγούμενες πηγές.
Η σπουδαιότητα της ερωτήσεως καθιστά αναγκαίο το να εξετάσομε
την αξιοπιστία αυτής της μαρτυρίας, και να προσπαθήσομε να
επιβεβαιώσομε ή όχι, αν κανείς μπορεί να στηρίζεται στην αστήρικτη
δήλωση του Ευσεβίου. Ως γνωστόν ο Ευσέβιος είναι υπόλογος πολλών
πλαστογραφήσεων, ψεμάτων, παραχαράξεων και εξαφανίσεως σχεδόν όλων
των πηγών. Ο τίτλος «Διά Τεσσάρων» είναι επινόηση τού Ευσεβίου γι’
αυτούς τους λόγους. Ο πραγματικός του τίτλος ήταν Αρμονία.
Φαίνεται ακόμα ότι ο τίτλος Αρμονία του έργου του Τατιανού
έδωσε το έναυσμα στον Ευσέβιο να μας μεταφέρει στραβά ότι εννοούσε
την αρμονία των τεσσάρων κανονικών Ευαγγελίων. Δεν είναι όμως
ανάγκη να πιστέψομε τον Ευσέβιο. Το απλούστερο που μπορούμε να
κάνομε είναι να μελετήσομε μόνοι μας τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια και
να διαπιστώσομε αν πράγματι έχουν αρμονία μεταξύ τους. Τα λάθη οι
αντιφάσεις και οι ασυμφωνίες τους ανέρχονται σε χιλιάδες και έχουν
καταγραφεί σε καταλόγους της διεθνούς βιβλιογραφίας. Π. χ. βλέπε: C.
Dennis McKinsey:
1. Biblical Errancy, Prometheus Books, 1995.
2. The Encyclopedia of Biblical Errancy, A Reference Guide,
Prometheus Books, 2000.
μαζί με πολλά άλλα διάφορα συγγράμματα και άρθρα πάνω στο θέμα της
αρμονίας.
Το +170 ο Τατιανός ήταν ήδη Μαρκιωνίτης Γνωστικιστής και ως εκ
τούτου δεν μπορούσε να παραδέχεται και να χρησιμοποιεί τα τέσσερα
κανονικά Ευαγγέλια, πόσο μάλλον να τα καταγράψει το ένα δίπλα στο
άλλο! Κατ’ αυτή την εποχή τα ίδια ισχύουν και για το Ευαγγέλιον των
Εβραίων. Τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια αναφέρονται για πρώτη φορά
από τον Ειρηναίο Λυώνος κατά τα έτη +181-185.
8
Αλλά ας μην πάμε μακριά! Υπάρχει μια γνωστή περίσταση, η οποία
μόνη της δύναται να διαψεύσει ισχυρώς την ανεξέταστη υπόθεση, ότι ο
Τατιανός χρησιμοποιούσε τα τέσσερα Κανονικά Ευαγγέλια.
Αυτή εμφανίζεται στην μαρτυρία του ιδίου του Θεοδωρήτου που
ομολογεί ότι βρέθηκε στη δύσκολη θέση να αναγκαστεί να
περιθωριοποιήσει το Ευαγγέλιο αυτό, αν και ήταν πολύ σεβαστό στις
εκκλησίες που αυτός επισκέφτηκε και βρήκε εν χρήσει άνω των διακοσίων
αντιγράφων.
Το γεγονός ότι ο Θεοδώρητος όχι μόνον αισθάνθηκε
υποχρεωμένος να το βγάλει από τη μέση και να το βάλει στην άκρη,
αλλά και το αντικατέστησε με τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια, είναι
αντίθετο προς την θεωρία ότι το Ευαγγέλιο αυτό αποτελούσε την
αρμονία των τεσσάρων κανονικών Ευαγγελίων και θέτει σε απόλυτη
αμφιβολία κάθε δήλωση που γίνεται για να καταδείξει ή να υπο-
στηρίξει ένα τέτοιο συμπέρασμα.
Παρατηρούμε ότι και ο Επιφάνειος και ο Θεοδώρητος έγραψαν
τις μικρές μαρτυρίες των μέσα σε έργα των που αφορούσαν αιρέσεις
του καιρού των, πράγμα που είναι προφανές και από τους τίτλους των
έργων αυτών. Δηλαδή και οι δύο Πατέρες εθεωρούσαν τον Τατιανό ως
αιρετικό. Άρα, πώς μπορεί ο Τατιανός να έχει την σχέση που επιθυμεί ο
Ευσέβιος με τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια. Σε καμία περίπτωση!
Ο καθηγητής James Orr αναφέρει και την παραστατική λέξη
«τετράστηλο». Τέτοια λέξη στις αναφορές των παλαιών χριστιανών
συγγραφέων δεν υπάρχει. Είναι και αυτή μέσα στο υποκινητικό, αλλά
αντιεπιστημονικό, πνεύμα της απολογητικής του προσπαθώντας να
δημιουργήσει πειστικότητα δι’ εντυπώσεων!
Σημείωση: Για το Διά Τεσσάρων, υπάρχουν ακόμα ολίγα
υστερόχρονα σχόλια του Αγίου Εφραίμ Σύρου (+306-373) και μικρά
κομμάτια υστεροχρόνων και μεσαιωνικών χειρογράφων που το
αναφέρουν. Αυτό δεν είναι παράξενο αν λάβομε υπ’ όψη ότι ήταν
σεβαστό και χρησιμοποιούταν ευρέως ακόμα και κατά την εποχή του
Θεοδωρήτου (πέμπτος αιών) και του Victor της Capua (έκτος αιών) και
υπήρχαν ήδη πολλά αντίγραφα στην κυκλοφορία.
Δύο από τα Αιρετικά Στοιχεία του Τατιανού
1. Περί Αθανασίας της Ψυχής
9
Μερικοί, όπως ο Τατιανός και ο Βαρδεσάνης (+180), διατηρούσαν
την πίστη στην ανάσταση των σωμάτων. Άλλοι πάλι, όπως ο
Σατουρνίνος (+125) και ο Κέρδων (+140) προώθησαν την αντι-υλική
αρχή και απέρριψαν την «εν σαρκί ανάστασιν». Επ’ αυτού του ζητήματος
φυσικά, ήταν εύκολο να κάνει κανείς τον συμβιβασμό ώστε ένα
«πνευματικό σώμα» να φαίνεται στην όραση ίδιο με ένα πραγματικό
φυσικό σώμα. Αυτό όμως, με λίγα λόγια, θα ήταν τελείως αόριστο για να
αγγίξει το «πνεύμα» όλων των εποχών.
Το δόγμα της αθανασίας της ψυχής δεν το ασπαζόταν όλοι τον
καιρό του Τατιανού. Ο Τατιανός φωνάζει εναντίον των Ελλήνων, οι
οποίοι επίστευαν το αντίθετο, τα εξής:
«“Η ψυχή δεν είναι αφ’ εαυτού της αθάνατη, ώ Έλληνες, αλλά
θνητή. Πράγματι, εάν δεν γνωρίζει [η ψυχή] την αλήθεια, τότε πεθαίνει,
και διαλύεται με το σώμα, αλλά στο τέλος ανασταίνεται, κατά το τέλος
του κόσμου, μαζί με το σώμα, λαμβάνοντας την τιμωρία του θανάτου
αιωνίως.”» – Λόγος Πρός Έλληνας 1. 13.
Ίδιες απόψεις είχε και ο Θεόφιλος Αντιοχείας (+180), ο οποίος
λέγει: «Ούτε αθάνατη, αλλά και ούτε θνητή την έκανε [ο Θεός], αλλά
δυνατόν να είναι και για τα δύο.» – Πρός Αυτόλυκον 2. 27.
Η φύση της ψυχής, όπως εξηγεί ο Τερτυλλιανός (+200-210), είναι
εντελώς ασύμβατη με την αθανασία, καθ’ ότι επίστευε ότι το σώμα και η
ψυχή διαιωνίζονται μαζί ή πεθαίνουν μαζί.
2. Γνωστικιστικές Απόψεις περί Χριστιανικού Θεού
και το Ευαγγέλιο των Εβραίων
Ο Τατιανός, μαθητής του Ιουστίνου Μάρτυρος και σύγχρονος του
Σατουρνίνου, θεωρεί τον δημιουργό του κόσμου, τον Εβραίο Θεό
Γιαχβέχ, ως έναν υποδεέστερο Θεό, και ομοίως φαίνεται να έχει
συμπεράνει ότι ο Ιουδαϊσμός και το Ευαγγέλιο είναι δημιουργήματα κα-
τωτέρων θεοτήτων, τύπου Γιαχβέχ. Ο καλός Θεός ήταν ο Θεός Πατήρ
του Χριστού, ο οποίος επιπολάζει του κόσμου, κλπ.
Βλέπομε λοιπόν ότι ο Τατιανός είχε ταυτόσημες γνωστικιστικές
απόψεις με τον Μαρκίωνα. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τη μαρτυρία
του Θεοδωρήτου που εξετάσαμε παραπάνω. Συνεπώς, ως Μαρκιωνιστής
Γνωστικός και συνεπώς αντι-Εβραίος, δεν ήταν δυνατόν να χρη-
σιμοποιούσε το Ευαγγέλιον των Εβραίων επί μονίμου βάσεως. Είτε πήρε
απ’ αυτό μερικά χωρία που του άρμοζαν, είτε χρησιμοποίησε χωρία που
10
ήταν κοινά στο Ευαγγέλιο αυτό και σε διάφορα γνωστικοχριστιανικά
έγγραφα της εποχής του.
Γνωρίζομε βεβαίως ότι, το Ευαγγέλιο των Εβραίων ήταν ένα
Εβραιο-Εβιωνιτικό κείμενο και το χρησιμοποιούσαν: ο Εβραίος
Σαμαρείτης Ιουστίνος Μάρτυς, ο Εβραιοχριστιανός Ηγήσιππος, ο
συγγραφέας των Κλεμεντίων Εβιονιτικών κειμένων (Αναγνωρίσεις,
Ομιλίες, Επιτομή, κλπ.), κ. ά.
Ο Credner (+1836) θεωρεί ότι, αυτό ήταν ένα από τα αρχαιότερα
κείμενα της εκκλησίας και η πηγή για τον Ιουστίνο Μάρτυρα από το
οποίο και απέσπασε πολλά εδάφια. Ο Toland (1700) λέγει ότι το
Ευαγγέλιον των Εβραίων αναγιγνώσκετο δημοσίως στις εκκλησίες των
Εβραιοχριστιαννικών αιρέσεων των Ναζαρηνών και Εβιονιτών ως αυ-
θεντικό «για πάνω από 300 χρόνια» και «εθεωρείτο ως το αληθές
Ευαγγέλιον» από τους: Παπία, Ιγνάτιο, Κλήμεντα Αλεξανδρείας, Ιουστίνο
Μάρτυρα, Ηγήσιππο, κ. ά. Αυτή η άποψη, περί αυτού του Ευαγγελίου
βεβαίως, εξοστρακίστηκε πλήρως από την χριστιανική ορθόδοξη καθολική
εκκλησία και τους πατέρες του τετάρτου αιώνος και εφ’ εξής. Αυτοί το
κατέταξαν στα αιρετικά, απόκρυφα και μη κανονικά, αφού η νέα θρησκεία
και εκκλησία που εδημιούργησαν σκοπόν είχε την μετάλλαξη και τον
προσηλυτισμό της πατρικής θρησκείας των, του Εβραϊσμού δηλαδή.
