ΣΟΛΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ
ΙΣΤΟΡΙΑ – ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΑΘΗΝΩΝ
Υπό
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑ
Ερευνητού- Μελετητού
Ιστορίας – Φιλοσοφίας
Αθήναι Δεκέμβριος 2008
ΠΡΟΛΟΓΟ Σ
Φίλτατοι Συνέλληνες αναγνώστες και συνδρομητές του ΙΧΩΡ, ποιώ έκκληση πριν από την ανάγνωση, την μελέτη και την σπουδή οιοδήποτε ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ, να μην κάνουμε το σύνηθες σφάλμα του ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΜΟΥ. δηλαδή να μην κρίνουμε με τα σημερινά ισχύοντα ήθη και έθιμα, τα πρόσωπα και τα γεγονότα των αναφερομένων εποχών. Η ιστορία έχει σαν βασικό σκοπό την μάθηση, ώστε να αποφύγουμε τα σφάλματα του παρελθόντος και να εμπνευστούμε από τα επιτεύγματά του, για την βελτίωση πρώτα των εαυτών μας και των κοινωνιών εν συνεχεία.
Ο Σόλων υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους νομοθέτες της παγκόσμιας ιστορίας, υπήρξε και ένας μεγάλος ελεγειακός Ποιητής, έντιμος θεράπων του κερδώου Ερμού, Γνήσιος Δημοκράτης και θα φανεί το γιατί στην συνέχεια, και ένας από τους Επτά Σοφούς της αρχαιότητας.
Λόγω οξυτάτων κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών προβλημάτων ο Σόλων κλήθηκε το 594 – 3 π.Χ. με έκτακτη διαδικασία να νομοθετήσει και για το έργο αυτό ζήτησε και εξοπλίστηκε με έκτακτες διαδικασίες.
Εκείνο το έτος εξελέγη Άρχων από τον δήμο των Αθηνών και όχι από τον Άρειο Πάγο, όπως προέβλεπε το αθηναϊκό πολίτευμα της εποχής. Του δόθηκαν έκτακτες εξουσίες του διαλλακτού , δηλαδή του μεσολαβητή, του συμφιλιωτή και του νομοθέτη, τις οποίες διατήρησε μέχρι τέλους της θητείας του.
Οι νόμοι που θέσπισε δημοσιεύθηκαν το 592 - 1 π.Χ. Τα νομοθετικά μέτρα του Σόλωνα
2
παραμένουν μέχρι σήμερα τολμηρά για πολλούς λαούς, ήταν δραστικά και αντικατόπτριζαν το μέγεθος της κρίσης που κλήθηκαν να θεραπεύσουν.
Βασίζονταν στην αρχή της δίκαιης ανισότητας και όχι της απόλυτης ισότητας, που είναι μία ουτοπία των Δημαγωγών. Δηλαδή θεμελίωσαν για εκείνη την εποχή μία πρωτότυπη δημοκρατία, που και σήμερα είναι παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς.
Κεντρική αναφορά του συστήματος το οποίο με την νομοθεσία του θέσπισε και εφάρμοσε, ήταν να καταστούν όλοι οι πολίτες συνυπεύθυνοι για την τήρηση των νόμων και την καταστολή των παρανομιών. Ιδανικό του ήταν η Ευνομία
Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ
Η μυθολογία μας - η άγραφος ιστορία μας αναφέρει ότι, η Δήμητρα πρώτη δίδαξε εκτός από την καλλιέργεια των δημητριακών, και την γεωργία, τους νόμους και την ωφέλειά τους στους Αθηναίους. Για τον λόγο αυτόν είχε και την προσωνυμία Θεσμοφόρος, όπου προς τιμήν της τελούσαν την λαμπρή εορτή τα Θεσμοφόρια, αλλά και τα αρχαιότερα Μυστήρια με την ίδια ονομασία.
Ο Θησέας επίσης επαγρυπνούσε για τους νόμους, όταν συνένωσε τους διάφορους οικισμούς της Αττικής σε μία πόλη με την ονομασία αι Αθήναι.
Πρώτος νομοθέτης μετά τον Θησέα ήταν ο Δράκων, του οποίου οι Νόμοι ονομάστηκαν Θεσμοί από το τίθημι, οι οποίοι έμειναν στην ιστορία για την μεγάλη τους σκληρότητα, σαν Δρακόντειοι Νόμοι, επειδή τιμωρούσαν σε θάνατο με το παραμικρό πλημμέλημα.
Όλοι αυτοί οι νόμοι, εκτός από μερικούς που ονομάζονταν Φονικοί Νόμοι, καταργήθηκαν από τον Σόλωνα, τους αντικατέστησε με άλλους ποιο ωφέλιμους και αξιόλογους. Η Βουλή είχε ορκιστεί να τους τηρεί και να τους εφαρμόζει και ο λαός να τους διατηρήσει επί 100 χρόνια. Εάν κάποιος θεσμοθέτης ήθελε να παραβιάσει κάποιον από αυτούς, ήταν υποχρεωμένος να αφιερώσει στον Απόλλωνα των Δελφών έναν χρυσό ανδριάντα στο μέγεθος του σώματος του.
Όταν ο Πεισίστρατος έγινε τύραννος των Αθηνών, μεγάλο μέρος από τους νόμους του Σόλωνα διατηρήθηκε, επίσης συνέχισε και το αναμορφωτικό του έργο.
Μετά την πτώση της οικογένειας του Πεισίστρατου, ο Κλεισθένης επανάφερε όλους τους νόμους του Σόλωνα, όπου πρόσθεσε και πολλούς άλλους. Αυτοί ήταν σε ισχύ μέχρι τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Μετά την κατάργηση των τριάκοντα τυράννων, ο Άρχων Ευκλείδης επανάφερε πάλι τους αρχαίους νόμους και οι Διοκλής, Αριστοφάνης και ο Δημήτριος ο Φαληρεύς πρόσθεσαν και άλλους νέους. Αυτοί μαζί με τον Θέλητο και τον Αισχύλο υπήρξαν οι πρώτοι νομοθέτες της Αθήνας.
Ο Σόλων και μετά από αυτόν όλοι οι Αθηναίοι νομοθέτες συνέτασσαν τους νόμους τους εγγράφως.
3
Μάλιστα στη αρχή υπήρχε ρητός νόμος, που απαγόρευε να μεταχειρίζονται άγραφους νόμους. Οι πίνακες επάνω στους οποίους ήταν γραμμένοι οι νόμοι του Σόλωνος ονομαζόταν Άξονες, μερικοί συγγραφείς τους συγχέουν με τους Κύρβεις, που είχαν θρησκευτικό περιεχόμενο.
Δεν γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό των αξόνων, αλλά μας είναι γνωστό ότι τους φύλαγαν στην Ακρόπολη, αργότερα τους μετέφεραν στο Πρυτανείο για να μπορεί να τους συμβουλεύεται ο κάθε ένας. Μερικοί συγγραφείς αναφέρουν ότι, στο Πρυτανείο ήταν εκτεθειμένα μόνο τα αντίγραφά τους, τα δε πρωτότυπα που ήταν γραμμένα από τον ίδιο τον Σόλωνα, τα φύλαγαν στην Ακρόπολη, είναι γνωστό ότι το πρυτανείο ήταν κάτω από την Ακρόπολη. Από αυτόν λοιπόν τον διαχωρισμό, προέρχεται και η ονομασία που τους είχαν δώσει οι Αθηναίοι, «οί Άνωθεν καί οί Κάτωθεν Νόμοι».
Οι φύλακες των Νόμων ονομάζονταν «Γραμματείς» και εκλεγόταν από την Βουλή, ήταν επιφορτισμένοι για την ακριβή φύλαξη των Πινάκων από κάθε αλλοίωση ή επέμβαση.
Όλοι μας έχομε ακούσει ή και διαβάσει, για τον Σόλωνα τον Αθηναίο, ότι ήταν ένας από τους Επτά σοφούς, που δεν ήταν επτά, αλλά περισσότεροι, ότι ήταν ένας μεγάλος νομοθέτης, που σε αυτόν όφειλε πολλά από το μεγαλείο της η πόλη των Αθηνών.
Μετά την κατάργηση των τριάκοντα τυράννων, για να μην μπορούν να επικαλούνται άγνοια των νόμων, τους χάραζαν επάνω στους τοίχους της Βασιλικής Στοάς, για να είναι εύκολη η πρόσβασή τους, από όλους τους πολίτες.
Το παρόν πόνημα σκοπό έχει να ερευνήσει σε βάθος και να παρουσιάσει μία ολοκληρωμένη εργασία για τον ίδιο, το έργο του, την καταλυτική συνεισφορά και την επίδρασή του στην Δημοκρατία των Αθηνών, όλου του Ελληνικού χώρου και την Ευρωπαϊκή Νομική επιστήμη.
Ο Σόλων γεννήθηκε το 639 π.Χ. και πέθανε το 559 π.Χ., ο πατέρας του ονομαζόταν Εξηκεστίδης ανήκε στην μεσαία τάξη και καταγόταν από το γένος του Κόδρου, η μητέρα του ήταν εξαδέλφη της μητέρας του Πεισίστρατου.
Ο πατέρας του αν και εύπορος, διέθεσε σχεδόν όλη την περιουσία του σε ευεργεσίες και φιλανθρωπικούς σκοπούς, έτσι ο ίδιος αναγκάστηκε να ασχοληθεί από νεαρή ηλικία με το εμπόριο και τα ταξίδια. Οι φίλοι του πατέρα του είχαν προτείνει πολλές φορές να τον βοηθήσουν οικονομικά, αλλά αυτός δεν δεχόταν χρήματα από τους άλλους. Βέβαιο είναι, ότι του άρεσαν τα ταξίδια, επειδή όπως έλεγε ο ίδιος, ερχόμενος σε επαφή με τους άλλους λαούς γινόταν σοφότερος, γι’ αυτό μάλλον ταξίδευε για να αποκτήσει γνώσεις και πείρα παρά για τα χρήματα.
Άλλοι γνωστοί Έλληνες φιλόσοφοι που ασχολήθηκαν με το εμπόριο ταξιδεύοντας είναι ο Θαλής και ο Πλάτων.
Έχει Μείνει στην Ιστορία σαν ένας από τους επτά Σοφούς, σαν άξιος Νομοθέτης και από τον Διάλογο του Πλάτωνος ΤΙΜΑΙΟΣ, για την συνομιλία του με τους ιερείς της Αιγύπτου στον ναό της Σαΐδας, όπου έχομε πολύτιμες ιστορικές και επιστημονικές πληροφορίες.
Όπου πήγαινε μελετούσε τους νόμους και τα ήθη, έτσι γρήγορα έγινε βαθύς γνώστης των ανθρωπίνων πραγμάτων και των πολιτικών και κοινωνικών προβλημάτων.
Ο ίδιος πάντοτε τόνιζε ότι, επιθυμώ να έχω πλούτη, αλλά δεν θέλω να τα αποκτήσω με αδικίες: Γιατί αργά ή γρήγορα έρχεται η δίκαιη τιμωρία. Επίσης το απόφθεγμα: «Γηράσκω αεί πολλά διδασκόμενος», είναι δικό του.
Όπως όλοι οι μεγάλοι της εποχής του ήταν και εμπνευσμένος ποιητής και τοποθετούσε τον εαυτό του περισσότερο μεταξύ των φτωχών, παρά μεταξύ των πλουσίων, που φαίνεται από τους εξής στίχους του:
4
Πολλοί κακοί γίνονται πλούσιοι
και πολλοί καλοί ζούν φτωχικά.
Εμείς όμως δεν θα αλλάξουμε μαζί τους
την αρετή με τον Πλούτο
γιατί αυτή μένει πάντα σταθερή
ενώ τα πλούτη πότε τα έχει ο ένας
και πότε ο άλλος.
Στα νεανικά του χρόνια είχε ασχοληθεί ευκαιριακά με την ποίηση, αργότερα συνέθετε έμμετρα φιλοσοφικά γνωμικά, πολιτικά ζητήματα, προτροπές, νουθεσίες ακόμη και
επιπλήξεις για τους Αθηναίους. Αναφέρεται ότι, θέλησε να στιχουργήσει και τους νόμους του για να τους αποστηθίζουν οι συμπολίτες του. Μερικά από τα ποιήματά του είναι πριν από την ανάθεση σε αυτόν της νομοθετικής εξουσίας και άλλα μετά.
Στην πρώτη περίοδο ανήκει η ελεγεία του « Ευνομία », που είναι μία διακήρυξη του πολιτικού προγράμματος διατυπωμένη έμμετρα. Σε αυτήν την ελεγεία ο Σόλων εκθέτει στους Αθηναίους την κακοδαιμονία που προκαλεί στο κοινωνικό σύνολο, αλλά και ατομικά η ανώμαλη πολιτικό-κοινωνική κατάσταση, που την αποκαλεί « Δυσνομία », και διαλαλεί την θεμελίωση της έννομης τάξης, ευνομία, με την έννοια της δίκης δηλαδή της Δικαιοσύνης.
Είναι η περίοδος που κάνει μία σημαντική τομή και υπέρβαση στην φιλοσοφία και την δικαιοσύνη διακηρύσσοντας ότι, η δυσνομία που επικρατούσε δεν προερχόταν από τους θεούς ή την μοίρα, όπως νόμιζαν τότε αλλά και μέχρι σήμερα δυστυχώς, αλλά από την άδικη συμπεριφορά των ανθρώπων.
Η πλεονεξία, η υπερηφάνεια, η φιλαργυρία, η άδικη συμπεριφορά και ο νους των αρχηγών του Δήμου, είναι πρόξενοι «Ύβριος», δηλαδή προσβολής της έννοιας της δικαιοσύνης, που προκαλεί την δυσνομία και την «Εμφύλιο Στάση».
Αυτή όμως η προσβλητική συμπεριφορά έστω και ατομικά, αντανακλά στο σύνολο των πολιτών, και πρέπει να γνωρίζουν οι πρόξενοι της ύβριος, ότι τελικά δεν θα διαφύγουν την τιμωρία. Η καθυστέρηση δεν σημαίνει και αποφυγή, αλλά αναβολή διότι « η Δίκη
σιγώσα σύνοιδε τα γιγνόμενα προ τ’ εόντα τώ δέ χρόνων πάντως ήλθ’ αποτεισομένη».
Η Αίσα του Διός, δηλαδή η Μοίρα, το πεπρωμένο δεν αποτελεί την γενεσιουργό αιτία της συμπεριφοράς του ανθρώπου, που επιδρά έξω από αυτόν, αλλά είναι ανάλογη με την θέληση την συμπεριφορά και την δίκαιη διαγωγή του.
Ο Σόλων απάλλαξε τον άνθρωπο από τα δεσμά του πεπρωμένου, δίνοντας νέο υγειές περιεχόμενο στην έννοια της πολιτικής αρετής και τον καθιστά ελεύθερο, αυτόνομο και υπεύθυνο για την τύχη του.
Ο Θαλής έλεγε «η δικαιοτάτη διαβίωση» και ο Σόλων με «το Μηδέν Άγαν», απέβλεπαν στην συμφιλίωση των αντιμαχόμενων παρατάξεων, με βάση την διαλλαγή και την διαιτησία.
Ο Σόλων προσάρμοσε τις εθιμικές αρχές της διαιτησίας και τις κατέστησε σταθερή βάση του Θετού δικαίου, που είναι ένας από τους κυριότερους θεσμούς του δημόσιου και του ιδιωτικού Ελληνικού δικαίου. Από αυτό ερανισθήκαν οι Λατίνοι το δίκαιο τους και από αυτούς όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, το δηλώνει ρητά ο Κικέρων.
Για να το πετύχει αυτό, έμεινε ουδέτερος και μακριά από τις ακραίες πολιτικές θέσεις των Ευγενών και του Δήμου.
Αυτή η θεμελιώδης αρχή εφαρμόζεται στο δίκαιο των Ελληνικών πόλεων και αποδίδει
πλούσιους καρπούς σε όλα τα επίπεδα του λαού.
5
Με την μετριοπαθή και διαλλακτική πολιτική του, ενισχύθηκε και στηρίχθηκε από την μεσαία τάξη στην οποία ανήκε, και η διάκριση εκ μέρους των συμπολιτών δεν άργησε να έλθει, με αφορμή την διεκδίκηση της νήσου Σαλαμίνας.
Οι Αθηναίοι και οι Μεγαρείς, διεκδικούσαν ο κάθε ένας την Σαλαμίνα για λογαριασμό
τους, οι Αθηναίοι είχαν κουραστεί μετά από άτυχο πόλεμο με τους Μεγαρείς, ψήφισαν την ποινή του θανάτου σε όποιον θα πρότεινε νέο πόλεμο, για την επανάκτηση της Σαλαμίνας.
Ο Σόλων είχε εκτιμήσει την αξία και την σημασία του νησιού για την ναυτική πρόοδο της Αθήνας, επειδή διέβλεπε ότι η κυριαρχία της στην θάλασσα δίχως την Σαλαμίνα δεν θα ήταν σταθερή και εφάρμοσε το εξής τέχνασμα. Προσποιήθηκε τον τρελό και πήγε στην αγορά, ανέβηκε στο βήμα και απάγγειλε με ενθουσιασμό τον εξής θούριο, «ήλθον κήρυξ από τήν ποθητή Σαλαμίνα καί αντί νά εκφωνήσω λόγους τής Αγοράς, ψάλω έπη, θά προτιμούσα νά αλλάξω πατρίδα καί νά λέγομαι Φολεγάνδριος ή
Σικινίτης, διότι δέν θά ανεχθώ νά πούν περί εμού οί άνθρωποι: Ιδού ένας Αττικός από εκείνους πού εγκατέλειψαν τήν Σαλαμίνα. Πάμε στήν Σαλαμίνα νά πολεμήσουμε γιά τήν περιπόθητο νήσο καί νά ξεπλύνουμε αυτό τό βαρύ αίσχος».
Αυτός ο Θούριος εξύψωσε τόσο πολύ το πατριωτικό φρόνημα των Αθηναίων, ώστε αποφάσισαν αμέσως εκστρατεία και ξανά κατάλαβαν πάλι το νησί ( 604 π.Χ. ).
Και ενώ η πολιτική του επιρροή αύξανε, αποφασίζει να απομακρυνθεί από την Αθήνα και να ταξιδέψει, για να αποκτήσει πολιτικές γνώσεις και εμπειρία. Επισκέπτεται τις ακμάζουσες πόλεις της Ιωνίας και τα νησιά της, στα οποία επιτελείται ένα πρωτοφανές για την εποχή εκείνη πολιτικό-κοινωνικό άλμα. Οι πολιτικοί άνδρες αυτής της Ελληνικής περιοχής οργανώνουν τις πρώτες δημοκρατικές πολιτείες, το εμπόριο, τις τέχνες, με άμεσο αποτέλεσμα την άνθηση των γραμμάτων, του πολιτισμού και της Φιλοσοφίας με επιστημονική βάση.
Ο Σόλων θα αφομοιώσει αυτή την πολύτιμη εμπειρία, θα την προσαρμόσει στις ιδιόρρυθμες συνθήκες της Αττικής και την αποκρυσταλλώνει σε κανόνες δικαίου, που αποτέλεσαν την βάση για την διαιτησία, την ισονομία, την ισοτιμία και την ελευθερία που δεν υπήρχαν εκείνα τα χρόνια.
Το 594 – 593 π.Χ. αναλαμβάνει την νομοθετική εξουσία με απεριόριστη εξουσία, αμέσως καταργεί « τους Θεσμούς του Δράκοντος », για να μπορέσει να πραγματοποιήσει το αναμορφωτικό του έργο, που ήταν οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ
Το καθεστώς του Δράκοντος είχε παγιωθεί το 624 π.Χ. και μπορεί να χαρακτηριστεί σαν « Πολιτεία Στρατόπεδο ». Η πόλη ανήκε « τοις όπλα παρεχομένοις » (Αριστ. Αθην.. πολιτ.) Οι τα όπλα παρεχόμενοι, ήταν οι ευπατρίδες, αυτοί μόνο είχαν το δικαίωμα να συγκροτούν ομάδες, γένη, φατρίες, φυλές που αναγνωριζόταν από το Δημόσιο Δίκαιο και που βασιζόταν στους δεσμούς και στην κοινή καταγωγή.
6
Οι ομάδες αυτές συγκροτούσαν « τήν Πόλη », τα άτομα που δεν ανήκαν σε αυτές τις ομάδες δεν είχαν το δικαίωμα της « Συσσωματώσεως » δηλαδή πολιτικά δικαιώματα, είχαν μόνο θρησκευτικά.
Για την αναγνώριση της ισονομίας – ελευθερίας και της αυτονομίας, ήταν αναγκαία η εφαρμογή της συσσωματώσεως για όλους τους Πολίτες. Αυτός ήταν ο Θεμελιώδης Νόμος του Σόλωνος, με την προϋπόθεση της μη παραβιάσεως των « Δημοσίων Γραμμάτων », δηλαδή των νόμων περί δημοσίας τάξεως.
Με έναν ακόμη επαναστατικό του νόμο, επέβαλλε στα γένη των ευπατριδών την εισδοχή και μελλών μη αριστοκρατικής καταγωγής, (Φιλόχαρος και Σουίδα).
Επιπλέον αναγνωρίζει ορισμένες ομάδες, που συγκροτούνται από τον κοινό δεσμό της καταγωγής- του Δήμου ή του κοινού συμφέροντος – Οργεώνες, σαν ισότιμους από την άποψη του Δημοσίου Δικαίου προς τις φατρίες και τις φυλές.
Με αυτόν τον ήπιο τρόπο, διέσπασε την αριστοκρατική συνοχή των συσσωματώσεων των ευπατριδών, και με την πολιτική ισότητα εξασφάλισε την κοινωνική ενότητα των Αθηναίων. Περικοπή αυτού του Σπουδαίου νόμου μεταφέρθηκε στην Ρώμη και από τον Γάϊο ενσωματώθηκε αυτούσιος στους Πανδέκτες, όπου αναφέρει τα εξής: «Εάν δε Δήμος ή Φράτορες ή θύτες ή ναύτες ή σύσσιτοι ή ομόταφοι ή θιασώτες ή επιλείαν οιχόμενοι ή εις εμπορίαν, ότι αν τούτων διαθώνται προς αλλήλους κύριον είναι εάν μή απαγορεύση δημόσια γράμματα».
Με αυτόν το νόμο, το άτομο απαλλάσσεται από την κυριαρχική κηδεμονία της ομάδας και αποκτά το δικαίωμα της ελεύθερης και αυτόνομης διάθεσης του εαυτού του.
Η ελευθερία και η αυτονομία, που θεωρήθηκε δημιούργημα του μεσαιωνικού Γερμανικού δικαίου, βρίσκονται να ισχύουν στο Δημόσιο Προκλασσικό και Ιδιωτικό Ελληνικό Δίκαιο, που είχε θεσμοθετηθεί από τον Σόλωνα.
Με αυτόν τον Θεμελιώδη Νόμο, μπαίνουν οι βάσεις για την σταθερή και μόνιμη εφαρμογή της γενικής αρχής της διαιτησίας στο δημόσιο εσωτερικό δίκαιο.
Πρέπει να σημειωθεί ότι, αυτός ο Νόμος δεν ήταν γνωστός στον Αριστοτέλη, όταν έγραψε την Αθηναίων Πολιτεία, ίσως να είχε ατονίσει λόγω της καθολικής του εφαρμογής.
Υπό το σύγχρονο πνεύμα, το περιεχόμενο αυτής της διάταξης αποτελεί την πρώτη διακήρυξη των δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που αποτέλεσε το βασικό άρθρο του καταστατικού χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Με βάσει τον νόμο αυτόν του Σόλωνα περί σωματείων, οι Ρωμαίοι συνέταξαν το Σωματειακό Ρωμαϊκό δίκαιο, που αγνοήθηκε όμως από τον Έλληνα νομοθέτη λόγω της διακοπής της φυσικής εξέλιξης του ελληνικού δικαίου, δηλαδή της Ρωμαιοκρατίας, της Χριστιανοκρατίας και της Τουρκοκρατίας… Έτσι το άρθρο ΙΙ του συντάγματός μας του 1864 με το οποίο αναγνωρίζεται το δικαίωμα της συσσωματώσεως, δεν βασίζεται στο δικό μας Αρχαίο Πάτριο Δίκαιο, αλλά στο άρθρο 88 του συντάγματος της Δανίας του 1849.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΟΛΩΝΟΣ
Η σπουδαιότερη καινοτομία που θέσπισε ο Σόλων, ήταν η κατάργηση των Δημόσιων και ιδιωτικών χρεών, δηλαδή η εξαγορά με χρήματα του δημόσιου ταμείου των
7
οφειλετών, που είχαν πουληθεί στο εξωτερικό και στο εσωτερικό από ιδιώτες δανειστές, και την απαγόρευση σύναψης δανείου επί σωματική εγγυήση – την λεγόμενη σεισάχθεια.
Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίστηκε η ελευθερία των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων
( του Δήμου), όχι μόνο για το παρόν αλλά και για το μέλλον (Αριστ. Πολιτ.).
Όπως γράφει ο σπουδαίος Γερμανός Φιλόλογος και Φιλόσοφος HERMAN DIELS, που τόσα πολλά του οφείλουμε, « ο Σόλων συναρμόσας διά τού νόμου τών δικών – δικαιοσύνης καί τήν βίαν απέδωσε τήν ελευθερία στήν γή καί στούς ανθρώπους».
Θέσπισε επίσης, τους θεσμούς της καταγραφής και συστηματοποίησε τις διατάξεις του ιδιωτικού δικαίου , όπου υπήχθησαν όλοι οι ελεύθεροι πολίτες αδιακρίτως καταγωγής, υπό ενιαία δικαστική ρύθμιση και αρχή, έτσι εξασφάλισε την ισονομία.
Εξίσου ριζοσπαστικό, ήταν και το μέτρο με το οποίο εγκατέλειψε το μετρολογικό και νομισματικό σύστημα της Αίγινας, που ήταν σε χρήση, με τα σύγχρονα συστήματα των εμπορικών πόλεων της Μεγάλης Ελλάδας, της Ιωνίας, της Εύβοιας και της Κορίνθου που ανθούσαν. Με αυτό το μέτρο μετρίασε την ζημιά που είχαν υποστεί οι ευπατρίδες από την σεισάχθεια, γιατί ανατιμήθηκε η αξία του αργύρου και διευκολύνθηκε το εξαγωγικό εμπόριο της πόλης.
Για την ενίσχυση της Βιοτεχνίας και του εμπορίου εφάρμοσε τα εξής μέτρα:
α) Απαγόρευσε την ανεργία με την διάταξη και την επίβλεψη του Αρείου Πάγου: « Να επισκοπή όθεν έκαστος έχει τά επιτήδεια καί τούς αργούς κολάζειν».
Η γη μόλις επαρκούσε να συντηρεί τους γεωργούς και δεν μπορούσε να θρέψει τους άεργους και τους αργόσχολους. Έτσι εξύψωσε τις τέχνες και ανάθεσε στο Άρειο Πάγο να εξετάζει, από πού είχε ο κάθε ένας τους πόρους του και να τιμωρεί τους άεργους, είναι το περίφημο Πόθεν Έσχες της εποχής μας.
β) Αυτός ο νόμος στήριζε τους προηγούμενους, όσων δεν είχαν μάθει μία τέχνη από τον πατέρα τους από την υποχρέωση ή τού διατρέφων.
γ) Η χορήγηση πολιτικού δικαιώματος σε ξένους, που είχαν εγκατασταθεί μόνιμα στην Αθήνα και ασκούσαν την βιοτεχνία.
δ) Θέσπισε διατάξεις που διευκόλυναν την γεωργική παραγωγή.
ε) Απαγόρευσε την εξαγωγή των αγροτικών προϊόντων και κυρίως των σύκων, από αυτό προέρχεται και το περίφημο συκοφάντης και συκοφαντία ( σύκο φαντείν), εκτός από έλαιο που ήταν άφθονο. « Άρθρο 270: Αθήνηθεν μή εξάγειν αλλοσέπου σύκα».
Η διάταξη αυτή αποσκοπούσε στην αυτάρκεια της εθνικής οικονομίας της πόλεως.
στ) Εφάρμοσε για πρώτη φορά Πολεοδομικούς κανόνες, ελάχιστες αποστάσεις οικοδομών, κανόνες υδροληψίας και υγιεινής.
ζ) Μέτρα προστασίας της οικογένειας και του γάμου, μέτρα κατά της μοιχείας, του βιασμού, της μαστροπείας και της πορνείας.
Συνολικά ο Σόλων ρύθμισε σε νέες βάσεις το δημόσιο, το ιδιωτικό και το ποινικό δίκαιο.
Οι νόμοι του δημοσιεύθηκαν το 592-591. Η νομοθεσία του ήταν πρωτότυπη και πολύ τολμηρή, απέκτησε φήμη και επέδρασε θετικά στην εξέλιξη του Δικαίου, αλλά και στην κοινωνική, οικονομική, πολιτική και πολιτειακή εξέλιξη της Αθήνας. Δίκαια ο Σόλων θεωρείται πατέρας του Αστικού δικαίου
8
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ
Ένα από τα πρώτα μέτρα του Σόλωνος υπήρξε η χορήγηση αμνηστείας για τα πολιτικά αδικήματα που είχαν διαπραχθεί, πριν από την άνοδό του στην αρχή.
Ο Σόλων με την 13η διάταξη του άξονά του (όπως αναφέρει ο Πλούταρχος), κατάργησε τους αριστοκρατικούς νόμους και εισήγαγε το Τιμοκρατικό Πολίτευμα.
Με αυτό οι πολίτες κατατάχθηκαν με βάση την γεωργική παραγωγή τους σε 4 τάξεις.
1) Τούς Πεντακοσιομέδιμνους, ήταν αυτοί που είχαν ετήσιο εισόδημα 500 μέτρων σε τρόφιμα , ξερά και υγρά μαζί, πλήρωναν φόρο 1 Τάλαντο τον χρόνο.
2) Τους Ιππείς: ήταν αυτοί που είχαν ετήσιο εισόδημα 300 μέτρα τροφίμων και μπορούσαν να τρέφουν ίππους, πλήρωναν ετήσιο φόρο μισό Τάλαντο.
3) Τούς Ζευγίτας: Με 200 μέτρα τρόφιμα, πλήρωναν φόρο 10 Μνας.
4) Τούς θήτας: Με δίχως εισόδημα, αυτοί είχαν μόνο το δικαίωμα εκλέγειν και όχι του εκλέγεσθαι.
Από τις πρώτες τρείς τάξεις οι οποίες είχαν και το οικονομικό βάρος για την συντήρηση της πόλης εκλέγονταν οι άρχοντες. Η τέταρτη τάξη συμμετείχε μόνο στην άσκηση της Νομοθετικής (εκκλησία του Δήμου) και της Δικαστικής εξουσίας (Ηλιαία). Με αυτό τον τρόπο η Τετάρτη τάξη ο Δήμος : «Κύριος ών τής ψήφου, κύριος γίγνεται τής πολιτείας» . (Αριστ.Αθηναίων Πολιτεία).
Η νέα αυτή διαίρεση των πολιτών, δίχως να διασπάσει την ενότητα της πόλης ανέτρεψε με ήπιο τρόπο την προνομιακή θέση που είχαν οι ευπατρίδες, γιατί έδινε το δικαίωμα σε κάθε πολίτη να συμμετέχει στην διοίκηση των κοινών, ανάλογα με την
οικονομική αντοχή και προσφορά και να ελέγχει αυτούς που ασκούσαν την εξουσία.
Την τήρηση και ανανέωση των νόμων ανάθεσε σε δύο σώματα : Το Σώμα τού Αρείου Πάγου καί τήν βουλή τών τετρακοσίων, που εκείνος ίδρυσε. Την πρώτη αποτελούσαν όσοι κατείχαν ανώτατα αξιώματα και είχαν υπό την εξουσία τους την τήρηση και διαφύλαξη των νόμων.
Στην δεύτερη που ήταν πλέον δημοκρατική, συμμετείχαν αντιπρόσωποι από τις τέσσερις φυλές, 100 από κάθε μία, αυτοί εκλέγονταν κάθε χρόνο και είχαν την ευθύνη της νομοπαρασκευαστικής εξουσίας ( Αριστ. Αθηναίων πολιτεία).
Η σημαντική θέσπιση του νόμου που επέτρεπε: «Τώ βουλομένω τιμωρείν υπέρ τών αδικουμένων», απέβλεπε στην εξασφάλιση αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών. Επειδή ήθελε να ενισχύσει τον λαό του – Δήμο, παραχώρησε το δικαίωμα της καταγγελίας σε κάθε πολίτη και να ζητά δικαιοσύνη για τον ίδιο, αλλά και για κάθε άλλον αδικούμενο, οδηγώντας τον αδικούντα στα δικαστήρια.
Αναφερόμενος στον εαυτό του έγραψε: « Στο λαό έδωσα τόση δύναμη, όση του φτάνει, χωρίς να του στερήσω κανένα δικαίωμα και όσοι είχαν δύναμη και ήταν πλούσιοι φρόντισα να μην βλάψω (εννοεί ατομικά). Στάθηκα στη μέση και τοποθέτησα ανάμεσα τους μια ασπίδα σε τρόπο που κανένας από τους δύο να νικάει τον άλλον άδικα».
Ένας ακόμη σπουδαίος νόμος του ήταν: «ο Κελεύω άτιμον είναι τού έν στάσει μηδέτερος μερίδος γενομένου άρθρο 438». Αυτός επέβαλε σε κάθε πολίτη σε κρίσιμες στιγμές να παίρνει ενεργό και υπεύθυνη θέση στα κοινά της πόλης.