Μερικοί ερευνητές, μεταξύ των οποίων και ο Tischendorf (+1850),
νομίζουν ότι ο Τατιανός χρησιμοποιούσε το Ευαγγέλιον των Εβραίων. Ο
Credner έφτασε να πιστεύει ότι αυτό ήταν ουσιαστικά η Αρμονία του
Τατιανού.
Είναι θεωρητικώς αδύνατο για έναν Μαρκιωνίτη να ασπαζόταν το
Ευαγγέλιον των Εβραίων σε όλη του τη ζωή. Εάν όμως υποθέσομε ότι, ο
Επιφάνειος, ο Credner, ο Toland, ο Tischendorf, κ. ά. έχουν δίκιο και η
Αρμονία ήταν πράγματι το Ευαγγέλιον των Εβραίων, τότε αυτό αποτελεί
περίτρανη και σίγουρη απόδειξη του ότι η Αρμονία δεν ήταν το «Διά
Τεσσάρων» του ψευτο-Ευσεβίου, εντός του οποίου υποτίθεται ότι είχε
βάλει τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια σε παράλληλη γραφή. Διότι: «Άλλο
το Ευαγγέλιον των Εβραίων και άλλα τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια». Αν
λοιπόν το ζήτημα έχει ούτως, τότε αυτό το γεγονός αποδεικνύει πλήρως
και ευκολότατα το ψέμα και την διαστροφή τού Ευσεβίου.
Αυτό που όπως φαίνεται συνέβη είναι το ότι, όσο ο μαθητής
Τατιανός ήταν κοντά στον διδάσκαλό του Ιουστίνο, χρησιμοποιούσε το
Ευαγγέλιο των Εβραίων κανονικώς. Μετά όμως, όταν προσχώρησε στον
Μαρκιωνιτικό Γνωστικισμό, το απέρριψε κατά το πλείστον. Όπως όμως ο
διδάσκαλός του Ιουστίνος έτσι και αυτός εκράτησε εν χρήσει τα ολίγα χω-
ρία του που έχουν να κάνουν μόνο με Κυριακά Λόγια και τίποτα πε-
ρισσότερο. Αφού θεωρούσε τον Χριστό ως υιόν του καλού Θεού που τον
11
έστειλε για να μας σώσει (από τί άραγε;), τότε είναι εύλογο να απέσπασε
μόνο τα Κυριακά Λόγια!
Συμπεραίνομε λοιπόν ότι σε κάθε περίπτωση, η χαμένη Αρμονία του
Τατιανού δεν μπορεί να είναι το «Διά Τεσσάρων» του ψευτο-ιστορικού
Ευσεβίου, ο οποίος με το ύφος της γραφής του προδίδει το ότι δεν
εφρόντισε να την δει και να την εξετάσει ποτέ! Όπως πάντα, γράφει
βιαστικά, με σκοπιμότητα και από τη φαντασία του ή από ακουστές
διαδώσεις. Ο δε τίτλος «Διά Τεσσάρων» που του απέδωσε, είναι δική του
σκόπιμη και ψευδής επινόηση, μόνο και μόνο για να βρει μια, ανύπαρκτη
βεβαίως, σύνδεσή της Αρμονίας με τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια και
έτσι να στηρίξει ιστορικώς και θεωρητικώς την μόλις τεχνητώς και
κακοφτιαγμένη χριστιανική εκκλησία των τεσσάρων κανονικών και
ψευδεπιγράφων Ευαγγελίων. Ο τίτλος αυτός δεν υπάρχει πουθενά σε ό,τι
γραπτό υπάρχει πριν από τον Ευσέβιο και είχε την τύχη να διασωθεί.
Επίλογος
Ελπίζομε μέσα στην εδώ περιληπτική ανάπτυξη του θέματός μας να
έχομε δώσει αρκετά στοιχεία για την κατάδειξη τού συμπεράσματος τής
προηγουμένης παραγράφου και ενός ακόμη ψέματος του Ευσεβίου, επί του
οποίου πολλοί θεολόγοι και απολογητές, όπως ο James Orr με αφορμή του
δημοσιεύματος του οποίου γράψαμε το παρόν άρθρο, πατάνε για να στηρί-
ξουν όχι μόνο την αυθεντικότητα των τεσσάρων κανονικών Ευαγγελίων
(ψευδεπιγράφων) αλλά και την αρμονία τους, αν είναι δυνατόν.
Για ποιά αρμονία να μιλήσομε, όταν ο Πατήρ Θεοδώρητος μας λέγει
ότι το Ευαγγέλιο τού Τατιανού περιείχε πολλά κακά και ότι τα άνω των
διακοσίων σεβαστά αντίγραφα που βρήκε στις διάφορες εκκλησίες τα
πέταξε στην άκρη και τα αντικατέστησε με τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια!
Ο ίδιος ο Τατιανός, κατά την μαρτυρία του Θεοδωρήτου, αφαίρεσε τις δύο
αντιφατικότατες γενεαλογίες των Ευαγγελίων, όποιες και αν ήταν αυτές
κατά τις μέρες του, και έτσι γλίτωσε από μια εξόφθαλμη αντίφαση. Ακόμα
πέταξε έξω όλα που είχαν σχέση με την Εβραϊκή καταγωγή του Ιησού «εκ
σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκαν». Ίσως έχοντας ένα μόνο Ευαγγέλιο να
γλίτωσε από πολλές αντιφάσεις, αν όχι απ’ όλες, και την ασύστολη
ασυμφωνία του με άλλα Ευαγγέλια.
Αν όμως κάποιος δεν έχει ικανοποιηθεί πλήρως από την παρούσα
ανάπτυξή μας, τον παραπέμπομε στις 22 σελίδες, 366-381 και 500-505, του
καταπληκτικού πονήματος του ακαμάτου ερευνητή: Walter Richard
Cassels
Supernatural Religion, Two volumes in one, Watts, 1874 – 1902,
12
και σε μερικά σημεία του συμπληρώματός του:
A Reply to Dr Lightfoot’s Essays, Longmans, Green and Co., 1889.
Στις 22 αυτές περιεκτικές και πυκνογραμμένες σελίδες ο κάθε
ενδιαφερόμενος θα βρει όλες τις λεπτομέρειες και θα ικανοποιήσει
πλήρως το επιστημονικό και ερευνητικό του ενδιαφέρον. Στις σελίδες
500-505 μάλιστα, ο συγγραφέας έχει συμπεριλάβει και την σύγκριση των
ολίγων χωρίων των Κυριακών Λογίων που αναγράφονται στον Λόγον
Πρός Έλληνας με τα όμοια αντίστοιχα εντός του Ευαγγελίου των Εβραίων
ή των κανονικών Ευαγγελίων.
Ο καθηγητής James Orr του πανεπιστημίου της Γλασκώβης παρά
την χριστιανική θρησκοληψία του και τον απολογητικό του ζηλωτισμό,
σίγουρα εγνώριζε το θαυμάσιο αυτό και λεπτομερές αγγλικό σύγγραμμα.
Έκανε όμως το κορόιδο προκειμένου να πει θαμπά τα καθιερωμένα
χριστιανικά επιχειρήματα, ακόμα και αν δεν έχουν ίχνος επιβεβαιώσεως ή
αληθείας, στο αδαές χριστιανικό «ποίμνιον» που, όπως πολύ καλά γνωρίζει
και εκεί ακριβώς πατά ο κ. καθηγητής, δεν πρόκειται να ερευνήσει και να
εξετάσει το θέμα.
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ
ΥΠΟ
ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ ΤΟΥ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΩΣ
Ως γνωστόν οι τρεις ιεράρχες θεωρούνται Έλληνες από τους αδα¬είς και προ¬πα¬γαν¬δί¬ζονται ως τέτοιοι από τους γνώστες των πραγμάτων αλλά σκοπίμους ψεύτες Ελλη¬νοχριστιανούς Νεοορθοδό¬ξους.
Δεν θα ασχοληθούμε πολύ με τα γραπτά τους, τις ημέρες και τα έργα τους εδώ, αλλά μόνο ελάχιστα τινά θα αναφέρομε διά την μη-ελλη¬νικότητά τους. Για τα υπόλοιπα σας παραπέμπομε σε μερικά βιβλία της βιβλιογραφίας μας! Οι αδαείς νο¬μί¬ζουν ότι ήταν Έλληνες επειδή έτσι τους είπαν οι ιερείς και οι θεολόγοι και επειδή αυ¬τοί σπούδασαν, ομίλη¬σαν και έγραψαν στην Ελληνική γλώσσα. Αυτό τους κάνει εξ ορισμού Ελληνιστές, τίποτα άλλο. Από την Ελληνιστική μόρφωση που έλαβαν χρησι¬μοποίησαν, αναγκαστικά, μόνο την γλωσσική μορφή και λεκτική έκφραση αλλά απ¬έρριψαν κάθε αρχή και ουσία της. (Επεξηγούμε ολίγα αμέσως παρακάτω.).
Τότε, οι σπουδές στην Ελληνική γλώσσα ήταν τόσο συνηθισμένο φαινόμενο σ’ όλον τον Ελληνιστικό κόσμο μέχρι το Αφγανιστάν που δεν αποτελούσε καμία ιδι¬αιτε¬ρότητα. Π. χ. ο Εβ¬ραίος απόστολος Σαούλ – Παύ¬λος, καλώς ή κακώς, θε¬ω¬ρείται σπουδαίος Ελληνιστής από τους χρισ¬τιανούς. Ομιλούσε δη¬λαδή την Ελληνική γλώσ¬σα και είχε κάποια Ελληνική παιδεία όπως μας λένε, παρέμεινε όμως πάντοτε Εβραί¬ος στο πνεύμα όσο ήταν και στην καταγωγή του. Ο Σύρος Λουκιανός ο Σαμοσα¬τεύς (120 - 192 Κ. Ε.) ήταν Ελλη¬νι¬σ¬τής αλλά και Έλ¬λην στην ψυχή και στο πνεύμα.
Βεβαίως η ανθελληνικότητα των τριών Ιεραρχών εκφράζεται πολλαπλώς, ισχυ¬ρώς και άνευ περιτροπών στα γραπτά τους, στις παραινέσεις τους και σε πολλές από τις πράξεις τους. Δεν έχει κανείς παρά να μελετήσει τα γρα¬πτά τους, τις ημέρες και τα έρ¬γα τους. Μια καλή περίληψη αυτών υπάρ¬χει στο βιβλίο του Γεωργίου Σιέτ¬του, Ο Ανθελ¬λη¬νι¬σμός στα Πατερικά και Εκκλησια¬στι¬κά Κείμενα, Εκδόσεις Εύ¬ανδρος, Αθήνα 2004.
Το μι¬κρό βιβλιαράκι του Μεγάλου Βασιλείου, Πρός τους Νέους, Όπως αν εξ Ελλην¬ι¬κών Ωφελοίντο Λόγων, (Εισαγωγή Κείμενο Μετάφραση Σχό¬λια Βασιλεί¬ου Γ. Μπι¬λάλη, Δεύτερη Έκδοση, Εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα 1966), έχει παραπ¬λα¬νη¬τικό τίτλο. Οι λέξεις του πρωτοτύπου καταλαμβά¬νουν μόνο 30 σελιδάκια και αναλώ¬νονται πε¬ρισσότερο με σαχλαμάρες παρά με κάτι το ουσιαστικό. Το κύριο σημείο αυ¬τού του λογυδρίου προς τους νέους είναι ότι το μόνο και ουσιαστικό μέλημα του χρι¬στια¬νού είναι το πως θα αποκτήσει την μετά θάνατον αιώνια ζωή του χριστιανικού πα¬ρα¬δεί¬σου. Όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία. Από τα Ελληνικά λοιπόν κρατάμε μό¬νο όσα ελάχιστα μας βοη¬θούν σ’ αυτό το μέλημα και όλα τα άλλα (θέατρο, επι¬σ¬τή¬μες, μου¬σι¬κή, τέχνες, έρωτα, κλπ.) πρέπει να τα απορρίψομε. (Αν δεν με πισ¬τεύετε δεν έχετε πα¬ρά να το διαβάσετε προσεκτικά. Σας το συστήνω.).
Σχετικά με την εσχατοφοβία και την μετά θά¬νατον ανταπόδοση αναφέρομεν ότι ο Βασίλειος υπέφερε τρομερά από τις ανοησίες της βλακώδους επιφυλλίδος που ονομάζεται Απακάλυψις του Ιωάννου. Είχε τέτοιες εμμονές με τις απειλές, τα θηρία τα χαράγματα, τον αντίχριστο, τον ψευδοπροφήτη, τις πληγές, τις λίμνες του πυρός και του θείου, κλπ. αυτού του ρυπαρογ¬ραφήματος που φοβόταν μην τυχόν ο αν¬τίχρισ¬τος έλθει κα¬τά την διάρκεια της ζωής του και τον υποβάλλει σε τέτοια βασα¬νισ¬τήρια που δεν τα αν¬τέξει και αλλαξοπιστή¬σει και ακο¬λούθως χάσει τον χριστιανικό παράδει¬σο. Γι’ αυτό παρακαλούσε τον θεό του, Γιαχ¬βέχ, να τον πάρει κοντά του προτού εμ¬φανισ¬τεί ο αν¬τίχριστος. Ιδού τι βασά¬νιζε τον Βασίλειο και ιδού η «ελληνική» κοσμο¬θέασή του! Αργό¬τε¬ρα μετάνιωσε για τις ελλη¬νιστικές σπουδές που είχε κάνει στην Πλατωνι¬κή Ακαδη¬μία των Αθηνών και τις απο¬κήρυξε ως χαμένο χρόνο. Ιδού ο Ελ¬λη¬νιστής! Αντ’ αυτών όμως προτίμησε τον μονα¬στικόν βίο με τους κανόνες του, τους οποίους και κατέγραψε, και τους εξορκισ¬μούς ασ¬θενειών, δαιμόνων και σατανά¬δων... Ιδού...!
Ο λιγότερος ανθελληνιστής από τους τρεις ήταν ο Γρηγόριος ο θε¬ολόγος. Παρ’ όλα ταύτα δεν κατόρθωσε να απαλλαγεί από την χριστιανική μωρολογία, την συνωμοσία, τα πλαστά και ψευδή επιχειρήματα. Θα ήταν πολύ ακριβέστε¬ρον αν αντί θεολόγο τον είχαν ονομάσει αερολόγο. Οι αερολο¬γί¬ες του και οι ανοησί¬ες, αν όχι ψευτιές, του λαμ¬βά¬νουν «στέφανον αιωνιότητος». Π. χ., ορθά κοφτά (όπως μας το με¬ταφέρει νοηματικώς η Helena Bla¬vatsky) λέγει: «Τί¬ποτα δεν μπορεί να επιβλη¬θεί καλλίτερα στον κό¬σμο από τη μωρολογία• το λι¬γότερο που κατα¬λα¬βαί¬νουν το περισσό¬τερο θαυμά¬ζουν.». Τί ειλικρινής, πονηρή και αξιοθαύ¬μα¬σ¬τη αυτή ρή¬ση του Γρηγορί¬ου! «Επειδή τό μέν ραδίως ληπτόν, άπαν ευκα¬ταφ¬ρόνητον· τό δέ υπέρ ημάς, όσω δυσε¬φι¬κ¬τότερον, τοσούτω θαυμασιώ¬τε¬ρον καί γυμνάζειν τόν πόθον άπαν τό δια¬φύγον τήν έφε¬σιν.» (Λόγος ΙΔ, Περί Φιλοπτωχίας, ΛΓ. Μελετήσετε όλον αυτόν τον λόγο να δεί¬τε τι θα πει προβατοποίηση, φιλοπτωχία και απάτη, από τον Μέγα Θεολόγο Γρη¬γό¬ριο!). Μια συνωμοτική, πλήρως αντι¬ε¬πι¬στη¬μο¬νι¬κή ρήση που ομοιάζει με τις απάτες και τις αηδίες του Τερ¬τυλλιανού! Που να πιάσομε και τις ιδέες του περί έρωτα ..., που τον συγχέει με το άγιο πνεύμα! Δεν κα¬τέχει τί γράφει ο δυστυ¬χής! Αεριοποιεί τα πάν¬τα. Αυτές τις ιδέες καλό θα ήταν να τις συγκρίναμε με το Συμ¬πόσιον τού Πλάτωνος να δού¬με τον Γρηγόριο τί μπά¬ζα θα πιάσει... Να και άλλο ένα μαργαριτάρι του Γρη¬γορίου: «Χριστόν έχεις αγαπητόν, απόπτυσον άνδρας άπαντας.». Δηλαδή, φτύσε τους όλους όταν έχεις τον αγαπητό Χριστό. Τις αντιφάσεις, ακαταστασίες, σαχλαμάρες κλπ., των Ευαγ¬γελίων δεν έτυχε να τις παρατηρήσει. Βλέπετε, χρειάζονται «πολύ» μυ¬αλό για να τις σημειώσει κανείς!
Παρ’ όλον ότι η Παλαιά Διαθήκη σε κάθε παράγραφο είναι γεμάτη με τετριμ¬μένες κοινοτο¬πίες, απί¬θανες βλα¬κείες, προφανείς αντιφάσεις, καταστροφικές εντολές και θηριωδίες, η δε ιστο¬ρία των Εβ¬ραίων δεν έχει να δείξει σε κανένα τομέα τίποτα το αξιόλογο, από τον Εβ¬ραϊσμό δεν απ¬έρριψαν τί¬ποτα απολύτως. Αντιθέτως αυτόν βρήκαν να επαινέσουν και να υπερασπίσουν! Εκτός από τον ασα¬φή αερολόγο Γρη¬γό¬ριο, ο «Μέγας» Βα¬σίλειος και ο Ιωάννης Χρυσόστομος έβλεπαν τα πάντα ρόδινα και ωραία με τον Παλαιοδια¬θηκικό Εβ¬ραϊσμό και τα πάντα μαύρα κι’ άραχ¬να με τον Ελ¬ληνισμό. Έγραψαν εκα¬τοντάδες σελίδες και λόγους υπέρ των αστείων κειμένων και αισχρών επεισοδίων της Βίβλου και εκατοντά¬δες σελίδες εναντίον καθετί Ελληνικού. Ρίξτε σας παρακα¬λώ μια πλη¬ρο¬φορι¬κή ματιά στα έργα των για να τις δείτε!
Άρα ψυχικά και οι τρεις ήταν αυτο¬κλή¬τως εχθροί του Ελληνικού πολιτι¬σ¬μού, οι δε δύο εξ αυτών πλή¬ρως, και συνεπώς οι ίδιοι έθεσαν εαυ¬τόν εκτός ελληνικότητας, ακόμα και αν προς στιγμήν υποθέσο¬με ότι χρω¬ματοσωματικά καταγόταν από Ελλη¬νι¬κό σπέρμα. Σε τέτοια περίπτωση ήταν αχ¬ρείοι εξωμότες και φανατικοί γενίτ¬σαροι!
Οι δύο Καππαδόκες Βασίλειος ο «Μέγας» άγιος και ο Γρηγόριος Ναζιαν¬ζη¬νός ο άγιος θεολόγος, είναι τοις πάσι γνωστόν και πλήρως απο¬δεδειγμένο ότι ήταν Καππαδό¬κες και όχι Έλλη¬νες. Απλώς ήταν Ελληνι¬σ¬τές, ούτε καν Ελληνίζοντες! Οπό¬τε δεν χρειάζεται να ασχο¬ληθούμε με την Ελληνικότητα αυτών περισσότερο. Τα υπ¬άρχοντα γνωστά στοιχεία είναι επ¬αρκέστατα για να αποδείξουν ότι ήταν Καππα¬δό¬κες, Ελ¬λη¬νι¬σ¬τές και Αν¬θέλλη¬νες! Πάει και τελείωσε. Δεν θα αποδείξομε τα ήδη απο¬δε¬δειγ¬μένα!
Μεγάλη φασαρία γίνεται με τον Ιωάννη Χρυσόστομο, περίπου 349 - 407 μ. Χ. Αυτό γί¬νεται λόγω ελλείψεως επαρκών στοιχείων, και οι Νεο – Έλληνες Νεο – Χρι¬σ¬τια¬νοί τον διαφη¬μίζουν σαν Έλληνα από την Συ¬ρία του ποταμού Ορόντη, χωρίς να παρέ¬χουν καμίαν απόδειξη για την Ελλη¬νική του καταγωγή. Τέτοια απόδειξη βε¬βαί¬ως, γνωρίζομε ότι δεν υπάρ¬χει. Είναι και αυτό μια χριστιανική αυθαιρεσία μέσα στις τό¬σες άπειρες άλλες. Τα ελάχιστα στοιχεία που αφορούν το πι¬στοποιητικό γεν¬νήσεως του Χρυσοστόμου είναι μόνο τα εξής:
1. Όνομα: Ιωάννης.
2. Τόπος γεννήσεως: Αντιόχεια στην Συρία του ποταμού Ορόντη, εν έτη 349 μ. Χ. περίπου.
3. Παιδεία: Κάποια Ελληνική που έλαβε στη σχολή του μεγάλου Έλ¬ληνα ρητο¬ροδιδασ¬κά¬λου παγανιστή Λιβανίου (314-393 Κ. Ε.).
4. Όνομα Πατρός: Σεκούνδος, που ήταν ουσιαστικά Ρωμαϊκός τίτλος, (που ση¬μαίνει: δεύτερος).
5. Όνομα αδελφής του πατέρα του: Σαββία.
6. Όνομα μητρός: Ανθούσα.
Για να δούμε τι μπορούμε να συμπεράνομε απ’ αυτά τα ελάχιστα στοι¬χεία.