9
Όποιος σε περίπτωση εμφυλίου πολέμου δεν έπαιρνε το ένα ή το άλλο μέρος τον τιμωρούσαν με την ποινή της ατιμίας.
Ο νόμος για τις διαθήκες του έδωσε μεγάλη φήμη. Μέχρι τότε δεν επιτρεπόταν να διαθέτει όποιος πέθαινε την περιουσία του σε άλλον, παρά μόνο στους συγγενείς του. Αυτός όμως επέτρεψε να παραχωρεί ο κάθε πολίτης την περιουσία του σε όποιον ήθελε, εάν ήταν άτεκνος και τίμησε την φιλία περισσότερο και από την συγγένεια και
την ευγνωμοσύνη από την ανάγκη.
Με μία σειρά από ειδικά νομοθετικά μέτρα που πήρε, έκανε δυνατή την εφαρμογή της γενικής αρχής της νομοθεσίας του, σε κάθε περίπτωση του Ιδιωτικού Δικαίου. Αναγνώρισε επίσης νομοθετικά όλους τους Εθιμικούς Θεσμούς που ήταν σε ισχύ, συμπληρώνοντας όλη του την νομοθετική προσπάθεια, που τόσους πλούσιους καρπούς έδωσε στο μέλλον.
Τα τελευταία κυρίως χρόνια, γίνεται μία ανούσια κατασυκοφάντηση των ιερών και οσίων του Έθνους μας, με θέμα την ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα και την δήθεν ευρεία διάδοση της, από τους αιώνιους βλάκες, τους αμαθείς, τους εχθρούς και τους προδότες της φυλής μας. Κλείνω λοιπόν το Νομοθετικό έργο του Σόλωνος με τον νόμο Περί Ομοφυλοφιλίας και τα σχετικά άρθρα 331 και 332, σε ελεύθερη προσαρμογή.
Άρθρο 331: « Όστις παρακινεί εις ακολασίαν παίδα, γυναίκα, ή άνδρα έκ τών ελευθέρων ή τών δούλων θέλει ενάγεσθαι ενώπιον τών θεσμοθετών, καί κατηγορείσθαι από τόν τυχόντα (από οποιονδήποτε τρίτο). Οί δέ θεσμοθέται θέλουν εισάγει τήν δίκην ενώπιον τού δικαστηρίου τής Ηλιαίας εντός τριάκοντα ημερών μετά από τήν μήνυση καί εφ’ όσον τό επέτρεπαν οί δημόσιες ασχολίες. Όταν δικαστεί σε πρώτο βαθμό από την Ηλιαία και κηρυχθεί ένοχος, θα καταδικάζεται σε φυλάκιση ή σε πρόστιμο. Στήν περίπτωση που κηρυχθεί ένοχος μέ τήν ποινή του θανάτου, θά παραδίνεται στούς έντεκα, καί θά θανατώνεται τήν ίδια ημέρα. Εάν αυτός πού έχει υπό τήν εξουσία του τα άτομα πού έχουν αποπλανηθεί, δέν εγκαλέσει αυτόν (τον δράστη) στό δικαστήριον, ή εάν τόν εγκαλέσει δέν πάρει το ένα πέμπτο από τους ψήφους, υποχρεούται νά πληρώσει πρόστιμο 1.000 δραχμών υπέρ τού δημοσίου. Εάν ο κατηγορούμενος καταδικαστεί στο πρόστιμο, οφείλει νά τό πληρώσει εντός δέκα ημερών, από τήν απαγγελία της αποφάσεως. Καί εάν ό υποψήφιος θύτης είναι πολίτης, θά φυλακίζεται μέχρι τήν πληρωμή τού προστίμου».
Άρθρο 332: « Όποιος από τους Αθηναίους παραδοθεί προς ηδονήν άλλου, δέν δύναται νά εκλεγεί μέλος των εννέα Αρχόντων, ούτε νά λάβει κάποιο ιερατικό αξίωμα, ούτε νά
διοριστεί σύνδικος του λαού, ούτε να καταλάβει κάποιο αξίωμα στο εσωτερικό ή στό εξωτερικό με κλήρο ή κατ’ απονομή, ούτε νά τόν στείλουν σάν κήρυκα πολέμου, ούτε να μιλήσει ενώπιον τού λαού ή της βουλής, ούτε νά εισέρχεται στούς δημόσιους ναούς, ούτε στίς πανηγύρεις τών δημοσίων εορτών, ούτε στις δημόσιες στεφανοφορίες νά φορά στέφανο, ούτε νά περιφέρεται στους περιπάτους τής αγοράς. Όποιος καταδικαστεί για τέτοιο έγκλημα και παραβεί τίς διατάξεις τού παρόντος νόμου, τιμωρείται μέ θάνατο».
Με λίγα λόγια: Ο παραδιδόμενος είς ηδονήν άλλου, εστερείτο όλα τά αστικά καί τά πολιτικά δικαιώματά του, καί μόνον εάν παρέβαινε ότι όριζε ό νόμος τον τιμωρούσαν μέ θάνατο. Η Αρχαία Ελληνική νομοθεσία και η κοινωνία ήσαν ανεκτικές και ανοιχτές σε όλα, αλλά μέχρι εκεί που δεν θιγόταν και κινδύνευε η κοινωνική και πολιτική ασφάλεια, το συμφέρον και η οικογενειακή και η ατομική γαλήνη.
10
Ας το μελετήσουν οι διάφοροι περίεργοι τύποι που τόσες ασυναρτησίες σκορπάνε, με σκοπό να θολώσουν τα διαυγή πνευματικά και ηθικά Ελληνικά Ύδατα. Οι νόμοι τους αποστομώνουν.
Αυτές ήταν σε γενικές γραμμές οι κυριότερες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις, που έκανε και εφάρμοσε ο Σόλων, κατά την άσκηση της απεριόριστης νομοθετικής του εξουσίας.
Τα μέτρα του Σόλωνος, είχαν σκοπό την βαθμιαία μετατροπή του Ολιγαρχικού πολιτεύματος σέ Δημοκρατικό, στήν περί Δικαίου αντίληψη τών Αθηναίων (Πλούταρ.).
Παρά ταύτα δεν κατόρθωσε να ικανοποιήσει όλες τις απαιτήσεις των αντιμαχόμενων παρατάξεων. Οι ευγενείς ήταν δυσαρεστημένοι, γιατί δεν διατηρούσαν τα προνόμιά τους στην Πολιτεία, ενώ οι Πενιχροί ήταν απογοητευμένοι γιατί δεν είχαν πάρει εκείνοι την αρχή.
Είχε όμως αντιμετωπίσει με επιτυχία τα αντιμαχόμενα συμφέροντα και απέδειξε την πολιτική του αρετή, αποφεύγοντας παρά τις πιέσεις που του ασκήθηκαν, να ασκήσει την τυραννία.
Ότι δεν θέλησε να κάνει ο Σόλων το τόλμησε ο Πεισίστρατος. Κατέλαβε με δόλιο τρόπο την εξουσία και σαν τύραννος, άσκησε με τους γιούς του, σχεδόν επί μισόν αιώνα κατά διαλείμματα μια μετριοπαθή δικτατορία. Αλλά εκείνο που είναι ενδιαφέρον, και δεν αναφέρεται, είναι ότι ο Πεισίστρατος όχι μόνο δεν κατάργησε την νομοθεσία του Σόλωνος, αλλά επί πλέον συνέχισε την αναμορφωτική προσπάθεια που είχε χαράξει.
Η ουσία τους διατηρήθηκε και μετά το τέλος της «τυραννίας» και αποτέλεσε το θεμέλιο πάνω στο οποίο εδραιώθηκε η κλασσική αθηναϊκή Δημοκρατία.
Απομακρύνεται λοιπόν αυτοεξοριζόμενος επί 10 χρόνια για δεύτερη φορά από την Αθήνα, αφήνοντας τον χρόνο να δικαιώσει το έργο του (Diels Solon 9).
Επισκέφθηκε πολλές χώρες, μεταξύ αυτών και τας Σάρδεις και τον βασιλιά τους Κροίσο, ο οποίος τον ρώτησε εάν γνώριζε κανέναν άνθρωπο πιο ευτυχισμένο από αυτόν.
Ο Σόλων του ανέφερε τρείς περιπτώσεις ευτυχισμένων ανθρώπων και τον συμβούλεψε με το γνωστό: «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε» και όταν μετά από χρόνια τον οδηγούσαν στον θάνατο, φώναξε τρεις φορές το Σόλων, Σόλων, Σόλων.
Όταν επέστρεψε στην Αθήνα, την βρήκε σε πολύ καλή κατάσταση και ευνομούμενη, χάρη στα δικά του νομοθετικά και τα κοινωνικά του μέτρα και πέθανε ευτυχισμένος σε βαθύ γήρας ο τολμηρός και συνετός μεταρρυθμιστής.
Αυτό υπήρξε το πολιτικό ήθος του δημιουργού του Μεγαλείου των Αθηνών και αυτό ήταν σε γενικές γραμμές το νομοθετικό του έργο, που συνεχίζει να επηρεάζει θετικά την Νομική επιστήμη και το Δίκαιο πολλών λαών.
Το 410 π.Χ. συγκροτήθηκε στην Αθήνα μια επιτροπή νομομαθών, οι αναγραφείς των νόμων, που έκανε την εκκαθάριση και την κωδικοποίηση του Δράκοντα με κεντρικό κορμό του νόμους του Σόλωνα. Το έργο αυτό διακόπηκε από τους τριάκοντα τυράννους και ολοκληρώθηκε μετά την πτώση τους. Το 403 π.Χ. ήταν έτοιμο το σώμα των νόμων, το οποίο φύλαγαν οι Θεσμοθέτες.
Τότε έφθασε στην Αθήνα μία αποστολή από Ρωμαίους Συγκλητικούς, οι οποίοι αντέγραψαν το Αθηναϊκό Δίκαιο και το μετέφεραν στην Ρώμη. Πρέπει να τονιστεί ότι, προηγουμένως είχαν αντιγράψει το αρχαιότερο γραπτό Μινωικό Δίκαιο της Γόρτυνος της Κρήτης, και εν συνεχεία το δίκαιο του Μεγάλου Έλληνα Καταναίου νομοθέτη Χαρώνδα. Η συρραφή αυτών των Ελληνικών Δικαίων, αποτέλεσαν το σπουδαίο Ρωμαϊκό Δίκαιο, το οποίο με την σειρά του επέδρασε καταλυτικά στο Δίκαιο όλων των πολιτισμένων λαών.
Είναι επιβεβλημένο οι Νομικές Σχολές μας να τοποθετήσουν μία προτομή του στα αμφιθέατρά τους, ως ελάχιστη τιμή στον επιφανή Νομοθέτη που τόλμησε εκείνη την εποχή, τέτοιες ριζοσπαστικές νομοθετικές, οικονομικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις και αναίμακτες ανατροπές, προς όφελος των λαών και του πολιτισμού.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑΣ
Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008
LA STORIA DELLA PROVINCIA DI C R O T O N E
LA STORIA DELLA PROVINCIA DI C R O T O N E
ELEFTHERIOS DIAMANTARAS
Studioso – Ricercatore della
Storia e di Filosofia
Egregi lettori della Provincia Krotonese,
Mi sento il desiderio di comunicare con Voi e di ringraziare il Direttore Antonio Carella del sinonimo giornale per l’ospitalità, che mi ha offerto durante gli ultimi giorni, quanto con 50 Greci abbiamo visitato tutta la Magna Grecia.
In più gli egregi cittadini di Krotone Corrado Cosentino, Ernesto Bertonotti ed il Preside del Ginnasio – Liceo classico di PITAGORA di Krotone Emmanuele Esposito per l’assistenza che ci hanno offerto durante questa visita – pellegrinaggio alle Terre Sante dell’Italia sud e della Sicilia, presentando un breve riassunto della storia di sopraddetta molto importante per tutta l’umanità Provincia.
La provincia di Krotone, di recente istruzione, si affaccia sul mar Ionio e comprende località turistiche quali Isola di Capo Rizzato, le Castella, Girò Marina, Capo Colona.
Fondata secondo gli antichi scrittori Tra il 740 ed il 712 a.c. da Acheo Myskelos come una colonia d’Achei nel periodo della guerra di Messenica, in località posta tra il fiume Essaro ed il promontorio Macinio, fu una delle città più importanti della Magna Grecia. La legenda ma anche la storia tramanda tre versioni dei fatti, secondo la prima, il sito ha preso questo nome da mitico Kroton, eroe mitologico (che fanno riferimento molto antichi scrittori, ucciso per errore da Ercole che, compiute le solenni onoranze funebri, predisse che in quel luogo sarebbe sorta una città denominata col nome dell’amico.
Krotone secondo la teoria riportata da Stradone e dal padre della storia Erodoto, sarebbe stata fondata dal ricco Acheo Miscello da Ripe, per secondo dell’oracolo di Delfi. Un’ultima storia narra infine che alcuni guerrieri Greci, reduci dalla distrutta Troia, approdarono a questi lidi dalle loro donne, che attratte dall’amenità dei luoghi appiccarono alle navi per impedire il ritorno, e si stabilirono in questa terra dove fondarono Krotone (questo riferimento di storia è più valido, per conto mio, per la fondazione di Roma, vedete il giornale: la Provincia Krotonese di 18 Aprile 2008 che ho scritto per il segreto nome di Roma).
Intorno al VI secolo, come polis vera Ellenica, viene un periodo politico e culturale molto intenso. Da un lato le lotte di classe dei contadini contro l’oligarchia dei proprietari, dal altro la nascita di una famosissima scuola Greca dove si formarono Alcmeone e democede che trasformò la medicina ad una reale scienza, perché fino ad allora era basata sulla magia e sulla superstizione. Importantissima fu poi la presenza di Pitagora, uno tra dei più grandi filosofi Presocratici, e della sua scuola che introdusse, fra l’altro, l’altissima filosofica - religione congiunta alla credenza nella metempsicosi o trasmigrazione delle anime. Sempre in questi anni fu fondata la famosa scuola Atletica che ospitò validissimi atleti. Uno di questi Milone ( fratello della Teano moglie di Pitagora), secondo i riferimenti degli antichi scrittori, parti dalla polis Ionica con dosso un vitello di quattro anni che trasportò fino ad Olympia dove stravince i giochi Olimpici tre volte in seguito.
Le continue lotte con i paesi limitrofi, la ripresa delle tendenze democratiche e la crescita dell’opposizione aristocratica culminarono in una sanguinosa rivolta guidata da Filone, (che non era ha messo alla scuola Pitagorica nominata Omacoion), in cui molti studiosi e la maggior parte degli insegnanti pitagorici), furono trucidati. La scuola fu incendiata e lo stesso Pitagora fu costretto a riparare a Metaponto, (altri storici raccontano che era trucidato anche lui).
Inizio cosi un periodo di decadenza che determinò al incirca del 511 a.C. l’assoggettamento da parte di Dionisio, tiranno di Siracusa, e nel 277 la presa di possesso da parte dei Romani, che la tennero fino alla caduta dell’impero Occidentale. Interessante è ricordare che qui, al tempo della seconda guerra Punica, Annibale stanziò i suoi accampamenti invernali per tre anni fino séimbarcò per Africa nel 203 a.C.
Il Medioevo fu caratterizzato dalla denominazione Bizantina (era Tema in pratica Regione Bizantina), dall’invasione Longobarda e dalle incursioni Saracene, e dal governo di Normanni, Svedesi e Aragonesi che la concessero a Ruffo di Catanzaro. Carlo V dei Borboni concesse ampi privilegi ma le lotte politiche e la malaria ed infine la rivolta popolare antifrancese del 1806 nota come Vandea Italiana che coinvolse quasi tutti i paesi della provincia con conseguenti massacri, la indebolirono notevolmente privandola d’uomini e mezzi.
2
Durante Il Risorgimento non si segnalò per particolari movimenti, ma indicativo fu lo sbarco e la cattura ivi avvenuta dei Fratelli Bandiera (Carbonari e Massoni) che erano fucilati insieme con altri compagni).
Durante il fascismo furono potenziate le infrastrutture e tra gli anni cinquanta e settanta visse come il resto d’Italia il boom economico. Negli anni ottanta vi fu una fase di stasi nel processo d’industrializzazione e solo nel 1994 fu elevata a capoluogo della storica Provincia.
ΔΗΜΟΚΗΔΗΣ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΙΑΤΡΟΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ( 560; - 495 π.χ.)
Ο ΚΑΤΑΞΙΩΣΑΣ ΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗΝ
ΥΠΟ
ΕΛEΥΘΕΡΙΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑ
Ερευνητή – Μελετητή
Ιστορίας - Φιλοσοφίας
« Ιητρική τεχνεών πασών εστίν επιφανεστέρα»
( ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ)
«Το θειότατο Πυθαγόρας ιατρικήν έφασκεν»
(ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΤΥΑΝΕΥΣ)
Ο Δημοκήδης υιός του Καλλιφώντος γεννήθηκε στον ακμάζοντα και εύπορο Κρότωνα της Μεγάλης Ελλάδος και καταγόταν από επιφανή οικογένεια. Ο πατήρ του Καλλιφών ήταν από την Κνίδο, ασκούσε την Ιατρική και ανήκε στο Ιερατείο του Ασκληπιείου. Όταν εγκαταστάθηκε στον Κρότωνα, πολύ προ της ιδρύσεως του Ομακοείου από τον Πυθαγόρα (περί το 521π.χ.), δίδαξε στην υπάρχουσα ήδη εκεί σχολή, ενώ εξασκούσε παράλληλα και την ιατρική. Σαν χαρακτήρας ήταν συντηρητικότατος, αυστηρός και οργίλος. Πληροφορίες για την ζωήν και το έργο τού Δημοκήδη μας παρέχουν ‘ο πατήρ’ της ιστορίας Ηρόδοτος στο Γ΄ βιβλίο των ιστοριών του, και οι Αριστόξενος, Πορφύριος, Ιάμβλιχος, Διογ. Λαέρτιος, Αθήναιος, Πολύβιος, Αριστοτέλης, Σουϊδα και άλλοι.
Ο Λατίνος συγγραφεύς Plinius Cointus αναφέρει, ότι για την συγγραφή του έργου του Historia Natura, στηρίχθηκε στο έργο του Δημοκήδη που είχε υπ’ όψιν του, που φρόντισαν και αυτό να το εξαφανίσουν. Το Σουίδα γράφει ότι συνέγραψε σπουδαίο βιβλίο περί Ιατρικής. Ο σύγχρονος ιατροφιλόσοφος Α. Κούζης στην εγκυκλοπαίδεια του Πυρσού στο λήμμα Δημοκήδης γράφει: «φέρεται ασχοληθείς περί την ανατομίαν και γράψας ιατρικόν έργον». Θα εξετάσουμε αναλυτικά και προοδευτικά την ζωή και το έργο του και έτσι θα καταφανεί η στενή του σχέση με τον Πυθαγόρα και την ηγετική θέση που είχε στον περίφημο Πυθαγόρειο Δεσμό, αλλά και την Ιατρική του Δεινότητα, που είναι άγνωστη δυστυχώς και στον Ιατρικό κόσμο της Ελλάδος. Ο Δημοκήδης επέδειξε πρώιμον ευφυίαν, φοίτησε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην περίφημο ιατρική σχολή του Κρότωνος, που αργότερα συγχωνεύθηκε με αυτήν του Ομακοείου. Σε αυτή την επιστημονική σχολή αρκετά αργότερα θα διδάξει με επιτυχία, μετά την επιστροφή του από την περιπετειώδη περιπλάνηση του ανά την Ελλάδα, την Ανατολή και την Περσία, όπως μας διέσωσε ο Ηρόδοτος. «Από τούτου του ανδρός (Δημοκήδη) ούχ ήκιστα Κροτωνιήται ιατροί ευδοκίμησαν, εγένετο γάρ ών τούτο ότι πρώτον Κροτωνιήται ιατροί ελέγοντο ανά την Ελλάδα είναι δέ δεύτεροι Κυρηναίοι». Εκείνη την εποχή οι Κροτωνιάται ιατροί εθεωρούντο ανώτεροι από τους ιατρούς των σπουδαίων σχολών της Κνίδου, της Κώ και της Κυρήνης.
Στην ιατρική σχολή του Κρότωνος καταξιώθηκαν οι πρώτοι επιστήμονες ιατροί, γνήσια τέκνα του Ασκληπιού και των Κενταύρων. Αργότερα με την συμβολή των πανεπιστημόνων Πυθαγορείων Ιατροφιλοσόφων έφθασε στο απόγειο της, γιατί ήσαν συστηματικοί ερευνητές και μελετητές όλων των επιστημών και φυσικά και της ιατρικής ιδιαιτέρως. «Λέγουσι τους Πυθαγορείους πάνυ σφόδρα περί τήν ιατρικήν σπουδάσασα τέχνην». (Αιλιανός Ποικίλη ιστορία Θ-ΚΒ). Την πολύτιμη αυτή πληροφορία την επιβεβαιώνει και ο Ιάμβλιχος στο 244. Εξ άλλου ο Πυθαγόρας όταν πήγαινε σε άλλη πόλη δήλωνε: «ού διδάξω αλλ’ ιατρεύσω». Όλοι οι Μεγάλοι Προσωκρατικοί Φιλόσοφοι πρώτα από όλα ήσαν ΙΑΤΡΟΙ. Από τους συγχρόνους ιατρούς μελετητάς, η επίδραση των Πυθαγορείων χαρακτηρίζεται «τόσο βαθεία και εκτεταμένη, ώστε να γίνεται αισθητή μέχρι σήμερα» (Κωστής Μπάλας, οι Πυθαγόρειοι σελ. 65).
Ο Καλλιφών, άριστος διδάσκαλος της ιατρικής με συντηρητικές αρχές, ιδέες και οργίλο χαρακτήρα, όπως ήδη αναφερθεί, ερχόταν συχνά σε προστριβές με το παιδί του, λόγω των νεωτεριστικών σκέψεων και πράξεων του. Έτσι ο Δημοκήδης, νέος και φτασμένος ιατρός, εγκατέλειψε τον Κρότωνα και εγκαταστάθηκε στην Αίγινα. « Ο δε Δημοκήδης πατρί συνείχετο έν τη Κροτώνι οργήν χαλεπώ. Τούτον ειπεί τε ούκ εδύνατο φέρειν, απολιπών οίχεο είς Αίγιναν» (Ηρόδοτος Γ 131). Εγκατασταθείς στην Αίγινα, διαπρέπει σαν ιδιωτικός ιατρός, εφαρμόζει νέες διαγνωστικές και θεραπευτικές μεθόδους και αποβαίνει ανώτερος από όλους τους ιατρούς στο νησί, αν και εστερείτο όπως αναφέρει πάντοτε ο Ηρόδοτος, των απαραιτήτων μέσων και εργαλείων, «ασκευής περ’ εών και έχων ουδέν των όσα περί την τέχνην εστί εργαλήια. Και μην δευτέρω έτει ταλάντου Αιγινήται δημοσίη μισθούνται». Και τον δεύτερο χρόνο τον προσλαμβάνει ο Δήμος σαν δημόσιο ιατρό με αμοιβή ένα Τάλαντο τον χρόνο. Η ικανότης, οι γνώσεις και η τεχνική του Δημοκήδη, εκδηλώνεται με τον ώριμο φιλοσοφικό τρόπο σκέψεως του και στην πρακτική ιατρική, με τις συνεχείς επιτυχίες του η φήμη του απλώνεται σε όλη την Ελλάδα. Μετά από έναν χρόνο, προσκαλείται στας Αθήνας ως δημόσιος ιατρός με ετήσιο μισθό 100 Μνάς. Η φήμη του διαρκώς αυξάνει και μετά από ένα χρόνο το 524 π.χ. προσλαμβάνεται από τον σπουδαίο Τύραννο (Κυβερνήτη) της Σάμου Πολυκράτη ως ιατρός της αυλής του, με ετήσιο μισθό 2 τάλαντα.
Κατά την παραμονή του στην Σάμο, ο Δημοκήδης εντυπωσιάζει τον Πολυκράτη, τους Σαμίους και τον ίδιο τον Πυθαγόρα, με το ήθος του και την επιστημονική του κατάρτιση. Ο Δημοκήδης και ο Πυθαγόρας συνδέθηκαν με έναν στενό δεσμό φιλίας και εκτιμήσεως, έτσι είχε αποφασίσει η θεία νομοτέλεια, παρά την διαφορά της ηλικίας που είχαν. Ήταν το 523, ο Πυθαγόρας μόλις είχε επιστρέψει μετά από 33 περίπου χρόνια περιπλανήσεων, σπουδών και μελετών ανά τον κόσμο. Ο επερχόμενος Περσικός κίνδυνος που τον είχε γνωρίσει πολύ καλά για 12 έτη, όταν ήτο υπό Περσική επιτήρηση στην Βαβυλώνα και η αυταρχικότητα του Πολυκράτη, θα τον υποχρεώσουν μετά από ένα χρόνο να εγκαταλείψει την Σάμο. Είχε πάρει την μεγάλη και κοσμοϊστορική του απόφαση! Να δημιουργήσει την μοναδική του ηθικοφιλοσοφική του σχολή, την ιδεώδη του πολιτεία, όπου θα εκπαίδευε και θα μόρφωνε με νέα συστήματα και μεθόδους, άνδρες και γυναίκες ώστε να καταστούν
πολίτες άξιοι και ικανοί να άρχουν και να άρχονται.
Τότε ο Πυθαγόρας έγινε κοινωνός των υψηλών σχεδίων του στον φίλο του Δημοκήδη, και εκείνος του μίλησε για την Μεγάλη Ελλάδα, για τα εύφορα εδάφη της, για την υψηλή σκέψη των Ελλήνων εποίκων, για τις ακμάζουσες πόλεις και ιδιαιτέρως για τον πλούσιο και φιλελεύθερο Κρότωνα, με την μοναδική του ιατρική σχολή, για τα στάδια τους περίφημους Ολυμπιονίκες και το θαυμάσιο κλίμα του.
Δίχως αμφιβολία, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ότι, ο Δημοκήδης πρέπει να ενέπνευσε και να εμφύσησε την καταλυτική ιδέα της ΕΠΙΛΟΓΗΣ του Κρότωνος στον Πυθαγόρα. Αλλά και ο Πυθαγόρας τον εμύησε στις ανώτερες υπερβατικές γνώσεις και στην μητέρα όλων των επιστημών, την Φιλοσοφία και στο εύ ζείν.
Περί τα τέλη του 523 Ο Μεγάλος Μύστης Πυθαγόρας, άρχισε την τελευταία του περιήγηση στον Ελλαδικό χώρο, διδάσκοντας σε όλα τα ιερά, τα Ασκληπιεία, τους Ναούς και τα Μαντεία. Ειδικά στο Μαντείο των Δελφών παρέμεινε για ένα περίπου έτος, όπου το αναβάθμισε, μύησε και έχρισε ως Πυθία μία χαρισματική νέα 16 ετών την Θεοκλέα. Μετά ακολούθησε τα βήματα του Αχαιού εποικιστή Μύσκελου για τον Κρότωνα, που είχε πάρει δύο φορές χρησμό από τους Δελφούς, για την ίδρυση του Κρότωνος το 710 π.χ. Ήταν το τελευταίο και το πλέον σημαντικό ταξίδι του Πυθαγόρα στην ζωή του.
Το 522 ο Πέρσης διοικητής της Φρυγίας Οροίτης, πληροφορήθηκε ότι ο Πολυκράτης της Σάμου σχεδίαζε να ναυπηγήσει ακόμη μεγαλύτερο στόλο για να κυριαρχήσει σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, όπως ο Μίνωας χιλιετίες πρίν και να ελευθερώσει όλες τις Ελληνικές πόλεις της Ιωνίας. Αδυνατώντας να εισβάλλει στην Σάμο και να συλλάβει τον Πολυκράτη, σαν πονηρός και ανέντιμος ανατολίτης χρησιμοποίησε ένα δόλιο και ανέντιμο σχέδιο. Έστειλε έναν έμπιστο κήρυκα του στον Πολυκράτη, που του ανακοίνωσε ότι Οροίτης είχε πέσει στην δυσμένεια του Πέρση βασιλέα Καμβύση, και ότι φοβόταν για την ζωήν του και της οικογένειας του. Επειδή δε τον εκτιμούσε και τον θαύμαζε, επιθυμούσε να φύγει κρυφά με την οικογένειά του και τους πλούσιους θησαυρούς του και να εγκατασταθεί κοντά του, από δε τα πολλά χρήματα που θα πήγαινε θα του έδινε τα μισά να ναυπηγήσει τον στόλο που ήθελε. Έτσι θα εξουσίαζε όλη την Ιωνία και την υπόλοιπη Ελλάδα, τα άλλα μισά θα κρατούσε εκείνος γιά την υπόλοιπη ζωή του στην Σάμο. Προς επιβεβαίωση αυτών, του ζήτησε να στείλει μία έμπιστο αντιπροσωπεία του, να ελέγξει και να διαπιστώσει την ύπαρξη του μεγάλου θησαυρού.
Ο Πολυκράτης έπεσε στην παγίδα του Οροίτη, έστειλε τον πιστό του γραμματέα Μαιάνδριο στις Σάρδεις, όταν έφθασε εκεί του έδειξαν οκτώ μεγάλα αγγεία που τα είχαν γεμίσει με πέτρες και που το επάνω μέρος τους τα είχαν καλύψει με χρυσό.
Ο Μαιάνδριος δεν τα ήλεγξε σε βάθος και όταν επέστρεψε, βεβαίωσε τον Πολυκράτη για την ύπαρξη του τεράστιου θησαυρού. Τότε αποφασίζει να πάει ο ίδιος με μία πολυπληθή αντιπροσωπεία στις Σάρδεις, και να φέρει ο ίδιος τον θησαυρό, τον Οροίτη και την οικογένεια του στην Σάμο, παρά τις αντιρρήσεις των συμβούλων και φίλων του, τον αρνητικό χρησμό του Μαντείου και την άρνηση της κόρης του, που είχε δει την προηγούμενη νύχτα πολύ άσχημο όνειρο.
Μαζί με την αντιπροσωπεία του, πήρε και τον προσωπικό του ιατρό τον Δημοκήδη. Όταν έφθασαν στην Μαγνησία, ο Οροίτης συλλαμβάνει τον Πολυκράτη και τον σκοτώνει με ανάξιο και ειδεχθή τρόπο για άρχοντα: Τον ανασκολοπίζει, καθώς μας αναφέρει ο Ηρόδοτος. Οι βάρβαροι ανά τους αιώνες παραμένουν βάρβαροι, εμείς οι Έλληνες δεν πρέπει να το λησμονούμε. Από την ακολουθία του ελευθερώνει μόνο τους Σάμιους, ώστε επιστρέφοντας να πούνε ότι τους απήλλαξε από τον Πολυκράτη. Τους δούλους και τους ξένους τους κρατεί για δικούς του δούλους, μεταξύ αυτών και το Δημοκήδη, και τους ρίχνει όλους στις φοβερές φυλακές των Σάρδεων.
Αλυσοδεμένος και ρακένδυτος ο Ιατροφιλόσοφος υποφέρει τα πάνδεινα,
παραμένοντας όμως στην φυλακή συνεχίζει το ανθρωποσωτήριο θεραπευτικό έργο του Ασκληπιού, θεραπεύει όλους τους κρατούμενους και τους φύλακες.
Ως γνωστόν, οι ερινύες δεν συγχωρούν, έτσι δεν αργεί η τιμωρία του Οροίτη «χρόνω δέ ού πολλώ ύστερον και Οροίτεα Πολυκράτειος τίσιες μετήλθον». Μετά από λίγο χρόνο, ύστερα από μία ήττα αυτοκτονεί ο Καμβύσης και ο Δαρείος ο Α΄ ο Υστάπους, το 522 αναρριχάται στον Περσικό θρόνο.Πληροφορείται την μιαρά δολοφονία του Πολυκράτη (ήταν μεγάλος και φημισμένος κυβερνήτης), ως και άλλων ευγενών Περσών που κατ’ εντολήν του Οροίτη είχαν θανατωθεί, έτσι διατάσσει τους ίδιους «δορυφόρους» του Οροίτη, όπου αυτοί με τα σπαθιά τους και δίχως καμία προειδοποίηση τον σκότωσαν στο ανάκτορο του.
Ένα τυχαίο γεγονός (της θείας νομοτέλειας), ήλθε να αποκαταστήσει και να καταξιώσει τον Δημοκήδη και την Ελληνική Ιατρική Επιστήμη, το αρχαίο λόγιο μας «ουδέν κακόν αμιγές καλού» έχει πλήρη επιβεβαίωση εδώ για τον Δημοκήδη.
Ο Δαρείος ήτο δεινός ιππέας και κυνηγός, μία ημέρα κατά την διάρκεια του κηνυγίου, πηδώντας από το άλογο του, τραυματίστηκε σοβαρά στο κάτω μέρος του ποδός του, «ο γάρ αστράγαλος του εξεχώρησε εκ τών άρθρων». Όπως σαφώς διατυπώνει ο Ηρόδοτος, πρόκειται για βαρεία ποδοκνημική εξάρθρωση. Εκείνη την εποχή στην Ανατολή, θεωρούσαν ως τους καλλίτερους ιατρούς τους Αιγυπτίους και
αυτοί υπηρετούσαν στην αυλή του Πέρση μονάρχη. Αυτοί με διάφορους χειρισμούς και βίαιες κινήσεις προσπαθούν να ανατάξουν το εξάθρημα, «αλλά στρεβλούντες και βιώμενοι τόν πόδα κακόν μείζον εργάζοντο». Οι Αιγύπτιοι ιατροί μή γνωρίζοντας ανατομία προκάλεσαν μεγαλύτερη βλάβη. Οι πόνοι ήσαν αφόρητοι, επτά ημέρες είχε να κοιμηθεί ο Μέγας βασιλεύς. Τότε ένας σύμβουλος του Δαρείου, που είχε ακούσει ότι στις φυλακές ήταν ένας Έλληνας ιατρός που θεράπευε όλους τους ασθενείς, το είπε στον Δαρείο και εκείνος διέταξε να τον πάνε αμέσως σ’ αυτόν.
Ο Δημοκήδης οδηγείται ρακένδυτος και σέρνοντας τα δεσμά του εμπρός στον βασιλέα. Ο Δαρείος τον ερωτά εάν γνωρίζει την ιατρική τέχνη; Εκείνος του απαντά αρνητικά, φοβούμενος μήπως δεν επιστρέψει ποτέ πλέον στην Ελλάδα. Ο Βασιλεύς αντιλαμβάνεται ότι ψεύδεται και τον απειλεί με φοβερά βασανιστήρια, κατόπιν τούτου αναγκάζεται να αποκαλύψει την ταυτότητα του και την ειδικότητα του, έτσι διαταχθείς άρχισε αμέσως την θεραπεία του Δαρείου. Ο Δημοκήδης γνώστης της ιατρικής επιστήμης και της ανατομίας, (θεωρείται πατήρ της ανατομίας), χρησιμοποιεί την αρχαία Ελληνική θεραπευτική μέθοδο, με μαλακούς και σωστούς χειρισμούς επιτυγχάνει την ανάταξη του ποδός, με αποτέλεσμα να υποχωρήσουν οι πόνοι και να βρει τον ύπνο του ο Δαρείος.
Στην αρχή, εφαρμόζοντας την θυγατέρα του Ασκληπιού Ιασώ, του χορήγησε ισχυρά και εν συνεχεία ήπια Ελληνικά ιάματα. Αυτή η επιστημονική αγωγή εφαρμόζεται και σήμερα, ονομάζεται δόσις εφόδου και ακολουθεί η καθορισμένη ήπια, που έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελληνική Ιατρική Επιστήμη. «Ελληνικοίσι ιάμασι χρώμενος καί ήπια μετά τά ισχυρά προσάγων ύπνου τε μέν λαγχάνειν εποίεε καί έν χρόνω ολίγω υγιέα μίν απέδειξε, ουδαμά έτι ελπίζοντα αρτίπουν έσεσθαι» (Ηρόδοτος Γ 130). Μετά από λίγο χρόνο ο Δαρείος περπάτησε κανονικά, ενώ οι Αιγύπτιοι ιατροί τον είχαν διαβεβαιώση το αντίθετο.
Η επιτυχία του Δημοκήδη και η Ελληνική ιατρική αναγνωρίσθηκαν, η φήμη του διαδόθηκε σε όλη την πόλη και έγινε ο επίσημος ιατρός των ανακτόρων, όλων των ευγενών, ομοτράπεζος και σύμβουλος του Δαρείου, ο οποίος του έκανε πολλά και πλούσια δώρα.
Μετά την θεραπεία ο Δαρείος διέταξε να φονεύσουν με ανασκολοπισμό τους Αιγυπτίους ιατρούς. Όταν το πληροφορήθηκε αυτό Δημοκήδης, παρακάλεσε τον Δαρείο μετ’ επιτάσεως να μην τους τιμωρήσει και να τους χαρίσει την ζωή τους, πράγμα που έπραξε ο βασιλέας. Φρόντισε επίσης και απελευθέρωσε και όλους τους Έλληνας από την ακολουθία του Πολυκράτη οι οποίοι επέστρεψαν στην Ελλάδα. Για αυτόν όλα ήσαν πλέον επιτρεπτά πλην της επανόδου στην Πατρίδα του.
Ένα άλλο ιατρικό σοβαρό περιστατικό, έδωσε την ευκαιρία να διαλάμψει η επιστημονική γνώση και η ικανότητα του Δημοκήδη και να δοξασθεί ακόμη περισσότερο η Ελληνική Ιατρική. «Ατόσση τή Κύρου μέν θυγατρί Δαρείου δέ γυναικί επί τού μαστού έφυ φύμα, μετά δέ εκραγέν ανέμετο πράσσω» (Ηρόδοτος Γ133). Η σύζυγος του Δαρείου και κόρη του Κύρου, ασθενεί συνεπεία φύματος μαστού, (εξελκωθής όγκος του μαστού μετά φλεγμονής – όγκος που είχε βγεί προς τα έξω μετά πληγής). Στην αρχή κρύβει την ασθένεια της από ντροπή, όταν όμως επιδεινώθηκε κάλεσε τον Δημοκήδη, «η δέ κρύπτουσα και αισχυνομένη έφραζε ουδενί, επεί τέ δέ έν κακώ ήν, μεταπέμψατο τον Δημοκηδέα καί οί επέδειξε». Μετά από την εξέταση της την διαβεβαίωσε ότι θα την θεραπεύσει. Άρα γνώριζε καλά τις ασθένειες του μαστού και την ενδεδειγμένη θεραπεία τους, έτσι πρέπει να θεωρείται ως ένας από τους πρώτους καταγεγραμμένους επιστήμονας μαστολόγους, και επιβάλλεται να τον τιμήσει δεόντως η πρωτοπόρος Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία. Όμως δεν γνωρίζουμε τι τρόπο και τι ιάματα χρησιμοποίησε. Εδώ ο λαλίστατος κατά άλλα Ηρόδοτος τηρεί το ιατρικό απόρρητο. Προηγουμένως της ζήτησε με όρκο, να κάνει ότι της ζητήσει, χωρίς αυτό να προσβάλλει την θέση της, την τιμή της και την αξιοπρέπεια της, γιατί γνώριζε ότι επηρέαζε πολύ τον σύζυγο της.
Ο Δημοκήδης θεράπευσε την βασίλισσα εφαρμόζοντας την επιστήμη του όπως την είχε διδαχθεί στην φημισμένη σχολή του Κρότωνος,
« Τής Ιατρικής εστίν είδη πέντε. Η μέν φαρμακευτική, η δέ χειρουργική, η δε διαιτητική, η δε νοσογνωμονική, η δέ χειρουργική διά του τέμνειν και του καίειν υγιάζει, η δέ διαιτητική διά τού διαιτάν απαλλάττει τας αρρωστίας, η δέ νοσογνωμονική διά του γνώναι το αρρώστημα, η δέ βοηθητική διά τό βοηθήσαι είς τό παραχρήμα απαλλάττει τας αλγηδόνας» (Διογ. Λαέρτιος κεφ. Πλάτων Γ 85). Άρα πρέπει να έκανε επέμβαση Μαστού και να της χορήγησε και κάποια ιάματα!!! ( Ίσως κάποια φυσική χημειοθεραπεία).
Ο Δημοκήδης, ο αιώνιος Έλληνας, φλέγεται από την επιθυμία να επιστρέψει στην πατρίδα του και ειδικά στην γενέτειρα του τον Κρότωνα, στον Πυθαγόρα στην Ιατροφιλοσοφική σχολή και στις ηθικοπνευματικές αξίες της. Τα τεράστια πλούτη που απέκτησε, η χλιδή και η δόξα δεν τον συγκινούν και δεν τον κρατούν στην μοναδική θέση που επάξια είχε κατακτήσει. Είχε πληροφορηθεί την πρόθεση του Δαρείου να εκστρατεύσει μελλοντικά κατά της Ελλάδος, και ήθελε παράλληλα με την επιστροφή του, να ειδοποιήσει και τους συμπατριώτες του για τον επερχόμενο Περσικό βαρβαρικό κίνδυνο, που τόσο ακριβά τον πληρώσαμε σώζοντας αργότερα, όλη την Ευρώπη. Είχε γνωρίσει την μεγαλομανία και την ματαιοδοξία του Δαρείου εκ του σύνεγγυς, έτσι χρησιμοποίησε για τον σκοπό του το ευαίσθητο σημείο του την Ατόσσα. Της είπε σε κατάλληλο χρόνο, να του ζητήσει την αποστολή μιάς κατασκοπευτικής ομάδας στην Ελλάδα υπό την αρχηγία του, ώστε να διαπιστώσουν τα συμβαίνοντα και τις δυνατότητες των Ελλήνων και όταν επιστρέψει να τις εκθέσει λεπτομερώς στον σύζυγο της. Η Ατόσσα δεν αρνήται στον σωτήρα της, συνηγορεί και συμπληρώνει στον Δαρείο ότι, επιθυμεί σαν μεγάλη βασίλισσα να έχει δούλες
μορφωμένες, από την Λακωνία, το Άργος, την Αττική και την Κόρινθο, τα σχετικά δε με την Ελλάδα θα τα επληροφορείτο λεπτομερώς όταν επέστρεφε ο πιστός της γιατρός.
Ο Δαρείος συνεκάλεσε το συμβούλιο του και όρισε δεκαπέντε εμπίστους και ικανούς Πέρσες, να εξετάσουν τα παράλια της Ελλάδος, τις δυνατότητες και τις συνήθειες των Ελλήνων και όταν επιστρέψουν να του αναφέρουν λεπτομερώς, για να προετοιμάσει αναλόγως μία μελλοντική εκστρατεία κατά της Ελλάδος. Η όλη επιχείρηση θα ήταν υπό τον Δημοκήδη, αλλά τους τόνισε να μην τους διαφύγει και να είναι οπωσδήποτε μαζί τους όταν επιστρέψουν, και στήνει μία παγίδα στον
προσωπικό του γιατρό, αλλά το Ελληνικό πνεύμα πάντοτε ήταν υπέρτερο του βαρβαρικού. Τον κάλεσε και του ανέθεσε επισήμως την αποστολή, του έδωσε πάρα πολλά χρήματα, ένα πλοίο με δώρα για τους δικούς του και την πολυτελή οικοσκευή του. Ο Δημοκήδης τον ευχαρίστησε, δέχθηκε τα χρήματα και τα δώρα, για την φτωχή του πατρίδα και τους συγγενείς του, «αλλά την οικοσκευή μου την αφήνω εδώ στην οικίαν μου μεγάλε βασιλέα, θα μου χρειασθεί όταν επιστρέψω», του απήντησε. Βέβαιος ο Δαρείος για τον πιστό του γιατρό, έπεσε εκείνος στην ίδια την παγίδα του που είχε στήσει.
Πλέοντας από την Σιδώνα της Φοινίκης παραθαλάσσια, ο Δημοκήδης οδήγησε τα δύο πολεμικά και το ένα εμπορικό στον Τάραντα την μοναδική αποικία των Λακεδαιμονίων στην Μεγάλη Ελλάδα.
Ενημερώνει αμέσως τον άρχοντα του Τάραντος Αριστοφυλίδη, σχετικά με την περιπέτεια του και τον σκοπό των Περσών, εκείνος τότε αφαιρεί τα πηδάλια από τα τρία πλοία και τα ακινητοποιεί, συγχρόνως φυλακίζει προσωρινά τους Πέρσες. Ο Δημοκήδης ελεύθερος, φθάνει επιτέλους στον Κρότωνα και την οικογένεια του. Κατόπιν οι Ταραντίνοι ελευθερώνουν τους Πέρσες και τους επιστρέφουν τα πηδάλια των πλοίων των.
Μετά από ημέρες φθάνουν και αυτοί στον Κρότωνα, συναντούν τον Δημοκήδη στην αγορά και προσπαθούν να τον συλλάβουν. Οι Κροτωνιάτες αντιδρούν, τους κτυπούν με ράβδους και τους υποχρεώνουν να εγκαταλείψουν την πόλη τους. Ο ιατροφιλόσοφος κράτησε τα χρήματα και τα δώρα και κατά τον απόπλου των πλοίων τους είπε να ανακοινώσουν στον Δαρείο, ότι νυμφεύεται την θυγατέρα του φημισμένου και πολυολυμπιονίκη Μίλωνα, (τον οποίο θαύμαζε και εκτιμούσε ο Δαρείος), για να δείξει την κοινωνική του θέση και την προβολή του στην κοινωνία του Κρότωνος.
Ο Δημοκήδης εγκατέλειψε τα πλούτη και την ανωτάτη θέση που κατείχε σαν ομοτράπεζος και σύμβουλος του Δαρείου, για να επιστρέψει στην πατρίδα του.
Το ακατάλυτον «νόστιμον ήμαρ» του Ομήρου ρέει ανά τις χιλιετίες στο αίμα «των αεί παίδων Ελλήνων», για να ενημερώσει για τον επερχόμενο βαρβαρικό κίνδυνο όλους στους Συνέλληνες, και για να βοηθήσει στην ολοκλήρωση του τεράστιου επιμορφωτικού έργου δίπλα στον Πυθαγόρα, σαν άνθρωπος, σαν επιστήμων και σαν φιλόσοφος. Η συνάντηση του με τον Σάμιο σοφό ήταν συγκινητική, η σχολή των σχολών, το περίφημο και μοναδικό «Ομακοείον» είχε δημιουργηθεί και είχε απορροφήσει και την ιατρική σχολή του Κρότωνος.
Ο Δημοκήδης προσχώρησε αμέσως σε αυτήν διδάσκοντας και ασκώντας την Ιατρικήν, παράλληλα αναλαμβάνει την καθοδήγηση των νέων και ασχολείται ενεργά με τα πολιτικοκοινωνικά της Μεγάλης Ελλάδος. Ταξιδεύει σε όλες τις πόλεις και ιδρύει παραρτήματα του Πυθαγορείου Δεσμού. Σε αυτά εγκαθιστά πρότυπα συμβούλια, αποτελούμενα από τους αρίστους που θα κυβερνούσαν με νέο ήθος, άριστα και δημοκρατικά. Ήταν ένα μοναδικό σύστημα αγωγής και μορφώσεως των πολιτών που ο Θέογνις το αποκαλεί «κάλλιστον τό δικαιότατον λώστον δ’ υγιαίνειν», με
ηγέτη και πατέρα της θείας Φιλοσοφίας τον Πυθαγόρα, κατά τον Ιάμβλιχο.
Με την κοινοκτημοσύνη και την δικαίαν δομή και οργάνωση των πολιτειών, τις απαλλάσσουν από τις εσωτερικές έριδες, τις διαμάχες και από τις μεταξύ τους επιβουλές. Η πολιτική διακυβέρνηση κατοχυρώνεται με νόμους, « και νόμους έθετο διά Χαρώνδα τε του Καταναίου και Ζαλεύκου του Λοκρού, δι’ ών ευνομόταται και αξιωζήλωτοι τοίς περιοίκοις μέχρι πολλού διετέλεσαν» (Ιάμβλιχος VP 33). Η Πυθαγόρεια αγωγή, η μόρφωση, και η κοινοκτημοσύνη με τα ανυπέρβλητα ηθικά διδάγματα και η βίωση αυτών, όπως μαρτυρούν «τα Πυθαγόρεια Χρυσά έπη», αποτελούν τους υποφήτες και την φιλοσοφική υποδομή, έστω και στρεβλωμένη, μετά από αιώνες του πρωτοχριστιανισμού.
Η πολιτική φιλοσοφία των Πυθαγορείων και του Δημοκήδη, σαν καθοδηγητικού στελέχους των, ισχύει σε εκείνο που διατύπωσε αργότερα ο Πλάτων στους Νόμους του. Μας είναι γνωστό ότι, έναντι μεγάλου ποσού είχε αγοράσει από τους Πυθαγορείους κείμενα τους, ότι στηρίχθηκε σε αυτά, αλλά και σε όλο έργο του είναι φανερή η επιρροή του Πυθαγορισμού, από έμπειρους ερευνητάς. Η καλλίτερη Πολιτεία και οι καλλίτεροι νόμοι ενοικούν στο Ομακοείον, δηλαδή εκεί που βιώνεται διά της ειλικρινούς αυτογνωσίας η Αρετή και το γνωμικόν τους «τά τών φίλων κοινά». Για την επιτυχία των υψηλών σκοπών, με αξιολογική επιβράβευση κηρύσσεται από τον Δημοκήδη ως απαραίτητο στοιχείο η Αρετή, που για τους Πυθαγορείους αποτελεί την βάση της κοινωνικοφιλοσοφικής θεωρίας των και την βάση της ατομικής και κοινωνικής ζωής των, που ενέπνευσε όλους τους μετέπειτα φιλοσόφους και διανοητάς. « Αρετά πολύμοχθε γένει βροτείω, θήραμα κάλλιστον βίω σάς πέρι». (Αριστοτέλης Ελεγ.5).
Για το τέλος του Πυθαγόρα, των διδασκάλων, του Δημοκήδη και του Πυθαγορείου Δεσμού, εις τας πόλεις της Μεγάλης Ελλάδος, θα αναφερθούμε εν συντομία. Ο απορριφθείς, από το να γίνει δεκτός στον Πυθαγόρειο Δεσμό, ψευτοδημοκρατικός και εμπαθείς Κύλων, είναι ο σκευωρήσας , ο συνθέσας, ο συντελέσας και εκτελέσας το σατανικό και αποτρόπαιο έγκλημα κατά του μέλλοντος της ανθρωπότητας.
Οι δημαγωγοί της εποχής, όπως και σε κάθε εποχή, δεν μπορούσαν να δεχθούν την νέα εποχή που ανέτελλε στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και των πόλεων κρατών. Ο Λόγος, η ορθή γνώση, η ισότης των δύο φίλων, η κοινοκτημοσύνη, η μη βία, ο ηθικός και ενάρετος βίος, ο σεβασμός, η αγάπη και η φροντίδα για όλα τα έμβια όντα και την φύση, η σωματική και ψυχική αρμονία που ευαγγελίζονταν αλλά και εφήρμοζαν οι Πυθαγόρειοι, τους ενοχλούσε και τους ανέτρεπε τον γνωστό τρόπο της ζωής των και τα ευτελή συμφέροντα χιλιετιών.
Διότι ο Πυθαγορισμός, πρέπει να ειπωθεί επί τέλους, « ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΑΙ ΠΡΩΤΌΤΥΠΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ - ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ», που ανέτρεπε όλα τα γνωστά και σαθρά πολιτικοοικονομικά συστήματα. Αυτό ήθελαν οι Κυλώνιοι να καταστρέψουν με κάθε μέσον, και δυστυχώς για το μέλλον της ανθρωπότητας το επέτυχαν.
Ο Κύλων ως αρχηγός των ευπόρων και ο Νίνων των καλουμένων δημοκρατικών του Κρότωνος, συνέστησαν μία ανίερο συμμαχία κατά των Πυθαγορείων. Τους
κατηγορούν ως τυραννικούς και ότι δίδασκαν να σέβονται τους φίλους των σαν θεούς και τους άλλους να τους μεταχειρίζονται σαν θηρία. Πλαστογραφούν το βιβλίο τους
που είχε τον τίτλο «Ιερός Λόγος» ( ομώνυμο του Ορφικού Ιερού Λόγου) το
παρουσιάζουν, δήθεν εμπιστευτικά, στην σύνοδο των χιλίων του Κρότωνος,
απουσιάζοντος του Πυθαγόρα, και το δίνουν να το αναγνώσει ο γραμματεύς της συνόδου. Προκαλείται μεγάλη αναταραχή, ο παριστάμενος Δημοκήδης με τους Αλκόμαχο, Δείναρχο και Μέτωνα παίρνει τον λόγο και τους διαβεβαιώνει, εν μέσω σκοπίμων αποδοκιμασιών και ουρλιαχτών, για να μην ακούγεται, ότι δεν σκόπευαν
να καταλύσουν κανένα πάτριο πολίτευμα καμίας πόλεως, και ότι όλα αυτά ήταν σκόπιμες συκοφαντίες και σκευωρίες αλλά δεν ακούγεται. Παρ’ όλα αυτά, η σύνοδος της εκκλησίας δεν παίρνει καμία απόφαση κατά των Πυθαγορείων.
«Οι δέ λεγόμενοι Κυλώνειοι διετέλουν προς τους Πυθαγορείους στασιάζοντες καί πάσαν ενδεικνυόμενοι δυσμένειαν, άλλ’ όμως, επεκράτει μέχρι τινός η των Πυθαγορείων καλοκαγαθία καί η τών η τών πόλεων αυτών βούλησις, ώστε υπ’ εκείνων βούλεσθαι οικονιμείσθαι τάς πολιτείας». (Ιάμβλιχος ΥΡ 249).
Οι Κυλώνιοι συνέχιζαν τον βρώμικο πόλεμο κατά των Πυθαγορείων, με κάθε μέσον και τρόπο, παρ’ όλα αυτά για κάποιο χρονικό διάστημα επικρατούσε η καλή πολιτική και η καλοσύνη τους και η βούληση των πόλεων να κυβερνώνται από αυτούς. Αλλά οι Κυλώνιοι συνεχίζουν τις συκοφαντίες και περιοδεύουν όλες τις πόλεις για να τις
ξεσηκώσουν κατά των Πυθαγορείων. Κατηγορούν ευθέως τον Δημοκήδη, ότι δήθεν οργανώνει τους νέους γι’ την επιβολή της τυραννίδος, «αιτιασόμενοι Δημοκήδην συνεστακέναι τούς νεωτέρους επί τυραννίδι». Αλλά οι εχθροί της προόδου και του πολιτισμού, δεν σταματούν αποκτούν συμμάχους και αποφασίζουν να δράσουν κρυφά και συνωμοτικά και να διαλύσουν βίαια τους Πυθαγορείους, δολοφονώντας τον Πυθαγόρα και τα ηγετικά στελέχη του. Ο Αριστόξενος γράφει σχετικά, όπως και οι Αριστοτέλης, Ιάμβλιχος και ο Πορφύριος ότι, ο Πυθαγόρας αναγκάζεται να μεταβεί κρυφά στο Μεταπόντιο και ότι εκεί απεβίωσε.
Ένα βράδυ που τα ηγετικά στελέχη των Πυθαγορείων συνεδρίαζαν στην οικίαν του Μίλωνος, πεθερού του Δημοκήδη, την περικυκλώνουν και βάζουν φωτιά από όλες τις πλευρές, αναφέρεται ότι εσώθησαν μόνον δύο ο Άρχιππος και ο Λύσις. Κατά τους Απολλώνιο, Νικόμαχο και τον Πολύβιο, εκάει και ο Πυθαγόρας, ο δε Δημοκήδης αντιληφθείς τον εμπρησμό συνεκέντρωσε τους εφήβους και κατέφυγε στην Πλατέα, «μετά τών εφήβων εις Πλατέας απεχώρησεν».
Οι επικρατήσαντες καταλυταί των νόμων με ψήφισμα τους κατηγορούν τον Δημοκήδη, ότι συγκεντρώνει τους νέους με σκοπό να καταλύσει το πολίτευμα και να εγκαταστήσει τυραννία.
Τον μόνο που επεκήρυξαν ήταν αυτός με τρία τάλαντα, και από αυτή την λεπτομέρεια συνάγεται ότι είχε υψηλοτάτη θέση στον Πυθαγόρειο Δεσμό.
Επηκολούθησε άνιση συμπλοκή και ο φονιάς του Δημοκήδη Θεάγης έλαβε τα τρία τάλαντα, ήταν το σκοτεινό έτος 495 π.χ.
Έτσι εξέλιπε το σημαντικότερο οργανωμένο εκπαιδευτικό και βιωματικό σύστημα και μία εξέχουσα φυσιογνωμία της αρχαίας Ελληνικής Ιατροφιλοσοφίας, που τίμησε, δόξασε, ανέδειξε, καταξίωσε την Ελλάδα και την Επιστημονική Ιατρική και που διακόνησε τον Πυθαγόρειο Δεσμό διδάσκοντας για πάνω από είκοσι πέντε έτη στην μοναδική σχολή του. Μετά την διάλυση των Πυθαγορείων και του Δεσμού των, επακολούθησαν ταραχές, στάσεις, σφαγές και εγκαταστάθηκαν τυραννικά πολιτεύματα σε πολλές πόλεις.
Πολλοί Πυθαγόρειοι, μετά την βίαια επικράτηση των Κυλωνείων και των συμμάχων τους, κατέφυγαν στο Ρήγιο και σε άλλες πόλεις της Μεγάλης αλλά και της λοιπής Ελλάδος, που ήταν φιλικά προσκείμενες προς αυτούς. Κατά τον Αριστόξενο τον Ταραντίνο και τον Ιάμβλιχο, οι Πυθαγόρειοι εξακολούθησαν και διατήρησαν τα έθιμα, τα ήθη τους και ότι είχαν διδαχθεί, έτσι συνετέλεσαν στην διάδοση της γνώσεως και των επιστημών για αρκετούς αιώνες.
Μέχρι σήμερα οι κοσμοθεωρίες τους εμπνέουν και επηρεάζουν θετικά, σε πολλούς τομείς τους ορθά σκεπτόμενους και αναζητούντας συνανθρώπους μας.
ΥΠΟ
ΕΛEΥΘΕΡΙΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑ
Ερευνητή – Μελετητή
Ιστορίας - Φιλοσοφίας
« Ιητρική τεχνεών πασών εστίν επιφανεστέρα»
( ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ)
«Το θειότατο Πυθαγόρας ιατρικήν έφασκεν»
(ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΤΥΑΝΕΥΣ)
Ο Δημοκήδης υιός του Καλλιφώντος γεννήθηκε στον ακμάζοντα και εύπορο Κρότωνα της Μεγάλης Ελλάδος και καταγόταν από επιφανή οικογένεια. Ο πατήρ του Καλλιφών ήταν από την Κνίδο, ασκούσε την Ιατρική και ανήκε στο Ιερατείο του Ασκληπιείου. Όταν εγκαταστάθηκε στον Κρότωνα, πολύ προ της ιδρύσεως του Ομακοείου από τον Πυθαγόρα (περί το 521π.χ.), δίδαξε στην υπάρχουσα ήδη εκεί σχολή, ενώ εξασκούσε παράλληλα και την ιατρική. Σαν χαρακτήρας ήταν συντηρητικότατος, αυστηρός και οργίλος. Πληροφορίες για την ζωήν και το έργο τού Δημοκήδη μας παρέχουν ‘ο πατήρ’ της ιστορίας Ηρόδοτος στο Γ΄ βιβλίο των ιστοριών του, και οι Αριστόξενος, Πορφύριος, Ιάμβλιχος, Διογ. Λαέρτιος, Αθήναιος, Πολύβιος, Αριστοτέλης, Σουϊδα και άλλοι.
Ο Λατίνος συγγραφεύς Plinius Cointus αναφέρει, ότι για την συγγραφή του έργου του Historia Natura, στηρίχθηκε στο έργο του Δημοκήδη που είχε υπ’ όψιν του, που φρόντισαν και αυτό να το εξαφανίσουν. Το Σουίδα γράφει ότι συνέγραψε σπουδαίο βιβλίο περί Ιατρικής. Ο σύγχρονος ιατροφιλόσοφος Α. Κούζης στην εγκυκλοπαίδεια του Πυρσού στο λήμμα Δημοκήδης γράφει: «φέρεται ασχοληθείς περί την ανατομίαν και γράψας ιατρικόν έργον». Θα εξετάσουμε αναλυτικά και προοδευτικά την ζωή και το έργο του και έτσι θα καταφανεί η στενή του σχέση με τον Πυθαγόρα και την ηγετική θέση που είχε στον περίφημο Πυθαγόρειο Δεσμό, αλλά και την Ιατρική του Δεινότητα, που είναι άγνωστη δυστυχώς και στον Ιατρικό κόσμο της Ελλάδος. Ο Δημοκήδης επέδειξε πρώιμον ευφυίαν, φοίτησε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην περίφημο ιατρική σχολή του Κρότωνος, που αργότερα συγχωνεύθηκε με αυτήν του Ομακοείου. Σε αυτή την επιστημονική σχολή αρκετά αργότερα θα διδάξει με επιτυχία, μετά την επιστροφή του από την περιπετειώδη περιπλάνηση του ανά την Ελλάδα, την Ανατολή και την Περσία, όπως μας διέσωσε ο Ηρόδοτος. «Από τούτου του ανδρός (Δημοκήδη) ούχ ήκιστα Κροτωνιήται ιατροί ευδοκίμησαν, εγένετο γάρ ών τούτο ότι πρώτον Κροτωνιήται ιατροί ελέγοντο ανά την Ελλάδα είναι δέ δεύτεροι Κυρηναίοι». Εκείνη την εποχή οι Κροτωνιάται ιατροί εθεωρούντο ανώτεροι από τους ιατρούς των σπουδαίων σχολών της Κνίδου, της Κώ και της Κυρήνης.
Στην ιατρική σχολή του Κρότωνος καταξιώθηκαν οι πρώτοι επιστήμονες ιατροί, γνήσια τέκνα του Ασκληπιού και των Κενταύρων. Αργότερα με την συμβολή των πανεπιστημόνων Πυθαγορείων Ιατροφιλοσόφων έφθασε στο απόγειο της, γιατί ήσαν συστηματικοί ερευνητές και μελετητές όλων των επιστημών και φυσικά και της ιατρικής ιδιαιτέρως. «Λέγουσι τους Πυθαγορείους πάνυ σφόδρα περί τήν ιατρικήν σπουδάσασα τέχνην». (Αιλιανός Ποικίλη ιστορία Θ-ΚΒ). Την πολύτιμη αυτή πληροφορία την επιβεβαιώνει και ο Ιάμβλιχος στο 244. Εξ άλλου ο Πυθαγόρας όταν πήγαινε σε άλλη πόλη δήλωνε: «ού διδάξω αλλ’ ιατρεύσω». Όλοι οι Μεγάλοι Προσωκρατικοί Φιλόσοφοι πρώτα από όλα ήσαν ΙΑΤΡΟΙ. Από τους συγχρόνους ιατρούς μελετητάς, η επίδραση των Πυθαγορείων χαρακτηρίζεται «τόσο βαθεία και εκτεταμένη, ώστε να γίνεται αισθητή μέχρι σήμερα» (Κωστής Μπάλας, οι Πυθαγόρειοι σελ. 65).
Ο Καλλιφών, άριστος διδάσκαλος της ιατρικής με συντηρητικές αρχές, ιδέες και οργίλο χαρακτήρα, όπως ήδη αναφερθεί, ερχόταν συχνά σε προστριβές με το παιδί του, λόγω των νεωτεριστικών σκέψεων και πράξεων του. Έτσι ο Δημοκήδης, νέος και φτασμένος ιατρός, εγκατέλειψε τον Κρότωνα και εγκαταστάθηκε στην Αίγινα. « Ο δε Δημοκήδης πατρί συνείχετο έν τη Κροτώνι οργήν χαλεπώ. Τούτον ειπεί τε ούκ εδύνατο φέρειν, απολιπών οίχεο είς Αίγιναν» (Ηρόδοτος Γ 131). Εγκατασταθείς στην Αίγινα, διαπρέπει σαν ιδιωτικός ιατρός, εφαρμόζει νέες διαγνωστικές και θεραπευτικές μεθόδους και αποβαίνει ανώτερος από όλους τους ιατρούς στο νησί, αν και εστερείτο όπως αναφέρει πάντοτε ο Ηρόδοτος, των απαραιτήτων μέσων και εργαλείων, «ασκευής περ’ εών και έχων ουδέν των όσα περί την τέχνην εστί εργαλήια. Και μην δευτέρω έτει ταλάντου Αιγινήται δημοσίη μισθούνται». Και τον δεύτερο χρόνο τον προσλαμβάνει ο Δήμος σαν δημόσιο ιατρό με αμοιβή ένα Τάλαντο τον χρόνο. Η ικανότης, οι γνώσεις και η τεχνική του Δημοκήδη, εκδηλώνεται με τον ώριμο φιλοσοφικό τρόπο σκέψεως του και στην πρακτική ιατρική, με τις συνεχείς επιτυχίες του η φήμη του απλώνεται σε όλη την Ελλάδα. Μετά από έναν χρόνο, προσκαλείται στας Αθήνας ως δημόσιος ιατρός με ετήσιο μισθό 100 Μνάς. Η φήμη του διαρκώς αυξάνει και μετά από ένα χρόνο το 524 π.χ. προσλαμβάνεται από τον σπουδαίο Τύραννο (Κυβερνήτη) της Σάμου Πολυκράτη ως ιατρός της αυλής του, με ετήσιο μισθό 2 τάλαντα.
Κατά την παραμονή του στην Σάμο, ο Δημοκήδης εντυπωσιάζει τον Πολυκράτη, τους Σαμίους και τον ίδιο τον Πυθαγόρα, με το ήθος του και την επιστημονική του κατάρτιση. Ο Δημοκήδης και ο Πυθαγόρας συνδέθηκαν με έναν στενό δεσμό φιλίας και εκτιμήσεως, έτσι είχε αποφασίσει η θεία νομοτέλεια, παρά την διαφορά της ηλικίας που είχαν. Ήταν το 523, ο Πυθαγόρας μόλις είχε επιστρέψει μετά από 33 περίπου χρόνια περιπλανήσεων, σπουδών και μελετών ανά τον κόσμο. Ο επερχόμενος Περσικός κίνδυνος που τον είχε γνωρίσει πολύ καλά για 12 έτη, όταν ήτο υπό Περσική επιτήρηση στην Βαβυλώνα και η αυταρχικότητα του Πολυκράτη, θα τον υποχρεώσουν μετά από ένα χρόνο να εγκαταλείψει την Σάμο. Είχε πάρει την μεγάλη και κοσμοϊστορική του απόφαση! Να δημιουργήσει την μοναδική του ηθικοφιλοσοφική του σχολή, την ιδεώδη του πολιτεία, όπου θα εκπαίδευε και θα μόρφωνε με νέα συστήματα και μεθόδους, άνδρες και γυναίκες ώστε να καταστούν
πολίτες άξιοι και ικανοί να άρχουν και να άρχονται.