1. Το όνομά του ήταν Εβραϊκό από γεννήσεώς του, πράγμα εντελώς ασύνηθες για Έλληνα την εποχή εκείνη. Τότε οι Εβραίοι έπαιρναν Ελληνικά ονόματα, και όχι οι Έλληνες Εβραϊκά. Το Χρυσόστομος εί¬ναι υποκλοπή ή απομίμηση του προσωνυμίου του Έλληνα ρήτο¬ρα, συγγραφέα, φιλοσόφου και ιστορικού από την Προύσα, Δίωνος του Χρυσοστόμου (40-120 Κ. Ε.), από τους χριστια¬νούς.
2. Το ότι ήταν από την Συρία δεν αποδεικνύει τίποτα περί της κατα¬γωγής του. Την εποχή εκείνη οι Εβ¬ραίοι ήταν πανταχού παρόντες στην Συρία όπως και άλλοι λαοί, όχι μόνο οι Έλληνες.
3. Ήταν Ελληνιστής πράγμα φυσικό και όχι τίποτα το ιδιαίτερο την εποχή εκεί¬νη. Οπότε αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα περί της κατα¬γωγής του.
4. Το όνομα του πατέρα του δεν είναι πραγματικό όνομα αλλά Ρωμα¬ϊκός τίτλος. Αυτό έχει έννοια εφ’ όσον ήταν αξιωματικός στον Ρω¬μαϊκό στρατό και μάλ¬λον σημαίνει δεύτερος στρατηγός. Ρωμαϊκά ονόματα και τίτλοι ήταν πολύ συ¬νηθισμένα μεταξύ των Εβραίων, κ. ά.. Π. χ. ο απόστολος Σαούλ έμεινε στην «ιστο¬ρία» γνωστός ως Παύλος (Paulus = μικροκαμωμένος), ο Γιόσεφ Μπεν Ματτι¬τιάου έλαβε το όνομα Ιώσηπος Φλά¬βιος, ο Ιάκωβος έγινε Ιούστος, ο Εβ¬ραίος βοηθός του αποστόλου Παύλου Ιωάννης με¬τονομάσθηκε Μάρκος, κ. ο. κ.
5. Το όνομα Σαββία, της αδελφής του πατέρα του, θείας του Χρυσο¬σ¬τόμου, είναι Εβραϊκό και προέρχεται από το Σάββατο, εξ ου και Σάββας.
6. Το όνομα Ανθούσα της μάνας του Χρυσοστόμου είναι προφανώς Ελληνικής προελεύ¬σε¬ως. Τα Ελληνικά ονόματα τότε ήταν πολύ συνηθισμένα μεταξύ όλων των Ελληνιστικών λαών οπότε και αυτό δεν αποδεικνύει απολύτως τί¬πο¬τα περί της καταγωγής της. Αν όμως ήταν Ελληνίδα είναι εντελώς απί¬θα¬νο να ήταν χριστιανή και επί πλέον περί το +349 να έδωσε στον γιο της όνομα Εβ¬ραϊκό. Το αντίθετο γι¬νόταν. Οι Εβραίοι έπαιρναν ονόματα Ελληνικά ή Ρω¬μα¬ϊ¬κά. Ας μην πάμε μακριά: ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος καταγόταν και αυ¬τοί από φανατικές χριστια¬νι¬κές οικογένειες. Όπως βλέπομε όμως δεν τους ονό¬μα¬σαν Ροβοάμ και Ιωσαφάτ, φερ’ ειπείν! Τους έδωσαν Ελληνικά Ελληνιστικά ονόματα. Το Εβραϊκό όνομα Ιω¬άν¬νης που έλαβε από την βρεφική του ηλικία είναι πολύ σοβαρή έν¬δειξη περί της Εβραϊκότητάς του, όταν μάλιστα, ως είναι γνω¬στό, οι Ρω¬μαίοι και οι Έλληνες περιφρονούσαν και διακωμωδούσαν τους Εβραίους (verpus, βρείτε μόνοι σας την εξήγηση αυτής της λέξεως, κλπ.).
Άλλα στοιχεία δεν είναι γνωστά. Οπότε απ’ αυτά τα ολίγα δεν απο¬δει¬κ¬νύ¬εται τίποτα πέραν πάσης αμφιβολίας περί της εθνικής καταγωγής του Ιωάννη. Αυτό που κατά πάσαν πιθανότητα συμπεραίνεται εί¬ναι ότι ο Ελληνιστής Ιωάννης ο επονο¬μασ¬θείς Χρυσό¬σ¬τομος ήταν Εβραίος την κα¬ταγωγή από χρι¬στιανο–εβ¬ραϊκή οικογένεια. Ο δε πατέρας του δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην ανατροφή του διότι απεβίωσε όταν ο Ιωάννης ήταν μωρό ολίγων μηνών.
Το ότι ο Χρυσόστομος τσακώθηκε άσχημα με τους Εβραίους της Κωνσταντι¬νουπόλεως και έγραψε και απήγγειλε τα εξ αμάξης εναντίον τους, γεγονός που επι¬κα¬λούνται σαν επιχείρημα οι Νεο–Χριστιανοί, αυ¬τό οφείλεται στα εξής.
1. Οι περισσότεροι χριστιανοί της Νέας Ρώμης γέμιζαν τις Εβραϊκές συναγωγές, αφού ο Χρισ¬τι¬α¬νισμός ήταν παραφυάδα του Εβραϊσ¬μού, ενώ οι εκκλησίες του Χρυσο¬στό¬μου έμεναν άδειες. Αυτό εξ¬όργισε τον Χρυσόστομο σφόδρα!
2. Προσπάθησε να προσηλυτίσει τους Εβραίους στον Χριστιανισμό, αλλά αυτοί αρνήθηκαν μετά βδελυγμίας. Τότε μετά οργής μεγάλης εδήλωσε το περίφη¬μο: «Αυτοί είναι ο δυσ¬τυχέστερος λαός του κό¬σμου.». Αν το κατόρθωνε, αυτό θα αποτελούσε τεράστια επιτυχία για τον Χρυσόστομο, καθ’ ότι οι Χριστιανοί θεωρούσαν πάντοτε ως δικαίωση και απόδειξη της αληθείας της θρησκείας των την μεταστροφή των Εβραίων στον Χριστιανισμό. Όσο όμως δεν την κα¬τάφερναν τόσο αυτοί σκύλιαζαν! Η μεταστροφή των Εβραίων στον Χριστια¬νισμό έχει μέχρι και σήμερα παραμείνει κρυφό ή φανερό όνειρο πολλών χρισ¬τιανών, ενώ πολλοί άλ¬λοι την έχουν εγκαταλείψει και αντ’ αυτής επανήλθαν στο να προβάλλουν ξανά το ότι οι Εβραίοι ήταν και είναι ο εκλεκτός και περι¬ούσιος λαός του Εβραιοχριστιανικού Θεού των και διά τούτο οφείλομε να τους περιθάλ¬πομε.
3. Ο πόλεμος μεταξύ αδελφών ή γονέων και τέκνων είναι πάντα πιο σκληρός. Ο Χρυσόσ¬τομος μίσησε τους Εβραίους σε βαθμό που ακόμα και σήμερα οι Εβ¬ραίοι έχουν να το διαλαλούν. Το μίσος του κατά των Εβραίων μόνο κάτω από το πρίσμα του ότι ήταν δικός τους γενίτσαρος και εξω¬μότης μπορεί να κατα¬νοηθεί. Όσο για την χριστιανική συγχώρεση και αγάπη όπως πάντοτε έτσι και στην περίπτωση του Χρυσοστό¬μου παρέμειναν φούμαρα καλά και συμφέρον¬τα...
Απ’ όσα αναγράψαμε φαίνεται ότι ο Ιωάννης Χρυσόστομος δεν ήταν Ελληνι¬κής καταγωγής αλλά Εβραιο-χριστιανικής. Όπως όμως προα¬ναφέραμε, και να υπο¬θέ¬σομε, προς στιγμήν, ότι γονιδιακά ήταν Ελλη¬νι¬κής καταγω¬γής, ψυχικά ήταν πέρα για πέρα ανθέλληνας, άρα εξωμότης, γενίτσαρος και δοσίλογος. Έβλεπε τα πάντα μαύρα κι’ άραχνα στον Ελ¬ληνικό πολιτισμό και τα πάντα ωραία και καλά στον Εβ¬ραϊσμό. Ακόμα απεδέχθη χωρίς καμία αντίρρηση όλες τις σαχλαμάρες και κακο¬ή¬θειες αυτού του άχ¬ρηστου βιβ¬λίου, της Εβραιοχριστιανικής Βίβ¬λου!
Στους γονείς συσ¬τήνει: «Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, να κα¬λεί τα ονόματα των (Ελλή¬νων) προγόνων, του πατέρα, της μη¬τέρας, του παππού και του προ¬πάππου, αλ¬λά (μόνο) αυτά των δικαίων, των μαρτύρων των επισκόπων των αποστόλων...». «Μηδείς τοίνυν εις τα των προγόνων σπευδέτω καλείν ονόματα τα παιδία, του πατρός και της μητρός και του πάππου και του επιπάππου, αλλά εις τα των δικαίων, των μαρτύρων, των επισκόπων, των αποστόλων...». Αυτά τα γράφει στο χα¬ζό έργο του «Περί κενοδοξίας και πως δει τους γονείς ανατρέφειν τέκνα» (690) 641. 65, ενώ ο ίδιος δεν είχε τέκνα. Βεβαίως κυκλοφορούσε τότε η φήμη ότι ο Θεοδόσιος Β΄ ο Μικρός ήταν νόθος γιος του Χρυσοστόμου και της θερμόαιμης Ευδοξίας, συζύγου του καθυ¬στερημένου Αρκαδίου γιου του Μεγάλου Θεοδοσίου. Υπάρχει και ένα Sacrum Rep¬resentum (θρησκευτικό θεατρικό εργάκι) που παιζόταν εντός εκκλησιών τον καιρό εκείνο το οποίο δια¬κωμωδούσε τον Χρυσόστο¬μο γι’ αυτό το αποκεκρυμμένο ζήτη¬μα!
Ακόμα στην ομιλία του «Εις άγιον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν», ξστ΄: 59.31.33 λέγει: «Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παι¬δεί¬ας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα... Ούτος ο (πι¬στός) βάρβα¬ρος, την οικου¬μένη ολάκερη κατέλα¬βε... και ενώ πάντα τα των Ελλήνων σβήνουν και αφανί¬ζον¬ται, τούτου (του πιστού βάρ¬βαρου) καθ’ έκαστη λαμπρότερα γίνονται», και 59. 369.12 - 370.11 «Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις, θα δεις, τέ¬φρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεω¬γμένος ο λάρυγξ αυ¬τών, (των Ελλήνων φιλοσόφων!) τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (έμπυο!) και πάντα τα δόγ¬ματα τους βρίθουν σκωλήκων... Αυτά γέννησαν και αύ¬ξησαν οι Έλ¬ληνες, από των φιλοσόφων λα¬βόν¬τες... Ημείς δε ου πα¬ραι¬τούμεθα της κατ’ αυ¬τών μάχης». Βλέπετε λοιπόν μόνοι σας πόσο Έλληνας ήταν...!
Εν παρόδω αναφέρομεν ότι ο Χρυσόστομος επικύρωσε και επαίνεσε την κα¬ταστροφή του Σεραπείου και την καύση της δημοτικής βιβλιοθήκης του από τον επί¬σκοπο Αλεξανδρείας Θεόφιλο το έτος 385 Κ. Ε., διότι το θεωρούσε κατοικητήριο δι¬αβόλων! Μας έχει όμως αφήσει ένα σωρό δι¬κά του γραπ¬τά. Μέσα στα γραπτά του υπάρχουν πολλές σαχλαμάρες, φρικώδεις κα¬νόνες μοναστικού βί¬ου, βρό¬μας και απ¬λυσιάς (π. χ., «ο μοναχός δεν πρέπει να πλένε¬ται δι¬ότι δεν πρέπει να βλέπει το μόριον του»!), εξορκισμοί δαιμόνων, σατανά¬δων και 72 ασθενειών, που είναι πραγματικά για γέ¬λια ή για κλάματα! Ο άγι¬ος και σο¬φός μας στο Oratio in infirmos (in servam Dei Maria), αποφασίζει και δι¬ατάσσει τις 72 ασθένειες να πάνε στα άγρια όρη και στα βουνά και να μην ξανα¬γυ¬ρί¬σουν ...! Και αυτές λοιπόν υπήκουσαν και έκαναν όπως τις επρόσ¬τα¬ξε... Πάρα πολύ ωραία! Μεταξύ των 72 ασθενειών έχει συμπεριλά¬βει και την «τρισουρίαν»! Τί να είναι τά¬χατες αυτή; Μήπως μπορούν οι χριστιανοί σοφοί διά της θεοπνευστίας τους να μας διαφωτίσουν; Τί σχέση να έχουν άραγε όλα αυ¬τά τα τραγικά, αλ¬λοπρό¬σ¬αλ¬λα και γελοία με την Ελ¬ληνική σκέ¬ψη και επιστήμη; Νο¬μίζω η απάντηση είναι εύκο¬λη!
Όπως και ο Βασίλειος έτσι και ο Ιωάννης υπέφερε τρομερά από την εσχατο¬φοβία και την μετά θά¬νατον ανταπόδοση όπως αυτά προοιωνίζονται στην βλακώδη επιφυλλίδα που ονομάζεται Απακάλυψις του Ιωάννου, με τις απειλές, τα θηρία, τα χα¬ράγματα, τον αν¬τίχριστο, τον ψευδοπροφήτη, τις πληγές, τις λίμνες του πυρός και του θείου, κλπ. αυ¬τού του ηλιθίου ρυπαρογ¬ραφήματος. Τα σχόλια δικά σας!
Τί να πρωτοπεί λοιπόν κανείς και τί να πρωτοθαυμάσει και με τους τρεις Ιε¬ράρχες; Όποιος έχει ικανή σχετική βιβλιογραφία ας κάνει τον κόπο να μελετήσει τις εκατοντάδες των ανοησιών και σαχλαμαρών τους και του μίσους των κατά Ελλήνων και του Ελληνικού πολιτισμού! Αυτοί οι τρεις Ιεράρχες, οι εχθροί του καθετί Ελληνικού και του Ελληνικού όπως και κάθε άλλου πολιτισμού, μεταλλάχτηκαν σε Έλληνες και προστάτες των Ελ¬ληνικών γραμμάτων, ψευ¬δώς και χωρίς οι ίδιοι να το έχουν φανταστεί, το έτος 1852 μ. Χ., όταν δηλαδή η νεο-ορθό¬δοξη εκ¬κ¬λησία καπέλωσε πλήρως και αμετακλήτως το νεοσυσταθέν Ελλη¬νι¬κό κρά¬τος. Με την αμορφωσιά που επικρατεί από τότε μέχρι και σήμερα αυτό έγινε δεκτό ασυζητητί! Έτσι η εκκλησία πέρασε την προπαγάνδα της εντός της Ελλη¬νικής κοι¬νω¬νίας, παιδείας και σχολείων κάνοντας πραξικοπηματικά την εκκλησια¬στική επέτειο της μνήμης των, εορτή όλων των Ελληνικών σχολείων και γραμμάτων! Πριν, επί Βυζαν¬τίου, ήταν μόνο «οι τρεις Ιε¬ράρχαι», δύο Καππα¬δόκες και ένας Σύρος, πα¬τέρες της Χριστι¬ανικής εκκ¬λησίας (της Εβραιογνωστικοχρι¬στιανι¬κής μάσ¬τιγας) και τίποτα πα¬ραπάνω.
Ακόμα οι τρεις ιεράρχες δεν δικαιούνται να ονομάζονται Έλληνες και δι’ έναν ακόμα πολύ σοβαρό λόγο. Ήδη την εποχή τους, 4ος αιών, η εθνική ονομα¬σία Έλλην έλαβε την έννοια ύβρεως διά τους χριστιανούς. Έλλην δι’ αυ¬τούς εσήμαινε ό,τι χει¬ρό¬τερο μπορούσε να υπάρξει: Εθνι¬κός, παγανιστής, ειδωλολάτρης, αν¬τι¬χριστιανός, δαι¬μονισμένος, μωρός, κλπ. Σε όλα τα αισχρά και ποταπά γραπτά των χριστιανών από τό¬τε και μετά βλέπομε την χρήση των λέξε¬ων Έλλην και Ελληνίζων (δηλαδή, αυ¬τός, οιασδήποτε εθνικότητας, που ασπάζεται τις αρχές του Ελληνικού πο¬λιτισμού, θρησ¬κείας και τρόπου ζωής) να αποτελεί την χειρότερη ύβριν και κατηγο¬ρία. Μετ’ εκπ¬λή¬ξεως παρατηρούμε ότι σε κανένα από τα απαί¬σια ρυπαρογραφήματά τους δεν χρη¬σι¬μοποιούν και κάποιαν άλλη εθνική ονομα¬σία με την ίδια έννοια και κατηγορία. Σκε¬φ¬τείτε το λιγάκι: Υπ¬ήρχαν, Αιγύπτιοι, Ρωμαί¬οι, Σύροι, Κύλικες, Κέλτες, Άραβες, Πέρ¬σες, κ. π. ά., που πίσ¬τευαν στις αρ¬χαίες αλ¬ληλένδετες θρησκείες τους, τις οποίες οι χριστιανοί μισούσαν θα¬νάσιμα. Όμως, και εδώ έγκειται το περί¬εργο και χρήζει επε¬ξη¬γήσεως, δεν αναφέρουν καμίαν απ’ αυτές τις εθνι¬κότητες ως κατηγορία, αλλά μόνο την Ελληνική και ακόμα την Ελλη¬νί¬ζουσα. Η κατηγορία, αυτή εν¬τός ολί¬γου και διά χιλιετίαν, νομοθετήθηκε να τιμωρείται διά θα¬νά¬του και δι’ όλων των βασανιστηρίων που εφεύρε η νοσηρά φαντασία των χριστιανών. Αυ¬τό το περίεργο εξηγείται βεβαίως εύκολα. Έπνεαν τα μένεα με την πνευ¬ματική δύναμη του Ελληνικού πο¬λιτισμού και τα απροσπέλαστα επιτεύγ¬ματά του που εσαγήνευαν τους πάντες από την Κελτική Ιρ¬λανδία μέχρι τον Ινδό ποταμό. Μπροστά σ’ αυτόν τον πολλαπλώς υποσχώμενο προ¬μη¬θεϊκό πολιτισμό οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι δεν είχαν ελπίδα και τίποτα να αντι¬παραθέσουν. Μόνο βία, καταναγκασμό, φόνο, βλακείες, αυθαιρε¬σίες, σαχλαμάρες, και κατα¬στροφή, πράγμα που και όντως έκαναν με κα¬ταπληκτική επιτυχία, παρ’ όλον ότι συγχωρούσαν ακόμη και τους εχθρούς των! Επο¬μένως, πως εί¬ναι δυ¬να¬τόν αυ¬τοί οι τρεις μισέλ¬ληνες που έκαναν την επισημοποιημένη αρχή και ύβριν εναν¬τίον των Ελ¬λήνων να λαμβάνουν την ταυτότητα τού Έλλη¬νος;!
Σημείωση: Επειδή το εδώ θέμα μας είναι η μη ελληνικότητα των τριών ιεραρ¬χών, δεν θα επεκταθούμε στις ελεημοσύνες και σε μερικές αγαθοεργίες για τις οποίες επαινούν¬ται από τους χριστιανούς, ενώ αποσιωπούν όλα τα υπόλοιπα. Αυτές έχουν αναφερθεί σε διάφορα σημεία εντός πολλών προηγουμένων κειμένων μας και εκ¬θέ¬τονται κάτω από το πρίσμα της γενικής χριστιανικής κοινωνικής φιλοσοφίας και τακ¬τικής με βάση την Καινή Διαθήκη και ιδιαιτέρως τα Ευαγγέλια, και κάτω από τις συν¬θήκες και τους περιορισμούς που δι¬επράττοντο. Βεβαίως οι ελεημοσύνες και η περί¬θαλψη των αναξιοπαθούντων υπήρχε ήδη στον αρχαίο κόσμο, πολύ πριν από τους τρεις ιε¬ράρχες και τα Ευαγγέλια, άσχετα αν δεν κα¬τάφερε να εξαλείψει την φτώχεια και την ένδεια. Ο Χριστιανισμός όμως όχι μόνο δεν εξάλειψε την φτώχεια και το πέν¬θος αλλ’ αντιθέτως τα επαίνεσε, των πάρε¬ξε θεολογία, των υποσχέθηκε μετά θάνατον ανταμοι¬βή και τα πολλαπλασίασε.
ΥΠΟ
ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ ΤΟΥ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΩΣ
Ως γνωστόν οι τρεις ιεράρχες θεωρούνται Έλληνες από τους αδα¬είς και προ¬πα¬γαν¬δί¬ζονται ως τέτοιοι από τους γνώστες των πραγμάτων αλλά σκοπίμους ψεύτες Ελλη¬νοχριστιανούς Νεοορθοδό¬ξους.
Δεν θα ασχοληθούμε πολύ με τα γραπτά τους, τις ημέρες και τα έργα τους εδώ, αλλά μόνο ελάχιστα τινά θα αναφέρομε διά την μη-ελλη¬νικότητά τους. Για τα υπόλοιπα σας παραπέμπομε σε μερικά βιβλία της βιβλιογραφίας μας! Οι αδαείς νο¬μί¬ζουν ότι ήταν Έλληνες επειδή έτσι τους είπαν οι ιερείς και οι θεολόγοι και επειδή αυ¬τοί σπούδασαν, ομίλη¬σαν και έγραψαν στην Ελληνική γλώσσα. Αυτό τους κάνει εξ ορισμού Ελληνιστές, τίποτα άλλο. Από την Ελληνιστική μόρφωση που έλαβαν χρησι¬μοποίησαν, αναγκαστικά, μόνο την γλωσσική μορφή και λεκτική έκφραση αλλά απ¬έρριψαν κάθε αρχή και ουσία της. (Επεξηγούμε ολίγα αμέσως παρακάτω.).