Τότε ο Πυθαγόρας έγινε κοινωνός των υψηλών σχεδίων του στον φίλο του Δημοκήδη, και εκείνος του μίλησε για την Μεγάλη Ελλάδα, για τα εύφορα εδάφη της, για την υψηλή σκέψη των Ελλήνων εποίκων, για τις ακμάζουσες πόλεις και ιδιαιτέρως για τον πλούσιο και φιλελεύθερο Κρότωνα, με την μοναδική του ιατρική σχολή, για τα στάδια τους περίφημους Ολυμπιονίκες και το θαυμάσιο κλίμα του.
Δίχως αμφιβολία, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ότι, ο Δημοκήδης πρέπει να ενέπνευσε και να εμφύσησε την καταλυτική ιδέα της ΕΠΙΛΟΓΗΣ του Κρότωνος στον Πυθαγόρα. Αλλά και ο Πυθαγόρας τον εμύησε στις ανώτερες υπερβατικές γνώσεις και στην μητέρα όλων των επιστημών, την Φιλοσοφία και στο εύ ζείν.
Περί τα τέλη του 523 Ο Μεγάλος Μύστης Πυθαγόρας, άρχισε την τελευταία του περιήγηση στον Ελλαδικό χώρο, διδάσκοντας σε όλα τα ιερά, τα Ασκληπιεία, τους Ναούς και τα Μαντεία. Ειδικά στο Μαντείο των Δελφών παρέμεινε για ένα περίπου έτος, όπου το αναβάθμισε, μύησε και έχρισε ως Πυθία μία χαρισματική νέα 16 ετών την Θεοκλέα. Μετά ακολούθησε τα βήματα του Αχαιού εποικιστή Μύσκελου για τον Κρότωνα, που είχε πάρει δύο φορές χρησμό από τους Δελφούς, για την ίδρυση του Κρότωνος το 710 π.χ. Ήταν το τελευταίο και το πλέον σημαντικό ταξίδι του Πυθαγόρα στην ζωή του.
Το 522 ο Πέρσης διοικητής της Φρυγίας Οροίτης, πληροφορήθηκε ότι ο Πολυκράτης της Σάμου σχεδίαζε να ναυπηγήσει ακόμη μεγαλύτερο στόλο για να κυριαρχήσει σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, όπως ο Μίνωας χιλιετίες πρίν και να ελευθερώσει όλες τις Ελληνικές πόλεις της Ιωνίας. Αδυνατώντας να εισβάλλει στην Σάμο και να συλλάβει τον Πολυκράτη, σαν πονηρός και ανέντιμος ανατολίτης χρησιμοποίησε ένα δόλιο και ανέντιμο σχέδιο. Έστειλε έναν έμπιστο κήρυκα του στον Πολυκράτη, που του ανακοίνωσε ότι Οροίτης είχε πέσει στην δυσμένεια του Πέρση βασιλέα Καμβύση, και ότι φοβόταν για την ζωήν του και της οικογένειας του. Επειδή δε τον εκτιμούσε και τον θαύμαζε, επιθυμούσε να φύγει κρυφά με την οικογένειά του και τους πλούσιους θησαυρούς του και να εγκατασταθεί κοντά του, από δε τα πολλά χρήματα που θα πήγαινε θα του έδινε τα μισά να ναυπηγήσει τον στόλο που ήθελε. Έτσι θα εξουσίαζε όλη την Ιωνία και την υπόλοιπη Ελλάδα, τα άλλα μισά θα κρατούσε εκείνος γιά την υπόλοιπη ζωή του στην Σάμο. Προς επιβεβαίωση αυτών, του ζήτησε να στείλει μία έμπιστο αντιπροσωπεία του, να ελέγξει και να διαπιστώσει την ύπαρξη του μεγάλου θησαυρού.
Ο Πολυκράτης έπεσε στην παγίδα του Οροίτη, έστειλε τον πιστό του γραμματέα Μαιάνδριο στις Σάρδεις, όταν έφθασε εκεί του έδειξαν οκτώ μεγάλα αγγεία που τα είχαν γεμίσει με πέτρες και που το επάνω μέρος τους τα είχαν καλύψει με χρυσό.
Ο Μαιάνδριος δεν τα ήλεγξε σε βάθος και όταν επέστρεψε, βεβαίωσε τον Πολυκράτη για την ύπαρξη του τεράστιου θησαυρού. Τότε αποφασίζει να πάει ο ίδιος με μία πολυπληθή αντιπροσωπεία στις Σάρδεις, και να φέρει ο ίδιος τον θησαυρό, τον Οροίτη και την οικογένεια του στην Σάμο, παρά τις αντιρρήσεις των συμβούλων και φίλων του, τον αρνητικό χρησμό του Μαντείου και την άρνηση της κόρης του, που είχε δει την προηγούμενη νύχτα πολύ άσχημο όνειρο.
Μαζί με την αντιπροσωπεία του, πήρε και τον προσωπικό του ιατρό τον Δημοκήδη. Όταν έφθασαν στην Μαγνησία, ο Οροίτης συλλαμβάνει τον Πολυκράτη και τον σκοτώνει με ανάξιο και ειδεχθή τρόπο για άρχοντα: Τον ανασκολοπίζει, καθώς μας αναφέρει ο Ηρόδοτος. Οι βάρβαροι ανά τους αιώνες παραμένουν βάρβαροι, εμείς οι Έλληνες δεν πρέπει να το λησμονούμε. Από την ακολουθία του ελευθερώνει μόνο τους Σάμιους, ώστε επιστρέφοντας να πούνε ότι τους απήλλαξε από τον Πολυκράτη. Τους δούλους και τους ξένους τους κρατεί για δικούς του δούλους, μεταξύ αυτών και το Δημοκήδη, και τους ρίχνει όλους στις φοβερές φυλακές των Σάρδεων.
Αλυσοδεμένος και ρακένδυτος ο Ιατροφιλόσοφος υποφέρει τα πάνδεινα,
παραμένοντας όμως στην φυλακή συνεχίζει το ανθρωποσωτήριο θεραπευτικό έργο του Ασκληπιού, θεραπεύει όλους τους κρατούμενους και τους φύλακες.
Ως γνωστόν, οι ερινύες δεν συγχωρούν, έτσι δεν αργεί η τιμωρία του Οροίτη «χρόνω δέ ού πολλώ ύστερον και Οροίτεα Πολυκράτειος τίσιες μετήλθον». Μετά από λίγο χρόνο, ύστερα από μία ήττα αυτοκτονεί ο Καμβύσης και ο Δαρείος ο Α΄ ο Υστάπους, το 522 αναρριχάται στον Περσικό θρόνο.Πληροφορείται την μιαρά δολοφονία του Πολυκράτη (ήταν μεγάλος και φημισμένος κυβερνήτης), ως και άλλων ευγενών Περσών που κατ’ εντολήν του Οροίτη είχαν θανατωθεί, έτσι διατάσσει τους ίδιους «δορυφόρους» του Οροίτη, όπου αυτοί με τα σπαθιά τους και δίχως καμία προειδοποίηση τον σκότωσαν στο ανάκτορο του.
Ένα τυχαίο γεγονός (της θείας νομοτέλειας), ήλθε να αποκαταστήσει και να καταξιώσει τον Δημοκήδη και την Ελληνική Ιατρική Επιστήμη, το αρχαίο λόγιο μας «ουδέν κακόν αμιγές καλού» έχει πλήρη επιβεβαίωση εδώ για τον Δημοκήδη.
Ο Δαρείος ήτο δεινός ιππέας και κυνηγός, μία ημέρα κατά την διάρκεια του κηνυγίου, πηδώντας από το άλογο του, τραυματίστηκε σοβαρά στο κάτω μέρος του ποδός του, «ο γάρ αστράγαλος του εξεχώρησε εκ τών άρθρων». Όπως σαφώς διατυπώνει ο Ηρόδοτος, πρόκειται για βαρεία ποδοκνημική εξάρθρωση. Εκείνη την εποχή στην Ανατολή, θεωρούσαν ως τους καλλίτερους ιατρούς τους Αιγυπτίους και
αυτοί υπηρετούσαν στην αυλή του Πέρση μονάρχη. Αυτοί με διάφορους χειρισμούς και βίαιες κινήσεις προσπαθούν να ανατάξουν το εξάθρημα, «αλλά στρεβλούντες και βιώμενοι τόν πόδα κακόν μείζον εργάζοντο». Οι Αιγύπτιοι ιατροί μή γνωρίζοντας ανατομία προκάλεσαν μεγαλύτερη βλάβη. Οι πόνοι ήσαν αφόρητοι, επτά ημέρες είχε να κοιμηθεί ο Μέγας βασιλεύς. Τότε ένας σύμβουλος του Δαρείου, που είχε ακούσει ότι στις φυλακές ήταν ένας Έλληνας ιατρός που θεράπευε όλους τους ασθενείς, το είπε στον Δαρείο και εκείνος διέταξε να τον πάνε αμέσως σ’ αυτόν.
Ο Δημοκήδης οδηγείται ρακένδυτος και σέρνοντας τα δεσμά του εμπρός στον βασιλέα. Ο Δαρείος τον ερωτά εάν γνωρίζει την ιατρική τέχνη; Εκείνος του απαντά αρνητικά, φοβούμενος μήπως δεν επιστρέψει ποτέ πλέον στην Ελλάδα. Ο Βασιλεύς αντιλαμβάνεται ότι ψεύδεται και τον απειλεί με φοβερά βασανιστήρια, κατόπιν τούτου αναγκάζεται να αποκαλύψει την ταυτότητα του και την ειδικότητα του, έτσι διαταχθείς άρχισε αμέσως την θεραπεία του Δαρείου. Ο Δημοκήδης γνώστης της ιατρικής επιστήμης και της ανατομίας, (θεωρείται πατήρ της ανατομίας), χρησιμοποιεί την αρχαία Ελληνική θεραπευτική μέθοδο, με μαλακούς και σωστούς χειρισμούς επιτυγχάνει την ανάταξη του ποδός, με αποτέλεσμα να υποχωρήσουν οι πόνοι και να βρει τον ύπνο του ο Δαρείος.
Στην αρχή, εφαρμόζοντας την θυγατέρα του Ασκληπιού Ιασώ, του χορήγησε ισχυρά και εν συνεχεία ήπια Ελληνικά ιάματα. Αυτή η επιστημονική αγωγή εφαρμόζεται και σήμερα, ονομάζεται δόσις εφόδου και ακολουθεί η καθορισμένη ήπια, που έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελληνική Ιατρική Επιστήμη. «Ελληνικοίσι ιάμασι χρώμενος καί ήπια μετά τά ισχυρά προσάγων ύπνου τε μέν λαγχάνειν εποίεε καί έν χρόνω ολίγω υγιέα μίν απέδειξε, ουδαμά έτι ελπίζοντα αρτίπουν έσεσθαι» (Ηρόδοτος Γ 130). Μετά από λίγο χρόνο ο Δαρείος περπάτησε κανονικά, ενώ οι Αιγύπτιοι ιατροί τον είχαν διαβεβαιώση το αντίθετο.
Η επιτυχία του Δημοκήδη και η Ελληνική ιατρική αναγνωρίσθηκαν, η φήμη του διαδόθηκε σε όλη την πόλη και έγινε ο επίσημος ιατρός των ανακτόρων, όλων των ευγενών, ομοτράπεζος και σύμβουλος του Δαρείου, ο οποίος του έκανε πολλά και πλούσια δώρα.
Μετά την θεραπεία ο Δαρείος διέταξε να φονεύσουν με ανασκολοπισμό τους Αιγυπτίους ιατρούς. Όταν το πληροφορήθηκε αυτό Δημοκήδης, παρακάλεσε τον Δαρείο μετ’ επιτάσεως να μην τους τιμωρήσει και να τους χαρίσει την ζωή τους, πράγμα που έπραξε ο βασιλέας. Φρόντισε επίσης και απελευθέρωσε και όλους τους Έλληνας από την ακολουθία του Πολυκράτη οι οποίοι επέστρεψαν στην Ελλάδα. Για αυτόν όλα ήσαν πλέον επιτρεπτά πλην της επανόδου στην Πατρίδα του.
Ένα άλλο ιατρικό σοβαρό περιστατικό, έδωσε την ευκαιρία να διαλάμψει η επιστημονική γνώση και η ικανότητα του Δημοκήδη και να δοξασθεί ακόμη περισσότερο η Ελληνική Ιατρική. «Ατόσση τή Κύρου μέν θυγατρί Δαρείου δέ γυναικί επί τού μαστού έφυ φύμα, μετά δέ εκραγέν ανέμετο πράσσω» (Ηρόδοτος Γ133). Η σύζυγος του Δαρείου και κόρη του Κύρου, ασθενεί συνεπεία φύματος μαστού, (εξελκωθής όγκος του μαστού μετά φλεγμονής – όγκος που είχε βγεί προς τα έξω μετά πληγής). Στην αρχή κρύβει την ασθένεια της από ντροπή, όταν όμως επιδεινώθηκε κάλεσε τον Δημοκήδη, «η δέ κρύπτουσα και αισχυνομένη έφραζε ουδενί, επεί τέ δέ έν κακώ ήν, μεταπέμψατο τον Δημοκηδέα καί οί επέδειξε». Μετά από την εξέταση της την διαβεβαίωσε ότι θα την θεραπεύσει. Άρα γνώριζε καλά τις ασθένειες του μαστού και την ενδεδειγμένη θεραπεία τους, έτσι πρέπει να θεωρείται ως ένας από τους πρώτους καταγεγραμμένους επιστήμονας μαστολόγους, και επιβάλλεται να τον τιμήσει δεόντως η πρωτοπόρος Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία. Όμως δεν γνωρίζουμε τι τρόπο και τι ιάματα χρησιμοποίησε. Εδώ ο λαλίστατος κατά άλλα Ηρόδοτος τηρεί το ιατρικό απόρρητο. Προηγουμένως της ζήτησε με όρκο, να κάνει ότι της ζητήσει, χωρίς αυτό να προσβάλλει την θέση της, την τιμή της και την αξιοπρέπεια της, γιατί γνώριζε ότι επηρέαζε πολύ τον σύζυγο της.
Ο Δημοκήδης θεράπευσε την βασίλισσα εφαρμόζοντας την επιστήμη του όπως την είχε διδαχθεί στην φημισμένη σχολή του Κρότωνος,
« Τής Ιατρικής εστίν είδη πέντε. Η μέν φαρμακευτική, η δέ χειρουργική, η δε διαιτητική, η δε νοσογνωμονική, η δέ χειρουργική διά του τέμνειν και του καίειν υγιάζει, η δέ διαιτητική διά τού διαιτάν απαλλάττει τας αρρωστίας, η δέ νοσογνωμονική διά του γνώναι το αρρώστημα, η δέ βοηθητική διά τό βοηθήσαι είς τό παραχρήμα απαλλάττει τας αλγηδόνας» (Διογ. Λαέρτιος κεφ. Πλάτων Γ 85). Άρα πρέπει να έκανε επέμβαση Μαστού και να της χορήγησε και κάποια ιάματα!!! ( Ίσως κάποια φυσική χημειοθεραπεία).
Ο Δημοκήδης, ο αιώνιος Έλληνας, φλέγεται από την επιθυμία να επιστρέψει στην πατρίδα του και ειδικά στην γενέτειρα του τον Κρότωνα, στον Πυθαγόρα στην Ιατροφιλοσοφική σχολή και στις ηθικοπνευματικές αξίες της. Τα τεράστια πλούτη που απέκτησε, η χλιδή και η δόξα δεν τον συγκινούν και δεν τον κρατούν στην μοναδική θέση που επάξια είχε κατακτήσει. Είχε πληροφορηθεί την πρόθεση του Δαρείου να εκστρατεύσει μελλοντικά κατά της Ελλάδος, και ήθελε παράλληλα με την επιστροφή του, να ειδοποιήσει και τους συμπατριώτες του για τον επερχόμενο Περσικό βαρβαρικό κίνδυνο, που τόσο ακριβά τον πληρώσαμε σώζοντας αργότερα, όλη την Ευρώπη. Είχε γνωρίσει την μεγαλομανία και την ματαιοδοξία του Δαρείου εκ του σύνεγγυς, έτσι χρησιμοποίησε για τον σκοπό του το ευαίσθητο σημείο του την Ατόσσα. Της είπε σε κατάλληλο χρόνο, να του ζητήσει την αποστολή μιάς κατασκοπευτικής ομάδας στην Ελλάδα υπό την αρχηγία του, ώστε να διαπιστώσουν τα συμβαίνοντα και τις δυνατότητες των Ελλήνων και όταν επιστρέψει να τις εκθέσει λεπτομερώς στον σύζυγο της. Η Ατόσσα δεν αρνήται στον σωτήρα της, συνηγορεί και συμπληρώνει στον Δαρείο ότι, επιθυμεί σαν μεγάλη βασίλισσα να έχει δούλες
μορφωμένες, από την Λακωνία, το Άργος, την Αττική και την Κόρινθο, τα σχετικά δε με την Ελλάδα θα τα επληροφορείτο λεπτομερώς όταν επέστρεφε ο πιστός της γιατρός.
Ο Δαρείος συνεκάλεσε το συμβούλιο του και όρισε δεκαπέντε εμπίστους και ικανούς Πέρσες, να εξετάσουν τα παράλια της Ελλάδος, τις δυνατότητες και τις συνήθειες των Ελλήνων και όταν επιστρέψουν να του αναφέρουν λεπτομερώς, για να προετοιμάσει αναλόγως μία μελλοντική εκστρατεία κατά της Ελλάδος. Η όλη επιχείρηση θα ήταν υπό τον Δημοκήδη, αλλά τους τόνισε να μην τους διαφύγει και να είναι οπωσδήποτε μαζί τους όταν επιστρέψουν, και στήνει μία παγίδα στον
προσωπικό του γιατρό, αλλά το Ελληνικό πνεύμα πάντοτε ήταν υπέρτερο του βαρβαρικού. Τον κάλεσε και του ανέθεσε επισήμως την αποστολή, του έδωσε πάρα πολλά χρήματα, ένα πλοίο με δώρα για τους δικούς του και την πολυτελή οικοσκευή του. Ο Δημοκήδης τον ευχαρίστησε, δέχθηκε τα χρήματα και τα δώρα, για την φτωχή του πατρίδα και τους συγγενείς του, «αλλά την οικοσκευή μου την αφήνω εδώ στην οικίαν μου μεγάλε βασιλέα, θα μου χρειασθεί όταν επιστρέψω», του απήντησε. Βέβαιος ο Δαρείος για τον πιστό του γιατρό, έπεσε εκείνος στην ίδια την παγίδα του που είχε στήσει.
Πλέοντας από την Σιδώνα της Φοινίκης παραθαλάσσια, ο Δημοκήδης οδήγησε τα δύο πολεμικά και το ένα εμπορικό στον Τάραντα την μοναδική αποικία των Λακεδαιμονίων στην Μεγάλη Ελλάδα.
Ενημερώνει αμέσως τον άρχοντα του Τάραντος Αριστοφυλίδη, σχετικά με την περιπέτεια του και τον σκοπό των Περσών, εκείνος τότε αφαιρεί τα πηδάλια από τα τρία πλοία και τα ακινητοποιεί, συγχρόνως φυλακίζει προσωρινά τους Πέρσες. Ο Δημοκήδης ελεύθερος, φθάνει επιτέλους στον Κρότωνα και την οικογένεια του. Κατόπιν οι Ταραντίνοι ελευθερώνουν τους Πέρσες και τους επιστρέφουν τα πηδάλια των πλοίων των.
Μετά από ημέρες φθάνουν και αυτοί στον Κρότωνα, συναντούν τον Δημοκήδη στην αγορά και προσπαθούν να τον συλλάβουν. Οι Κροτωνιάτες αντιδρούν, τους κτυπούν με ράβδους και τους υποχρεώνουν να εγκαταλείψουν την πόλη τους. Ο ιατροφιλόσοφος κράτησε τα χρήματα και τα δώρα και κατά τον απόπλου των πλοίων τους είπε να ανακοινώσουν στον Δαρείο, ότι νυμφεύεται την θυγατέρα του φημισμένου και πολυολυμπιονίκη Μίλωνα, (τον οποίο θαύμαζε και εκτιμούσε ο Δαρείος), για να δείξει την κοινωνική του θέση και την προβολή του στην κοινωνία του Κρότωνος.
Ο Δημοκήδης εγκατέλειψε τα πλούτη και την ανωτάτη θέση που κατείχε σαν ομοτράπεζος και σύμβουλος του Δαρείου, για να επιστρέψει στην πατρίδα του.
Το ακατάλυτον «νόστιμον ήμαρ» του Ομήρου ρέει ανά τις χιλιετίες στο αίμα «των αεί παίδων Ελλήνων», για να ενημερώσει για τον επερχόμενο βαρβαρικό κίνδυνο όλους στους Συνέλληνες, και για να βοηθήσει στην ολοκλήρωση του τεράστιου επιμορφωτικού έργου δίπλα στον Πυθαγόρα, σαν άνθρωπος, σαν επιστήμων και σαν φιλόσοφος. Η συνάντηση του με τον Σάμιο σοφό ήταν συγκινητική, η σχολή των σχολών, το περίφημο και μοναδικό «Ομακοείον» είχε δημιουργηθεί και είχε απορροφήσει και την ιατρική σχολή του Κρότωνος.
Ο Δημοκήδης προσχώρησε αμέσως σε αυτήν διδάσκοντας και ασκώντας την Ιατρικήν, παράλληλα αναλαμβάνει την καθοδήγηση των νέων και ασχολείται ενεργά με τα πολιτικοκοινωνικά της Μεγάλης Ελλάδος. Ταξιδεύει σε όλες τις πόλεις και ιδρύει παραρτήματα του Πυθαγορείου Δεσμού. Σε αυτά εγκαθιστά πρότυπα συμβούλια, αποτελούμενα από τους αρίστους που θα κυβερνούσαν με νέο ήθος, άριστα και δημοκρατικά. Ήταν ένα μοναδικό σύστημα αγωγής και μορφώσεως των πολιτών που ο Θέογνις το αποκαλεί «κάλλιστον τό δικαιότατον λώστον δ’ υγιαίνειν», με
ηγέτη και πατέρα της θείας Φιλοσοφίας τον Πυθαγόρα, κατά τον Ιάμβλιχο.
Με την κοινοκτημοσύνη και την δικαίαν δομή και οργάνωση των πολιτειών, τις απαλλάσσουν από τις εσωτερικές έριδες, τις διαμάχες και από τις μεταξύ τους επιβουλές. Η πολιτική διακυβέρνηση κατοχυρώνεται με νόμους, « και νόμους έθετο διά Χαρώνδα τε του Καταναίου και Ζαλεύκου του Λοκρού, δι’ ών ευνομόταται και αξιωζήλωτοι τοίς περιοίκοις μέχρι πολλού διετέλεσαν» (Ιάμβλιχος VP 33). Η Πυθαγόρεια αγωγή, η μόρφωση, και η κοινοκτημοσύνη με τα ανυπέρβλητα ηθικά διδάγματα και η βίωση αυτών, όπως μαρτυρούν «τα Πυθαγόρεια Χρυσά έπη», αποτελούν τους υποφήτες και την φιλοσοφική υποδομή, έστω και στρεβλωμένη, μετά από αιώνες του πρωτοχριστιανισμού.
Η πολιτική φιλοσοφία των Πυθαγορείων και του Δημοκήδη, σαν καθοδηγητικού στελέχους των, ισχύει σε εκείνο που διατύπωσε αργότερα ο Πλάτων στους Νόμους του. Μας είναι γνωστό ότι, έναντι μεγάλου ποσού είχε αγοράσει από τους Πυθαγορείους κείμενα τους, ότι στηρίχθηκε σε αυτά, αλλά και σε όλο έργο του είναι φανερή η επιρροή του Πυθαγορισμού, από έμπειρους ερευνητάς. Η καλλίτερη Πολιτεία και οι καλλίτεροι νόμοι ενοικούν στο Ομακοείον, δηλαδή εκεί που βιώνεται διά της ειλικρινούς αυτογνωσίας η Αρετή και το γνωμικόν τους «τά τών φίλων κοινά». Για την επιτυχία των υψηλών σκοπών, με αξιολογική επιβράβευση κηρύσσεται από τον Δημοκήδη ως απαραίτητο στοιχείο η Αρετή, που για τους Πυθαγορείους αποτελεί την βάση της κοινωνικοφιλοσοφικής θεωρίας των και την βάση της ατομικής και κοινωνικής ζωής των, που ενέπνευσε όλους τους μετέπειτα φιλοσόφους και διανοητάς. « Αρετά πολύμοχθε γένει βροτείω, θήραμα κάλλιστον βίω σάς πέρι». (Αριστοτέλης Ελεγ.5).
Για το τέλος του Πυθαγόρα, των διδασκάλων, του Δημοκήδη και του Πυθαγορείου Δεσμού, εις τας πόλεις της Μεγάλης Ελλάδος, θα αναφερθούμε εν συντομία. Ο απορριφθείς, από το να γίνει δεκτός στον Πυθαγόρειο Δεσμό, ψευτοδημοκρατικός και εμπαθείς Κύλων, είναι ο σκευωρήσας , ο συνθέσας, ο συντελέσας και εκτελέσας το σατανικό και αποτρόπαιο έγκλημα κατά του μέλλοντος της ανθρωπότητας.
Οι δημαγωγοί της εποχής, όπως και σε κάθε εποχή, δεν μπορούσαν να δεχθούν την νέα εποχή που ανέτελλε στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και των πόλεων κρατών. Ο Λόγος, η ορθή γνώση, η ισότης των δύο φίλων, η κοινοκτημοσύνη, η μη βία, ο ηθικός και ενάρετος βίος, ο σεβασμός, η αγάπη και η φροντίδα για όλα τα έμβια όντα και την φύση, η σωματική και ψυχική αρμονία που ευαγγελίζονταν αλλά και εφήρμοζαν οι Πυθαγόρειοι, τους ενοχλούσε και τους ανέτρεπε τον γνωστό τρόπο της ζωής των και τα ευτελή συμφέροντα χιλιετιών.
Διότι ο Πυθαγορισμός, πρέπει να ειπωθεί επί τέλους, « ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΑΙ ΠΡΩΤΌΤΥΠΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ - ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ», που ανέτρεπε όλα τα γνωστά και σαθρά πολιτικοοικονομικά συστήματα. Αυτό ήθελαν οι Κυλώνιοι να καταστρέψουν με κάθε μέσον, και δυστυχώς για το μέλλον της ανθρωπότητας το επέτυχαν.
Ο Κύλων ως αρχηγός των ευπόρων και ο Νίνων των καλουμένων δημοκρατικών του Κρότωνος, συνέστησαν μία ανίερο συμμαχία κατά των Πυθαγορείων. Τους
κατηγορούν ως τυραννικούς και ότι δίδασκαν να σέβονται τους φίλους των σαν θεούς και τους άλλους να τους μεταχειρίζονται σαν θηρία. Πλαστογραφούν το βιβλίο τους
που είχε τον τίτλο «Ιερός Λόγος» ( ομώνυμο του Ορφικού Ιερού Λόγου) το
παρουσιάζουν, δήθεν εμπιστευτικά, στην σύνοδο των χιλίων του Κρότωνος,
απουσιάζοντος του Πυθαγόρα, και το δίνουν να το αναγνώσει ο γραμματεύς της συνόδου. Προκαλείται μεγάλη αναταραχή, ο παριστάμενος Δημοκήδης με τους Αλκόμαχο, Δείναρχο και Μέτωνα παίρνει τον λόγο και τους διαβεβαιώνει, εν μέσω σκοπίμων αποδοκιμασιών και ουρλιαχτών, για να μην ακούγεται, ότι δεν σκόπευαν
να καταλύσουν κανένα πάτριο πολίτευμα καμίας πόλεως, και ότι όλα αυτά ήταν σκόπιμες συκοφαντίες και σκευωρίες αλλά δεν ακούγεται. Παρ’ όλα αυτά, η σύνοδος της εκκλησίας δεν παίρνει καμία απόφαση κατά των Πυθαγορείων.
«Οι δέ λεγόμενοι Κυλώνειοι διετέλουν προς τους Πυθαγορείους στασιάζοντες καί πάσαν ενδεικνυόμενοι δυσμένειαν, άλλ’ όμως, επεκράτει μέχρι τινός η των Πυθαγορείων καλοκαγαθία καί η τών η τών πόλεων αυτών βούλησις, ώστε υπ’ εκείνων βούλεσθαι οικονιμείσθαι τάς πολιτείας». (Ιάμβλιχος ΥΡ 249).
Οι Κυλώνιοι συνέχιζαν τον βρώμικο πόλεμο κατά των Πυθαγορείων, με κάθε μέσον και τρόπο, παρ’ όλα αυτά για κάποιο χρονικό διάστημα επικρατούσε η καλή πολιτική και η καλοσύνη τους και η βούληση των πόλεων να κυβερνώνται από αυτούς. Αλλά οι Κυλώνιοι συνεχίζουν τις συκοφαντίες και περιοδεύουν όλες τις πόλεις για να τις
ξεσηκώσουν κατά των Πυθαγορείων. Κατηγορούν ευθέως τον Δημοκήδη, ότι δήθεν οργανώνει τους νέους γι’ την επιβολή της τυραννίδος, «αιτιασόμενοι Δημοκήδην συνεστακέναι τούς νεωτέρους επί τυραννίδι». Αλλά οι εχθροί της προόδου και του πολιτισμού, δεν σταματούν αποκτούν συμμάχους και αποφασίζουν να δράσουν κρυφά και συνωμοτικά και να διαλύσουν βίαια τους Πυθαγορείους, δολοφονώντας τον Πυθαγόρα και τα ηγετικά στελέχη του. Ο Αριστόξενος γράφει σχετικά, όπως και οι Αριστοτέλης, Ιάμβλιχος και ο Πορφύριος ότι, ο Πυθαγόρας αναγκάζεται να μεταβεί κρυφά στο Μεταπόντιο και ότι εκεί απεβίωσε.
Ένα βράδυ που τα ηγετικά στελέχη των Πυθαγορείων συνεδρίαζαν στην οικίαν του Μίλωνος, πεθερού του Δημοκήδη, την περικυκλώνουν και βάζουν φωτιά από όλες τις πλευρές, αναφέρεται ότι εσώθησαν μόνον δύο ο Άρχιππος και ο Λύσις. Κατά τους Απολλώνιο, Νικόμαχο και τον Πολύβιο, εκάει και ο Πυθαγόρας, ο δε Δημοκήδης αντιληφθείς τον εμπρησμό συνεκέντρωσε τους εφήβους και κατέφυγε στην Πλατέα, «μετά τών εφήβων εις Πλατέας απεχώρησεν».
Οι επικρατήσαντες καταλυταί των νόμων με ψήφισμα τους κατηγορούν τον Δημοκήδη, ότι συγκεντρώνει τους νέους με σκοπό να καταλύσει το πολίτευμα και να εγκαταστήσει τυραννία.
Τον μόνο που επεκήρυξαν ήταν αυτός με τρία τάλαντα, και από αυτή την λεπτομέρεια συνάγεται ότι είχε υψηλοτάτη θέση στον Πυθαγόρειο Δεσμό.
Επηκολούθησε άνιση συμπλοκή και ο φονιάς του Δημοκήδη Θεάγης έλαβε τα τρία τάλαντα, ήταν το σκοτεινό έτος 495 π.χ.
Έτσι εξέλιπε το σημαντικότερο οργανωμένο εκπαιδευτικό και βιωματικό σύστημα και μία εξέχουσα φυσιογνωμία της αρχαίας Ελληνικής Ιατροφιλοσοφίας, που τίμησε, δόξασε, ανέδειξε, καταξίωσε την Ελλάδα και την Επιστημονική Ιατρική και που διακόνησε τον Πυθαγόρειο Δεσμό διδάσκοντας για πάνω από είκοσι πέντε έτη στην μοναδική σχολή του. Μετά την διάλυση των Πυθαγορείων και του Δεσμού των, επακολούθησαν ταραχές, στάσεις, σφαγές και εγκαταστάθηκαν τυραννικά πολιτεύματα σε πολλές πόλεις.
Πολλοί Πυθαγόρειοι, μετά την βίαια επικράτηση των Κυλωνείων και των συμμάχων τους, κατέφυγαν στο Ρήγιο και σε άλλες πόλεις της Μεγάλης αλλά και της λοιπής Ελλάδος, που ήταν φιλικά προσκείμενες προς αυτούς. Κατά τον Αριστόξενο τον Ταραντίνο και τον Ιάμβλιχο, οι Πυθαγόρειοι εξακολούθησαν και διατήρησαν τα έθιμα, τα ήθη τους και ότι είχαν διδαχθεί, έτσι συνετέλεσαν στην διάδοση της γνώσεως και των επιστημών για αρκετούς αιώνες.
Μέχρι σήμερα οι κοσμοθεωρίες τους εμπνέουν και επηρεάζουν θετικά, σε πολλούς τομείς τους ορθά σκεπτόμενους και αναζητούντας συνανθρώπους μας.
Ο ΚΡΥΦΟΣ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΥΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΑΓΓΕΛΟΥ
Αθήναι Νοέμβριος 2007
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑΣ
Ερευνητής – Μελετητής
Ιστορίας - Φιλοσοφίας
Προ ολίγου χρόνου βρέθηκα εκ νέου στα ιερά εδάφη της Μεγάλης Ελλάδος, γιά μία πνευματική αναβάθμιση και προσκύνημα στους σεπτούς χώρους όπου μεγαλούργησε το Ελληνικό πνεύμα, ο πολιτισμός και η τέχνη.