Τότε, οι σπουδές στην Ελληνική γλώσσα ήταν τόσο συνηθισμένο φαινόμενο σ’ όλον τον Ελληνιστικό κόσμο μέχρι το Αφγανιστάν που δεν αποτελούσε καμία ιδι¬αιτε¬ρότητα. Π. χ. ο Εβ¬ραίος απόστολος Σαούλ – Παύ¬λος, καλώς ή κακώς, θε¬ω¬ρείται σπουδαίος Ελληνιστής από τους χρισ¬τιανούς. Ομιλούσε δη¬λαδή την Ελληνική γλώσ¬σα και είχε κάποια Ελληνική παιδεία όπως μας λένε, παρέμεινε όμως πάντοτε Εβραί¬ος στο πνεύμα όσο ήταν και στην καταγωγή του. Ο Σύρος Λουκιανός ο Σαμοσα¬τεύς (120 - 192 Κ. Ε.) ήταν Ελλη¬νι¬σ¬τής αλλά και Έλ¬λην στην ψυχή και στο πνεύμα.
Βεβαίως η ανθελληνικότητα των τριών Ιεραρχών εκφράζεται πολλαπλώς, ισχυ¬ρώς και άνευ περιτροπών στα γραπτά τους, στις παραινέσεις τους και σε πολλές από τις πράξεις τους. Δεν έχει κανείς παρά να μελετήσει τα γρα¬πτά τους, τις ημέρες και τα έρ¬γα τους. Μια καλή περίληψη αυτών υπάρ¬χει στο βιβλίο του Γεωργίου Σιέτ¬του, Ο Ανθελ¬λη¬νι¬σμός στα Πατερικά και Εκκλησια¬στι¬κά Κείμενα, Εκδόσεις Εύ¬ανδρος, Αθήνα 2004.
Το μι¬κρό βιβλιαράκι του Μεγάλου Βασιλείου, Πρός τους Νέους, Όπως αν εξ Ελλην¬ι¬κών Ωφελοίντο Λόγων, (Εισαγωγή Κείμενο Μετάφραση Σχό¬λια Βασιλεί¬ου Γ. Μπι¬λάλη, Δεύτερη Έκδοση, Εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα 1966), έχει παραπ¬λα¬νη¬τικό τίτλο. Οι λέξεις του πρωτοτύπου καταλαμβά¬νουν μόνο 30 σελιδάκια και αναλώ¬νονται πε¬ρισσότερο με σαχλαμάρες παρά με κάτι το ουσιαστικό. Το κύριο σημείο αυ¬τού του λογυδρίου προς τους νέους είναι ότι το μόνο και ουσιαστικό μέλημα του χρι¬στια¬νού είναι το πως θα αποκτήσει την μετά θάνατον αιώνια ζωή του χριστιανικού πα¬ρα¬δεί¬σου. Όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία. Από τα Ελληνικά λοιπόν κρατάμε μό¬νο όσα ελάχιστα μας βοη¬θούν σ’ αυτό το μέλημα και όλα τα άλλα (θέατρο, επι¬σ¬τή¬μες, μου¬σι¬κή, τέχνες, έρωτα, κλπ.) πρέπει να τα απορρίψομε. (Αν δεν με πισ¬τεύετε δεν έχετε πα¬ρά να το διαβάσετε προσεκτικά. Σας το συστήνω.).
Σχετικά με την εσχατοφοβία και την μετά θά¬νατον ανταπόδοση αναφέρομεν ότι ο Βασίλειος υπέφερε τρομερά από τις ανοησίες της βλακώδους επιφυλλίδος που ονομάζεται Απακάλυψις του Ιωάννου. Είχε τέτοιες εμμονές με τις απειλές, τα θηρία τα χαράγματα, τον αντίχριστο, τον ψευδοπροφήτη, τις πληγές, τις λίμνες του πυρός και του θείου, κλπ. αυτού του ρυπαρογ¬ραφήματος που φοβόταν μην τυχόν ο αν¬τίχρισ¬τος έλθει κα¬τά την διάρκεια της ζωής του και τον υποβάλλει σε τέτοια βασα¬νισ¬τήρια που δεν τα αν¬τέξει και αλλαξοπιστή¬σει και ακο¬λούθως χάσει τον χριστιανικό παράδει¬σο. Γι’ αυτό παρακαλούσε τον θεό του, Γιαχ¬βέχ, να τον πάρει κοντά του προτού εμ¬φανισ¬τεί ο αν¬τίχριστος. Ιδού τι βασά¬νιζε τον Βασίλειο και ιδού η «ελληνική» κοσμο¬θέασή του! Αργό¬τε¬ρα μετάνιωσε για τις ελλη¬νιστικές σπουδές που είχε κάνει στην Πλατωνι¬κή Ακαδη¬μία των Αθηνών και τις απο¬κήρυξε ως χαμένο χρόνο. Ιδού ο Ελ¬λη¬νιστής! Αντ’ αυτών όμως προτίμησε τον μονα¬στικόν βίο με τους κανόνες του, τους οποίους και κατέγραψε, και τους εξορκισ¬μούς ασ¬θενειών, δαιμόνων και σατανά¬δων... Ιδού...!
Ο λιγότερος ανθελληνιστής από τους τρεις ήταν ο Γρηγόριος ο θε¬ολόγος. Παρ’ όλα ταύτα δεν κατόρθωσε να απαλλαγεί από την χριστιανική μωρολογία, την συνωμοσία, τα πλαστά και ψευδή επιχειρήματα. Θα ήταν πολύ ακριβέστε¬ρον αν αντί θεολόγο τον είχαν ονομάσει αερολόγο. Οι αερολο¬γί¬ες του και οι ανοησί¬ες, αν όχι ψευτιές, του λαμ¬βά¬νουν «στέφανον αιωνιότητος». Π. χ., ορθά κοφτά (όπως μας το με¬ταφέρει νοηματικώς η Helena Bla¬vatsky) λέγει: «Τί¬ποτα δεν μπορεί να επιβλη¬θεί καλλίτερα στον κό¬σμο από τη μωρολογία• το λι¬γότερο που κατα¬λα¬βαί¬νουν το περισσό¬τερο θαυμά¬ζουν.». Τί ειλικρινής, πονηρή και αξιοθαύ¬μα¬σ¬τη αυτή ρή¬ση του Γρηγορί¬ου! «Επειδή τό μέν ραδίως ληπτόν, άπαν ευκα¬ταφ¬ρόνητον· τό δέ υπέρ ημάς, όσω δυσε¬φι¬κ¬τότερον, τοσούτω θαυμασιώ¬τε¬ρον καί γυμνάζειν τόν πόθον άπαν τό δια¬φύγον τήν έφε¬σιν.» (Λόγος ΙΔ, Περί Φιλοπτωχίας, ΛΓ. Μελετήσετε όλον αυτόν τον λόγο να δεί¬τε τι θα πει προβατοποίηση, φιλοπτωχία και απάτη, από τον Μέγα Θεολόγο Γρη¬γό¬ριο!). Μια συνωμοτική, πλήρως αντι¬ε¬πι¬στη¬μο¬νι¬κή ρήση που ομοιάζει με τις απάτες και τις αηδίες του Τερ¬τυλλιανού! Που να πιάσομε και τις ιδέες του περί έρωτα ..., που τον συγχέει με το άγιο πνεύμα! Δεν κα¬τέχει τί γράφει ο δυστυ¬χής! Αεριοποιεί τα πάν¬τα. Αυτές τις ιδέες καλό θα ήταν να τις συγκρίναμε με το Συμ¬πόσιον τού Πλάτωνος να δού¬με τον Γρηγόριο τί μπά¬ζα θα πιάσει... Να και άλλο ένα μαργαριτάρι του Γρη¬γορίου: «Χριστόν έχεις αγαπητόν, απόπτυσον άνδρας άπαντας.». Δηλαδή, φτύσε τους όλους όταν έχεις τον αγαπητό Χριστό. Τις αντιφάσεις, ακαταστασίες, σαχλαμάρες κλπ., των Ευαγ¬γελίων δεν έτυχε να τις παρατηρήσει. Βλέπετε, χρειάζονται «πολύ» μυ¬αλό για να τις σημειώσει κανείς!
Παρ’ όλον ότι η Παλαιά Διαθήκη σε κάθε παράγραφο είναι γεμάτη με τετριμ¬μένες κοινοτο¬πίες, απί¬θανες βλα¬κείες, προφανείς αντιφάσεις, καταστροφικές εντολές και θηριωδίες, η δε ιστο¬ρία των Εβ¬ραίων δεν έχει να δείξει σε κανένα τομέα τίποτα το αξιόλογο, από τον Εβ¬ραϊσμό δεν απ¬έρριψαν τί¬ποτα απολύτως. Αντιθέτως αυτόν βρήκαν να επαινέσουν και να υπερασπίσουν! Εκτός από τον ασα¬φή αερολόγο Γρη¬γό¬ριο, ο «Μέγας» Βα¬σίλειος και ο Ιωάννης Χρυσόστομος έβλεπαν τα πάντα ρόδινα και ωραία με τον Παλαιοδια¬θηκικό Εβ¬ραϊσμό και τα πάντα μαύρα κι’ άραχ¬να με τον Ελ¬ληνισμό. Έγραψαν εκα¬τοντάδες σελίδες και λόγους υπέρ των αστείων κειμένων και αισχρών επεισοδίων της Βίβλου και εκατοντά¬δες σελίδες εναντίον καθετί Ελληνικού. Ρίξτε σας παρακα¬λώ μια πλη¬ρο¬φορι¬κή ματιά στα έργα των για να τις δείτε!
Άρα ψυχικά και οι τρεις ήταν αυτο¬κλή¬τως εχθροί του Ελληνικού πολιτι¬σ¬μού, οι δε δύο εξ αυτών πλή¬ρως, και συνεπώς οι ίδιοι έθεσαν εαυ¬τόν εκτός ελληνικότητας, ακόμα και αν προς στιγμήν υποθέσο¬με ότι χρω¬ματοσωματικά καταγόταν από Ελλη¬νι¬κό σπέρμα. Σε τέτοια περίπτωση ήταν αχ¬ρείοι εξωμότες και φανατικοί γενίτ¬σαροι!
Οι δύο Καππαδόκες Βασίλειος ο «Μέγας» άγιος και ο Γρηγόριος Ναζιαν¬ζη¬νός ο άγιος θεολόγος, είναι τοις πάσι γνωστόν και πλήρως απο¬δεδειγμένο ότι ήταν Καππαδό¬κες και όχι Έλλη¬νες. Απλώς ήταν Ελληνι¬σ¬τές, ούτε καν Ελληνίζοντες! Οπό¬τε δεν χρειάζεται να ασχο¬ληθούμε με την Ελληνικότητα αυτών περισσότερο. Τα υπ¬άρχοντα γνωστά στοιχεία είναι επ¬αρκέστατα για να αποδείξουν ότι ήταν Καππα¬δό¬κες, Ελ¬λη¬νι¬σ¬τές και Αν¬θέλλη¬νες! Πάει και τελείωσε. Δεν θα αποδείξομε τα ήδη απο¬δε¬δειγ¬μένα!
Μεγάλη φασαρία γίνεται με τον Ιωάννη Χρυσόστομο, περίπου 349 - 407 μ. Χ. Αυτό γί¬νεται λόγω ελλείψεως επαρκών στοιχείων, και οι Νεο – Έλληνες Νεο – Χρι¬σ¬τια¬νοί τον διαφη¬μίζουν σαν Έλληνα από την Συ¬ρία του ποταμού Ορόντη, χωρίς να παρέ¬χουν καμίαν απόδειξη για την Ελλη¬νική του καταγωγή. Τέτοια απόδειξη βε¬βαί¬ως, γνωρίζομε ότι δεν υπάρ¬χει. Είναι και αυτό μια χριστιανική αυθαιρεσία μέσα στις τό¬σες άπειρες άλλες. Τα ελάχιστα στοιχεία που αφορούν το πι¬στοποιητικό γεν¬νήσεως του Χρυσοστόμου είναι μόνο τα εξής:
1. Όνομα: Ιωάννης.
2. Τόπος γεννήσεως: Αντιόχεια στην Συρία του ποταμού Ορόντη, εν έτη 349 μ. Χ. περίπου.
3. Παιδεία: Κάποια Ελληνική που έλαβε στη σχολή του μεγάλου Έλ¬ληνα ρητο¬ροδιδασ¬κά¬λου παγανιστή Λιβανίου (314-393 Κ. Ε.).
4. Όνομα Πατρός: Σεκούνδος, που ήταν ουσιαστικά Ρωμαϊκός τίτλος, (που ση¬μαίνει: δεύτερος).
5. Όνομα αδελφής του πατέρα του: Σαββία.
6. Όνομα μητρός: Ανθούσα.
Για να δούμε τι μπορούμε να συμπεράνομε απ’ αυτά τα ελάχιστα στοι¬χεία.
1. Το όνομά του ήταν Εβραϊκό από γεννήσεώς του, πράγμα εντελώς ασύνηθες για Έλληνα την εποχή εκείνη. Τότε οι Εβραίοι έπαιρναν Ελληνικά ονόματα, και όχι οι Έλληνες Εβραϊκά. Το Χρυσόστομος εί¬ναι υποκλοπή ή απομίμηση του προσωνυμίου του Έλληνα ρήτο¬ρα, συγγραφέα, φιλοσόφου και ιστορικού από την Προύσα, Δίωνος του Χρυσοστόμου (40-120 Κ. Ε.), από τους χριστια¬νούς.
2. Το ότι ήταν από την Συρία δεν αποδεικνύει τίποτα περί της κατα¬γωγής του. Την εποχή εκείνη οι Εβ¬ραίοι ήταν πανταχού παρόντες στην Συρία όπως και άλλοι λαοί, όχι μόνο οι Έλληνες.
3. Ήταν Ελληνιστής πράγμα φυσικό και όχι τίποτα το ιδιαίτερο την εποχή εκεί¬νη. Οπότε αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα περί της κατα¬γωγής του.
4. Το όνομα του πατέρα του δεν είναι πραγματικό όνομα αλλά Ρωμα¬ϊκός τίτλος. Αυτό έχει έννοια εφ’ όσον ήταν αξιωματικός στον Ρω¬μαϊκό στρατό και μάλ¬λον σημαίνει δεύτερος στρατηγός. Ρωμαϊκά ονόματα και τίτλοι ήταν πολύ συ¬νηθισμένα μεταξύ των Εβραίων, κ. ά.. Π. χ. ο απόστολος Σαούλ έμεινε στην «ιστο¬ρία» γνωστός ως Παύλος (Paulus = μικροκαμωμένος), ο Γιόσεφ Μπεν Ματτι¬τιάου έλαβε το όνομα Ιώσηπος Φλά¬βιος, ο Ιάκωβος έγινε Ιούστος, ο Εβ¬ραίος βοηθός του αποστόλου Παύλου Ιωάννης με¬τονομάσθηκε Μάρκος, κ. ο. κ.
5. Το όνομα Σαββία, της αδελφής του πατέρα του, θείας του Χρυσο¬σ¬τόμου, είναι Εβραϊκό και προέρχεται από το Σάββατο, εξ ου και Σάββας.
6. Το όνομα Ανθούσα της μάνας του Χρυσοστόμου είναι προφανώς Ελληνικής προελεύ¬σε¬ως. Τα Ελληνικά ονόματα τότε ήταν πολύ συνηθισμένα μεταξύ όλων των Ελληνιστικών λαών οπότε και αυτό δεν αποδεικνύει απολύτως τί¬πο¬τα περί της καταγωγής της. Αν όμως ήταν Ελληνίδα είναι εντελώς απί¬θα¬νο να ήταν χριστιανή και επί πλέον περί το +349 να έδωσε στον γιο της όνομα Εβ¬ραϊκό. Το αντίθετο γι¬νόταν. Οι Εβραίοι έπαιρναν ονόματα Ελληνικά ή Ρω¬μα¬ϊ¬κά. Ας μην πάμε μακριά: ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος καταγόταν και αυ¬τοί από φανατικές χριστια¬νι¬κές οικογένειες. Όπως βλέπομε όμως δεν τους ονό¬μα¬σαν Ροβοάμ και Ιωσαφάτ, φερ’ ειπείν! Τους έδωσαν Ελληνικά Ελληνιστικά ονόματα. Το Εβραϊκό όνομα Ιω¬άν¬νης που έλαβε από την βρεφική του ηλικία είναι πολύ σοβαρή έν¬δειξη περί της Εβραϊκότητάς του, όταν μάλιστα, ως είναι γνω¬στό, οι Ρω¬μαίοι και οι Έλληνες περιφρονούσαν και διακωμωδούσαν τους Εβραίους (verpus, βρείτε μόνοι σας την εξήγηση αυτής της λέξεως, κλπ.).
Άλλα στοιχεία δεν είναι γνωστά. Οπότε απ’ αυτά τα ολίγα δεν απο¬δει¬κ¬νύ¬εται τίποτα πέραν πάσης αμφιβολίας περί της εθνικής καταγωγής του Ιωάννη. Αυτό που κατά πάσαν πιθανότητα συμπεραίνεται εί¬ναι ότι ο Ελληνιστής Ιωάννης ο επονο¬μασ¬θείς Χρυσό¬σ¬τομος ήταν Εβραίος την κα¬ταγωγή από χρι¬στιανο–εβ¬ραϊκή οικογένεια. Ο δε πατέρας του δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην ανατροφή του διότι απεβίωσε όταν ο Ιωάννης ήταν μωρό ολίγων μηνών.
Το ότι ο Χρυσόστομος τσακώθηκε άσχημα με τους Εβραίους της Κωνσταντι¬νουπόλεως και έγραψε και απήγγειλε τα εξ αμάξης εναντίον τους, γεγονός που επι¬κα¬λούνται σαν επιχείρημα οι Νεο–Χριστιανοί, αυ¬τό οφείλεται στα εξής.
1. Οι περισσότεροι χριστιανοί της Νέας Ρώμης γέμιζαν τις Εβραϊκές συναγωγές, αφού ο Χρισ¬τι¬α¬νισμός ήταν παραφυάδα του Εβραϊσ¬μού, ενώ οι εκκλησίες του Χρυσο¬στό¬μου έμεναν άδειες. Αυτό εξ¬όργισε τον Χρυσόστομο σφόδρα!
2. Προσπάθησε να προσηλυτίσει τους Εβραίους στον Χριστιανισμό, αλλά αυτοί αρνήθηκαν μετά βδελυγμίας. Τότε μετά οργής μεγάλης εδήλωσε το περίφη¬μο: «Αυτοί είναι ο δυσ¬τυχέστερος λαός του κό¬σμου.». Αν το κατόρθωνε, αυτό θα αποτελούσε τεράστια επιτυχία για τον Χρυσόστομο, καθ’ ότι οι Χριστιανοί θεωρούσαν πάντοτε ως δικαίωση και απόδειξη της αληθείας της θρησκείας των την μεταστροφή των Εβραίων στον Χριστιανισμό. Όσο όμως δεν την κα¬τάφερναν τόσο αυτοί σκύλιαζαν! Η μεταστροφή των Εβραίων στον Χριστια¬νισμό έχει μέχρι και σήμερα παραμείνει κρυφό ή φανερό όνειρο πολλών χρισ¬τιανών, ενώ πολλοί άλ¬λοι την έχουν εγκαταλείψει και αντ’ αυτής επανήλθαν στο να προβάλλουν ξανά το ότι οι Εβραίοι ήταν και είναι ο εκλεκτός και περι¬ούσιος λαός του Εβραιοχριστιανικού Θεού των και διά τούτο οφείλομε να τους περιθάλ¬πομε.
3. Ο πόλεμος μεταξύ αδελφών ή γονέων και τέκνων είναι πάντα πιο σκληρός. Ο Χρυσόσ¬τομος μίσησε τους Εβραίους σε βαθμό που ακόμα και σήμερα οι Εβ¬ραίοι έχουν να το διαλαλούν. Το μίσος του κατά των Εβραίων μόνο κάτω από το πρίσμα του ότι ήταν δικός τους γενίτσαρος και εξω¬μότης μπορεί να κατα¬νοηθεί. Όσο για την χριστιανική συγχώρεση και αγάπη όπως πάντοτε έτσι και στην περίπτωση του Χρυσοστό¬μου παρέμειναν φούμαρα καλά και συμφέρον¬τα...
Απ’ όσα αναγράψαμε φαίνεται ότι ο Ιωάννης Χρυσόστομος δεν ήταν Ελληνι¬κής καταγωγής αλλά Εβραιο-χριστιανικής. Όπως όμως προα¬ναφέραμε, και να υπο¬θέ¬σομε, προς στιγμήν, ότι γονιδιακά ήταν Ελλη¬νι¬κής καταγω¬γής, ψυχικά ήταν πέρα για πέρα ανθέλληνας, άρα εξωμότης, γενίτσαρος και δοσίλογος. Έβλεπε τα πάντα μαύρα κι’ άραχνα στον Ελ¬ληνικό πολιτισμό και τα πάντα ωραία και καλά στον Εβ¬ραϊσμό. Ακόμα απεδέχθη χωρίς καμία αντίρρηση όλες τις σαχλαμάρες και κακο¬ή¬θειες αυτού του άχ¬ρηστου βιβ¬λίου, της Εβραιοχριστιανικής Βίβ¬λου!
Στους γονείς συσ¬τήνει: «Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, να κα¬λεί τα ονόματα των (Ελλή¬νων) προγόνων, του πατέρα, της μη¬τέρας, του παππού και του προ¬πάππου, αλ¬λά (μόνο) αυτά των δικαίων, των μαρτύρων των επισκόπων των αποστόλων...». «Μηδείς τοίνυν εις τα των προγόνων σπευδέτω καλείν ονόματα τα παιδία, του πατρός και της μητρός και του πάππου και του επιπάππου, αλλά εις τα των δικαίων, των μαρτύρων, των επισκόπων, των αποστόλων...». Αυτά τα γράφει στο χα¬ζό έργο του «Περί κενοδοξίας και πως δει τους γονείς ανατρέφειν τέκνα» (690) 641. 65, ενώ ο ίδιος δεν είχε τέκνα. Βεβαίως κυκλοφορούσε τότε η φήμη ότι ο Θεοδόσιος Β΄ ο Μικρός ήταν νόθος γιος του Χρυσοστόμου και της θερμόαιμης Ευδοξίας, συζύγου του καθυ¬στερημένου Αρκαδίου γιου του Μεγάλου Θεοδοσίου. Υπάρχει και ένα Sacrum Rep¬resentum (θρησκευτικό θεατρικό εργάκι) που παιζόταν εντός εκκλησιών τον καιρό εκείνο το οποίο δια¬κωμωδούσε τον Χρυσόστο¬μο γι’ αυτό το αποκεκρυμμένο ζήτη¬μα!