Κατέληξα στην αιώνια πόλι, την Ελληνικοτάτη Ρώμη. Έτσι είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ για πολλοστή φορά τα Μουσεία του Βατικανού. Δεν θα αναφερθώ στον λεηλατημένο Ελληνικό πολιτιστικό, τον πνευματικό πλούτο και την εθνική κληρονομία μας που εκτίθενται στις απέραντες αίθουσες των μουσείων του ιδιόμορφου αυτού θρησκευτικού κράτους, αλλά θα σταθώ σε ένα από τα εκθέματα που εντελώς τυχαία το ανακάλυψα, και που δεν το συμπεριελαμβάνει κανένας οδηγός ή βιβλίο των μουσείων τους.
Κατόρθωσα να το φωτογραφίσω, ευρίσκεται στο κέντρο της οροφής της περίφημης Καπέλλα Σιξτίνα, και να σας το κοινωνήσω , διότι αυτή η εικόνα κρύβει εκατομμύρια λέξεις που αποκαθιστούν την ιστορική αλήθεια και την σκληρή πραγματικότητα.
Θεωρώ επιβεβλημένο για την πλήρη ενημέρωση σας να προβώ σε μία αναγκαία ιστορική αναδρομή. Η Καπέλλα Σιξτίνα , είναι το περίφημο προσωπικό παρεκκλήσιο των Παπών, ανηγέρθη επί Πάπα Σίξτου του Δ’ από το έτος 1473 έως το 1484 από τον Τζιοβάννι Ντελ Ντόλτσι, επάνω στον αρχαίο λόφο όπου ήτο ο ναός της Ελληνικής θεότητος του Ιανού.
Διεκοσμήθει με περίφημες τοιχογραφίες από τους Πιντουρίκιο, Μποντιτσέλλι, Γκιρλαντάγιο, Ροσσέλλι, Σινιορέλλι και Περουτζίνο. Η οροφή είναι θολωτή παραλληλόγραμμος και έχει διαστάσεις 40,50 Χ 13,75 και ύψος άνω των δέκα μέτρων.
Το 1508 ο Πάπας της ακμής Ιούλιος ο Β’ ανέθεσε στον Μιχαήλ Άγγελο να εκτελέση την διακόσμηση της οροφής, ένα έργο σημαντικό αλλά δύσκολο λόγω της ιδιομορφίας του χώρου.
Το θεματικό πανόραμα των προγενεστέρων τοιχογραφιών των κατωτέρων τοίχων, αναπαριστούν επεισόδια από την ζωή του Μωυσή, του Ιησού και τις μορφές προγενεστέρων Παπών.
Η εντολή της διακοσμήσεως προς τον Μιχαήλ Άγγελο, ήταν να συμπεριλάβη χωρία της Παλαίας Διαθήκης και στο ιερό μία παράσταση της δευτέρας παρουσίας.
Ο Μιχαήλ Άγγελος υπήρξε ένας κορυφαίος γίγαντας της τέχνης, των επιστημών και της διανοήσεως, ήτο γλύπτης, ζωγράφος, αρχιτέκτων, ανατόμος, ποιητής, στοχαστής και μύστης, το πλήρες όνομα του ήτο Michelangelo Buonarroti 1475 – 1564, γεννήθηκε στην Καπρέζε και πέθανε στην Ρώμη.
Από νεαρά ηλικία έδειξε το πρώιμο ταλέντο του στην γλυπτική και την ζωγραφική και όπως ο ίδιος δήλωνε, δεν αισθανόταν συγγένεια με τους κομψούς τεχνίτες του 15ου αιώνα, αλλά τον συγκινούσαν τα τέλεια πλαστικά και αρμονικά έργα των μεγάλων Ελλήνων καλλιτεχνών της κλασσικής εποχής και τα Ρωμαϊκά αντίγραφα τους.
Αυτό τον έκανε να ξεχωρίζει από τους άλλους και μεγαλύτερους στην ηλικία καλλιτέχνες, ώστε να τον προσέξουν από την Ακαδημία των καλλών Τεχνών που διατηρούσαν οι Μέδικοι της Φλωρεντίας.
Οι Μέδικοι ως γνωστόν, είχαν ελληνική καταγωγή και έφεραν οι πρόγονοι τους το όνομα Ιατρού Medico = Ιατρός. Η Ανθρωπότητα και ειδικά η Ευρώπη πολλά οφείλει σε αυτήν την οικογένεια, γιατί υπήρξαν δίχως καμία αμφιβολία οι βασικοί συντελεστές της επαναφοράς της Ελληνικής γραμματολογίας και του Αρχαίου ελληνικού τρόπου παιδείας και σκέψεως, που επί πολλούς αιώνες εδιώκονταν μετά φοβερής μανίας, μίσους, επί ποινή θανάτου και
δημεύσεως των περιουσιών, από τους εκπροσώπους σκοταδιστές της νέας θρησκείας της αλόγου μόνον πίστεως.
Δεν άργησε να ξεχωρίσει και πάλι, τον πρόσεξε και τον πήρε στην αυλή του ο φλογερός φιλ-Έλληνας Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής των Μεδίκων.
Ο σπουδαίος αυτός ηγέτης φιλόσοφος και φιλότεχνος και άριστος γνώστης της Πλατωνικής φιλοσοφίας, είχε συγκεντρώσει στην αυλή του πλήθος Ελλήνων λογίων και επιστημόνων από όλους τους κλάδους των τότε επιστημών και μία σπάνια βιβλιοθήκη, αλλά για αυτό που πρέπει να τον ευγνωμονούμε όλοι, είναι ότι αναβίωσε την Πλατωνική Ακαδήμια, την μοναδική Νεοπλατωνική Ακαδήμια της Φλωρεντίας.
Σε αυτήν εκτός από την διατριβή στα Πλατωνικά κείμενα, αναβίωσαν και λειτουργούσαν, όχι για όλους και ένα είδος μυστηρίων, που είχαν πολλές ομοιότητες με τα Ελευσίνια.
Σε αυτήν την Ακαδημία και σε αυτό το θαυμάσιο περιβάλλον ανδρώθηκε Επιστημονικά, Φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά ο Μιχαήλ Άγγελος (Michelangelo) από το 1490 έως το 1497.
Εκεί γνώρισε τους εξοχώτερους διανοούμενους και καλλιτέχνες της εποχής, αφωμοίωσε το Νεοπλατωνικό πνεύμα το οποίο διαποτίζει όλην του την ζωή και το έργο.
Κύριος διδάσκαλος του υπήρξε ο φιλόλογος, ποιητής, μέγας Ελληνιστής και μύστης Άγγελος Πουλιτιανός, αυτός είχε μελετήσει τις κλασσικές επιστήμες, σπούδασε τον Πλάτωνα από τον Μαρσίλιο Φιστίνο και τον Αριστοτέλη από τον σπουδαίο φιλόλογο και φυγάδα από την Κωνσταντινούπολη Νικόλαο Αργυρόπουλο. Αυτός δίδαξε επί πολλά χρόνια στην Φλωρεντία, έγραψε διάφορα έργα έμμετρα και πεζά και ένα δράμα το 1475 εμπνευσμένο από τον Ορφέα, το έργο μελοποιήθηκε και θεωρείται το παλαιότερο δείγμα μελοδράματος, που πάνω σε αυτό στηρίχθηκαν οι μετέπειτα δραματοποιοί της αναγεννήσεως. Μας διέσωσε δε μία συλλογή Ελληνικών επιγραμμάτων και ωδών, καθώς επίσης πλήθος αρχαίων συγγραμμάτων και τα κείμενα των πανδεκτών.
Αυτός ο προικισμένος διδάσκαλος δίδαξε, ενέπνευσε και μύησε στην φιλοσοφία, την αρμονία, ανατομία, την ορθή γνώσι και κρίση, τα μυστικά μαθηματικά και τον χρυσό αριθμό ( φ) του Μεγάλου Φειδία στον ταλαντούχο Μιχαήλ Άγγελο.
Έτσι δικαίως ο Μιχαήλ Άγγελος έλεγε στους συνεργάτες του, ότι για αυτόν το μοναδικό μέσον επικοινωνίας με τους συνανθρώπους του, ήταν η αρμονική συνύπαρξη του ανθρώπινου σώματος και το περιεχόμενο του, δηλαδή του πνεύματος του.
Σε αυτόν ενεπιστεύθει ο Πάπας Ιούλιος ο Β΄ την θεματογραφία στον πράγματι δύσκολο χώρο της οροφής. Ήλθε σε ρίξει ο Πάπας τρείς φορές με τον καλλιτέχνη, για τις δήθεν αυθαιρεσίες του και τους νεωτερισμούς που διαπίστωνε. Έτσι διέκοπτε την πρόοδο του έργου, την
τελευταία δε φορά οργισμένος με αυτό που αντίκρισε ο Ιούλιος ταρακούνησε το ικρίωμα της εργασίας, με αποτέλεσμα να πέση στο έδαφος ο Μικελάντζελο να τραυματισθή σοβαρά και να μείνη κλινήρης για αρκετούς μήνες. Μετά από παρακλήσεις και αδρά αμοιβή του Πάπα επανέλαβε την ολοκλήρωση του έργου.
Όπως στην γλυπτική έτσι και στην ζωγραφική του, συγκέντρωσε την προσοχή του στο ανθρώπινο σώμα και στην μοναδική κάθε φορά έκφραση των προσώπων, με πρότυπο την αρχαιοελληνική τεχνοτροπία. Τι να πρωτοθαυμάσης, στις γιγάντιες και μοναδικές απεικονίσεις της οροφής, τις οποίες επί τέσσερα χρόνια καλλιτεχνούσε και άφησε κληρονομία στην ανθρωπότητα.
Και ω του θαύματος, κάποια στιγμή αντίκρισα στο κέντρο της αιθούσης ένα έργο που δεν ταιριάζει και δεν συνάδει με το σύνολο της υπόλοιπης θεματογραφίας. Κάθισα σε ένα πάγκο για αρκετή ώρα, μελετώντας αυτό το παράξενο έργο, που είναι τόσο διαφορετικό από την υπόλοιπο θεματογραφία, προσπαθώντας να το αποσυμβολίσω και να το ερμηνεύσω, γιατί το
έργο αυτό ήταν η αιτία, που όταν το είδε ο Ιούλιος οργίσθηκε και τον έριξε από το ικρίωμα, όπου εργαζόταν επί τέσσερα χρόνια με πολύ δύσκολες συνθήκες και μάλιστα με την ράχη του σε ύπτια θέση (ανάσκελα).
Εδώ ο μεγάλος καλλιτέχνης και μύστης, κατόρθωσε να απεικονίση αλληγορικά, συμβολικά και με ρεαλισμό, τις επάρατες μεθόδους που εφήρμοσαν οι Ιουδαιοχριαστινοί για την επικράτηση της «νέας Θρησκείας» και πως εφήρμοσαν οι αμαθείς και φανατικοί καλόγεροι εκτελεστές του ΕΙΣ ΓΗΝ ΦΕΡΕΙ, του κάθε τι που θύμιζε το Ελληνικό πνεύμα της ελευθερίας της σκέψεως και της εκφράσεως.
Αντικρίζουμε τον αγγελιοφόρο των φυσικών θεών τον Ερμήν, κατακρημνισμένο, κομματιασμένο από το βάθρο του και πεταμένο χαμαί. Τα χέρια του και τα πόδια του σπασμένα και κομμένα βίαια και την κεφαλή του αποκεκομμένη και πεσμένη πλαγίως.
Αυτό όμως που προκαλεί τρόμο, δέος και ψυχικό πόνο είναι η θλιμμένη και με δάκρυα όψις του, που ατενίζει προς το μέλλον, γιατί γνωρίζει τα δεινά και τον σκοταδισμό που επέρχεται από την νέα τάξι πραγμάτων και τους μιαρούς εκπροσώπους της.
Επίσης το πλήρες συμβολισμών διπολικόν κηρύκειον του, είναι και αυτό θρυμματισμένο δίπλα στο κομματιασμένο σώμα του. Επάνω δε στο βάθρο του Ερμή, ο μύστης καλλιτέχνης έχει τοποθετήσει τον σταυρό, και αυτό παλαιότατο αρχαιοελληνικό σύμβολο, με τον Ιησού εσταυρωμένο, που ένα φανατικό και αμαθές ιερατείο καταδίκασε με αυτόν τον ατιμωτικό θάνατο και εν συνεχεία τον εκμεταλλεύεται ασύστολα μέχρι των ημερών μας, στην δε κεφαλή του έθεσε την δήθεν ειρωνική επιγραφή I.N.R.I. αλλά με μυστικιστικές προεκτάσεις.
Η όλη σκηνική παρουσία προσομοιάζει με το άβατο της Ελευσίνας και με σκηνή Αρχαίου ελληνικού θεάτρου.
Το έργο αυτό το διαχωρίζει με τον χρυσό Ελληνικό Μαίανδρο από τις άλλες παραστάσεις του, για ευνόητους λόγους.
Με το έργο του αυτό, τόλμησε ο μεγάλος μύστης και καλλιτέχνης να περάσει το μήνυμα του στον άβατο και τρομερό χώρο του Βατικανού, δηλαδή μέσα στο άντρο της φοβεράς και παντοδυνάμου Ιεράς εξετάσεως και σε χρόνους που δεν θα τολμούσε κανείς άλλος, εάν δεν πίστευε και υπηρετούσε τις αθάνατες Ελληνικές αξίες.
Το πλέον παράδοξο, αλλά όχι για τους επαΐοντας αυτού του εμπνευσμένου έργου, είναι ότι έχει αποκρυβεί ανά τους αιώνας από τους εκπροσώπους του Βατικανού και απουσιάζει από όλους τους καταλόγους των έργων του, μέχρι και του τελευταίου εξ 130 σελίδων, που κυκλοφόρησε χάριν του χρυσού, αλλά εσφαλμένου, Ιωβηλαίου του 2000.
Η γνώσις είναι αλήθεια, είναι Φως, είναι Δικαιοσύνη που διαλύει τα σκότη, τα ψεύδη και την εσκεμμένη παραπληροφόρηση, που δεν είναι δυνατόν να βασιλεύουν συνεχώς επί της γης.
Η Αρχαιοτάτη Ελληνική Θρησκεία ήταν μονοθεϊστική, φυσιολατρική και σε απόλυτη αρμονία με τον παγκόσμιο ρυθμό. Οι διάφορες θεότητες, που επιφανειακά και στρεβλωμένα μας
δίδαξαν, ήσαν οι διάφορες δυνάμεις και εκφάνσεις της φύσεως, της μίας και μοναδικής δημιουργού δυνάμεως που δημιούργησε, κινεί και διέπει τα πάντα.
Όλοι οι μεγάλοι Φιλόσοφοι, Μύστες, Ιεροφάντες και γνώστες της αληθείας μεταξύ αυτών και ο Μικελάντζελο, σοφά τα οριοθέτησαν και προπαντός τα βίωσαν.
Όταν υποχρεώθηκαν η γνώση, το πνεύμα, η ελευθέρα βούληση και έκφραση του ατόμου να υποδουλωθούν και σιγήσουν, από τον Ιουδαιογενή θρησκευτικό φανατισμό, για πολλούς αιώνες η ανθρωπότητα οπισθοδρόμησε και πέρασε στον φοβερό σκοταδισμό του μεσαίωνος, με επακόλουθα τις προκαταλήψεις, την αμάθεια, τον τρόμο και το δέος των ρασοφόρων όλων των δογμάτων.
Αλλά και πάλι ο Ελληνισμός ενεργώντας νομοτελειακά, γιατί ΕΛΛΑΣ σημαίνει ΦΩΣ, συνετέλεσε καταλυτικά στην αναγέννηση του Πολιτισμού, των Επιστημών, της Γνώσεως, του
αποβαρβαρισμού των λαών και την επαναφορά όλων των Ανθρωπιστικών αξιών, που συνετέλεσαν καταλυτικά στην απαλλαγή από την φεουδαρχία, την κήρυξη όλων των απελευθερωτικών κινημάτων κατά τους τελευταίους δύο αιώνες και την ελευθερία των λαών.
Μελετήστε, φίλτατοι εταίροι της ελληνικής σκέψεως προσεκτικά αυτό το έργο και βγάλατε αβίαστα τα συμπεράσματα σας που θα σας καταστήσουν υπερήφανους.
Και ως Συνέλληνες ας ποιούμεν αρμονία, κατά την Σωκρατική ρήση και ας εργαζόμεθα αενάως, για την εξάλειψη των παθών, της μισαλλοδοξίας, της άγνοιας, του ψεύδους, της αμαθείας και του φανατισμού στην νεοβάρβαρη εποχή μας, σαν γνήσιοι απόγονοι των δημιουργών πάντων των πνευματικών αγαθών επί της γης.
Ελευθέριος Διαμαντάρας
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑΣ
Ερευνητής – Μελετητής
Ιστορίας - Φιλοσοφίας
Προ ολίγου χρόνου βρέθηκα εκ νέου στα ιερά εδάφη της Μεγάλης Ελλάδος, γιά μία πνευματική αναβάθμιση και προσκύνημα στους σεπτούς χώρους όπου μεγαλούργησε το Ελληνικό πνεύμα, ο πολιτισμός και η τέχνη.
Κατέληξα στην αιώνια πόλι, την Ελληνικοτάτη Ρώμη. Έτσι είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ για πολλοστή φορά τα Μουσεία του Βατικανού. Δεν θα αναφερθώ στον λεηλατημένο Ελληνικό πολιτιστικό, τον πνευματικό πλούτο και την εθνική κληρονομία μας που εκτίθενται στις απέραντες αίθουσες των μουσείων του ιδιόμορφου αυτού θρησκευτικού κράτους, αλλά θα σταθώ σε ένα από τα εκθέματα που εντελώς τυχαία το ανακάλυψα, και που δεν το συμπεριελαμβάνει κανένας οδηγός ή βιβλίο των μουσείων τους.
Κατόρθωσα να το φωτογραφίσω, ευρίσκεται στο κέντρο της οροφής της περίφημης Καπέλλα Σιξτίνα, και να σας το κοινωνήσω , διότι αυτή η εικόνα κρύβει εκατομμύρια λέξεις που αποκαθιστούν την ιστορική αλήθεια και την σκληρή πραγματικότητα.
Θεωρώ επιβεβλημένο για την πλήρη ενημέρωση σας να προβώ σε μία αναγκαία ιστορική αναδρομή. Η Καπέλλα Σιξτίνα , είναι το περίφημο προσωπικό παρεκκλήσιο των Παπών, ανηγέρθη επί Πάπα Σίξτου του Δ’ από το έτος 1473 έως το 1484 από τον Τζιοβάννι Ντελ Ντόλτσι, επάνω στον αρχαίο λόφο όπου ήτο ο ναός της Ελληνικής θεότητος του Ιανού.
Διεκοσμήθει με περίφημες τοιχογραφίες από τους Πιντουρίκιο, Μποντιτσέλλι, Γκιρλαντάγιο, Ροσσέλλι, Σινιορέλλι και Περουτζίνο. Η οροφή είναι θολωτή παραλληλόγραμμος και έχει διαστάσεις 40,50 Χ 13,75 και ύψος άνω των δέκα μέτρων.
Το 1508 ο Πάπας της ακμής Ιούλιος ο Β’ ανέθεσε στον Μιχαήλ Άγγελο να εκτελέση την διακόσμηση της οροφής, ένα έργο σημαντικό αλλά δύσκολο λόγω της ιδιομορφίας του χώρου.
Το θεματικό πανόραμα των προγενεστέρων τοιχογραφιών των κατωτέρων τοίχων, αναπαριστούν επεισόδια από την ζωή του Μωυσή, του Ιησού και τις μορφές προγενεστέρων Παπών.
Η εντολή της διακοσμήσεως προς τον Μιχαήλ Άγγελο, ήταν να συμπεριλάβη χωρία της Παλαίας Διαθήκης και στο ιερό μία παράσταση της δευτέρας παρουσίας.
Ο Μιχαήλ Άγγελος υπήρξε ένας κορυφαίος γίγαντας της τέχνης, των επιστημών και της διανοήσεως, ήτο γλύπτης, ζωγράφος, αρχιτέκτων, ανατόμος, ποιητής, στοχαστής και μύστης, το πλήρες όνομα του ήτο Michelangelo Buonarroti 1475 – 1564, γεννήθηκε στην Καπρέζε και πέθανε στην Ρώμη.
Από νεαρά ηλικία έδειξε το πρώιμο ταλέντο του στην γλυπτική και την ζωγραφική και όπως ο ίδιος δήλωνε, δεν αισθανόταν συγγένεια με τους κομψούς τεχνίτες του 15ου αιώνα, αλλά τον συγκινούσαν τα τέλεια πλαστικά και αρμονικά έργα των μεγάλων Ελλήνων καλλιτεχνών της κλασσικής εποχής και τα Ρωμαϊκά αντίγραφα τους.
Αυτό τον έκανε να ξεχωρίζει από τους άλλους και μεγαλύτερους στην ηλικία καλλιτέχνες, ώστε να τον προσέξουν από την Ακαδημία των καλλών Τεχνών που διατηρούσαν οι Μέδικοι της Φλωρεντίας.
Οι Μέδικοι ως γνωστόν, είχαν ελληνική καταγωγή και έφεραν οι πρόγονοι τους το όνομα Ιατρού Medico = Ιατρός. Η Ανθρωπότητα και ειδικά η Ευρώπη πολλά οφείλει σε αυτήν την οικογένεια, γιατί υπήρξαν δίχως καμία αμφιβολία οι βασικοί συντελεστές της επαναφοράς της Ελληνικής γραμματολογίας και του Αρχαίου ελληνικού τρόπου παιδείας και σκέψεως, που επί πολλούς αιώνες εδιώκονταν μετά φοβερής μανίας, μίσους, επί ποινή θανάτου και
δημεύσεως των περιουσιών, από τους εκπροσώπους σκοταδιστές της νέας θρησκείας της αλόγου μόνον πίστεως.
Δεν άργησε να ξεχωρίσει και πάλι, τον πρόσεξε και τον πήρε στην αυλή του ο φλογερός φιλ-Έλληνας Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής των Μεδίκων.
Ο σπουδαίος αυτός ηγέτης φιλόσοφος και φιλότεχνος και άριστος γνώστης της Πλατωνικής φιλοσοφίας, είχε συγκεντρώσει στην αυλή του πλήθος Ελλήνων λογίων και επιστημόνων από όλους τους κλάδους των τότε επιστημών και μία σπάνια βιβλιοθήκη, αλλά για αυτό που πρέπει να τον ευγνωμονούμε όλοι, είναι ότι αναβίωσε την Πλατωνική Ακαδήμια, την μοναδική Νεοπλατωνική Ακαδήμια της Φλωρεντίας.
Σε αυτήν εκτός από την διατριβή στα Πλατωνικά κείμενα, αναβίωσαν και λειτουργούσαν, όχι για όλους και ένα είδος μυστηρίων, που είχαν πολλές ομοιότητες με τα Ελευσίνια.
Σε αυτήν την Ακαδημία και σε αυτό το θαυμάσιο περιβάλλον ανδρώθηκε Επιστημονικά, Φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά ο Μιχαήλ Άγγελος (Michelangelo) από το 1490 έως το 1497.
Εκεί γνώρισε τους εξοχώτερους διανοούμενους και καλλιτέχνες της εποχής, αφωμοίωσε το Νεοπλατωνικό πνεύμα το οποίο διαποτίζει όλην του την ζωή και το έργο.
Κύριος διδάσκαλος του υπήρξε ο φιλόλογος, ποιητής, μέγας Ελληνιστής και μύστης Άγγελος Πουλιτιανός, αυτός είχε μελετήσει τις κλασσικές επιστήμες, σπούδασε τον Πλάτωνα από τον Μαρσίλιο Φιστίνο και τον Αριστοτέλη από τον σπουδαίο φιλόλογο και φυγάδα από την Κωνσταντινούπολη Νικόλαο Αργυρόπουλο. Αυτός δίδαξε επί πολλά χρόνια στην Φλωρεντία, έγραψε διάφορα έργα έμμετρα και πεζά και ένα δράμα το 1475 εμπνευσμένο από τον Ορφέα, το έργο μελοποιήθηκε και θεωρείται το παλαιότερο δείγμα μελοδράματος, που πάνω σε αυτό στηρίχθηκαν οι μετέπειτα δραματοποιοί της αναγεννήσεως. Μας διέσωσε δε μία συλλογή Ελληνικών επιγραμμάτων και ωδών, καθώς επίσης πλήθος αρχαίων συγγραμμάτων και τα κείμενα των πανδεκτών.
Αυτός ο προικισμένος διδάσκαλος δίδαξε, ενέπνευσε και μύησε στην φιλοσοφία, την αρμονία, ανατομία, την ορθή γνώσι και κρίση, τα μυστικά μαθηματικά και τον χρυσό αριθμό ( φ) του Μεγάλου Φειδία στον ταλαντούχο Μιχαήλ Άγγελο.
Έτσι δικαίως ο Μιχαήλ Άγγελος έλεγε στους συνεργάτες του, ότι για αυτόν το μοναδικό μέσον επικοινωνίας με τους συνανθρώπους του, ήταν η αρμονική συνύπαρξη του ανθρώπινου σώματος και το περιεχόμενο του, δηλαδή του πνεύματος του.
Σε αυτόν ενεπιστεύθει ο Πάπας Ιούλιος ο Β΄ την θεματογραφία στον πράγματι δύσκολο χώρο της οροφής. Ήλθε σε ρίξει ο Πάπας τρείς φορές με τον καλλιτέχνη, για τις δήθεν αυθαιρεσίες του και τους νεωτερισμούς που διαπίστωνε. Έτσι διέκοπτε την πρόοδο του έργου, την
τελευταία δε φορά οργισμένος με αυτό που αντίκρισε ο Ιούλιος ταρακούνησε το ικρίωμα της εργασίας, με αποτέλεσμα να πέση στο έδαφος ο Μικελάντζελο να τραυματισθή σοβαρά και να μείνη κλινήρης για αρκετούς μήνες. Μετά από παρακλήσεις και αδρά αμοιβή του Πάπα επανέλαβε την ολοκλήρωση του έργου.
Όπως στην γλυπτική έτσι και στην ζωγραφική του, συγκέντρωσε την προσοχή του στο ανθρώπινο σώμα και στην μοναδική κάθε φορά έκφραση των προσώπων, με πρότυπο την αρχαιοελληνική τεχνοτροπία. Τι να πρωτοθαυμάσης, στις γιγάντιες και μοναδικές απεικονίσεις της οροφής, τις οποίες επί τέσσερα χρόνια καλλιτεχνούσε και άφησε κληρονομία στην ανθρωπότητα.
Και ω του θαύματος, κάποια στιγμή αντίκρισα στο κέντρο της αιθούσης ένα έργο που δεν ταιριάζει και δεν συνάδει με το σύνολο της υπόλοιπης θεματογραφίας. Κάθισα σε ένα πάγκο για αρκετή ώρα, μελετώντας αυτό το παράξενο έργο, που είναι τόσο διαφορετικό από την υπόλοιπο θεματογραφία, προσπαθώντας να το αποσυμβολίσω και να το ερμηνεύσω, γιατί το
έργο αυτό ήταν η αιτία, που όταν το είδε ο Ιούλιος οργίσθηκε και τον έριξε από το ικρίωμα, όπου εργαζόταν επί τέσσερα χρόνια με πολύ δύσκολες συνθήκες και μάλιστα με την ράχη του σε ύπτια θέση (ανάσκελα).
Εδώ ο μεγάλος καλλιτέχνης και μύστης, κατόρθωσε να απεικονίση αλληγορικά, συμβολικά και με ρεαλισμό, τις επάρατες μεθόδους που εφήρμοσαν οι Ιουδαιοχριαστινοί για την επικράτηση της «νέας Θρησκείας» και πως εφήρμοσαν οι αμαθείς και φανατικοί καλόγεροι εκτελεστές του ΕΙΣ ΓΗΝ ΦΕΡΕΙ, του κάθε τι που θύμιζε το Ελληνικό πνεύμα της ελευθερίας της σκέψεως και της εκφράσεως.
Αντικρίζουμε τον αγγελιοφόρο των φυσικών θεών τον Ερμήν, κατακρημνισμένο, κομματιασμένο από το βάθρο του και πεταμένο χαμαί. Τα χέρια του και τα πόδια του σπασμένα και κομμένα βίαια και την κεφαλή του αποκεκομμένη και πεσμένη πλαγίως.
Αυτό όμως που προκαλεί τρόμο, δέος και ψυχικό πόνο είναι η θλιμμένη και με δάκρυα όψις του, που ατενίζει προς το μέλλον, γιατί γνωρίζει τα δεινά και τον σκοταδισμό που επέρχεται από την νέα τάξι πραγμάτων και τους μιαρούς εκπροσώπους της.
Επίσης το πλήρες συμβολισμών διπολικόν κηρύκειον του, είναι και αυτό θρυμματισμένο δίπλα στο κομματιασμένο σώμα του. Επάνω δε στο βάθρο του Ερμή, ο μύστης καλλιτέχνης έχει τοποθετήσει τον σταυρό, και αυτό παλαιότατο αρχαιοελληνικό σύμβολο, με τον Ιησού εσταυρωμένο, που ένα φανατικό και αμαθές ιερατείο καταδίκασε με αυτόν τον ατιμωτικό θάνατο και εν συνεχεία τον εκμεταλλεύεται ασύστολα μέχρι των ημερών μας, στην δε κεφαλή του έθεσε την δήθεν ειρωνική επιγραφή I.N.R.I. αλλά με μυστικιστικές προεκτάσεις.
Η όλη σκηνική παρουσία προσομοιάζει με το άβατο της Ελευσίνας και με σκηνή Αρχαίου ελληνικού θεάτρου.
Το έργο αυτό το διαχωρίζει με τον χρυσό Ελληνικό Μαίανδρο από τις άλλες παραστάσεις του, για ευνόητους λόγους.
Με το έργο του αυτό, τόλμησε ο μεγάλος μύστης και καλλιτέχνης να περάσει το μήνυμα του στον άβατο και τρομερό χώρο του Βατικανού, δηλαδή μέσα στο άντρο της φοβεράς και παντοδυνάμου Ιεράς εξετάσεως και σε χρόνους που δεν θα τολμούσε κανείς άλλος, εάν δεν πίστευε και υπηρετούσε τις αθάνατες Ελληνικές αξίες.
Το πλέον παράδοξο, αλλά όχι για τους επαΐοντας αυτού του εμπνευσμένου έργου, είναι ότι έχει αποκρυβεί ανά τους αιώνας από τους εκπροσώπους του Βατικανού και απουσιάζει από όλους τους καταλόγους των έργων του, μέχρι και του τελευταίου εξ 130 σελίδων, που κυκλοφόρησε χάριν του χρυσού, αλλά εσφαλμένου, Ιωβηλαίου του 2000.
Η γνώσις είναι αλήθεια, είναι Φως, είναι Δικαιοσύνη που διαλύει τα σκότη, τα ψεύδη και την εσκεμμένη παραπληροφόρηση, που δεν είναι δυνατόν να βασιλεύουν συνεχώς επί της γης.
Η Αρχαιοτάτη Ελληνική Θρησκεία ήταν μονοθεϊστική, φυσιολατρική και σε απόλυτη αρμονία με τον παγκόσμιο ρυθμό. Οι διάφορες θεότητες, που επιφανειακά και στρεβλωμένα μας
δίδαξαν, ήσαν οι διάφορες δυνάμεις και εκφάνσεις της φύσεως, της μίας και μοναδικής δημιουργού δυνάμεως που δημιούργησε, κινεί και διέπει τα πάντα.
Όλοι οι μεγάλοι Φιλόσοφοι, Μύστες, Ιεροφάντες και γνώστες της αληθείας μεταξύ αυτών και ο Μικελάντζελο, σοφά τα οριοθέτησαν και προπαντός τα βίωσαν.
Όταν υποχρεώθηκαν η γνώση, το πνεύμα, η ελευθέρα βούληση και έκφραση του ατόμου να υποδουλωθούν και σιγήσουν, από τον Ιουδαιογενή θρησκευτικό φανατισμό, για πολλούς αιώνες η ανθρωπότητα οπισθοδρόμησε και πέρασε στον φοβερό σκοταδισμό του μεσαίωνος, με επακόλουθα τις προκαταλήψεις, την αμάθεια, τον τρόμο και το δέος των ρασοφόρων όλων των δογμάτων.
Αλλά και πάλι ο Ελληνισμός ενεργώντας νομοτελειακά, γιατί ΕΛΛΑΣ σημαίνει ΦΩΣ, συνετέλεσε καταλυτικά στην αναγέννηση του Πολιτισμού, των Επιστημών, της Γνώσεως, του
αποβαρβαρισμού των λαών και την επαναφορά όλων των Ανθρωπιστικών αξιών, που συνετέλεσαν καταλυτικά στην απαλλαγή από την φεουδαρχία, την κήρυξη όλων των απελευθερωτικών κινημάτων κατά τους τελευταίους δύο αιώνες και την ελευθερία των λαών.
Μελετήστε, φίλτατοι εταίροι της ελληνικής σκέψεως προσεκτικά αυτό το έργο και βγάλατε αβίαστα τα συμπεράσματα σας που θα σας καταστήσουν υπερήφανους.
Και ως Συνέλληνες ας ποιούμεν αρμονία, κατά την Σωκρατική ρήση και ας εργαζόμεθα αενάως, για την εξάλειψη των παθών, της μισαλλοδοξίας, της άγνοιας, του ψεύδους, της αμαθείας και του φανατισμού στην νεοβάρβαρη εποχή μας, σαν γνήσιοι απόγονοι των δημιουργών πάντων των πνευματικών αγαθών επί της γης.
Ελευθέριος Διαμαντάρας
ΝΕΡΩΝ Η ΠΑΥΛΟΣ; ΠΟΙΟΣ ΠΥΡΠΟΛΗΣΕ ΤΗΝ ΡΩΜΗ ;
Ο ΝΕΡΩΝ ή Ο ΠΑΥΛΟΣ ΠΥΡΠΟΛΗΣΕ ΤΗΝ ΡΩΜΗ ;
ΑΝΤΙΚΡΟΥΟΜΕΝΑ, ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΕΝΤΑ
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ
Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑΣ
Συγγραφέας
Ερευνητής - Μελετητής
Ιστορίας - Φιλοσοφίας
Φίλτατοι Συνέλληνες,
Σας υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και ακριβολόγος, και ότι τα στοιχεία που θα παρουσιάσω έχουν ιστορικές βάσεις και αποδείξεις και, δεν αποτελούν καρπόν αυθαιρεσίας, ούτε και εμπάθειας, αλλά είναι έργον μακροχρονίου έρευνας και μελέτης, που αισθάνομαι την ανάγκη να την κοινωνήσω μαζί σας.
Ο κάθε σοβαρός ερευνητής οφείλει εάν σέβεται τον εαυτόν του, αλλά και τους αναγνώστες του να φέρει καθαρούς λευκούς κρυστάλλινους και όχι παραμορφωτικούς φακούς, να εξιστορεί τα αληθή γεγονότα και τα συμπεράσματα να εξάγονται με σύνεση στο τέλος. Προς άρσην κάθε παρανοήσεως και συμπληρώσεων, τονίζω κανείς δεν διδάσκει κανέναν, ο μόνος διδασκόμενος είναι πάντοτε ο κάθε ερευνητής, διότι εντρυφεί και εμβαθύνει στο εξεταζόμενο θέμα αρκετό καιρό, εάν φυσικά σέβεται την αλήθεια και το αναγνωστικό του κοινό δεν ενεργεί σκόπιμα και κακόβουλα.
Το εξεταζόμενο θέμα είναι από τα πλέον δύσκολα, διότι είναι ταμπού και έχει εδραιωθεί επί 1900 και πλέον χρόνια, με μία παραπληροφόρηση και με ένα θρησκευτικό φανατισμό και μίσος που δύσκολα ανατρέπονται. Θα πρέπει όμως σαν τέκνα του Ελληνικού φωτός να μην μας πτοεί τίποτα. Διότι Θείον, Φως και Αλήθεια είναι έννοιες συγκλίνουσες και ταυτόσημες, που μόνον με τον φωτεινό Έλληνα Λόγο και λόγο είναι δυνατόν να τις προσεγγίσουμε και να τις κατανοήσουμε εν μέρει και όχι με την άκρατο, άλογο και στείρα πίστη και την κατ’ αποκάλυψιν αλήθεια. Αυτήν την επινόησαν διάφοροι γνωστοί αλλά άγνωστοι για το ευρύ κοινό και, για τους δικούς τους σκοπούς ανά τους αιώνες, οδηγώντας έτσι την ανθρωπότητα σε ποταμούς αίματος, στον σκοταδισμό και στην σημερινή επάρατο νεοβάρβαρη επερχόμενη παγκοσμιοποίηση.
Αλλά ας εισέλθουμε στο θέμα, που δεν είναι άλλο από το ερώτημα των σκεπτομένων ανθρώπων για δύο Χιλιετίες. «Το ποιός έκαψε την Ρώμη και γιατί παραποίησαν την ιστορική αλήθεια;».
Ας εξετάσουμε εν συντομία τον βίο και την πολιτεία του πρωταγωνιστή Σαούλ, που δεν είναι αντίστοιχα Παύλος στα Λατινικά, όπως ψέματα μας έχουν μάθει. Το Paulus στα Λατινικά είναι επιτιμητικό και σημαίνει τον χωλό, τον κοντό και τον Δύσμορφο. Ο Εξεταζόμενος Δύσμορφος δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικό του όνομα, Saul που στα εβραικά σημαίνει κυνηγός, αυτοί που τον χαρακτήρισαν έτσι ήταν γιατί τον γνώρισαν από κοντά και τον χρησιμοποίησαν για τους δικούς σκοπούς και επιδιώξεις.
Φέρεται ότι γεννήθηκε στην Ταρσώ της Κιλικίας, άρα ήταν Ιουδαίος της διασποράς, δηλαδή μιλούσε και έγραφε την Ελληνική γλώσσα και όπως ο ίδιος δηλώνει κατ’ επανάληψιν ήταν φανατικός Ιουδαίος της αυστηράς πατρώας θρησκείας, «περιτομή οκταήμερος εκ γένους Ισραήλ πεπαιδευμένος κατ’ ακρίβειαν του του πατρώου νόμου, εκ της φυλής Βενιαμίν, Εβραίος εξ Εβραίων κατά νόμον Φαρισαίος». (Φιλιπ. γ ΄ 5)
Από τον πατέρα του είχε κληρονομήσει την Ρωμαϊκή Ιθαγένεια (Πράξεις κβ΄ 25-28), την Ρωμαϊκή ιθαγένεια, εκείνη την περίοδο πολύ σπάνια μπορούσε να αποκτηθεί, εκτός με μεγάλη δωροδοκία ή την απένειμαν δια τας εξαιρετικάς υπηρεσίας προς το Ρωμαικό κράτος. Αλήθεια τι υπηρεσίες είχε προσφέρει η οικογένειά του; Δεν είναι πουθενά καταχωρημένη, στις τρεις χιλιάδες σελίδες των συγχρόνων του ιστορικών Σουητόνιου, Φλάβιου Ιώσηπου, Τάκιτου και Πετρώνιου, από έχουν διασωθεί μόλις 250. Ενώ από την Αρχαία Ελληνική γραμματεία μόνον το 2 με 3% !!!.
Σε νεαρά ηλικία πήγε στην Ιερουσαλήμ όπου σπούδασε κοντά στον φανατικό Γαμαλιήλ, έτσι έγινε ορθόδοξος Εβραίος, που υπηρετούσε με απόλυτο φανατισμό τον Μωσαικό νόμο. ΄Εγινε τυφλό όργανο του Σανχεδρίν και με απειλές, διώξεις και φόνους κατά των χριστιανών, πάντοτε επ’ αμοιβή προσπαθούσε να σταματήσει το έργο τους (Πράξεις θ΄1 & κβ΄4-5).
Και ενώ πήγαινε ως κυνηγός κεφαλών στην Δαμασκό για να οδηγήσει μία ομάδα χριστιανών στην Ιερουσαλήμ για να δικαστούν, όπως αναφέρεται τρείς φορές στις Πράξεις (θ΄1 -19, κβ΄ 5-16, κστ΄ 11-20). Η αφήγηση είναι διαφορετική και στις τρεις αναφορές, γιατί έχει γραφεί σε τρεις διαφορετικές περιόδους και από διαφορετικούς συγγραφείς, όπως όλα σχεδόν τα ιερά κείμενά τους. Άκουσε την φωνή Σαούλ, Σαούλ γιατί με διώκεις, τυφλώθηκε, σε τρείς μέρες βρήκε το φως του κ.τ.λ. τα γνωστά και από τρομερός διώκτης έγινε ο πλέον θερμός υποστηρικτής των διωκομένων του, κατά τον Λουκά, που όπως γνωρίζεται είναι ο κύριος συντάκτης των Πράξεων που τις έγραψε 40 χρόνια αργότερα, με τις πολυάριθμες αντιφάσεις και επεμβάσεις όπως θα δούμε στην συνέχεια.
Μία λεπτομέρεια που πιθανόν δεν την γνωρίζετε. Έπεσε λιμός, μόλις άρχισε την νέα του καριέρα όταν βρισκόταν στην Αντιόχεια και, ανέλαβε αυτός με τον μαθητή του τον Βαρνάβα να κάνουν έναν μεγάλο έρανο για την ανακούφιση των Χριστιανών της Ιερουσαλήμ, μετά επέστρεψε στην Συρία (Πράξεις ι γ΄ 1 & προς Γαλάτ. Α΄ 18-21). Κατόπιν άρχισε να ταξιδεύει πάντοτε με τον Βαρνάβα, (που τον αποκαλούσε Δία και τον εαυτόν του Ερμή (Πράξεις Παύλου και Θέκλης).
Επισκέφθηκαν με τον Ιωάννη Μάρκο την Κύπρο και την Πέργη της Παμφιλίας όπου κήρυτταν στις συναγωγές, εκεί ο Μάρκος και ο Βαρνάβας διαφώνησαν μαζί του και τον εγκατέλειψαν, επειδή ξεκίνησε να κηρύττει στους Εθνικούς, κατά παράβαση των συμφωνιών και των υποσχέσεών του, διότι οι Ιουδαίοι διαφωνούσαν ισχυρά με αυτό το σχέδιό του. Εκεί βρίσκεται η μεγάλη απόκρυψη και συσκότιση, από ποιούς πήρε την εντολή να δημιουργήσει την εκκλησία μεταξύ των Εθνικών - Ελλήνων; Μόλις αυτά έγιναν γνωστά στην Ιερουσαλήμ επήλθε μεγάλη αναταραχή μεταξύ των απλών Ιουδαίων, πως ήταν δυνατόν ο Εθνικός να αποδεχθεί τον μεσσία και όχι τον Ισραήλ; Άρα οι εξ Εθνικών προσήλυτοι έπρεπε να κάνουν την περιτομή και να τηρούν τον Μωσαικό νόμο.
Πως ο Σαούλ από κυνηγός κεφαλών προσχώρησε στην μικρή ομάδα των Ιουδαίων οπαδών του Χριστού, να κηρύττει και να πράττει του κεφαλιού του; Έτσι άρχισε μία φαινομενική ψυχρότητα με τους απλούς Ιουδαίους και ακολούθησαν και κάποιες διώξεις, για αυτό και τον αποκάλεσαν εξωμότη (Πράξεις κεφ. Θ, ιγ, ιδ, ιζ, ιη, ιθ, κ, & κη). Διότι πολλοί εύρισκαν την προσωπικότητά του και την ρητορικήν του απεχθή. Τότε ο Σαούλ αναθεώρησε σε αρκετά σημεία τον Μωσαικό νόμο και κυρίως εμπνεύσθηκε την μετά θάνατο δικαίωση για τους προσχωρώντας και ας παρέβαιναν τον νόμο. Αυτή υπήρξε μία πρωτότυπη πατέντα και ένας ελιγμός που είχε μεγάλη ανταπόκριση στο αμαθές πλήθος, «την διακήρυξη της Δικαιώσεως και την μετά θάνατον ανάσταση, όσων συλλήβδην προσχωρούσαν». Εδώ κακογράφει και αλλοιώνει τα Αρχαία μυστήρια, διότι κατ’ αυτόν όποιος είναι εν χριστώ έχει εκπληρώσει τα πάντα και μετά θάνατον δικαιούται τα πάντα. Επίσης εκείνος επέτρεψε στους εθνικούς να παρευρίσκονται στις συναγωγές, αλλά να μην έχουν επαφή με τους «ειδωλολατρικούς ναούς των». (Προς Γαλάτ. β΄ 10).
Ένεκα τούτου διεφώνησε για δεύτερη φορά με τον Βαρνάβα, τον αντικατέστησε με τον Σίλα και άρχισε να περιοδεύει τον ευρύ Ελληνικό χώρο Τρωάδα, Μακεδονία, Θράκη, Αθήνα. Επί 18 μήνες προσπαθούσε να ιδρύσει εκκλησία στην πολυπληθή και ελευθεριάζουσα Κόρινθο (Πράξεις ιζ΄ 22-31). Τότε τον κατήγγειλαν οι ίδιοι οι Ιουδαίοι στον Ανθύπατο της Αχαϊας (Πελοποννήσου) Γαλλίωνα + 52. Ο Ρωμαίος ανώτατος διοικητής και δικαστής τον απήλλαξε από κάθε κατηγορία, εκείνος συνέχισε ανενόχλητα το ανθελληνικό του έργο.
Είναι η δεύτερη επίσημη εκδήλωση της ανοχής και της στηρίξεώς του από το επίσημο Ρωμαικό κράτος, η πρώτη ήταν όταν του παραχώρησαν διεθνές Ρωμαϊκό διαβατήριο, ακολούθησαν και άλλες πολλές, διότι έπρεπε να ολοκληρώσει το ειδεχθές έργο του, δηλαδή την διάλυση του ανεπανάληπτου Ελληνικού οικουμενικού πολιτισμού, και την επικράτηση του διεθνούς Σιωνισμού.
Αυτά τα λίγα για τον Σαούλ από τα ίδια τους τα κείμενα, που βρίθουν από ανακρίβειες οι οποίες και αυτοαναιρούνται, τονίζω ότι γράφτηκαν από διαφορετικούς, ως επί το πλείστον φανατικούς και αμαθείς ρασοφόρους και σε διάφορες χρονικές περιόδους, εκτός και των εκατοντάδων επεμβάσεων που υπέστησαν με Παπικές και Αυτοκρατορικές Βυζαντινές εντολές. Τα της ζωής και το έργο του Λαμπρού και Μεγάλου Φιλέλληνα αυτοκράτορα Νέρωνα θα αναφερθούν στην συνέχεια.
Είναι γνωστό στους αδέσμευτους ερευνητές - μελετητές της ιστορίας, ότι δια μέσου των αιώνων, έχουν επέλθει απαλοιφές, αλλοιώσεις, προσθήκες και επεμβάσεις σε ιστορικά και χριστιανικά κυρίως κείμενα, διότι ενοχλούσαν με τις αποκαλυπτόμενες αλήθειες και τα πραγματικά γεγονότα, που είχαν λάβει χώρα, τις διάφορες ηγεσίες των εκκλησιών και των διαφόρων δογμάτων ανά τους αιώνες.
Είναι καιρός πλέον να αποκατασταθεί η Ιστορική Αλήθεια και η Πραγματικότητα, για να μπορέσουμε να πάρωμε την οδόν της Αληθείας, που οδηγεί στο Φως, την γνώση και την Θέωση.
Ο μυστηριώδης, ο γνωστός άγνωστος, ο παράξενος ταξιδευτής Σαούλ - Κυνηγός – Παύλος πέθανε κατά τας γραφάς το + 64, σαν Ρωμαίος Πολίτης με αποκεφαλισμό, δύο όμως σημαντικοί εκκλησιαστικοί συγγραφείς, ο Ευσέβιος Καισαρείας (Άγιος) και ο Ιερώνυμος (άγιος και αυτός), που πρώτος μετέφρασε στα Λατινικά από τα Ελληνικά την Αγία τους Γραφή, η οποία ονομάσθηκε VULGATA - Λαϊκή και που μέχρι σήμερα είναι η επίσημη αναγνωριζομένη μετάφραση από το Βατικανό, μας βεβαιώνουν ότι πέθανε το 67 μ.Χ. Όμως είχε συλληφθεί το 64 μ.Χ. λίγες ημέρες μετά τον εμπρησμό της Ρώμης, κατά τον οποίον μεταξύ των τεραστίων καταστροφών, κάηκαν σπουδαία και σημαντικά πολιτιστικά και θρησκευτικά μνημεία των «ειδωλολατρών» στην Ρώμη, όπως ο Ιππόδρομος, το Παλατίνο (από τον ιδρυτή της Ρώμης τον Αρκάδα Πάλλαντα), οι ναοί της Εκάτης, του Διός, του Ηρακλέους, το Πάνθεον και πολλά άλλα.
΄Εντεχνα τότε κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο ίδιος ο Νέρων είχε βάλει την φωτιά, αλλά σε κάθε σοβαρό μελετητή μόνο ένα πικρό χαμόγελο προκαλεί αύτή η επικρατήσασα ψευδής φήμη.
Τουλάχιστον από αυτά που μας αφηγούνται οι αξιόλογοι ιστορικοί εκείνης της περιόδου Τάκιτος και Σουητώνιος, αποκλείεται ο Νέρων να γνώριζε ή να συμμετείχε σε αυτό το μεγάλο έγκλημα. Ο Νέρων ήταν μία λεπτή και καλλιτεχνική προσωπικότητα. Εκτιμούσε τα ιερά όλων των θρησκειών που υπήρχαν στην Ρώμη. Ήταν ο πρώτος μη Χριστιανός αυτοκράτωρ που νομοθέτησε υπέρ των πτωχών και των σκλάβων. Είχε απαγορεύσει τις μονομαχίες γιατί απεχθανόταν τις αιματοχυσίες. Ανέβαλλε συνεχώς την υπογραφή της εκτελέσεως των καταδικαστικών αποφάσεων, έτσι έδινε χρόνο στους καταδικασθέντες να πεθαίνουν από φυσικά αίτια. Είχε σταματήσει όλες τις πολεμικές εχθροπραξίες, για να σταματήσει το εμπόριο των σκλάβων που πλούτιζε τους συγκλητικούς. Υπήρξε πάντοτε φιλέλλην, είχε επισκευθεί δύο φορές την Ελλάδα όπου πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, ελευθέρωσε την Πελοπόννησο και απήλλαξε για πέντε χρόνια την Ελλάδα από την φορολογία. Αυτή η φιλολαϊκή και φιλελληνική του πολιτική είχε εξοργίσει την αδίστακτη πλουτοκρατία της Ρώμης και τους φανατικούς οπαδούς της νέας αιρέσεως του Εβραιοχριστιανισμού. Αυτές οι δύο τάξεις από κοινού προετοίμαζαν την δολοφονία του, με επικεφαλής σύνδεσμό τους, τον προσωπικό του δάσκαλο Σενέκα και την μητέρα του.
Την ημέρα του εμπρησμού της Ρώμης, ο Νέρων την ανηγόρευσε σε ημέρα πένθους και έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να ανακουφίση, να βοηθήση τα θύματα και να αποκαταστήση τις τεράστιες ζημιές. Επομένως για έναν σοβαρό ερευνητή της εποχής εκείνης, είναι αδύνατον να δεχθή ότι ο Νέρων
διέπραξε ένα τόσο βαρύ έγκλημα, με τέτοια διαγωγή και τόσο ευγενική ψυχή.
Ο Τάκιτος μας πληροφορεί ότι την ημέρα της μεγάλης συμφοράς, συναντούσες στους δρόμους περίεργους ανθρώπους με αναμμένους δαυλούς στα χέρια, που τους πετούσαν μέσα στα σπίτια για να δυναμώνουν και επεκτείνουν την πυρπόληση.
Ποιοί ήταν όμως αυτοί που έσκαβαν κρυφά και άτιμα τον λάκκο του Νέρωνος; Πρώτος απ΄ όλους ο δάσκαλός του ο Σενέκας, ο πρώην στωικός φιλόσοφος και κρυπτοχριστιανός που σκεπτόταν με τον ίδιο τρόπο όπως ο Γάλβας και ο Πισόνε και τόσοι άλλοι από τον «οίκο του Καίσαρος» (Φιλιππησίους 4, 22).
Ποιός ήταν ο αδελφός του Σενέκα; Ο Γαλλίων, ανθύπατος της Αχαΐας που δεν ανέκρινε και δεν πήρε ποτέ απολογία του Παύλου. Δεν είναι όντως παράξενο, που ενώ ο Παύλος είχε συλληφθεί στην Κόρινθο, ελευθερώθηκε από τον ίδιο τον Γαλλίωνα (Πράξεις 18, 12-17) δίχως τουλάχιστον να απολογηθή, με την μεσολάβηση του Ελληνίζοντος Εβραίου Αρχισυνάγωγου Σωσθένη. Δεν είναι επίσης παράξενο ότι ο Παύλος αλληλογραφούσε με τον Σενέκα; Ποιοί ήταν αυτοί από τον «οίκο του Καίσαρος» που από την καρδιά της Ρώμης έστελναν τους αδελφικούς χαιρετισμούς στους αδελφούς των στους Φιλίππους; Ήταν οι Σενέκας, Πισόνε και Βούρος και ο Επαφρόδιτος; Δεν είναι παράξενο ο συνεργάτης και συνεταίρος στην εργασία και στον αγώνα με τον Παύλο (Φιλιππησίους 2, 25 και 4, 18) να είναι το ίδιο πρόσωπο που έχωσε το μαχαίρι στον λαιμό του Νέρωνος, γιατί ο ίδιος δεν είχε το κουράγιο να αυτοκτονήσει;
Αλλά υπάρχει ακόμη κάτι παράξενο στην «Αποκάλυψη» του Ιωάννη: Η γυναίκα που είχε δει την μεγάλη πόλη - Ρώμη η οποία έχει υπό την εξουσίαν της όλους τους Βασιλείς της γής .... μία ημέρα θα γεμίση πληγές και θα καή από την φωτιά και κάθε καπετάνιος, οι ναύτες και όσοι εργάζονται στην θάλασσα θα δούνε τον καπνό από μακρυά ενώ αυτή θα καίγεται (Κεφ. 17 και 18). Δεν προαναγγέλεται ο εμπρησμός ; Δεν πρέπει να μας διαφεύγη ότι η αποκάλυψη είναι ένα αποκρυφιστικό βιβλίο. Διαβάζουμε στην αρχή του 13ου των Πράξεων ακόμη ένα παράξενο. «Ήσαν στην κοινότητα της Αντιοχείας προφήτες και διδάσκαλοι δηλαδή ο Βαρνάβας, ο Συμεών ο αποκλεισθείς Νίγερ, ο Λούκιος ο Κυρηναίος, ο Μαναήν παιδικός σύντροφος του Τετράρχη Ηρώδη Αγρίππα και ο Παύλος». Ο Μαναήν ήταν εκείνος που κατά τον εμπρησμό της Ρώμης το 64, ξεσήκωσε τους εθνικιστές-ζηλωτές Εβραίους της Παλαιστίνης σε εξέγερση.
Συνδέοντας όλα αυτά τα ονόματα με τα γεγονότα, οδηγούμεθα στο παράξενο συμπέρασμα, ότι η σύλληψη του Παύλου και η μεταφορά του στην Ρώμη, ήταν μέρος ενός καλά οργανωμένου σχεδίου που σκοπό είχε την ανατροπή και τον θάνατο του φιλέλληνα Νέρωνα, με την πυρπόληση της Ρώμης και την ανόρθωση των Εβραίων στην Ιερουσαλήμ. Τα γεγονότα μιλάνε μόνα τους. Ενώ τον συνέλαβαν στον ναό του Σολομώντος και κινδύνευε η ζωή του (Πράξεις 21, 22-23), ο Ρωμαίος χιλίαρχος δήμαρχος της πόλεως Κλαύδιος Λυσίας, επενέβη με όλη του την στρατιωτική δύναμη, για να τον πάρη από τα χέρια των Εβραίων, διότι δεν είχε ολοκληρωθεί η αποστολή του.
Τώρα αυτός ήταν ελεύθερος μέσα στην «φυλακή». Ενώ απ’ έξω ο λαός κραύγαζε εναντίον του, ο δήμαρχος Λυσίας του επιτρέπει να ομιλή με στρατιωτική προστασία. Ο Παύλος αν και ήταν φυλακισμένος, αισθάνεται άνετα. Ο ανηψιός του Περσίνος, γιός της αδελφής του, τον επισκέπτεται δίχως καμία δυσκολία στην φυλακή και τον πληροφορεί ότι οι Ιουδαίοι ορκίσθηκαν να τον σκοτώσουν (Πράξεις 13 – 14). Ο Παύλος κάλεσε τον εκατόνταρχο και του είπε να οδηγήση τον ανηψιό του στον χιλίαρχο για να τον πληροφορήση κάτι σημαντικό.
Αφού τον άκουσε ο χιλίαρχος, είπε στον νεαρό να μη πει σε κανέναν άλλον την πληροφορία του. Κατόπιν κάλεσε δύο εκατόνταρχους και τους διέταξε να σχηματίσουν ένα σώμα από 200 στρατιώτες, 70 ιππείς και 200 τοξότες για να μεταφέρουν τον Παύλο στις εννέα το βράδυ, ώστε να μη το καταλάβουν οι κατήγοροί του, από την Ιερουσαλήμ στην Καισάρεια της Παλαιστίνης, που απέχουν περίπου 200 χιλιόμετρα, για να φθάση σώος και ασφαλής και να τεθή υπό την κρίση του Ρωμαίου κρατίστου ηγεμόνα Φήλικα. Ο Κλαύδιος Λυσίας συνέταξε επιστολή με όλο το ιστορικό του Παύλου προς τον Φήλικα (Πράξεις 13, 23 – 27). Επίσης είναι παράξενο ότι ο φυλακισμένος Παύλος γνώριζε με λεπτομέρειες το περιεχόμενο του εμπιστευτικού φακέλλου που μετέφεραν οι εκατόνταρχοι στον ηγεμόνα.
Μετά από πέντε ημέρες έφθασε ο αρχιερέας Ανανίας με τους προύχοντες στην Καισάρεια, ο Παύλος εν τω μεταξύ διέμενε στο Πραιτώρειο. Συνάντησαν τον Φήλικα και ο ρήτωρ Τερτύλλος ιστόρησε το κατηγορητήριο παρόντος του Παύλου, ειπών μεταξύ των άλλων ότι ο άνθρωπος αυτός είναι λοιμός – πανούκλα. Αυτός κινεί σε στάση τους Ιουδαίους σε όλον τον κόσμο, αφού προσπάθησε να βεβηλώση και το ιερόν του Ναού, έτσι σύμφωνα με τον νόμο μας τον κρίναμε. Αλλά επενέβη ο Λυσίας με πολύ βία και μας τον πήρε από τα χέρια μας και δεν μας άφησε να τον τιμωρήσουμε με θάνατο που είχε καταδικαστεί. (Πράξεις 24, 1-9) .
Στην απολογία του ο Παύλος, σαν καλός Φαρισαίος, τονίζει ότι λατρεύει τον Θεό των πατέρων του, κατά την κατήχηση που έχει πάρει, που αυτοί την ονομάζουν πίστη και ότι αυτή είναι σύμφωνα με τον νόμο και έχει αποκαλυφθεί από τους προφήτες, δηλώνει ότι έχει την ελπίδα του στον Θεό των προφητών και, ότι θα υπάρξη μία ανάσταση δικαίων και αδίκων (Πράξεις 24, 14-15).
Γιατί στην επίσημη απολογία του δεν κάνει καμία αναφορά ότι είναι οπαδός και κήρυκας της τριαδικότητος του Θεού; Γιατί δεν αναφέρεται στον μονογενή Υιό και στο Άγιο Πνεύμα;
Ο Φήλικας δεν τον ελευθέρωσε αμέσως, λέγοντας ότι ήθελε να μάθη περισσότερα από τον χιλίαρχο όταν αυτός θα πήγαινε στην Καισάρεια. Δίνει όμως εντολή στον εκατόνταρχο να παραμείνη υπό κράτηση ο Παύλος και να τυγχάνη «διευκολύνσεων» για να μπορούν οι φίλοι του να του συμπαρίστανται και να τον συντρέχουν. (Πράξεις 24, 23-24). Το πιό παράδοξο είναι ότι ο Φήλικας συνοδευόμενος από την σύζυγό του τον επισκεπτόταν συχνά. Ο παράξενος περιορισμός διήρκεσε δύο χρόνια, διέδωσαν ότι τάχα ο Φήλικας ήθελε χρήματα για να τον ελευθερώση.
Αλλά από που ο Παύλος μπορούσε να έχη χρήματα; Μήπως από το εμπόριο των σκηνών, που από χρόνια το είχε σταματήσει; Ποιοί ήταν αυτοί που τον υπηρετούσαν και με τι χρήματα τους πλήρωνε για δύο και πλέον χρόνια;
Εν τω μεταξύ ο Φήλικας αντικαταστάθηκε από τον Πόρκιο Φέστο, όμως οι Ιουδαίοι δεν είχαν ξεχάσει τον Παύλο. Παρά την περίεργη «απολογία» του, δεν είχαν ικανοποιηθεί, παρουσιάσθηκαν στον νέο κράτιστο ηγεμόνα Φέστο και του ζήτησαν να τον στείλη πίσω στην Ιερουσαλήμ για να δικαστή. Αυτή την φορά επικεφαλής των Ιουδαίων προυχόντων είναι ο αρχιερέας Ανανίας. Τι συμβαίνει όμως εδώ; Ο μέχρι χθες Παύλος, ο φανατικός Φαρισαίος Σαούλ = διώκτης στην Εβραική, ήταν το καταδιωκτικό και εκτελεστικό τους όργανο ....
Η κράτησή του ήταν φαινομενική και ενορχηστρωμένη όπως φαίνεται, γιατί μέχρι χθές ήταν ένα πιόνι τους. Ο νέος ηγεμόνας πληροφορήθηκε και καθοδηγήθηκε από τον απερχόμενο, έτσι απέρριψε το αίτημα των Ιουδαίων και επέτρεψε στον Παύλο να συναντηθή και να μιλήση ελεύθερα με αυτούς. Το πλέον περίεργο στην υπόθεση αυτή είναι ότι το βασιλικό ζεύγος Ηρώδη Αγρίππα και Βερνίκης, βρέθηκαν τυχαία ίσως, στην Καισάρεια και παρεχώρησαν μία επίσημο ακρόαση στον Παύλο. Την επομένη, ο Αγρίππας και η Βερνίκη με μεγάλη συνοδεία, πήγαν στην αίθουσα ακροάσεων, συνοδευόμενοι από όλες τις αρχές (Πράξεις 25 -23).
Προς τι τέτοια μεγαλοπρέπεια και τιμή για μία «κοινωνική» πληγή που παρακινεί τους Ιουδαίους σε όλον τον κόσμο να εξεγερθούν; Είναι μήπως ο Σενέκας ανακατεμένος σ’ αύτήν την υπόθεση; Δεν είναι παράξενο ένας βασιλιάς να συνδιαλέγεται κατ’ επανάληψη με τον «οικουμενικό ανατροπέα του» και να του λέει «αστειευόμενος», για λίγο ακόμη θα με έπειθες να με κάνεις χριστιανό (Πράξεις 26, 28). Ενώ η όλη δικαστική ατμόσφαιρα ήταν υπέρ του Παύλου, εκείνος έρριξε το γάντι. Ζήτησε να δικασθή από το αυτοκρατορικό δικαστήριο στην Ρώμη γιατί ήταν Ρωμαίος πολίτης. Τίτλος πολύ τιμητικός που τον είχαν απονήμει στον πατέρα του ή σε αυτόν για εξαίρετες υπηρεσίες τους προς την Ρώμη.
Το ζήτησε αυτό γιατί είχε καταλάβει ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να ελευθερωθή από ένα ανώτερο δικαστήριο και να βρεθή στην καρδιά της αυτοκρατορίας και να εφαρμόση τα σχέδιά του. Ο Αγρίππας είπε στον Φαίστο: Αυτός θα μπορούσε να ελευθερωθή εάν δεν είχε προσφύγει με την έφεσή του στον Καίσαρα (Πράξεις 26, 32).
Δηλαδή η έφεση του απέκλεισε την απελευθέρωσή του ... Στην Ρώμη δεν γνώριζε μόνο τους Σενέκα, Πισόνε, Βούρο, Γάλβα, Επαφρόδιτο και τόσους άλλους από τον οίκο του Καίσαρος. Επίσης ήταν σε επαφή και με άλλες σημαίνουσες προσωπικότητες που τις μνημονεύει στις επιστολές του: Χαιρετίστε τους οικείους του Αριστόβουλου, χαιρετίστε τον συγγενή μου Ηρωδίωνα, και εκείνους του οίκου του Ναρκίσσου (Ρωμαίους 16, 10-12).
Με αυτές τις προυποθέσεις ο Παύλος μεταφέρθηκε στην Ρώμη. Το ταξίδι του ήταν μακρύ, περιπετειώδες και ναυάγησε αρκετές φορές (Πράξεις 27-28). Όταν το πλοίο προσάραξε σε μία νησίδα της Μάλτας, η φρουρά του φοβούμενη να μη δραπετεύσουν οι μεταγόμενοι, σκέφθηκε να τους σκοτώση όλους. Αλλά ο εκατόνταρχος είχε οδηγίες να τον προστατεύη και να τον πάη οπωσδήποτε στην Ρώμη, δεν τους το επέτρεψε. Τρείς μήνες αργότερα ο Παύλος ήταν στην Ρώμη.