Ακόμα στην ομιλία του «Εις άγιον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν», ξστ΄: 59.31.33 λέγει: «Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παι¬δεί¬ας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα... Ούτος ο (πι¬στός) βάρβα¬ρος, την οικου¬μένη ολάκερη κατέλα¬βε... και ενώ πάντα τα των Ελλήνων σβήνουν και αφανί¬ζον¬ται, τούτου (του πιστού βάρ¬βαρου) καθ’ έκαστη λαμπρότερα γίνονται», και 59. 369.12 - 370.11 «Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις, θα δεις, τέ¬φρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεω¬γμένος ο λάρυγξ αυ¬τών, (των Ελλήνων φιλοσόφων!) τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (έμπυο!) και πάντα τα δόγ¬ματα τους βρίθουν σκωλήκων... Αυτά γέννησαν και αύ¬ξησαν οι Έλ¬ληνες, από των φιλοσόφων λα¬βόν¬τες... Ημείς δε ου πα¬ραι¬τούμεθα της κατ’ αυ¬τών μάχης». Βλέπετε λοιπόν μόνοι σας πόσο Έλληνας ήταν...!
Εν παρόδω αναφέρομεν ότι ο Χρυσόστομος επικύρωσε και επαίνεσε την κα¬ταστροφή του Σεραπείου και την καύση της δημοτικής βιβλιοθήκης του από τον επί¬σκοπο Αλεξανδρείας Θεόφιλο το έτος 385 Κ. Ε., διότι το θεωρούσε κατοικητήριο δι¬αβόλων! Μας έχει όμως αφήσει ένα σωρό δι¬κά του γραπ¬τά. Μέσα στα γραπτά του υπάρχουν πολλές σαχλαμάρες, φρικώδεις κα¬νόνες μοναστικού βί¬ου, βρό¬μας και απ¬λυσιάς (π. χ., «ο μοναχός δεν πρέπει να πλένε¬ται δι¬ότι δεν πρέπει να βλέπει το μόριον του»!), εξορκισμοί δαιμόνων, σατανά¬δων και 72 ασθενειών, που είναι πραγματικά για γέ¬λια ή για κλάματα! Ο άγι¬ος και σο¬φός μας στο Oratio in infirmos (in servam Dei Maria), αποφασίζει και δι¬ατάσσει τις 72 ασθένειες να πάνε στα άγρια όρη και στα βουνά και να μην ξανα¬γυ¬ρί¬σουν ...! Και αυτές λοιπόν υπήκουσαν και έκαναν όπως τις επρόσ¬τα¬ξε... Πάρα πολύ ωραία! Μεταξύ των 72 ασθενειών έχει συμπεριλά¬βει και την «τρισουρίαν»! Τί να είναι τά¬χατες αυτή; Μήπως μπορούν οι χριστιανοί σοφοί διά της θεοπνευστίας τους να μας διαφωτίσουν; Τί σχέση να έχουν άραγε όλα αυ¬τά τα τραγικά, αλ¬λοπρό¬σ¬αλ¬λα και γελοία με την Ελ¬ληνική σκέ¬ψη και επιστήμη; Νο¬μίζω η απάντηση είναι εύκο¬λη!
Όπως και ο Βασίλειος έτσι και ο Ιωάννης υπέφερε τρομερά από την εσχατο¬φοβία και την μετά θά¬νατον ανταπόδοση όπως αυτά προοιωνίζονται στην βλακώδη επιφυλλίδα που ονομάζεται Απακάλυψις του Ιωάννου, με τις απειλές, τα θηρία, τα χα¬ράγματα, τον αν¬τίχριστο, τον ψευδοπροφήτη, τις πληγές, τις λίμνες του πυρός και του θείου, κλπ. αυ¬τού του ηλιθίου ρυπαρογ¬ραφήματος. Τα σχόλια δικά σας!
Τί να πρωτοπεί λοιπόν κανείς και τί να πρωτοθαυμάσει και με τους τρεις Ιε¬ράρχες; Όποιος έχει ικανή σχετική βιβλιογραφία ας κάνει τον κόπο να μελετήσει τις εκατοντάδες των ανοησιών και σαχλαμαρών τους και του μίσους των κατά Ελλήνων και του Ελληνικού πολιτισμού! Αυτοί οι τρεις Ιεράρχες, οι εχθροί του καθετί Ελληνικού και του Ελληνικού όπως και κάθε άλλου πολιτισμού, μεταλλάχτηκαν σε Έλληνες και προστάτες των Ελ¬ληνικών γραμμάτων, ψευ¬δώς και χωρίς οι ίδιοι να το έχουν φανταστεί, το έτος 1852 μ. Χ., όταν δηλαδή η νεο-ορθό¬δοξη εκ¬κ¬λησία καπέλωσε πλήρως και αμετακλήτως το νεοσυσταθέν Ελλη¬νι¬κό κρά¬τος. Με την αμορφωσιά που επικρατεί από τότε μέχρι και σήμερα αυτό έγινε δεκτό ασυζητητί! Έτσι η εκκλησία πέρασε την προπαγάνδα της εντός της Ελλη¬νικής κοι¬νω¬νίας, παιδείας και σχολείων κάνοντας πραξικοπηματικά την εκκλησια¬στική επέτειο της μνήμης των, εορτή όλων των Ελληνικών σχολείων και γραμμάτων! Πριν, επί Βυζαν¬τίου, ήταν μόνο «οι τρεις Ιε¬ράρχαι», δύο Καππα¬δόκες και ένας Σύρος, πα¬τέρες της Χριστι¬ανικής εκκ¬λησίας (της Εβραιογνωστικοχρι¬στιανι¬κής μάσ¬τιγας) και τίποτα πα¬ραπάνω.
Ακόμα οι τρεις ιεράρχες δεν δικαιούνται να ονομάζονται Έλληνες και δι’ έναν ακόμα πολύ σοβαρό λόγο. Ήδη την εποχή τους, 4ος αιών, η εθνική ονομα¬σία Έλλην έλαβε την έννοια ύβρεως διά τους χριστιανούς. Έλλην δι’ αυ¬τούς εσήμαινε ό,τι χει¬ρό¬τερο μπορούσε να υπάρξει: Εθνι¬κός, παγανιστής, ειδωλολάτρης, αν¬τι¬χριστιανός, δαι¬μονισμένος, μωρός, κλπ. Σε όλα τα αισχρά και ποταπά γραπτά των χριστιανών από τό¬τε και μετά βλέπομε την χρήση των λέξε¬ων Έλλην και Ελληνίζων (δηλαδή, αυ¬τός, οιασδήποτε εθνικότητας, που ασπάζεται τις αρχές του Ελληνικού πο¬λιτισμού, θρησ¬κείας και τρόπου ζωής) να αποτελεί την χειρότερη ύβριν και κατηγο¬ρία. Μετ’ εκπ¬λή¬ξεως παρατηρούμε ότι σε κανένα από τα απαί¬σια ρυπαρογραφήματά τους δεν χρη¬σι¬μοποιούν και κάποιαν άλλη εθνική ονομα¬σία με την ίδια έννοια και κατηγορία. Σκε¬φ¬τείτε το λιγάκι: Υπ¬ήρχαν, Αιγύπτιοι, Ρωμαί¬οι, Σύροι, Κύλικες, Κέλτες, Άραβες, Πέρ¬σες, κ. π. ά., που πίσ¬τευαν στις αρ¬χαίες αλ¬ληλένδετες θρησκείες τους, τις οποίες οι χριστιανοί μισούσαν θα¬νάσιμα. Όμως, και εδώ έγκειται το περί¬εργο και χρήζει επε¬ξη¬γήσεως, δεν αναφέρουν καμίαν απ’ αυτές τις εθνι¬κότητες ως κατηγορία, αλλά μόνο την Ελληνική και ακόμα την Ελλη¬νί¬ζουσα. Η κατηγορία, αυτή εν¬τός ολί¬γου και διά χιλιετίαν, νομοθετήθηκε να τιμωρείται διά θα¬νά¬του και δι’ όλων των βασανιστηρίων που εφεύρε η νοσηρά φαντασία των χριστιανών. Αυ¬τό το περίεργο εξηγείται βεβαίως εύκολα. Έπνεαν τα μένεα με την πνευ¬ματική δύναμη του Ελληνικού πο¬λιτισμού και τα απροσπέλαστα επιτεύγ¬ματά του που εσαγήνευαν τους πάντες από την Κελτική Ιρ¬λανδία μέχρι τον Ινδό ποταμό. Μπροστά σ’ αυτόν τον πολλαπλώς υποσχώμενο προ¬μη¬θεϊκό πολιτισμό οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι δεν είχαν ελπίδα και τίποτα να αντι¬παραθέσουν. Μόνο βία, καταναγκασμό, φόνο, βλακείες, αυθαιρε¬σίες, σαχλαμάρες, και κατα¬στροφή, πράγμα που και όντως έκαναν με κα¬ταπληκτική επιτυχία, παρ’ όλον ότι συγχωρούσαν ακόμη και τους εχθρούς των! Επο¬μένως, πως εί¬ναι δυ¬να¬τόν αυ¬τοί οι τρεις μισέλ¬ληνες που έκαναν την επισημοποιημένη αρχή και ύβριν εναν¬τίον των Ελ¬λήνων να λαμβάνουν την ταυτότητα τού Έλλη¬νος;!
Σημείωση: Επειδή το εδώ θέμα μας είναι η μη ελληνικότητα των τριών ιεραρ¬χών, δεν θα επεκταθούμε στις ελεημοσύνες και σε μερικές αγαθοεργίες για τις οποίες επαινούν¬ται από τους χριστιανούς, ενώ αποσιωπούν όλα τα υπόλοιπα. Αυτές έχουν αναφερθεί σε διάφορα σημεία εντός πολλών προηγουμένων κειμένων μας και εκ¬θέ¬τονται κάτω από το πρίσμα της γενικής χριστιανικής κοινωνικής φιλοσοφίας και τακ¬τικής με βάση την Καινή Διαθήκη και ιδιαιτέρως τα Ευαγγέλια, και κάτω από τις συν¬θήκες και τους περιορισμούς που δι¬επράττοντο. Βεβαίως οι ελεημοσύνες και η περί¬θαλψη των αναξιοπαθούντων υπήρχε ήδη στον αρχαίο κόσμο, πολύ πριν από τους τρεις ιε¬ράρχες και τα Ευαγγέλια, άσχετα αν δεν κα¬τάφερε να εξαλείψει την φτώχεια και την ένδεια. Ο Χριστιανισμός όμως όχι μόνο δεν εξάλειψε την φτώχεια και το πέν¬θος αλλ’ αντιθέτως τα επαίνεσε, των πάρε¬ξε θεολογία, των υποσχέθηκε μετά θάνατον ανταμοι¬βή και τα πολλαπλασίασε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