Στην Ρώμη αρχίζει μία νέα σειρά παραδοξοτήτων που αφορούν την εκεί παραμονή του, περιορισμένος και σε αναμονή της κρίσεως του δικαστηρίου, περνάει τρία ολόκληρα χρόνια σε σπίτι που είχε ενοικιάσει. Εκεί δεχόταν όλους όσους ήθελε δίχως καμία απαγόρευση ή περιορισμό (Πράξεις 28, 30). Μέχρι σήμερα δεν έχει αποκαλυφθεί ποιός πλήρωνε το ενοίκιο και όλες τις δαπάνες της διαβιώσεώς του. Με πλήρη ελευθερία προσκαλεί στο σπίτι του τους εξέχοντας Ιουδαίους που κατοικούσαν στην Ρώμη (Πράξεις 28, 17-20). Οι Ιουδαίοι που είχαν μεταφερθεί βιαίως στην Ρώμη, ήσαν οι υπηρέτες της «οικίας του Καίσαρος ». Ποιός είχε φροντίσει να τοποθετηθούν εκεί και τι εντολές είχαν πάρει; Γιατί ένας υπόδικος να θέλη να συναντά ειδικά αυτούς; Οι Πράξεις αναφέρουν ότι στούς προσκεκλημένους τους είχε ανακοινώσει ότι εκείνη την περίοδο ήταν αλυσσοδεμένος εξ αιτίας «της ελπίδος του Ισραήλ». Τι ακριβώς σήμαινε αυτή «η ελπίδα» ειδικά για τους συνομιλητές του, μήπως την ανάσταση των νεκρών ή την ανάσταση του λαού και του έθνους από τον Ρωμαικό ζυγό; Δηλαδή όταν οι ταξιδιώτες προς τους Εμμαούς με επικεφαλής τον Παύλο, ομιλούν για τον Ιησού ότι αυτός ήταν το πεπρωμένο της απελευθερώσεως του Ισραήλ, εννοούσαν ότι θα κληρονομούσαν τον παράδεισο ή την ανατροπή με βία;
Όταν ο Παύλος λέει στούς Ιουδαίους ότι πάει να δικαστή εξ αιτίας της «ελπίδος του Ισραήλ» δεν είναι σαν να τους έλεγε ότι είναι ένας Ζηλωτής κρατούμενος; Ένα ακόμη παράξενο στοιχείο, όταν οι προύχοντες των Ιεροσολύμων εξοργισμένοι από όσα τους έλεγε τον καταδίκασαν με την ποινή του θανάτου, γιατί δεν τον λιθοβόλησαν όπως έκαναν με τον Στέφανο; Τι είδους καταδίκη ήταν αυτή που δεν εκτελέστηκε; Οι Πράξεις αναφέρουν ότι οι Εβραίοι της Ρώμης δεν γνώριζαν τίποτε για την άφιξή του στην πόλη (28, 21), αγνοώντας ότι προηγουμένως αναφέρουν ότι τον περίμεναν στην είσοδο της Ρώμης με τιμές (28, 15). Επίσης αναφέρουν ότι έμεινε «φυλακισμένος» για δύο χρόνια, τι είδους προνομιακή φυλάκιση ήταν αυτή;
Η αυτοκρατορική δικαιοσύνη ήταν τόσο αργή; Γιατί αυτή η περιγραφή διακόπτεται τόσο απότομα; Ο κραταιότατος Θεόφιλος δεν είχε την περιέργεια ή και την αγωνία να μάθη τι τέλος είχε ο Παύλος; (Ο Λουκάς ήταν μαθητής του Παύλου και τον ακολούθησε στο ταξίδι του από την Καισάρεια στην Ρώμη. Ο Θεόφιλος ήταν από την ανωτάτη κοινωνική τάξη και πολύ πλούσιος. Προσυλητήσθηκε στον Χριστιανισμό από τον Λουκά και χάριν αυτού ο Λουκάς έγραψε το Ευαγγέλιό του και τις Πράξεις των Αποστόλων. Ο Θεόφιλος ήταν προστάτης του Παύλου και του Λουκά. Γιατί όμως απότομα αποσιωπάται από τα κείμενα και δεν ξαναβρίσκομε το όνομά του πουθενά;)
Όλες αυτές οι παράξενες συμπτώσεις μας οδηγούν να κάνουμε την «αμαρτωλή» σκέψη ότι ο Παύλος είχε σχέση με τον εμπρησμό της Ρώμης και γι’ αυτό φρόντισε να πάη στην Ρώμη, ενώ μπορούσε όπως είδαμε να ελευθερωθή αφού η διεθνικότητά του ήταν το άλλοθί του. Μπορούμε να πούμε ότι οι άνθρωποί του που κατοικούσαν στην Ρώμη, τον είχαν «ελευθερώσει».
Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι υπήρξε ένα προκαθορισμένο σχέδιο και θα ήταν εύκολο να οργανωθή μία «φυγή» του μετά από τον πανικό που θα επακολουθούσε από τον εμπρησμό. Αλλά οι αλήθειες βγαίνουν δύσκολα και με το σταγονόμετρο, λόγω του γεγονότος ότι τα κείμενα της Καινής Διαθήκης έχουν αλλοιωθεί κατ’ επανάληψη για να εξυπηρετήσουν άνομους και δογματικούς σκοπούς των φανατικών. Ο Παύλος δραπέτευσε και ανεχώρησε εσπευσμένα για να κρυφτή στην Τροία, όπου και συνελήφθη σαν συνεργός και συνένοχος των εμπρηστών και μεταφέρθηκε κατεπειγόντως στην Ρώμη. Ο χρόνος της παρουσίας του Παύλου στην Ρώμη και ο εμπρησμός της συμπίπτουν και με την σιγή – απόκρυψη αυτού του τρομερού συμβάντος εκ μέρους των Πράξεων, είναι τυχαίο ή παράξενο και τι σημαίνει;
Διαβάζομε ένα μέρος από την τελευταία επιστολή του, που έστειλε από την Ρώμη στον φίλο του Τιμόθεο που βρισκόταν στην Έφεσο. (Δευτέρα προς Τιμόθεο 1, 3-8). «Δοξάζω τον Θεό γιατί τον υπηρέτησα πάντοτε με αγνή συνείδηση όπως οι πρόγονοί μου ... δεν ντρέπομαι για το μαρτύριο του Κυρίου μας ούτε και για μένα που είμαι αλυσσοδεμένος για εκείνον».
Εδώ διασαφηνίζει ότι η πίστη του στον Θεό είναι αυτή που διδάχτηκε από τους προγόνους του και ότι ο Θεός είναι ο προστάτης και ελευθερωτής του Εβραικού λαού. Από τον Τιμόθεο ζητεί να μη ντρέπεται για τον Ιησού που καταδικάσθηκε σαν πολιτικός εγκληματίας και να μην ντρέπεται ούτε και για εκείνον που βρίσκεται «αλυσσοδεμένος » στην Ρώμη. Γιατί μπορεί ένας πιστός μαθητής να ντρέπεται για τον δυστυχούντα μεγάλο διδάσκαλό του;
Ποιά υπήρξε η πραγματική κατηγορία που του απαγγέλθηκε κατά την δευτέρα σύλληψή του στην Ρώμη, που έκανε τους μαθητές και τους συνεργάτες του να ντρέπονται; Αποκαλύπτεται δια βραχέων. Πρέπει αυτός να ήταν ο λόγος για τον οποίον τον εγκατέλειψαν ο Φίγγελος, ο Ερμογένης, όλοι της Ασίας, ο Δήμος, ο Κρεσσέντε και άλλοι ενώ ο Αλέξανδρος ο Χαλκουργός, του προξένησε πολλά δεινά (1, 15-4, 9-16).
Όμως ποιά δεινά; Λέει ότι τον εγκατέλειψαν μετά την πρώτη απολογία του. Δηλαδή τα άτομα που τον εγκατέλειψαν ήσαν και οι μάρτυρες υπερασπίσεώς του, που τους είχε πάρει μαζί του από την Καισάρεια στην Ρώμη. Πως λοιπόν δεν αναφέρονται στις πράξεις κατά την περιγραφή του Ναυαγίου;
¨Η φράση «η πρώτη μου απολογία» έχει προστεθεί (ως συνήθως) από κάποιον μεταγενέστερα. Όταν για τον Παύλο όλα πήγαιναν καλά δηλαδή του είχαν επιτρέψει να ενοικιάση σπίτι, να δέχεται ελεύθερα όποιον ήθελε και να απολαμβάνη μία ελευθερία πρωτόγνωρη για έναν υπόδικο, πως και αλλάζουν έτσι απρόοπτα τα πράγματα και σώζεται από το στόμα του λέοντος; (4 – 17). Εφ’ όσον ήταν Ρωμαίος υπήκοος δεν μπορούσε να γίνη βορά των λεόντων, γιατί όμως κάνει μνεία μία τέτοια ανακρίβεια; Ενώ ο συντάκτης-τες των πράξεων είναι τόσο ακριβολόγοι, για όλες τις συλλήψεις του Παύλου, γιατί το αποσιωπούν αυτό; Μετά τον εμπρησμό εγκατέλειψε τον περιορισμό και έφυγε αμέσως κρυφά για την Τροία, εκεί κρύφτηκε στο σπίτι του Κάρπου.
Ότι τις φωτιές τις έβαλαν οι Χριστιανοί και ότι αρχηγός τους ήταν ο Παύλος, έγινε δεκτό από την διοίκηση αμέσως. Έτσι ενήργησαν κεραυνοβόλα και με βίαιο τρόπο τον συνέλαβαν και τον μετέφεραν στην Ρώμη. Να γιατί εγκαταλήφθηκε από φίλους και συντρόφους.
Ο Παύλος παρακαλεί να έλθη στην Ρώμη ο Τιμόθεος και να του φέρη και τον χιτώνα του (4 – 13). Κατά τις πράξεις και τις επιστολές του, έχουν περάσει τουλάχιστον δέκα χρόνια από την διαμονήν του στην Έφεσο με τον Τιμόθεο. Πως δικαιολογείται και τι συμβαίνει και μετά τόσα χρόνια θυμάται τα έντυπά του και τον χιτώνα που ήταν παρατημένα τόσον καιρό;
Ας θυμηθούμε για λίγο, τον Σουητώνιο που αναφέρει ότι πολλοί και αξιόλογοι άνθρωποι έβλεπαν διάφορα άτομα να κρατούν αναμμένους δαυλούς, δεν επενέβησαν όμως, γιατί όλοι αυτοί ήσαν υπηρέτες του αυτοκράτορος. Πρέπει να ήταν «οι άγιοι του Αυτοκρατορικού οίκου» (Φιλιππησίους 4, 22). Μέχρι σήμερα έχουν καταφέρει να πείσουν την πλειοψηφία του κόσμου ότι την φωτιά την έβαλε ο «παράφρων Νέρων» που ήταν παθιασμένος με την ποίηση. Διέδωσαν με επιτυχία ότι έκαψε την Ρώμη για να δη πως τάχα καιγόταν η Τροία και να εμπνευσθή και εκείνος ένα ποίημα αριστούργημα, όπως ο Όμηρος την Ιλιάδα (άρα ο Όμηρος κατά τους Χριστιανούς του 64 μ.Χ. είχε παραστεί αυτόπτης μάρτυς του εμπρησμού της Τροίας. Πόσα στοιχεία μας έχουν στερήσει ...)
Όμως είναι γνωστό ότι οι πρώτοι που έσκαβαν τον λάκκο του Νέρωνος ήταν η ίδια του η μάνα και ο πλέον έμπιστος, ο δάσκαλός του ο Σενέκας. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι Χριστιανοί έκαψαν κατ’ επανάληψη την Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας, δύο φορές την Αγία Σοφία, ότι σκότωσαν με τον πλέον βάρβαρο και ειδεχθή τρόπο και έκαψαν το σώμα της μεγάλης Αλεξανδρινής φιλοσόφου και μηθηματικού Υπατίας, καθώς και πολλών άλλων εκατομμυρίων Εθνικών – Ελλήνων…
Και τέλος ότι επί αιώνες, μαυροφορεμένες φιγούρες (στην αρχή ήσαν Εβραίοι, που με την πάροδο του χρόνου είχαν μετεξελιχθεί με τον προσυλητισμό σε όργανά τους οι Χριστιανοί, γιατί διατηρούσαν ένα βαθύ μίσος κατά των Ελλήνων, των Ρωμαίων και των έργων του πολιτισμού των), περιφερόταν στον ευρύ Ελληνικό χώρο, έχοντας στο ένα χέρι δαυλούς και στο άλλο σφυριά, έκαιγαν και έσπαζαν κάθε τι το Ελληνικό – ειδωλολατρικό κατ’ αυτούς. Φυσικά με τις εντολές και την χρηματοδότηση των Ανθελλήνων Ρωμαιο-Βυζαντινών αυτοκρατόρων…
Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος αναφέρει ότι ο εμπρησμός της Ρώμης έγινε τον Ιούλιο του 64, ότι την ημέρα αυτή ο Νέρων απουσίαζε γιατί ήταν στην γενέτειρά του το Άντζιο. Αλλά από τις μυστικές επιστολές του Σενέκα διαβάζουμε ότι η πυρπόληση ξέσπασε τον Μάρτιο του 64.
Το ποιός λέει την αλήθεια, συμπεράνετέ το εσείς αγαπητοί αναγνώστες. Γνωρίζομε ότι τον Μάρτιο του 64, ο φίλος και συνεργάτης του Παύλου Μαναήν ο οποίος ήταν σύντροφος του Ηρώδου του Τετράρχου ( Πράξεις 13, 1-2) κύρηξε την επανάσταση κατά των Ρωμαίων. Λοιπόν πότε κάψανε την Ρώμη; Ασφαλώς τον Μάρτιο του 64. Μπορούμε να δεχθούμε ότι ο Τάκιτος το λησμόνησε; Όχι μετ’ επιτάσεως, γιατί κάποιο χέρι (όπως τόσες άλλες φορές) διόρθωσε το κείμενο του Τάκιτου, ούτως ώστε η Εβραική εξέγερση να μη συμπέση με τον εμπρησμό της Ρώμης. Γιατί αρχηγός της εξέγερσης ήταν ο Μαναήν. Όταν όμως «διόρθωναν τα γραπτά του ιστορικού Τάκιτου», οι πλαστογράφοι αγνοούσαν τα γραπτά του Σουητώνιου, κατά τα οποία ο Νέρων τον Ιούλιο του 64 βρισκόταν στην Ολυμπία για να συμμετάσχη στούς Ολυμπιακούς αγώνες. Είναι γνωστό ότι ετελούντο ανά τετραετία και κατά τον μήνα Ιούλιο.
Τέλος δε, από τα πλέον παράδοξα είναι ότι ο φίλος του Παύλου Λουκάς, που τον συνόδευσε από την Καισάρεια έως και την Ρώμη, παρέμεινε μαζί του όλον τον χρόνο, δεν αυτοαναφέρεται στις Πράξεις, που είναι δικό του έργο, αλλά ούτε και αλλού γιατί όλα αυτά αποσιωποιούνται; Η μήπως αφαιρέθηκαν;
Κλείνοντας αυτήν την έρευνα - μελέτη των αναμφισβήτητων στοιχείων, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Παύλος είχε γαλουχηθεί από το «Μεσσιανικό κίνημα», δηλαδή αυτό που οι Σικάριοι – μαχαιροβγάλτες ζηλωτές δεν κατόρθωσαν πριν κάποια χρόνια να επιτύχουν. Ο Παύλος το εκτέλεσε με δογματικό – θρησκευτικό τρόπο και με αλληγορική μέθοδο και επιτηδειότητα, εμβολιάζοντας την Εβραική χίμαιρα στην Ελληνολατινική πραγματικότητα.
Ο Παύλος είναι ο φανατικός Μεσσιανικός Ζηλωτής που αγωνίστηκε για το Εβραικό όραμα, το οποίο συνίστατο στην απελευθέρωση του λαού του και την υποταγή όλου του κόσμου σε αυτούς δια του Γιαχβέ.
Ο Παύλος σαν καλός Φαρισαίος, ήταν ο εκφραστής, με κάθε μέσον, του καθαρού Εβραισμού. Ο Εβραισμός με τον Παύλο εκδικείται τον Ελληνισμό, εξ αιτίας της ανωτερότητός του σε όλους τους τομείς. Ο Εβραισμός πάντοτε μισούσε και υπολόγιζε σαν μεγαλύτερο εχθρό του τον Ελληνικό πολιτισμό και τις επιτεύξεις του, αυτό αποδεικνύεται από τα επίσημα γραπτά τους, τουλάχιστον από τον 7ο αιώνα π.Χ. Γιατί η δύναμη του Ελληνισμού βασίζεται στην γνώση, στην ελευθερία του πνεύματος και της συνειδήσεως και όχι σε μία τυφλή πίστη. Όταν οι Εβραίοι μιλούσαν για παγανιστές και ειδωλολάτρες, εννούσαν τους Φιλισταίους-Έλληνες, τον πολιτισμό τους και τις φιλοσοφικο-θρησκευτικές αντιλήψεις των και την ανεξιθρησκίας τους.
Ο Παυλισμός δεν είναι ο πρώτος ιδεαλιστικός Χριστιανισμός, ο Παύλος πρόδωσε, πλαστογράφησε και αλλοίωσε τον Χριστό και δεν θα είχε επιβληθεί στον Ελλαδικό τουλάχιστον χώρο, εάν οι Ρωμαίοι δεν είχαν υποδουλώσει, μόνον δια των όπλων, τους Έλληνες.
Η Εβραική επικράτηση ήταν τηλε-εντελόμενη, ο Παύλος έπαιξε τον ρόλο της ωρολογιακής βόμβας στά θεμέλια του Ελληνισμού και του πολιτισμού των. Αυτόν τον Ελληνικό πολιτισμό και το αδάμαστο πνεύμα του, που ελεύθερο και άσπιλο θαυμάστηκε, όπως αναφέρουν, από τον Ιησού, ο Παύλος τον ρύπανε.
Ο Χριστιανισμός του Ιησού και ο «Χριστιανισμός» του Παύλου είναι δύο λέξεις που ηχούν το ίδιο, αλλά είναι εντελώς διαφορετικού περιεχομένου και ουσίας.
Και κάτι σημαντικό, ο Ιησούς δεν εξήγγειλε και ούτε δημιούργησε καμία θρησκεία, ο Παύλος λανσάρησε και δημιούργησε την νέα Εβραική αίρεση, η οποία έπρεπε να ονομάζεται Παυλισμός και όχι Χριστιανισμός.
ΑΝΤΙΚΡΟΥΟΜΕΝΑ, ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΕΝΤΑ
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ
Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑΣ
Συγγραφέας
Ερευνητής - Μελετητής
Ιστορίας - Φιλοσοφίας
Φίλτατοι Συνέλληνες,
Σας υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και ακριβολόγος, και ότι τα στοιχεία που θα παρουσιάσω έχουν ιστορικές βάσεις και αποδείξεις και, δεν αποτελούν καρπόν αυθαιρεσίας, ούτε και εμπάθειας, αλλά είναι έργον μακροχρονίου έρευνας και μελέτης, που αισθάνομαι την ανάγκη να την κοινωνήσω μαζί σας.
Ο κάθε σοβαρός ερευνητής οφείλει εάν σέβεται τον εαυτόν του, αλλά και τους αναγνώστες του να φέρει καθαρούς λευκούς κρυστάλλινους και όχι παραμορφωτικούς φακούς, να εξιστορεί τα αληθή γεγονότα και τα συμπεράσματα να εξάγονται με σύνεση στο τέλος. Προς άρσην κάθε παρανοήσεως και συμπληρώσεων, τονίζω κανείς δεν διδάσκει κανέναν, ο μόνος διδασκόμενος είναι πάντοτε ο κάθε ερευνητής, διότι εντρυφεί και εμβαθύνει στο εξεταζόμενο θέμα αρκετό καιρό, εάν φυσικά σέβεται την αλήθεια και το αναγνωστικό του κοινό δεν ενεργεί σκόπιμα και κακόβουλα.
Το εξεταζόμενο θέμα είναι από τα πλέον δύσκολα, διότι είναι ταμπού και έχει εδραιωθεί επί 1900 και πλέον χρόνια, με μία παραπληροφόρηση και με ένα θρησκευτικό φανατισμό και μίσος που δύσκολα ανατρέπονται. Θα πρέπει όμως σαν τέκνα του Ελληνικού φωτός να μην μας πτοεί τίποτα. Διότι Θείον, Φως και Αλήθεια είναι έννοιες συγκλίνουσες και ταυτόσημες, που μόνον με τον φωτεινό Έλληνα Λόγο και λόγο είναι δυνατόν να τις προσεγγίσουμε και να τις κατανοήσουμε εν μέρει και όχι με την άκρατο, άλογο και στείρα πίστη και την κατ’ αποκάλυψιν αλήθεια. Αυτήν την επινόησαν διάφοροι γνωστοί αλλά άγνωστοι για το ευρύ κοινό και, για τους δικούς τους σκοπούς ανά τους αιώνες, οδηγώντας έτσι την ανθρωπότητα σε ποταμούς αίματος, στον σκοταδισμό και στην σημερινή επάρατο νεοβάρβαρη επερχόμενη παγκοσμιοποίηση.
Αλλά ας εισέλθουμε στο θέμα, που δεν είναι άλλο από το ερώτημα των σκεπτομένων ανθρώπων για δύο Χιλιετίες. «Το ποιός έκαψε την Ρώμη και γιατί παραποίησαν την ιστορική αλήθεια;».
Ας εξετάσουμε εν συντομία τον βίο και την πολιτεία του πρωταγωνιστή Σαούλ, που δεν είναι αντίστοιχα Παύλος στα Λατινικά, όπως ψέματα μας έχουν μάθει. Το Paulus στα Λατινικά είναι επιτιμητικό και σημαίνει τον χωλό, τον κοντό και τον Δύσμορφο. Ο Εξεταζόμενος Δύσμορφος δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικό του όνομα, Saul που στα εβραικά σημαίνει κυνηγός, αυτοί που τον χαρακτήρισαν έτσι ήταν γιατί τον γνώρισαν από κοντά και τον χρησιμοποίησαν για τους δικούς σκοπούς και επιδιώξεις.
Φέρεται ότι γεννήθηκε στην Ταρσώ της Κιλικίας, άρα ήταν Ιουδαίος της διασποράς, δηλαδή μιλούσε και έγραφε την Ελληνική γλώσσα και όπως ο ίδιος δηλώνει κατ’ επανάληψιν ήταν φανατικός Ιουδαίος της αυστηράς πατρώας θρησκείας, «περιτομή οκταήμερος εκ γένους Ισραήλ πεπαιδευμένος κατ’ ακρίβειαν του του πατρώου νόμου, εκ της φυλής Βενιαμίν, Εβραίος εξ Εβραίων κατά νόμον Φαρισαίος». (Φιλιπ. γ ΄ 5)
Από τον πατέρα του είχε κληρονομήσει την Ρωμαϊκή Ιθαγένεια (Πράξεις κβ΄ 25-28), την Ρωμαϊκή ιθαγένεια, εκείνη την περίοδο πολύ σπάνια μπορούσε να αποκτηθεί, εκτός με μεγάλη δωροδοκία ή την απένειμαν δια τας εξαιρετικάς υπηρεσίας προς το Ρωμαικό κράτος. Αλήθεια τι υπηρεσίες είχε προσφέρει η οικογένειά του; Δεν είναι πουθενά καταχωρημένη, στις τρεις χιλιάδες σελίδες των συγχρόνων του ιστορικών Σουητόνιου, Φλάβιου Ιώσηπου, Τάκιτου και Πετρώνιου, από έχουν διασωθεί μόλις 250. Ενώ από την Αρχαία Ελληνική γραμματεία μόνον το 2 με 3% !!!.
Σε νεαρά ηλικία πήγε στην Ιερουσαλήμ όπου σπούδασε κοντά στον φανατικό Γαμαλιήλ, έτσι έγινε ορθόδοξος Εβραίος, που υπηρετούσε με απόλυτο φανατισμό τον Μωσαικό νόμο. ΄Εγινε τυφλό όργανο του Σανχεδρίν και με απειλές, διώξεις και φόνους κατά των χριστιανών, πάντοτε επ’ αμοιβή προσπαθούσε να σταματήσει το έργο τους (Πράξεις θ΄1 & κβ΄4-5).
Και ενώ πήγαινε ως κυνηγός κεφαλών στην Δαμασκό για να οδηγήσει μία ομάδα χριστιανών στην Ιερουσαλήμ για να δικαστούν, όπως αναφέρεται τρείς φορές στις Πράξεις (θ΄1 -19, κβ΄ 5-16, κστ΄ 11-20). Η αφήγηση είναι διαφορετική και στις τρεις αναφορές, γιατί έχει γραφεί σε τρεις διαφορετικές περιόδους και από διαφορετικούς συγγραφείς, όπως όλα σχεδόν τα ιερά κείμενά τους. Άκουσε την φωνή Σαούλ, Σαούλ γιατί με διώκεις, τυφλώθηκε, σε τρείς μέρες βρήκε το φως του κ.τ.λ. τα γνωστά και από τρομερός διώκτης έγινε ο πλέον θερμός υποστηρικτής των διωκομένων του, κατά τον Λουκά, που όπως γνωρίζεται είναι ο κύριος συντάκτης των Πράξεων που τις έγραψε 40 χρόνια αργότερα, με τις πολυάριθμες αντιφάσεις και επεμβάσεις όπως θα δούμε στην συνέχεια.
Μία λεπτομέρεια που πιθανόν δεν την γνωρίζετε. Έπεσε λιμός, μόλις άρχισε την νέα του καριέρα όταν βρισκόταν στην Αντιόχεια και, ανέλαβε αυτός με τον μαθητή του τον Βαρνάβα να κάνουν έναν μεγάλο έρανο για την ανακούφιση των Χριστιανών της Ιερουσαλήμ, μετά επέστρεψε στην Συρία (Πράξεις ι γ΄ 1 & προς Γαλάτ. Α΄ 18-21). Κατόπιν άρχισε να ταξιδεύει πάντοτε με τον Βαρνάβα, (που τον αποκαλούσε Δία και τον εαυτόν του Ερμή (Πράξεις Παύλου και Θέκλης).
Επισκέφθηκαν με τον Ιωάννη Μάρκο την Κύπρο και την Πέργη της Παμφιλίας όπου κήρυτταν στις συναγωγές, εκεί ο Μάρκος και ο Βαρνάβας διαφώνησαν μαζί του και τον εγκατέλειψαν, επειδή ξεκίνησε να κηρύττει στους Εθνικούς, κατά παράβαση των συμφωνιών και των υποσχέσεών του, διότι οι Ιουδαίοι διαφωνούσαν ισχυρά με αυτό το σχέδιό του. Εκεί βρίσκεται η μεγάλη απόκρυψη και συσκότιση, από ποιούς πήρε την εντολή να δημιουργήσει την εκκλησία μεταξύ των Εθνικών - Ελλήνων; Μόλις αυτά έγιναν γνωστά στην Ιερουσαλήμ επήλθε μεγάλη αναταραχή μεταξύ των απλών Ιουδαίων, πως ήταν δυνατόν ο Εθνικός να αποδεχθεί τον μεσσία και όχι τον Ισραήλ; Άρα οι εξ Εθνικών προσήλυτοι έπρεπε να κάνουν την περιτομή και να τηρούν τον Μωσαικό νόμο.
Πως ο Σαούλ από κυνηγός κεφαλών προσχώρησε στην μικρή ομάδα των Ιουδαίων οπαδών του Χριστού, να κηρύττει και να πράττει του κεφαλιού του; Έτσι άρχισε μία φαινομενική ψυχρότητα με τους απλούς Ιουδαίους και ακολούθησαν και κάποιες διώξεις, για αυτό και τον αποκάλεσαν εξωμότη (Πράξεις κεφ. Θ, ιγ, ιδ, ιζ, ιη, ιθ, κ, & κη). Διότι πολλοί εύρισκαν την προσωπικότητά του και την ρητορικήν του απεχθή. Τότε ο Σαούλ αναθεώρησε σε αρκετά σημεία τον Μωσαικό νόμο και κυρίως εμπνεύσθηκε την μετά θάνατο δικαίωση για τους προσχωρώντας και ας παρέβαιναν τον νόμο. Αυτή υπήρξε μία πρωτότυπη πατέντα και ένας ελιγμός που είχε μεγάλη ανταπόκριση στο αμαθές πλήθος, «την διακήρυξη της Δικαιώσεως και την μετά θάνατον ανάσταση, όσων συλλήβδην προσχωρούσαν». Εδώ κακογράφει και αλλοιώνει τα Αρχαία μυστήρια, διότι κατ’ αυτόν όποιος είναι εν χριστώ έχει εκπληρώσει τα πάντα και μετά θάνατον δικαιούται τα πάντα. Επίσης εκείνος επέτρεψε στους εθνικούς να παρευρίσκονται στις συναγωγές, αλλά να μην έχουν επαφή με τους «ειδωλολατρικούς ναούς των». (Προς Γαλάτ. β΄ 10).
Ένεκα τούτου διεφώνησε για δεύτερη φορά με τον Βαρνάβα, τον αντικατέστησε με τον Σίλα και άρχισε να περιοδεύει τον ευρύ Ελληνικό χώρο Τρωάδα, Μακεδονία, Θράκη, Αθήνα. Επί 18 μήνες προσπαθούσε να ιδρύσει εκκλησία στην πολυπληθή και ελευθεριάζουσα Κόρινθο (Πράξεις ιζ΄ 22-31). Τότε τον κατήγγειλαν οι ίδιοι οι Ιουδαίοι στον Ανθύπατο της Αχαϊας (Πελοποννήσου) Γαλλίωνα + 52. Ο Ρωμαίος ανώτατος διοικητής και δικαστής τον απήλλαξε από κάθε κατηγορία, εκείνος συνέχισε ανενόχλητα το ανθελληνικό του έργο.
Είναι η δεύτερη επίσημη εκδήλωση της ανοχής και της στηρίξεώς του από το επίσημο Ρωμαικό κράτος, η πρώτη ήταν όταν του παραχώρησαν διεθνές Ρωμαϊκό διαβατήριο, ακολούθησαν και άλλες πολλές, διότι έπρεπε να ολοκληρώσει το ειδεχθές έργο του, δηλαδή την διάλυση του ανεπανάληπτου Ελληνικού οικουμενικού πολιτισμού, και την επικράτηση του διεθνούς Σιωνισμού.
Αυτά τα λίγα για τον Σαούλ από τα ίδια τους τα κείμενα, που βρίθουν από ανακρίβειες οι οποίες και αυτοαναιρούνται, τονίζω ότι γράφτηκαν από διαφορετικούς, ως επί το πλείστον φανατικούς και αμαθείς ρασοφόρους και σε διάφορες χρονικές περιόδους, εκτός και των εκατοντάδων επεμβάσεων που υπέστησαν με Παπικές και Αυτοκρατορικές Βυζαντινές εντολές. Τα της ζωής και το έργο του Λαμπρού και Μεγάλου Φιλέλληνα αυτοκράτορα Νέρωνα θα αναφερθούν στην συνέχεια.
Είναι γνωστό στους αδέσμευτους ερευνητές - μελετητές της ιστορίας, ότι δια μέσου των αιώνων, έχουν επέλθει απαλοιφές, αλλοιώσεις, προσθήκες και επεμβάσεις σε ιστορικά και χριστιανικά κυρίως κείμενα, διότι ενοχλούσαν με τις αποκαλυπτόμενες αλήθειες και τα πραγματικά γεγονότα, που είχαν λάβει χώρα, τις διάφορες ηγεσίες των εκκλησιών και των διαφόρων δογμάτων ανά τους αιώνες.
Είναι καιρός πλέον να αποκατασταθεί η Ιστορική Αλήθεια και η Πραγματικότητα, για να μπορέσουμε να πάρωμε την οδόν της Αληθείας, που οδηγεί στο Φως, την γνώση και την Θέωση.
Ο μυστηριώδης, ο γνωστός άγνωστος, ο παράξενος ταξιδευτής Σαούλ - Κυνηγός – Παύλος πέθανε κατά τας γραφάς το + 64, σαν Ρωμαίος Πολίτης με αποκεφαλισμό, δύο όμως σημαντικοί εκκλησιαστικοί συγγραφείς, ο Ευσέβιος Καισαρείας (Άγιος) και ο Ιερώνυμος (άγιος και αυτός), που πρώτος μετέφρασε στα Λατινικά από τα Ελληνικά την Αγία τους Γραφή, η οποία ονομάσθηκε VULGATA - Λαϊκή και που μέχρι σήμερα είναι η επίσημη αναγνωριζομένη μετάφραση από το Βατικανό, μας βεβαιώνουν ότι πέθανε το 67 μ.Χ. Όμως είχε συλληφθεί το 64 μ.Χ. λίγες ημέρες μετά τον εμπρησμό της Ρώμης, κατά τον οποίον μεταξύ των τεραστίων καταστροφών, κάηκαν σπουδαία και σημαντικά πολιτιστικά και θρησκευτικά μνημεία των «ειδωλολατρών» στην Ρώμη, όπως ο Ιππόδρομος, το Παλατίνο (από τον ιδρυτή της Ρώμης τον Αρκάδα Πάλλαντα), οι ναοί της Εκάτης, του Διός, του Ηρακλέους, το Πάνθεον και πολλά άλλα.
΄Εντεχνα τότε κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο ίδιος ο Νέρων είχε βάλει την φωτιά, αλλά σε κάθε σοβαρό μελετητή μόνο ένα πικρό χαμόγελο προκαλεί αύτή η επικρατήσασα ψευδής φήμη.
Τουλάχιστον από αυτά που μας αφηγούνται οι αξιόλογοι ιστορικοί εκείνης της περιόδου Τάκιτος και Σουητώνιος, αποκλείεται ο Νέρων να γνώριζε ή να συμμετείχε σε αυτό το μεγάλο έγκλημα. Ο Νέρων ήταν μία λεπτή και καλλιτεχνική προσωπικότητα. Εκτιμούσε τα ιερά όλων των θρησκειών που υπήρχαν στην Ρώμη. Ήταν ο πρώτος μη Χριστιανός αυτοκράτωρ που νομοθέτησε υπέρ των πτωχών και των σκλάβων. Είχε απαγορεύσει τις μονομαχίες γιατί απεχθανόταν τις αιματοχυσίες. Ανέβαλλε συνεχώς την υπογραφή της εκτελέσεως των καταδικαστικών αποφάσεων, έτσι έδινε χρόνο στους καταδικασθέντες να πεθαίνουν από φυσικά αίτια. Είχε σταματήσει όλες τις πολεμικές εχθροπραξίες, για να σταματήσει το εμπόριο των σκλάβων που πλούτιζε τους συγκλητικούς. Υπήρξε πάντοτε φιλέλλην, είχε επισκευθεί δύο φορές την Ελλάδα όπου πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, ελευθέρωσε την Πελοπόννησο και απήλλαξε για πέντε χρόνια την Ελλάδα από την φορολογία. Αυτή η φιλολαϊκή και φιλελληνική του πολιτική είχε εξοργίσει την αδίστακτη πλουτοκρατία της Ρώμης και τους φανατικούς οπαδούς της νέας αιρέσεως του Εβραιοχριστιανισμού. Αυτές οι δύο τάξεις από κοινού προετοίμαζαν την δολοφονία του, με επικεφαλής σύνδεσμό τους, τον προσωπικό του δάσκαλο Σενέκα και την μητέρα του.
Την ημέρα του εμπρησμού της Ρώμης, ο Νέρων την ανηγόρευσε σε ημέρα πένθους και έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να ανακουφίση, να βοηθήση τα θύματα και να αποκαταστήση τις τεράστιες ζημιές. Επομένως για έναν σοβαρό ερευνητή της εποχής εκείνης, είναι αδύνατον να δεχθή ότι ο Νέρων
διέπραξε ένα τόσο βαρύ έγκλημα, με τέτοια διαγωγή και τόσο ευγενική ψυχή.
Ο Τάκιτος μας πληροφορεί ότι την ημέρα της μεγάλης συμφοράς, συναντούσες στους δρόμους περίεργους ανθρώπους με αναμμένους δαυλούς στα χέρια, που τους πετούσαν μέσα στα σπίτια για να δυναμώνουν και επεκτείνουν την πυρπόληση.
Ποιοί ήταν όμως αυτοί που έσκαβαν κρυφά και άτιμα τον λάκκο του Νέρωνος; Πρώτος απ΄ όλους ο δάσκαλός του ο Σενέκας, ο πρώην στωικός φιλόσοφος και κρυπτοχριστιανός που σκεπτόταν με τον ίδιο τρόπο όπως ο Γάλβας και ο Πισόνε και τόσοι άλλοι από τον «οίκο του Καίσαρος» (Φιλιππησίους 4, 22).
Ποιός ήταν ο αδελφός του Σενέκα; Ο Γαλλίων, ανθύπατος της Αχαΐας που δεν ανέκρινε και δεν πήρε ποτέ απολογία του Παύλου. Δεν είναι όντως παράξενο, που ενώ ο Παύλος είχε συλληφθεί στην Κόρινθο, ελευθερώθηκε από τον ίδιο τον Γαλλίωνα (Πράξεις 18, 12-17) δίχως τουλάχιστον να απολογηθή, με την μεσολάβηση του Ελληνίζοντος Εβραίου Αρχισυνάγωγου Σωσθένη. Δεν είναι επίσης παράξενο ότι ο Παύλος αλληλογραφούσε με τον Σενέκα; Ποιοί ήταν αυτοί από τον «οίκο του Καίσαρος» που από την καρδιά της Ρώμης έστελναν τους αδελφικούς χαιρετισμούς στους αδελφούς των στους Φιλίππους; Ήταν οι Σενέκας, Πισόνε και Βούρος και ο Επαφρόδιτος; Δεν είναι παράξενο ο συνεργάτης και συνεταίρος στην εργασία και στον αγώνα με τον Παύλο (Φιλιππησίους 2, 25 και 4, 18) να είναι το ίδιο πρόσωπο που έχωσε το μαχαίρι στον λαιμό του Νέρωνος, γιατί ο ίδιος δεν είχε το κουράγιο να αυτοκτονήσει;
Αλλά υπάρχει ακόμη κάτι παράξενο στην «Αποκάλυψη» του Ιωάννη: Η γυναίκα που είχε δει την μεγάλη πόλη - Ρώμη η οποία έχει υπό την εξουσίαν της όλους τους Βασιλείς της γής .... μία ημέρα θα γεμίση πληγές και θα καή από την φωτιά και κάθε καπετάνιος, οι ναύτες και όσοι εργάζονται στην θάλασσα θα δούνε τον καπνό από μακρυά ενώ αυτή θα καίγεται (Κεφ. 17 και 18). Δεν προαναγγέλεται ο εμπρησμός ; Δεν πρέπει να μας διαφεύγη ότι η αποκάλυψη είναι ένα αποκρυφιστικό βιβλίο. Διαβάζουμε στην αρχή του 13ου των Πράξεων ακόμη ένα παράξενο. «Ήσαν στην κοινότητα της Αντιοχείας προφήτες και διδάσκαλοι δηλαδή ο Βαρνάβας, ο Συμεών ο αποκλεισθείς Νίγερ, ο Λούκιος ο Κυρηναίος, ο Μαναήν παιδικός σύντροφος του Τετράρχη Ηρώδη Αγρίππα και ο Παύλος». Ο Μαναήν ήταν εκείνος που κατά τον εμπρησμό της Ρώμης το 64, ξεσήκωσε τους εθνικιστές-ζηλωτές Εβραίους της Παλαιστίνης σε εξέγερση.
Συνδέοντας όλα αυτά τα ονόματα με τα γεγονότα, οδηγούμεθα στο παράξενο συμπέρασμα, ότι η σύλληψη του Παύλου και η μεταφορά του στην Ρώμη, ήταν μέρος ενός καλά οργανωμένου σχεδίου που σκοπό είχε την ανατροπή και τον θάνατο του φιλέλληνα Νέρωνα, με την πυρπόληση της Ρώμης και την ανόρθωση των Εβραίων στην Ιερουσαλήμ. Τα γεγονότα μιλάνε μόνα τους. Ενώ τον συνέλαβαν στον ναό του Σολομώντος και κινδύνευε η ζωή του (Πράξεις 21, 22-23), ο Ρωμαίος χιλίαρχος δήμαρχος της πόλεως Κλαύδιος Λυσίας, επενέβη με όλη του την στρατιωτική δύναμη, για να τον πάρη από τα χέρια των Εβραίων, διότι δεν είχε ολοκληρωθεί η αποστολή του.
Τώρα αυτός ήταν ελεύθερος μέσα στην «φυλακή». Ενώ απ’ έξω ο λαός κραύγαζε εναντίον του, ο δήμαρχος Λυσίας του επιτρέπει να ομιλή με στρατιωτική προστασία. Ο Παύλος αν και ήταν φυλακισμένος, αισθάνεται άνετα. Ο ανηψιός του Περσίνος, γιός της αδελφής του, τον επισκέπτεται δίχως καμία δυσκολία στην φυλακή και τον πληροφορεί ότι οι Ιουδαίοι ορκίσθηκαν να τον σκοτώσουν (Πράξεις 13 – 14). Ο Παύλος κάλεσε τον εκατόνταρχο και του είπε να οδηγήση τον ανηψιό του στον χιλίαρχο για να τον πληροφορήση κάτι σημαντικό.
Αφού τον άκουσε ο χιλίαρχος, είπε στον νεαρό να μη πει σε κανέναν άλλον την πληροφορία του. Κατόπιν κάλεσε δύο εκατόνταρχους και τους διέταξε να σχηματίσουν ένα σώμα από 200 στρατιώτες, 70 ιππείς και 200 τοξότες για να μεταφέρουν τον Παύλο στις εννέα το βράδυ, ώστε να μη το καταλάβουν οι κατήγοροί του, από την Ιερουσαλήμ στην Καισάρεια της Παλαιστίνης, που απέχουν περίπου 200 χιλιόμετρα, για να φθάση σώος και ασφαλής και να τεθή υπό την κρίση του Ρωμαίου κρατίστου ηγεμόνα Φήλικα. Ο Κλαύδιος Λυσίας συνέταξε επιστολή με όλο το ιστορικό του Παύλου προς τον Φήλικα (Πράξεις 13, 23 – 27). Επίσης είναι παράξενο ότι ο φυλακισμένος Παύλος γνώριζε με λεπτομέρειες το περιεχόμενο του εμπιστευτικού φακέλλου που μετέφεραν οι εκατόνταρχοι στον ηγεμόνα.
Μετά από πέντε ημέρες έφθασε ο αρχιερέας Ανανίας με τους προύχοντες στην Καισάρεια, ο Παύλος εν τω μεταξύ διέμενε στο Πραιτώρειο. Συνάντησαν τον Φήλικα και ο ρήτωρ Τερτύλλος ιστόρησε το κατηγορητήριο παρόντος του Παύλου, ειπών μεταξύ των άλλων ότι ο άνθρωπος αυτός είναι λοιμός – πανούκλα. Αυτός κινεί σε στάση τους Ιουδαίους σε όλον τον κόσμο, αφού προσπάθησε να βεβηλώση και το ιερόν του Ναού, έτσι σύμφωνα με τον νόμο μας τον κρίναμε. Αλλά επενέβη ο Λυσίας με πολύ βία και μας τον πήρε από τα χέρια μας και δεν μας άφησε να τον τιμωρήσουμε με θάνατο που είχε καταδικαστεί. (Πράξεις 24, 1-9) .
Στην απολογία του ο Παύλος, σαν καλός Φαρισαίος, τονίζει ότι λατρεύει τον Θεό των πατέρων του, κατά την κατήχηση που έχει πάρει, που αυτοί την ονομάζουν πίστη και ότι αυτή είναι σύμφωνα με τον νόμο και έχει αποκαλυφθεί από τους προφήτες, δηλώνει ότι έχει την ελπίδα του στον Θεό των προφητών και, ότι θα υπάρξη μία ανάσταση δικαίων και αδίκων (Πράξεις 24, 14-15).
Γιατί στην επίσημη απολογία του δεν κάνει καμία αναφορά ότι είναι οπαδός και κήρυκας της τριαδικότητος του Θεού; Γιατί δεν αναφέρεται στον μονογενή Υιό και στο Άγιο Πνεύμα;
Ο Φήλικας δεν τον ελευθέρωσε αμέσως, λέγοντας ότι ήθελε να μάθη περισσότερα από τον χιλίαρχο όταν αυτός θα πήγαινε στην Καισάρεια. Δίνει όμως εντολή στον εκατόνταρχο να παραμείνη υπό κράτηση ο Παύλος και να τυγχάνη «διευκολύνσεων» για να μπορούν οι φίλοι του να του συμπαρίστανται και να τον συντρέχουν. (Πράξεις 24, 23-24). Το πιό παράδοξο είναι ότι ο Φήλικας συνοδευόμενος από την σύζυγό του τον επισκεπτόταν συχνά. Ο παράξενος περιορισμός διήρκεσε δύο χρόνια, διέδωσαν ότι τάχα ο Φήλικας ήθελε χρήματα για να τον ελευθερώση.
Αλλά από που ο Παύλος μπορούσε να έχη χρήματα; Μήπως από το εμπόριο των σκηνών, που από χρόνια το είχε σταματήσει; Ποιοί ήταν αυτοί που τον υπηρετούσαν και με τι χρήματα τους πλήρωνε για δύο και πλέον χρόνια;
Εν τω μεταξύ ο Φήλικας αντικαταστάθηκε από τον Πόρκιο Φέστο, όμως οι Ιουδαίοι δεν είχαν ξεχάσει τον Παύλο. Παρά την περίεργη «απολογία» του, δεν είχαν ικανοποιηθεί, παρουσιάσθηκαν στον νέο κράτιστο ηγεμόνα Φέστο και του ζήτησαν να τον στείλη πίσω στην Ιερουσαλήμ για να δικαστή. Αυτή την φορά επικεφαλής των Ιουδαίων προυχόντων είναι ο αρχιερέας Ανανίας. Τι συμβαίνει όμως εδώ; Ο μέχρι χθες Παύλος, ο φανατικός Φαρισαίος Σαούλ = διώκτης στην Εβραική, ήταν το καταδιωκτικό και εκτελεστικό τους όργανο ....
Η κράτησή του ήταν φαινομενική και ενορχηστρωμένη όπως φαίνεται, γιατί μέχρι χθές ήταν ένα πιόνι τους. Ο νέος ηγεμόνας πληροφορήθηκε και καθοδηγήθηκε από τον απερχόμενο, έτσι απέρριψε το αίτημα των Ιουδαίων και επέτρεψε στον Παύλο να συναντηθή και να μιλήση ελεύθερα με αυτούς. Το πλέον περίεργο στην υπόθεση αυτή είναι ότι το βασιλικό ζεύγος Ηρώδη Αγρίππα και Βερνίκης, βρέθηκαν τυχαία ίσως, στην Καισάρεια και παρεχώρησαν μία επίσημο ακρόαση στον Παύλο. Την επομένη, ο Αγρίππας και η Βερνίκη με μεγάλη συνοδεία, πήγαν στην αίθουσα ακροάσεων, συνοδευόμενοι από όλες τις αρχές (Πράξεις 25 -23).
Προς τι τέτοια μεγαλοπρέπεια και τιμή για μία «κοινωνική» πληγή που παρακινεί τους Ιουδαίους σε όλον τον κόσμο να εξεγερθούν; Είναι μήπως ο Σενέκας ανακατεμένος σ’ αύτήν την υπόθεση; Δεν είναι παράξενο ένας βασιλιάς να συνδιαλέγεται κατ’ επανάληψη με τον «οικουμενικό ανατροπέα του» και να του λέει «αστειευόμενος», για λίγο ακόμη θα με έπειθες να με κάνεις χριστιανό (Πράξεις 26, 28). Ενώ η όλη δικαστική ατμόσφαιρα ήταν υπέρ του Παύλου, εκείνος έρριξε το γάντι. Ζήτησε να δικασθή από το αυτοκρατορικό δικαστήριο στην Ρώμη γιατί ήταν Ρωμαίος πολίτης. Τίτλος πολύ τιμητικός που τον είχαν απονήμει στον πατέρα του ή σε αυτόν για εξαίρετες υπηρεσίες τους προς την Ρώμη.
Το ζήτησε αυτό γιατί είχε καταλάβει ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να ελευθερωθή από ένα ανώτερο δικαστήριο και να βρεθή στην καρδιά της αυτοκρατορίας και να εφαρμόση τα σχέδιά του. Ο Αγρίππας είπε στον Φαίστο: Αυτός θα μπορούσε να ελευθερωθή εάν δεν είχε προσφύγει με την έφεσή του στον Καίσαρα (Πράξεις 26, 32).
Δηλαδή η έφεση του απέκλεισε την απελευθέρωσή του ... Στην Ρώμη δεν γνώριζε μόνο τους Σενέκα, Πισόνε, Βούρο, Γάλβα, Επαφρόδιτο και τόσους άλλους από τον οίκο του Καίσαρος. Επίσης ήταν σε επαφή και με άλλες σημαίνουσες προσωπικότητες που τις μνημονεύει στις επιστολές του: Χαιρετίστε τους οικείους του Αριστόβουλου, χαιρετίστε τον συγγενή μου Ηρωδίωνα, και εκείνους του οίκου του Ναρκίσσου (Ρωμαίους 16, 10-12).
Με αυτές τις προυποθέσεις ο Παύλος μεταφέρθηκε στην Ρώμη. Το ταξίδι του ήταν μακρύ, περιπετειώδες και ναυάγησε αρκετές φορές (Πράξεις 27-28). Όταν το πλοίο προσάραξε σε μία νησίδα της Μάλτας, η φρουρά του φοβούμενη να μη δραπετεύσουν οι μεταγόμενοι, σκέφθηκε να τους σκοτώση όλους. Αλλά ο εκατόνταρχος είχε οδηγίες να τον προστατεύη και να τον πάη οπωσδήποτε στην Ρώμη, δεν τους το επέτρεψε. Τρείς μήνες αργότερα ο Παύλος ήταν στην Ρώμη.
Στην Ρώμη αρχίζει μία νέα σειρά παραδοξοτήτων που αφορούν την εκεί παραμονή του, περιορισμένος και σε αναμονή της κρίσεως του δικαστηρίου, περνάει τρία ολόκληρα χρόνια σε σπίτι που είχε ενοικιάσει. Εκεί δεχόταν όλους όσους ήθελε δίχως καμία απαγόρευση ή περιορισμό (Πράξεις 28, 30). Μέχρι σήμερα δεν έχει αποκαλυφθεί ποιός πλήρωνε το ενοίκιο και όλες τις δαπάνες της διαβιώσεώς του. Με πλήρη ελευθερία προσκαλεί στο σπίτι του τους εξέχοντας Ιουδαίους που κατοικούσαν στην Ρώμη (Πράξεις 28, 17-20). Οι Ιουδαίοι που είχαν μεταφερθεί βιαίως στην Ρώμη, ήσαν οι υπηρέτες της «οικίας του Καίσαρος ». Ποιός είχε φροντίσει να τοποθετηθούν εκεί και τι εντολές είχαν πάρει; Γιατί ένας υπόδικος να θέλη να συναντά ειδικά αυτούς; Οι Πράξεις αναφέρουν ότι στούς προσκεκλημένους τους είχε ανακοινώσει ότι εκείνη την περίοδο ήταν αλυσσοδεμένος εξ αιτίας «της ελπίδος του Ισραήλ». Τι ακριβώς σήμαινε αυτή «η ελπίδα» ειδικά για τους συνομιλητές του, μήπως την ανάσταση των νεκρών ή την ανάσταση του λαού και του έθνους από τον Ρωμαικό ζυγό; Δηλαδή όταν οι ταξιδιώτες προς τους Εμμαούς με επικεφαλής τον Παύλο, ομιλούν για τον Ιησού ότι αυτός ήταν το πεπρωμένο της απελευθερώσεως του Ισραήλ, εννοούσαν ότι θα κληρονομούσαν τον παράδεισο ή την ανατροπή με βία;
Όταν ο Παύλος λέει στούς Ιουδαίους ότι πάει να δικαστή εξ αιτίας της «ελπίδος του Ισραήλ» δεν είναι σαν να τους έλεγε ότι είναι ένας Ζηλωτής κρατούμενος; Ένα ακόμη παράξενο στοιχείο, όταν οι προύχοντες των Ιεροσολύμων εξοργισμένοι από όσα τους έλεγε τον καταδίκασαν με την ποινή του θανάτου, γιατί δεν τον λιθοβόλησαν όπως έκαναν με τον Στέφανο; Τι είδους καταδίκη ήταν αυτή που δεν εκτελέστηκε; Οι Πράξεις αναφέρουν ότι οι Εβραίοι της Ρώμης δεν γνώριζαν τίποτε για την άφιξή του στην πόλη (28, 21), αγνοώντας ότι προηγουμένως αναφέρουν ότι τον περίμεναν στην είσοδο της Ρώμης με τιμές (28, 15). Επίσης αναφέρουν ότι έμεινε «φυλακισμένος» για δύο χρόνια, τι είδους προνομιακή φυλάκιση ήταν αυτή;
Η αυτοκρατορική δικαιοσύνη ήταν τόσο αργή; Γιατί αυτή η περιγραφή διακόπτεται τόσο απότομα; Ο κραταιότατος Θεόφιλος δεν είχε την περιέργεια ή και την αγωνία να μάθη τι τέλος είχε ο Παύλος; (Ο Λουκάς ήταν μαθητής του Παύλου και τον ακολούθησε στο ταξίδι του από την Καισάρεια στην Ρώμη. Ο Θεόφιλος ήταν από την ανωτάτη κοινωνική τάξη και πολύ πλούσιος. Προσυλητήσθηκε στον Χριστιανισμό από τον Λουκά και χάριν αυτού ο Λουκάς έγραψε το Ευαγγέλιό του και τις Πράξεις των Αποστόλων. Ο Θεόφιλος ήταν προστάτης του Παύλου και του Λουκά. Γιατί όμως απότομα αποσιωπάται από τα κείμενα και δεν ξαναβρίσκομε το όνομά του πουθενά;)
Όλες αυτές οι παράξενες συμπτώσεις μας οδηγούν να κάνουμε την «αμαρτωλή» σκέψη ότι ο Παύλος είχε σχέση με τον εμπρησμό της Ρώμης και γι’ αυτό φρόντισε να πάη στην Ρώμη, ενώ μπορούσε όπως είδαμε να ελευθερωθή αφού η διεθνικότητά του ήταν το άλλοθί του. Μπορούμε να πούμε ότι οι άνθρωποί του που κατοικούσαν στην Ρώμη, τον είχαν «ελευθερώσει».
Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι υπήρξε ένα προκαθορισμένο σχέδιο και θα ήταν εύκολο να οργανωθή μία «φυγή» του μετά από τον πανικό που θα επακολουθούσε από τον εμπρησμό. Αλλά οι αλήθειες βγαίνουν δύσκολα και με το σταγονόμετρο, λόγω του γεγονότος ότι τα κείμενα της Καινής Διαθήκης έχουν αλλοιωθεί κατ’ επανάληψη για να εξυπηρετήσουν άνομους και δογματικούς σκοπούς των φανατικών. Ο Παύλος δραπέτευσε και ανεχώρησε εσπευσμένα για να κρυφτή στην Τροία, όπου και συνελήφθη σαν συνεργός και συνένοχος των εμπρηστών και μεταφέρθηκε κατεπειγόντως στην Ρώμη. Ο χρόνος της παρουσίας του Παύλου στην Ρώμη και ο εμπρησμός της συμπίπτουν και με την σιγή – απόκρυψη αυτού του τρομερού συμβάντος εκ μέρους των Πράξεων, είναι τυχαίο ή παράξενο και τι σημαίνει;
Διαβάζομε ένα μέρος από την τελευταία επιστολή του, που έστειλε από την Ρώμη στον φίλο του Τιμόθεο που βρισκόταν στην Έφεσο. (Δευτέρα προς Τιμόθεο 1, 3-8). «Δοξάζω τον Θεό γιατί τον υπηρέτησα πάντοτε με αγνή συνείδηση όπως οι πρόγονοί μου ... δεν ντρέπομαι για το μαρτύριο του Κυρίου μας ούτε και για μένα που είμαι αλυσσοδεμένος για εκείνον».
Εδώ διασαφηνίζει ότι η πίστη του στον Θεό είναι αυτή που διδάχτηκε από τους προγόνους του και ότι ο Θεός είναι ο προστάτης και ελευθερωτής του Εβραικού λαού. Από τον Τιμόθεο ζητεί να μη ντρέπεται για τον Ιησού που καταδικάσθηκε σαν πολιτικός εγκληματίας και να μην ντρέπεται ούτε και για εκείνον που βρίσκεται «αλυσσοδεμένος » στην Ρώμη. Γιατί μπορεί ένας πιστός μαθητής να ντρέπεται για τον δυστυχούντα μεγάλο διδάσκαλό του;
Ποιά υπήρξε η πραγματική κατηγορία που του απαγγέλθηκε κατά την δευτέρα σύλληψή του στην Ρώμη, που έκανε τους μαθητές και τους συνεργάτες του να ντρέπονται; Αποκαλύπτεται δια βραχέων. Πρέπει αυτός να ήταν ο λόγος για τον οποίον τον εγκατέλειψαν ο Φίγγελος, ο Ερμογένης, όλοι της Ασίας, ο Δήμος, ο Κρεσσέντε και άλλοι ενώ ο Αλέξανδρος ο Χαλκουργός, του προξένησε πολλά δεινά (1, 15-4, 9-16).
Όμως ποιά δεινά; Λέει ότι τον εγκατέλειψαν μετά την πρώτη απολογία του. Δηλαδή τα άτομα που τον εγκατέλειψαν ήσαν και οι μάρτυρες υπερασπίσεώς του, που τους είχε πάρει μαζί του από την Καισάρεια στην Ρώμη. Πως λοιπόν δεν αναφέρονται στις πράξεις κατά την περιγραφή του Ναυαγίου;
¨Η φράση «η πρώτη μου απολογία» έχει προστεθεί (ως συνήθως) από κάποιον μεταγενέστερα. Όταν για τον Παύλο όλα πήγαιναν καλά δηλαδή του είχαν επιτρέψει να ενοικιάση σπίτι, να δέχεται ελεύθερα όποιον ήθελε και να απολαμβάνη μία ελευθερία πρωτόγνωρη για έναν υπόδικο, πως και αλλάζουν έτσι απρόοπτα τα πράγματα και σώζεται από το στόμα του λέοντος; (4 – 17). Εφ’ όσον ήταν Ρωμαίος υπήκοος δεν μπορούσε να γίνη βορά των λεόντων, γιατί όμως κάνει μνεία μία τέτοια ανακρίβεια; Ενώ ο συντάκτης-τες των πράξεων είναι τόσο ακριβολόγοι, για όλες τις συλλήψεις του Παύλου, γιατί το αποσιωπούν αυτό; Μετά τον εμπρησμό εγκατέλειψε τον περιορισμό και έφυγε αμέσως κρυφά για την Τροία, εκεί κρύφτηκε στο σπίτι του Κάρπου.
Ότι τις φωτιές τις έβαλαν οι Χριστιανοί και ότι αρχηγός τους ήταν ο Παύλος, έγινε δεκτό από την διοίκηση αμέσως. Έτσι ενήργησαν κεραυνοβόλα και με βίαιο τρόπο τον συνέλαβαν και τον μετέφεραν στην Ρώμη. Να γιατί εγκαταλήφθηκε από φίλους και συντρόφους.
Ο Παύλος παρακαλεί να έλθη στην Ρώμη ο Τιμόθεος και να του φέρη και τον χιτώνα του (4 – 13). Κατά τις πράξεις και τις επιστολές του, έχουν περάσει τουλάχιστον δέκα χρόνια από την διαμονήν του στην Έφεσο με τον Τιμόθεο. Πως δικαιολογείται και τι συμβαίνει και μετά τόσα χρόνια θυμάται τα έντυπά του και τον χιτώνα που ήταν παρατημένα τόσον καιρό;
Ας θυμηθούμε για λίγο, τον Σουητώνιο που αναφέρει ότι πολλοί και αξιόλογοι άνθρωποι έβλεπαν διάφορα άτομα να κρατούν αναμμένους δαυλούς, δεν επενέβησαν όμως, γιατί όλοι αυτοί ήσαν υπηρέτες του αυτοκράτορος. Πρέπει να ήταν «οι άγιοι του Αυτοκρατορικού οίκου» (Φιλιππησίους 4, 22). Μέχρι σήμερα έχουν καταφέρει να πείσουν την πλειοψηφία του κόσμου ότι την φωτιά την έβαλε ο «παράφρων Νέρων» που ήταν παθιασμένος με την ποίηση. Διέδωσαν με επιτυχία ότι έκαψε την Ρώμη για να δη πως τάχα καιγόταν η Τροία και να εμπνευσθή και εκείνος ένα ποίημα αριστούργημα, όπως ο Όμηρος την Ιλιάδα (άρα ο Όμηρος κατά τους Χριστιανούς του 64 μ.Χ. είχε παραστεί αυτόπτης μάρτυς του εμπρησμού της Τροίας. Πόσα στοιχεία μας έχουν στερήσει ...)
Όμως είναι γνωστό ότι οι πρώτοι που έσκαβαν τον λάκκο του Νέρωνος ήταν η ίδια του η μάνα και ο πλέον έμπιστος, ο δάσκαλός του ο Σενέκας. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι Χριστιανοί έκαψαν κατ’ επανάληψη την Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας, δύο φορές την Αγία Σοφία, ότι σκότωσαν με τον πλέον βάρβαρο και ειδεχθή τρόπο και έκαψαν το σώμα της μεγάλης Αλεξανδρινής φιλοσόφου και μηθηματικού Υπατίας, καθώς και πολλών άλλων εκατομμυρίων Εθνικών – Ελλήνων…
Και τέλος ότι επί αιώνες, μαυροφορεμένες φιγούρες (στην αρχή ήσαν Εβραίοι, που με την πάροδο του χρόνου είχαν μετεξελιχθεί με τον προσυλητισμό σε όργανά τους οι Χριστιανοί, γιατί διατηρούσαν ένα βαθύ μίσος κατά των Ελλήνων, των Ρωμαίων και των έργων του πολιτισμού των), περιφερόταν στον ευρύ Ελληνικό χώρο, έχοντας στο ένα χέρι δαυλούς και στο άλλο σφυριά, έκαιγαν και έσπαζαν κάθε τι το Ελληνικό – ειδωλολατρικό κατ’ αυτούς. Φυσικά με τις εντολές και την χρηματοδότηση των Ανθελλήνων Ρωμαιο-Βυζαντινών αυτοκρατόρων…
Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος αναφέρει ότι ο εμπρησμός της Ρώμης έγινε τον Ιούλιο του 64, ότι την ημέρα αυτή ο Νέρων απουσίαζε γιατί ήταν στην γενέτειρά του το Άντζιο. Αλλά από τις μυστικές επιστολές του Σενέκα διαβάζουμε ότι η πυρπόληση ξέσπασε τον Μάρτιο του 64.
Το ποιός λέει την αλήθεια, συμπεράνετέ το εσείς αγαπητοί αναγνώστες. Γνωρίζομε ότι τον Μάρτιο του 64, ο φίλος και συνεργάτης του Παύλου Μαναήν ο οποίος ήταν σύντροφος του Ηρώδου του Τετράρχου ( Πράξεις 13, 1-2) κύρηξε την επανάσταση κατά των Ρωμαίων. Λοιπόν πότε κάψανε την Ρώμη; Ασφαλώς τον Μάρτιο του 64. Μπορούμε να δεχθούμε ότι ο Τάκιτος το λησμόνησε; Όχι μετ’ επιτάσεως, γιατί κάποιο χέρι (όπως τόσες άλλες φορές) διόρθωσε το κείμενο του Τάκιτου, ούτως ώστε η Εβραική εξέγερση να μη συμπέση με τον εμπρησμό της Ρώμης. Γιατί αρχηγός της εξέγερσης ήταν ο Μαναήν. Όταν όμως «διόρθωναν τα γραπτά του ιστορικού Τάκιτου», οι πλαστογράφοι αγνοούσαν τα γραπτά του Σουητώνιου, κατά τα οποία ο Νέρων τον Ιούλιο του 64 βρισκόταν στην Ολυμπία για να συμμετάσχη στούς Ολυμπιακούς αγώνες. Είναι γνωστό ότι ετελούντο ανά τετραετία και κατά τον μήνα Ιούλιο.
Τέλος δε, από τα πλέον παράδοξα είναι ότι ο φίλος του Παύλου Λουκάς, που τον συνόδευσε από την Καισάρεια έως και την Ρώμη, παρέμεινε μαζί του όλον τον χρόνο, δεν αυτοαναφέρεται στις Πράξεις, που είναι δικό του έργο, αλλά ούτε και αλλού γιατί όλα αυτά αποσιωποιούνται; Η μήπως αφαιρέθηκαν;
Κλείνοντας αυτήν την έρευνα - μελέτη των αναμφισβήτητων στοιχείων, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Παύλος είχε γαλουχηθεί από το «Μεσσιανικό κίνημα», δηλαδή αυτό που οι Σικάριοι – μαχαιροβγάλτες ζηλωτές δεν κατόρθωσαν πριν κάποια χρόνια να επιτύχουν. Ο Παύλος το εκτέλεσε με δογματικό – θρησκευτικό τρόπο και με αλληγορική μέθοδο και επιτηδειότητα, εμβολιάζοντας την Εβραική χίμαιρα στην Ελληνολατινική πραγματικότητα.
Ο Παύλος είναι ο φανατικός Μεσσιανικός Ζηλωτής που αγωνίστηκε για το Εβραικό όραμα, το οποίο συνίστατο στην απελευθέρωση του λαού του και την υποταγή όλου του κόσμου σε αυτούς δια του Γιαχβέ.
Ο Παύλος σαν καλός Φαρισαίος, ήταν ο εκφραστής, με κάθε μέσον, του καθαρού Εβραισμού. Ο Εβραισμός με τον Παύλο εκδικείται τον Ελληνισμό, εξ αιτίας της ανωτερότητός του σε όλους τους τομείς. Ο Εβραισμός πάντοτε μισούσε και υπολόγιζε σαν μεγαλύτερο εχθρό του τον Ελληνικό πολιτισμό και τις επιτεύξεις του, αυτό αποδεικνύεται από τα επίσημα γραπτά τους, τουλάχιστον από τον 7ο αιώνα π.Χ. Γιατί η δύναμη του Ελληνισμού βασίζεται στην γνώση, στην ελευθερία του πνεύματος και της συνειδήσεως και όχι σε μία τυφλή πίστη. Όταν οι Εβραίοι μιλούσαν για παγανιστές και ειδωλολάτρες, εννούσαν τους Φιλισταίους-Έλληνες, τον πολιτισμό τους και τις φιλοσοφικο-θρησκευτικές αντιλήψεις των και την ανεξιθρησκίας τους.
Ο Παυλισμός δεν είναι ο πρώτος ιδεαλιστικός Χριστιανισμός, ο Παύλος πρόδωσε, πλαστογράφησε και αλλοίωσε τον Χριστό και δεν θα είχε επιβληθεί στον Ελλαδικό τουλάχιστον χώρο, εάν οι Ρωμαίοι δεν είχαν υποδουλώσει, μόνον δια των όπλων, τους Έλληνες.
Η Εβραική επικράτηση ήταν τηλε-εντελόμενη, ο Παύλος έπαιξε τον ρόλο της ωρολογιακής βόμβας στά θεμέλια του Ελληνισμού και του πολιτισμού των. Αυτόν τον Ελληνικό πολιτισμό και το αδάμαστο πνεύμα του, που ελεύθερο και άσπιλο θαυμάστηκε, όπως αναφέρουν, από τον Ιησού, ο Παύλος τον ρύπανε.
Ο Χριστιανισμός του Ιησού και ο «Χριστιανισμός» του Παύλου είναι δύο λέξεις που ηχούν το ίδιο, αλλά είναι εντελώς διαφορετικού περιεχομένου και ουσίας.
Και κάτι σημαντικό, ο Ιησούς δεν εξήγγειλε και ούτε δημιούργησε καμία θρησκεία, ο Παύλος λανσάρησε και δημιούργησε την νέα Εβραική αίρεση, η οποία έπρεπε να ονομάζεται Παυλισμός και όχι Χριστιανισμός.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
